Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΠΑΠΙΚΩΝ-ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΔΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΕΙΟΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΚΑΙ Η Ζ´ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

Ἡ Ἕνωσις μόνον ἐπί τοῦ ἐδάφους τῆς Ἀρχαίας Ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας, τῆς ἀγνοούσης τόν Παπικόν θεσμόν καί τάς λατινικάς πλάνας.

ΠΡΟΣΦΑΤΩΣ ἐπραγματοποιήθη εἰς τό Ρέθυμνον τῆς Κρήτης, ἐν μέσῳ βαθυτάτης οἰκονομικῆς κρίσεως, ἀκυβερνησίας καί διαλύσεως τοῦ Κράτους ὁ τρίτος «γύρος» τοῦ θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ Παπικῶν καί Ὀρθοδόξων διά τό Πρωτεῖον τοῦ Πάπα. Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί ὅλοι οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τόν διάλογον δέν ἐσεβάσθησαν τήν κατάστασιν, εἰς τήν ὁποίαν εὑρίσκεται ὁ ἑλληνικός λαός. Ὠργάνωσαν καί συμμετεῖχον εἰς ἕνα διάλογον, ὁ ὁποῖος εἶχε ναυαγήσει εἰς τήν Κύπρον καί εἰς τήν Βιέννην. Ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Βατικανοῦ καί ὑπεύθυνος διά τήν ἑνότητα τῶν «Ἐκκλησιῶν» καρδινάλιος Κούρτ Κόχ ἀπεκάλυψεν ὅτι ἡ Ἕνωσις θά γίνη καί ἑκάστη πλευρά θά κρατήση τάς παραδόσεις της (Πρωτεῖον, ἀλάθητον Πάπα κ.λπ.). Οὐσιαστικῶς διεκήρυξεν ὅτι βαδίζομεν πρός τήν Ἕνωσιν ἄνευ τῆς παραιτήσεως τοῦ Παπισμοῦ ἐκ τῶν αἱρέσεων, τῶν πλανῶν καί τῶν κακοδοξιῶν του. Τάς δηλώσεις του δέν διέψευσαν οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ στάσις των μαρτυρεῖ ὄχι παράλειψιν, ἀλλά ἐνοχήν. Τό «ἀνελεύθερον» καί δικτατορικόν Βατικανόν μᾶς διαφωτίζει καί μᾶς προετοιμάζει διά αὐτό τό ὁποῖον ἔρχεται. Οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ὑποτίθεται ὑπηρετοῦν τήν Ἐλευθερίαν καί τήν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως σιωποῦν ἐνόχως. Ταράσσονται μόνον, ὅταν ὁ πιστός λαός τούς ἀποδοκιμάζει ὡς προδότας τῆς Πίστεως καί δίδουν ἀπαντήσεις ὑπό καθεστώς τρόμου. Ὅλοι αὐτοί οἱ συνομιληταί, διαπραγματευταί καί συμφωνοῦντες μετά τῶν Παπικῶν τήν Ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν» μέ ποικιλία δογμάτων ὀφείλουν νά ἐνθυμοῦνται ὅτι ἡ Ἕνωσις τῶν «Ἐκκλησιῶν» δύναται νά γίνη: «ἐπί τοῦ ἐδάφους τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, τῆς ἀγνοούσης τόν Παπικόν θεσμόν καί τήν σωρείαν τῶν λατινικῶν πλανῶν, τῶν ἀντιτιθεμένων τῇ ὑγιαινούσῃ διδασκαλίᾳ».
Ὅλοι αὐτοί ὀφείλουν νά ἔχουν κατά νοῦν τό ἀκόλουθον κείμενον τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Σπυρίδωνος Σπ. Μπιλάλη, τό ὁποῖον «ἀνεσύρομεν» ἐκ τοῦ ἔργου του: «Ὀρθοδοξία καί Παπισμός». Αὐτό ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«ΤΟ ΘΕΜΑ τῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, ὅπως ἐτέθη εἰς τάς ἡμέρας μας, προκαλεῖ φόβους εἰς πολλούς ἐκ τῶν ὀρθοδόξων. Πράγματι, σήματα κινδύνου ἐκπέμπονται πανταχόθεν καί πολλοί διερωτῶνται μήπως ἡ ὈρθόδοξοςἘκκλησία συρθῇ καί πάλιν πρός μίαν νέαν Φλωρεντιανήν περιπέτειαν. Δέν δύναταί τις ἀσφαλῶς νά προϊδῇ μέχρι ποίου σημείου θα ὠθήσουν τά πράγματα οἱ ἐμφανιζόμενοι σήμερονὡς ἐνθουσιῶντες ἑνωτικοί. Ἡμεῖς πάντως πιστεύομεν ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ὡς αἰώνιος καί ἀκατάλυτος βράχος θά διαλύῃ πάντοτε εἰς ἀφρούς κυμάτων ὅλα τά ἀνθρώπινα τεχνάσματα, τά ὁποῖα ἀποβλέπουν τυχόν εἰς μίαν ἐντυπωσιακήν καί ἐφήμερον ἕνωσιν, ἡ ὁποία ὑπονομεύει τήν ἀληθῆ ἕνωσιν τῶνἘκκλησιῶν. Ἡ ἕνωσις, ὑπέρ τῆς ὁποίας εὔχεται ἡἘκκλησία μας, θά πραγματοποιηθῇ μόνον ἐπί τοῦ ἐδάφους τῆς ἀρχαίας ἀδιαιρέτουἘκκλησίας, τῆς ἀγνοούσης τόν παπικόν θεσμόν καί τήν σωρείαν τῶν λατινικῶν πλανῶν, τῶν ἀντιτιθεμένων τῇ «ὑγιαινούσῃ διδασκαλίᾳ» (Τίτ. β´ 1).
Ἡ Ζ´ Οἰκουμενική Σύνοδος διά τοῦ Συνοδικοῦ της ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας θά διασαλπίζῃ πάντοτε πρός τούς Ὀρθοδόξους καί τούς ἑτεροδόξους τά ἀμετακίνητα ὅρια τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως: «Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφρόνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τό ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστός ὡς ἐβράβευσεν· οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν…Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τήν οἰκουμένην ἐστήριξε».
Πράγματι, ἡὈρθοδοξία δέν στηρίζεται εἰς «διδασκαλίας καί ἐντάλματα ἀνθρώπων» (Ματθ. ιε´ 9). Μόνη ἡ Ὀρθοδοξία παρέχει εἰς τά ἁπανταχοῦ τῆς οἰκουμένης πιστά τέκνα της ἄπεφθον (γνήσιον) τόν χρυσόν τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί ἀληθείας. Ἡ Ὀρθοδοξία διδάσκει πάντοτε, ὅ,τι ἀπεκάλυψεν ὁ Θεάνθρωπος Κύριος διά τοῦ Εὐαγγελίου Του, ὅ,τι μετέδωσαν τά πνευματοκίνητα στόματα τοῦ Λόγου, οἱ ἔνδοξοι Ἀπόστολοι, ὅ,τι παρέλαβεν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἡἘκκλησία, ὅ,τι διεσάλπισαν αἱ Οἰκουμενικαί Σύνοδοι, ὅ,τι ἔγραψαν καί ἐκήρυξαν οἱ θεοφόροι Πατέρες καί Διδάσκαλοι τῆς Οἰκουμένης.ἩὈρθοδοξία παραμένει πιστή εἰς τόν λόγον τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ἠθέλησεν ἀναλλοίωτον τήν ΚαινήνΔιδαχήν τοῦ Εὐαγγελίου Του: «Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δέ λόγοι μου οὐ μή παρέλθωσι» (Ματθ. κδ´ 35).ἩὈρθοδοξία παραμένει προσηλωμένη εἰς τό θεῖον κέλευσμα τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν: «Καί ἐάν ἡμεῖς ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζεται ὑμῖν παρ᾽ ὅ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλάτ. α´ 8).
Ὁ Μ. Ἀθανάσιος ὁ ἀκατάβλητος στῦλος τῆςὈρθοδοξίας, ἐστάθη ἀδύνατον νά προσθέσῃ καί ἕν ἰῶτα εἰς τό Σύμβολον τῆς πίστεως, ἔστω καί ἐάν ἐκλήθη νά πίῃ τά πικρά ποτήρια πέντε ἐξοριῶν. ὉΜ. Ἀθανάσιος, ὁ Μ. Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος ὁΘεολόγος, ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ὁ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ Φώτιος ὁ Μέγας, ὁ Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ὁ Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ ἅγιος Νεκτάριος καί πάντες οἱ ἅγιοι διδάσκαλοι καί μάρτυρες τῆςἘκκλησίας παρέδωσαν εἰς ἡμᾶς τήν ἱεράν παρακαταθήκην τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως τήν παρέλαβον διαδοχικῶς ἐκ μέρους τῶν Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ.Ὁ ἅγιος χορός τῶν Διδασκάλων τῆςὈρθοδοξίας ἠδύνατο νά διακηρύξη μετά τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ: Διδάσκομεν καί γράφομεν «καθώς παρέδοσαν ἡμῖν οἱ ἀπ᾽ ἀρχῆς αὐτόπται καί ὑπηρέται γενόμενοι τοῦ Λόγου» (Λουκ. α´ 2).
ΜΟΝΗ ἡ Ὀρθοδοξία παρέχει σήμερον ὅ,τι ζητεῖ παρά τῶν κηρύκων τοῦ Εὐαγγελίου ὁ θεῖος Παῦλος: «Ἐν τῇ διδασκαλίᾳ ἀδιαφθορίαν, σεμνότητα, ἀφθαρσίαν, λόγον ὑγιῇ, ἀκατάγνωστον» (Τίτ. β´ 7–8).ἩὈρθοδοξία δύναται νά ἐλέγχῃ πάντα παραποιοῦντα τά χριστιανικά δόγματα καί νά διασαλπίζῃ εἰς τήν πλανωμένην Δύσιν: «Ταῦτα τά δόγματα οὐκ ἔστιν ὑγιοῦς γνώμης· ταῦτα τά δόγματα ἀσύμφωνά ἐστι τῇ Ἐκκλησίᾳ… Ταῦτα τά δόγματα οἱ πρό ἡμῶν πρεσβύτεροι, οἱ καί τοῖς ἀποστόλοις συμφοιτήσαντες, οὐ παρέδωκάν σοι»(1). Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ «Καθολική Ἐκκλησία» τοῦ Χριστοῦ, ἡ «ὀρθῶς ἀναγνοῦσα καί ἀκριβῶς ἐρευνήσασα τάς θείας Γραφάς», ἡ ὁποία «ἐπῳκοδόμησεν ἑαυτήν ἐπί τήν πέτραν, ἡ τελεία περιστερά, ἡ κατέχουσα τόν οἴακα τῆς ὀρθῆς καί εὐσεβοῦς πίστεως ἐν τῷ σκάφει τῷ ἀποστολικῷ» (2). Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ «δοκιμασθεῖσα ἑπταπλασίως, Συνόδοις οἰκουμενικαῖς τε καί τοπικαῖς καί κυρωθεῖσα πρός πάντων ἁγίων ἱδρῶσιν ἀπείροις καί λόγοις καί αἵμασι καί εἰσέτι θεοσημείαις κρατυνομένη καί τά πιστευθέντα τηροῦσα ἐπίσης ἀπλήθυντα καί ἀμείωτα» (3).
Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ παραμένει ἄχρι τοῦ νῦν ἡ Νύμφη τοῦ ἀσπίλου Χριστοῦ, ἡ «μή ἔχουσα σπίλον ἤ ρυτίδα» τῆς πλάνης, ἡ Νύμφη ἡ ἁγνή, ἡ γνωρίζουσα ἕνα Νυμφίον καί μίαν κεφαλήν, τόν Χριστόν, ἀποστρεφομένη δέ ὡς παράνομον ἕνωσιν πᾶσαν δουλόφρονα ὑποταγήν εἰς ὁρατήν ἀλάθητον κεφαλήν. Μόνη ἡ Ὀρθοδοξία κατά τόν πατερικόν λόγον διετηρήθη «θεόνυμφος… ἄθικτος παρθένος, Ἐκκλησία χιονόσωμος… σώφρων, ἄμωμος, ἐρασμία» (4). Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ ἀείποτε ἀπαστράπτουσα ὑπέρ τόν ἥλιον τάς μαρμαρυγάς τῆς θείας ἀληθείας καί εὐωδιάζουσα τά μύρα τοῦ Πνεύματος. Ἡ Ὀρθοδοξία στολίζεται ὡς πορφύραν καί βύσσον τά αἵματα τῶν μαρτύρων τῆς πίστεως, συνεχίζουσα τήν παράδοσιν τῶν κατακομβῶν διά τῶν ὁλοκαυτωμάτων τῶν νεομαρτύρων ἐν μέσῳ εἰκοστῷ αἰῶνι. Ἡ Ὀρθοδοξία προβάλλει πάντοτε ὡς «κόσμος τοῦ κόσμου» καί ἀποτελεῖ τήν μοναδικήν ἐλπίδα τῆς οἰκουμένης ὅλης. Παρά τήν ἐξωτερικήν πενία της ἡ Ὀρθοδοξία παραμένει ἡ «αὐλή ἡ ἁγία», εἰς τήν ὁποίαν ἀφεύκτως μίαν ἡμέραν θά ἐπανέλθουν πάντες οἱ πλανώμενοι καί «περί τήν πίστιν ἀστοχήσαντες». Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ «Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία», ἡ ἀποδεικνυομένη «χθές καί σήμερον ἡ αὐτή καί εἰς τούς αἰῶνας», διότι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι αὐτός «ὁ Χριστός παρατεινόμενος εἰς τούς αἰῶνας»…
Ἡ Ἑλλάς ἐνυμφεύθη τήν Ὀρθοδοξίαν, τελέσασα ἀδιάλυτον πνευματικόν γάμον, οὐδέποτε δέ θά ἀφανισθῇ, ἐάν παραμείνῃ ἀκραιφνῶς Ὀρθόδοξος χώρα: «Ὑπάρχει εἰς πολλούς ἕνας φόβος, γράφει ὁ καθηγητής Ἰωάννης Θεοδωρακόπουλος, μήπως ἡ Εὐρώπη μᾶς ἀπορροφήση… Πιστεύομεν ὅτι, καί ἄν ἀκόμη ἤθελε μεταβληθῇ ἡ Εὐρώπη εἰς ζυγόν διά τούς Ἕλληνας, θά κατορθώσουν οἱ Ἕλληνες νά τόν σπάσουν κι αὐτόν. Ἀρκεῖ νά διατηρήσουν τό πνεῦμα των, τήν γλῶσσαν των, τόν Χριστιανισμόν των, δηλαδή τήν Ὀρθοδοξίαν των, ἡ ὁποία κατώρθωσε νά διατηρήσῃ τόν Χριστιανισμόν μέσα εἰς τά μέτρα τοῦ ἐλευθέρου ἀνθρώπου. Δέν ὑπεδούλωσε τόν ἄνθρωπον ἡ Ὀρθοδοξία» (5). Πράγματι, ἡ Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖ καί σήμερον τήν ἱερωτέραν κληρονομίαν τῶν Ἑλλήνων καί τῶν Ἑλληνίδων. Ἐγεννήθημεν καί ἡμεῖς ἐκ γονέων ὀρθοδόξων. Ἐβαπτίσθημεν εἰς τά ἱερά νάματα τῆς κολυμβήθρας τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὕμνους ὀρθοδόξους θά ψάλῃ ἡ Ἐκκλησία καί κατά τήν ἔξοδόν μας ἐκ τῆς παρούσης ζωῆς. Διά μίαν εἰσέτι φοράν ἡ Ὀρθοδοξία μᾶς καλεῖ, ὅπως μείνωμεν ἄγρυπνοι εἰς τήν θείαν ἔπαλξίν της, ἐμπνεόμενοι ὑπό τοῦ ὀρθοδόξου παιᾶνος τοῦ Ἰωσήφ Βρυεννίου, τοῦ μεγάλου διδασκάλου, τοῦ Μάρκου τοῦ Εὑγενικοῦ:
«Οὐκ ἀπαρνησόμεθά Σε φίλη Ὀρθοδοξία, οὐ ψευσόμεθά Σε πατροπαράδοτον Σέβας ἐν Σοί ἐγεννήθημεν, ἐν Σοί ζῶμεν, Εἰ δέ καί καλέσει καιρός, καί μυριάκις ὑπέρ Σοῦ τεθνηξόμεθα».
ΥΠΕΡ πᾶσαν ἄλλην ἐποχήν, σήμερον, οἱ ἀμέσως ἤ ἐμμέσως θέτοντες εἰς κίνδυνον τήν Ὀρθοδοξίαν διά τῶν φιλοπαπικῶν καί οἰκουμενιστικῶν κηρυγμάτων, εἶναι ἀνάγκη νά ἀκούσουν τό αἰώνιον σάλπισμα τοῦ Ὅρου τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Μετά πάσης ἀκριβείας ἐρευνήσαντες καί διασκεψάμενοι καί τῷ σκοπῷ τῆς ἀληθείας ἀκολουθήσαντες οὐδέν ἀφαιροῦμεν, οὐδέν προστίθεμεν, ἀλλά πάντα τά τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἀμείωτα διαφυλάττομεν… Πάσῃ τῇ θείᾳ ἀποστολικῇ ὁμηγύρει καί πατρικῇ ἁγιότητι ἐξακολουθοῦμεν, κρατοῦντες τάς παραδόσεις, ἄς παρειλήφαμεν…
Ἡμεῖς τῇ ἀρχαίᾳ θεσμοθεσίᾳ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐπακολουθοῦμεν· ἡμεῖς τούς θεσμούς τῶν Πατέρων φυλάττομεν· ἡμεῖς τούς προστιθέντας ἤ ἀφαιροῦντας, ἐκ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἀναθεματίζομεν» (6).

Ὑποσημειώσεις:

1. Εἰρηναίου, Fragmenta, 2, 12, PG 7, 1226A, 1228A, 2. Μ. Ἀθανασίου, Κατά πασῶν τῶν αἱρέσεων, 12, PG 28, 524B, 3. Ἰωσήφ Βρυεννίου, Τά εὑρεθέντα, τόμ. Β´ σ.29, Λειψία ᾳψξη, 4. Μεθοδίου, Συμπόσιον… 11, ΒΕΠΕΣ 18, 89, 5. Περιοδικόν «Ζωή» ἀρ. (25.4.1963) σ. 136, 6. Mansi, 13, 376C, 377E, 380A, 397D..

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ ΑΡ. ΦΥΛ. 1885