ΠΕΡΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ

Οι περισσότεροι από τους λεγόμενους Χριστιανούς, επειδή έχουν διαβρωθή επί αιώνες από τη φραγκική αντίληψη περί εκκλησίας, από το νομικιστικό και τυπικιστικό πνεύμα των Φράγγων της Δύσεως, πιστεύουν πως η ''Αποστολική Διαδοχή'' είναι απλώς η αδιάκοπη ακολουθία των επισκοπικών χειροθεσιών, άσχετα από τι παραδίδεται. Αυτή όμως η πίστις είναι μια μαγική αντίληψις περί μεταδόσεως του Αποστολικού αξιώματος. Ακόμη και οι παπικοί μπορούν ίσως να καυχώνται για την αδιάκοπη αλυσίδα των χειροθεσιών τους και μπορούν μέσω των επισκοπικών λεγομένων καταλόγων να την ανάγουν μέχρι και του Αποστόλου Πέτρου! Όμως ιερωσύνη δεν έχουν! Είναι παντελώς στερημένοι της Θείας Χάριτος. Το ίδιο ισχύει και για τους Μονοφυσίτες, τους Νεστοριανούς  ή και τους Αγγλικανούς.

Πως συμβαίνει αυτό;

Μόνη της η επίθεσις των χειρὠν δεν μπορεί δια μαγείας να μεταβιβάση την επισκοπική εξουσία και το αποστολικό αξίωμα. Χρειάζεται:

1) Οι χειροτονούντες Αρχιερείς να είναι κατά πάντα Ορθόδοξοι, και

2) κατά τον πρώτον Αποστολικό Κανόνα, τον οποίον εκύρωσε και η Έκτη Αγία Οικουμενική Σύνοδος οι Αρχιερείς να είναι τουλάχιστον δύο.

Πρωτίστως και κυρίως απαιτείται οι χειροτονούντες Αρχιερείς να είναι φορείς, φύλακες και κοινωνοί της Αποστολικής Παραδόσεως, της άπαξ τοις αγίοις παραδοθείσης Πίστεως (Β΄ Πέτρου, β΄21).

Ο κάθε Αρχιερεύς ενεργεί υπέρ και εξ΄ ονόματος της όλης Εκκλησίας και μόνον έτσι η ιεράή υπηρεσία του έχει πλήρη μυστηριακή αξία. Ένας διαφωνών προς την Αποστολική Παράδοσι δεν μπορεί να χειροτονήση ορθοδόξως, δεν μπορεί να μεταβιβάση ιερωσύνη, επειδή ακριβώς Παράδοσις στην Ορθόδοξη Πατερική αντίληψι είναι η εξουσία, να διδάσκη κανείς, να ομολογή, να δίνη μαρτυρία και να κηρύσση, στηριζόμενος στο βάθος της εμπειρίας της Εκκλησίας, η οποία παραμένει πάντα η ίδια και αναλλοίωτη.

Η Αποστολική Διαδοχή νοείται μόνον μέσα στην πιστότητα της Αποστολικής Παραδόσεως. Η αποδοχή της Αποστολικής Παρακαταθήκης της πίστεως και η τήρησις της Αποστολικής Παραδόσεως σε όλη την πληρότητά της είναι το πρωταρχικό έργο και η αποστολή των διαδόχων των Αγίων Αποστόλων. Στο αδιαχώριστο της Αποστολικής Διαδοχής και της Αποστολικής Παραδόσεως βρίσκεται η πληρότητα της Πεντηκοστής.

Και ο καθηγητής π. Ιωάννης Ρωμανίδης γράφει: Το θεμέλιον της αποστολικής παραδόσεως και διαδοχής δεν ήτο αύτη η επίθεσις των χειρών, αλλά η συνοδεύουσα αυτήν μετάδοσις από γενεάν εις γενεάν της θεραπείας, του φωτισμού και της Θεώσεως. (Ρωμαίοι ή Ρωμηοί Πατέρες της Εκκλησίας, έκδ. Πουρνάρα σελ. 28-29).

Η λέξεις ''Παράδοσις'' προέρχεται από το ρήμα ''παραδίδω'', που σημαίνει ''μεταδίδω'', δηλαδή ''μεταβιβάζω''. Για να γίνη η ''μεταβίβασις'', ή ''μετάδοσις'', ή ''παράδοσις'', χρειάζεται να υπάρχη ο παραδίδων, ο παραλήπτης και το παραδιδόμενον, το μεταβιβαζόμενον, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Διδασκαλία και Πίστι.

Το ευαγγέλιον π.χ. μεταδίδεται, όπως μας πληροφορεί ο Απόστολος Παύλος (Α΄ Θεσσ. β΄ 8), τα χαρίσματα μεταδίδονται (Ρωμ. Α΄ 11), η πίστις παραδίδεται (Ιούδα 3),, όπως παραδίδονται και οι εντολές του Θεού (Β΄ Πέτρου, β΄ 21).

Εκείνο το οποίο πρωταρχικά ζητείται, όπως ήδη τονίσαμε, είναι η παράδοσις, ή μεταβίβασις αυτή να επιτελείται πιστά, δηλαδή χωρίς αλλοιώσεις ή παρεισφρύσεις ξένων και ετερογενών στοιχείων και καινοτομιών.

Ο Θεός απεκάλυψε την Αλήθεια στους Αγίους Αποστόλους και αυτοί μας την παρέδωσαν αμιγώς, όπως την παρέλαβαν, χωρίς προσθαφαιρέσεις.

Ο Απόστολος των εθνών διαβεβαιώνει: ''παρέδωκα γαρ υμίν και παρέλαβον'' (Α΄ Κορινθ. ΙΕ΄ 3). Κατά την Παράδοσιν δεν επέρχεται αλλοίωσις, δεν επέρχεται αλλαγή στο βίωμα. Αυτό το πιστοποιεί και ο Άγιος Ευαγγελιστής Λουκάς λέγοντας: ''καθώς παρέδοσαν ημίν οι απ΄ αρχής'' (Λουκ. Α΄ 2). Το ίδιο τονίζει και ο θείος Απόστολος: ''καθώς παρέδωκα υμίν τας παραδόσεις κατέχετε''  (Α΄ Κορινθ. ια΄ 2) και ''κατά την παράδοσιν ήν παρελάβετε παρ΄ ημών'' (Β΄ Θεσσ. γ΄ 6).

Και ο Άγιος Ειρηναίος, Επίσκοπος Λουγδούνου, δηλαδή της σημερινής Λυώνος της Γαλλίας, που εμαρτύρησε το 202 μ.Χ. μαθητής του Αγίου Πολυκάρπου Σμύρνης, στο έργο του ''Κατά αιρέσεων'' αναφέρει ότι κατά την ευδοκία του Πατρός δια του Επισκόπου ''επιβεβαιώνεται η διαδοχή του χαρίσματος της Αληθείας''. Αναφερόμενος π.χ. στην διαδοχή των επισκόπων της Ρώμης λέγει: ''Έπειτα Ύγινος, είτα Πίος, μεθ΄ ον Ανίκητος. Διαδεξαμένου τον Ανίκητον Σωτήρος, νυν δωδεκάτω τόπω τον της επισκοπής από των Αποστόλων κατέχει κλήρος Ελεύθερος. Τη αυτή τάξει και τη αυτή διδαχή ή τε από των Αποστόλων εν τη Εκκλησία Παράδοσις''!`
Η χειροτονία λοιπόν των επισκόπων επιτελείται ''τη αυτή διδαχή'', σύμφωνα με την Παράδοσιν που επικρατεί στην Εκκλησία. Εάν παραχαρασθή η διδαχή, τότε η τάξις μόνη, δηλαδή το τυπικόν μέρος, δεν μας εξασφαλίζει την Αποστολική Διαδοχή, καθότι δεν χωρίζει η Διδαχή από το Μυστήριο ή ο τύπος από την ουσία.