ΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΡΘΡΟ!

Η άρση των αναθεμάτων και η πτώση της Νέας εκκλησίας

υπό Διονυσίου Κυπριώτη, μαθηματικού, παιδαγωγού,

Διευθυντού σχολείου Μέσης Εκπαίδευσης

Ο όρος ''άρση αναθεμάτων'' σημαίνει τα εξής δύο απλά πράγματα:

- ή οι παλαιοί πατέρες και οι σύνοδοι που έριξαν τα αναθέματα στις αιρέσεις, (κακόβουλες και διεστραμμένες διδασκαλίες), και στα κεφάλια των αιρεσιαρχών είχαν λάθος

- ή η σημερινή Εκκλησία του Νέου Ημερολογίου που τα σήκωσε, (τα ήρε, έκανε άρση), έχει λάθος.

Ο συλλογισμός είναι απλός!

Κάποιος απο τους δυό έχει δίκιο κι ο άλλος άδικο.

Η δουλειά ξεκίνησε το 1965 με την άρση των αναθεμάτων κατά του Παπισμού. Αναθέματα που είχαν θεσπιστεί απο τον 11ο αιώνα. Και σιγά σιγά το πράγμα άρχισε να παίρνει διαστάσεις, να απλώνεται και να επεκτείνεται, άτυπα ή επίσημα, στα κρυφά ή ολοφάνερα, σε όλο το φάσμα των αιρέσεων (και κατ΄ αυτών αναθέματα που θεσπίστηκαν από όλες τις Οικουμενικές Συνόδους),  με αποτέλεσμα, σήμερα, οι σύγχρονοι και μοντέρνοι ιερωμένοι και θεολόγοι όχι μόνο να μην βλέπουν τίποτα κακό σ΄ αυτές, αλλά αντιθέτως να προβαίνουν και σε περαιτέρω αναγνωρίσεις, αδελφοποιήσεις, συμπροσευχές, συλλείτουργα και διαφόρων ειδών ''αγάπες'' με όλο τον εσμό των αιρέσεων.

Συνεπώς, αν η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος, που αναθεμάτισε κάθε κακόβουλη διδασκαλία, (και τους αρχηγούς της), και κάθε έναν που δεν ακολουθεί τις προφορικές ή γραπτές παραδόσεις, είχε λάθος, τότε για αιώνες ακολουθούμε μια Εκκλησία που δεν στηρίζεται στην αλήθεια. Ακολουθούμε μια πλάνη, μια ακόμα αίρεση, και ότι αλλαγές ή διαφοροποιήσεις έχουν γίνει εντός αυτής, (Κολλυβάδικο ζήτημα, Παλιό-Νέο Ημερολόγιο, κλπ.), είναι όλα εκφράσεις της αρχικής πλάνης, δηλαδή όλα πλάνες.

Άρα προς τί ο καυγάς;

Πρός τι να μιλάμε για Παλιό ή Νέο;

Λάθος και τα δύο αφού είναι λάθος η ρίζα. Οπότε πάμε γι΄ άλλα. Πάμε πίσω να ψάξουμε που στράβωσε η δουλειά και να ξαναβρούμε το νήμα. Αν μας ενδιαφέρει η αλήθεια.

Αν όμως η εκκλησία του Νέου Ημερολογίου, που σήκωσε τα αναθέματα και ενεργεί αντίθετα στις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων έχει λάθος, τότε αυτή είναι μια εκκλησία που δεν στηρίζεται στην αλήθεια. Ο χριστιανός οφείλει, έχει χρέος, να ψάξει  και να βρεί την άκρη.

Η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος το 787 μ.Χ. δίνει οριστική λύση στο θέμα της εικονομαχίας, ανακεφαλαιώνει όλες τις προηγούμενες Οικουμενικές Συνόδους και αναθεματίζει και όλους τους αρχηγούς των αιρέσεων (Συνοδικό της Ορθοδοξίας). Η Εκκλησία συνεχίζει την πορεία της στο χρόνο, αναδεικνύει αγίους, και μάλιστα μεγάλους, σε όλες τις κατοπινές εποχές, και βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με την διδασκαλία του Κυρίου και των προηγούμενων μεγάλων Πατέρων και Διδασκάλων Της.

Το 1924 μ.Χ. αντικανονικά (ενάντια δηλαδή στους Κανόνες της Εκκλησίας), και χωρίς συμφωνία όλων των Εκκλησιών, ως ώφειλε, παράνομα και προδοτικά, η Εκκλησία της Ελλάδας και το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, αλλάζουν ημερολόγιο, παρά τις αντιδράσεις του λαού και τις διαμαρτυρίες των άλλων Πατριαρχείων και Εκκλησιών. Εισάγεται έτσι βιαίως και με την βοήθεια των δυνάμεων καταστολής, (της Χωροφυλακής).

Όμως η Εκκλησία δεν έχει ημερολόγιο. Αυτό που έχει η Εκκλησία είναι Εορτολόγιο. Δηλαδή ένα ημερολόγιο πάνω στο οποίο έστησε όλες τις εορτές Της. Το ημερολόγιο για την Εκκλησία είναι ένας φέρων οργανισμός. Ένας σκελετός. Είναι αδύνατον να αλλάξει το ημερολόγιο και να μην πειραχτεί ο κύκλος και η σειρά των εορτών Της. Το σημαντικό πράγμα για την Εκκλησία δεν είναι οι ημερομηνίες, αλλά οι εορτές. Είναι απο τους πλέον θεμελιώδεις κανόνες της Εκκλησίας. Είναι μια βασική αρχή που τονίζεται απο την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο και ένας απο τους βασικούς λόγους για τους οποίους συνεκλήθη το 325 μ.Χ.

Γνώριζαν οι Πατέρες, ότι το τότε ισχύον ημερολόγιο (το Ιουλιανό, σημερινό παλιό), είχε ήδη χάσει 3-4 ημέρες, αλλά ουδόλως τους ενόχλησε το γεγονός. Την Εκκλησία δεν την ενδιαφέρει η αστρονομική ακρίβεια, αλλά η εορτολογική ενὀτητα, να εορτάζουν όλοι οι χριστιανοί μαζί και να μην εμπαίζονται από τους αλλοθρήσκους, όπως με έμφαση τονίζεται στα πρακτικά των συνόδων. Αυτή είναι η βάση και η αρχή Της. Γι΄ αυτό και οι Άγιοι Πατέρες θέσπισαν ''αιώνιο Κανόνα'', κανείς να μην πειράξει το Εορτολόγιο, κανείς να μην διασαλεύσει την τἀξη και την εορτολογική ενότητα της Εκκλησίας, για την οποία τόσοι και τόσοι αγώνες έγιναν μέχρι να επιτευχθεί, και γι΄ αυτό η Εκκλησία φρόντισε να το διαφυλλάξει και να το περιφρουρήσει με βαριά επιτίμια. Εξάλλου, αν υπήρχε τέτοια αγωνία για την αστρονομική ακρίβεια, γιατί δεν υιοθετήθηκαν τα ακόμα τελειότερα ημερολόγια του 20ου αιώνα, αλλά ένα, επίσης ατελές, του 16ου αιώνα;

Αγνοεί ο πολύς κόσμος ότι μεταξύ των Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου υπήρχαν άνθρωποι  με υψηλή γνώση των μαθηματικών και της αστρονομίας;

Με την αλλαγή του ημερολογίου το 1924 μ.Χ. οι χριστιανοί χωρίστηκαν στα δύο. Άλλοι με το παλιό, άλλοι με το Νέο. Παλαιοημερολογίτες και Νεοημερολογίτες.

΄΄Δύο Εκκλησίες''

Αλλά ο Χριστός είναι ένας και η Εκκλησία το σώμα Του.

Και ρωτάμε:

Μία κεφαλή, δύο σώματα; Ποιά Εκκλησία είναι η κανονική;

Το επίσημο κράτος πήρε το μέρος του Νέου και άρχισαν οι διωγμοί.

Η Εκκλησία του Παλαιού χειμάστηκε. Κόσμος διώχθηκε, βασανίστηκε, θανατώθηκε, Ιερείς σύρθηκαν σε φυλακές και εξορίες. Ξυρίστηκαν, αποσχηματίστηκαν, διαπομπεύτηκαν, βασανίστηκαν.

Εν τω μεταξύ όλες οι άλλες Εκκλησίες (της ΕΣΣΔ και Βαλκανίων) και τα Πατριαρχεία παρέμειναν στο παλαιό ημερολόγιο, (εκτός απο την Ρουμανία που είχε ακολουθήσει το Νέο από το 1923 και την Βουλγαρία αργότερα). Από τα 250 εκατομμύρια Ορθοδόξων στον κόσμο τότε, μόνον τα 4 εκατομμύρια της Ελλάδος γύρισαν στο Νέο μαζί με τους Ρουμάνους. Στο παλαιό παρέμειναν επίσης το Άγιον Όρος και τα Ιεροσόλυμα.

Με την αλλαγή του ημερολογίου, άλλαξε, αναγκαστικά, και το Εορτολόγιο.

Ήρθαν τα πάνω κάτω στον εορταστικό κύκλο της Εκκλησίας. Χάθηκε η ενότητα, καταργήθηκαν νηστείες, μετατέθηκαν εορτές, κόπηκαν Κυριακές και επινοήθηκαν άλλες γιορτές, οι εξαιρέσεις έγιναν Κανόνες, ήρθε σύγχυση στο Τυπικό, χάθηκε η τάξη, χάθηκε ο τρόπος για την κατανόηση Γραφών και Προφητειών, (διπλές Πασχαλιές), και άλλα πολλά. 

Μετά την αλλαγή το 1924 ο πολύς λαός από τους πιστούς και κυρίως στην επαρχία δεν κατάλαβε τι έγινε. Δεν πήρε χαμπάρι την αλλαγή.  Χρόνια δύσκολα!  Δυστυχία,φτώχεια, συμφορές! Κόσμος αγράμματος ή ολιγογράμματος, ξώμαχοι επί το πλείστον εργάτες και βιοπαλαιστές.  Με νωπά τα τραύματα της μικρασιατικής καταστροφής, του Α΄Παγκοσμίου πολέμου και των Βαλκανικών Αγώνων.  Με απώλειες χιλιάδων ανδρών από τους πολέμους και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από τη συμφορά της Μικράς Ασίας και άλλες εκατοντάδες χιλιάδες ή με την ανταλλαγή των πληθυσμών την ίδια χρονιά του 1924.  

Έτσι βρέθηκε ο κόσμος, άκων, στο Νέο ημερολόγιο και το ακολούθησε.  Συνέχιζε να εκφράζει την ευσέβεια και την πίστη του σε μία Νέα Εκκλησία για την οποία, πολλές φορές, δεν είχε (ούτε ακόμα έχει) ιδέα ότι δεν ήταν η εκκλησιά των Πατέρων του. 

Ακόμα και σήμερα προκαλεί εντύπωση η παντελής άγνοια των Νεοελλήνων για το Παλαιό.

Τι είναι αυτό; σου λένε, αν τύχει και γίνει αναφορά στο θέμα.       

Και σε κοιτάνε παράξενα.  

Λες και δεν ήταν το ημερολόγιο της Εκκλησίας για 1600 χρόνια.  

Αλλοί πάλι νομίζουν ότι οι παλαιοημερολογίτες είναι κάτι σαν τους ιεχωβάδες.  

Λες και δεν είναι με το παλιό το Άγιον Όρος και τα Ιεροσόλυμα!  

Και ούτε προβληματίζονται, όταν ακούνε και βλέπουνε στις ειδήσεις ότι οι Ρώσοι ή το Άγιον όρος ή τα Ιεροσόλυμα εορτάζουν Χριστούγεννα στις 7 Ιανουαρίου (25 Δεκεμβρίου με το παλαιό).    

Τι έγινε όμως με την Εκκλησία του Νέου ημερολογίου;  Ήταν αλήθεια το Ημερολόγιο εμπόδιο στην πρόοδο και προκοπή της Εκκλησίας, όπως ισχυρίζονταν οι καινοτόμοι, και τώρα που εξέλιπε, η Εκκλησία τραβά για νέες δόξες;  

Για να δούμε τι έγινε στην Εκκλησία του νέου.  

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ