O π. Γεώργιος Μεταλληνός για τον επίσκοπο Αρτέμιο και το μάθημα των Θρησκευτικών

ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΔΙΑΣΠΑΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (8ο ΜΕΡΟΣ)

Οι πρωτοστάται της εισαγωγής του νέου ημερολογίου εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν εχαρακτήρισαν και ωνόμασαν τούτο «ως πρώτο βήμα» προς την εκτός Ορθοδοξίας βέβηλον «Κοινωνίαν των Εκκλησιών» ήτοι τον Οικουμενισμόν.
Ο δεινός οικουμενιστής και προτεσταντόφιλος Σελευκείας (και κατόπιν Θυατείρων) Γερμανός, ο κύριος συντάκτης της Εγκυκλίου του 1920 (δια το περιέχομενο της Εγκυκλίου του 1920 πατήστε ΕΔΩ) ήτις άνοιξε την θύραν εις τον Οικουμενισμόν, εν Εκθέσει ορισθείσης «Επιτροπής», ής ήτο μέλος, επισήμως «προτείνει αποδοχήν του Γρηγοριανού ημερολογίου, φρονών ότι η χρησιμοποίησις αυτού και υπό της Εκκλησίας αποτελεί το ΠΡΩΤΟΝ ΒΗΜΑ προς την ποθητή Κοινωνίαν των Εκκλησιών».
Ο Βιζύης και κατόπιν Μαρωνείας Άνθιμος, αδίστακτος νεωτεριστής, εν τω βιβλίω του «Το ημερολογιακόν ζήτημα» (1922)· λέγει ότι «η ενότης αύτη (η ημερολογιακή) θα ενεφανίζετο αναμφιβόλως ήδη και ως το ΠΡΩΤΟΝ ΒΗΜΑ προς την πραγματοποίησιν της Κοινωνίας των Εθνών, της οποίας αποτελεί ενα των κυρίων παραγόντων...».
Εν «προσφωνήσει» του εις το ψευδο-πανορθόδοξον συνέδριον (1923) ο Αμερικής Αλέξανδρος (τον οποίον ο Μεταξάκης διώρισε «αντιπρόσωπον» εις το συνέδριό του), ενθουσιώδως διηρωτάτο «Μήπως η εισαγωγή του νέου Πανορθοδόξου Ημερολογίου δεν είναι ο ΠΡΩΤΟΣ ΛΙΘΟΣ δια το οικοδόμημα της ενώσεως πασών των Εκκλησιών του Θεού;».
Γενομένου του «πρώτου βήματος», ως εικός, ηκολούθησαν εις αυτό τα επόμενα «βήματα». Όλα όσα όριζεν η Εγκύκλιος του 1920, μετά το περί «παραδοχής ενιαίου ημερολογίου προς ταυτόχρονον εορτασμόν» με τους αιρετικούς της Δύσεως, επρογραμμάτισαν και αποφάσισαν ο Μεταξάκης, ο Βασίλειος Γ΄ και οι συν αυτοίς οικουμενισταί, έγιναν ήδη εν τη πράξει και εκτελούνται, ως τα επόμενα «βήματα», οδεύοντας αυτά βαθμιαίως.
Ουσιαστικώς η αντορθόδοξος ένωσις με τους δυσεβείς έγινεν ήδη, αφ΄ ότου δια της αρνησιχρίστου «Εγκυκλίου του 1920» τα αθροίσματα των Εκκλησιών ωνομάσθησαν επισήμως «Εκκλησίαι του Χριστού» «συγγενείς και οικείαι και συγκληρονόμοι της επαγγελίας του Θεού» και τελικώς έγιναν «ένα» με αυτούς (1948) «μέλη» του χριστομάχου και αθέου συνονθυλεύματος όπου λέγεται «Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών» όμοιον του οποίου ούτε ενεπνεύσθη ούτε ηκούσθη άλλην φοράν. Θεωρητικώς λοιπόν και απο μέρους «αρχηγών» οι οποίοι κάθε άλλο παρα Ορθόδοξοι είναι, η ένωσις έγινεν· εκείνο δέ όπερ μηχανεύεται είναι να «ενεργοποιηθή» αύτη εν τω λαώ και εις τούτο αποβλέπουν όλαι αι γινόμεναι «κινήσεις», δια να συνηθίση ή αδιαφορήση και μη αντιδράση ο πολύς λαός.
Γνωστός προτεστάντης ανέφερε τα εξής «Θεμελιώδης δυσκολία προκύπτει εκ της ισχυράς ανασχετικής επιδράσεως της ορθοδόξου έννοιας της Εκκλησίας. Εν αντιδιαστολή προς την αντίληψιν ταύτην, η περίφημος Εγκύκλιος του 1920 του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η οποία υπήρξεν αποφασιστική δια την συμμετοχήν της Ορθοδοξίας εις την Οικουμενικήν Κίνησιν, απευθύνεται γενικώς προς όλας τας Εκκλησίας του Χριστού ανα τον κόσμον, ως δέ εκ του κειμένου αυτής προκύπτει, υιοθετεί μίαν άλλην αντίληψιν του εκκλησιολογικού προβλήματος· εκείνην ακριβώς, η οποία κατέστησε δυνατήν την συμμετοχήν των Ορθοδόξων Εκκλησιών εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών και την Οικουμενικήν Κίνησιν...»! Και έχει «δίκαιον» ο προτεστάντης αφού η Εγκύκλιος αυτή ωνόμασεν όλα τα αθροίσματα των αιρετικών «Εκκλησίας», πως λέγει η ορθόδοξος εκκλησιολογία ότι είναι «η Μία κτλ.;
Τα μετά το πρώτον άρθρον περί «παραδοχής ενιαίου ημερολογίου» έτερα άρθρα της «Εγκυκλίου του 1920» είναι
«Η ανταλλαγή αδελφικών γραμμάτων κατα τας μεγάλας εορτάς και εν άλλαις περιστάσεσιν». «Η οικειοτέρα συσχέτισις των αντιπροσώπων των διαφόρων Εκκλησιών». «Η επικοινωνία των Θεολογικών Σχολών και των θεολόγων και η ανταλλαγή των εν εκάστη Εκκλησία εκδιδομένων εντύπων». «Η αποστολή νέων χάριν σπουδών απο της μίας εις τας Σχολάς της άλλης Εκκλησίας». «Η συγκρότησις παγχριστιανικών συνεδρίων». «Η... απαθής εξέτασις των δογματικών διαφορών». « Ο αμοιβαίος σεβασμός των ηθών και εθίμων των διαφόρων Εκκλησιών». «Η αμοιβαία παροχή ναών και κοιμητηρίων εις τας άλλας ομολογίας». «Ο διακανονισμός των μικτών γάμων». «Η αμοιβαία υποστήριξις των Εκκλησιών εις τα έργα της θρησκευτικότητος, της φιλανθρωπίας κλπ.».
Ποιός δεν γνωρίζει και δεν βλέπει, ότι μετά το πρώτον άρθρον ήτοι «της παραδοχής του ημερολογίου», όλα τα υπόλοιπα άρθρα αυτής εξετέλεσθησαν και εκτελούνται πιστώς και κατα γράμμα;
Απο τότε, Ορθόδοξοι οι οδεύοντες προς τας «σχολάς της Δύσεως» δια «θεολογικάς σπουδάς», επιστρέφοντες εκείθεν «αντί του μάννα και του γνησίου γάλακτος με τα οποία τους έθρεψε και επότισεν η Μήτηρ των Ορθοδοξία, ανταποδίδουν εις αυτήν την χολήν και το δηλητήριον των αιρετικών της Δύσεως», ως έγραφεν ο αοίδιμος Δοσίθεος Ιεροσολύμων, και αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι αίτιοι του υποτονισμού και της διαβρώσεως ή και της εξαλείψεως του ορθοδόξου φρονήματος και του θρησκευτικού αισθήματος παρα τω λαώ και οι λυσσωδέστεροι προαγωγοί του Οικουμενισμού.
Με τα πρωτοφανή εις εφεύρεσιν «συγκροτούμενα παγχριστιανικά συνέδρια», την «απαθή εξέτασιν των δογματικών διαφορών», «με αγάπην και κατανόησιν» ωσάν να πρόκειται περι προσωπικών των αντικειμένων μικράς αξίας, προκαλείται «βαθμηδόν» η «εξοικείωσις» και ο παραμερισμός των «διαφορών» της Ορθοδοξίας ούτως ώστε «απροσδοκήτως να ευρεθούν ενωμένοι». Αφού με τόσην «αγάπην και κατανόησιν και απάθειαν» «συνεδριάζουν», «σχετίζονται», «επικοινωνούν», «ανταλλάσουν», «εξετάζουν», «αλληλοσέβονται», «αλληλουποστηρίζονται», «διαλέγονται», «συμπροσεύχονται» κλπ. διατί να τους χωρίζουν «κάτι διαφοραί» της Ορθοδοξίας;
Δηλαδή, αντιστρόφως κατ΄ αυτούς λειτουργεί ο εγκέφαλος· δεν τους ενδιαφέρει ποιαί διαφοραί κατέστρεψαν την ένωσιν και επιζητούν «ένωσιν» δια καταστροφής εκείνων όπου διακρατούν την ένωσιν. Κατ΄ αυτούς προηγείται η ένωσις και όχι η επιστροφή εις την προ της διαρρήξεως της ενώσεως κατάστασιν. «Ένωσιν» επιζητούν όχι με βάσιν την αλήθειαν, αλλά με βάσιν το ψεύδος και με την θυσίαν της αλήθειας. Και εις το τέλος θα ειπούν · αφού δεν μας χωρίζει τίποτα (δήλωση Οικ. Πατριάρχου Αθηναγόρα), διατί να μας χωρίζει κατα τύπους η Ορθοδοξία; Και θα κάμουν ένωσιν χωρίς Ορθοδοξίαν ήτοι χωρίς τον Χριστόν. Και όλος ο στόχος των αυτός είναι, ο παραμερισμός της Ορθοδοξίας του Χριστού.
Όσα δέ διελάμβανε το «μεταρρυθμιστικόν πρόγραμμα» των μασώνων - οικουμενιστών Μεταξάκη και Βασιλείου Γ΄ είναι τα κατα πράξιν, μετά το «πρώτον βήμα», γενόμενα και γινόμενα «βήματα» εις τον αντίχριστον Οικουμενισμόν. Ούτοι ανερριχήθησαν εις τον θρόνο με κύριον έργον να καταρτίσουν μέγαν κατάλογον μεταρρυθμίσεων δια την ανατροπήν των θεσμών και όλων εν γένει όσα παρέδωσεν η Ορθοδοξία. Μετά την επιβολή του νέου ημερολογίου ήνοιξεν η οδός προς την απώλειαν (αλλά και την διάσπασιν των Ορθοδόξων) και τα επόμενα βήματα ήσαν ζήτημα μεθοδεύσεως και χρόνου.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΔΙΑΣΠΑΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (7ο ΜΕΡΟΣ)

Ώς είδομεν, ο Μελέτιος Μεταξάκης δεν επρόλαβεν να εκτελέση τα σχέδιά του, διότι συνεχιζομένου εισέτι του παρανόμου συνεδρίου του, ο λαός της Κων/πόλεως εισορμήσας εις το Πατριαρχείον την 1ην Ιουλίου 1923, τον έσυρε βιαίως δια να τον εξώση του Πατριαρχείου και τον υποχρέωσε εις παραίτησιν, αλλά και διότι έπειτα ασθένησε βαρέως. Αναφέραμε επίσης ότι αναρριχήθη, άγνωστον πως, εις τον θρόνον του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και εκεί επέβαλε την Γρηγοριανόν ημερολόγιον, το οποίο δεν δεχόταν ο προκάτοχός του Φώτιος. Εις την Ελλάδα, την εκτέλεσιν της αποφάσεως ανέλαβε κατόπιν τούτου το έτερον σκέλος του ζεύγους ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος. Να σημειώσωμεν ότι δεν θα αναλύσωμεν περαιτέρω δια τον Μελέτιο Μεταξάκη και τον Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, διότι ήδη σε παλαιότερα άρθρα μας το έχωμεν κάνει. Πρός αποφυγήν επαναλήψεων μπορείτε να δείτε τα άρθρα πατώντας ΕΔΩ και ΕΔΩ.
Ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος επέβαλε την αλλαγή του ημερολογίου δια μιας «Εγκυκλίου» ονομάσας την 11ην Μαρτίου 24 Μαρτίου 1924, προκαταλαβών τους πάντας δια της τρομοκρατίας των δικτατόρων, ώστε να μη εκδηλωθή μεγάλη αντίδρασις. Ούτος ήτο ο κύριως εκτελεστής της «αποφάσεως» του αδελφού του εν παρανομία Μεταξάκη, δια την οποίαν και ο ίδιος μεγάλως συνείργησε και η οποία ήτο και ιδική του μεγάλη επιθυμία. Έγραφεν η «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ» Κων/πόλεως, «Ο Αθηνών Χρυσόστ. Παπαδόπουλος εξέφρασε δια γράμματος θερμάς ευχαριστίας προς τον Μητροπ. Δυρραχίου Ιάκωβον, διότι εν τη αντιπροσωπεύσει της Εκκλησίας της Ελλάδος παρά τω Πανορθοδόξω Συνεδρίω σπουδαιοτάτην παρέσχε συμβολήν εις το έργον και την επιτυχία του σκοπού αυτού». Ούτος ήτο και δεινός οικουμενιστής. Απ΄ αυτού δέ του ενθρονιστηρίου λόγου του διεκήρυσσεν ότι «Πρός συνεργασίαν και αλληλεγγύην με τας ετεροδόξους Εκκλησίας και χριστιανικάς κοινότητας δεν είναι αναγκαία προυπόθεσις η δυσεπίτευκτος, δυστυχώς, δογματική ένωσις, διότι αρκεί η ένωσις της αγάπης της Χριστιανικής, ήτις άλλως τε δύναται να προλειάνη την οδό πρός τελείαν ένωσιν».
Άξιος διάδοχος και συνεχιστής του «έργου» του Μεταξάκη υπήρξεν ο επίσης οικουμενιστής και αδίστακτος νεωτεριστής και μέγας μασώνος Βασίλειος ο Γ΄. Περί αυτού ο μασώνος Π. Χατζηπάνος, ο χρηματίσας και υπουργός παιδείας και θρησκευμάτων, εις το βιβλίον του «Ελληνικός Ελευθεροτεκτονισμός» έγραφεν «Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βασίλειος, ευρυμαθής ποιμενάρχης και εμπνευσμένος τέκτων, μετέστη τον Οκτώβριον 1929 εις την Αιώνιαν Ανατολήν (NEW AGE). Εμυήθη κατά τας αρχάς 1910 εις τον τεκτονισμόν εν Λονδίνω εις την Στοάν WALLWOOD υπ΄ αριθ. 5143». Περί των φρονημάτων και της ποιότητος του ανθρώπου τούτου ομιλούν και τα εξής, ολίγα εκ των ποικίλων «δραστηριοτήτων αυτού». Ούτος έτι ων μητροπολίτης Νικαίας, γράφων εις το δημοσιογραφικόν όργανον του Μεταξάκη, όντος εκείνου μητροπολίτου Αθηνών, το 1920 περι «Εκκλησιαστικών μεταρρυθμίσεων», συν άλλοις πολλοίς έφασκε «... Πρός ασφαλή βελτίωσιν του καθ΄ ημάς εκκλησιαστικού κοινού βίου του πρακτικού και λειτουργικού, πρέπει να περιορισθή εις το ελάχιστον έλλογον μέτρον ή απο πολλών αιώνων υπερβολικωτέρα παρ΄ ημίν τάσις πρός τον μοναχικόν βίον. Ο τοιούτος βίος και άλλας εκκλησίας και θρησκείας απεμάκρυνεν απο της ευθείας οδού και απεπλάνησεν εις σκολιοδρομίας επιζημίους τη ανθρωπότητι, καθ΄ όσον φύσει διαφωνεί προς τον οργανισμόν του ανθρώπου και της ανθρωπίνης κοινωνίας... Οι δέ ιεράρχαι, οι ιερείς και οι διάκονοι θα δύνανται εν καιρώ να νυμφεύωνται και εν ανάγκη και μετά την χειροτονίαν· δεύτερος δέ και τρίτος εν ανάγκη γάμος θα επιτρέπηται κανονικώς εις χηρεύοντας ιερωμένους. Και οι αρχιερείς δέ και επίσκοποι ελευθέρως δύνανται να είναι έγγαμοι ή άγαμοι... Το δέ κοινόν των ιερωμένων εν τω κόσμω ένδυμα φέρον πάντοτε ωρισμένον τύπον, μετά τινος εν τω περιλαιμίω διακριτικού σημείου των τριών ιερατικών βαθμών, δύναται να είναι μάλλον ευπρεπές και σεμνόν ή η σημερινή επιδεικτική αμφίεσις. Και το κάλυμμα δέ της κεφαλής πρέπει να γίνη φυσικώτερον η δέ κόμη να κόπτηται ευπρεπώς... Προκειμένου δέ περί ακολουθιών και νηστείας και τοιούτων άλλων ζητημάτων, η Εκκλησία πρέπει να κανονίση αυτά κατα τρόπον σώφρονα και λογικόν, μήτε περιφρονούσα τα τιμής άξια, μήτε καινοτομίας απρεπείς εισάγουσα, περιορίζουσα δέ και νηστείας και ακολουθίας εις τα λογικά αυτών όρια. Είναι δέ γνωστόν ότι εις τα τοιαύτα συν τω χρόνω επεκράτησαν τα έθιμα του μοναχικού βίου, αφ΄ού πρέπει να απαλλαγώσι και το τυπικόν των εις τας πόλεις εκκλησιών και οι περί νηστείας διατάξεις...». Τοιούτου όντος ανθρώπου είχεν άξιον συνεργόν ο Μεταξάκης και ήτο το δεξί του χέρι εις το μεταρρυθμιστικόν έργον του. Άλλωστε ήσαν «αδελφοί», γενομένοι και οι δυο μασώνοι το ίδιον έτος, ο μεν εις Λονδίνον ο δέ εις Κωνσταντινούπολιν. Εις το ψευδο «πανορθόδοξον» συνέδριον, εις το οποίον ούτος αντιπροσώπευε την Εκκλησίαν Κύπρου, γενομένου άλλου λόγου υπό άλλου μέλους «περι συσφίγξεως των σχέσεων της ημετέρας εκκλησίας προς την αγγλικανικήν και την των παλαιοκαθολικών», ο μητροπολίτης Νικαίας (ο κατόπιν πατριάρχης Βασίλειος Γ΄) γενικεύων το ζήτημα εισηγείται όπως γένηται σκέψις και περί ενώσεως των εκκλησιών, συμπεριλαμβανομένης και της Ρωμαικής. Ούτος εις υπόμνημά του προς το αυτό συνέδριον, εν τω οποίο φαίνεται πασιφανέστετα η μασωνική ιδιότης, γνωμοδοτών επί του δευτέρου γάμου των κληρικών, επιτίθεται ως λυσσασμένος κατα του μοναχισμού και των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας και εξερεύγεται πράγματα δι΄ άτινα καλύπτει κανείς το πρόσωπον εξ εντροπής! Ο αυτός αναρριχηθείς μετά ταύτα πατριάρχης, έδειξε με ασεβή αυταρχισμόν όλον το αντορθόδοξον μένος του και την οικουμενιστικήν του μανίαν. Εις εφημερίδα των Αθηνών Αύγουστος 1925, ήτις τον χαρακτηρίζει ως κατ΄ εξοχήν «Νεωτεριστήν», εκφράζων ούτος τας σκέψεις και τα «προγράμματά» του, συν άλλοις έλεγεν ότι «... Αισθάνεται τον χριστιανισμόν ως ανθρωπιστικήν ιδεολογίαν, τον συγχρονίζει, ονειροπολεί την βελτίωσιν του κοινωνικού ανθρώπου. Είναι κατα του καλογηρισμού που φέρει τον μαρασμόν... Ο Χριστιανικός κόσμος, λέγει, πρέπει να απαλλαγή απο καλογηρικάς ανοησίας... Η επικοινωνία των Εκκλησιών είναι επιβεβλημένη. Η ένωσις απαραίτητος... Ίσως εις ταύτα δεν συμφωνώ με πολλούς. Κρίνω όμως φιλελεύθερα. Ο ευσεβέστατος Ωριγένης εις το ύψος της διανοίας του διέγνωσεν ότι δεν είναι δυνατόν να υφίσταται αιώνιος κόλασις. Αί Εκκλησίαι λοιπόν πρέπει καλύτερον να γνωρισθούν μεταξύ των, να επικοινωνήσουν και αργότερον να ενωθούν τελείως... Ομιλεί με ενθουσιασμόν δια την ένωσιν῎...». Εις «Διάγγελμα» του ιδίου περί των θεμάτων «Οικουμενικής Συνόδου» διαλαμβάνονται, συν άλλοις, ταύτα «... Αναθεώρησις της όλης εκκλησιαστικής νομοθεσίας και προσαρμογή αυτής προς την παρούσα κατάστασιν της Εκκλησίας. Προσπάθεια εκ παντός τρόπου προς επικοινωνίαν και ένωσιν εν αγάπη Χριστού μεθ΄ όλων των χριστιανικών Εκκλησιών (εννοεί τας αιρέσεις). Διάκρισις θεολογουμένων απο δογμάτων και όρων πίστεως...».
Ορίστε λοιπόν ο ορθοδοξομάχος μασώνος Βασίλειος Γ΄, του οποίοι εσημειώσαμεν ολίγα απο τα «κατορθώματα», δια να γνωρίζουν οι ευλαβέστατοι οπίσω ποίων ακολουθούν και ποίων τας οδούς πορεύονται, όσοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπερ του Οικουμενισμού. Επίσης, να σημειώσωμεν, ότι τω 1927 απέστειλεν ούτος εις το Άγιον Όρος τον δεινότερον πρωταίτιον και προαγωγόν της εισαγωγής του νέου ημερολογίου, τον Μαρωνείας Άνθιμον (πρώην Βιζύης), δια να «παράσχη συστάσεις, συμβουλάς και εντολάς περι εφαρμογής και εν Αγίω Όρει της περι ημερολογίου αποφάσεως, περι μνημοσύνου του Πατριάρχου και περι Συλλόγου ( Συνδέσμου) των Ζηλωτών». Ούτος εις την απο 7.4.1927 απόρρητον Έκθεσίν του, προς τον αποστείλαντα αυτόν, συν τοις άλλοις, έλεγεν «... Οι Αγιορείται, έχοντες υπ΄ όψει τας εν τω «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩ ΚΗΡΥΚΙ» της αρχιεπισκοπής Αθηνών δημοσιευθείσας προ ετών γνώμας της Υμ. Παναγιότητος περί επιβαλλομένων μεταρρυθμίσεων τη Εκκλησία και τω κλήρω, ως και το Πατριαρχικόν διάγραμμα περι των εργασιών της μελλούσης Οικουμενικής Συνόδου, θεωρούσι την προκειμένην περι ημερολογίου ενέργειαν της Μεγάλης Εκκλησίας, ως πρόδρομον και άλλων επικειμένων μεταρρυθμίσεων, δια λόγους ευνοήτους φρονούσιν ότι η ψυχική αυτών σωτηρία επιβάλλει την στερράν και ακλόνητον εμμονήν εις πάντα ανεξαιρέτως τα παρά των Πατέρων ημών παραδοθέντα... Η περί ημερολογίου απόφασις της Μεγάλης Εκκλησίας εχαρακτηρίσθη καινοτομία επιβληθείσα μάλιστα εις την Εκκλησία υπο της πολιτείας... πολύ κακώς ήχησε παρά τοίς πλείστοις των Αγιορειτών και προυκάλεσε δυσμενέστατα σχόλια κατά της Μεγάλης Εκκλησίας... Προς αποτροπήν εφαρμογής της προκειμένης αποφάσεως εν Αγίω Όρει, άλλοι μεν πρόθυμοι είναι, άλλοι δέ και εύχονται την ευκαιρίαν ίνα μαρτυρήσωσιν... Υμετέρα Παναγιότης χαρακτηρίζεται ως Ωριγενιστής και Νεωτεριστής... θεωρείται δέ φρονούσα ότι δήθεν ουδέν ουσιώδες διαχωρίζει την Μ. Εκκλησίαν απο της Παπικής και Αγγλικανικής Εκκλησίας· διό και υπεραμύνεται της μετ΄ αυτών ενώσεως...».
Εις την αυτήν «Έκθεσιν» της οποίας ο συντάκτης λέγει περι του εαυτού του, ότι «οι εν Αγίω Όρει θεωρούσι με ενα εν των φανατικωτέρων νεοημερολογιτών» περιγράφει δια πολλών την κατα του ημερολογίου σθεναράν αντίστασιν των Αγιορειτών, βεβαιών ότι «η ανακίνησις του ημερολογιακού ζητήματος ή η δια της βίας επιβολή αυτού, θέλει συντελέσει αναμφισβήτως εις την πλήρη αναστάτωσιν, αναρχίαν και εξάρθρωσιν του Αγίου όρους... η κατάστασις δέ αυτή θέλει αποβή επικίνδυνος επι ζημία απο τε Εκκλησιαστικής και Εθνικής απόψεως...».

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Επίσκοπος Αρτέμιος: «Κατέβηκα στις κατακόμβες, για να υπερασπιστώ την Εκκλησία από την αίρεση του Οικουμενισμού».

Ο Επίσκοπος Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιος, ερωτηθείς να σχολιάσει τη δήλωση του Πατριάρχη Σερβίας Ειρηναίου, ότι στην προσεχή συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (SPC), θα συζητηθεί ο αφορισμός του από την εκκλησία, δήλωσε ότι «Αυτό είναι πρόβλημά του». ''Ako žele da me izopšte, to je njihova stvar''.

Ο Επίσκοπος Αρτέμιος, κατά τη Θεία Λειτουργία που τέλεσε στο χωριό Gornja Toponica είπε : «κατέβηκα στις κατακόμβες, για να υπερασπιστώ την Εκκλησία από την αίρεση του Οικουμενισμού». Και ζήτησε από τους πιστούς να παραμείνουν στην «Αγιοσαβίτικη Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία», και να κρατήσουν αυτά που έχουν λάβει από τους προγόνους τους.

ΑΠΟ ΑΚΤΙΝΕΣ

ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΔΙΑΣΠΑΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (6ο ΜΕΡΟΣ)

Ο κηδεμών του Μελετίου Μεταξάκη, Ελευθέριος Βενιζέλος, το έτος 1920 εδοκιμάσθη σκληρώς. Τα πράγματα απέδειξαν ότι η πανελλαδική υποδοχή της 17ης Αυγούστου 1920 εις Αθήνας, ήτο πλαστή. Αί εκλογαί της 1ης Νοεμβρίου του ιδίου έτους ανέδειξαν την ηνωμένην Αντιπολίτευσιν. Ο Βενιζέλος απέτυχε να εκλεγή και βουλευτής, δεν υπέφερεν δέ την εντροπήν και κρυφίως εγκατέλειψε την Ελλάδα, δηλώσας ότι αποχωρεί της πολιτικής.
Την 16ην του αυτού μηνός, δι΄ απλού εγγράφου του τότε Υπουργού Θ. Ζαίμη, εγνωρίζετο εις τον «ευρυνούστατον» μεταρρυθμιστήν, μητροπολίτην Αθηνών Μελέτιον Μεταξάκην, ότι δια Βασιλικού Διατάγματος δημοσιευθέντος εις την εφημερίδα της Κυβερνήσεως (16.11.1920), εθεωρείτο άκυρος η κατα του Αθηνών Θεοκλήτου Μηνοπούλου απόφασις του Ειδικού Ανωτάτου Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου, δι΄ ης καθηρέθη ούτος και ενεκλείσθη εις την Ι.Μ. Γοργουπηκόου, και εκάλει τον Μελέτιον να απέλθη του θρόνου, ίνα τον καταλάβη ως κανονικός δικαιούχος ο Θεόκλητος.
Ο εκθρονισθείς Μελέτιος μετέβη άνευ χρονοτριβής εις την Αρχιεπισκοπήν Αμερικής, επαρχίαν τότε της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, δυνάμει του υπ΄ αριθ. 2388/18.3.1908 Συνοδικού Τόμου του Πατριαρχείου της Κων/πόλεως.
Εκεί μεταβάς εκίνησεν εις απείθειαν τον Επίτροπον Ροδοστόλου Αλέξανδρον, τον οποίον ο ίδιος είχε ορίσει το έτος 1918 ως διοργανωτήν της Αρχιεπισκοπής της Αμερικής. Συμμαχήσας δέ μετ΄ αυτού διέκοψαν αμφότεροι την Εκκλησιαστικήν επικοινωνίαν μετά της Ι. Συνόδου της Ελλάδος!!
Και απο κοινού συνεκάλεσαν την 1ην Κληρικολαικήν Συνέλευσιν εν τω ιερώ Ναώ της Αγίας Τριάδος εν Ν. Υόρκη, ένθα και απεφάσισαν την αυτονόμησιν της Ελληνικής Αρχιεπισκοπής Αμερικής απο της Εκκλησίας της Ελλάδος!!
Τους αποστάτας αυτούς (Μελέτιον και Αλέξανδρον), η Ιερά Σύνοδος της Ελλάδος απεκήρυξεν ως σχισματικούς, χαρακτηρίσασα αμφοτέρους «πλάνητας και γόητας και λυμεώνας της ποίμνης του Χριστού», απειλήσασα να κηρύξη δέ σχισματικούς και πάντας τους ακολουθούντας αυτούς. «Βάσει δέ μηνύσεως του καθηγητού του Πανεπιστημίου Παύλου Καρολίδου κατά του Μελετίου Μεταξάκη, διετάχθη προανάκρισις, δι΄ ής εγνωματεύθη, ότι πρέπει να εισαχθή εις δίκην ενώπιον της ιεράς Συνόδου. Την 15ην Νοεμβρίου 1921, η Ιερά Σύνοδος της Ελλάδος διέταξεν την «διαξαγωγήν ανακρίσεων κατά του Μελετίου». Και την 29ην Δεκεμβρίου 1921, ο Μεταξάκης καθηρέθη ευλόγως δια σωρείαν εκκλησιαστικών παραβάσεων και δή, δια δημιουργίαν σχίσματος. Καθηρημένος δέ ών, «ενεθρονίσθη»εν Κων/πόλει την 24ην Ιανουαρίου 1922, ως Οικουμενικός Πατριάρχης Κων/πόλεως Μελέτιος Δ΄!!
Πρώτη δέ πράξιν που υπέγραψεν, ήτο η άρσις του υπ΄ αριθ. 2388/18.3.1908 «Πατριαρχικού Τόμου», δι΄ ού εξεχωρείτο η πνευματική εποπτεία του αποδήμου Ελληνισμού εις την Ι.Σύνοδον της Ελλάδος.
Καθηρημένος παρίστανε τον οικουμενικόν, πολιτικοί δέ ήσκησαν πίεσιν εις την Εκκλησίαν της Ελλάδος και αύτη όλως αντικανονικώς ήρε την καθαίρεσιν την 24ην Σεπτεμβρίου 1922, ήτοι 9 μήνας απο της επιβολής της.
Πατριαρχεύων ο Μελέτιος ενήργησε δια πολλών και ποικίλων παρεμβάσεων, δια να εκλεγή εις τον Μητροπολιτικόν Θρόνον των Αθηνών, ο ομόφρων και σύμμαχος αυτού Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, και το επέτυχεν.
Αριστίνδην Σύνοδος την 23ην Φεβρουαρίου του έτους 1923 εξέλεξεν, εχειροτόνησεν και ενεθρόνισεν τον Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, εις τον Μητροπολιτικόν Θρόνον Αθηνών, εξωσθέντος του Θεοκλήτου!
Οφειλέτης ών ο νεοεκλεγείς εις τον Μελέτιον Μεταξάκην, πρώτον μεν ανεγνώρισεν αυτόν ως νόμιμον και κανονικόν Πατριάρχην Κων/πόλεως. Δεύτερον δε ανεκάλεσεν τον Μητροπολίτην Γερμανόν απο την Αρχιεπισκοπήν Αμερικής, ένθα ούτος πειθαρχών εις εντολήν της Ιεράς Συνόδου της Ελλάδος, απο του έτους 1922 εποίμαινε τους Ορθοδόξους της διασποράς εν Αμερική.
Το έτος 1923, ο Μελέτιος Μεταξάκης, μετ΄ άλλων ομοφρόνων του συνεκρότησεν εν Κων/πόλει, το κατά αυτόν «Πανορθόδοξον Συνέδριον»· (ΒΛ. ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΝ ΚΩΝ/ΠΟΛΕΙ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ (10/5-8/6-1923) . Εκεί απεφασίσθη «η μεταρρύθμισις του Ιουλιανού ημερολογίου», «ετάχθη υπέρ της μονιμοποιήσεως της εορτής του Αγίου Πάσχα» και υπέρ της «διακοπής της συνεχείας της εβδομάδος». Απεφάσισεν, ότι είναι επιτρεπτός «ο γάμος των ιερέων και διακόνων μετά την χειροτονίαν», καθώς και εις τους «εν χηρεία τελούντας ιερείς και διακόνους», εθεώρησαν δέ επιτρεπτόν και τον Βον γάμον! Ορθόν επίσης έκρινεν «όπως κείρεται η κόμη των κληρικών και όπως η εν τη κοινωνία εξωτερική περιβολή αυτών μή απομακρύνηται του ρυθμού της ενδυμασίας των κοσμικών». Απεδέχθη(!) τον καθ΄ εκάστην Κυριακήν συνεορτασμόν ωρισμένων εορτών, επί τω σκοπώ να ολιγωστεύσωσιν αι αργίαι!
Πρό της αποτροπαίας αυτής προδοσίας ο φύλαξ της ορθοδοξίας λαός δεν άντεξεν· επενέβη δυναμικώς και επέτυχεν την απομάκρυνσιν του Μελετίου Μεταξάκη απο την Κων/πόλιν. Απομακρυνθείς δέ ούτος την 10.7.23 με «το πρόσχημα αναρρωτικής αδείας», τελικώς την 20ην Σεπτεμβρίου 1923 απέστειλεν «την εκ του θρόνου παραίτησίν του», και εγκατεστάθη εις Κάτω Κηφισίαν Αττικής. Αυτοεξόριστος εις Κηφισίαν, έγινε το δεξί χέρι του Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου· εξώθησε δέ αυτόν εις την Ανταρκτικήν «μεταρρύθμισιν του Ιουλιανού ημερολογίου», τον Μάρτιον του έτους 1924. Απο την Κηφισίαν, πως; Δεν γνωρίζομεν· ανερριχήθη εις τον Πατριαρχικόν θρόνον Αλεξανδρείας, με σκοπόν να επιβάλη την «ημερολογιακήν μεραρρύθμισιν», ήν και επέβαλε, και καθιέρωσε κοινάς προσευχάς μετά αιρετικών. Επεθύμησε να καταλάβη και τον θρόνον Ιεροσολύμων δια τον αυτόν σκοπόν, δηλαδή να επιβάλη και εκεί τον νεωτερισμόν του Νέου ημερολογίου, αλλά ησθένησε βαρέως. Τυπτόμενος υπό της συνειδήσεως εις τας τελευταίας στιγμάς της ζωής του εκραύγαζεν· «Βασανίζομαι διότι έσχισα την Εκκλησίαν». (Αρχιμ. Φιλοθέου Ζερβάκου «νέον και Παλ. ημερολόγιον και οι καρποί του», σελ. 7).

ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΔΙΑΣΠΑΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (5ο ΜΕΡΟΣ)

Η εισήγησις του μασόνου Μιχαλακοπούλου έργον εγένετο.

Εκ του περιεχομένου της ανωτέρω (βλ. 4ο μέρος) ασεβούς εισηγητικής επιστολής του αθέου υπουργού, προετείνετο να τεθή επικεφαλής του ευρυτέρου μεταρρυθμιστικού προγράμματος ο απο Κυτίου Μελέτιος Μεταξάκης.
Νομοκανονικώς το πράγμα ήτο αδιανόητον· έπρεπε ασυστόλως να παραβιασθούν πολλαί δεκάδες Ιερὠν Κανόνων, εξ ών και είς μόνον παραβιαζόμενος, επέσυρεν την καθαίρεσιν του ενόχου ή των ενόχων.
Παρά τας ρητάς απαγορευτικάς διατάξεις, παρακολουθήσατε συνοπτικώς τα γεγονότα, δια να αντιληφθήτε την έντεχνον πανουργίαν των τε εκκλησιαστικών και πολιτικών αρχόντων.
Τα αιματηρά γεγονότα της 18ης και 19ης Νοεμβρίου 1916, των γνωστών ως «Νοεμβριανών», ωδήγησαν εις βιαιοπραγίας και πολλάς ασχημίας, με κατάντημα το «ανάθεμα» του Βενιζέλου. Ο Βενιζέλος και οι περί αυτόν απο Θεσσαλονίκην εκήρυξαν έκπτωτον τον βασιλέα και εχαρακτήρισαν πάντα προσκείμενον αυτώ ως προδότην. Δια τελεσιγράφου της 28ης Μαίου του έτους 1917, ο εντεταλμένος Γάλλος Γερουσιαστής Ζονάρ εζήτησεν την παραίτησιν του βασιλέως Κων/νου και του διαδόχου Γεωργίου, την άμεσον αποχώρησίν των εξ Ελλάδος και την ανάρρησιν εις τον θρόνον του Αλεξάνδρου. Την 14ην Ιουνίου 1917 ο Βενιζέλος «αγγλογαλλουποστηριζόμενος» εγκαθίσταται εις Αθήνας, σχηματίζει κυβέρνησιν, ανακαλεί εις ζωήν την διαλυθείσαν Βουλήν της 31ης Μαίου 1915, την αποκληθείσαν των «Λαζάρων», και δι΄ αναστολής διατάξεων του Συντάγματος κυβερνά δικτατορικώς.
Εκ των αντιπάλων του άλλοι απηλάθησαν, άλλοι εξωρίσθησαν εις στρατόπεδα πειθαρχημένης διαβιώσεως εις ελληνικάς νήσους, και άλλοι εφυλακίσθησαν ή εδικάσθησαν.
Το επικρατούν κλίμα ήτο κατάλληλον πρός κένωσιν του Μητροπολιτικού θρόνου των Αθήνων. Ο νόμιμος κάτοχος του θρόνου Θεόκλητος Μηνόπουλος συλλαμβάνεται υπό οργάνων της τάξεως, εκβάλλεται βιαίως εκ τουν θρόνου και εν απομονώσει μετάγεται κρυφίως εις διαφόρους Ι. Μονάς του Κράτους. Το έγκλημά του «Επρωτοστάτησεν εις το ανάθεμα του Βενιζέλου»!
Τον Ιούλιο του αυτού έτους (1917) διορίζεται υπό της πολιτείας Αριστίνδην «Σύνοδος» (δια να παρακαμφθή η αντίθετος πλειοψηφία των Αρχιερέων), και δια πρώτην φοράν εις τα εκκλησιαστικά χρονικά συνεκροτήθη «έκτακτον Ανώτατον Εκκλησιαστικόν Δικαστήριον» πρός εκδίκασιν της υποθέσεως του μητροπολίτου Αθηνών Θεοκλήτου Μηνοπούλου «ως πρωτοστάτου εις το ανάθεμα κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου», και ετέρων 30 Αρχιεπισκόπων παρ΄ ού την 3/10/1917 καθηρέθη, μετά περιορισμού και εγκαταβιώσεως εις Ι. Μονήν. Ας σημειωθή, ότι μετά απο δύο χρόνια, δια την αυτήν πράξιν αθωώθη, ως θα ίδωμεν κατωτέρω. Έτσι εκενώθη ο μητροπολιτικός θρόνος των Αθηνών.
Κενωθέντος του θρόνου, Εκκλησιαστικοί και πολιτικοί άρχοντες, δια μιάς σειράς επιπλάστων και παρανόμων προπαρασκευαστικών πράξεων, εξέλεξαν (σ.σ. διώρισαν) ως Μητροπολίτην Αθηνών, τον «ευρυνούστατον» Μελέτιον Μεταξάκην!
Τι σύμπτωσις!!! Αυτόν πρό ολίγου επρότεινε ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος!
Ιδού τα σκηνικά. Η αντικανονική Αριστίνδην Σύνοδος , προτού προβή εις την εκλογήν Μητροπολίτου, εκλήθη να λύση το πρόκριμα, «εάν ήτο δυνατή η υποψηφιότης και εξωκλιματικού κληρικού».
Ψηφοφορίας γενομένης οι τέσσαρες «Γυθείου, Φθιώτιδος, Χαλκίδος και Θεσσαλιώτιδος» εψήφισαν ότι είναι δυνατή η υποψηφιότης και εξωκλιματικού κληρικού. Ο Σύρου διεφώνησεν!
Μετά την λύσιν του προκρίματος, συνελθόντες εξέλεξαν τους Αρχιμ. Χρυσόστομον Παπαδόπουλον (με 5 ψήφους), Ιάκωβον Βατοπεδινόν (4 ψήφους) και τον εξωκλιματικόν επίσκοπον Κιτίου (Κύπρου), Μελέτιον Μεταξάκην (4 ψήφους).
Εκ τούτων «ενεκρίθη υπο του βασιλέως, ο υπό της κυβερνήσεως Βενιζέλου προκριθείς, ο απο Κιτίου Μελέτιος Μεταξάκης»!!
Το έτος 1916 εις την προαναφερθείσαν επιστολήν του Ανδρέου Μιχαλακοπούλου, διελάμβανετο ότι πρέπει να τεθή «επικεφαλής» της αληθούς «επαναστατικής μεταρρυθμίσεως», ένας κληρικός «ευρείας διανοίας» και ως τοιούτος προετάθη ο «ευρυνούστατος» Μελέτιος Μεταξάκης Μασόνος 33ου βαθμού, μέλος της Στοάς της Κων/πόλεως «ΑΡΜΟΝΙΑ» (απο 15 Μαρτίου 1910). (όρα «Πυθαγόρας» φ. 71, 1967, σελ. 25-50).
Ετέθη επι του θρόνου την 26ην Φεβρουαρίου του έτους 1918, παρά την ρητήν απαγορευτικήν διάταξιν του Λ΄ Αποστολικού Κανόνος, όστις ορίζει ότι ο Επίσκοπος δεν πρέπει να καθίσταται τη μεσιτεία κοσμικών αρχόντων.
Οι ένοχοι των εξωφθάλμων παρανομιών της εκλογής και καταστάσεως του απο Κιτίου Μελετίου εις τον Μητροπολιτικόν Θρόνον των Αθηνών, διά να προλάβουν την δικαίαν εξέγερσιν του λαού, επεστράτευσαν τα ανώτατα πνευματικά ιδρύματα, την διανόησιν, τους πολιτικούς και άλλας διατεταγμένας προσωπικότητας και παρεπληροφόρησαν υπεύθυνα τον λαόν, ότι ο εκλεγείς είναι ο πλέον κατάλληλος προς κατευνασμόν των εξημμένων πνευμάτων, και ότι η εκλογή του εγένετο κατα παρέκλισιν μεν ωρισμένων Δευτερευόντων Κανόνων, αλλ΄ ού προς καταστρατήγησιν βασικών αρχών και θεσμών.
Ο Μελέτιος Μεταξάκης, ανέλαβεν να φέρη εις πέρας την ενταλθείσαν «επαναστατικήν μεταρρύθμισιν». Εδω συνεκάλει συνέδρια κληρικών, με εισηγητάς να αποφασίσουν την εκκοπήν των γενείων και την αποβολήν του ράσου. Εκεί, συνεκρότει συμπόσια προς κατάργησιν των νηστειών και των παρατεταμένων δήθεν μακρών ακολουθιών. Εις την «Ιεράν Σύνοδόν του» επεξειργάζετο το ημερολογιακόν, με τον πρόεδρον της οικουμενιστικής ενώσεως, Μητροπολίτην Βιζύης Άνθιμον· συνεσκέπτετο δια την εκπόνησιν της αιρετικής οικουμενιστικής εγκυκλίου, με τους προτεστάντας και παπικούς συνελειτούργει, και εις όλα αυτά τα προδοτικά ανοίγματα, εάν ήθελε ακουσθή αντιλογία, αμέσως κατεστέλλετο με τον γνωστόν τρόπον της φιμώσεως ή εξουδετερώσεως.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Παρότρυνση του Γενικού Γραμματέα του Παγκοσμίου Συμβουλίου «Εκκλησιών» για μια κοινή ημερομηνία του Πάσχα

Ο Γενικός Γραμματέας του Παγκοσμίου Συμβουλίου «Εκκλησιών» Olav Fykse Tveit, παρότρυνε φέτος όλους τους Χριστιανούς να συνεχίσουν να «δουλεύουν» για μια κοινή ημερομηνία του Πάσχα . (Christians and churches encouraged to continue working on common date for Easter ) "Σε έναν κόσμο που χωρίζεται από τη φτώχεια και τη βία, είναι σημαντικό να είμαστε ενωμένοι και στις δράσεις και στα λόγια – τόνισε ο Tveit. - Και είμαστε ευχαριστημένοι συνέχισε που “φέτος οι χριστιανοί της Ανατολικής και Δυτικής παράδοσης θα γιορτάσουν την ανάσταση του Κυρίου την ίδια μέρα ".”Αυτό συνέβει πέντε φορές τα τελευταία 10 χρόνια και στο μέλλον θα συμβεί, το 2017 και το 2025”."Ελπίζω ότι κατά την επόμενη δεκαετία, οι Χριστιανοί των διαφορετικών παραδόσεων να συνεργαστούν σε πνεύμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης και υπευθυνότητας και να συμφωνήσουν σε μια κοινή ημερομηνία του Πάσχα".

ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΔΙΑΣΠΑΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (4ο ΜΕΡΟΣ)

Στό προηγούμενο ἄρθρο μᾶς εἴχαμε ἀναφέρει ὅτι «Τίς κατευθύνσεις, ποῦ ἔπρεπε νά ἀκολουθεῖ ἡ λεγόμενη Ὀρθοδοξία στό τόπο μᾶς περιγράφει ἕνας μασόνος ὑπουργός, ὁ Ἀνδρέας Μιχαλακόπουλος, ὁ ὁποῖος μέ ἐπιστολή ποῦ ἔστειλε τό 1916 στόν Ἐλευθέριο Βενιζέλο, τοῦ πρότεινε νά καλέσει ἀπό τήν Κύπρο, τόν ἐκεῖ μασόνο Μητροπολίτη Κιτίου Μελέτιο Μεταξάκη, ν’ ἀναλάβει τήν πρωτοκαθεδρία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιά νά ἐφαρμόσει περαιτέρω τά προδοτικά σχέδια τῶν ξένων. Ἡ ἐπιστολή αὐτή ἀξίζει νά διαβαστεῖ ἀπό κάθε πιστό».

Ἡ ἐπιστολή αὕτη ἀναφέρει τά ἕξης

«Σεβαστέ μου κ. Πρόεδρε, σᾶς ἔλεγα πρό καιροῦ εἰς τό Συμβούλιον, ὅτι ὅταν ξεμπερδέψωμεν μέ τό καλό ἀπό τόν ἐθνικό ἀγώνα... πρέπει διά τό καλόν τοῦ τόπου, νά ἀναλάβητε ἕναν ἄλλον, ἐπίσης μεγάλον, τήν τακτοποίησιν ἐπί τό νεωτεριστικώτερον τῶν θρησκευτικῶν μας πραγμάτων... ἐννοῶ καί τά τοῦ κλήρου, καί τά τῶν θρησκευτικῶν ἐκδηλώσεων (λειτουργιῶν, ἑορτῶν, ἥμερων ἀργίας, ἅγιων πολυωνύμων κ.λπ.) καί τά τῶν μοναστηριακῶν κτημάτων καί εἴ τι ἄλλο. Θά σᾶς χρειασθῆ νά τεθῆ ἐπικεφαλῆς τῆς ἀληθῶς ἐπαναστατικῆς μεταρρυθμίσεως ἕνας εὐρείας διάνοιας - σχεδόν σάν καί ἐσάς εἰς τήν πολιτικήν - κληρικός. Τόν ἔχετε. Εἶναι ὁ Κιτιου Κύπρου Μελέτιος Μεταξάκης.

Αὐτός θά γίνη ὑπό τήν κηδεμονία σας ὁ Βενιζέλος τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας.

Ποῖα τά χρήζοντα μεταρρυθμίσεως, ἀφοῦ ἡ ἐπανάστασις ἡ πολιτική, θέση κατά μέρος τόν Προκόπιον τῶν Ἀθηνῶν καί τούς ομοίους του εἰς τήν διανόησιν καί τόν καλογηρισμόν, καί καταρτίση τήν ἐκκλησιαστικήν ἱεραρχίαν;

α) Κατάργησις τῶν νηστειῶν - αἱ ὁποῖοι εἶναι σήμερον ἕνας τύπος. Κάνεις δέν νηστεύει, εἰ μή ὁ μή ἔχων νά φάγη. Οἱ Ἀγγλοι καί Γερμανοί καί οἱ βόρειοι ἀκόμη Ἰταλοί (πού ἔχουν ἀπελευθερωθῆ ἀπό τόν θρησκευτικόν φανατισμόν) τρώγουν καλά, τρώγοντες δέ καλά καί φυλήν καλήν κατασκευάζουν. Τό φαγί φέρνει τήν δύναμιν πρός ἐργασίαν καί ἡ ἐργασία τό κέρδος καί τό κέρδος τό καλό φαγί... β) Ρύθμισις τῶν διαφορῶν τελετῶν καί λειτουργιῶν ἐπί τό νεωτεριστικώτερον. Λιγώτερο πάπα, λιγώτερο ψάλτη, λιγώτερο διάκο καί πολύ ἱεροκήρυκα - ἑρμηνευτήν. Τί καταλαμβάνει ὁ λαός πού πηγαίνει εἰς τάς ἀκολουθίας; ... ἀπό αὐτάς τάς καταναλωθείσας ὥρας καί τήν ὀρθοστασίαν; Μηδέν.

γ) Οἱ ἱερεῖς ἐξερχόμενοι ἐκ τῶν εἰδικῶν σχολῶν θά ἔχουν μάθει ὄχι τί σημαίνει τό «πρόσχωμεν, τά ἅγια των ἁγίων...», ἀλλά πώς θά ὁμιλήσουν καταλεπτῶς εἰς τόν λαόν... διά τήν ἀποταμίευσιν... διά τά πολιτικά ἀκόμη καθήκοντα τῶν ἀκροατῶν των κ.λπ. δ) θά λείψουν αι ἐορταί τῶν διαφόρων Αι Θανάσηδων καί αγι- Ἀνδρέηδων καί, καί προφάσεις πρός ἀργίαν. Ἡ Κυριακή ἀργία καί 2-3 μόνον ἡμέραις τό ἔτος ὁλόκληρον, εἶναι ἀρκετή τεμπελιά... Μοῦ εἶχε πέσει εἰς τά χεριά... ἕνα γαλλικό βιβλίον ἔχον τόν τίτλον PANORAMA DU PREDICATEUR, ὀγκῶδες... θά ἐκδοθῆ ἕνα τέτοιο ὑπό καλῶν κληρικῶν καί λόγιων συνεργαζομένων ἐπί τούτω. Καί τό ὄνομα Ἅγιος θά λείψη... ε) Θά καταργηθοῦν τά μοναστήρια, αι ἐστίαι πάσης διαφθορᾶς καί καταχρήσεως ἠθικῆς καί περιουσιακῆς. Τά κτήματά των θά γίνουν τῶν γεωργῶν...

Φυσικά αὐτά πού ἐκθέτω ἀνωτέρω εἶναι ἐλάχιστα σημεῖα. Θά εἶναι πολλά ἀκόμα τά χρήζοντα μεταρρυθμίσεως... Θά σᾶς εἴπουν κ. Πρόεδρε, ὅτι εἶναι δυσκολος ἡ ἐπιχείρησις τοιούτου ἔργου, ὅτι ὁ λαός θά ἑξαναστῆ κατά τῶν νέων εἰκονοκλαστῶν. Ὅτι θά ἐγερθῆ ἐπανάστασις κατά τῶν βεβήλων. Τίποτα ἀπό ὅλα αὐτά δέν θά συμβῆ, τήν ὥρα πού θά ἔχη μεγαλώσει τό ἰδικόν σᾶς γόητρον... Ἄν ἡ ENTENTE (σ.σ. οἱ δυτικοί μας σύμμαχοι), ὡς ὅλοι πεποίθαμεν, ἐπιβάλη τούς ὅρους τῆς εἰρήνης, θά προσφέρη εἰς τόν Βενιζέλον - Ἑλλάδα τουλάχιστον τήν Κύπρον. Αὐτό εἶναι ἡ σκέψις μου... Οὐδείς θά ἔχη τό ἀνάστημα νά δημιουργῆ ταραχάς, οἴας κατά Θεοτόκη ἐδημιούργουν διά τά εὐαγγελικά...

Ἡ καταλλήλως συγκροτηθησομένη παρασκευαστική τῆς μεταρρυθμίσεως ἱεραρχία, θά ἔχη ὡς αἰτίαν τῆς ἐργασίας τήν ἀνάγκη τῆς διαρρυθμίσεως τῶν θρησκευτικῶν ἠμῶν πραγμάτων... μέ τήν περικοπήν τῆς ἐκτάσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Δεύτερον, ἡ ἀντίληψις ἥν ἔχω, ὅτι ὁ ἑλληνικός λαός, ὁ πολύς, οἱ ἐργαται καί οἱ ἀγρόται, δέν ἀγαποῦν κάτ οὐσίαν τά θεία μηδέ εἶναι εὐλαβεῖς. Εἰς τάς Ἐκκλησίας πηγαίνουν γυναῖκες, οἱ δέ ἐργάται καί ἀγρόται τήν βλασφημίαν κατά τοῦ θείου ἔχουν εἰς τά χείλη των ὡς σίελον καθημερινόν.

Ἄλλωστε, ἡ ἐσωτέρα διαρρύθμισις τῶν ἐκκλησιῶν δέν θά ἀλλάξη, πρός τό παρόν... Ὁ ἀγών ὁ γενομενος ἐν Γαλλία τελευταίως, δέν ἦτο ἀσθενέστερος ἀπό ἐκεῖνον πού προβλέπομεν...

Ἰδικός Σας

ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΙΧΑΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Πώς θα αλλάξουν τα αναστημένα σώματα κατά την Δευτέρα Παρουσία;

Μαρτυρία του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, στον οποίον ο Θεός αποκάλυψε πώς θα αλλάξουν τα υλικά σώμάτα και θα αφθαρτοποιηθούν κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Ιησού Χριστού! Το κείμενο λήφθηκε από το βιβλίο: "Άγιος Συμεών Ο Νέος Θεολόγος", ο βίος του Αγίου, από τον Νικήτα Στηθάτο, κριτική έκδοση του Αρχιμ Συμεών Κούτσα, Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ, σελ. 189-193.

Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου

Μια μέρα, καθώς προσευχόταν [ο Αγιος Συμεών] με καθαρότητα και συνομιλούσε με τον Θεό, είδε πως ο αέρας άρχισε να φωτίζει το νου του, και ενώ ήταν μέσα στο κελί του, νόμιζε ότι βρισκόταν έξω, σ’ ανοιχτό χώρο. Ήταν νύχτα, που μόλις είχε ξεκινήσει. Τότε άρχισε να φέγγει από ψηλά όπως το πρωινό ροδοχάραμα- ω των φρικτών οπτασιών του ανδρός!-, και το οίκημα κι όλα τ’ άλλα εξαφανίστηκαν, και νόμιζε ότι δεν ήταν καθόλου σε οίκημα. Τον συνέπαιρνε ολότελα θεία έκσταση αντιλαμβανόμενος καλά με τον νου του το φως εκείνο που του εμφανιζόταν. Αυτό μεγάλωνε λίγο –λίγο κι έκανε τον αέρα να φαίνεται πιο λαμπερός κι αισθανόταν τον εαυτό του μ’ ολόκληρο το σώμα του να βρίσκεται έξω από τα γήινα.

Αλλά επειδή εξακολουθούσε να λάμπει ακόμη περισσότερο εκείνο το φως και του φαινόταν σαν ήλιος που μεσουρανώντας έλαμπε από ψηλά, αισθανόταν σαν να στέκεται στο μέσο του φωτός και ότι ολόκληρος ο εαυτός του μαζί με το σώμα του ήταν γεμάτος από χαρά και δάκρυα λόγω της γλυκύτητας που του προξενούσε η παρουσία του. Παράλληλα έβλεπε ότι το ίδιο φως κατά τρόπο θαυμαστό ήρθε σε επαφή με το σώμα του και σιγά-σιγά διαπερνούσε τα μέλη του. Η έκπληξη αυτής της οπτασίας τον απομάκρυνε από την προηγούμενη θεωρία και τον έκανε να αισθάνεται μόνο αυτό το εξαίσιο πράγμα που συνέβαινε μέσα του. Έβλεπε, λοιπόν, ότι το φως εκείνο σιγά-σιγά εισχωρούσε σ’ ολόκληρο το σώμα του, την καρδιά και τα έγκατά του και τον έκανε ολόκληρο σαν φωτιά και φως. Και όπως προηγουμένως το οίκημα, έτσι και τώρα τον έκανε να χάσει την αίσθηση του σχήματος, της θέσεως, του βάρους και την μορφής του σώματος και σταμάτησε κα κλαίει. Τότε ακούει μια φωνή από το φως να του λέει: «Κατά τον ίδιο τρόπο είναι αποφασισμένο ν’ αλλάξουν οι Άγιοι που θα ζουν και θα βρίσκονται ακόμη εδώ κατά την ώρα της έσχατης σάλπιγγας, κι έτσι μεταμορφωμένοι θ’ αρπαγούν, όπως λέει και ο απόστολος Παύλος».

Για πολλές ώρες όντας ο μακάριος σ’ αυτήν την κατάσταση, ανυμνώντας μυστικά και ακατάπαυστα το Θεό και κατανοώντας τη δόξα που τον περιέβαλλε και την αιώνια μακαριότητα που πρόκειται να δοθεί στου Αγίους, άρχισε να σκέφτεται και να μονολογεί μέσα του: «Άραγε θα ξαναγυρίσω πάλι στην προηγούμενη κατάσταση του σώματος μου ή θα ζήσω έτσι συνέχεια;» Μόλις έκανε τη σκέψη αυτή, αμέσως αισθάνθηκε να περιφέρει το σώμα του σαν σκιά ή σαν πνεύμα. Καταλάβαινε ότι είχε γίνει, όπως είπαμε, ολόκληρος με το σώμα του φως χωρίς μορφή, χωρίς σχήμα και άυλο. Και το μεν σώμα του το αισθανόταν ότι υπάρχει, πλην όμως χωρίς υλικές διαστάσεις και σαν πνευματικό. Αισθανόταν δηλαδή να μην έχει καθόλου βάρος ή όγκο κι απορούσε βλέποντας τον εαυτό του που είχε σώμα να είναι σαν ασώματος. Και το φως που λαλούσε μέσα του, όπως και προηγουμένως, του έλεγε και πάλι: «Τέτοιοι θα είναι μετά την ανάσταση στον μέλλοντα αιώνα όλοι οι άγιοι περιβλημένοι ασωμάτως με σώματα πνευματικά ή ελαφρότερα και λεπτότερα και πιο αιθέρια ή παχύτερα και βαρύτερα και πιο γεώδη, από τα οποία θα καθορισθεί για τον καθένα η στάση και η τάξη και η οικείωση με το Θεό».

Αυτά όταν άκουσε ο θεοπτικότατος και θεόληπτος Συμεών κι αφού είδε το ανέκφραστο θεϊκό φως κι ευχαρίστησε τον Θεό, που δόξασε το γένος μας και το έκανε μέτοχο της θεότητας και της βασιλείας Του, ξαναγύρισε πάλι στον εαυτό του και βρέθηκε ξανά μες στο κελί του στην προηγούμενη ανθρώπινη φυσική κατάσταση. Όμως με όρκους διαβεβαίωνε εκείνους με τους οποίους είχε θάρρος και φανέρωνε τα μυστικά του, ότι «για πολλές ημέρες αισθανόμουν αυτή την ελαφρότητα του σώματος χωρίς να καταλαβαίνω καθόλου ούτε κόπο, ούτε πείνα, ούτε δίψα».

Επειδή, λοιπόν, με αυτά ενωνόταν μόνο με το Πνεύμα κι ήταν γεμάτος από τα θεϊκά χαρίσματά Του- και φυσικά είχε καθαρίσει και ο ίδιος πλήρως το νου του-, έβλεπε οπτασίες και φρικτές αποκαλύψεις του Κυρίου όπως παλαιά οι Προφήτες। Έτσι, έχοντας αποστολική διάνοια, επειδή την ύπαρξή του κατηύθυνε και κινούσε το θείο Πνεύμα, είχε και το χάρισμα του λόγου που έβγαινε από τα χείλη του και, ενώ ήταν όπως κι εκείνοι αγράμματος, θεολόγησε και με τα θεόπνευστα συγγράμματα του διδάσκει τους πιστούς την ακρίβεια της ευσεβούς ζωής. Έχοντας ανέλθει σ’ ένα τέτοιο πνευματικό επίπεδο, αρχίζει να συγγράφει ασκητικούς λόγους κατά κεφάλαια για τις διάφορες αρετές και τα πάθη που αντίκεινται σ’ αυτές, από όσα αυτός έμαθε από την προσωπική του ασκητική ζωή και τη θεία γνώση που του δόθηκε, και περιγράφει με ακρίβεια τη μοναχική ζωή για όσους την ασκούν και έτσι γίνεται για τον ισραηλιτικό λαό των μοναχών ποταμός Θεού γεμάτος πνευματικά νερά.

ΑΠΟ ''ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ ΘΑ ΣΩΣΗ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ''

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΕΙΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ. Η ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΡΤΗΣΕΩΝ ΜΑΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΑΥΤΗ ΠΕΡΙΟΔΟ.

ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΔΙΑΣΠΑΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (3ο ΜΕΡΟΣ)

Τήν καταστροφή τῆς «ὀρθῆς πίστεως» ἀνέλαβαν κυρίως οἱ Θεολογικές Σχολές καί οἱ θεολόγοι τους.

Οἱ Πατέρες ξεκαθάρισαν τό τί εἶναι «θεολογία» καί ποιοί εἶναι πραγματικοί «θεολόγοι». Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος π.χ. λέει ὅτι θεολόγοι εἶναι ὅσοι ἔφτασαν στή «θεωρία τοῦ Θεοῦ», ἤ τό ἐλάχιστον, ὅσοι διανύουν τό στάδιο τῆς καθάρσεως. Γι’ αὐτό ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι φειδωλή στήν ἀπονομή τοῦ τίτλου «θεολόγος», μολονότι ὅλοι οἱ θεούμενοι εἶναι πραγματικοί θεολόγοι. Ἐξαιρετικά ὀνόμασε θεολόγους μόνο τρεῖς ἁγίους της, τόν Ἰωάννη τό Θεολόγο, τό Γρηγόριο τό Θεολόγο καί τόν Συμεών τό νέο Θεολόγο.

Γιά τούς Πατέρες «θεολογία» εἶναι ἡ ἐμπειρία τῆς θεώσεως, ποῦ ἀπόκτησαν οἱ ἅγιοί της. Γι’ αὐτό ἡ ἐμπειρία τῆς θεώσεως αὐτῆς εἶναι τό θεμέλιό της Ὀρθοδοξίας. Χωρίς αὐτή δέν ὑπάρχει Ὀρθοδοξία.

β. Γιά τούς Φράγκους θεολόγοι εἶναι οἱ ἀσχολούμενοι σχολαστικά μέ τή στοχαστική ἐνασχόληση μέ τή γνώση τοῦ Θεοῦ. Ὁ στοχασμός εἶναι τό θεμέλιό της σχολαστικῆς θεολογίας, ὅπως τή διαμόρφωσε ὁ Θωμάς Ἀκινάτης. Τή θεολογία αὐτή, ποῦ εἶναι θεολογία τοῦ παπισμοῦ, πάντα τήν πολέμησαν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, κυρίως ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς.

Αὐτή θέλησαν νά μεταφυτεύσουν στήν Ὀρθοδοξία οἱ Φράγκοι, ἀφοῦ παρόμοιο ἐγχείρημά τους τόν 14ο αἰώνα ἐπί ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ ἀπέτυχε.

γ. Γιά τό σκοπό αὐτό ἱδρύθηκαν οἱ Θεολογικές Σχολές στό χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ Κοσμᾶς Φλαμιάτος, ὅταν τόν 19ο αἰώνα ἱδρύθηκε ἡ Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης, μέ τή διορατικότητά του ἀπoκάλυψε ὅτι ὁ σκοπός ποῦ ἱδρύονται τέτοιες Σχολές στό χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι το νά διαπλάσουν ἕνα νέο τύπο θεολόγου, πέρα ἀπ’ τίς Ὀρθόδοξες προδιαγραφές, προκειμένου τά ἄτομα αὐτά νά γίνουν ἐπίσκοποι καί νά συνέλθουν κάποια μέρα σέ Οἰκουμενική Σύνοδο, γιά ν’ ἀποφασίσουν τήν κατάργηση τῆς Ὀρθοδοξίας!

Οἱ καθηγητές, ποῦ διορίστηκαν ἀπ’ τήν ἀρχή γιά νά διδάσκουν σ’ αὐτές τίς θεολογικές Σχολές, ἦταν σπουδαγμένοι εἴτε στή Δύση, εἴτε στή Ρωσία. Οἱ μέν πρῶτοι ἦταν συνήθως φιλελεύθεροι, οἱ δέ ἄλλοι συντηρητικοί.

΄Ἔτσι, οἱ «Ὀρθόδοξες» αὐτές Θεολογικές Σχολές ἄρχισαν νά «παράγουν» θεολόγους φιλελεύθερους, ἤ συντηρητικούς. Ὄχι ὅμως «παραδοσιακούς», δηλ. φορεῖς τῆς Πατερικῆς Παραδόσεως, ποῦ νά διδάσκουν πῶς φτάνει ὁ πιστός στήν κατάσταση τῆς θεώσεως. Ἀντιλαμβάνεται λοιπόν ὁ καθένας, τό πόση ζημιά προκάλεσαν στήν Ὀρθοδοξία οἱ Θεολογικές Σχολές, ἀπό τίς ὁποῖες ἀποφοίτησαν κατά καιρούς οἱ κληρικοί της, ἀλλά καί οἱ θεολόγοι, ποῦ διδάσκουν τήν Ὀρθοδοξία τά νέα παιδιά στά σχολεῖα.

Γιά τήν καταστροφή τῆς «ὀρθῆς ζωῆς» τῶν πιστῶν στό χῶρο της Ὀρθοδοξίας εὐθύνονται κυρίως οἱ λεγόμενες θρησκευτικές ὀργανώσεις. Μέ τόν «εὐσεβισμό», ποῦ ἔφεραν στό τόπο μας, ἀντικατέστησαν τόν ἀσκητικό βίο, ὡς μέθοδο θεραπείας τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, μέ τά «καλά ἔργα»!

Γι’ αὐτό κηρύχτηκε ἕνας ὑπόγειος κατατρεγμός καί διασυρμός τῶν μοναχῶν, τάχα ὡς ἀγράμματων, ἄξεστων καί ἀποτυχημένων στήν κοινωνία ἀτόμων, μέ τά ὁποῖα δέν ἀξίζει τό κόπο ν’ ἀσχολεῖται κανένας. Δέν πρέπει νά ἀμφιβάλλει κανένας, ὅτι οἱ θρησκευτικές ὀργανώσεις ξεπήγασαν ἀπό τή Δύση. Ἕνας ἄνθρωπος, ποῦ συντέλεσε στήν ἐμφάνισή τους στόν τόπο μας, εἶναι ὁ Ἀπόστολος Μακράκης, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀντιπροσωπευτικός τύπος της ἀπό-ὀρθοδοξοποιημένης Ὀρθοδοξίας!

Ἀπό τό κίνημα τοῦ πλανεμένου αὐτοῦ ἀνθρώπου προῆλθε ὁ ἱερομόναχος Εὐσέβιος Ματθόπουλος, ὁ ἱδρυτής τῆς γνωστῆς ἀδελφότητας, ἡ ὁποία ἔμελλε τόν περασμένο αἰώνα νά κυριαρχήσει στήν πνευματική καί ἐκκλησιαστική ζωή τοῦ τόπου μας.

Εἶναι ἀξιοπερίεργό το ὅτι ὁ ἱερομόναχος αὐτός, ὁ Εὐσέβιος Ματθόπουλος, ποῦ ἐνῶ προερχόταν ἀπ’ τό μοναχισμό, δέν τόν εἶχε ἀγγίξει καθόλου ἡ ἀσκητική ζωή, ποῦ διδάσκουν οἱ Πατέρες ὡς μέθοδο γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Τίς ἰδέες τοῦ μάλιστα, ὁ Εὐσέβιος Ματθόπουλος, τίς ἀποτύπωσε σέ ἕνα βιβλίο του, ποῦ φέρει τόν τίτλο «ὁ Προορισμός τοῦ ἀνθρώπου», κι ἀποτέλεσε τό ἀγαπημένο ἐντρύφημα τῶν ἀνθρώπων τῶν ὀργανώσεων τόν περασμένο αἰώνα.

Τίς κατευθύνσεις, ποῦ ἔπρεπε νά ἀκολουθεῖ ἡ λεγόμενη Ὀρθοδοξία στό τόπο μᾶς περιγράφει ἕνας μασόνος ὑπουργός, ὁ Ἀνδρέας Μιχαλακόπουλος, ὁ ὁποῖος μέ ἐπιστολή ποῦ ἔστειλε τό 1916 στόν Ἐλευθέριο Βενιζέλο, τοῦ πρότεινε νά καλέσει ἀπό τήν Κύπρο, τόν ἐκεῖ μασόνο Μητροπολίτη Κιτίου Μελέτιο Μεταξάκη, ν’ ἀναλάβει τήν πρωτοκαθεδρία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιά νά ἐφαρμόσει περαιτέρω τά προδοτικά σχέδια τῶν ξένων. Ἡ ἐπιστολή αὐτή ἀξίζει νά διαβαστεῖ ἀπό κάθε πιστό.

Ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος πράγματι κάλεσε τόν Μελέτιο Μεταξάκη καί τόν ἀνέδειξε Μητροπολίτη Ἀθηνῶν. Ἀργότερα δόθηκε στόν Μητροπολίτη Ἀθηνῶν, ὁ τίτλος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Ἤδη, τό πεδίον ἦταν ἐλεύθερο, νά σύρουν ὅπου ἤθελαν οἱ ξένοι, σύμφωνα μέ τά σχέδιά τους καί χωρίς ἀντιδράσεις, τόν προδομένο καί ἀπό-ὀρθοδοξοποιημένο λαό τῆς Ἑλλάδας.

Τό Πατριαρχεῖο, μέ Πατριαρχική Ἐγκύκλιο τό 1919, εἶχε ἀνοίξει τό δρόμο. Ὁ Μελέτιος Μεταξάκης εἶχε καταλάβει τόν Πατριαρχικό θρόνο καί μποροῦσε πλέον νά προσφέρει τίς ὑπηρεσίες του στήν ἐκτέλεση τῶν σχεδίων τῶν ξένων. Εἶχε συγκαλέσει τό λεγόμενο «Πανορθόδοξο Συνέδριο», ποῦ ἐνέκρινε τίς μεταρρυθμίσεις ποῦ ἐπεδίωξε, μεταξύ των ὁποίων καί τήν ἀποδοχή τοῦ Φράγκικου ἤ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου. Ἤδη, εἶχαν δρομολογηθεῖ τά πάντα, γιά τή διάλυση τῆς Ὀρθοδοξίας.

Τό ἀπροσδόκητο ὅμως γεγονός τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς, ἄλλαξε κάπως τήν κατάσταση. Ἐνάμιση ἑκατομμύριο περίπου ξεριζωμένου ἑλληνισμοῦ βρῆκε καταφύγιο στήν Ἑλλάδα. Ὁ ἑλληνισμός αὐτός, οἱ πρόσφυγες, δέν εἶχαν ἀπεμπολήσει τήν Ὀρθοδοξία, ὅπως οἱ Ἑλλαδίτες. Μέσα στή δυστυχία τούς ἔκπληκτοι εἶδαν τήν κατάντια τῆς Ὀρθοδοξίας στό τόπο μας. Δέν εἶχαν ἀχρηστευθεῖ τά ἀντανακλαστικά τους. Καί ὅταν ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος στίς 10 Μαρτίου 1924 θέλησε νά εἰσαγάγει τό φράγκικο ἡμερολόγιο, αὐτοί κυρίως ξεσηκώθηκαν. Μαζί τους ξεσηκώθηκαν καί ὅσοι ἀπ’ τήν Ἑλλάδα, διατήρησαν κάτι ἀπ’ τήν Ὀρθοδοξία. Δέν ξεσηκώθηκε ὅμως κανένας ἐπίσκοπος, ἤ θεολόγος, δεῖγμα τοῦ φραγκέματός τους.

Ὁ λαός αὐτός ἀπέδωσε τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου στό «φράγκεμα» τῶν Ὀρθοδόξων. Γι’ αὐτό ἀπέκοψε κάθε «κοινωνία» μέ τήν καινοτόμο Ἱεραρχία. ΄Ἔτσι, προκλήθηκε τό ἡμερολογιακό σχίσμα τοῦ 1924., μέ ὑπαιτιότητα τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί τῆς περί αὐτόν Ἱεραρχίας.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ