ΠΟΙΟΝ ΤΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΤΥΠΩΣΙΝ ΤΟΥ
ΙΕΡΟΥ ΚΑΝΟΝΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΣ
ΣΥΜΒΑΙΝΟΝ
ΙΕΡΟΥ ΚΑΝΟΝΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΣ
ΣΥΜΒΑΙΝΟΝ
Ούτε ή προληπτική, ούτε η κατασταλτική λειτουργία του ειρημένου Ίερού Κανόνος, έξήλειψεν τάς άλλοτριοφωνιας των κατά καιρούς προπετών προέδρων τών Εκκλησιών· επομένως, καί μετά τό έτος 861 μ.Χ., άχρι τής σήμερον, οί 'Ορθόδοξοι Χριστιανοί, κλήρος καί λαός, μυριάκις εκλήθησαν εις έφαρμογήν τής διατάξεως τής παραγράφου 2 του ΙΕ' Κανόνος τής Λ' καί Β' Συνόδου. Επιτακτική όθεν προβάλλει ή ανάγκη, νά έξετάσωμεν, εάν κατα την περίοδον αυτήν, οι Ορθόδοξοι έπενόησαν τάς δικολαβικάς θεωρίας τών νέων «κανονολόγων» ή εφήρμοσαν αύτάς. 'Εν έτει 1272 μ.Χ. ό Αυτοκράτωρ του Βυζαντίου Μιχαήλ, ό άζυμίτης, ό λατινόφρων, ολίγα περί τών θείων δογμάτων καί τής άκεραιότητος αυτών φροντίζων, έλευθεριάζων μάλλον περί τά Εκκλησιαστικά, έπεχείρησεν πανούργον ένωσιν τής Όρθοδόξου Εκκλησίας μετά τής αμετανόητου κακοδόξου παρασυναγωγής τών αίμοβόρων λατίνων. Οί Άγιορείται Πατέρες, πληροφορηθέντες τάς κινήσεις του Αύτοκράτορος, απέστειλαν προς αυτόν τήν περίφημον ένημερωτικήν επιστολήν, ίνα προλάβωσι καί άνατρέψωσι τό άνόσιον καί δυσσεβές τούτο έργον τής ανόμου συμφωνίας. Είς αυτήν, μεταξύ άλλων σοφών καί περισπούδαστων πατερικών διδασκαλιών, έγραφον ότι έπ' ούδενί θέλουσιν ενωθή με τους αμεταβλήτως έχοντας λατίνους, καί ότι καί απο τους τυχόν λατινοφρονήσοντας, πάραυτα ήθελον χωρισθή, επικαλούμενοι τήν διάταξιν τής παραγράφου 2 του ΙΕ Κανόνος τής Α καί Β λεγομένης, 2. Συνόδου (Δοκίμιον Ιστορικόν Μοναχού Καλλίστου Βλαστού σελίς 116, ένθα ολόκληρος η επιστολή ευρίσκεται τετυπωμενη). Ο Αυτοκράτωρ, τας σοφάς παραινέσεις τών Αγιορειτών παρέβλεψεν καί, έν έτει 1274, παρέλαβε μεθ' εαυτού μοχθηρούς τινας, ώς εκπροσώπους δήθεν τής Ανατολικής Ορθοδόξου "Εκκλησίας, καί έξύφανον τήν άνομον ένωσιν τών Εκκλησιών, άποδεχθέντες όλα τά παπικά δόγματα!!
Τήν κωμωδίαν ταύτην τής άνομου συμφωνίας, διαγράφουσι τά πρακτικά τοΰ ψευδοσυνεδρίου, του συσταθέντος τω 1274 έν Λουγδούνω (Λυών τής Γαλλίας). Ιωάννης ό Βέκκος, επίσημος άνήρ, χαρτοφύλαξ της Εκκλησίας, περιβόητος μέν διά τήν σοφίαν, διαβόητος δέ διά τήν περί τά δόγματα παλίμοουλίαν, και τέλος δια την αισχράν αυτού Λατινοφροσύνην, αντιμαχόμενος τω Αυτοκράτορι ένεκλείσθη εις τάς φυλακάς. «Εκεί, ως Ιστορεί ό Ζ. Μάθας, είς το σκότος είδεν, ώς φαίνεται, τό φώς τής παπικής Όρθολατρείας!...
"Οθεν, συμφωνήσας προς τόν βασιλέα, εξάγεται εκ τής φυλακής» καί «γίνεται τώ βασιλεί καί γλώσσα καί χείρ καί κάλαμος όξυγράφος, τά πάντα καθυπηρετών». Δι' όλας αυτού τάς ύπηρεσίας(!) αναβιβάζεται ύπό του μηχανορράφου βασιλέως είς τόν πατριαρχικόν θρόνον. Ή μιαρά καί δυσσεβής αυτή ξυνωρίς - Αυτοκράτωρ Μιχαήλ καί πατριάρχης Βέκκος — έπί οκτώ περίπου συναπτά έτη, τήν δολίαν καί έμπαθή ένωσιν τυραννικώς ήγωνίζοντο νά στερεώσουν. «Τα πάντα ήσαν ενεργά εις αυτούς, , δημεύσεις, έξορίαι, φυλακαί, οφθαλμών αφαιρέσεις, μάστιγες, χειρών, κεφαλών, ποδών έκτομαί» (όλα δηλ. τά μέσα τής τότε καί νύν... «άνθούσης» παρά τώ πάπα «ίεράς εξετάσεως») καί, γενικώς, ό,τι παρέλειψαν οί είδωλολάτραι, αυτοί συνεπλήρωσαν. Οί λατινίσαντες, μέ άρχηγόν τόν παλίμβουλον Βέκκον, πολλάς σοφιστείας συνέθετον, τρανούς παραλογισμμούς διέδιδον, πολλάς και μεγάλας μωρίας εκήρυττον, καί όλα αυτά, άκουσον, άκουσον, ίνα διδάξουν την εαυτών Τιμίαν μητέρα Όρθόδοξον Έκκλησίαν νά άποδεχϋη την ένωσιν με τά άνθρωπόμορφα θηρία τής Ρώμης «κατ' οίκονομίαν»(!!), διά «τής ψιλού ονόματος μνείας του Πάπα έν ταΐς (Ιεραίς) ακολουθίαις», δια της «περί ευχής του μνημοσύνου» θεωρίας καί λοιπών φληνάφων καί δυσσεβών συγγραφών, έξ ών καί οί σημερινοί «Ζωναράδες» άρύονται.
Αί διώξεις καί τά Μαρτύρια τών «πρό Συνοδικής διαγνώσεως» και καταδίκης, αποτειχισθέντων Ορθοδόξων, έγιναν εφόδια ακώλυτου εισόδου αυτών είς τήν ούράνιον Βασιλείαν, ενώ διά τούς λατινόφρονας, καί τούς μνημονευτάς αυτών, πρόξενα αιωνίου άπωλείας καί κολάσεως, ύπό Συνόδου κριθέντα καί κατακριθέντα, έν έτει 1283 συναθροισθείσης, ύπό του Πατριάρχου Γεωργίου, όστις συνέγραψε καί αντιρρήσεις ίσχυράς κατά τών ληρημάτων του Βέκκου και των συν αυτώ.
Περί τό έτος 1341, είς τήν Όρθόδοξον Άνατολικήν Έκκλησίαν περιφερόμενος, ό δυσσεβής διδάσκαλος Βαρλαάμ, έσπειρε ζιζάνια, καινά καί βλάσφημα δόγματα, πολλούς δέ μαθητάς έκ του ορθοδόξου κλήρου καί λαού έποίει. Οί 'Αγιορείται Πατέρες, μέ πρωτοπόρον τόν Αγιον Γρηγόριον τόν Παλαμάν, έσπευσαν νά ανασπάσουν τά ζιζάνια :αί νά αναιρέσουν τά καινά καί βλάσφημα δόγματα. Άλλ' έπολεμήθησαν ίκανώς ύπό τών αντιπάλων, καί μάλιστα ύπό τής πολιτικής εξουσίας, τήν οποίαν ό δυσσεβής Βαρλαάμ έπηρέαζεν, πράγμα άλλωστε, πού συμβαίνει στερεοτύπως, μέ πάσαν αίρεσιν. Υποστηρίζονται ύφ' όλων σχεδόν τών «ενδόξων τής γης».
Ό "Αγιος Γρηγόριος, πρό τοιαύτης καταστάσεως, συνέταξεν καί προσυπέγραψεν πρώτος τόν λεγόμενον «Άγιορειτικόν τόμον» υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων, εκφράζοντα τήν Πίστιν όλων τών Όρθοδόξων δογμάτων. Είς τόν τόμον αυτόν εμφαίνεται ότι οί Άγιορείται Πατέρες, πρό Συνοδικής διαγνώσεως καί κατακρίσεως του αίρεσιάρχου Βαρλαάμ και τών μαθητών αύτού, δηλ. άκρίτων είσέτι του Βαρλαάμ και των συν αύτώ ύπό Συνόδου, διεκήρυξαν ότι προσυπογράφουν τήν διακοπήν του μνημόσυνου καί τής κοινωνίας μετά παντός άντιφρονούντος, συνωδά τώ ΙΕ' Κανόνι τής Α καί Β' λεγομένης, Συνόδου. Ιδού ή κατακλείς του «Τόμου»:
«Ό ταπεινός Επίσκοπος 'Ιερισσού καί Αγίου Όρους Ιάκωβος, ταίς άγιορειτικαίς καί πατερικαίς έντεθραμμένος παραδόσεσι καί μαρτυρών ότι καί διά τών ένταύθα υπογραψάντων λογάδων, άπαν τό "Αγιον Ορος συμφωνούντες υπεγράψαμεν, καί αυτός συμφωνών καί έπισφραγίζων υπέγραψα, και τούτο μετά πάντων προσγράφων, ότι τόν μή συμφωνούντα τοις άγίοις καθώς καί ημείς και οι μικρώ πρό ημών πατέρες ημών, ήμείς τήν αύτού κοινωνίαν ού παραδεξόμεθα» (Ε.Π.Ε. Γρηγόρ. Παλαμά, Τόμος Γ', σελ. 514).
Τί μετά ταύτα; Αί Άγ. Σύνοδοι τών ετών 1341 καί 1347, άνεθεμάτισαν τάς πλάνας καί τάς φλυαρίας τών Βαρλαάμ καί Ακινδύνου, αυτούς τε προσωπικώς, καί πάντας τούς μετ' αυτών συγκακοδοξούντας. Τούς δέ Άγιορείτας καί όλους τούς Όρθοδόξους, έμακάρισαν.
Έν έτει 1428, άλλος λατινόφρων Αυτοκράτωρ άνήλθεν είς τόν θρόνον, ό Ιωάννης ό Παλαιολόγος. Ούτος, μετά του Πατριάρχου Ιωσήφ καί άλλων Εκκλησιαστικών καί λαϊκών λογίων απήλθεν εις Φλωρεντίαν προς διαπραγμάτευσιν τής ενώσεως ανατολής καί δύσεως. Τάς έκείσε τραγωδίας διαλαμβάνουσι τά πρακτικά τής ψευδοσυνόδου ταύτης. Είς τό έν λόγω ψευδοσυνέδριον, καί άκοντες πολλοί, πιεσθέντες διά πείνης καί απειλής μαρτυρίου, υπέγραψαν τήν ψευδένωσιν τών Εκκλησιών, άρνησάμενοι, οί δείλαιοι, τό πάτριον σέβας, τήν Όρθοδοξίαν. Μόνον εις, Μάρκος ό Εφέσου, στερρώς ιστάμενος είς τά πάτρια, ήρνήθη νά ύπογράψη! Η άνομος συμφωνία συνετελέσθη. Ό "Αγιος Μάρκος καί οί περί αυτόν, κλήρος καί λαός, τής κοινωνίας καί του μνημόσύνου τών λατινισάντων διέστησαν. Οί έργάται τής ανόμου συμφωνίας — Αυτοκράτωρ καί πατριάρχης — εμιμήθησαν τούς πατέρας αυτών — Μιχαήλ καί Βέκκον — είς τάς κάκουργίας διά νά επιβάλλουν τά κακώς συμφωνηθέντα. Οί 'Ορθόδοξοι, καί πάλιν πρό Συνοδικής διαγνώσεως καί καταδίκης τών λατινισάντων ποιμένων, άπετείχισαν τέλεον εαυτούς και, διωκόμενοι διέκλεπτον μακράν εκείνων τήν σωτηρίαν των, συνωδά τώ ΙΕ' Κανόνι τής Α' καί Β' λεγομένης, Συνόδου. Έν έτει 1450 συνεκροτήθη Σύνοδος έν Κων/πόλει έν τώ Έ Ναώ τής Αγίας Σοφίας (ήτις έστάθη καί ή τελευταία), έν ή διέλαμπεν ό αναίμακτος μάρτυς τής Αληθείας, Μάρκος ο Εφέσου ό Ευγενικός, οί τέσσαρες Πατριάρχαι τής Ανατολής καί άλλοι Αρχιερείς, οίτινες άπό κοινού άνακρίναντες τά έν Φλωρεντία παρανόμως έψηφισμένα, κατανεθεμάτισαν ώς δυσσεβήματα τά γενόμενα, καί τήν ψευδοσύνοδον ήκύρωσαν.
«Απεδέχθη δέ ή Άγιωτάτη αύτη Σύνοδος καί τήν μετάνοιαν όλων εκείνων τών αρχιερέων καί κληρικών, οίτινες, τότε, μετά δακρύων προσελθόντες έζήτουν συγχώρησιν, εκτιθέμενοι τήν όρθήν τών θείων δογμάτων όμολογίαν» («Κατάλογος Ιστορικός» Ζ.Ν. Μάθα, έκδ. 1884, σελ. 98).
Έξ δλων αυτών, συνάγεται τό άναντίλεκτον πόρισμα ότι καί μετά τήν Συνοδικήν θέσπισιν του ΙΕ' Κανόνος τής Α' καί Β' λεγομένης, Συνόδου, οί 'Ορθόδοξοι, κλήρος καί λαός, πρό συνοδικής διαγνώσεως και κατακρίσεως του κηρύσσοντος κατεγνωσμένην αίρεσιν (ύπό Συνόδου ή Πατέρων) προέδρου, έχωρίζοντο τής κοινωνίας αυτού και του μνημόσυνου κατέπαυον, άμα τή δημοσία ένάρξει του κακοδόξου κηρύγματος.
Αί σημεριναί «δικολαβικαί θεωρίαι» τών «νέων Ζωναράδων», εις τούς Όρθοδόξους καί ύπό Όρθοδόξων, δέν έδιδάσκοντο, ούτε έφηρμόζοντο! Μία επιπλέον, τρανή τούτου άπόδειξις, είναι ότι, έάν τό άντίθετον εγίνετο, δηλ. εαν τότε άνέμενον (όπως οί σημερινοί) νά... ανανήψουν μόνοι των οι αίρεσιάρχαι... έκ καλής θελήσεως(!!!) καί άνευ άποκηρύξεως αυτών καί άρσεως σταυρού ύπο των Πιστών, ως ζητούν ίνα καταργήσουν τήν Όρθοδοξίαν σήμερον, οί «νέοι Ζωναράδες»!... Αυτών αι θεωρίαι, ίσως εκυκλοφόρουν μεταξύ οπαδών ή έδιδάσκοντο ύπό οπαδών τών ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων, ίνα άγρεύσωσιν άστηρίκτους ψυχάς. Αλλά, καθώς άψευδώς ιστορεί ή Εκκλησιαστική Ιστορία, είς τάς κεφάλας όλων εκείνων επέστρεψαν τά «μηχανορραφούμενα». Κατά τό γραφικόν λόγιον καθ' ό οί έργάται τής αδικίας συλλαμβάνονται έν διαβουλίοις οίς διαλογίζονται.
Τήν κωμωδίαν ταύτην τής άνομου συμφωνίας, διαγράφουσι τά πρακτικά τοΰ ψευδοσυνεδρίου, του συσταθέντος τω 1274 έν Λουγδούνω (Λυών τής Γαλλίας). Ιωάννης ό Βέκκος, επίσημος άνήρ, χαρτοφύλαξ της Εκκλησίας, περιβόητος μέν διά τήν σοφίαν, διαβόητος δέ διά τήν περί τά δόγματα παλίμοουλίαν, και τέλος δια την αισχράν αυτού Λατινοφροσύνην, αντιμαχόμενος τω Αυτοκράτορι ένεκλείσθη εις τάς φυλακάς. «Εκεί, ως Ιστορεί ό Ζ. Μάθας, είς το σκότος είδεν, ώς φαίνεται, τό φώς τής παπικής Όρθολατρείας!...
"Οθεν, συμφωνήσας προς τόν βασιλέα, εξάγεται εκ τής φυλακής» καί «γίνεται τώ βασιλεί καί γλώσσα καί χείρ καί κάλαμος όξυγράφος, τά πάντα καθυπηρετών». Δι' όλας αυτού τάς ύπηρεσίας(!) αναβιβάζεται ύπό του μηχανορράφου βασιλέως είς τόν πατριαρχικόν θρόνον. Ή μιαρά καί δυσσεβής αυτή ξυνωρίς - Αυτοκράτωρ Μιχαήλ καί πατριάρχης Βέκκος — έπί οκτώ περίπου συναπτά έτη, τήν δολίαν καί έμπαθή ένωσιν τυραννικώς ήγωνίζοντο νά στερεώσουν. «Τα πάντα ήσαν ενεργά εις αυτούς, , δημεύσεις, έξορίαι, φυλακαί, οφθαλμών αφαιρέσεις, μάστιγες, χειρών, κεφαλών, ποδών έκτομαί» (όλα δηλ. τά μέσα τής τότε καί νύν... «άνθούσης» παρά τώ πάπα «ίεράς εξετάσεως») καί, γενικώς, ό,τι παρέλειψαν οί είδωλολάτραι, αυτοί συνεπλήρωσαν. Οί λατινίσαντες, μέ άρχηγόν τόν παλίμβουλον Βέκκον, πολλάς σοφιστείας συνέθετον, τρανούς παραλογισμμούς διέδιδον, πολλάς και μεγάλας μωρίας εκήρυττον, καί όλα αυτά, άκουσον, άκουσον, ίνα διδάξουν την εαυτών Τιμίαν μητέρα Όρθόδοξον Έκκλησίαν νά άποδεχϋη την ένωσιν με τά άνθρωπόμορφα θηρία τής Ρώμης «κατ' οίκονομίαν»(!!), διά «τής ψιλού ονόματος μνείας του Πάπα έν ταΐς (Ιεραίς) ακολουθίαις», δια της «περί ευχής του μνημοσύνου» θεωρίας καί λοιπών φληνάφων καί δυσσεβών συγγραφών, έξ ών καί οί σημερινοί «Ζωναράδες» άρύονται.
Αί διώξεις καί τά Μαρτύρια τών «πρό Συνοδικής διαγνώσεως» και καταδίκης, αποτειχισθέντων Ορθοδόξων, έγιναν εφόδια ακώλυτου εισόδου αυτών είς τήν ούράνιον Βασιλείαν, ενώ διά τούς λατινόφρονας, καί τούς μνημονευτάς αυτών, πρόξενα αιωνίου άπωλείας καί κολάσεως, ύπό Συνόδου κριθέντα καί κατακριθέντα, έν έτει 1283 συναθροισθείσης, ύπό του Πατριάρχου Γεωργίου, όστις συνέγραψε καί αντιρρήσεις ίσχυράς κατά τών ληρημάτων του Βέκκου και των συν αυτώ.
Περί τό έτος 1341, είς τήν Όρθόδοξον Άνατολικήν Έκκλησίαν περιφερόμενος, ό δυσσεβής διδάσκαλος Βαρλαάμ, έσπειρε ζιζάνια, καινά καί βλάσφημα δόγματα, πολλούς δέ μαθητάς έκ του ορθοδόξου κλήρου καί λαού έποίει. Οί 'Αγιορείται Πατέρες, μέ πρωτοπόρον τόν Αγιον Γρηγόριον τόν Παλαμάν, έσπευσαν νά ανασπάσουν τά ζιζάνια :αί νά αναιρέσουν τά καινά καί βλάσφημα δόγματα. Άλλ' έπολεμήθησαν ίκανώς ύπό τών αντιπάλων, καί μάλιστα ύπό τής πολιτικής εξουσίας, τήν οποίαν ό δυσσεβής Βαρλαάμ έπηρέαζεν, πράγμα άλλωστε, πού συμβαίνει στερεοτύπως, μέ πάσαν αίρεσιν. Υποστηρίζονται ύφ' όλων σχεδόν τών «ενδόξων τής γης».
Ό "Αγιος Γρηγόριος, πρό τοιαύτης καταστάσεως, συνέταξεν καί προσυπέγραψεν πρώτος τόν λεγόμενον «Άγιορειτικόν τόμον» υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων, εκφράζοντα τήν Πίστιν όλων τών Όρθοδόξων δογμάτων. Είς τόν τόμον αυτόν εμφαίνεται ότι οί Άγιορείται Πατέρες, πρό Συνοδικής διαγνώσεως καί κατακρίσεως του αίρεσιάρχου Βαρλαάμ και τών μαθητών αύτού, δηλ. άκρίτων είσέτι του Βαρλαάμ και των συν αύτώ ύπό Συνόδου, διεκήρυξαν ότι προσυπογράφουν τήν διακοπήν του μνημόσυνου καί τής κοινωνίας μετά παντός άντιφρονούντος, συνωδά τώ ΙΕ' Κανόνι τής Α καί Β' λεγομένης, Συνόδου. Ιδού ή κατακλείς του «Τόμου»:
«Ό ταπεινός Επίσκοπος 'Ιερισσού καί Αγίου Όρους Ιάκωβος, ταίς άγιορειτικαίς καί πατερικαίς έντεθραμμένος παραδόσεσι καί μαρτυρών ότι καί διά τών ένταύθα υπογραψάντων λογάδων, άπαν τό "Αγιον Ορος συμφωνούντες υπεγράψαμεν, καί αυτός συμφωνών καί έπισφραγίζων υπέγραψα, και τούτο μετά πάντων προσγράφων, ότι τόν μή συμφωνούντα τοις άγίοις καθώς καί ημείς και οι μικρώ πρό ημών πατέρες ημών, ήμείς τήν αύτού κοινωνίαν ού παραδεξόμεθα» (Ε.Π.Ε. Γρηγόρ. Παλαμά, Τόμος Γ', σελ. 514).
Τί μετά ταύτα; Αί Άγ. Σύνοδοι τών ετών 1341 καί 1347, άνεθεμάτισαν τάς πλάνας καί τάς φλυαρίας τών Βαρλαάμ καί Ακινδύνου, αυτούς τε προσωπικώς, καί πάντας τούς μετ' αυτών συγκακοδοξούντας. Τούς δέ Άγιορείτας καί όλους τούς Όρθοδόξους, έμακάρισαν.
Έν έτει 1428, άλλος λατινόφρων Αυτοκράτωρ άνήλθεν είς τόν θρόνον, ό Ιωάννης ό Παλαιολόγος. Ούτος, μετά του Πατριάρχου Ιωσήφ καί άλλων Εκκλησιαστικών καί λαϊκών λογίων απήλθεν εις Φλωρεντίαν προς διαπραγμάτευσιν τής ενώσεως ανατολής καί δύσεως. Τάς έκείσε τραγωδίας διαλαμβάνουσι τά πρακτικά τής ψευδοσυνόδου ταύτης. Είς τό έν λόγω ψευδοσυνέδριον, καί άκοντες πολλοί, πιεσθέντες διά πείνης καί απειλής μαρτυρίου, υπέγραψαν τήν ψευδένωσιν τών Εκκλησιών, άρνησάμενοι, οί δείλαιοι, τό πάτριον σέβας, τήν Όρθοδοξίαν. Μόνον εις, Μάρκος ό Εφέσου, στερρώς ιστάμενος είς τά πάτρια, ήρνήθη νά ύπογράψη! Η άνομος συμφωνία συνετελέσθη. Ό "Αγιος Μάρκος καί οί περί αυτόν, κλήρος καί λαός, τής κοινωνίας καί του μνημόσύνου τών λατινισάντων διέστησαν. Οί έργάται τής ανόμου συμφωνίας — Αυτοκράτωρ καί πατριάρχης — εμιμήθησαν τούς πατέρας αυτών — Μιχαήλ καί Βέκκον — είς τάς κάκουργίας διά νά επιβάλλουν τά κακώς συμφωνηθέντα. Οί 'Ορθόδοξοι, καί πάλιν πρό Συνοδικής διαγνώσεως καί καταδίκης τών λατινισάντων ποιμένων, άπετείχισαν τέλεον εαυτούς και, διωκόμενοι διέκλεπτον μακράν εκείνων τήν σωτηρίαν των, συνωδά τώ ΙΕ' Κανόνι τής Α' καί Β' λεγομένης, Συνόδου. Έν έτει 1450 συνεκροτήθη Σύνοδος έν Κων/πόλει έν τώ Έ Ναώ τής Αγίας Σοφίας (ήτις έστάθη καί ή τελευταία), έν ή διέλαμπεν ό αναίμακτος μάρτυς τής Αληθείας, Μάρκος ο Εφέσου ό Ευγενικός, οί τέσσαρες Πατριάρχαι τής Ανατολής καί άλλοι Αρχιερείς, οίτινες άπό κοινού άνακρίναντες τά έν Φλωρεντία παρανόμως έψηφισμένα, κατανεθεμάτισαν ώς δυσσεβήματα τά γενόμενα, καί τήν ψευδοσύνοδον ήκύρωσαν.
«Απεδέχθη δέ ή Άγιωτάτη αύτη Σύνοδος καί τήν μετάνοιαν όλων εκείνων τών αρχιερέων καί κληρικών, οίτινες, τότε, μετά δακρύων προσελθόντες έζήτουν συγχώρησιν, εκτιθέμενοι τήν όρθήν τών θείων δογμάτων όμολογίαν» («Κατάλογος Ιστορικός» Ζ.Ν. Μάθα, έκδ. 1884, σελ. 98).
Έξ δλων αυτών, συνάγεται τό άναντίλεκτον πόρισμα ότι καί μετά τήν Συνοδικήν θέσπισιν του ΙΕ' Κανόνος τής Α' καί Β' λεγομένης, Συνόδου, οί 'Ορθόδοξοι, κλήρος καί λαός, πρό συνοδικής διαγνώσεως και κατακρίσεως του κηρύσσοντος κατεγνωσμένην αίρεσιν (ύπό Συνόδου ή Πατέρων) προέδρου, έχωρίζοντο τής κοινωνίας αυτού και του μνημόσυνου κατέπαυον, άμα τή δημοσία ένάρξει του κακοδόξου κηρύγματος.
Αί σημεριναί «δικολαβικαί θεωρίαι» τών «νέων Ζωναράδων», εις τούς Όρθοδόξους καί ύπό Όρθοδόξων, δέν έδιδάσκοντο, ούτε έφηρμόζοντο! Μία επιπλέον, τρανή τούτου άπόδειξις, είναι ότι, έάν τό άντίθετον εγίνετο, δηλ. εαν τότε άνέμενον (όπως οί σημερινοί) νά... ανανήψουν μόνοι των οι αίρεσιάρχαι... έκ καλής θελήσεως(!!!) καί άνευ άποκηρύξεως αυτών καί άρσεως σταυρού ύπο των Πιστών, ως ζητούν ίνα καταργήσουν τήν Όρθοδοξίαν σήμερον, οί «νέοι Ζωναράδες»!... Αυτών αι θεωρίαι, ίσως εκυκλοφόρουν μεταξύ οπαδών ή έδιδάσκοντο ύπό οπαδών τών ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων, ίνα άγρεύσωσιν άστηρίκτους ψυχάς. Αλλά, καθώς άψευδώς ιστορεί ή Εκκλησιαστική Ιστορία, είς τάς κεφάλας όλων εκείνων επέστρεψαν τά «μηχανορραφούμενα». Κατά τό γραφικόν λόγιον καθ' ό οί έργάται τής αδικίας συλλαμβάνονται έν διαβουλίοις οίς διαλογίζονται.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου