Μᾶς λείπει κάτι ἢ Κάποιος;

Πολλὲς φορές ἔχουμε τὴν ἐντύπωση πὼς κάτι μᾶς λείπει. Ἔχουμε τὴν αἴσθηση πὼς στερούμαστε κάτι. Ἔχουμε τὴ γνώμη πὼς ἂν εἴχαμε αὐτὸ ἢ ἐκεῖνο, θὰ εἴμαστε στὰ σίγουρα εὐτυχισμένοι…
Καὶ τρέχουμε ἀδιάκοπα γιὰ τὴν ἀνεύρεση αὐτοῦ τοῦ «κάτι». Καὶ κοπιάζουμε, γιὰ νὰ τό ἀποκτήσουμε. Καὶ μοχθοῦμε τόσο πολὺ γιʼ αὐτό.
Ὁ μαθητὴς τρέχει γιὰ τὸν μεγαλύτερο βαθμό!
Ὁ οἰκογενειάρχης, γιὰ νʼ ἀγοράσει δικό του σπίτι!
Ὁ ἐργοδότης γιὰ νὰ κερδίσει περισσότερα!
Ὁ ἀθλητὴς γιὰ τὸ κάτι παραπάνω στὴν ἐπίδοσή του, γιὰ τὸ πανελλήνιο ἢ καὶ τὸ παγκόσμιο ρεκόρ!
Ὁ καλοφαγάς… γιὰ καλύτερες γευστικὲς ἀπολαύσεις!
Ὁ ἀλκοολικὸς γιὰ τό… παραπάνω ποτήρι!
Ὁ πλούσιος γιὰ τό… κότερο!
Ὁ γλεντζὲς γιὰ ἕνα ἀκόμη πιό κεφάτο ξενύχτι!
Ὁ χαρτοπαίχτης καὶ ὁ τζογαδόρος γιὰ μία… καλύτερη ζαριά!

* * *

Μερικὰ ἀπʼ αὐτὰ ποὺ ἀναζητοῦμε στὴ ζωή, αὐτὸ τὸ «κάτι», ὁπωσδήποτε εἶναι θεμιτὰ καὶ πρέπει νὰ τὰ κατακτήσουμε. Γιὰ παράδειγμα, γιατί ὁ μαθητὴς νὰ μὴ ἐπιδιώκει τὸ κάτι παραπάνω στὴ βαθμολογία του ἢ ὁ οἰκογενειάρχης σπίτι, γιὰ νὰ στεγάσει τὴ φαμελιά του ἢ ὁ ἀθλητὴς τὴν τρανότερη νίκη ἐκεῖ στὸ στίβο, πού μοχθεῖ;
Ὅμως, ἀλλοῦ εἶναι τὸ πρόβλημα. Νά, ὅπως τίθεται σὲ τοῦτο τὸ ἐρώτημα: Ἆραγε γιατί ὅταν ἀποκτοῦμε αὐτὸ τὸ «κάτι», ὅταν πλούσια τὸ ἔχουμε καὶ πάλι δὲν εἴμαστε ἱκανοποιημένοι καὶ βλέπουμε πώς, πάλι κάτι μᾶς λείπει; Κι ὅταν κι αὐτὸ ἁπλόχερα μᾶς δίνεται, γιατί τρέχουμε καὶ γιὰ ἕνα ἀκόμη «κάτι» παραπάνω;
Τὰ ἔχουμε φορτώσει ὅλα στὴν κοινωνία μας, ἔτσι ὅπως ἔχει διαμορφωθεῖ σήμερα. Τὴν κοινωνία τῆς ἀφθονίας, τῆς ὕλης, τῆς διαφήμισης, τοῦ καταναλωτισμοῦ, τῆς χλιδῆς. Καὶ δὲν εἶναι λάθος. Γιατί μᾶς δημιουργεῖ ἀνάγκες ἀκόμη κι ὅταν δὲν ἔχουμε, ὅλο καὶ μᾶς αὐξάνει τὶς ἐπιθυμίες. Νὰ τρέχουμε νὰ βροῦμε αὐτὸ τὸ «κάτι παραπάνω», ἀκόμη κι ὅταν εἴμαστε σʼ αὐτὰ τὰ ὅρια τοῦ κορεσμοῦ ἢ κι ὅταν ἀκόμη τὰ ἔχουμε ξεπεράσει!
Ὅμως στὴν οὐσία αὐτὴ ἡ κοινωνία δὲν κάνει τίποτʼ ἄλλο παρὰ νὰ μᾶς ἀποκαλύπτει ἢ καὶ νὰ μᾶς μεγεθύνει αὐτὸ τὸ βαθύτερο πρόβλημα, ποὺ ἔχουμε. Τὴν ἀναζήτηση τοῦ «κάτι»…

* * *

Τὸ πράγμα εἶναι ἁπλό. Ὁ ἄνθρωπος ἀπʼ τὴ μέρα, ποὺ γεννιέται, ἔχει κατὰ κάποιο τρόπο ἕνα κενὸ μέσα του. Τὴν ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ. Ναί! Θὰ λέγαμε δὲ πώς, ἀκόμη καὶ κατὰ Θεία οἰκονομία, ἔχουν γίνει ἔτσι τὰ πράγματα, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νὰ μὴ μπορεῖ νὰ εὐτυχήσει, στηριζόμενος σὲ μάταια πράγματα, στὴ φθαρτὴ ὕλη, ἀλλὰ κοντὰ Του μόνο. Διαφορετικὰ θὰ εἴχανε θεοποιηθεῖ ἡ ματαιότητα, ἡ φθορά, ὡς καὶ ἡ διαφθορὰ ἀκόμη!
Συνεπῶς δὲν μᾶς λείπει κάτι, ἀλλὰ Κάποιος. Ὁ Θεὸς ὁ ἴδιος, φίλοι! Νὰ γιατί τρέχουμε τόσο πολύ, δίχως ἀποτέλεσμα. Γιατί μὲ τὴν ὕλη, ὅ,τι μάταιο καὶ φθαρτό, ἀσφαλῶς τὸ πρόβλημα δὲν λύνεται. Τὸ γνωρίζουμε πολὺ καλὰ αὐτό, τὸ ζοῦμε. Ἀντίθετα μεγαλώνει!
Καὶ ἡ λύση δὲν εἶναι περισσότερες διασκεδάσεις, περισσότερη ἡδονή, περισσότερες ἀνέσεις στὴ
ζωή μας. Αὐτὰ μεγαλώνουν λίγο-λίγο τὸ κενό, μέχρι ποὺ γίνεται καταβόθρα κάτω ἀπʼ τὰ πόδια μας!
Ἡ λύση εἶναι νὰ μικρύνουμε τὶς ἀποστάσεις μʼ Ἐκεῖνον, νὰ πορευθοῦμε πιὸ πολὺ κοντά Του, νὰ Τὸν ζήσουμε. Αὐτὸς δὲ νὰ εἶναι ἡ ζωή, ἡ ἀγάπη, ὁ πλοῦτος, τό πᾶν γιά μᾶς.
Ὁ Τζιοβάννι Παπίνι, ἔχει γράψει κάπου τοῦτο τὸ ὑπέροχο:
«Μᾶς βασανίζει ἡ νοσταλγία Σου, μονάχα ἡ δική Σου. Ὅποιος πεινᾶ μήπως τοῦ λείπει μόνο τὸ ψωμί; Ὄχι! Σὺ τοῦ λείπεις!
Ἐκεῖνος πού διψᾶ, μήπως τοῦ χρειάζεται μόνο τὸ νερό; Ὄχι! Ἐσένα διψᾶ!
Ὅποιος λαχταρᾶ νὰ βρεῖ τὴν ἀλήθεια, Ἐσένα ψάχνει νὰ βρεῖ, ποὺ εἶσαι ἡ Ἀλήθεια!
Ὅποιος ποθεῖ τὴ γαλήνη, Ἐσένα ποθεῖ ποὺ εἶσαι ἡ ἀνάπαυση, γιὰ τὴν ἀνήσυχη καρδιά!
Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἡ εὐτυχία καὶ ἡ δυστυχία, ὁ πόνος καὶ ἡ χαρά, τὰ δάκρυα καὶ τὰ χαμόγελα, ὅλα Ἐσένα ἐπικαλοῦνται Χριστέ μου»!

* * *

Κάποτε ἕνας ἀσκητής, στερημένος ἀπʼ τὰ πάντα σὲ τούτη τὴ ζωή, πλὴν τῶν ἐλαχίστων ἐκείνων ποὺ τοῦ ἦταν ἀπαραίτητα, γιὰ νὰ ἐπιβιώσει, βρέθηκε πασχαλιάτικες ἡμέρες, σὲ μία μεγαλούπολη. Κατάφορτες κι ἑλκυστικὲς οἱ βιτρίνες, πουλοῦσαν τὰ πάντα. Πλανόδιοι πωλητές, καταστηματάρχες καὶ ἔμποροι, ἔδειχναν στοὺς περαστικοὺς τὸ πλῆθος τῶν ἐμπορευμάτων, ποὺ πουλοῦσαν. Ἆραγε ἂν εἴμαστε στὴ θέση του, στερημένοι ἀπὸ τόσα ὑλικά, τί θὰ κάναμε; Ἀλλʼ ἂς δοῦμε καλύτερα τί ἔκανε ἐκεῖνος. Ἀφοῦ εἶδε ὅλα αὐτά, μονολόγησε καὶ εἶπε: «Δόξα τῷ Θεῷ! Πόσα πράγματα ὑπάρχουν, ποὺ δὲν τὰ ἔχω ἀνάγκη…»!

* * *

Ἀπορεῖτε; Κι ἐγὼ τὸ ἴδιο μέχρι πού σκέφθηκα τοῦτο: Μὰ ἀφοῦ εἶχε τὸ Πᾶν στὴ ζωή του, πού εἶναι ὁ Χριστός, τί θὰ μποροῦσε νὰ τὰ θέλει ὅλα τʼ ἄλλα;

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος