Ή Πατριαρχική Εγκύκλιος της εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου του 1838 κατεδίκασε δριμύτατα «τας ετεροδιδασκαλίας του Παπισμού, ως "βλασφημίας καιρίας κατά της Ύπερθέου Τριάδος", ώς "έωσφορικήν πλάνην'', ώς ''απομάκρυνσιν από του Θεού'' ώς "βάραθρα αιρέσεων..» (Εγκύκλιος της έν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου του 1838, εις Ρωμανίδη Ίω., Δογματική και Συμβολική Θεολογία, τ. 2ος, σελ. 533 εξ.), και παραγγέλλει: «...μή άπατάσθε του λοιπού από τά σοφίσματα και κενοφωνίας των ψυχοφθόρων τούτων αιρετικών, οίτινες... εκτρεπόμενοι εις βεβήλους καινοφωνίαις και αντιθέσεις ψευδωνύμων γνώσεων, ηστόχησαν... περί την πίστιν, και αγωνίζονται όλαις δυνάμεσι και έτέροις συνεφελκύσαι εις τό ίδιον βάραθρον... της σατανικής τούτων αίρέσεως» (Οπ. παρ., σελ. 542-543).
Και ό άγιος Νικόδημος σχολιάζων τό 2Τιμ. 2,17, «Και ό λόγος αυτών ώς γάγγραινα νομήν έξει», γράφει:
«Άκράτητον, λέγει, είναι τό κακόν και πλέον ιατρείαν δεν δέχεται· επειδή οι τών αιρετικών λόγοι βλάπτουσι και διαφθείρουσι τό περισσότερον μέρος της ευσεβείας, ωσάν ή γάγγραινα και είναι αδιόρθωτοι· γάγγραινα δέ είναι ενα πάθος και μία πληγή, όπου προξενεί σαπήλαν εις τό σώμα..., και κατατρώγει τα υγιεινά μέρη του σώματος».
Και «τών αιρετικών ή κακοδοξία, πάντοτε πηγαίνει είς τό χειρότερον και γίνεται μεγαλυτέρα πληγή... Διά τούτο πρέπει νά αποφεύγουν οι Χριστιανοί τούτους και πάντας τους αιρετικούς ωσάν λοιμούς και πανούκλας, ίνα μη και αυτοί με αυτούς... απωλεσθούν· διά τούτο παραγγέλει ο Σολομών· έκβαλε εκ συνεδρίου λοιμόν"..., και ό Δαβίδ ο πατήρ του, "μακαρίζει εκείνον τον άνθρωπον, όπου δεν έκάθισε μαζί με τους λοιμούς· μακάριος ανήρ, ος επι καθέδρα λοιμών ουκ έκάθισε" (Ψαλμ. α΄1)» (Νικόδημου Άγιορείτου, Ερμηνεία εις τάς ΙΔ΄Επιστολάς του Αποστόλου Παύλου, τόμ. 3ος,Έκδ. «Όρθόδοξος Κυψέλη», σελ. 318-319 και υποσ. 38).
Ό Ευγένιος Βούλγαρις πάλι, πού έζησε την δολιότητα των Παπικών και διελέχθη μετά Παπικών, γράφει: «Ό Απόστολος έπαράγγειλεν εις τους Κορινθίους μη συναμίγνυσθαι τοις τοιούτοις, μηδέ συνεσθίειν· ή συναναστροφή και ή συνανατροφή καθ'έαυτά αδιάφορα, αλλά έκ τούτων κατά μικρόν ενδέχεται νά γεννηθή ή διαστροφή και η καταστροφή. Λοιπόν ή εξωτερική ακοινωνησία διασώζει τήν εσωτερικήν αλλοτριότητα. "Εί γαρ κοινής τροφής τοις τοιούτοις ου δει κοινωνείν, ήπουγε μυστικής και θείας" (Θεοδώρ. Εις τήν Α' προς Κορ. Κεφ. Ε')». (Βουλγάρεως Εύγ., Σχεδίασμα περί της Άνεξιθρησκείας, σ. 47» Έκδ. Στάχυ, 2001).
Και εις τήν Φιλοκαλίαν: «Έάν έξεις φιλίαν μετά τινος, και συμβή αυτόν εις πειρασμόν πορνείας εμπεσείν, εάν δύνασαι δός αυτώ χείρα και έλκυσον αυτόν άνω. Έάν δέ εις αίρεσιν εμπέση και μή πεισθή σοι άποστραφήναι, ταχέως κόψον αυτόν από σου, μήποτε βραδύνων συγκατασπασθής αυτώ εις τον βόθρον» (Αποφθέγματα Γερόντων, Φιλοκαλία τών Νηπτικών και Άσκητικών, Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ό Παλαμάς», σελ. 264).
Ένας ακόμα παλαιοτέρων χρόνων εκκλησιαστικός Πατήρ, ο Εφραίμ ο Σύρος, γράφει πώς πρέπει νά άπομακρυνόμαστε από ομάδες αιρετικών και φιληδόνων, γιατί διαστρέφουν με τους λόγους τους τις ψυχές τών πιστών. Όποιος νοσεί ώς προς τήν πίστη, έχει τόσο ελαστική συνείδηση, ώστε παραβλέποντας τις Εντολές του Χριστού και της Εκκλησίας νά λέγει (όπως και οι σύγχρονοι οίκουμενιστές: τί πειράζει αυτό και εκείνο; αγάπη χρειάζεται νά δείχνουμε), και σέ τί θά μας βλάψει ή συναναστροφή μέ τους αιρετικούς;
Γράφει ό Άγιος: «Παραιτού συγκάθισμα ανδρών αίρετικών και φιλήδονων λαλούντων μηδέν πιστόν· δίκην γάρ τοξευμάτων τιτρώσκουσι τάς καρδίας οί λόγοι αυτών. Ειδόν τινας διαστρέφοντας τάς ψυχάς έν λόγοις. Τους τοιούτους τάχα διά συμβόλων γονορρύεις ή λεπρούς ό λόγος καλεί.. Και ό μέν περί πίστεως νοσών λέγει· τί γάρ βλάψει τό συμπεριφέρεσθαι παντί άνθρώπω, είτε ορθώς πιστεύοντι, είτε κακώς φρονούντι, τό υγιές τής πίστεως περιοδεύοντες; Οί δέ περί τήν γαστέρα άνασχολούμενοι και περί τάς ύπογαστρίους ήδονάς έρούσι· τί γάρ βλάψει τό έσθίειν και πίνειν και τρυφάν» ('Εφραίμ του Σύρου, Περί αρετής κεφάλαια δέκα, κεφ. η', Πρόλογος).
Ότι ή επικοινωνία μέ καλούς ή κακούς ανθρώπους μας επηρεάζει αναλόγως, είναι κοινός τόπος. Γι' αυτή τήν καλή ή κακή επίδραση μιλά και ό άγιος Κύριλλος: «Χρήναι δέ φημι τους έδραίον έχειν έθέλοντας φρόνημα και τής ορθής πίστεως τήν παράδοσιν καθάπερ τινά μαργαρίτην τηρούντας, είς νούν μηδεμίαν διδόναι παρείσδυσιν ήγουν παρρησίας τόπον τοις εθέλουσι δεισιδαιμονείν· γέγραπται γάρ· "Μετά οσίου όσιος έση, και μετά ανδρός αθώου αθώος έση, και μετά εκλεκτού εκλεκτός έση, και μετά στρεβλού διαστρέψεις"».
Και ό άγιος Νικόδημος σχολιάζων τό 2Τιμ. 2,17, «Και ό λόγος αυτών ώς γάγγραινα νομήν έξει», γράφει:
«Άκράτητον, λέγει, είναι τό κακόν και πλέον ιατρείαν δεν δέχεται· επειδή οι τών αιρετικών λόγοι βλάπτουσι και διαφθείρουσι τό περισσότερον μέρος της ευσεβείας, ωσάν ή γάγγραινα και είναι αδιόρθωτοι· γάγγραινα δέ είναι ενα πάθος και μία πληγή, όπου προξενεί σαπήλαν εις τό σώμα..., και κατατρώγει τα υγιεινά μέρη του σώματος».
Και «τών αιρετικών ή κακοδοξία, πάντοτε πηγαίνει είς τό χειρότερον και γίνεται μεγαλυτέρα πληγή... Διά τούτο πρέπει νά αποφεύγουν οι Χριστιανοί τούτους και πάντας τους αιρετικούς ωσάν λοιμούς και πανούκλας, ίνα μη και αυτοί με αυτούς... απωλεσθούν· διά τούτο παραγγέλει ο Σολομών· έκβαλε εκ συνεδρίου λοιμόν"..., και ό Δαβίδ ο πατήρ του, "μακαρίζει εκείνον τον άνθρωπον, όπου δεν έκάθισε μαζί με τους λοιμούς· μακάριος ανήρ, ος επι καθέδρα λοιμών ουκ έκάθισε" (Ψαλμ. α΄1)» (Νικόδημου Άγιορείτου, Ερμηνεία εις τάς ΙΔ΄Επιστολάς του Αποστόλου Παύλου, τόμ. 3ος,Έκδ. «Όρθόδοξος Κυψέλη», σελ. 318-319 και υποσ. 38).
Ό Ευγένιος Βούλγαρις πάλι, πού έζησε την δολιότητα των Παπικών και διελέχθη μετά Παπικών, γράφει: «Ό Απόστολος έπαράγγειλεν εις τους Κορινθίους μη συναμίγνυσθαι τοις τοιούτοις, μηδέ συνεσθίειν· ή συναναστροφή και ή συνανατροφή καθ'έαυτά αδιάφορα, αλλά έκ τούτων κατά μικρόν ενδέχεται νά γεννηθή ή διαστροφή και η καταστροφή. Λοιπόν ή εξωτερική ακοινωνησία διασώζει τήν εσωτερικήν αλλοτριότητα. "Εί γαρ κοινής τροφής τοις τοιούτοις ου δει κοινωνείν, ήπουγε μυστικής και θείας" (Θεοδώρ. Εις τήν Α' προς Κορ. Κεφ. Ε')». (Βουλγάρεως Εύγ., Σχεδίασμα περί της Άνεξιθρησκείας, σ. 47» Έκδ. Στάχυ, 2001).
Και εις τήν Φιλοκαλίαν: «Έάν έξεις φιλίαν μετά τινος, και συμβή αυτόν εις πειρασμόν πορνείας εμπεσείν, εάν δύνασαι δός αυτώ χείρα και έλκυσον αυτόν άνω. Έάν δέ εις αίρεσιν εμπέση και μή πεισθή σοι άποστραφήναι, ταχέως κόψον αυτόν από σου, μήποτε βραδύνων συγκατασπασθής αυτώ εις τον βόθρον» (Αποφθέγματα Γερόντων, Φιλοκαλία τών Νηπτικών και Άσκητικών, Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ό Παλαμάς», σελ. 264).
Ένας ακόμα παλαιοτέρων χρόνων εκκλησιαστικός Πατήρ, ο Εφραίμ ο Σύρος, γράφει πώς πρέπει νά άπομακρυνόμαστε από ομάδες αιρετικών και φιληδόνων, γιατί διαστρέφουν με τους λόγους τους τις ψυχές τών πιστών. Όποιος νοσεί ώς προς τήν πίστη, έχει τόσο ελαστική συνείδηση, ώστε παραβλέποντας τις Εντολές του Χριστού και της Εκκλησίας νά λέγει (όπως και οι σύγχρονοι οίκουμενιστές: τί πειράζει αυτό και εκείνο; αγάπη χρειάζεται νά δείχνουμε), και σέ τί θά μας βλάψει ή συναναστροφή μέ τους αιρετικούς;
Γράφει ό Άγιος: «Παραιτού συγκάθισμα ανδρών αίρετικών και φιλήδονων λαλούντων μηδέν πιστόν· δίκην γάρ τοξευμάτων τιτρώσκουσι τάς καρδίας οί λόγοι αυτών. Ειδόν τινας διαστρέφοντας τάς ψυχάς έν λόγοις. Τους τοιούτους τάχα διά συμβόλων γονορρύεις ή λεπρούς ό λόγος καλεί.. Και ό μέν περί πίστεως νοσών λέγει· τί γάρ βλάψει τό συμπεριφέρεσθαι παντί άνθρώπω, είτε ορθώς πιστεύοντι, είτε κακώς φρονούντι, τό υγιές τής πίστεως περιοδεύοντες; Οί δέ περί τήν γαστέρα άνασχολούμενοι και περί τάς ύπογαστρίους ήδονάς έρούσι· τί γάρ βλάψει τό έσθίειν και πίνειν και τρυφάν» ('Εφραίμ του Σύρου, Περί αρετής κεφάλαια δέκα, κεφ. η', Πρόλογος).
Ότι ή επικοινωνία μέ καλούς ή κακούς ανθρώπους μας επηρεάζει αναλόγως, είναι κοινός τόπος. Γι' αυτή τήν καλή ή κακή επίδραση μιλά και ό άγιος Κύριλλος: «Χρήναι δέ φημι τους έδραίον έχειν έθέλοντας φρόνημα και τής ορθής πίστεως τήν παράδοσιν καθάπερ τινά μαργαρίτην τηρούντας, είς νούν μηδεμίαν διδόναι παρείσδυσιν ήγουν παρρησίας τόπον τοις εθέλουσι δεισιδαιμονείν· γέγραπται γάρ· "Μετά οσίου όσιος έση, και μετά ανδρός αθώου αθώος έση, και μετά εκλεκτού εκλεκτός έση, και μετά στρεβλού διαστρέψεις"».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου