ΠΟΙΑ ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Αναμφιβόλως, διανύουμε μια ακόμα παρανοϊκή εποχή. Εν ονόματι της ελευθερίας του λόγου και των ιδεών, το κακό παρουσιάζεται ως καλό και αντιστρόφως. Τα παρέκτροπα πολλαπλασιάζονται. Οι καταχρήσεις πληθαίνουν. Καταχρήσεις που η μια οδηγεί στην άλλη και τέλος, μοιραία, η ακολασία μας προσμένει.

Η χριστιανική πίστη βάλλεται και προσβάλλεται από παντού. Μέσα μαζικής ενημέρωσης, δημοσιεύματα, οργανώσεις, παγκοσμιοποίηση. Η παγκοσμιοποίηση έχει απώτερο σκοπό να την εξοστρακίσει. Οι άνθρωποι απροσανατόλιστοι, μπερδεμένοι, θολωμένοι, αδυνατούν να διακρίνουν το σωστό από το εσφαλμένο, λόγω του σκότους των καιρών μας. Λόγω έλλειψης γνώσης πλέον, αδυνατούν να κάνουν το πρέπον, να βαδίσουν ορθά, να επιλέξουν τον αδιάψευστο δρόμο.

Στο σημείο αυτό έγκειται η ευθύνη και υποχρέωση των ορθοδόξων χριστιανών να δώσουν την δική τους ομολογία πίστεως στον κόσμο. Όχι την προσωπική τους, αλλά την γνήσια ευαγγελική – παραδοσιακή ορθόδοξη ομολογία. Αυτή η ομολογία πρέπει να έχει τα εξής χαρακτηριστικά: στερεότητα, υπομονή με πραότητα, ελπίδα, αγάπη και βίωμα.

1) Στην πίστη του ο χριστιανός δεν συμβιβάζεται, δεν υποχωρεί, δεν κάνει εκπτώσεις. Είναι η πίστη, που μας παρέδωσε ο Χριστός, οι Απόστολοι, οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Βλέπουμε, πχ πολλούς να προσέρχονται σε διαλόγους με αιρετικούς, έχοντας την διάθεση να προβούν σ’ ένα μινιμαλιστικό δογματισμό. Δηλαδή, να περιορίσουν τα δόγματα της Εκκλησίας, προκειμένου να πετύχουν μια ένωση. Μια ένωση – όπως ισχυρίζονται – ένεκα αγάπης. Μια αγάπη όμως που εμπεριέχει μίσος προς την ορθόδοξη πίστη. Γι’ αυτό και είναι διατεθειμένοι να την προδώσουν. Φαινομενικά ομολογούν, αλλά ουσιαστικά αρνούνται. Δυσβάστακτα - γι’ αυτούς - βάρη των αποφάσεων των Οικουμενικών Συνόδων και προσπαθούν να απαλλαγούν. Ομολογούν όχι την πίστη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά την δική τους την προσωπική, που διαφέρει παντελώς από την πατρώα πίστη.

2) Υπομονή με πραότητα. Ο χριστιανός όταν ομολογεί την πίστη του, δεν κραυγάζει, ούτε εξαπολύει μύδρους εναντίον των συνανθρώπων του, αλλά με πραότητα υπομονετικά, κοινοποιεί την μαρτυρία του. Πως προσέφερε ο Χριστός το Ευαγγέλιο στους ανθρώπους; Αναμφισβήτητα, με απόλυτη πραότητα και υπομονή. Ως Θεός γνώριζε ότι οι χριστιανοί θα αντιμετωπίσουν θλίψεις, προσβολές, διώξεις, μαρτύρια και γι’ αυτό είπε: «ο υπομένων εις τέλος σωθήσεται». Όλοι οι Απόστολοι, οι άγιοι, οι μάρτυρες υπάκουσαν. Στις αρένες, στα θέατρα, στους δημόσιους χώρους, όπου απειλούνταν η ζωή τους, ομολογούσαν την πίστη τους με ανοχή και καρτερία.
Ο Μέγας Πατέρας της Εκκλησίας μας άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είπε: « Η υπομονή είναι ειρήνη στον καιρό του πολέμου, είναι γαλήνη στην τρικυμία, είναι ασφάλεια στις μηχανοραφίες. Η υπομονή είναι όραση μιας αλλιώτικης ελπίδας, που ταπεινά και άσημα σαρκώθηκε στη Βηθλεέμ».
Δεν αρμόζουν λοιπόν στους χριστιανούς συμπεριφορές κραυγών, αλαλαγμών, οχλοβοών, ύβρεων (απευθυνομένων προς οιονδήποτε), κραδαίνοντας τον Σταυρό ανά χείρας ως όπλο. Ο Σταυρός είναι σύμβολο μαρτυρίου και υπομονής, αγάπης και μακροθυμίας, προσφοράς και θυσίας. Όχι, προσβολής άλλων.

3) Η ομολογία πίστεως πρέπει να έχει ελπίδα. Ελπίδα στον σαρκωθέντα Χριστό. Ελπίδα στη δύναμη που προσφέρει ο Θεός. Ο άνθρωπος από μόνος του φοβάται, ολιγοψυχεί, δειλιάζει. Όμως, εναποθέτοντας την ελπίδα του στον Θεό, μεταμορφώνεται, παίρνει δύναμη και κουράγιο να καταισχύνει τους ισχυρούς της γης. Ας παραδειγματιστούμε από τον βίο της αγίας Αικατερίνης, αλλά και όλων των αγίων. Ομολογεί την πίστη της ενώπιον των επιγείων απάνθρωπων αρχόντων, στηριζόμενη όχι στις δικές της δυνάμεις, αλλά εναποθέτοντας τις ελπίδες της στον Χριστό. Με αποτέλεσμα η νέα, αδύναμη κοπέλα, να μεταμορφώνεται και να γίνεται απτόητη μπροστά στα επερχόμενα βασανιστήρια.
Ο Απόστολος των εθνών Παύλος γνωρίζοντας την αδυναμία της ανθρώπινης φύσης, γράφει στην Β΄ προς Κορινθίους επιστολή του: «έχομεν δε τον θησαυρόν τούτον εν οστρακίνοις σκεύεσιν ίνα η υπερβολή της δυνάμεως η του Θεού και μη εξ ημών. Θλιβόμενοι αλλ’ ου στεναχωρούμενοι απορούμενοι αλλ’ ουκ εξαπορούμενοι διωκόμενοι αλλ’ ουκ εγκατελειπόμενοι καταβαλόμενοι αλλ’ ουκ απολλύμενοι».
Όλα τα ανωτέρω αδύνατον να επιτευχθούν, στηριζόμενοι στις ανθρώπινες ικανότητες, χωρίς την ελπίδα μας στον Θεό.

4) Κύριο χαρακτηριστικό της ομολογίας πίστεως είναι η εν Χριστώ αγάπη. Όποια επίτευξη, όποια ενέργεια, όποια προσπάθεια, όποια ομολογία και αν προσφέρει ο άνθρωπος, αν δεν στηρίζεται στην αγάπη απευθυνόμενη προς όλους τους συνανθρώπους του, είναι μάταιη και καταδικασμένη. Η ομολογία πίστεως έχει ένα και μόνο ένα σκοπό. Να γνωστοποιήσει την πίστη μας στους άλλους, ώστε να την ακολουθήσουν και να βρουν την αποκεκαλυμμένη αλήθεια του Χριστού. Δεν επιδίδουμε την μαρτυρία μας στον κόσμο για δική μας αυτοπροβολή. Οι μαθητές – Απόστολοι του Χριστού μαρτύρησαν και ομολόγησαν την πίστη τους, ούτε για να δοξαστούν, ούτε για να δείξουν το θάρρος τους. Βούλησή τους ήταν η σωτηρία των ανθρώπων, γιατί αγάπησαν τον συνάνθρωπο. Εξάλλου η προσφορά και η θυσία του Χριστού είχε μοναδικό κίνητρο την αγάπη του Θεού προς τους ανθρώπους. Γι’ αυτό ο χριστιανός αρνείται τους διαχωρισμούς εμείς – εσείς, εγώ – οι άλλοι και ποθεί την σωτηρία όλων των ανθρώπων και είναι διατεθειμένος γι’ αυτή την σωτηρία να πάθει και να θυσιαστεί κατά το πρότυπο του Χριστού. Αν παγιδευτούμε σε μια εσωστρέφεια αποκλείοντας τους άλλους και θεωρώντας τους εαυτούς μας περιούσιο λαό και τους υπολοίπους εκ των προτέρων καταδικασμένους, το αποτέλεσμα θα είναι να καταλήξουμε όπως οι Ιουδαίοι, που σταύρωσαν τον Χριστό.

5) Τέλος, η ομολογία πίστεως πρέπει να έχει υπόβαθρο το βίωμά μας. Πώς θα ομολογήσουμε τον Χριστό, αν δεν γευτήκαμε τον Χριστό; Πώς θα ομολογήσουμε κάτι, που δεν γευτήκαμε οι ίδιοι; Πώς θα δώσουμε στους άλλους κάτι, που εμείς δεν έχουμε; Δεν αρκεί να μιλάμε εν Χριστώ, αν δεν ζούμε εν Χριστώ. Ο Χριστός λέει ότι: «είναι μαζί μου, όχι αυτοί που φωνάζουν το όνομά μου, αλλά αυτοί που κάνουν το θέλημα του Πατέρα μου». Το βίωμα αυτό πρέπει να έχει μετάνοια, δάκρυα, προσευχή, νηστεία παθών, ταπείνωση.
Επιλογικά και περιληπτικά γράφει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Μικροψυχία είναι μητέρα της κολάσεως, υπομονή μητέρα της παρακλήσεως και δύναμη που δόθηκε να γεννιέται από τη μεγαλοσύνη της καρδιάς. Ένα θείο χάρισμα που το οικειοποιούμαστε με την προσευχή και τα δάκρυα».

ΑΠΟ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ