ΠΟΙΟΝ ΗΡΩΤΗΣΕΝ Ο ΟΙΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΑΙ ΜΕΤΕΒΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΝΕΟΝ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗΝ ΠΑΠΑΝ

Τοῦ πρεσβυτέρου Εὐσταθίου Κολλᾶ,

Θεολόγου-Ἐκκλησιαστικοῦ Συνηγόρου

αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μία καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. 3, 10-11 πρ. Βλ. Καν. 45 Ἀπ.).

Ἡ ὅλη, μέχρι σήμερα, συμπεριφορὰ καὶ στάση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, καὶ Οἰκουμενικοῦ κ. Βαρθολομαίου ἔναντι τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ Ἐκκλησίας μας, ἔχει δημιουργήσει, καὶ δημιουργεῖ εἰσέτι σοβαρὰ «Κεφαλικὰ» Κανονικὰ παραπτώματα καὶ Ἐκκλησιολογικὰ προβλήματα, ἰδί ως δὲ ἡ τελευταία, λίαν ἀπαράδεκτη Γραφο/Κανονικά, στάση καὶ παρουσία του στὸ αἱρετικὸ Βατικανό, καὶ μάλιστα ὡς ἐκπροσώπου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας!

Ἀλήθεια, ποῖον ἐρώτησε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως, κ. Βαρθολομαῖος, καὶ ἀποτόλμησε νὰ παρουσιαστεῖ στὴν ἐνθρόνιση τοῦ ἀβάπτιστου αἱρεσιάρχη πάπα τῆς Ρώμης; Ἀγνοεῖ ὁ κ. Βαρθολομαῖος ὅτι στὴν κατὰ Ἀνατολάς Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει καὶ βασιλεύει, τὸ Ἁγιογραφικὸ - Ἀποστολικὸ Συνοδικὸ Σύστημα Διοίκησης, καὶ ὄχι αὐτὸ τοῦ ἑνὸς Ἀνδρὸς Ἀρχή, τοῦ αἱρεσιάρχη πάπα τῆς Ρώμης; Πάντως, ἡ κατὰ Ἀνατολάς Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, (καὶ αὐτὸ νὰ τὸ βάλλουν μερικοὶ καλὰ στὸ μυαλό τους), δὲν ἔχει ἀνάγκη ἑνὸς δεύτερου πάπα, γιατί στὴν Ὀρθόδοξη κατὰ Ἀνατολάς Ἐκκλησία κεφαλὴ της εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ὄχι ἕνας ἄνθρωπος!

Πῶς τόλμησε λοιπόν, ὁ κ. Βαρθολομαῖος, νὰ ἐναγκαλιστεῖ τὸν αἱρεσιάρχη πάπα, τὸ «δίκερον αὐτὸ τέρας», καὶ νὰ τὸν ἀποκαλέσει «ἁγιώτατον ἀδελφόν;». Πῶς ἀποτόλμησε, αὐτὸ τὸ παπικὸ αἱρετικὸ συναπάντημα νὰ τὸ ἀποκαλέσει «Ἐκκλησία;», Δὲν γνωρίζει πράγματι, ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἐνανθρώπησε γιὰ νὰ ἱδρύσει ἐκκλησίες, ἀλλὰ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ, καὶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία αὐτὴ εἶναι ΜΙΑ, ἡ ΚΑΤΑ ΑΝΑΤΟΛΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑ; (Β´ Οἰκ. Σύνοδος).

Ἡ παρουσία ἐκεῖ, στὸ αἱρετικὸ Βατικανό, τοῦ κ. Βαρθολομαίου, ὡς ἐκπροσώπου τῆς Ὀρθοδοξίας, (εὐλογώντας μάλιστα ὅλο αὐτὸ τὸ Παπικὸ αἱρετικὸ θρησκευτικὸ συναπάντημα), ἀλλὰ καὶ τὸ ὅτι παρουσιάζεται, ἑκάστοτε, καὶ περιφέρει «τῆδε κἀκεῖσε» τὸ Οἰκουμενικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, εὐτελίζει βάναυσα τὸ κῦρος τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΚΕΙΝΟΥ, «ἥν περιεποιήσατο διὰ τοῦ αἵματος τοῦ ἰδίου», καὶ γίνεται πρόξενος Τοῦ σκανδαλισμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν τοῦ Ζῶντος Θεοῦ!

Ὡς ἐκ τούτου λοιπὸν ὀφείλει ὁ κ. Βαρθολομαῖος, νὰ δώσει λόγον ἐνώπιον τῆς Ἐκκλησίας (=Οἰκουμενικῆς Συνόδου), μὲ τὴν κατηγορία τοῦ «αἱρετίζοντος», καὶ μάλιστα τὸ συντομώτερον δυνατόν, πρὶν μᾶς προλάβουν τὰ χειρότερα, ποὺ ἔρχονται καὶ πρός τοῦτο, οἱ ὑπεύθυνοι Ταγοὶ τῆς κατὰ Ἀνατολάς ΜΙΑΣ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὀφείλουν νὰ ἐνεργήσουν, ἀμελλητὶ, τὰ κατ᾽ αὐτοὺς, σύμφωνα μέ τὶς ἀπαράβατες, ἀμετάθετες καὶ ἀμετακίνητες διατάξεις τῶν Οἰκουμενικῶν Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων. (Καν. Α´, Β´ καί ΣΤ´ Οἰκ. Συνόδου. Πρός Τίτον 3,10-11).

Ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας τῆς Ρώμης ὀφείλει πρῶτα νὰ ἐπιδείξει εἰλικρινῆ μετάνοια ἐπιστροφῆς καὶ μόνον τότε θὰ γίνει δεκτὸς γιὰ συζήτηση ἀπὸ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία,

τὴν ὁποίαν ἐνσυνείδητα περιφρόνησε (1054) καὶ ἔκτοτε «ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος». Μόνον ἔτσι θὰ γίνει ἡ ἐπιστροφή καὶ ὄχι ὅπως, ἴσως τὴν ἔχουν προαποφασίσει(;), καὶ ἐνδεχομένως, προσπαθοῦν μὲ διάφορους θεατρινισμοὺς καὶ τερτίπια νὰ τὴν ἐπιβάλλουν(;), ἐν ἀγνείᾳ βέβαια τοῦ φρουροῦ τῆς πίστεως, πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ! (Ἀπόφαση Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς ).

Ἡ Ἐκκλησία ΕΚΕΙΝΟΥ, ἡ κατὰ Ἀνατολάς Ὀρθόδοξος, δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἕνα δεύτερο Πάπα τῆς

Ἀνατολῆς, γιατί ΚΕΦΑΛΗ τῆς Ἐκκλησίας αὐτῆς εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Διό, ὅποιος θὰ ἀποτολμήσει, νὰ μιμηθεῖ τὸ αἱρετικὸ «δίκερο τέρας» τῆς Ρώμης, θὰ «λακτίσει πρὸς κέντρα». Θὰ προσκρούσει σὲ τοῖχο. Στὸ σκληρὸ τεῖχος τῶν πιστῶν Ὀρθόδοξων Χριστιανῶν.

Ὅσο γιὰ τὸν κ. Βαρθολομαῖο, ἔτσι ὅπως κατάντησε τὸν τίτλο τῆς ἀποστολῆς του, ὡς Οἰκουμενικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἂν θέλει πράγματι νὰ ἀποκαλεῖται καὶ νὰ εἶναι Οἰκουμενικός τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ὀφείλει νὰ μετανοήσει, εἰλικρινά, γιὰ ὅ,τι ἔχει προκαλέσει μέχρι σήμερα κατὰ τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, καὶ νὰ τηρεῖ στὸ ἑξῆς, ἀπαρέγκλιτα, τὸ γεγραμμένον «πηλίκοις Γράμμασιν» Ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ ΠΙΣΤΕΥΩ τῆς κατὰ Ἀνατολάς Μίας τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διαφορετικά, ἂν οἱ ὦμοι του εἶναι ἀδύνατοι πρὸς τοῦτο, νὰ βαστάξουν δηλαδὴ τόσον τὸ βάρος καὶ τὸ ὕψος τῆς μόνης σώζουσας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὅσον καὶ τὸ Ὑψηλὸ θεσμὸ τοῦ θρόνου τοῦ ἔνδοξου Φαναρίου, καὶ παρὰ ταῦτα ἐπιμένει νὰ ἀποκαλεῖται Οἰκουμενικός, τότε τοῦ ταιριάζει μᾶλλον περισσότερον ὁ τίτλος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Ὑπουργοῦ Προστασίας τοῦ Περιβάλλοντος, καὶ νὰ ἀπαλλάξει τὴν Ὀρθοδοξία μας ἀπό τὴν πολλαπλὴ ζημιογόνα παρουσία του.

ΠΗΓΗ ''ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ'' ΑΡ. ΦΥΛ. 1971