ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ: Φιλορθόδοξος Ένωσις“Κοσµάς Φλαµιάτος”, Προδοσία πίστεως.παραπληροφόρηση, αποσιώπηση

Φιλορθοδοξος Ενωσις «Κοσμας Φλαμιατος»

Εδρα: Βασ. Ηρακλειου 30, 546 24 Θεσσαλονικη, Τηλ. 697-2176314

E-Mail: kflamiatos@yahoo.gr ― 2011 / Ενημερωτικο Δελτιο 5

ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ, ΠΑΡΑΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ, ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΗ

Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ κ. ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΙΚΕΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΠΟΡΤΟ ΑΛΕΓΚΡΕ

ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟ

Σὲ προηγούμενο κείμενο τοῦ «Φλαμιάτου» (15/1/2011) μὲ τίτλο «Ἀποκαλυπτικὴ ἐπιστολὴ Ἰσραηλιτῶν μὲ ἐπαίνους πρὸς τὸν Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιο», σημειώναμε ὅτι θὰ «ἐπανέλθουμε» γιὰ νὰ «θυμίσουμε κάποιες ἀντορθόδοξες ἐνέργειες τοῦ Μητροπολίτη Δημητριάδος, ὅπως τὴν ἀποδοχὴ ἀπὸ τὸν κ. Ἰγνάτιο τῶν αἱρετικῶν-προδοτικῶν γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θέσεων τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε».

Μὲ τὸ παρὸν κείμενο θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὸ μεῖζον αὐτὸ ζήτημα ποὺ ἔχει δημιουργηθεῖ, τὴν ἀποδοχὴ δηλ. αὐτοῦ τοῦ Κειμένου ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους —ποὺ συμμετεῖχαν ἢ συμφώνησαν ἢ δὲν τὸ κατήγγειλαν ρητῶς καὶ δημοσίως ὡς αἱρετικὸ—ἀφοῦ μὲ τὴν ἀποδοχὴ αὐτή, διεπράχθη ἡ δεύτερη φρικτὴ προδοσία τῆς Πίστεως, μετὰ ἀπὸ ἐκείνη τῆς Συμφωνίας στὸ Μπάλαμαντ: τούτη τὴ φορὰ ἀρνήθηκαν οἱ ἐκπρόσωποί μας τὴν αὐτοσυνειδησία τῶν Ὀρθοδόξων, ὅτι ἀνήκουν στὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία καὶ δέχτηκαν ὅτι στὴν Ἐκκλησία ἀνήκουν ἐπίσης καὶ τὴν συναποτελοῦν οἱ αἱρετικοί. Καὶ μετὰ ἀπὸ τέτοιες ἐνέργειες οἱ ἐκπρόσωποί μας καὶ οἱ ἡγέτες τους, χωρὶς ντροπή, θεωροῦν τέτοιες ἀποφάσεις ὡς «πρόοδο στοὺς Διαλόγους» καὶ ἰσχυρίζονται ὅτι «τίποτα δὲν ἀρνηθήκαμε»!

Στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε τῆς Βραζιλίας ἦταν τέτοιου βαθμοῦ ἡ προδοσία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς ἐκπροσώπους μας, ὥστε (γιὰ νὰ μὴ γίνουν γνωστὲς στὸ λαὸ) τὶς ἔκρυψαν καὶ κυριολεκτικὰ ἔθαψαν τὶς ἀποφάσεις καὶ τὸ Κείμενο ποὺ ἀπὸ τὴ Συνέλευση ἐκείνη προέκυψε. Τὸ Κείμενο αὐτό, μετέφρασε ἀπὸ τὴν ἀγγλικὴ γλῶσσα καὶ παρουσίασε στὴν Ἑλλάδα (12/3/2008) ἡ «Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”» μὲ τίτλο: «Ἕνα ἐπαίσχυντο καὶ προδοτικὸ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία κείμενο».

Παρὰ τὴν δημοσίευση ἐκείνη καὶ παρόλο ποὺ εἶχαν προηγηθεῖ κάποιες ἀναφορὲς καὶ κριτικὴ στὸ κείμενο (ἰδιάζουσα βαρύτητα εἶχε ἡ κριτικὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους τὸ 2007), ἡ ποιμαίνουσα καὶ ἐπισκοποῦσα Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ὀφείλει νὰ διασφαλίζει τὴν αὐθεντικότητα τῆς Πίστεως καὶ τὴν ἀκεραιότητα τῆς Ἐκκλησίας, «ἀγρὸν ἠγόρασε». Ἀκολούθησαν καὶ ἄλλες κριτικὲς ἀναφορές, ἀλλὰ καὶ πάλι οἱ «φύλακες» τῆς Πίστεως ἐπίσκοποι μὲ ἄλλα ἀσχολοῦνται. Καὶ πέντε χρόνια μετά, ἔχουμε ἐπισήμως ἀποδεχθεῖ αὐτὸ τὸ αἱρετικὸ Κείμενο τοῦ Π.Σ.Ε., εἴτε διὰ στόματος τῶν ἡγετικῶν κύκλων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καὶ δὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου(!!!), εἴτε διὰ τῆς σιωπῆς τῶν ὑπολοίπων, ὅπως θὰ παρουσιάσουμε στὴ συνέχεια.

1. Ποιοί ἦσαν οἱ κύριοι ἐκπρόσωποί μας στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε καὶ ποιό τὸ θέμα τοῦ Συνεδρίου;

α) Οἱ ἐκπρόσωποί μας ἦσαν ἑξῆς: Οἱ μητροπολῖτες Δημητριάδος Ἰγνάτιος (ἐπικεφαλῆς τῆς Ἑλλαδικῆς ἀντιπροσωπείας) καὶ ὁ Καλαβρύτων Ἀμβρόσιος· οἱ θεοφιλέστατοι ἐπίσκοποι Θερμοπυλῶν Ἰωάννης καὶ Ἀχαΐας Ἀθανάσιος· ὁ ἀρχιμ. Γαβριὴλ Παπανικολάου καὶ οἱ καθηγητὲς Βλ. Φειδᾶς, Κων. Σκουτέρης, Γ. Μαρτζέλος καὶ Γ. Γαλίτης.

β) Τὸ θέμα τοῦ Συνεδρίου ἦταν: «Κείμενο ἐπὶ ἐκκλησιολογίας, Κληθεῖσες νὰ εἶναι ἡ Μία Ἐκκλησία. Ἕνα κάλεσμα πρὸς ὅλες τὶς ἐκκλησίες γιὰ νὰ ἀνανεώσουν τὴν δέσμευσή τους πρὸς τὴν ἐπίτευξη τῆς ἑνότητας καὶ νὰ ἐμβαθύνουν τὸν μεταξύ τους διάλογο»[1].

2. Ποιό εἶναι τὸ Κείμενο τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε;

Οἱ προδοτικὲς (γιὰ τοὺς Ὀρθόδοξους) θέσεις-ἀποφάσεις τοῦ Κειμένου τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε (ἐδῶ παρουσιάζουμε τὸ μεγαλύτερο μέρος του) ἔχουν ὡς ἑξῆς:

1. Ἐμεῖς, οἱ ἐκλεγμένοι ἐκπρόσωποι τῆς 9^ης Συνέλευσης τοῦ Π.Σ.Ε., εὐχαριστοῦμε τὸν ἐν Τριάδι Θεό, …ποὺ ἔφερε τὶς ἐκκλησίες μας σὲ ζωντανὴ ἐπαφὴ καὶ διάλογο. Χάριτι Θεοῦ εἴμαστε ἀκόμη σὲ θέση νὰ παραμένουμε ἑνωμένοι, ἀκόμη καὶ ὅταν αὐτὸ εἶναι δύσκολο… Ὁ πρωταρχικὸς στόχος τῆς κοινωνίας τῶν ἐκκλησιῶν στὸ Π.Σ.Ε., εἶναι νὰ προσκαλέσουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο σὲ μία ὁρατὴ ἑνότητα… [σ.σ. Ἐδῶ ὑπονοεῖται, ἡ αἱρετικὴ θεωρία περὶ ἀοράτου ἐκκλησίας, ὅτι δηλ. εἶναι ἀοράτως ἑνωμένες οἱ ἐκκλησίες, καὶ ὅτι τὸ Π.Σ.Ε. ἐργάζεται νὰ φέρει καὶ τὴν ὁρατὴ ἑνότητα. Ὡς «ἐκκλησίες» βέβαια, θεωροῦνται οἱ ἑκατοντάδες αἱρετικὲς ὁμολογίες καὶ ὁμάδες· καὶ ἀνάμεσα στὶς αἱρέσεις ἀποδεχόμαστε πὼς ἐντάσσεται καὶ ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία].

2. Οἱ Ἐκκλησίες ποὺ εἶναι μέλη τοῦ Π.Σ.Ε., παραμένουν ἀφοσιωμένες ἡ μία στὴν ἄλλη στὸν δρόμο πρὸς τὴν ἐπίτευξη πλήρους ὁρατῆς ἑνότητας. Αὐτὴ ἡ ἀφοσίωση εἶναι ἕνα δῶρο τοῦ ἐλεήμονος Κυρίου μας… Οἱ ἐκκλησίες μᾶς ἔχουν διαβεβαιώσει ὅτι ἡ ἑνότητα γιὰ τὴν ὁποία προσευχόμαστε, ἐλπίζουμε καὶ ἐργαζόμαστε δὲν εἶναι παρὰ [α] «μία κοινωνία δεδομένη καὶ ἐκπεφρασμένη διὰ τῆς κοινῆς ὁμολογίας τῆς Ἀποστολικῆς Πίστεως, [β] μία κοινὴ μυστηριακὴ ζωὴ στὴν ὁποία εἰσερχόμαστε διὰ τοῦ ἑνὸς βαπτίσματος, καὶ στὴν ὁποία μετέχουμε μέσα στὶς εὐχαριστιακές μας συνάξεις, [γ] μία κοινὴ ζωὴ στὴν ὁποία τὰ [ἁπλᾶ] μέλη καὶ οἱ ἱερωμένοι χαίρουν ἀμοιβαίας ἀναγνώρισης καὶ συμφιλίωσης καὶ [δ] μία κοινὴ ἀποστολὴ ἡ ὁποία δίδει μαρτυρία γιὰ τὸ εὐαγγέλιο…». [σ.σ. Αἱρετικοὶ καὶ ὀρθόδοξοι ἔχουμε κοινὴ ἀποστολή, δίνουμε τὴν ἴδια μαρτυρία καὶ ἔχουμε ἀναγνωρίσει οἱ Ὀρθόδοξοι τὴν ἱερωσύνη τῶν αἱρετικῶν κι αὐτοὶ τὴν ἱερωσύνη τῶν Ὀρθοδόξων!].

3. Ὁμολογοῦμε Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ὅπως αὐτὴ ὁρίζεται ἀπὸ τὸ Σύμβολο Νίκαιας-Κων/πολης (381). [σ.σ. Ὁμολογοῦμε ὅτι ὑπάρχει Μία Ἐκκλησία, ἐνῶ στὴν πράξη ὑπάρχουν πολλές, ἀφοῦ ἔχουν διάφορο Πίστη, καὶ ὅλες αὐτὲς ἀποδέχονται τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, παρόλο ποὺ δὲν πιστεύουν οἱ αἱρετικὲς «ἐκκλησίες» ὅσα στὸ Σύμβολο περιλαμβάνονται!]. Ἡ μοναδικότητα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι μία εἰκόνα τῆς ἑνότητας τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ, καὶ τῆς κοινωνίας τῶν θείων Προσώπων τῆς Τριάδος. Ἡ Ἁγία γραφὴ περιγράφει τὴν κοινωνία τῶν Χριστιανῶν ὡς τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ τοῦ ὁποίου ἡ ποικιλομορφία εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ τὴν ὁλότητά του: «Τώρα ὑπάρχουν ποικιλίες χαρισμάτων, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα εἶναι τὸ ἴδιο καὶ ὑπάρχουν ποικιλίες διακονιῶν, ἀλλὰ ὁ Κύριος εἶναι ὁ ἴδιος. Καὶ διάφορα εἴδη ἐνεργειῶν ὑπάρχουν, ἀλλὰ ὁ Θεὸς εἶναι ὁ ἴδιος ποὺ ἐνεργεῖ ὅλα σὲ ὅλους, στὸν καθένα δίνεται ἡ φανέρωση τοῦ Πνεύματος γιὰ τὸ καλὸ ὅλων» (Α’ Κορ. 12, 4-7). [σ.σ. Οἱ αἱρέσεις ἀποτελοῦν «ποικιλία χαρισμάτων» καὶ ὁ Κύριος ἐνεργεῖ σὲ ὅλους —καὶ στοὺς αἱρετικοὺς— καὶ τοὺς διακρατεῖ στὶς αἱρέσεις γιὰ τὸ καλὸ ὅλων!!!]. Ἔτσι, ὄντας ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ, τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ [σ.σ. Σῶμα Χριστοῦ εἶναι καὶ οἱ αἱρετικοὶ καὶ οἱ ὀρθόδοξοι], καὶ ὁ ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ Ἐκκλησία καλεῖται νὰ καταστήσει φανερὴ τὴν μοναδικότητά της μέσα ἀπὸ τὴν πλούσια ποικιλομορφία της. [σ.σ. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἡ Μία καὶ μοναδική, ἀλλὰ εἶναι μοναδική, ἐπειδὴ ἐπικοινωνεῖ μὲ τὴν ποικιλομορφία καὶ τὸν πλοῦτο τῶν αἱρετικῶν «ἐκκλησιῶν»].

4. Ἡ Ἐκκλησία, ὡς κοινωνία τῶν πιστῶν, γεννήθηκε ἀπὸ τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ, δεδομένου ὅτι διὰ τῆς ἀκοῆς τοῦ μηνύματος τοῦ εὐαγγελίου, καὶ διὰ τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματός Του, γεννᾶται ἡ Πίστις (Ρωμ. 10, 17). [σ.σ. Ἡ πίστη τῶν αἱρετικῶν καὶ τῶν ὀρθόδοξων «πιστῶν» ταυτίζονται· γεννήθηκε καὶ ἡ κακοδοξία καὶ ἡ ὀρθοδοξία ἀπὸ τὸν …Λόγο καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Καὶ δὲν εἶναι μόνο αὐτὲς οἱ βλασφημίες ποὺ ἀποδέχτηκε ὁ κ. Ἰγνάτιος, οἱ ἄλλοι «ἐκπρόσωποί» μας καὶ κατὰ συνέπεια ἡ Ἱερὰ Σύνοδος. Ἕπεται συνέχεια].

5. Σᾶς διαβεβαιώνουμε ὅτι ἡ Πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως αὐτὴ ἐκφράστηκε ἀπὸ τοὺς Ἀποστόλους, εἶναι μία, ὅπως ἀκριβῶς ἕνα εἶναι καὶ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Παρὰ ταῦτα, εἶναι θεμιτὸ ἡ Πίστη αὐτὴ νὰ διατυπώνεται μὲ διαφορετικοὺς τρόπους. Ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὡς μία νέα ἐν Χριστῷ ζωὴ εἶναι μία. Ἐν τούτοις, ἐξελίσσεται μέσα ἀπὸ διάφορα χαρίσματα καὶ διακονίες. [σ.σ. Καὶ οἱ διαφορετικοὶ τρόποι εἶναι οἱ διάφορες αἱρέσεις τοῦ Π.Σ.Ε., τὰ διάφορα «χαρίσματα» τοῦ διαβόλου ποὺ ἐμπνέουν τοὺς αἱρετικούς, βλασφήμως χρεώνονται στὸν Θεό!!!]. Μία εἶναι ἡ ἐλπίδα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἐκφράζεται μὲ διαφορετικὲς ἀνθρώπινες προσδοκίες. Ἀναγνωρίζουμε ὅτι, ὅσον ἀφορᾶ στὴν σχέση τῆς Ἐκκλησίας [σ.σ. τῆς ἀόρατης] μὲ τὶς ἐκκλησίες, ὑπάρχουν διαφορετικὲς ἐκκλησιολογικὲς προσεγγίσεις καὶ ποικιλία ἀντιλήψεων. Μερικὲς διαφορὲς ἐκφράζουν τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀγαθότητά Του. [σ.σ. Ὁ Θεὸς μᾶς χαριτώνει γιὰ νὰ διαφέρουμε στὴν Πίστη!!!]. Αὐτὲς θὰ πρέπει νὰ προβάλλονται ἐν χάριτι Θεοῦ, διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κάποιες ἄλλες ὅμως διαφορὲς διαιροῦν τὴν Ἐκκλησία. Αὐτὲς θὰ πρέπει νὰ ὑπερνικηθοῦν διὰ τῶν καρπῶν τοῦ Πνεύματος, τῆς πίστεως, τῆς ἐλπίδος καὶ τῆς ἀγάπης, ἔτσι ὥστε ἐν τέλει νὰ μὴν ἐπικρατήσουν τάσεις ἀποκλεισμοῦ καὶ διαχωρισμοῦ. «Τὸ σχέδιο» τοῦ Θεοῦ, «ὅταν ἔλθει τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, εἶναι νὰ ἑνωθοῦν ὅλα ἐν Αὐτῷ» (Ἐφ. 1, 10), ἐναρμονίζοντας ἔτσι ὅλες τὶς διαφορές. Ὁ Θεὸς καλεῖ τὸν λαό Του ἐν ἀγάπῃ στὴν προβολὴ [σ. μτφρ. τῶν διαφορῶν ποὺ ἑνώνουν] καὶ ἐπανεκτίμηση [σ. μτφρ. τῶν διαφορῶν ποὺ διχάζουν], στὸν δρόμο πρὸς τὴν πληρότητα τῆς κοινωνίας.

6. Ἡ καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζει τὴν πληρότητα, ἀκεραιότητα καὶ ὁλότητα τῆς ζωῆς της, ἐν Χριστῷ, διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σὲ ὅλες τὶς ἐποχὲς καὶ σὲ ὅλους τοὺς χώρους. Αὐτὸ τὸ μυστήριο ἐκφράζεται σὲ κάθε κοινότητα βαπτισμένων πιστῶν [σ.σ. αἱρετικῶν καὶ ὀρθοδόξων], ὅπου ἡ ἀποστολικὴ Πιστὴ ὁμολογεῖται, ἀλλὰ καὶ βιώνεται, τὸ εὐαγγέλιο κηρύττεται, καὶ τὰ μυστήρια ἐπιτελοῦνται. Κάθε ἐκκλησία εἶναι ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία καὶ ὄχι ἁπλὰ ἕνα μέρος της. Κάθε ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία καθολική, ἀλλὰ ὄχι στὴν ὁλότητά της.

Κάθε ἐκκλησία ἐκπληρώνει τὴν καθολικότητά της ὅταν εἶναι σὲ κοινωνία μὲ τὶς ἄλλες ἐκκλησίες. [σ.σ. Νά, καὶ ἡ ἐμπέδωση τῆς αἵρεσης περὶ διηρημένης Ἐκκλησίας ποὺ στὴν Ἑλλάδα ὑποστηρίζεται καὶ ἐκφράζεται ἀπὸ τὸν Μεσσηνίας, στὸ δὲ Φανάρι ἀπὸ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ τὸν Περγάμου[2]]. Σᾶς διαβεβαιώνουμε ὅτι ἡ καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζεται πιὸ ξεκάθαρα μὲ τὴν κοινὴ συμμετοχὴ στὴν θεία κοινωνία [σ.σ. αἱρετικῶν καὶ ὀρθοδόξων;], καὶ μὲ τὴν ἀμοιβαία ἀναγνώριση-ἀποδοχὴ καὶ συμφιλίωση μεταξὺ τῶν μελῶν τοῦ κλήρου.

7. Ἡ σχέση μεταξὺ τῶν ἐκκλησιῶν χαρακτηρίζεται ἀπὸ μία δυναμικὴ ἀλληλεπίδραση. [σ.σ. Πουθενὰ λόγος γιὰ μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν στὴ Μία, Καθολικὴ Ἐκκλησία]. Κάθε ἐκκλησία καλεῖται νὰ δίδει καὶ νὰ λαμβάνει δωρεὲς μὲ πνεῦμα ἀμοιβαίας ὑπευθυνότητας. Κάθε ἐκκλησία πρέπει νὰ ἀντιλαμβάνεται ὅλα ὅσα εἶναι ἐφήμερα στὴν ζωή της καὶ νὰ ἔχει τὸ θάρρος νὰ τὸ ἀναγνωρίσει στὶς ἄλλες ἐκκλησίες. Ἀκόμη καὶ σήμερα, ὅταν ἡ κοινὴ συμμετοχὴ στὴν εὐχαριστία δὲν εἶναι δυνατή, διηρημένες ἐκκλησίες ἐκφράζουν ἀμοιβαία ὑπευθυνότητα καὶ ἐπιδεικνύουν τὴν καθολικότητα ποὺ τὶς διακρίνει, ὅταν προσεύχονται ἡ μία γιὰ τὴν ἄλλη, …παίρνουν ἀπὸ κοινοῦ ἀποφάσεις, ἐργάζονται γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς δικαιοσύνης… καὶ παρὰ τὶς ὅποιες διαφορές, ἐπιμένουν στὸν διάλογο, ἀρνούμενες τὸ «δὲν σᾶς ἔχω ἀνάγκη» (Α’ Κορ. 12, 21). Ὅταν ἀπομακρυνόμαστε ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλο, γινόμαστε φτωχότεροι. [σ.σ. Ἡ νέα θεολογία, ποὺ ἀποδέχτηκε ὁ κ. Ἰγνάτιος: Ὅσοι λέμε, πὼς δὲν ἔχουμε ἀνάγκη τὴν μόλυνση τῆς κάθε αἱρέσεως τοῦ Π.Σ.Ε. γινόμαστε ἐγωϊστές! Ὅταν ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, γινόμαστε φτωχότεροι!].

8. Ὅλοι οἱ βεβαπτισμένοι ἐν Χριστῷ [σ.σ. αἱρετικοὶ καὶ ὀρθόδοξοι], εἶναι ἑνωμένοι στὸ σῶμα του… Τὸ βάπτισμα ὡς μέσο ποὺ μᾶς ἑνώνει μὲ τὸν Χριστό, καλεῖ τὶς ἐκκλησίες νὰ εἶναι ἀνοικτὲς καὶ εἰλικρινεῖς μεταξύ τους, ἀκόμη καὶ ὅταν αὐτὸ εἶναι δύσκολο στὴν ἐφαρμογή του... Τὸ βάπτισμα δίδει ὡς δωρεὰ στὶς ἐκκλησίες τὴν ἐλευθερία ἀλλὰ καὶ τὴν εὐθύνη νὰ πορευθοῦν ἀπὸ κοινοῦ πρὸς τὸ κήρυγμα τοῦ Λόγου, τὴν ὁμολογία μιᾶς Πίστεως, τὴν τέλεση τῆς Εὐχαριστίας, καὶ τὴν κοινὴ μετοχὴ στὴν διακονία τῆς ἱεροσύνης. [σ.σ. Εἴτε διαλέξουμε τὸ ὀρθόδοξο βάπτισμα, εἴτε τὸ αἱρετικὸ ψευτοβάπτισμα, γιὰ τὸ Π.Σ.Ε. (καὶ τοὺς ἐκπροσώπους μας ποὺ ἀποδέχθηκαν τὶς ἀποφάσεις του) τὸ ἴδιο κάνει· καὶ τὰ δύο μᾶς ἑνώνουν μὲ τὸ Χριστό. Ἔτσι, βαπτισμένοι καὶ ἀβάπτιστοι, θὰ πορευόμαστε «ἀπὸ κοινοῦ πρὸς τὸ κήρυγμα τοῦ Λόγου», δηλαδή, ἐκεῖνοι μὲν θὰ κηρύττουν τὶς αἱρέσεις τους καὶ θὰ βαπτίζουν, καὶ ὡς ψευτο-βαπτισμένοι ποὺ εἶναι, ὅσους βαπτίζουν θὰ παραμένουν ἀβάπτιστοι, κι ἐμεῖς δέ, θὰ κηρύττουμε καὶ θὰ βαπτίζουμε ὀρθόδοξα, ἀσφαλῶς γιὰ λίγο καιρὸ ἀκόμα!]. Ὑπάρχουν μερικοὶ ποὺ δὲν χρησιμοποιοῦν νερὸ στὴν ἱεροτελεστία τοῦ βαπτίσματος, ἀλλὰ μετέχουν στὴν πνευματικὴ ἐμπειρία τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς[3].

9. Τὸ ὅτι ὅλοι μας [σ.σ. αἱρετικοὶ καὶ ὀρθόδοξοι], ἀπὸ κοινοῦ, ἀνήκουμε στὸν Χριστὸ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δίδει τὴν δυνατότητα στὶς ἐκκλησίες καὶ τὶς καλεῖ νὰ συμβαδίσουν, ἀκόμη καὶ ὅταν διαφωνοῦν. Διαβεβαιώνουμε ὅτι ὑπάρχει ἕνα βάπτισμα, ὅπως ἀκριβῶς ὑπάρχει ἕνα σῶμα καὶ ἕνα Πνεῦμα, μία ἐλπίδα τῆς κλήσεώς μας, ἕνας Κύριος, μία Πίστη, ἕνας Θεὸς καὶ Πατέρας ὅλων μας (βλ. Ἐφ. 4, 4-6). Ἐν χάριτι Θεοῦ, διὰ τοῦ βαπτίσματος καταδεικνύεται ὅτι ἀνήκουμε ὁ ἕνας στὸν ἄλλον, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι κάποιες ἐκκλησίες δὲν εἶναι ἀκόμη σὲ θέση νὰ ἀναγνωρίσουν ἄλλες ὡς ἐκκλησία μὲ τὴν πλήρη ἔννοια τῆς λέξης. Ἂς θυμηθοῦμε τὰ λόγια τῆς Δήλωσης τοῦ Τορόντο, ὅπου οἱ ἐκκλησίες-μέλη τοῦ ΠΣΕ διαβεβαιώνουν[4] ὅτι «ἡ μετοχὴ στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι πληρέστερη ἀπὸ τὴν μετοχὴ στὸ σῶμα τῆς δικῆς τους ἐκκλησίας[5]. Ἑπομένως, ἐπιδιώκουν νὰ ἐπιτύχουν μία ζωντανὴ ἐπαφὴ μὲ ἐκείνους ποὺ βρίσκονται ἔξω ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς δικῆς τους ἐκκλησίας καὶ ὁμολογοῦν τὸν Χριστὸ ὡς Κύριο»… [σ.σ. Καὶ ἡ ζωντανὴ ἐπαφὴ μὲ τοὺς «ἔξω» συντελεῖται μιὰ χαρὰ καὶ μὲ τὶς συμπροσευχές].

11. Τὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο εἶναι ἀναπόσπαστο μέρος τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία [σ.σ. αἱρετικῶν καὶ ὀρθοδόξων], διὰ τῆς ἀποστολῆς της ἐκφράζει τὴν κλήση της γιὰ τὴν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν προσφορὰ τοῦ ζωντανοῦ Χριστοῦ [σ.σ. Εἶναι ζωντανὸ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ὁ Χριστὸς καὶ διὰ τῶν αἱρέσεων;] σὲ ὅλη τὴν δημιουργία. Οἱ ἐκκλησίες ζοῦν μεταξὺ λαῶν ἄλλων πεποιθήσεων καὶ ἰδεολογιῶν. Ὡς τὸ ὄργανο τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι κυρίαρχος σὲ ὅλη τὴν κτίση, ἡ Ἐκκλησία καλεῖται νὰ ἔλθει σὲ διάλογο καὶ συνεργασία μὲ αὐτούς, ὥστε μὲ τὴν ἀποστολή της νὰ συμβάλλει στὴν ὠφέλεια ὅλων τῶν δημιουργημάτων καὶ στὴν εὐημερία τῆς γῆς…

14. Μεταξὺ τῶν θεμάτων ποὺ χρήζουν συνεχοῦς διαλόγου ἀπὸ τὶς ἐκκλησίες εἶναι τὰ ἑξῆς:

...Σὲ ποιό βαθμὸ ὑπάρχουν κοινὰ σημεῖα μεταξὺ τῶν ἄλλων ἐκκλησιῶν καὶ τῆς ἐκκλησίας σας ὅσον ἀφορᾶ στὴν [ἱερ]ἀποστολικὴ ἀποστολὴ στὸν κόσμο; θ) Σὲ ποιό βαθμὸ ὑπάρχουν κοινὰ σημεῖα μεταξὺ τῆς ἐκκλησίας σας καὶ τῶν ἄλλων ἐκκλησιῶν ὅσον ἀφορᾶ στὴν διατύπωση τῆς Πίστης καὶ στὴν θεολογικὴ ἐκπαίδευση; ι) Πόσο πλήρης θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἡ συμπροσευχὴ τῆς ἐκκλησίας σας μὲ τὶς ἄλλες ἐκκλησίες;

Ἡ ἐνασχόληση μὲ τὰ ἐρωτήματα αὐτὰ ἀποτελεῖ πρόκληση γιὰ τὶς ἐκκλησίες, ὥστε νὰ ἀποδεχθοῦν ὅτι κάποιες ὄψεις τῆς ζωῆς τους ἀπαιτοῦν ἀνανέωση, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀξιοποιήσουν νέες εὐκαιρίες γιὰ τὴν ἐμβάθυνση τῶν σχέσεών τους μὲ τὶς ἐκκλησίες ποὺ ἀκολουθοῦν ἄλλες παραδόσεις. [σ.σ. Πουθενά, λοιπόν, καὶ καμιὰ νύξη πρόσκλησης ἀπὸ τοὺς Ὀρθόδοξους πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς γιὰ ἐπιστροφὴ στὴν Μία Ἐκκλησία· ἀντίθετα τὸ Π.Σ.Ε. ἀποτελεῖ εὐκαιρία γιὰ ἐμβάθυνση, ἀξιοποίηση καὶ ἀποδοχὴ μέρους τῶν αἱρετικῶν θέσεων κάθε «ἐκκλησίας» ἀπὸ τὶς ἄλλες! Αὐτὴ εἶναι ἡ «Ἱεραποστολὴ» πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους, ποὺ κάνουν οἱ ἐκπρόσωποί μας!].

15. Οἱ ἐκκλησίες μας ταξιδεύουν μαζὶ στὸν διάλογο καὶ στὴν κοινὴ δράση… Ἂς ἀκούσουμε τί λέει τὸ Πνεῦμα στὶς ἐκκλησίες! (Ἀποκ. 3,6). [σ.σ. Οἱ «ὀρθόδοξοι» ἐκπρόσωποί μας δέχτηκαν τὴν διαστρεβλωτικὴ ἑρμηνεία τῶν αἱρετικῶν ὁμολογιῶν, οἱ ὁποῖες διδάσκουν πώς, ὅσα ὁ Θεὸς ἀποκάλυψε στὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη, ὡς ἀπευθυνόμενα στὶς τοπικὲς Ἐκκλησίες τῆς Μ. Ἀσίας, αὐτοὶ τὰ ἐφαρμόζουν ὁμοιόμορφα στὴν ὀρθόδοξη καὶ στὶς αἱρετικὲς «ἐκκλησίες» τοῦ Π.Σ.Ε.][6].

3. Πῶς ἀντέδρασαν καὶ πῶς ἀντιμετώπισαν τὴν κριτικὴ ποὺ ἔγινε στὸ Κείμενο τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μητροπολῖτες Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος, ἀλλὰ καὶ ὁ Καλαβρύτων κ. Ἀμβρόσιος;

α) Ἐξ ὅσων ἔχουμε ὑπ’ ὄψιν μας ὁ κ. Ἰγνάτιος, ἢ σιώπησε ἐπὶ τῆς οὐσίας, ἢ παραπληροφόρησε.

Μετά, δηλαδή, τὴν ἐπιστροφή του ἀπὸ τὸ Πόρτο Ἀλέγκρε ὁ κ. Ἰγνάτιος (καὶ συγκεκριμένα στὸν Ἑσπερινὸ τῆς 5/3/2006, Κυριακὴ τῆς Τυρινῆς), ἀφοῦ πληροφόρησε τοὺς πιστοὺς γιὰ τοὺς λόγους τῆς ἀπουσίας του (στὸ Σάο Πάολο καὶ στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε, γιὰ τὸ Συνέδριο τοῦ Π.Σ.Ε.), εἶπε μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς (κατ’ ἀπομαγνητοφώνηση):

«...Ἡ εὐθύνη μας εἶναι τεράστια καὶ ἀπέναντι στὸν ὑπόλοιπο χριστιανικὸ κόσμο. Καὶ μὴν τολμήσει κανεὶς νὰ μοῦ πεῖ γιατί. Ἀκριβῶς αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ ἀποστολή μας τῶν Ὀρθοδόξων. Νὰ εἴμαστε παρόντες καὶ νὰ κρατᾶμε ζωντανὲς ἐλπίδες. Γιατὶ ἡ ἀλλοτρίωση εἶναι μεγάλη... Ὁ κίνδυνος ἀπὸ ἄλλες θρησκεῖες ἀκόμη μεγαλύτερος, μὲ τὶς ὁποῖες, ὅμως, θὰ κληθοῦμε νὰ συνυπάρξουμε, νὰ συμπορευθοῦμε... Ἐμεῖς ἐπιτελέσαμε κατ’ ἐντολήν τῆς Συνόδου μία ἀποστολή, ὅπως θὰ τὸ κάνουμε πάντοτε καὶ μ’ αὐτὸ θέλω νὰ τελειώσω καὶ νὰ ξέρετε καὶ ἐσεῖς, γιατί μποροῦν νὰ βρεθοῦν καὶ κάποιοι καλοθελητές... Κανεὶς ἀπὸ μᾶς τοὺς Ἐπισκόπους στὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν αὐτοσχεδιάζει[7]. Εἴμαστε μέλη τῆς Συνόδου, ἡ συμμετοχή μας σὲ κάθε τέτοια δραστηριότητα εἶναι ἐντολὴ τῆς Συνόδου καὶ πρέπει νὰ σᾶς πῶ ὅτι καὶ ἡ συμμετοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι ἀπόφαση πανορθοδόξου συναντήσεως καὶ συσκέψεως. Καμμία Ἐκκλησία δὲν ἔχει πάρει μόνη της αὐτὴν τὴν ἀπόφαση. Ὅλες οἱ ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες μαζί ἔχουν συναποφασίσει νὰ μετέχουν σὲ παρόμοιες συναντήσεις, γιὰ νὰ δίνουμε τὴ μαρτυρία τῆς Ὀρθοδοξίας μέσα σ’ αὐτόν τὸν ὄντως πολυπρόσωπο καὶ μεγάλο κόσμο τοῦ χριστιανισμοῦ…».

Ναί, Σεβασμιώτατε, καλῶς ἢ κακῶς πήγατε μὲ ἐντολὴ τῆς Συνόδου. Δὲν μᾶς ἐξηγήσατε, ὅμως: Ἦταν ἐντολὴ τῆς Συνόδου νὰ ξεπουλήσετε τὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία; Καί, ἔτσι καταλαβαίνετε ἐσεῖς τὴν Ἱεραποστολὴ καὶ «τὴ μαρτυρία τῆς Ὀρθοδοξίας»; ὡς ἀποδοχὴ τῶν αἱρετικῶν θεωριῶν περὶ «ἀοράτου ἐκκλησίας» καὶ περὶ τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας»;

Ἀκόμα: σᾶς εἶναι εὔκολο νὰ μᾶς πληροφορήσετε, τί γνώμη ἔχετε γιὰ τὴν Πανορθόδοξη ἀπόφαση τῆς Συνόδου τῆς Μόσχας (1948) ποὺ ἀποφάσισε ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο; Γράφει ὁ π. Ἰωάννης Φωτόπουλος: Τὸ 1948, στὴ Α´ Γενικὴ Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε. στὸ Ἄμστερνταμ, ἔλαβαν μέρος, ὄχι μετὰ ἀπὸ κοινὴ συμφωνία τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλὰ κατόπιν μονομεροῦς ἀποφάσεως, μόνο ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, μαζὶ «μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἐνῶ τὰ Πατριαρχεῖα Ἀντιοχείας καὶ Ἀλεξανδρείας μαζὶ μὲ τὶς Σλαβικὲς Ἐκκλησίες στὴ Σύνοδο τῆς Μόσχας (ποὺ ἔγινε ἀπὸ 8-10 Ἰουλίου 1948) ἀποφάσιζαν τὴ μὴ συμμετοχή τους, ἐπειδὴ μεταξὺ ἄλλων κατεπατοῦντο οἱ Ἱεροὶ κανόνες καὶ γίνονταν συμπροσευχὲς καὶ ἐπειδὴ «ὁ σκοπὸς τοῦ ΠΣΕ διὰ τὴν διαμόρφωσιν μιᾶς Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας δὲν ἀνταποκρίνεται εἰς τὰς ἀρχὰς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» (π. Ἰω. Φωτοπούλου, Πρωτοπρ., «Ἡ στάση τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας καί Θεολογίας ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ»).

Νὰ μᾶς ἀναφέρετε ἐπίσης, Σεβασμιώτατε, πῶς «αὐτὴ ἡ σθεναρὴ στάση» ἀλλοιώνεται προοδευτικά, καὶ ἡ μία μετὰ τὴν ἄλλη ὅλες σχεδὸν οἱ παραπάνω ἐκκλησίες ὑποβάλλουν αἰτήσεις εἰσδοχῆς καὶ γίνονται δεκτὲς ὡς μέλη τοῦ Π.Σ.Ε. χωρὶς νὰ αἰσθανθοῦν τὴν ἀνάγκη «νὰ δικαιολογήσουν μὲ γραπτὰ κείμενα τὴν ἀθέτηση ἐκείνης τῆς ἀπόφασης ποὺ τὶς δέσμευε οὐσιαστικά»; (Γιανναρᾶ Χρ., Ἀλήθεια καὶ Ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, σ. 201-202). Ποιά ἄλλη Πανορθόδοξος Σύνοδος ὑπαγόρευσε τὴν ἀθέτηση τῆς αἰτιολογημένες νομοκανονικὰ πρώτης ἀπόφασής τους; Ποιές ἰσχυρὲς πιέσεις δέχτηκαν καὶ ἀπὸ ποιόν γιὰ νὰ συμμετάσχουν τελικὰ στὸ Π.Σ.Ε.;

Παρόμοιες ἐρωτήσεις ἔκανε καὶ ἕνας συλλειτουργός σας πρὸς τὸν Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο καὶ ἀκόμα δὲν πῆρε ἀπάντηση. Ρώτησε: «Ποία “Πανορθόδοξη ἀπόφαση” ἐνέκρινε τὴ σύνταξη κανονισμοῦ γιὰ τὴν “ὁμολογιακὴ” ἢ “διομολογιακὴ” κοινὴ προσευχὴ στὶς συναντήσεις τοῦ ΠΣΕ; Ποία “Πανορθόδοξη ἀπόφαση” ἐπικρότησε τὸ προκλητικὸ κείμενο τῆς Θ΄ ΓΣ τοῦ ΠΣΕ στο Porto Alegre (2006), σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο “κάθε ἐκκλησία (ἀπὸ τὶς 340 προτεσταντικὲς ὁμάδες τοῦ ΠΣΕ) εἶναι Ἐκκλησία καθολική”;» (π. Ἀναστ. Γκοτσόπουλος, «Παναγιώτατε, ποιά Πανορθόδοξη ἀπόφαση;» Πάτρα 6.10.2009).

Μετὰ τὴν ὁμιλία αὐτὴ τοῦ κ. Ἰγνάτιου στὸ Βόλο, ἕνα χρόνο ἀργότερα, ὅταν ἔγιναν εὐρύτερα γνωστὰ τὰ κατορθώματα τῆς ἀντιπροσωπείας μας στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε καὶ ἄρχισε ἡ κριτικὴ καὶ ὁ ἔλεγχος, ὁ κ. Ἰγνάτιος σιώπησε. Προκλήθηκε πάλι ἀπὸ τὴ δημοσίευση τοῦ Κειμένου τῶν ἀποφάσεων τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε, ἀλλὰ καὶ πάλι σιωπή. Ὑπῆρξε, ὅμως, ἀκόμα μιὰ δημοσίευση, ἡ ὁποία μεταξύ ἄλλων ἔλεγε καὶ αὐτά: «Τὸ βλέμμα τοῦ πιστοῦ λαοῦ εἶναι στραμμένο στὸ Βόλο καὶ στὸ Σεβασμιώτατο μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιο. Ὁ ἐπίσκοπος τοῦ Βόλου ἦταν ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς ἑλλαδικῆς ἀντιπροσωπείας στὸ Porto Alegre... Καλοῦμε τὸ Σεβασμιώτατο νὰ εὐθυγραμμιστεῖ μὲ τὴ χρυσῆ πνευματικὴ γραμμὴ τῶν μεγάλων Πατέρων καὶ Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας μας» καὶ ἄρα, τὸν καλοῦσε νὰ ἀποκηρύξει τὰ γενόμενα στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε (mkka.blogspot.com/2009/04/blog-post_04.html). Καὶ πάλι «ἄκρα τοῦ τάφου σιωπή».

Δυστυχῶς ὁ κ. Ἰγνάτιος ἔχει εὐθυγραμμισθεῖ μὲ τὰ διεθνὴ οἰκουμενιστικὰ κέντρα καὶ εἴτε διὰ τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας Βόλου, εἴτε διὰ τῆς ἐκπομπῆς του στὴν τηλεόραση διδάσκει τὴν ὑπέρβαση τῶν Πατέρων διὰ τῆς μετα-πατερικῆς ἢ νεο-πατερικῆς θεολογίας ἢ διὰ τῆς θεολογίας τῆς συνάφειας.

β) Καὶ ὁ Μητροπολίτης Καλαβρύτων, ἐπίσης, σιώπησε ὡς ἔνοχος. Θεώρησε ὅτι δὲν τοῦ ἀναλογεῖ καμία εὐθύνη, ὅτι δὲν θίγεται ἀπὸ τὴ δημοσίευση τοῦ προδοτικοῦ Κειμένου τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε. Ἔτσι δὲν ἀπάντησε οὔτε στὴν κριτικὴ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, οὔτε στὴν μομφὴ ποὺ τοῦ ἐπέρριψε ὁ «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος». Ἀκολούθησε, ὅμως, ἄλλο δημοσίευμα θεολόγου τὴν 6/4/08 στὴν ἐφημερίδα «Βῆμα τῆς Αἰγιάλειας» (2 χρόνια ἀπὸ τὴν παρουσία του στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε), διὰ τοῦ ὁποίου τοῦ ἐζητεῖτο νὰ ἀπαντήσει στὰ ἐρωτήματα:

«Οἱ παρόντες Ὀρθόδοξοι ἐκπρόσωποί μας (Μητροπολῖτες) ψήφισαν τὸ κείμενο; ἁπλῶς τὸ ἀποδέχτηκαν; Ὅταν ἔμαθαν τὸ περιεχόμενό του (σὲ περίπτωση ποὺ τὸ ἀγνοοῦσαν) διαμαρτυρήθηκαν ἐκ τῶν ὑστέρων μὲ τὶς ἀντίθετες μὲ τὴν ὀρθόδοξη πίστη θέσεις ποὺ περιλαμβάνει τὸ κείμενο αὐτό;»

Ἡ ἀπάντηση τοῦ Καλαβρύτων στὰ ἐρωτήματα αὐτὰ (ἡ ὁποία δημοσιεύτηκε μετὰ ἀπὸ 6 περίπου μῆνες) ἦταν ἀπογοητευτική. Αὐτὸς ποὺ μὲ μεγάλη εὐκολία δημοσιοποιεῖ τὶς ἀπόψεις του ἐπὶ παντὸς ἐπιστητοῦ (παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ δημοσιεύσεις στὸν Τύπο γιὰ τοὺς λόγους καὶ τὰ ἔργα πρωθυπουργῶν, ὑπουργῶν, πατριαρχῶν καὶ ἀρχιεπισκόπων), γιὰ τὸ ζωτικότατο αὐτὸ θέμα Πίστεως, καὶ ἐνῶ τὸ Κείμενο δημοσιεύτηκε καὶ ἐδέχθη κριτική, ἀπάντησε ἀργοπορημένα καί —οὐσιαστικὰ— χωρὶς νὰ …ἀπαντήσει. Καὶ ποιά ἦταν ἡ δικαιολογία τῆς μὴ ἀπαντήσεως; Περίμενε (ἰσχυρίστηκε) νὰ τοῦ σταλεῖ …ἐπίσημα(!) τὸ Κείμενο τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε, γιὰ νὰ διαμαρτυρηθεῖ! Κι ὣς σήμερα, πέντε χρόνια μετά, περιμένει ἀκόμα τὴν ἐπίσημη ἀποστολὴ τῶν ἐγγράφων!

Νά, καὶ ἡ «μὴ ἀπάντησή» του πρὸς τὸν ἐρωτῶντα θεολόγο, ἡ ὁποία γνωστοποιήθηκε τὸ Νοέμβριο τοῦ 2008!

Πράγματι, «…μετέβην εἰς τὸ Πόρτο Ἀλέγκρε… (ἀλλ’) ὡς Παρατηρητής... Ὁ Παρατηρητὴς …δὲν μετέχει εἰς τὰς διεξαγομένας ψηφοφορίας… Κατ’ ἀκολουθίαν τῶν ἀνωτέρω, οὔτε καὶ τὸ κείμενον ὑπέγραψα, περὶ τοῦ ὁποίου ὁμιλεῖτε… Ἑπομένως δὲν εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ ἀπαντήσω εἰς τὰς ἐρωτήσεις, τὰς ὁποίας θέτετε ἐν συνεχείᾳ… Δὲν διεμαρτυρήθην διὰ τὸ περιεχόμενόν του, καθ’ ὅσον μέχρι σήμερον τὸ κείμενον τοῦτο οὐδέποτε ἐτέθη ὑπ’ ὄψιν μου ὑπηρεσιακῶς. Ἄλλωστε μέχρι σήμερον, ἀφ’ ἧς ἐκλήθην ὡς Μέλος Αὐτῆς, οὐδέποτε εἰσήχθη πρὸς συζήτησιν ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου... † Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ».

Ἀλήθεια! Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, περίμεναν νὰ πάρουν «ὑπηρεσιακῶς» ἀπὸ τὸν κάθε αἱρεσιάρχη κάποιο κείμενο γιὰ νὰ ἀντιδράσουν; Καὶ μόνον εἰς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον καταδέχεται νὰ ἀπαντήσει; Ὄχι στὶς ἀνησυχίες τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ; Καὶ ἀφοῦ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἀδρανεῖ, γιατί δὲν τὸ ἔθεσε ὁ ἴδιος πρὸς συζήτηση, μαζὶ μὲ τόσο ἄλλα —πολὺ μικρότερης σημασίας— θέματα ποὺ ἔχει θέσει;

Γιὰ τὴν ἱστορία, ὅμως, παραθέτουμε κι ἄλλη μιὰ σχετικὴ ἀντίδραση ἐπισκόπου, γιὰ νὰ καταλάβουμε τὴ λογική τους.

Σὲ σχετικὴ Διημερίδα ποὺ πραγματοποιήθηκε στὸν Πύργο (23-24/2/2008) μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ Μητροπολίτη Ἠλείας κ. Γερμανοῦ, ἡ εἰσηγήτρια (κ. Μαρίνα Κολοβοπούλου, λέκτωρ τῆς Θεολογικῆς Ἀθηνῶν) μὲ θέρμη καὶ φλόγα ψυχῆς τόση, ὥστε νὰ καταχειροκροτηθεῖ ἀπὸ τοὺς παρόντες θεολόγους(!), ἐξύμνησε τὴν παρουσία τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τὴν ὅλη προσπάθεια τοῦ Π.Σ.Ε. Καὶ ὅταν κάποιος θεολόγος ἀπὸ τὸ ἀκροατήριο ἀντέδρασε καὶ κατήγγειλε τὸν συμβιβασμὸ τῆς Πίστεως ποὺ συντελεῖται στοὺς Διαλόγους καὶ «ὑπενθύμισε ὅτι παγιώθηκε πλέον ἡ θέση τοῦ Π.Σ.Ε., πὼς μεταξὺ τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τῶν κατ’ εὐφημισμὸ «ἐκκλησιῶν» ὑπάρχει ἀόρατος ἑνότης (θέση ποὺ ἐπαναλήφθηκε στὸ Porto Alegre) καὶ ζήτησε ἀπὸ τὴν εἰσηγήτρια νὰ τοποθετηθεῖ στὶς καταλυτικὲς τῆς ὀρθόδοξης αὐτοσυνειδησίας καὶ ταυτότητος θέσεις ποὺ ἐλήφθησαν στὴν 9η Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε., ἡ εἰσηγήτρια, ἀποκάλυψε πὼς συμμετεῖχε στὴ Συνέλευση τοῦ Porto Alegre, καὶ ὑπεραμύνθηκε τῆς ὅλης προσπάθειας τοῦ Π.Σ.Ε.».

Στὸ τέλος τῆς Ἡμερίδας ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Ἠλείας κ. Γερμανός, ἀντὶ νὰ προβληματισθεῖ ἀπὸ τὴν παρέμβαση καὶ νὰ ἐρευνήσει ἂν εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα, εἶπε:

«Ἐγὼ σήμερα ἄκουσα ὅσα ἐλέχθησαν στὸ Συνέδριο. Καὶ εἰπώθηκε ἐδῶ, ὅτι ὑπάρχει πρόοδος στοὺς Διαλόγους μας μὲ τοὺς ἑτερόδοξους. Ἔτσι, ὅσα εἴπατε θὰ τὰ μεταφέρω στὴν Σύνοδο ποὺ θὰ γίνει μεθαύριο»! (mkka.blogspot.com/2009/04/blog-post_04.html).

Καὶ τὸ κερασάκι στὴν τοῦρτα. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος τάδε ἔφη γιὰ τὸ Συνέδριο τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε ἀποδεχόμενος καὶ νομιμοποιώντας ὅσα βλάσφημα καὶ αἴσχιστα διεδραματίστηκαν ἐκεῖ:

«Ἀπηλλαγμένοι λοιπὸν τῶν ἀγκυλώσεων τοῦ παρελθόντος καὶ ἀποφασισμένοι νὰ παραμείνωμεν ἡνωμένοι καὶ νὰ ἐργασθῶμεν ἀπὸ κοινοῦ, ἐθέσαμεν, πρὸ δύο ἐτῶν, κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς Θ΄ Συνελεύσεως ἐν Porto Alegre Βραζιλίας, τὰς βάσεις μιᾶς νέας περιόδου εἰς τὴν ζωήν τοῦ Συμβουλίου…»! («Ἐπίσκεψις» 685 [2008] 22-29).

Αὐτοὶ εἶναι οἱ ἐπίσκοποί μας, οἱ τάχα «φύλακες τῆς Πίστεως» καὶ ἡ Ἱερά μας Σύνοδος, εἴτε δροῦν συνειδητὰ γιὰ τὴν ἀποδόμηση τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς οἰκουμενιστές, εἴτε ἐμπιστεύονται τοὺς οἰκουμενιστὲς ὡς ἔγκυρη πηγὴ πληροφόρησης, εἴτε ἐπὶ χρόνια σιωποῦν.

Ἂν αὐτοί, ὅμως, σιωποῦν, εἶναι καιρὸς ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ νὰ ξυπνήσει, ἂν καὶ πολλοὶ θεωροῦν ὅτι εἶναι ἤδη ἀργά.

Θεσσαλονίκη, 22 Φεβρουαρίου 2011

Γιὰ τὴν «Φιλορθόδοξο Ἕνωσι “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”»

Ὁ Πρόεδρος Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο

Ὁ Γραµµατέας Παναγιώτης Σηµάτης

[1] Αὐτὸς ὁ ὑπότιτλος, καὶ ἡ ἀκολουθοῦσα παρακάτω παράγραφος, ξεκάθαρα φανερώνει ὅτι ὅσα ψηφίζονται στὶς Συνελεύσεις τοῦ Π.Σ.Ε. εἶναι δεσμευτικὰ γιὰ τοὺς Ὀρθόδοξους! «Οἱ συνελεύσεις τοῦ ΠΣΕ ἔχουν υἱοθετήσει κείμενα τὰ ὁποῖα προβάλλουν μιὰ προοπτική, ἢ καὶ προσδιορίζουν τὸ ποιὸν τῆς “ἐπιδιωκόμενης ἑνότητας”. Ἡ Ἔνατη Συνέλευση [σ.σ. Ἄρα καὶ οἱ συμμετέχοντες Ὀρθόδοξοι], ποὺ συνῆλθε στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε, διαπνεόμενη ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῶν ἐν λόγῳ κειμένων, ἀποδέχτηκε τὸ παρὸν κείμενο ἐνθαρρύνοντας τὶς ἐκκλησίες νὰ συνεχίσουν τὴν συμπόρευσή τους πρὸς τὴν ἐπίτευξη τῆς πλήρους ὁρατῆς ἑνότητας». [σ.σ. Σύμφωνα μὲ τὶς αἱρετικὲς θεωρίες τῶν ἑτεροδόξων καὶ τῶν δικῶν μας ποὺ τὶς ἀποδέχονται, «ἀοράτως» εἴμαστε ἑνωμένοι, ὀρθόδοξοι καὶ ἑτερόδοξοι].

* Οἱ ὑπογραμμίσεις, ὁ τονισμὸς σὲ ὅλα τὰ κείμενα ποὺ παρατίθενται καὶ τὰ σχόλια-ἐπεξηγήσεις ἐντὸς ἀγκυλῶν [...], εἶναι δικές μας.

[2] «Ἐδῶ ἔχουμε πλήρη ἀντιστροφὴ τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας… Μὲ βάση τὸ κείμενο αὐτό, ἂν δὲν κοινωνοῦμε μὲ τὴν κάθε αἵρεση τοῦ ΠΣΕ, δὲν πραγματώνουμε τὴν Καθολικότητά μας!» (π. Ἰω. Φωτόπουλος, «Δέκα παρατηρήσεις στὰ πεπραγμένα τοῦ Π.Σ.Ε., στὸ Porto Alegre», περιοδ. «Παρακαταθήκη», τ. 48, σελ. 7, 2006).

[3] Ἄρα καὶ ὁ ὀρθόδοξος τρόπος τοῦ βαπτίσματος (τριπλῆ κατάδυση εἰς τύπον τῆς τριημέρου ταφῆς καί ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου), ποὺ ὅταν δὲν τηρεῖται, —σύμφωνα μὲ ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων—, εἶναι ἄκυρο τὸ βάπτισμα, μὲ ὅσα ἀποδέχτηκαν οἱ ὀρθόδοξοι ἐκπρόσωποι, σχετικοποιεῖται.

[4] Σὰν νὰ μᾶς λένε περιπαιχτικά: ὅλες τὶς δηλώσεις-κείμενα τοῦ Π.Σ.Ε. —καὶ τὴ Δήλωση τοῦ Τορόντο—, ἔχετε ἀποδεχθεῖ καὶ προσυπογράψει, σεῖς οἱ ἐκπρόσωποι τῶν ὀρθοδόξων, καὶ κατὰ συνέπεια τὰ ἔχουν ὑπογράψει ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες χωρὶς οὐδεμία διαφωνία ἢ ἀντίδραση τῶν Συνόδων σας· ἀφοῦ, λοιπόν, δὲν ἀντιδράσατε μὴν τολμήσετε νὰ μᾶς πεῖτε τώρα ὅτι δὲν τὰ δέχεσθε, γιατὶ θὰ ἀποδειχθεῖτε ἀναξιόπιστοι καὶ καταγέλαστοι!

[5] Νά, λοιπόν, ποὺ ὄχι μόνον ὁ Πάπας μᾶς ἔχει ἀποκαλέσει «ἐλλειμματικὴ» ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ τὸ Π.Σ.Ε. τὸ ἴδιο μᾶς λέγει: «ἡ μετοχὴ στὴν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ [δηλαδὴ στὴν «ἀόρατη» ἐκκλησία] εἶναι πληρέστερη ἀπὸ τὴν μετοχὴ στὸ σῶμα τῆς δικῆς τους ἐκκλησίας»! Ἄρα, ἂν ἀρνηθοῦμε τὴν αἱρετικὴ περὶ Ἐκκλησίας τοῦ Π.Σ.Ε. διδασκαλία καὶ τὴν μετοχή μας στὴν «ἀόρατη» ἐκκλησία, δὲν εἴμαστε πλήρεις!

[6] Κριτικὴ παρουσίαση τοῦ Κειμένου τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε ἔγινε καὶ ἀπὸ τὴν Ἱ. Μονὴ Παντοκράτορος (http://impantokratoros.gr/B46B3299.el.aspx), στὸ κείμενο τῆς ὁποίας τονίζονται καὶ τὰ ἑξῆς: «Παρακαλοῦμε μόνον νὰ γίνουν ἀντιληπτὰ ἀπὸ τοὺς ἀναγνῶστες δύο πράγματα: (α) τὸ βάρος ἀπωλείας τῶν ψυχῶν ὀρθοδόξων καὶ ἑτεροδόξων, τὸ ὁποῖο προέρχεται ἀπὸ τὴν ὑπογραφὴ αἱρετικῶν κειμένων ἀπὸ Ὀρθοδόξους. Ὅσοι στὸ μέλλον θὰ διαβάζουν κείμενα αἱρετικὰ ὑπογεγραμμένα ἀπὸ Ὀρθοδόξους Κληρικοὺς ἢ ἄλλους ἀντιπροσώπους, θὰ ὑφίστανται τὴ βλαβερώτατη ἐπίδραση τῆς πεποιθήσεως, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ταυτίζεται μὲ τὶς αἱρετικὲς πλάνες καὶ ὅτι δὲν πιστεύει γιὰ τὸν ἑαυτό της κάτι ἀνώτερο ἀπὸ τὶς ἑτερόδοξες κοινότητες· (β) τὸ βάρος μιᾶς ὑπογραφῆς καθ' ἑαυτήν· ἡ ὑπογραφὴ (ὡς «χαρακτὴρ» μιᾶς ὑποστάσεως, ἑνὸς προσώπου) ἐπέχει τὴ θέση τοῦ ὑπογράφοντος, ὡς εἰκόνα του. Διὰ τοῦτο ὅσοι στοὺς ἀρχαίους διωγμοὺς ἀρνοῦνταν τὸν Χριστὸν ἐγγράφως, ὑπογράφοντας κάποιον σχετικὸ λίβελλο, γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὸ μαρτύριο, θεωροῦνταν «πεπτωκότες» («lapsi»). Τὴν κριτικὴ αὐτὴ χρησιμοποιήσαμε στὸ ἄρθρο αὐτό.

[7] Οὔτε γιὰ τὴν μετάφραση τῶν λειτουργικῶν κειμένων, Σεβασμιώτατε; Ξεχάσατε ὅτι συνεχίζετε τὴν ἀνάγνωση μεταφράσεων, παρὰ τὴν ἀπαγόρευση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου; Αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ αὐτοσχεδιασμὸ καὶ ἀνυπακοὴ στὴν Ἱερὰ Σύνοδο;