Ο κ. Βαρθολομαίος ετόνισε τις εξής ''συμβουλές'' προς τον νεοχειροτονηθέντα κ. Αρσένιο
«Αἱ δογματικαὶ διαφοραὶ ὡς ἀναγόμεναι πρὸς μόνον τὸ κεφάλαιον τῆς πίστεως ἀφίενται ἐλεύθερον καὶ ἀπρόσβλητον τὸ τῆς ἀγάπης κεφάλαιον· τὸ δόγμα δὲν καταπολεμεῖ τὴν ἀγάπην, ἡ δὲ ἀγάπη χαρίζεται τῷ δόγματι, διότι “πάντα στέγει, πάντα ὑπομένει”·
Τι άλλο γράφει όμως ο Άγ. Νεκτάριος που πρέπει να γνωρίζει ο Εψηφισμένος Μητροπολίτης
Αυστρίας κ. Αρσένιος ;
Ιδού τι γράφει ο Άγιος Νεκτάριος :
«Τα πάντα εσοφίσθησαν, τα πάντα έδρασαν, όπως αναδείξωσι τους Πάπας ηγεμόνας της Εκκλησίας και τυράνους της Οικουμένης.
Ο χωρισμός των Εκκλησιών συνετελέσθη επί Φωτίου τα μάλα καλώς, αφού η Εκκλησία διέτρεχε κίνδυνον να αποβή εκ Μιάς Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, Εκκλησία Ρωμαική ή μάλλον παπική, κηρύττουσα ουχί πλέον τα των Αγίων Αποστόλων, αλλά τα των Παπών δόγματα.
Οι μη αναγενηθέντες δια της θείας χάριτος της ενεργούσης εν μόνη τη μιά αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία ουδεμίαν εκκλησίαν αποτελούσιν ούτε ορατήν, ούτε αόρατον.
Οι πάπαι αμαρτάνουσι και κολάζονται μέχρι της Β' παρουσίας, ίσως και αιωνίως δια τα προς την Ελληνικήν Εκκλησίαν κακά και τας ψευδενώσεις και τας ασεβείς και αντιχριστιανικάς διατάξεις».
Επίσης αναφέρθηκε και εις τους «μη κατ΄ επίγνωσιν ζηλωτές» υπενθυμίζοντας τους λόγους τους Αγίου Νεκταρίου που έχουν ως εξής «Ὁ μὴ κατ’ ἐπίγνωσιν ζηλωτὴς κέκτηται μὲν ζῆλον, ἀλλ’ οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν, πλανᾶται ἐν ταῖς σκέψεσι καὶ ἐνεργείαις αὐτοῦ καὶ ἐργαζόμενος δῆθεν ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ παραβαίνει τὸν νόμον τῆς πρὸς τὸν πλησίον ἀγάπης. Ὁ μὴ κατ’ ἐπίγνωσιν ζηλωτὴς διαπράττει τὸ κακόν, ὅπως ἐπέλθῃ τὸ ὑπ’ αὐτοῦ νοούμενον ἀγαθόν. Ὁ ζῆλος τοῦ μὴ κατ’ ἐπίγνωσιν ζηλωτοῦ εἶναι πῦρ διαφθεῖρον, πῦρ καταναλίσκον· ἡ καταστροφὴ προπορεύεται αὐτοῦ καὶ ἡ ἐρήμωσις ἕπεται αὐτῷ. Ὁ μὴ κατ’ ἐπίγνωσιν ζηλωτὴς εὔχεται τῷ Θεῷ νὰ ρίψῃ πῦρ ἐξ οὐρανοῦ καὶ νὰ κατακαύσῃ πάντας τοὺς μὴ δεχομένους τὰς ἀρχὰς καὶ πεποιθήσεις αὐτοῦ. Τὸν μὴ κατ’ ἐπίγνωσιν ζηλωτὴν χαρακτηρίζει μῖσος πρὸς τοὺς ἑτεροθρήσκους ἢ ἑτεροδόξους, ὁ φθόνος καὶ ὁ ἐπίμονος θυμός, ἡ ἐμπαθὴς ἀντίστασις πρὸς τὸ ἀληθὲς πνεῦμα τοῦ θείου νόμου, ἡ παράλογος ἐπιμονὴ ἐν τῇ ὑπερασπίσει τῶν ἰδίων φρονημάτων, ὁ παράφορος ζῆλος πρὸς κατίσχυσιν ἐν πᾶσιν, ἡ φιλοδοξία, ἡ φιλονικία, ἡ ἔρις καὶ τὸ φιλοτάραχον. Ὁ μὴ κατ’ ἐπίγνωσιν ζηλωτὴς εἶναι ἄνθρωπος ὀλέθριος» (Νεκταρίου Πενταπόλεως, Τὸ γνῶθι σαυτόν).
Ορθοί βεβαίως οι λόγοι του Αγίου Νεκταρίου, όμως θα έπρεπε να ενθυμηθεί πρίν τους χρησιμοποιήσει ''κατά το δοκούν'' ο κ. Βαρθολομαίος, τους μοναχούς της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου ή και παλαιότερα τους διωγμούς κατά των παλαιοημερολογιτών, όπου όντως οι ''ζηλωτές'' εκείνης της εποχής έρριπταν τους Επιταφίους τους κάτω εις το έδαφος, έκλειναν τους Ναούς τους, έχυσαν το αίμα ανθρώπων επειδή το έγκλημά τους είναι ότι είναι ''παλαιοημερολογίτες''!
Όντως, δι΄ αυτούς τους δήθεν ''ζηλωτές'' ομιλεί ο άγιος Νεκτάριος!
Ο γνήσιος και κατ΄ επίγνωσιν ζηλωτής όμως υπενθυμίζει εις τον κ. Βαρθολομαίο τους λόγους των αγίων πατέρων λέγοντας
«Οι αιρετικοί είναι <<οί τής αληθείας εχθροί>>, λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ( PG 48, 792). Διό ερωτά, μαχόμενος είς τον καλόν αγώνα υπέρ πίστεως <<Δύνασαι μοι ειπείν, αγνώμον και αναίσχυντε αιρετικέ>>; (PG 48, 1079). Καί συμβουλεύει πάντα Ορθόδοξον περί του αιρετικού << απόστηθι λοιπόν, και στήσον αυτόν κάτω μετά του Διαβόλου, μάλλον δέ καί εκείνου κατώτερον>> ( PG 48, 765). Ο Μ. Βασίλειος χαρακτηρίζει τούς αιρετικούς αναίσχυντους πλέον τού προδότου Ιούδα ( PG 32, 897). Ο ιερός Φώτιος ομιλεί εναντίον τών <<εμμανέστερον κυνών υλακτούντων>> κατά της Ορθοδοξίας αιρετικών (PG 401, 940). Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς γράφει οτι οι παπικοί κατέχονται απο <<πάθος ανίατον κακοδοξίας (1, 79). Ο δέ άγιος Γρηγόριος Νύσσης, συντάσσων λόγους εναντίου του αιρετικού Ευνομίου, αποκαλεί τούτον μετ οδύνης ψυχής <<αγνώμονα>> και <<απολλύμενον>> ( PG 45, 249). Τόν κατηγορεί οτι αγωνίζεται κατά της αληθείας, <<έν τή συνήθει παλαίστρα τού ψεύδους>> ( PG 54, 572 – 573), καί ότι συνθέτει καί λόγους άνευ νοήματος, επιζητών εντυπώσεις παρά τοίς ακροαταίς πρός εξαπάτησιν ( PG 45, 673). Διότι << αιρετικός έστι συκοφάντης και κατήγορος αληθείας>> ( Αναστασίου Σιναίτου, PG 89, 77). Αλλά καί ο Μ. Αθανάσιος ομιλών περί τού φονέως Μαγνεντίου, γράφει <<τόν δέ διάβολον Μαγνέντιον>> ( Απολογία πρός Κωνστάντιον). Αί δέ άγιαι Σύνοδοι, Τοπικαί καί Οικουμενικαί, δεν καταδικάζουν απλώς τάς αιρέσεις, αλλά καί αναθεματίζουν τούς αιρετικούς, όχι μόνον γενικώς, αλλά καί προσωπικώς, ώς μαρτυρούν τα Πρακτικά τούτων. Πρόχειρον δέ έν προκειμένω δείγμα έστω ο Α΄ Κανών της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου, έν τώ οποίω αναφέρονται ονομαστικώς οι εκβληθέντες της Εκκλησίας αιρετικοί Μακεδόνιος, Απολινάριος, Ευτύχης, Διόσκουρος, Νεστόριος, κ.ά. αλλά και το του ιερού Χρυσοστόμου «τω λόγω διώκω ου τον αιρετικόν, αλλά την αίρεσιν, ου τον άνθρωπο αποστρέφομαι αλλά την πλάνην μισώ, και επισπάσασθαι βούλομαι» (PG 50, 701)
«Αἱ δογματικαὶ διαφοραὶ ὡς ἀναγόμεναι πρὸς μόνον τὸ κεφάλαιον τῆς πίστεως ἀφίενται ἐλεύθερον καὶ ἀπρόσβλητον τὸ τῆς ἀγάπης κεφάλαιον· τὸ δόγμα δὲν καταπολεμεῖ τὴν ἀγάπην, ἡ δὲ ἀγάπη χαρίζεται τῷ δόγματι, διότι “πάντα στέγει, πάντα ὑπομένει”·
Τι άλλο γράφει όμως ο Άγ. Νεκτάριος που πρέπει να γνωρίζει ο Εψηφισμένος Μητροπολίτης
Αυστρίας κ. Αρσένιος ;
Ιδού τι γράφει ο Άγιος Νεκτάριος :
«Τα πάντα εσοφίσθησαν, τα πάντα έδρασαν, όπως αναδείξωσι τους Πάπας ηγεμόνας της Εκκλησίας και τυράνους της Οικουμένης.
Ο χωρισμός των Εκκλησιών συνετελέσθη επί Φωτίου τα μάλα καλώς, αφού η Εκκλησία διέτρεχε κίνδυνον να αποβή εκ Μιάς Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, Εκκλησία Ρωμαική ή μάλλον παπική, κηρύττουσα ουχί πλέον τα των Αγίων Αποστόλων, αλλά τα των Παπών δόγματα.
Οι μη αναγενηθέντες δια της θείας χάριτος της ενεργούσης εν μόνη τη μιά αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία ουδεμίαν εκκλησίαν αποτελούσιν ούτε ορατήν, ούτε αόρατον.
Οι πάπαι αμαρτάνουσι και κολάζονται μέχρι της Β' παρουσίας, ίσως και αιωνίως δια τα προς την Ελληνικήν Εκκλησίαν κακά και τας ψευδενώσεις και τας ασεβείς και αντιχριστιανικάς διατάξεις».
Επίσης αναφέρθηκε και εις τους «μη κατ΄ επίγνωσιν ζηλωτές» υπενθυμίζοντας τους λόγους τους Αγίου Νεκταρίου που έχουν ως εξής «Ὁ μὴ κατ’ ἐπίγνωσιν ζηλωτὴς κέκτηται μὲν ζῆλον, ἀλλ’ οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν, πλανᾶται ἐν ταῖς σκέψεσι καὶ ἐνεργείαις αὐτοῦ καὶ ἐργαζόμενος δῆθεν ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ παραβαίνει τὸν νόμον τῆς πρὸς τὸν πλησίον ἀγάπης. Ὁ μὴ κατ’ ἐπίγνωσιν ζηλωτὴς διαπράττει τὸ κακόν, ὅπως ἐπέλθῃ τὸ ὑπ’ αὐτοῦ νοούμενον ἀγαθόν. Ὁ ζῆλος τοῦ μὴ κατ’ ἐπίγνωσιν ζηλωτοῦ εἶναι πῦρ διαφθεῖρον, πῦρ καταναλίσκον· ἡ καταστροφὴ προπορεύεται αὐτοῦ καὶ ἡ ἐρήμωσις ἕπεται αὐτῷ. Ὁ μὴ κατ’ ἐπίγνωσιν ζηλωτὴς εὔχεται τῷ Θεῷ νὰ ρίψῃ πῦρ ἐξ οὐρανοῦ καὶ νὰ κατακαύσῃ πάντας τοὺς μὴ δεχομένους τὰς ἀρχὰς καὶ πεποιθήσεις αὐτοῦ. Τὸν μὴ κατ’ ἐπίγνωσιν ζηλωτὴν χαρακτηρίζει μῖσος πρὸς τοὺς ἑτεροθρήσκους ἢ ἑτεροδόξους, ὁ φθόνος καὶ ὁ ἐπίμονος θυμός, ἡ ἐμπαθὴς ἀντίστασις πρὸς τὸ ἀληθὲς πνεῦμα τοῦ θείου νόμου, ἡ παράλογος ἐπιμονὴ ἐν τῇ ὑπερασπίσει τῶν ἰδίων φρονημάτων, ὁ παράφορος ζῆλος πρὸς κατίσχυσιν ἐν πᾶσιν, ἡ φιλοδοξία, ἡ φιλονικία, ἡ ἔρις καὶ τὸ φιλοτάραχον. Ὁ μὴ κατ’ ἐπίγνωσιν ζηλωτὴς εἶναι ἄνθρωπος ὀλέθριος» (Νεκταρίου Πενταπόλεως, Τὸ γνῶθι σαυτόν).
Ορθοί βεβαίως οι λόγοι του Αγίου Νεκταρίου, όμως θα έπρεπε να ενθυμηθεί πρίν τους χρησιμοποιήσει ''κατά το δοκούν'' ο κ. Βαρθολομαίος, τους μοναχούς της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου ή και παλαιότερα τους διωγμούς κατά των παλαιοημερολογιτών, όπου όντως οι ''ζηλωτές'' εκείνης της εποχής έρριπταν τους Επιταφίους τους κάτω εις το έδαφος, έκλειναν τους Ναούς τους, έχυσαν το αίμα ανθρώπων επειδή το έγκλημά τους είναι ότι είναι ''παλαιοημερολογίτες''!
Όντως, δι΄ αυτούς τους δήθεν ''ζηλωτές'' ομιλεί ο άγιος Νεκτάριος!
Ο γνήσιος και κατ΄ επίγνωσιν ζηλωτής όμως υπενθυμίζει εις τον κ. Βαρθολομαίο τους λόγους των αγίων πατέρων λέγοντας
«Οι αιρετικοί είναι <<οί τής αληθείας εχθροί>>, λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ( PG 48, 792). Διό ερωτά, μαχόμενος είς τον καλόν αγώνα υπέρ πίστεως <<Δύνασαι μοι ειπείν, αγνώμον και αναίσχυντε αιρετικέ>>; (PG 48, 1079). Καί συμβουλεύει πάντα Ορθόδοξον περί του αιρετικού << απόστηθι λοιπόν, και στήσον αυτόν κάτω μετά του Διαβόλου, μάλλον δέ καί εκείνου κατώτερον>> ( PG 48, 765). Ο Μ. Βασίλειος χαρακτηρίζει τούς αιρετικούς αναίσχυντους πλέον τού προδότου Ιούδα ( PG 32, 897). Ο ιερός Φώτιος ομιλεί εναντίον τών <<εμμανέστερον κυνών υλακτούντων>> κατά της Ορθοδοξίας αιρετικών (PG 401, 940). Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς γράφει οτι οι παπικοί κατέχονται απο <<πάθος ανίατον κακοδοξίας (1, 79). Ο δέ άγιος Γρηγόριος Νύσσης, συντάσσων λόγους εναντίου του αιρετικού Ευνομίου, αποκαλεί τούτον μετ οδύνης ψυχής <<αγνώμονα>> και <<απολλύμενον>> ( PG 45, 249). Τόν κατηγορεί οτι αγωνίζεται κατά της αληθείας, <<έν τή συνήθει παλαίστρα τού ψεύδους>> ( PG 54, 572 – 573), καί ότι συνθέτει καί λόγους άνευ νοήματος, επιζητών εντυπώσεις παρά τοίς ακροαταίς πρός εξαπάτησιν ( PG 45, 673). Διότι << αιρετικός έστι συκοφάντης και κατήγορος αληθείας>> ( Αναστασίου Σιναίτου, PG 89, 77). Αλλά καί ο Μ. Αθανάσιος ομιλών περί τού φονέως Μαγνεντίου, γράφει <<τόν δέ διάβολον Μαγνέντιον>> ( Απολογία πρός Κωνστάντιον). Αί δέ άγιαι Σύνοδοι, Τοπικαί καί Οικουμενικαί, δεν καταδικάζουν απλώς τάς αιρέσεις, αλλά καί αναθεματίζουν τούς αιρετικούς, όχι μόνον γενικώς, αλλά καί προσωπικώς, ώς μαρτυρούν τα Πρακτικά τούτων. Πρόχειρον δέ έν προκειμένω δείγμα έστω ο Α΄ Κανών της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου, έν τώ οποίω αναφέρονται ονομαστικώς οι εκβληθέντες της Εκκλησίας αιρετικοί Μακεδόνιος, Απολινάριος, Ευτύχης, Διόσκουρος, Νεστόριος, κ.ά. αλλά και το του ιερού Χρυσοστόμου «τω λόγω διώκω ου τον αιρετικόν, αλλά την αίρεσιν, ου τον άνθρωπο αποστρέφομαι αλλά την πλάνην μισώ, και επισπάσασθαι βούλομαι» (PG 50, 701)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου