Γενομένου του «πρώτου βήματος»(αλλαγή του ημερολογίου), ως εικός, ηκολούθησαν εις αυτό τα επόμενα «βήματα». Όλα όσα όριζε η Εγκύκλιος του 1920, μετά το περί «παραδοχής ενιαίου ημερολογίου προς ταυτόχρονον εορτασμόν» με τους αιρετικούς της Δύσεως, επρογραμμάτισαν και απεφάσισαν ο Μεταξάκης, ο Βασίλειος ο Γ΄ και οι συν αυτοίς οικουμενισταί, έγιναν ήδη εις την πράξιν και εκτελούνται, ως τα επόμενα «βήματα», οδεύοντες αυτά βαθμιαίως, ώστε, ως είπεν ο Οικουμενιστής Αθηναγόρας «απροσδοκήτως θα ευρεθούν ενωμένοι» όχι εν Ορθοδοξία, ήγουν εν τω Χριστώ, αλλ΄ εν τω αντιχρίστω.
Ουσιαστικώς η αντορθόδοξος ένωσις με τους δυσεβείς έγινεν ήδη, αφ΄ ότου δια της Εγκυκλίου του 1920, τα αθροίσματα των αιρετικών ωνομάσθησαν επισήμως «Εκκλησίαι του Χριστού», «συγγενείς και οικείαι, και συγκληρονόμοι της επαγγελίας του Θεού» και τα λοιπά, δια να γίνουν «ένα» με αυτούς και τελικώς έγιναν το 1948 «μέλη» του αθέου συνονθυλεύματος όπου λέγεται «Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών» όμοιον του οποίου ούτε ενεπνεύσθη ούτε ηκούσθη άλλην φοράν. ΘΕΩΡΗΤΙΚΩΣ λοιπόν και απο μέρους «αρχηγών» η ένωσις έγινεν· εκείνο δε όπερ μηχανεύεται είναι να «ενεργοποιηθή» αύτη εν τω λαώ και εις τούτο αποβλέπουν όλαι αι γινόμεναι κινήσεις, δια να συνηθίσει ή αδιαφορήση ΚΑΙ ΜΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ο πολύς λαός.
Ποιός δεν γνωρίζει και δεν βλέπει, ότι μετά το πρώτον άρθρον ήτοι «της παραδοχής του ημερολογίου», όλα τα υπόλοιπα άρθρα αυτής της Εγκυκλίου εξετελέσθησαν και εκτελούνται πιστώς και κατα γράμμα;
Απο τότε, Ορθόδοξοι οι οδεύοντες πρός τας «σχολάς της Δύσεως» δια «θεολογικάς σπουδάς», επιστρέφοντες, εκείθεν «αντί του μάννα και του γνησίου γάλακτος με τα οποία έθρεψε και επότισεν η Μήτηρ των Ορθοδοξία, ανταποδίδουν εις αυτήν την χολήν και το δηλητήριον των αιρετικών της Δύσεως», ως έγραφεν ο αοίδιμος Δοσίθεος Ιεροσολύμων, και αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι αίτιοι του υποτονισμού και της διαβρώσεως ή και της εξαλείψεως του ορθοδόξου φρονήματος και του θρησκευτικού αισθήματος παρά τω λαώ και οι λυσσωδέστεροι προαγωγοί του Οικουμενισμού.
Με τα πρωτοφανή εις εφεύρεσιν συνεχώς «συγκροτούμενα παγχριστιανικά συνέδρια», την «απαθή εξέτασιν των διαφορών», «με αγάπην και κατανόησιν» ωσάν να επρόκειτο περί προσωπικών των αντικειμένων μικράς αξίας, προκαλείται «βαθμηδόν» η «εξοικείωσις» και ο παραμερισμός των «διαφορών» της Ορθοδοξίας ούτως ώστε «απροσδοκήτως να ευρεθούν ενωμένοι». Αφού με τόσην «αγάπην και κατανόησιν» και «απάθειαν», «συνεδριάζουν», «σχετίζονται», «επικοινωνούν», «ανταλάσσουν», «εξετάζουν», «αλληλοσέβονται», «αλληλουποστηρίζονται», «διαλέγονται», συμπροσεύχονται κλπ., διατί να τους χωρίζουν «κάτι διαφοραί» της Ορθοδοξίας;
Δηλαδή αντιστρόφως, κατ΄ αυτούς, λειτουργεί ο εγκέφαλος· δεν τους ενδιαφέρει ποίαι διαφοραί κατέστρεψαν την ένωσιν και επιζητούν «ένωσιν» δια καταστροφής εκείνων όπου διακρατούν την ένωσιν. Κατ΄ αυτούς, προηγείται η ένωσις και όχι η επιστροφή εις την προ της διαρρήξεως της ενώσεως κατάστασιν. Και εις το τέλος θα είπουν· αφού δεν μας χωρίζει τίποτε (το είπεν ο Αθηναγόρας), διατί να μας χωρίζη κατά τύπους η Ορθοδοξία;
Ποιός δεν βλέπει την με «γιγαντιαία βήματα» πρόοδον του Οικουμενισμού και την αποκορύφωση της δράσεώς του εις τας ημέρας μας, ώστε να συμπεριφέρονται οι Οικουμενισταί με τους δυσσεβείς αιρετικούς, τους οποίους ούτε κάν καταδέχονται να ονομάσουν αιρετικούς, ως να μη τους χωρίζη τίποτε;
Ουσιαστικώς η αντορθόδοξος ένωσις με τους δυσεβείς έγινεν ήδη, αφ΄ ότου δια της Εγκυκλίου του 1920, τα αθροίσματα των αιρετικών ωνομάσθησαν επισήμως «Εκκλησίαι του Χριστού», «συγγενείς και οικείαι, και συγκληρονόμοι της επαγγελίας του Θεού» και τα λοιπά, δια να γίνουν «ένα» με αυτούς και τελικώς έγιναν το 1948 «μέλη» του αθέου συνονθυλεύματος όπου λέγεται «Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών» όμοιον του οποίου ούτε ενεπνεύσθη ούτε ηκούσθη άλλην φοράν. ΘΕΩΡΗΤΙΚΩΣ λοιπόν και απο μέρους «αρχηγών» η ένωσις έγινεν· εκείνο δε όπερ μηχανεύεται είναι να «ενεργοποιηθή» αύτη εν τω λαώ και εις τούτο αποβλέπουν όλαι αι γινόμεναι κινήσεις, δια να συνηθίσει ή αδιαφορήση ΚΑΙ ΜΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ο πολύς λαός.
Ποιός δεν γνωρίζει και δεν βλέπει, ότι μετά το πρώτον άρθρον ήτοι «της παραδοχής του ημερολογίου», όλα τα υπόλοιπα άρθρα αυτής της Εγκυκλίου εξετελέσθησαν και εκτελούνται πιστώς και κατα γράμμα;
Απο τότε, Ορθόδοξοι οι οδεύοντες πρός τας «σχολάς της Δύσεως» δια «θεολογικάς σπουδάς», επιστρέφοντες, εκείθεν «αντί του μάννα και του γνησίου γάλακτος με τα οποία έθρεψε και επότισεν η Μήτηρ των Ορθοδοξία, ανταποδίδουν εις αυτήν την χολήν και το δηλητήριον των αιρετικών της Δύσεως», ως έγραφεν ο αοίδιμος Δοσίθεος Ιεροσολύμων, και αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι αίτιοι του υποτονισμού και της διαβρώσεως ή και της εξαλείψεως του ορθοδόξου φρονήματος και του θρησκευτικού αισθήματος παρά τω λαώ και οι λυσσωδέστεροι προαγωγοί του Οικουμενισμού.
Με τα πρωτοφανή εις εφεύρεσιν συνεχώς «συγκροτούμενα παγχριστιανικά συνέδρια», την «απαθή εξέτασιν των διαφορών», «με αγάπην και κατανόησιν» ωσάν να επρόκειτο περί προσωπικών των αντικειμένων μικράς αξίας, προκαλείται «βαθμηδόν» η «εξοικείωσις» και ο παραμερισμός των «διαφορών» της Ορθοδοξίας ούτως ώστε «απροσδοκήτως να ευρεθούν ενωμένοι». Αφού με τόσην «αγάπην και κατανόησιν» και «απάθειαν», «συνεδριάζουν», «σχετίζονται», «επικοινωνούν», «ανταλάσσουν», «εξετάζουν», «αλληλοσέβονται», «αλληλουποστηρίζονται», «διαλέγονται», συμπροσεύχονται κλπ., διατί να τους χωρίζουν «κάτι διαφοραί» της Ορθοδοξίας;
Δηλαδή αντιστρόφως, κατ΄ αυτούς, λειτουργεί ο εγκέφαλος· δεν τους ενδιαφέρει ποίαι διαφοραί κατέστρεψαν την ένωσιν και επιζητούν «ένωσιν» δια καταστροφής εκείνων όπου διακρατούν την ένωσιν. Κατ΄ αυτούς, προηγείται η ένωσις και όχι η επιστροφή εις την προ της διαρρήξεως της ενώσεως κατάστασιν. Και εις το τέλος θα είπουν· αφού δεν μας χωρίζει τίποτε (το είπεν ο Αθηναγόρας), διατί να μας χωρίζη κατά τύπους η Ορθοδοξία;
Ποιός δεν βλέπει την με «γιγαντιαία βήματα» πρόοδον του Οικουμενισμού και την αποκορύφωση της δράσεώς του εις τας ημέρας μας, ώστε να συμπεριφέρονται οι Οικουμενισταί με τους δυσσεβείς αιρετικούς, τους οποίους ούτε κάν καταδέχονται να ονομάσουν αιρετικούς, ως να μη τους χωρίζη τίποτε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου