Τοῦ κ. Δημητρίου Κουτσουλέλου, Ἐπιτ. Ἐπόπτου Δημοτ. Ἐκπαιδεύσεως
Ὅλα τώρα ἐτελείωσαν. Ἡ προδοσία τοῦ Ἰούδα καὶ ἡ ἄρνηση τοῦ
Πέτρου. Ἡ ὑποκρισία τοῦ Πιλάτου καὶ ἡ ἐπιβουλὴ τῶν Ἀρχιερέων. Οἱ ἐμπτυσμοὶ καὶ τὰ ραπίσματα. Τὰ κολαφίσματα καὶ οἱ ἐμπαιγμοί. Ἡ πορφυρὴ χλαίνη καὶ ὁ κάλαμος. Ὁ σπόγγος καὶ τὸ ὄξος. Τὰ καρφιὰ καὶ ἡ λόγχη. Ὁ Σταυρὸς καὶ ὁ θάνατος.
Οἱ ἀναρίθμητοι λόφοι τῆς Παλαιστίνης ἔχουν καμπυλώσει τὴ ράχη τους καὶ τὰ πνεύματα τῶν κοιλάδων της ταπείνωσαν τὰ φτερά τους. Τὰ Ἱεροσόλυμα βυθίστηκαν στὴν ὀδύνη καὶ στὸ πένθος. Ἡ νύχτα, μὲ τὸν ἀτελεύτητο γνόφο, τὴν ἄκρα δοκιμασία καὶ δραματικὴ ἀγωνία της, ἔχει περισκεπάσει τὴν ἀνοιξιάτικη ἀτμόσφαιρα. Ὁ γλυκύτατος Ναζωραῖος θυσιάστηκε στὸν Γολγοθά, ἐκπληρώνοντας τὸ ἔσχατο χρέος Του γιὰ τὴν ἀλήθεια, τὴν ἀγάπη καὶ τὴ δικαιοσύνη ὅλου τοῦ κόσμου.
Ἡ μεγάλη ἀνθρώπινη προδοσία, ἡ ἀδαπάνητη νοσταλγία καὶ ἡ ἀκατανίκητη παραμυθία κυριαρχοῦν.
Μέσα σ᾽ αὐτὴ τὴ σιωπή, ἑτοιμάζονται οἱ ὑπέρτατες δυνάμεις: ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα, ἡ μυστικὴ χαρὰ καὶ ἡ δημιουργία, ἡ ἀνύψωση καὶ ὁ θρίαμβος, ἡ καθολικότητα τοῦ πνεύματος καὶ ἡ ἐγρήγορση τῆς ψυχῆς.
Στὰ ἔσχατα τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, μόνο ἡ σιωπή, γόνιμη δύναμη, δίνει τὸ ἀληθινὸ νόημα τῆς ζωῆς.
Ἡ σιωπή, τὴν ὁποία ἐνωτίζεται ὁ Θεὸς, ὁ χορηγὸς τῆς ἀθανασίας.
Ἕνας τάφος, τὸ μνημεῖο τοῦ Ἰωσήφ, τοῦ ἀπὸ Ἀριμαθείας, φιλοξενεῖ τὸν ἀχώρητο, ὅπου πρόσκαιρα συντρίβεται ἀπ᾽ τὴν ἐξουσία ἡ ἐλπίδα. Ἡ κουστωδία ὑπερηφανεύεται γιὰ τὴ νίκη της. Στὸν Κρανίου Τόπο, οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Ἄρχοντες τοῦ Λαοῦ πιστεύουν ὅτι μὲ τὴν ὑλικὴν
δύναμή τους, θὰ ἐξουθενώσουν τὴν ἀλήθεια καὶ θὰ μπορέσουν, χωρὶς τὴν ἐλεγκτικὴ γλώσσα τοῦ Ἰησοῦ, νὰ συνεχίσουν τὴν κοινωνικὴ ὑποκρισία, τὴν ἀδικία καὶ τὴ βία.
«Μάτην φυλάττεις τὸν Τάφον κουστωδία. Οὐ γὰρ καθέξει τύμβος αὐτοζωΐαν»
* * *
Ὕστερ᾽ ἀπ᾽ τὰ Πάθη, προβάλλει ἡ θεία Νίκη. Στὸ βάθος τοῦ ὁρίζοντα, ὀρθρίζει ἡ Κυριακή, ἡ γλυκιὰ Πασχαλιά, ὁλόφωτη πνευματικὴ ὡραιότητα, γεμάτη ὑπόσχεση γιὰ τὴν κατάλυση τοῦ τέλους. Μέσα στὸ σκοτάδι, στὸ θάνατο καὶ στὴν ἀπελπισία, ξεπροβάλλει ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης καὶ ὁ ἀναστάσιμος αἶνος, κήρυγμα πίστεως καὶ αἰσιοδοξίας, ὑψώνεται ὡς τὸν οὐρανό:
«Ἄγγελος γὰρ Κυρίου, καταβὰς ἐξ οὐρανοῦ, προσελθὼν ἀπεκύλισε τὸν λίθον ἀπὸ τῆς θύρας καὶ
ἐκάθητο ἐπάνω αὐτοῦ».
Μιὰ λύτρωση καὶ μιὰ διαβεβαίωση. Ἡ ζωὴ νικᾶ τὸ θάνατο καὶ ἡ ἀνθρώπινη προσωπικότητα, μὲ τὴ βαθύτατη διαίσθησή της, ἀντικρύζει τὸν περίλαμπρο καὶ ἀληθινὸ κόσμο, ποὺ κυβερνᾶ τὸ Ὑπέρτατο Πνεῦμα. Ὅλα ἀνασταίνονται, ὅλα μεταβάλλονται, φέροντας τὴ σφραγίδα τοῦ Δημιουργοῦ.
«Ὁ Χριστός —γράφει ὁ Ἰ. Μ. Παναγιωτόπουλος—εἶναι μιὰ φωλιὰ χελιδόνια, ποὺ σπαθίζουν τὴν
ἄνοιξη, μὲ τὸ λυγερό τους κορμί, τὸ χαμόγελο στὸν ἄκρο ἀπελπισμό, ἡ λύση τοῦ δισταγμοῦ, ἡ βεβαίωση καὶ ἡ ἀνάπαυση».
Οἱ κρουνοὶ τοῦ θείου Λόγου φωτίζουν τὶς σκοτεινὲς δυνάμεις, γαληνεύουν τὶς τρικυμισμένες ψυχὲς καὶ ἀναστηλώνουν τὴν ἀξία τῆς ἀρετῆς. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, «ἄγκυρα ἐλπίδος» εἶναι ἡ νίκη τοῦ Καλοῦ ἐναντίον τοῦ Κακοῦ. Μᾶς περιζώνει, μὲ τὴν ἀέναη ποικιλία τῶν μορφῶν τοῦ θαύματος καὶ ἀνοίγει τὶς πύλες τῆς αἰωνιότητας, μὲ τοὺς στίχους τοῦ ποιητῆ μας:
«Πλάκες, ποὺ στέκατε βαριὲς στὰ μνήματα καὶ στὶς καρδιές, σᾶς ἔσπασε ὁ Χριστός μου!»
ΠΗΓΗ ''ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ'' ΑΡ. ΦΥΛ. 1923
«Ἡ πλάση κλαίει. Μοιρολογᾶν οἱ αὖρες μέσ᾽ τὰ δάση. Στ᾽ ἀγγελοπάλατα ὀδυρμὸς καὶ γόος ἔχει ξεσπάσει…»
Γεώργιος Βερίτης
Ὅλα τώρα ἐτελείωσαν. Ἡ προδοσία τοῦ Ἰούδα καὶ ἡ ἄρνηση τοῦ
Πέτρου. Ἡ ὑποκρισία τοῦ Πιλάτου καὶ ἡ ἐπιβουλὴ τῶν Ἀρχιερέων. Οἱ ἐμπτυσμοὶ καὶ τὰ ραπίσματα. Τὰ κολαφίσματα καὶ οἱ ἐμπαιγμοί. Ἡ πορφυρὴ χλαίνη καὶ ὁ κάλαμος. Ὁ σπόγγος καὶ τὸ ὄξος. Τὰ καρφιὰ καὶ ἡ λόγχη. Ὁ Σταυρὸς καὶ ὁ θάνατος.Οἱ ἀναρίθμητοι λόφοι τῆς Παλαιστίνης ἔχουν καμπυλώσει τὴ ράχη τους καὶ τὰ πνεύματα τῶν κοιλάδων της ταπείνωσαν τὰ φτερά τους. Τὰ Ἱεροσόλυμα βυθίστηκαν στὴν ὀδύνη καὶ στὸ πένθος. Ἡ νύχτα, μὲ τὸν ἀτελεύτητο γνόφο, τὴν ἄκρα δοκιμασία καὶ δραματικὴ ἀγωνία της, ἔχει περισκεπάσει τὴν ἀνοιξιάτικη ἀτμόσφαιρα. Ὁ γλυκύτατος Ναζωραῖος θυσιάστηκε στὸν Γολγοθά, ἐκπληρώνοντας τὸ ἔσχατο χρέος Του γιὰ τὴν ἀλήθεια, τὴν ἀγάπη καὶ τὴ δικαιοσύνη ὅλου τοῦ κόσμου.
* * *
Ἔρχεται, ὕστερα, ὁ ἐνταφιασμὸς καὶ ἀκολουθεῖ ἡ μεγάλη σιωπή. Ἡ σιωπὴ τοῦ Σαββάτου. «Σιγησάτω πᾶσα σάρξ βροτεία καὶ στήτω μετὰ φόβου καὶ τρόμου καὶ μηδὲν γήϊνον ἐν ἑαυτῇ λογιζέσθω». Ἀνήκει στὸ ἀποκαθηλωμένο Ἄχραντο Σῶμα, τὸ τυλιγμένο σὲ ἀρωματισμένα ὀθόνια, καταπληγωμένο ἀπ᾽ τὰ μαρτύρια, μὲ τὸ παγωμένο αἷμα καὶ τὰ βασιλευμένα μάτια.Ἡ μεγάλη ἀνθρώπινη προδοσία, ἡ ἀδαπάνητη νοσταλγία καὶ ἡ ἀκατανίκητη παραμυθία κυριαρχοῦν.
Μέσα σ᾽ αὐτὴ τὴ σιωπή, ἑτοιμάζονται οἱ ὑπέρτατες δυνάμεις: ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα, ἡ μυστικὴ χαρὰ καὶ ἡ δημιουργία, ἡ ἀνύψωση καὶ ὁ θρίαμβος, ἡ καθολικότητα τοῦ πνεύματος καὶ ἡ ἐγρήγορση τῆς ψυχῆς.
Στὰ ἔσχατα τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, μόνο ἡ σιωπή, γόνιμη δύναμη, δίνει τὸ ἀληθινὸ νόημα τῆς ζωῆς.
Ἡ σιωπή, τὴν ὁποία ἐνωτίζεται ὁ Θεὸς, ὁ χορηγὸς τῆς ἀθανασίας.
Ἕνας τάφος, τὸ μνημεῖο τοῦ Ἰωσήφ, τοῦ ἀπὸ Ἀριμαθείας, φιλοξενεῖ τὸν ἀχώρητο, ὅπου πρόσκαιρα συντρίβεται ἀπ᾽ τὴν ἐξουσία ἡ ἐλπίδα. Ἡ κουστωδία ὑπερηφανεύεται γιὰ τὴ νίκη της. Στὸν Κρανίου Τόπο, οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Ἄρχοντες τοῦ Λαοῦ πιστεύουν ὅτι μὲ τὴν ὑλικὴν
δύναμή τους, θὰ ἐξουθενώσουν τὴν ἀλήθεια καὶ θὰ μπορέσουν, χωρὶς τὴν ἐλεγκτικὴ γλώσσα τοῦ Ἰησοῦ, νὰ συνεχίσουν τὴν κοινωνικὴ ὑποκρισία, τὴν ἀδικία καὶ τὴ βία.
«Μάτην φυλάττεις τὸν Τάφον κουστωδία. Οὐ γὰρ καθέξει τύμβος αὐτοζωΐαν»
* * *
«Ἄγγελος γὰρ Κυρίου, καταβὰς ἐξ οὐρανοῦ, προσελθὼν ἀπεκύλισε τὸν λίθον ἀπὸ τῆς θύρας καὶ
ἐκάθητο ἐπάνω αὐτοῦ».
Μιὰ λύτρωση καὶ μιὰ διαβεβαίωση. Ἡ ζωὴ νικᾶ τὸ θάνατο καὶ ἡ ἀνθρώπινη προσωπικότητα, μὲ τὴ βαθύτατη διαίσθησή της, ἀντικρύζει τὸν περίλαμπρο καὶ ἀληθινὸ κόσμο, ποὺ κυβερνᾶ τὸ Ὑπέρτατο Πνεῦμα. Ὅλα ἀνασταίνονται, ὅλα μεταβάλλονται, φέροντας τὴ σφραγίδα τοῦ Δημιουργοῦ.
«Ὁ Χριστός —γράφει ὁ Ἰ. Μ. Παναγιωτόπουλος—εἶναι μιὰ φωλιὰ χελιδόνια, ποὺ σπαθίζουν τὴν
ἄνοιξη, μὲ τὸ λυγερό τους κορμί, τὸ χαμόγελο στὸν ἄκρο ἀπελπισμό, ἡ λύση τοῦ δισταγμοῦ, ἡ βεβαίωση καὶ ἡ ἀνάπαυση».
Οἱ κρουνοὶ τοῦ θείου Λόγου φωτίζουν τὶς σκοτεινὲς δυνάμεις, γαληνεύουν τὶς τρικυμισμένες ψυχὲς καὶ ἀναστηλώνουν τὴν ἀξία τῆς ἀρετῆς. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, «ἄγκυρα ἐλπίδος» εἶναι ἡ νίκη τοῦ Καλοῦ ἐναντίον τοῦ Κακοῦ. Μᾶς περιζώνει, μὲ τὴν ἀέναη ποικιλία τῶν μορφῶν τοῦ θαύματος καὶ ἀνοίγει τὶς πύλες τῆς αἰωνιότητας, μὲ τοὺς στίχους τοῦ ποιητῆ μας:
«Πλάκες, ποὺ στέκατε βαριὲς στὰ μνήματα καὶ στὶς καρδιές, σᾶς ἔσπασε ὁ Χριστός μου!»
ΠΗΓΗ ''ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ'' ΑΡ. ΦΥΛ. 1923
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου