Ο Μονοφυσιτισμός είναι αίρεσις <<κατεγνωσμένη>> (ΙΕ΄ Κανόνος ΑΒ Συνόδου), ήτοι κατακεκριμένη, υπό των αγίων Πατέρων και των Ορθοδόξων Συνόδων της Εκκλησίας, Τοπικών και Οικουμενικών.
Η αίρεσις του Μονοφυσιτισμού κατεδικάσθη το πρώτον υπό της έν Κωνσταντινουπόλει Τοπικής Συνόδου του έτους 448, επί Πατριάρχου της πόλεως ταύτης Αγίου Φλαβιανού (446-449), ήτοι υπό <<Ενδημούσης>> Συνόδου (Πρακτικών Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Mansi, 6, 652).
<<Αί αιρετικαί δοξασίαι του Ευτυχούς είχον ήδη γνωσθή>> έν Κωνσταντινουπόλει, <<διότι έν αρχή του 448 ο>> Πατριάρχης <<Αντιοχείας Δόμνος (443-450) κατήγγειλεν είς τον Βασιλέα (Θεοδόσιον Β΄) τον Ευτυχή ώς απολλιναριστήν>> (Πρακτικών Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Mansi, 6, 652). <<Τή 8 Νοεμβρίου 448 συνεκλήθη υπό του Φλαβιανού Κωνσταντινουπόλεως ''Ενδημούσα Σύνοδος'', ής ώς συνήθως, μετέσχον πάντες οι απανταχόθεν παρεπιδημούντες τότε έν Κωνσταντινουπόλει Επίσκοποι>> δι΄ άλλα ζητήματα. <<Κατά το τέλος των εργασιών αυτής>>, <<ο Ευσέβιος Επίσκοπος Δορυλαίου, γνωστός πολέμιος του Νεστοριανισμού κατήγγειλε γραπτώς τον Αρχιμανδρίτη Ευτυχή επί αιρέσει>>, όστις <<προσεκλήθη την επαύριον είς απολογίαν>>. Όμως, <<παρά την προσπάθεια του Φλαβιανού, ο Ευτυχής μόλις τή 22 Νοεμβρίου εμφανισθείς πρό της Συνόδου, κατέδειξεν την μονοφυσιτικήν αυτού πλάνην, όθεν κατεδικάσθη ώς αιρετικός είς καθαίρεσιν>> (Χρ. Παπαδοπούλου, Ι.Ε. ΑΝΤ. σ. 374). Διεξαχθείσης, λοιπόν, κανονικώς της συνοδικής ταύτης δίκης και αποδειχθήσεις της ενοχής του κατηγορουμένου, κατεδικάσθη ούτος ο Ευτυχής ώς αιρετικός, ήτοι ώς φρονών βεβαίως και αμετανοήτως την αίρεσιν του Μονοφυσιτισμού.
Εκφωνών την σχετικήν καταδικαστικήν Απόφασιν, <<ο αγιώτατος Αρχιεπίσκοπος (Κωνσταντινουπόλεως Φλαβιανός) είπε Διά πάντων πεφώραται (έχει αποκαλυφθεί) Ευτυχής ο πάλαι Πρεσβύτερος και Αρχιμανδρίτης, έκ τε των ήδη πεπραγμένων και των ιδίων αυτού νύν καταθέσεων, την Ουαλεντίνου και Απολλιναρίου κακοδοξίαν νοσών και ταίς εκείνων δυσφημίαις αμεταθέτως ακολουθών. ός γε, ουδέ την ημετέραν αιδεσθείς παραίνεσίν τε και διδασκαλίαν, συνθέσθαι (να συμφωνίση) τοίς ορθοίς δόγμασι κατεδέξατο. Όθεν, επιδακρύσαντες και στενάξαντες επί τή παντελεί απωλεία αυτού, ωρίσαμεν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του ύπ΄ αυτού βλασφημηθέντος, αλλότριον αυτόν είναι παντός ιερατικού τάγματος και της πρός ημάς κοινωνίας και του προεστάναι μοναστηρίου. ειδότων εκείνων πάντων των μετά ταύτα διαλεγομένων αυτώ ή συντυγχανόντων ώς υπεύθυνοι έσονται και αυτοί τώ της ακοινωνησίας επιτιμίω, ώς μή αποστάντες της πρός αυτόν (εκκλησιαστικής) κοινωνίας. (Πρακτικών Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Mansi, 6, 748).
Η αμετανοησία και η παντελής απώλεια του εισηγητού της αιρέσεως του Μονοφυσιτισμού αιρεσιάρχου τούτου καταφαίνεται και έκ της μετά την καταδίκην στάσεώς του. Ουδόλως μετεμελήθη ούτος, άλλ΄ αντιθέτως εκινήθη υπέρ της κατακεκριμένης πλέον αιρέσεώς του, ταράσσων την Εκκλησίαν. <<Εποιήσατο δέ ο Ευτυχής έφεσιν πρός τους επισκόπους Ρώμης, Αλεξανδρείας, Ιεροσολύμων, Θεσσαλονίκης και Ραβένης, αποφυγών δι΄ ευνόητους λόγους να προσφύγη και πρός τον Δόμνον Αντιοχείας. Έγραψε δέ και ο Αυτοκράτωρ είς Ρώμην υπέρ του Ευτυχούς>>, τη προτροπή, προδήλως, του υπουργού του Χρυσαφίου, του οποίου ο Ευτυχής ήτο πνευματικός. <<Παρά ταύτα, ο Φλαβιανός εδημοσίευσε και εκοινοποίησε τα πρακτικά της Ενδημούσης Συνόδου πρός τάς λοιπάς Εκκλησίας>> (Χρ. Παπαδοπούλου, Ι.Ε. ΑΝΤ. σ. 374, 389), έκ δέ των προκαθημένων των Εκκλησιών, ο προστάτης και <<πρόμαχος>> του Μονοφυσιτισμού Αλεξανδρείας Διόσκορος εκινήθη δραστηρίως υπέρ του Ευτυχούς και τον υπερησπίσθη ακόμη και διά της έν Εφέσω Ληστρικής Συνόδου, αλλά ματαίως! (Του αυτού, Ι.Ε. ΑΛ. σ. 382-383) Διότι η ψευδοσύνοδος αυτή, διά της έν αυτή αντιχρίστου στάσεως του Διοσκόρου και της αποκρύψεως της ορθοδόξου αληθείας μέχρι και της αρνήσεως της αναγνώσεως της σχετικής δογματικής Επιστολής του Λέοντος Ρώμης (440-461) πρός τον Κωνσταντινουπόλεως Φλαβιανόν, επετάχυνε την σύγκλησιν της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου. <<Πάντες επεθύμουν την άμεσον σύγκλησιν Οικουμενικής Συνόδου>>, ο δέ <<νέος Αρχιεπίσκοπος Ανατόλιος (449-458), παρά τάς προσδοκίας του Διοσκόρου, κατά Νοέμβριον του 450, συγκαλέσας έν Κωνσταντινουπόλει Ενδημούσαν Σύνοδον, κατεδίκασε τον Ευτυχή>>, τον οποίον είχε αποκαταστήσει η Ληστρική αθέσμως, <<και υπέγραψε την πρός τον Φλαβιανόν δογματικήν επιστολήν του Λέοντος Ρώμης>>. (Του, αυτού, Ι.Ε. ΑΛ. σ. 398).
Την αναιδή ταύτην αμετανοησίαν του αιρεσιάρχου Ευτυχούς εκφράζων ο Κωνσταντινουπόλεως Άγιος Φλαβιανός, γράφει πρός τον Λέοντα Ρώμης Ο << Ευτυχής, υποστάς δικαίαν και κανονικήν καθαίρεσιν, και οφείλων κάν τοίς δευτέροις ιάσασθαι τα πρότερα, και διά μετανοίας ακριβούς και δακρύων πολλών τον Θεόν εξιλεώσασθαι, και την ημετέραν καρδίαν, σφοδρώς λελυπημένην επί τή αυτού πτώσει, διά μεταμελείας αληθούς θεραπεύσαι, ού μόνον τούτο ού πεποίηκεν, αλλά γάρ και διά πάντων διαταράξαι την παρ΄ ημίν Αγιωτάτην Εκκλησίαν εσπούδασε. προθέματα προτιθείς δημοσία ύβρεως και λοιδορίας ανάμεστα, προσεπιτούτοις και δεήσεις επιδούς τώ ευσεβεστάτω και φιλοχρίστω ημών Βασιλεί, και αυτάς πεπληρωμένας αλαζονείας και προπηλακισμών, διά πάντων τους θείους καταπατήσαι Κανόνας πειρώμενος...>> (Επιστολής Φλαβιανού Κωνσταντινουπόλεως, Mansi, 5, 1253).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Η αίρεσις του Μονοφυσιτισμού κατεδικάσθη το πρώτον υπό της έν Κωνσταντινουπόλει Τοπικής Συνόδου του έτους 448, επί Πατριάρχου της πόλεως ταύτης Αγίου Φλαβιανού (446-449), ήτοι υπό <<Ενδημούσης>> Συνόδου (Πρακτικών Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Mansi, 6, 652).
<<Αί αιρετικαί δοξασίαι του Ευτυχούς είχον ήδη γνωσθή>> έν Κωνσταντινουπόλει, <<διότι έν αρχή του 448 ο>> Πατριάρχης <<Αντιοχείας Δόμνος (443-450) κατήγγειλεν είς τον Βασιλέα (Θεοδόσιον Β΄) τον Ευτυχή ώς απολλιναριστήν>> (Πρακτικών Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Mansi, 6, 652). <<Τή 8 Νοεμβρίου 448 συνεκλήθη υπό του Φλαβιανού Κωνσταντινουπόλεως ''Ενδημούσα Σύνοδος'', ής ώς συνήθως, μετέσχον πάντες οι απανταχόθεν παρεπιδημούντες τότε έν Κωνσταντινουπόλει Επίσκοποι>> δι΄ άλλα ζητήματα. <<Κατά το τέλος των εργασιών αυτής>>, <<ο Ευσέβιος Επίσκοπος Δορυλαίου, γνωστός πολέμιος του Νεστοριανισμού κατήγγειλε γραπτώς τον Αρχιμανδρίτη Ευτυχή επί αιρέσει>>, όστις <<προσεκλήθη την επαύριον είς απολογίαν>>. Όμως, <<παρά την προσπάθεια του Φλαβιανού, ο Ευτυχής μόλις τή 22 Νοεμβρίου εμφανισθείς πρό της Συνόδου, κατέδειξεν την μονοφυσιτικήν αυτού πλάνην, όθεν κατεδικάσθη ώς αιρετικός είς καθαίρεσιν>> (Χρ. Παπαδοπούλου, Ι.Ε. ΑΝΤ. σ. 374). Διεξαχθείσης, λοιπόν, κανονικώς της συνοδικής ταύτης δίκης και αποδειχθήσεις της ενοχής του κατηγορουμένου, κατεδικάσθη ούτος ο Ευτυχής ώς αιρετικός, ήτοι ώς φρονών βεβαίως και αμετανοήτως την αίρεσιν του Μονοφυσιτισμού.
Εκφωνών την σχετικήν καταδικαστικήν Απόφασιν, <<ο αγιώτατος Αρχιεπίσκοπος (Κωνσταντινουπόλεως Φλαβιανός) είπε Διά πάντων πεφώραται (έχει αποκαλυφθεί) Ευτυχής ο πάλαι Πρεσβύτερος και Αρχιμανδρίτης, έκ τε των ήδη πεπραγμένων και των ιδίων αυτού νύν καταθέσεων, την Ουαλεντίνου και Απολλιναρίου κακοδοξίαν νοσών και ταίς εκείνων δυσφημίαις αμεταθέτως ακολουθών. ός γε, ουδέ την ημετέραν αιδεσθείς παραίνεσίν τε και διδασκαλίαν, συνθέσθαι (να συμφωνίση) τοίς ορθοίς δόγμασι κατεδέξατο. Όθεν, επιδακρύσαντες και στενάξαντες επί τή παντελεί απωλεία αυτού, ωρίσαμεν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του ύπ΄ αυτού βλασφημηθέντος, αλλότριον αυτόν είναι παντός ιερατικού τάγματος και της πρός ημάς κοινωνίας και του προεστάναι μοναστηρίου. ειδότων εκείνων πάντων των μετά ταύτα διαλεγομένων αυτώ ή συντυγχανόντων ώς υπεύθυνοι έσονται και αυτοί τώ της ακοινωνησίας επιτιμίω, ώς μή αποστάντες της πρός αυτόν (εκκλησιαστικής) κοινωνίας. (Πρακτικών Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Mansi, 6, 748).
Η αμετανοησία και η παντελής απώλεια του εισηγητού της αιρέσεως του Μονοφυσιτισμού αιρεσιάρχου τούτου καταφαίνεται και έκ της μετά την καταδίκην στάσεώς του. Ουδόλως μετεμελήθη ούτος, άλλ΄ αντιθέτως εκινήθη υπέρ της κατακεκριμένης πλέον αιρέσεώς του, ταράσσων την Εκκλησίαν. <<Εποιήσατο δέ ο Ευτυχής έφεσιν πρός τους επισκόπους Ρώμης, Αλεξανδρείας, Ιεροσολύμων, Θεσσαλονίκης και Ραβένης, αποφυγών δι΄ ευνόητους λόγους να προσφύγη και πρός τον Δόμνον Αντιοχείας. Έγραψε δέ και ο Αυτοκράτωρ είς Ρώμην υπέρ του Ευτυχούς>>, τη προτροπή, προδήλως, του υπουργού του Χρυσαφίου, του οποίου ο Ευτυχής ήτο πνευματικός. <<Παρά ταύτα, ο Φλαβιανός εδημοσίευσε και εκοινοποίησε τα πρακτικά της Ενδημούσης Συνόδου πρός τάς λοιπάς Εκκλησίας>> (Χρ. Παπαδοπούλου, Ι.Ε. ΑΝΤ. σ. 374, 389), έκ δέ των προκαθημένων των Εκκλησιών, ο προστάτης και <<πρόμαχος>> του Μονοφυσιτισμού Αλεξανδρείας Διόσκορος εκινήθη δραστηρίως υπέρ του Ευτυχούς και τον υπερησπίσθη ακόμη και διά της έν Εφέσω Ληστρικής Συνόδου, αλλά ματαίως! (Του αυτού, Ι.Ε. ΑΛ. σ. 382-383) Διότι η ψευδοσύνοδος αυτή, διά της έν αυτή αντιχρίστου στάσεως του Διοσκόρου και της αποκρύψεως της ορθοδόξου αληθείας μέχρι και της αρνήσεως της αναγνώσεως της σχετικής δογματικής Επιστολής του Λέοντος Ρώμης (440-461) πρός τον Κωνσταντινουπόλεως Φλαβιανόν, επετάχυνε την σύγκλησιν της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου. <<Πάντες επεθύμουν την άμεσον σύγκλησιν Οικουμενικής Συνόδου>>, ο δέ <<νέος Αρχιεπίσκοπος Ανατόλιος (449-458), παρά τάς προσδοκίας του Διοσκόρου, κατά Νοέμβριον του 450, συγκαλέσας έν Κωνσταντινουπόλει Ενδημούσαν Σύνοδον, κατεδίκασε τον Ευτυχή>>, τον οποίον είχε αποκαταστήσει η Ληστρική αθέσμως, <<και υπέγραψε την πρός τον Φλαβιανόν δογματικήν επιστολήν του Λέοντος Ρώμης>>. (Του, αυτού, Ι.Ε. ΑΛ. σ. 398).
Την αναιδή ταύτην αμετανοησίαν του αιρεσιάρχου Ευτυχούς εκφράζων ο Κωνσταντινουπόλεως Άγιος Φλαβιανός, γράφει πρός τον Λέοντα Ρώμης Ο << Ευτυχής, υποστάς δικαίαν και κανονικήν καθαίρεσιν, και οφείλων κάν τοίς δευτέροις ιάσασθαι τα πρότερα, και διά μετανοίας ακριβούς και δακρύων πολλών τον Θεόν εξιλεώσασθαι, και την ημετέραν καρδίαν, σφοδρώς λελυπημένην επί τή αυτού πτώσει, διά μεταμελείας αληθούς θεραπεύσαι, ού μόνον τούτο ού πεποίηκεν, αλλά γάρ και διά πάντων διαταράξαι την παρ΄ ημίν Αγιωτάτην Εκκλησίαν εσπούδασε. προθέματα προτιθείς δημοσία ύβρεως και λοιδορίας ανάμεστα, προσεπιτούτοις και δεήσεις επιδούς τώ ευσεβεστάτω και φιλοχρίστω ημών Βασιλεί, και αυτάς πεπληρωμένας αλαζονείας και προπηλακισμών, διά πάντων τους θείους καταπατήσαι Κανόνας πειρώμενος...>> (Επιστολής Φλαβιανού Κωνσταντινουπόλεως, Mansi, 5, 1253).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου