Βαρύν αγέρα ανασαίνουνε οι σημερινοί άνθρωποι. όλη η οικουμένη βρίσκεται σε ταραχή και ακαταστασία, ο ένας φοβερίζει τον άλλον, και τρίζει τα δόντια του μην τύχει και χάσει την ψεύτικη ευτυχία του και τη σαρκική καλοπέραση. Απελπισία και αγωνία πνίγει όλη την ανθρωπότητα, που με κάνει να θυμηθώ τα παρακάτω λόγια του Χριστού <<Καί έσται σημεία έν Ηλίω και σελήνη και άστροις, καί επί της γής συνοχή εθνών έν απορία ηχούσης θαλάσσης και σάλου, αποψυχούντων ανθρώπων από φόβου και προσδοκίας των επερχομένων 
τή οικουμένη>>. Τα έθνη, λέγει, θα βρίσκονται σε απορία τί θα απογίνουν, κι οι άνθρωποι θα ξεψυχάνε απο τον φόβο τους κι απο την ανησυχία που θάχουνε τι βάσανα και τι καταστροφή έρχονται καταπάνω στην οικουμένη. Λέγει δηλαδή ο Κύριος αυτό που βλέπουμε σήμερα. Ωστόσο, τα προμηνύματα που δείχνουνε πως ο κόσμος κατρακυλά στον γκρεμό με μια γρηγοράδα φριχτή, αντί να μας κάνουνε να μετανοήσουμε, μας κάνουνε πιο απίστους. Σε καιρό που τρέμουμε απο τον φόβο μας, βρίζουμε τον Θεό. Τον Θεό δεν τον λογαριάζουμε πιά ολότελα, γιατί κάναμε κάποιες μηχανές να πετάξουμε στα άστρα και δεν βλέπουμε πως κατάντησε η γή κοιλάδα του κλαυθμώνος. Όσο πιο σκληρά πέφτει απάνω μας το ραβδί που κρατά το αόρατο χέρι, τόσο εμείς βουλιάζουμε στην αμαρτία, κατά τα λόγια που λέγει ο Θεός με το στόμα του προφήτη <<Σάς έδειρα και δεν πονέσατε>>. Όσο πληθαίνουνε τα σημεία που δείχνουν πως έρχεται η τιμωρία, τόσο μεγαλώνει το πείσμα κι η αναισθησία μας. Το μέγα πορνοστάσιο της οικουμένης καίγεται, και δεν θ' απομείνη μηδέ στάχτη, για να καθαριστή με τη φωτιά η βρώμα της ασελγείας. Κι εμίς, δεν βλέπουμε την καταδίκη μας και τα σκληρά μηνύματα δεν μας φέρνουνε στα λογικά μας, παρά θρηνούμε και δερνόμαστε που χάσαμε τα πλούτη μας. Αυτά γίνονται όπως προφητευθήκανε για τη Βαβυλώνα της αμαρτίας, <<ήτις εγένετο κατοικητήριον δαιμονίων και φυλακή παντός πνεύματος ακαθάρτου και μεμυημένου. Ότι έκ του οίνου του θυμού της πορνείας αυτής πέπτωκαν πάντα τα έθνη, και οι βασιλείς της γής μετ' αυτής επόρνευσαν και οι έμποροι της γής έκ της δυνάμεως του στρήνους αυτής επλούτησαν>>. Ακούς τι λέγει η προφητεία; Πως οι έμποροι της γής πλουτίσανε απο τη δύναμη, του στρήνους αυτής. Στρήνος είναι η μανιασμένη λύσσα της σαρκικής αμαρτίας, που είναι η αγριώτερη κι η σιχαμερώτερη από κάθε άλλη μανία. Άκουσε και τα παρακάτω λόγια της προφητείας, για να δείς πόσο αληθινά βγήκανε όλα όσα είπε <<Καί θα κλάψουνε γι' αυτή την πόρνη οι βασιλείς (οι ισχυροί) της γής που πορνέψανε κι οργιάσανε μαζί της, στεκόμενοι απο μακριά και κυττάζοντας με φόβο τα βασανά τους και φωνάζοντας αλοίμονο, αλοίμονο! Ώ πάμπλουτη πολιτεία, μέσα σε μια ώρα έφταξε η κρίση σου!... Ο καρπός της επιθυμίας της ψυχής σου χάθηκε, κι όλα τα πλούσια και τα λαμπερά φύγανε απο σένα. Οι έμποροι που εμπορευότανε τα πλούτη σου και πλουτίσανε απο σένα, απο μακριά θα σταθούνε και θα βλέπουνε να καίγεσαι, κλαίγοντας και δερνόμενοι και λέγοντας, Αλοίμονο, η πλούσια πολιτεία που ήτανε στολισμένη με μεταξωτά και με χρυσάφια και με πολύτιμα πετράδια, μέσα σε μια ώρα ρήμαξε και χαθήκανε τα πλούτη της!>>. Ύστερα απο τόσα φοβερά προμηνύματα, οι άνθρωποι δεν αλλάζουνε τον πονηρό δρόμο τους. Δεν τον αλλάζουν, γιατί δεν πιστεύουν στον Θεό, γιατί είναι άθεοι. Το σκοτάδι της απιστίας πλακώνει τον κόσμο και κάνει τους ανθρώπους κτήνη αναίσθητα. Η μεγαλύτερη απιστία δέρνει τους νέους (σήμερα οι νέοι αναζητούν την πίστη, τον Θεό). Στην αρχή τους τρώγει το σαράκι της αμφιβολίας, που το θρέφουνε οι αδιάκοπες καυχησιές της επιστήμης που φανερώει τυμπανοκρουσίες πως εξουσιάζει τον κόσμο και πως αυτή είναι θεός παντοδύναμος. Την αμφιβολία στις ψυχές των νέων τη δυναμώνουνε κι οι άνθρωποι της θρησκείας, κληρικοί και θεολόγοι, με τις χλιαρές διδασκαλίες τους και με τη ζωή τους, που δείχνει πως, κατά βάθος, πολύ λίγοι απ' αυτούς έχουνε μέσα στην καρδιά τους την αληθινή φωτιά της πίστης και πώς μ' όλα που λένε <<ούκ επιζητούσι την μέλλουσαν πόλιν, αλλά την μένουσαν>>. Απο την αμφιβολία καταντάνε στην αθεία. Η επιστήμη πονήρεψε τους ανθρώπους και τους έμαθε να ζητούνε αποδείξεις για κάθε πράγμα! Έτσι και για την θρησκεία ζητούνε αποδείξεις. Πως να πιστέψουνε σ' έναν Θεό που δεν αποδείχνεται με θετικά μέσα η ύπαρξή του; Φαντάσου με τι τρόπο νοιώθουνε τον Θεό, ώστε να γυρεύουνε να τον βρούνε με τη χημεία, με τα μαθηματικά, με τη φυσική! Που να νοιώσουνε τα λόγια του Χριστού που λέγει <<η βασιλεία του Θεού εντός υμών έστι>>, και με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου που λέγει <<Ναός Θεού εστέ>>; Δεν είναι σε θέση, οι δυστυχισμένοι, να νοιώσουνε τέτοια νοήματα. Η επιστημονική γνώση είναι βαρειά και χονδροειδής κι' έκανε βαρείες και χονδρές τις διάνοιες των σημερινών ανθρώπων, συνηθίζοντάς τους σε χειροπιαστές αποδείξεις. Τους έκανε να μη μπορούνε να ξεχωρίσουνε τα πνευματικά απο τα υλικά. Γι' αυτό, θέλουνε να πιάσουνε, πρώτα, με τα χέρια τους τον Θεό, κι ύστερα να τον πιστέψουνε. Που να καταλάβουνε πως η πίστη δεν χρειάζεται για τα πράγματα που τα πιάνουμε με τα χέρια μας, που τα βλέπομε με τα μάτια μας και τ' ακούμε με τ' αυτιά μας. <<Έστι δέ πίστις ελπιζομένων υπόστασις πραγμάτων έλεγχος ού βλεπομένων>>, λέγει ο Απόστολος Παύλος. Σε άλλο μέρος ο ίδιος ο Απόστολος λέγει <<Διά πίστεως γάρ περιπατούμεν ού διά είδους>>. Δηλαδή με την πίστη περπατούμε, με την πίστη πορευόμαστε, κι όχι με τη γνώση, με την παρατήρηση, με την έρευνα. Η πίστη δεν έχει ανάγκη απο αποδείξεις. Η πίστη είναι η ίδια η απόδειξις της αλήθειας. Η πίστη χαρίζεται στους ταπεινούς, σε κείνους που πορεύονται σαν να μην γνωρίζουν τίποτα. Για τούτο οι σημερινοί άνθρωποι που έχουνε σε μεγάλη υπόληψη την εγκόσμια και υλική γνώση και περιφανεύονται γι' αυτή, δεν είναι σε θέση μήτε απο μακριά να υποπτευθούνε την πνευματική γνώση που δίνεται στις πλέον απλοικές και ταπεινές ψυχές. Η πίστη δεν σιμώνει στα γερά μυαλά, αλλά στις καθαρές και απλές καρδιές. Η πίστη είναι σαν τον Χριστό, που γεννήθηκε σ' ένα μαντρί κι όχι σε παλάτια. Φτωχή και ταπεινή φάτνη θέλει η πίστη να φωλιάσει και να αναπαυθή. Αυτά που είπαμε δείχνουν πως η σαρκική γνώση έκανε τον άνθρωπο ανίκανο να νοιώση ότι βρίσκεται παραπέρα απο όσο φτάνουνε οι αισθήσεις του και να αρνιέται ότι δεν είναι σε θέση να αποδείξη με τα μέσα που μεταχειρίζεται η επιστήμη. Και ενώ έχει την ιδέα πως είναι παντογνώστης και πως τα βλέπει και τ' ακούει όλα, εκείνος ο δυστυχισμένος είναι τυφλός και κουφός. Αυτό είναι το μεγάλο μυστήριο, που δεν θα το πάρουνε είδηση ποτέ οι σπουδαίοι και οι τετραπέρατοι του κόσμου τούτου, επειδή τους τυφλώνει η περηφάνεια. Για τούτο λέγει ο προφήτης για τον Θεό <<Ο δραττόμενος τους σοφούς έν τή πανουργία αυτών>>. Για την ίδια αιτία είπε ο Χριστός στους μαθητές του <<Σας λέγω αληθινά πως πολλοί σπουδαίοι και σοφοί άνθρωποι επιθυμήσανε να δούνε αυτά που βλέπετε και δεν τα είδανε, και ν' ακούσουνε, και δεν τ' ακούσανε>>. Κι άλλη φορά, σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό κ' είπε <<Σε ευχαριστώ, πατέρα, Κύριε του ουρανού και της γής, γιατί έκρυψες τα μυστήριά σου απο σοφούς και σπουδαγμένους, και τα φανέρωσες στους νήπιους. Ναί, πατέρα μου, έτσι θέλησες και έτσι έκανες>>.
Εγώ για σένα Πατέρας, εγώ αδελφός, εγώ σύζυγος, εγώ σπίτι, εγώ τροφή, εγώ ρούχο, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιο, ό,τι θέλεις εγώ. Να μη σου λείψει τίποτα. Θα δουλέψω εγώ. Ήρθα να σε υπηρετήσω, όχι να με υπηρετήσεις. Εγώ και φίλος και μέλος του σώματός εσύ και κεφάλι και αδελφός και αδελφή και μητέρα, όλα εγώ. Μόνο να είσαι κοντά μου. Εγώ φτωχός για σένα και αλήτης για σένα. Στο σταυρό για σένα, στον τάφο για σένα. Στον ουρανό παρακαλώ για σένα τον Πατέρα μου, στη γη έρχομαι πρεσβευτής του πατέρα μου για σένα. Εσύ είσαι τα πάντα για μένα, και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος μου και μέλος του σώματός μου. Τι άλλο θέλεις;
τή οικουμένη>>. Τα έθνη, λέγει, θα βρίσκονται σε απορία τί θα απογίνουν, κι οι άνθρωποι θα ξεψυχάνε απο τον φόβο τους κι απο την ανησυχία που θάχουνε τι βάσανα και τι καταστροφή έρχονται καταπάνω στην οικουμένη. Λέγει δηλαδή ο Κύριος αυτό που βλέπουμε σήμερα. Ωστόσο, τα προμηνύματα που δείχνουνε πως ο κόσμος κατρακυλά στον γκρεμό με μια γρηγοράδα φριχτή, αντί να μας κάνουνε να μετανοήσουμε, μας κάνουνε πιο απίστους. Σε καιρό που τρέμουμε απο τον φόβο μας, βρίζουμε τον Θεό. Τον Θεό δεν τον λογαριάζουμε πιά ολότελα, γιατί κάναμε κάποιες μηχανές να πετάξουμε στα άστρα και δεν βλέπουμε πως κατάντησε η γή κοιλάδα του κλαυθμώνος. Όσο πιο σκληρά πέφτει απάνω μας το ραβδί που κρατά το αόρατο χέρι, τόσο εμείς βουλιάζουμε στην αμαρτία, κατά τα λόγια που λέγει ο Θεός με το στόμα του προφήτη <<Σάς έδειρα και δεν πονέσατε>>. Όσο πληθαίνουνε τα σημεία που δείχνουν πως έρχεται η τιμωρία, τόσο μεγαλώνει το πείσμα κι η αναισθησία μας. Το μέγα πορνοστάσιο της οικουμένης καίγεται, και δεν θ' απομείνη μηδέ στάχτη, για να καθαριστή με τη φωτιά η βρώμα της ασελγείας. Κι εμίς, δεν βλέπουμε την καταδίκη μας και τα σκληρά μηνύματα δεν μας φέρνουνε στα λογικά μας, παρά θρηνούμε και δερνόμαστε που χάσαμε τα πλούτη μας. Αυτά γίνονται όπως προφητευθήκανε για τη Βαβυλώνα της αμαρτίας, <<ήτις εγένετο κατοικητήριον δαιμονίων και φυλακή παντός πνεύματος ακαθάρτου και μεμυημένου. Ότι έκ του οίνου του θυμού της πορνείας αυτής πέπτωκαν πάντα τα έθνη, και οι βασιλείς της γής μετ' αυτής επόρνευσαν και οι έμποροι της γής έκ της δυνάμεως του στρήνους αυτής επλούτησαν>>. Ακούς τι λέγει η προφητεία; Πως οι έμποροι της γής πλουτίσανε απο τη δύναμη, του στρήνους αυτής. Στρήνος είναι η μανιασμένη λύσσα της σαρκικής αμαρτίας, που είναι η αγριώτερη κι η σιχαμερώτερη από κάθε άλλη μανία. Άκουσε και τα παρακάτω λόγια της προφητείας, για να δείς πόσο αληθινά βγήκανε όλα όσα είπε <<Καί θα κλάψουνε γι' αυτή την πόρνη οι βασιλείς (οι ισχυροί) της γής που πορνέψανε κι οργιάσανε μαζί της, στεκόμενοι απο μακριά και κυττάζοντας με φόβο τα βασανά τους και φωνάζοντας αλοίμονο, αλοίμονο! Ώ πάμπλουτη πολιτεία, μέσα σε μια ώρα έφταξε η κρίση σου!... Ο καρπός της επιθυμίας της ψυχής σου χάθηκε, κι όλα τα πλούσια και τα λαμπερά φύγανε απο σένα. Οι έμποροι που εμπορευότανε τα πλούτη σου και πλουτίσανε απο σένα, απο μακριά θα σταθούνε και θα βλέπουνε να καίγεσαι, κλαίγοντας και δερνόμενοι και λέγοντας, Αλοίμονο, η πλούσια πολιτεία που ήτανε στολισμένη με μεταξωτά και με χρυσάφια και με πολύτιμα πετράδια, μέσα σε μια ώρα ρήμαξε και χαθήκανε τα πλούτη της!>>. Ύστερα απο τόσα φοβερά προμηνύματα, οι άνθρωποι δεν αλλάζουνε τον πονηρό δρόμο τους. Δεν τον αλλάζουν, γιατί δεν πιστεύουν στον Θεό, γιατί είναι άθεοι. Το σκοτάδι της απιστίας πλακώνει τον κόσμο και κάνει τους ανθρώπους κτήνη αναίσθητα. Η μεγαλύτερη απιστία δέρνει τους νέους (σήμερα οι νέοι αναζητούν την πίστη, τον Θεό). Στην αρχή τους τρώγει το σαράκι της αμφιβολίας, που το θρέφουνε οι αδιάκοπες καυχησιές της επιστήμης που φανερώει τυμπανοκρουσίες πως εξουσιάζει τον κόσμο και πως αυτή είναι θεός παντοδύναμος. Την αμφιβολία στις ψυχές των νέων τη δυναμώνουνε κι οι άνθρωποι της θρησκείας, κληρικοί και θεολόγοι, με τις χλιαρές διδασκαλίες τους και με τη ζωή τους, που δείχνει πως, κατά βάθος, πολύ λίγοι απ' αυτούς έχουνε μέσα στην καρδιά τους την αληθινή φωτιά της πίστης και πώς μ' όλα που λένε <<ούκ επιζητούσι την μέλλουσαν πόλιν, αλλά την μένουσαν>>. Απο την αμφιβολία καταντάνε στην αθεία. Η επιστήμη πονήρεψε τους ανθρώπους και τους έμαθε να ζητούνε αποδείξεις για κάθε πράγμα! Έτσι και για την θρησκεία ζητούνε αποδείξεις. Πως να πιστέψουνε σ' έναν Θεό που δεν αποδείχνεται με θετικά μέσα η ύπαρξή του; Φαντάσου με τι τρόπο νοιώθουνε τον Θεό, ώστε να γυρεύουνε να τον βρούνε με τη χημεία, με τα μαθηματικά, με τη φυσική! Που να νοιώσουνε τα λόγια του Χριστού που λέγει <<η βασιλεία του Θεού εντός υμών έστι>>, και με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου που λέγει <<Ναός Θεού εστέ>>; Δεν είναι σε θέση, οι δυστυχισμένοι, να νοιώσουνε τέτοια νοήματα. Η επιστημονική γνώση είναι βαρειά και χονδροειδής κι' έκανε βαρείες και χονδρές τις διάνοιες των σημερινών ανθρώπων, συνηθίζοντάς τους σε χειροπιαστές αποδείξεις. Τους έκανε να μη μπορούνε να ξεχωρίσουνε τα πνευματικά απο τα υλικά. Γι' αυτό, θέλουνε να πιάσουνε, πρώτα, με τα χέρια τους τον Θεό, κι ύστερα να τον πιστέψουνε. Που να καταλάβουνε πως η πίστη δεν χρειάζεται για τα πράγματα που τα πιάνουμε με τα χέρια μας, που τα βλέπομε με τα μάτια μας και τ' ακούμε με τ' αυτιά μας. <<Έστι δέ πίστις ελπιζομένων υπόστασις πραγμάτων έλεγχος ού βλεπομένων>>, λέγει ο Απόστολος Παύλος. Σε άλλο μέρος ο ίδιος ο Απόστολος λέγει <<Διά πίστεως γάρ περιπατούμεν ού διά είδους>>. Δηλαδή με την πίστη περπατούμε, με την πίστη πορευόμαστε, κι όχι με τη γνώση, με την παρατήρηση, με την έρευνα. Η πίστη δεν έχει ανάγκη απο αποδείξεις. Η πίστη είναι η ίδια η απόδειξις της αλήθειας. Η πίστη χαρίζεται στους ταπεινούς, σε κείνους που πορεύονται σαν να μην γνωρίζουν τίποτα. Για τούτο οι σημερινοί άνθρωποι που έχουνε σε μεγάλη υπόληψη την εγκόσμια και υλική γνώση και περιφανεύονται γι' αυτή, δεν είναι σε θέση μήτε απο μακριά να υποπτευθούνε την πνευματική γνώση που δίνεται στις πλέον απλοικές και ταπεινές ψυχές. Η πίστη δεν σιμώνει στα γερά μυαλά, αλλά στις καθαρές και απλές καρδιές. Η πίστη είναι σαν τον Χριστό, που γεννήθηκε σ' ένα μαντρί κι όχι σε παλάτια. Φτωχή και ταπεινή φάτνη θέλει η πίστη να φωλιάσει και να αναπαυθή. Αυτά που είπαμε δείχνουν πως η σαρκική γνώση έκανε τον άνθρωπο ανίκανο να νοιώση ότι βρίσκεται παραπέρα απο όσο φτάνουνε οι αισθήσεις του και να αρνιέται ότι δεν είναι σε θέση να αποδείξη με τα μέσα που μεταχειρίζεται η επιστήμη. Και ενώ έχει την ιδέα πως είναι παντογνώστης και πως τα βλέπει και τ' ακούει όλα, εκείνος ο δυστυχισμένος είναι τυφλός και κουφός. Αυτό είναι το μεγάλο μυστήριο, που δεν θα το πάρουνε είδηση ποτέ οι σπουδαίοι και οι τετραπέρατοι του κόσμου τούτου, επειδή τους τυφλώνει η περηφάνεια. Για τούτο λέγει ο προφήτης για τον Θεό <<Ο δραττόμενος τους σοφούς έν τή πανουργία αυτών>>. Για την ίδια αιτία είπε ο Χριστός στους μαθητές του <<Σας λέγω αληθινά πως πολλοί σπουδαίοι και σοφοί άνθρωποι επιθυμήσανε να δούνε αυτά που βλέπετε και δεν τα είδανε, και ν' ακούσουνε, και δεν τ' ακούσανε>>. Κι άλλη φορά, σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό κ' είπε <<Σε ευχαριστώ, πατέρα, Κύριε του ουρανού και της γής, γιατί έκρυψες τα μυστήριά σου απο σοφούς και σπουδαγμένους, και τα φανέρωσες στους νήπιους. Ναί, πατέρα μου, έτσι θέλησες και έτσι έκανες>>.
Εγώ για σένα Πατέρας, εγώ αδελφός, εγώ σύζυγος, εγώ σπίτι, εγώ τροφή, εγώ ρούχο, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιο, ό,τι θέλεις εγώ. Να μη σου λείψει τίποτα. Θα δουλέψω εγώ. Ήρθα να σε υπηρετήσω, όχι να με υπηρετήσεις. Εγώ και φίλος και μέλος του σώματός εσύ και κεφάλι και αδελφός και αδελφή και μητέρα, όλα εγώ. Μόνο να είσαι κοντά μου. Εγώ φτωχός για σένα και αλήτης για σένα. Στο σταυρό για σένα, στον τάφο για σένα. Στον ουρανό παρακαλώ για σένα τον Πατέρα μου, στη γη έρχομαι πρεσβευτής του πατέρα μου για σένα. Εσύ είσαι τα πάντα για μένα, και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος μου και μέλος του σώματός μου. Τι άλλο θέλεις;
Ιωάννης Χρυσόστομος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου