Η ΑΝΑΓΓΕΛΙΑ τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στὸ Ἅγιον Ὄρος τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2011, μᾶς ἐθύμισεν ἡμέρας θλιβεράς μνήμης. Ὀκτώβριος ἦταν καὶ τὸ 2006, ὅταν ὑποδεχτήκαμε τὸν Πατριάρχη μας μὲ δοξολογικὲς τιμὲς στὸ Ἅγιον Ὄρος. Τὸν ἑπόμενο ἀκριβῶς μῆνα Νοέμβριο τοῦ 2006, ἔλαβε χώρα στὸ Φανάρι, μεγάλη καὶ παράνομη καὶ προκλητικὴ συμπροσευχή.
Ἐνῶ ἡ Ὀρθοδοξία αἰῶνες τώρα διαλεγομένη μετὰ τῶν αἱρετικῶν, ἐνικοῦσε πάντοτε, αὐτὴ τὴ φορά, ἐνικήθη, καὶ ὑποκλίθηκε, καὶ ὑποδέχτηκε τὸν αἱρετικὸ Πάπα ὡς Χριστὸν Κυρίου ψάλλοντας (Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου). Καὶ εἰσήγαγε αὐτὸν ἐντὸς τοῦ Ἁγίου Ναοῦ, ἐν ὥρᾳ ὀρθοδόξου λατρείας, ποιοῦντες τὸν λειτουργικὸ ἀσπασμό, σύμβολο ἑνότητος. Μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ὀδυνηρὰ καὶ παράνομα ποὺ ἔγιναν τὸν Νοέμβριο 2006, ἔγιναν σχεδὸν πράξη οἱ δηλώσεις τοῦ Πατριάρχη τὸ 1998, «ἐπανορθώνοντας τὰ σφάλματα τῶν προπατόρων»!
Καὶ ἐπειδὴ ἡ μία μνήμη φέρει τὴν ἄλλη, ὅταν ἦρθα στὸ Ἅγιον Ὄρος τὸ 1968, ὑπῆρχε μεγάλη ἀναστάτωση καὶ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα διὰ τὴν παράνομον ἄρση τῶν ἀναθεμάτων.
Ἡ ἀρετὴ τῶν παλαιῶν πατέρων προγνώρισε ποὺ θὰ ὁδηγήση αὐτὸ τὸ παράνομο ὀλίσθημα, καὶ ἔπραξαν κατὰ συνείδηση. Ἐμεῖς οἱ συνεχισταὶ αὐτῶν, καλούμεθα σήμερα νὰ ἀνταποκριθοῦμε μὲ ἀποφασιστικότητα.
Ὀκτώβριος τοῦ 2011, ὑποδοχὴ καὶ πάλι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στὸ Ἅγιον Ὄρος. Εἶναι ἀκόμη νωπὲς οἱ ὑπογραφές μας ἀπὸ τὴν «Ὁμολογία πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ». Ἐφ᾽ὅσον δὲν ὑπάρχει δημόσια καταδίκη τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ποὺ ἀμνήστευσε ὅλες τὶς πλάνες τοῦ Παπισμοῦ, καὶ ἐσχάτως συνέλαβε καὶ ἐγέννησε μὲ καισαρικὴ τὴν κάκιστο θυγατέρα, τὴν μεταπατερικὴ θεολογία, καὶ εἶμαι ἕνας ἀπὸ τοὺς ὑπογράψαντες τὴν «ὁμολογία πίστεως κατὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ», ἡ ἀποχή μου ἀπὸ τὴν ἐπίσημη ὑποδοχὴ τοῦ Πατριάρχη θεωρεῖται ἐπιβεβλημένη. Ἐμεῖς οἱ ἁγιορεῖτες ἔχουμε ἕνα λόγο παραπάνω νὰ εἴμαστε εὐαίσθητοι στὰ τῆς πίστεώς μας.
Ἐπειδὴ ζοῦμε καθημερινὰ τὸ δρᾶμα τοῦ ἡμερολογιακοῦ σχίσματος, μὲ τοὺς μνημονεύοντες καὶ τοὺς μὴ μνημονεύοντες, μᾶς ἀρκεῖ αὐτὸ τὸ δρᾶμα. Γι᾽αὐτὸ εἴμαστε ἀντιοικουμενιστές, γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὴν κατάρα τοῦ δευτέρου σχίσματος.
Ἐνῶ ἡ Ὀρθοδοξία αἰῶνες τώρα διαλεγομένη μετὰ τῶν αἱρετικῶν, ἐνικοῦσε πάντοτε, αὐτὴ τὴ φορά, ἐνικήθη, καὶ ὑποκλίθηκε, καὶ ὑποδέχτηκε τὸν αἱρετικὸ Πάπα ὡς Χριστὸν Κυρίου ψάλλοντας (Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου). Καὶ εἰσήγαγε αὐτὸν ἐντὸς τοῦ Ἁγίου Ναοῦ, ἐν ὥρᾳ ὀρθοδόξου λατρείας, ποιοῦντες τὸν λειτουργικὸ ἀσπασμό, σύμβολο ἑνότητος. Μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ὀδυνηρὰ καὶ παράνομα ποὺ ἔγιναν τὸν Νοέμβριο 2006, ἔγιναν σχεδὸν πράξη οἱ δηλώσεις τοῦ Πατριάρχη τὸ 1998, «ἐπανορθώνοντας τὰ σφάλματα τῶν προπατόρων»!
Καὶ ἐπειδὴ ἡ μία μνήμη φέρει τὴν ἄλλη, ὅταν ἦρθα στὸ Ἅγιον Ὄρος τὸ 1968, ὑπῆρχε μεγάλη ἀναστάτωση καὶ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα διὰ τὴν παράνομον ἄρση τῶν ἀναθεμάτων.
Ἡ ἀρετὴ τῶν παλαιῶν πατέρων προγνώρισε ποὺ θὰ ὁδηγήση αὐτὸ τὸ παράνομο ὀλίσθημα, καὶ ἔπραξαν κατὰ συνείδηση. Ἐμεῖς οἱ συνεχισταὶ αὐτῶν, καλούμεθα σήμερα νὰ ἀνταποκριθοῦμε μὲ ἀποφασιστικότητα.
Ὀκτώβριος τοῦ 2011, ὑποδοχὴ καὶ πάλι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στὸ Ἅγιον Ὄρος. Εἶναι ἀκόμη νωπὲς οἱ ὑπογραφές μας ἀπὸ τὴν «Ὁμολογία πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ». Ἐφ᾽ὅσον δὲν ὑπάρχει δημόσια καταδίκη τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ποὺ ἀμνήστευσε ὅλες τὶς πλάνες τοῦ Παπισμοῦ, καὶ ἐσχάτως συνέλαβε καὶ ἐγέννησε μὲ καισαρικὴ τὴν κάκιστο θυγατέρα, τὴν μεταπατερικὴ θεολογία, καὶ εἶμαι ἕνας ἀπὸ τοὺς ὑπογράψαντες τὴν «ὁμολογία πίστεως κατὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ», ἡ ἀποχή μου ἀπὸ τὴν ἐπίσημη ὑποδοχὴ τοῦ Πατριάρχη θεωρεῖται ἐπιβεβλημένη. Ἐμεῖς οἱ ἁγιορεῖτες ἔχουμε ἕνα λόγο παραπάνω νὰ εἴμαστε εὐαίσθητοι στὰ τῆς πίστεώς μας.
Ἐπειδὴ ζοῦμε καθημερινὰ τὸ δρᾶμα τοῦ ἡμερολογιακοῦ σχίσματος, μὲ τοὺς μνημονεύοντες καὶ τοὺς μὴ μνημονεύοντες, μᾶς ἀρκεῖ αὐτὸ τὸ δρᾶμα. Γι᾽αὐτὸ εἴμαστε ἀντιοικουμενιστές, γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὴν κατάρα τοῦ δευτέρου σχίσματος.
Μὲ ἐν Χριστῷ Ἀγάπη
Μοναχὸς Νικόλαος
Καρυαῖς Ἁγίου Ὄρους
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ ΑΡ.ΦΥΛ.1894
Μοναχὸς Νικόλαος
Καρυαῖς Ἁγίου Ὄρους
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ ΑΡ.ΦΥΛ.1894
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου