Προερχόμενος ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, ἀπὸ ὅπου ἐξεδιώχθη ὑπὸ τοῦ Πατριάρχου Δαμιανοῦ διὰ τὴν ἀνταρτικὴν πολιτείαν του, ἀνέβησε εἰς τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς θρόνους παρανόμως διὰ νὰ διασπείρει τὴν ἀσέβειαν καὶ τὴν ἀπώλειαν μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων.
Ὁ Μεταξάκης ἤρχισε τὴν προδοτικὴν «σταδιοδρομίαν» του ὡς μητροπολίτης Κιτίου, Κύπρου, ὅπου τὸν ἐπέβαλεν ἡ μασωνία. Ὅπως ἔγραψε τὸ ἐπίσημον ὄργανον τῶν μασώνων «Πυθαγόρας - Γνώμων», οὗτος ἔγινε μασῶνος εἰς τὴν στοὰν «Ἁρμονία» Κωνσταντινουπόλεως τὴν 15 Μαρτίου 1910˙ εἶχε δὲ τὸν ὕψιστον βαθμὸν ἐν τῆ μασωνία.
Ἀκολούθως οὗτως μετεπήδησεν εἰς τὴν Μητρόπολιν Ἀθηνῶν καὶ ἀμέσως κατέστρωσε καὶ ἐκεῖ «Καταστατικὸν χάρτην» καὶ ἤνοιξε τὴν ὁδὸν εἰς τοὺς μετ’ αὐτόν, ὥστε ἕκαστος ρηξικέλευθος ἀρχιεπίσκοπος νὰ κατασκευάζη Καταστατικὸν χάρτην κατὰ τὰ μέτρα του, ὡσει ἐπρόκειτο περὶ πολιτικῶν τῆς ἐσχάτης φαυλότητος καὶ αὐθαιρεσίας. Οὗτος ἤνοιξε καὶ διευκόλυνε τὴν ὁδὸν εἰς τὸν ἀντίθεον Οἰκουμενισμὸν μὲ τὴν κοσμικὴν σατανικὴν «φιλίαν» τῶν δυσωνύμων αἱρετικῶν λύκων,
Μετὰ ταῦτα καταλείψας καὶ ταύτην καὶ γυρίζων τὴν Ἀμερικὴν μὲ παντελόνια καὶ καπέλο ὡσὰν λιμοκοντόρος, «κοσμικοῖς ἄρχουσι χρησάμενος» καὶ διὰ τῶν ὅπλων τῶν Ἀμυνιτῶν, εὐρισκόμενος εἰς Κωνσταντινούπολιν, ἐπεβλήθη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ὑπὸ τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, ἵνα δι’ αὐτοῦ, κατὰ τὸν ἀνωτέρω ἀοίδιμον Πατριάρχην Φιλόθεον, «ὁ ἐνεργῶν ἐν τοῖς υἱοῖς τῆς ἀπειθείας πονηρὸς καὶ ἀρχέκακος δράκων δυνηθῆ τῶν κατὰ γνώμην τυχεῖν». Πῶς καὶ μὲ ποίους τρόπους καὶ μέσα ἀνερριχήθη οὗτος εἰς τὸν ἕνα μετὰ τὸν ἄλλον τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς θρόνους, ἔγραφε σχετικῶς ὁ Κασσανδρείας Εἰρηναῖος εἰς τὸ περίφημόν του «Ὑπόμνημα» εἰς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος, συγκληθεῖσαν τῆ 14 Ἰουνίου 1929, λέγων, σὺν πολλοῖς ἄλλοις, περὶ τοῦ μοιραίου Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη, ὅτι:
«Ὁ ἔπηλυς οὗτος, ὡς τὸν χαρακτηρίζει, ἱκανοποιῶν ἁμαρτωλὰς θελήσεις καὶ ἰδιοτελεῖς ἐπιθυμίας ἀλλοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ μυστικῶν ἑταιριῶν, εἰς τὰς ὁποίας φιλοδοξία τυφλούμενος καὶ εἰς τὴν διαφήμησιν τοῦ ἐγώ του θυσιάζων τὰ πάντα, ὤφειλε τὴν διαδοχικὴν εἰς τὰ ὕπατα τῶν ἐπὶ μέρους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἀξιώματα ἄνοδον αὐτοῦ…».
Τὴν 22 Ἰουλίου 1935 ἐξελέγη Πατριάρχης Ἱεροσολύμων ὁ Τιμόθεος, τὴν δὲ 28 τοῦ ἰδίου μηνὸς ὁ Μεταξάκης ἐξέψυξεν «αἰφνιδίως καὶ ἐν τῆ ἀκμῆ τῆς δραστηριότητός του». Λέγεται, ὅτι κατὰ τὰς τελευταίας του ἡμέρας ἐξῆλθε τῶν φρενῶν καὶ ὑψῶν σχετλιαστικῶς τὰς χεῖρας καὶ οἰμώζων «ὤχ, ἔσχισα τὴν Ἐκκλησίαν, κατέστρεψα τὴν Ὀρθοδοξίαν» κλπ. ἀπέχρεμψε τὴν ψυχὴν εἰς χεῖρας τοῦ θεοῦ τῶν μασώνων…Ἰδοὺ τὸ ὑποκείμενον, τὸ ὁποῖον «ὁ ἀρχέκακος δράκων ὑπεδύθη», ἴνα ἐπιτύχη τὰ καταθύμιά του.
Χαρακτηρίζον τὸν ἄνθρωπον τοῦτον τὸ περιοδικὸν «ΖΩΗ», ἔγραφε ἐν τῆ νεκρολογία του, σὺν ἄλλοις, ταῦτα:
«… Διεμορφώθη εἰς ἰδιάζουσαν ἐν τῆ ἐκκλησία φυσιογνωμίαν. Ἐν αὐτῆ ἡ πολιτικὴ προσωπικότης ἀπερρόφα καὶ ὑποκαθίστα τὴν ἐκκλησιαστικὴν τοιαύτην.
Ἐνοχλούμενος ἀπὸ τὴν συντηρητικότητα, ἐξεδήλωνεν ἐλευθερίους τάσεις, αἵτινες πολλάκις ἐνεφανίζοντο ἀσυγκράτητοι, μολονότι — διὰ νὰ χρησιμοποιήσωμεν ἰδικήν του φράσιν — «τὰ πολλὰ σκοντάμματα τὸν ἠνάγκαζον νὰ μετριάζη» ταύτας. Ἐν τούτοις καὶ πάλιν δὲν ἐδυσκολεύετο νὰ προσαρμόζη, ἡ τουλάχιστον ν’ ἀποπειρᾶται τὴν προσαρμογὴν Ἐκκλησίας καὶ ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων εἰς τὴν σκοπιμότητα, νὰ θεωρῆ δὲ ἀκόμη καὶ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς θεσμοὺς εὐπροσαρμόστους εἰς τὴν σκοπιμότητα καὶ τὰς ἀπαιτήσεις τῆς ἐποχῆς… Μεγαλοπράγμων, ἀεικίνητος καὶ ἀκαταπόνητος˙ ἀλλὰ καὶ πολυπράγμων τῶν πρωτοβουλιῶν ἀρχηγὸς καὶ τῶν ἀπραγματοποιήτων σχεδἰων ἐφευρέτης καὶ σχεδιαστὴς ἔστρεφε τὴν ὁρμήν του, ὁσάκις δὲν εἶχεν ἄλλο πεδίο ἐργώδους δράσεως πρὸς τοὺς ἐκκλησιαστικοῦς θεσμούς, ἐπιζητῶν νὰ δίδη διέξοδον εἰς τὴν ἀνήσυχον πρωτοβουλίαν του διὰ μεταβολῶν ἐν τῆ ἐξωτερικῆ ζωῆ τῆς Ἐκκλησίας, προτοῦ γίνη ἡ δέουσα ἐργασία διὰ τὴν ἐσωτερικὴν ἀνακαίνισιν αὐτῆς…». ( «ΖΩΗ», Ἔτος ΚΕ΄, ἀρ. 1199).
Ἐνῶ, ὅπως ἀνέγραφε τὸ ἐπίσημον ὄργανον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ»:
«Ἡ ἀναγγελία τῆς ἐκλογῆς ὡς Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου τοῦ Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Μελετίου προὐκάλεσε τὴν ἔκρηξιν θυέλλης ἐν Ἀθήναις… Οἱ Ἑπτὰ ὡς πλειοψηφία τῆς Συνόδου ἐτηλεγράφησαν πρὸς τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Μελέτιον παρακαλοῦντες νὰ μὴ άποδεχθῆ τὴν ἐκλογὴν καὶ ἔλθη εἰς Κωνσταντινούπολιν χάριν τῆς εἰρήνης τῆς Ἐκκλησίας».
Ὁ δὲ Χρῆστος Ἀνδροῦτσος ἔγραφεν ὅτι «πάντες οἱ ἐν Κωνσταντινουπόλει εἰσὶν ὠνητοὶ» καὶ διὰ πραγματείας ἀπεδείκνυεν ἀντικανονικὴν καὶ παράνομον τὴν ἐπίβασιν τοῦ Μεταξάκη εἰς τὸν οἰκουμενικὸν θρόνον.
Ἐνῶ οὕτως ἐδέχθησαν τὴν «ἐκλογήν» του οἱ Ὀρθόδοξοι, οἱ δυσσεβεῖς προτεστάνται καὶ ὅπου γῆς οἰκουμενισταὶ ἐπανηγύρισαν ἐνθουσιωδῶς καὶ ἔπλεξαν διθυράμβους διὰ τὴν ἐκλογήν του, γνωρίζοντες ἀπὸ πολλοῦ τὸν ἄνδρα ἐκ τῶν μετ’ αὐτῶν θεομισήτων ἀντορθοδόξων ἐπαφῶν καὶ προδοσιῶν του καὶ βλέποντες ἐν τῶ προσώπω του τὸν ἐκτελεστὴν τῶν κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας σχεδίων των.
Σημειοῦμεν μερικὰ «δειγματικῶς», ἐξ ὅσων εἶπον καὶ ἔγραψαν οἱ ὅπου γῆς «μεγάλοι» τοῦ προτεσταντισμοῦ ‑ οἰκουμενισμοῦ ἐπὶ τῆ ἐκλογῆ του καὶ μετὰ ταῦτα, διὰ νὰ ἐννοηθῆ «ποίοις κυρίοις ἐδούλευεν» οὗτος καὶ χάριν τίνων ἐνήργησεν ὡς ἐνήργησεν.
Οἱ CHURCH TIMES τοῦ Λονδίνου ἔγραφον:
«Πρέπει νὰ εἴμεθα εὐχαριστημένοι καὶ ὑπερήφανοι διότι ὁ Θεὸς ἔδωκε τοιοῦτον ποιμενάρχην εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν κατὰ τὰς ἡμέρας ταύτας…».
«Ὑπὸ τῆς ἐνταῦθα (Ν. Ὑόρκη) Μεγάλης Ἐπισκοπιανῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας ἐγένετο ἡ ἀπονομὴ τοῦ Διπλώματος τῆς Θεολογίας πρὸς τὴν Α.Θ. Παναγιότητα τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην Μελέτιον Δ΄ … Ὁ Σεβ. Ἐπίσκοπος Νέας Ὑόρκης
WILLIAM T. MANNING… στρέφων τὸν λόγον περὶ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Μελετίου Δ΄, «τοῦ πατρὸς ἡμῶν καὶ ποιμένος» ὡς τὸν ὠνόμασεν, ἔπλεξε τὸ ἐγκώμιον αὐτοῦ ὡς ἱεράρχου ἐμφορουμένου ὑπὸ φλογερᾶς πίστεως καὶ γνησίως χριστιανικῶν ἰδεωδῶν. Διὰ τοῦτο τιμᾶται ὑφ’ ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου. Τοιοῦτον ὑπέροχον ἱεράρχην τιμῶμεν σήμερον. Ἡ ἀπονεμομένη αὕτη τιμὴ πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην τὸν πεπνυμένον τοῦτον ἱεράρχην, τὸν γνωστὸν διὰ τὰ φιλάδελφα αὐτοῦ αἰσθήματα πρὸς τὴν ἀδελφὴν Ἐπισκοπιανὴν Ἐκκλησίαν, δικαίως μᾶς κάμνει νὰ χαίρωμεν καὶ νὰ αἰσθανώμεθα ὑπερηφάνειαν διότι εἶναι τιμὴ ἀντανακλῶσα πρὸς ὅλην τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν…». Ὁ αὐτὸς «ἐπίσκοπος», καλέσας τὸν Μεταξάκην, «νὰ εὐλογήση τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας αὐτοῦ, προητοίμασε μεγαλειώδη δεξίωσιν ἐν τῶ καθεδρικῶ ναῶ τοῦ ἁγίου Ἰωάννου…».
Εἰς ἐπίσημον προτεσταντικὴν «ἔκθεσιν» περιελαμβάνοντο καὶ ταῦτα:
«Ἡ παρουσία ἐξεχόντων ἀντιπροσώπων τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἐν Λονδίνω κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς Συνδιασκέψεως τοῦ LAMBETH καὶ ἐν Γενεύη, αἱ ἐπισκέψεις εἰς τὴν χώραν ταύτην (Ἀμερικὴν) καὶ εἰς τὴν Ἀγγλίαν τῆς Α.Α. τοῦ τότε Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Μελετίου, ἡ παρατεταμένη διαμονή του ἐνταῦθα καὶ ἡ ἐκλογὴ αὐτοῦ ὡς Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως καὶ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου τῆς ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, συνετέλεσαν πολὺ εἰς τὴν προπαρασκευὴν τῆς ἑνώσεως τῆς Ἀγγλικανικῆς καὶ τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Α. Παναγιότης ἐπανειλημμένως καὶ μάλιστα εἰς τὸν ἐνθρονιστήριον αὐτῆς λόγον ὑπεσχέθη νὰ συμβάληται εἰς τὴν ἕνωσιν μεταξὺ τῆς Ἀνατολικῆς, Παλαιοκαθολικῆς καὶ Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας…».
Ὁ ἐκ τῶν τότε καθηγητῶν τῆς σχολῆς Χάλκης Παντολέων Κομνηνός , ὅστις ἦτο ποτισμένος ὅλον τὸ δηλητήριον τοῦ προτεσταντισμοῦ καὶ Οἰκουμενισμοῦ, ἔγραφε διὰ τὸν Μεταξάκην:
«Τὸ ὅλον κήρυγμα τῆς Α.Θ. Παναγιότητος ἀπὸ τῆς ἡμέρας τῆς εἰς τὸν θρόνον τῶν Χρυσοστόμων καὶ τῶν Γρηγορίων ἀναρρήσεως αὐτοῦ καὶ ἰδιαιτέρως οἱ πρὸς τοὺς καθηγητὰς τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας ἐμπνευσμένοι λόγοι του ἐμβάλλουν πολλὴν τὴν ἐλπίδα, ὅτι πρὸς τοῖς ἄλλοις ἀγαθοῖς θὰ ἡγηθῆ ἡμῶν ὡς ἄλλος Μωϋσῆς καὶ εἰς τὴν διάνοιξιν τῶν ὁριζόντων, οὓς ὑπηνίχθη˙… ὀφείλομεν νὰ ἔχωμεν πεπλατυσμένην καὶ οὐχὶ στενὴν τὴν καρδίαν πρὸς πάντας… ὥστε νὰ καταστῆ βαθμηδὸν δυνατὸν, ὅπως οἱ χθὲς καὶ πρώην ἀπεξενωμένοι καὶ πολέμιοι, αἰσθανθῶμεν βαθύτερον τοὺς συνδέοντας αὐτοὺς δεσμοὺς καὶ τείνωσι πρὸς ἀλλήλους δεξιὰς φιλίας καὶ κοινωνὶας. Αἱ ἀρχαὶ αὗται, μετὰ ἰδιαιτέρου ἀπό τινος
ζήλου πρεσβευόμεναι καὶ καλλιεργούμεναι ἐν Ἀγγλία καὶ Ἀμερικῆ, τείνουν εἰς τὴν ἐκ παντὸς τρόπου ἀνασύνδεσιν τῶν κεχωρισμένων μελῶν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος, πρὸς ὃ καὶ ὑλικὰ οὐχὶ τυχαῖα καταβάλλονται μέσα πρὸς συγκρότησιν συνεδρίων, πρὸς μελέτας καὶ δημοσιεύματα…».
Ἐκ τούτων ἐννοεῖ πᾶς τις «ποίων ἐξελέγη» Πατριάρχης ὁ Μεταξάκης καὶ διὰ ποίους σκοποὺς προωθήθη ὑπ’ αὐτῶν ἡ ἀναρρίχησίς του. Σημειωτέον δ’ ὅτι ὑπὸ τῶν Ἐπισκόπων τοῦ Πατριαρχείου εἶχε παραπεμφθῆ εἰς δίκην «ὡς ἔνοχος σχίσματος καὶ ἐπικοινωνίας μεθ’ αἱρετικῶν»˙ οἱ δὲ Συνοδικοὶ τῆς Ἑλλάδος τὸν ἔθεσαν ὑπόδικον «διὰ ἀντικανονικὰς πράξεις αὐτοῦ καὶ προέβησαν εἰς δίκην καὶ καταδίκην αὐτοῦ εἰς τὴν ἐσχάτην τῶν ποινῶν», (καθαίρεσιν).
Ἐπεμείναμεν εἰς τὴν σκιαγράφησιν τοῦ πρωτοστάτου τῆς ἀποστασίας τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ – Οἰκουμενισμοῦ Μεταξάκη, διότι καὶ μόνη ἡ προσωπικότης καὶ ἡ πρᾶξις αὐτοῦ ἀρκεῖ διὰ νὰ βεβαιωθῆ ὑπὸ ποίων καὶ διατὶ προωθήθη, ποίων τοὺς σκοποὺς καὶ τὰ σχέδια ἐξυπηρέτει, ΔΙΑΤΙ καὶ ΩΣ ΤΙ εἰσήχθη ὁ Νεοημερολογιτισμὸς, τοῦ ὁποίου τὴν εἰσαγωγὴν αὐτὸς πρῶτος ἀπεφάσισεν. Οὕτω δὲ ἐξηγεῖται καὶ ἡ καύχησις τῶν μασώνων, ὅτι «ἐὰν αὐτὴ ἡ λεγομένη κίνησις περὶ ἑνώσεως τῶν ἐκκλησιῶν εὐρίσκεται εἰς καλὸν δρόμον, τοῦτο ὀφείλεται εἰς τὴν τάξιν μας». Εἰς τὴν ὁποίαν «τάξιν» ἐπρώτευεν ὁ Μεταξάκης.
ΕΝ ΕΤΕΙ 1967 ἡ «Συντακτικὴ ᾿Επιτροπὴ τοῦ Τεκτονικοῦ Δελτίου ἀνέθεσεν» εἰς τὸν Μασῶνον ᾿Αλεξ. ᾿Ι. Ζερβουδάκην νὰ συντάξῃ μίαν μελέτην «ποὺ νὰ σκιαγραφῆ ἕνα ἀκόμη φωτεινὸ ἄστρο, ποὺ ἐλάμπρυνε καὶ κατηύγασε τὸν οὐρανὸ τῆς ῾῾᾿Ορθοδόξου ῾Ελληνικῆς Εκκλησίας᾿᾿».
῾Ο ᾿Α. ᾿Ι. Ζερβουδάκης πράγματι συνέγραψε μίαν λίαν ἐκτενῆ καὶ ἀξιόλογον ἐξ ἀπόψεως ἱστορικῆς βιογραφίαν τοῦ πατριάρχου Μ. Μ., ἀνερχομένην εἰς εἰκοσιπέντε σελίδας, ἐξ᾿ ἧς ἀναδημοσιεύομεν ἕνα μικρὸν τμῆμα, τὸ ὁποῖον βεβαίως ὁμιλεῖ ἀφ᾿ ἑαυτοῦ καὶ δὲν χρήζει
σχολίων ἡμετέρων.
Πάντως ἀξίζει νὰ σημειωθῇ εἰσαγωγικῶς, ὅτι ὅσα γράφει ὁ ᾿Α. ᾿Ι. Ζ. εἶναι πέρα πάσης ἀμφισβητήσεως καὶ δι᾿ ἄλλους λόγους, ἀλλὰ καὶ διότι - τὸ πλέον σοβαρὸν - εἶχε προσωπικὴν πεῖραν τῆς μασωνικῆς ἰδιότητος τοῦ Μ. Μ.
῾Η μαρτυρία του εἶναι λίαν εὔγλωττος: ῾Ο ᾿Α. ᾿Ι. Ζ. συνήντησε τὸν Μ. Μ. εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν κατὰ τὰς τραγικὰς ἡμέρας τοῦ 1922, ὡς μέλος τριμελοῦς ἐπιτροπῆς, καὶ συνεζήτησε μαζί του. «Φεύγοντας», λέγει ὁ ᾿Α. ᾿Ι. Ζ., «τὸν ἀποχαιρέτησα σὰν τέκτων ἕνα τέκτονα. Μοῦ χαμογέλασε καὶ μοῦ εἶπε ῾῾βλέπω ὅτι μὲ καταλαβαίνετε᾿᾿! ῾Η ἀνάμνηση αὐτὴ μὲ παρεκίνησε ν᾿ ἀναλάβω τὴν ἐντολὴ τῆς συντακτικῆς ἐπιτροπῆς τοῦ Δελτίου μὲ ἀπόφαση νὰ παρουσιάσω τὸν ἀδ.·. μας...».
Καὶ καταλήγει τὸ πολυσέλιδον ἄρθρον:
«Μὲ τὶς ψυχικὲς ἀρετὲς ποὺ ἦταν προικισμένος ὁ Μελέτιος, μὲ τὴν τετράγωνη λογική του, τὸ ἀνεξάρτητο καὶ ἀπαλλαγμένο ἀπὸ μικρότητες μυαλό του, δὲν εἶναι
παράξενο ὅτι βρέθηκε ἕτοιμος νὰ δεχθῇ καὶ τὸ τεκτ.·. φῶς.
Τὴν πρώτη φορὰ ποὺ πέρασε ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη (1906), γνωρίστηκε μὲ τέκτονες. Συνεζήτησε μαζί τους καὶ τοὺς ἐντυπωσίασε μὲ τὸ κριτικὸ καὶ εὐθύ του πνεῦμα, μὲ τὶς γνώσεις καὶ τὶς γνῶμες του ἐπάνω στὰ διάφορα ἐγκυκλοπαιδικά, γενικά, ἐκκλησιαστικὰ καὶ θρησκευτικὰ ζητήματα. Αὐτοὶ ἐνδιαφέρθηκαν νὰ μάθουν ποιὸς ἦταν καὶ τὶ εἶχε κάμει ἕως ἐκείνη τὴ στιγμή. ῞Οσα ἔμαθαν τοὺς παρακίνησαν νὰ τοῦ ὑποβάλουν, ἔντεχνα, τὴ δεύτερη φορὰ ποὺ ξαναβρέθηκε στὴν Πόλη, τὴν ἰδέα νὰ γίνῃ τέκτων. Φαίνεται ὅτι, στὴν περίπτωση αὐτή, οἱ Τέκτονες, μέλη τοῦ ῾Ελληνικοῦ Πολιτικοῦ Συνδέσμου Κωνσταντινουπόλεως, μὲ τοὺς ὁποίους συνεργάζονταν τότε ὁ Μελέτιος γιὰ τὸ φλέγον ζήτημα τῶν ᾿Αραβοφώνων ὀρθοδόξων (1908), ἐνέργησαν σωστά, ὥστε τὸ ἐρευνητικὸ καὶ φιλοπερίεργο πνεῦμα τοῦ Μελετίου, ποὺ εἶχε ἕως τότε πολλὰ ἀκούσει γιὰ τοὺς μασώνους στὴ Κύπρο καὶ ἀλλοῦ, νὰ ζητήσῃ ἀπὸ τοὺς συνεργάτες του, ποὺ ἐκτιμοῦσε, νὰ τοῦ δώσουν πληροφορίες γιὰ τὸν Τεκτονισμό, καὶ ἀφοῦ τοὺς ἄκουσε, ν᾿ ἀποφασίσῃ, μὲ τὴ γνωστὴ ὁρμητικότητα καὶ ἀποφασιστικότητά του νὰ μιμηθῇ τὸ παράδειγμα τόσων ἄγγλων καὶ ἄλλων ξένων ἐπισκόπων καὶ νὰ ζητήσῃ νὰ γνωρίσῃ καὶ μυηθῇ καὶ αὐτὸς στὰ μυστήρια ποὺ κρύβονται στὸν Τεκτονισμό !
σύντομη ἐξιστόρηση τῆς δράσης του. Σὲ κάθε περίπτωση, ἡ δικαιοσύνη καὶ οἱ πραγματικὲς τεκτ.·. ἀρετές, θἄλεγε κανείς, φυσικὰ καὶ αὐθόρμητα τὸν ὡδηγοῦσαν τὶ νὰ πῇ πῶς νὰ ἐνεργήσῃ. Τρανὸ παράδειγμα στὴν ἐπίδραση ποὺ ἔχει ὁ Τεκτ.·. στὴ διαμόρφωση τοῦ χαρακτῆρα τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν αὐτὸς ψυχικὰ εἶναι προετοιμασμένος νὰ δεχθῇ, τὰ διδάγματά του, ὅταν δηλ. εἶναι γεννημένος τέκτων, ὅπως ἦταν ὁ Μελέτιος.
῾Ο ἀδ.·. Μελέτιος, μετὰ τὴ μύησή του παρακολουθοῦσε τὶς ἐργασίες καὶ τὴ δράση τοῦ Τεκτ.·. παντοῦ ὅπου βρέθηκε στὴν πολυτάραχη ζωή του, καὶ οἱ περιστάσεις καὶ τὸ περιβάλλον τοῦ τὸ ἐπέτρεπαν .
῾Ο γράφων, ὅταν μοῦ ἔγινε ἡ τιμὴ νὰ ἰδῶ μὲ τὴ σειρἀ μου τὸ τεκτ.·. φῶς στὴ Σ.·. Στ.·. ῾῾῾Α ρ μ ο ν ί α ᾿᾿, ἐνθυμοῦμαι μὲ πόση ὑπερηφάνεια καὶ χαρὰ ὅλοι οἱ ἀδ.·. της μιλοῦσαν γιὰ τὴ μύηση τοῦ τότε ἐψηφισμένου Πατριάρχη Μελετίου, στὴ Στ.·. μας. Καὶ θὰ ἐνθυμοῦμε πάντοτε τὴν ἐξήγηση ποὺ ἔδωκε στὴν ἀπορία μου, γιατὶ πρέπει οἱ ἀδ.·. νὰ κρατοῦμε μυστικὴ αὐτὴ τὴ μύηση, ὁ φίλτ.·. μου ἀδ.·. Δημ. Ξανθός, ποὺ μὲ χειραγώγησε ν᾿ἀντιληφθῶ ὀρθὰ καὶ προωθήσω τὴν πραγματικὴ ἐσωτερική μου μύηση.
᾿Ολίγοι εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ σὰν τὸν ἀδ.·. Μελέτιο, δέχθηκαν τὸν Τεκτ.·. καὶ τὸν ἔκαμαν βίωμά των. Καὶ ὑπῆρξε πραγματικὴ ἀπώλεια ὅτι τόσο γρήγορα ἀνακλήθηκε ἀπὸ τὸν Μ.·.Α.·.Τ.·.Σ.·. στὴν Αἰων.·. ᾿Αν.·., πρὶν ὁλοκληρώσῃ τὰ ἔργα μὲ τὰ ὁποῖα ἐστεφάνωσε τὸ πέρασμά του ἀπὸ τὸν κόσμο μας».
ΕΝ ΕΤΕΙ 1929 ὁ Μητροπολίτης Κασσανδρείας Εἰρηναῖος ὑπέβαλε βαρυσήμαντον ῾Υπόμνημα εἰς τὴν «῾Ιερὰν Σύνοδον τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς ῾Ελλάδος, συγκληθεῖσαν τῇ 14.6.1929», εἰς τὸ ὁποῖον,μεταξὺ πολλῶν ἄλλων θεμάτων, ἀναφέρεται καὶ εἰς τὸν Μελέτιον Μεταξάκη μὲ ἐκπλήσσουσαν δριμύτητα. Τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Κασσανδρείας Εἰρηναίου τὰ λεγόμενα εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀμφισβητηθοῦν, καθ᾿ ὅσον ἐπιβεβαιοῦνται καὶ ἐκ πλήθους ἄλλων μαρτυριῶν. Αἱ παράγραφοι Δʹ καὶ Εʹ τοῦ ἱστορικοῦ ῾Υπομνήματος ἀποτελοῦν ἀληθῶς καταπέλτην κατὰ τοῦ ὄντως «μοιραίου Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη».
᾿Αλλ᾿ ἄς ἴδωμεν ἀποσπάσματά τινα τοῦ ἀρχιερατικοῦ αὐτοῦ ῾Υπομνήματος, τὰ ὁποῖα εἶναι πράγματι ἀποκαλυπτικά.
«Τὸ πνεῦμα τῶν νεωτερισμῶν καὶ τῆς ἀνταρσίας κατὰ τοῦ εὖ τε καὶ καλῶς ἐν παντὶ ἔχοντι κανονικοῦ καθεστῶτος τῆς ᾿Ανατολικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας ἐνεσαρκώθη ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ μοιραίου Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκι, ὅστις υἱοθετῶν τὰ σποραδικῶς κατὰ τὸ ἀρέσκον ἑκάστῳ διακηρυσσόμενα ἐν περιοδικοῖς καὶ τῷ ἡμερησίῳ Τύπῳ καὶ πλατυστόμως εὐκαίρως καὶ ἀκαίρως διαδιδόμενα, καὶ ἱκανοποιῶν ἁμαρτωλὰς θελήσεις καὶ ἰδιοτελεῖς ἐπιθυμίας ἀλλοδόξων ᾿Εκκλησιῶν καὶ μυστικῶν ἑταιρειῶν, εἰς τὰς ὁποίας ὁ φιλοδοξίᾳ τυφλούμενος καὶ εἰς τὴν
Οὕτω δὲ ἐνεργῶν, διάπλατα ἤνοιξε τὰς πύλας πρὸς πάντα νεωτερισμόν, καταργῶν οὕτω τὸ διακριτικὸν γνώρισμα τῆς ᾿Ανατολικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, καθ᾿ ὅ Αὕτη διετήρει ἀπαραχαράκτως καὶ ἀκαινοτομήτως πᾶν ὅ,τι παρέλαβε παρὰ τοῦ Κυρίου, τῶν ᾿Αποστόλων, τῶν Πατέρων, τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων...
Ποῖον δικαίωμα εἶχεν ὁ ἔπηλυς οὗτος ἄνευ τῆς γνώμης τῶν ἐπὶ μέρους Μητροπολιτῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου νὰ συγκαλέσῃ Πανορθόδοξον Συνέδριον; Καὶ κατὰ ποῖον νόμον ἤ κανόνα ὁ ἀρχηγὸς μιᾶς ἐπιμέρους ᾿Εκκλησίας ἀπεφάσισε τὴν ἀκύρωσιν ἀποφάσεως ὅλων τῶν Πατριαρχῶν τῆς ᾿Ανατολῆς, γενομένης ἐν τῇ ὑπὸ τῶν ἐξεχόντων μετὰ τὴν ἅλωσιν τῆς Κων/πόλεως ᾿Εκκλησιαστικῇ ῾Ιστορίᾳ Πατριαρχῶν, ῾Ιερεμίου τοῦ Βʹ Κων/πόλεως, τοῦ ᾿Αλεξανδρείας Μελετίου τοῦ Πηγᾶ, τοῦ ᾿Αντιοχείας ᾿Ιωακεὶμ καὶ ῾Ιεροσολύμων Σωφρονίου, ἐπὶ τοῦ ζητήματος τοῦ ἡμερολογίου καὶ Πασχαλίου; ᾿Επιτρέπεται ἡ ἀκύρωσις ἀποφάσεως μείζονος Δικαστηρίου ἐν τοῖς πολιτικοῖς ὑπὸ ἐλάσσονος; Δικαιοῦται τὸ Πρωτοδικεῖον λόγου χάριν νὰ ἀνατρέψῃ ἀπόφασιν ᾿Εφετείου; Τοὺς ἀσεβοῦντας ἀπέναντι τοῦ καθεστῶτος τῆς ἰδίας ᾿Εκκλησίας ἐπισκόπους δὲν σέβονται οὔτε οἱ ἄρχοντες οὔτε ὁ λαός. Τοὺς ἐκλαϊκεύοντας τοὺς ἱερεῖς τοῦ ῾Υψίστου καὶ διὰ διαφόρων καινοτομιῶν ἐκτροχιάζοντας τὴν ᾿Εκκλησίαν ἀπὸ τῆς ἱερᾶς καὶ ἁγίας βασιλικῆς ὁδοῦ, ἢν διεχάραξαν αὐτῇ Πατέρες Θεόφρονες καὶ Σύνοδοι Θεοσύλλεκτοι, ἐξευτελίζει καὶ περιφρονεῖ ὁ λαός.
Αἱ καινοτομίαι τοῦ κ.Μελετίου Μεταξάκι οὐ μόνον τὰ ἐν ἁπλότητι καρδίας ᾿Ορθοδόξως πιστεύοντα, καὶ μὴ ἐπιδεκτικὸν προσθηκῶν ἤ καινοτομιῶν τὸ ἐκκλησιαστικὸν καθεστὼς θεωροῦντα, πιστὰ τῆς ᾿Ορθοδοξίας τέκνα ἀπεμάκρυναν τῶν ῾Ιερῶν Ναῶν καὶ ἐπέφερον τὴν ἐρήμωσιν τοιούτων τῆς ὑπαίθρου..., ἀλλὰ καὶ τὰς τέως ἐν ἐπιζήλῳ ἀδελφικῇ ἀγάπῃ, συμπνοίᾳ, ἑνότητι πίστεως καὶ ταυτοχρόνου λατρείας καὶ δοξολογίας τοῦ ῾Αγίου Θεοῦ διαφημιζομένας πρεσβυγενεῖς καὶ θυγατέρας Αὐτοκεφάλους ᾿Ορθοδόξους ᾿Ανατολικὰς ᾿Εκκλησίας, λυπηρὸν εἰπεῖν, διήρεσαν εἰς τρία· εἰς δύο μὲν ὁμάδας κατὰ τὸ ἡμερολόγιον, εἰς τρίτην δὲ κατὰ τὸ Πασχάλιον.
Καὶ ἐγενόμεθα μάρτυρες θλιβεροῦ γεγονότος, καθ᾿ ὅ ἡ ᾿Ορθόδοξος Ρουμανικὴ ᾿Εκκλησία πέντε Κυριακὰς ἐνωρίτερον τῶν λοιπῶν ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν ἑώρτασε κατὰ τὸ ἔτος τοῦτο τὸ ῞Αγιον Πάσχα, ἐπὶ προφανεῖ καταπατήσει καὶ ὕβρει τῶν ἀποφάσεων καὶ εὐχῶν τῆς Αʹ ῾Αγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου...
Τὴν καταπάτησιν ταύτην τῆς ἑνότητος τοῦ πανηγυρισμοῦ τῆς Λαμπροφόρου ᾿Αναστάσεως τοῦ Κυρίου, ὡς γνωστὸν ἡ Ρουμανικὴ ᾿Εκκλησία ἐπλήρωσε διὰ τῆς ἀποσχίσεως τῶν ᾿Ορθοδόξων τῆς Βεσσαραβίας καὶ ἄλλων ᾿Ορθοδόξων Ρουμάνων, περὶ τὰ 8 ἐν ὅλῳ ἑκατομμύρια, συμπανηγυρισάντων τὸ ἅγιον Πάσχα μετὰ τῶν τηρησάντων τὸ ἀρχαῖον καθεστὼς τῆς ᾿Ανατολικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας.
Οὐδεὶς εὔχεται νὰ γίνῃ μάντις κακῶν».
᾿Εν συνεχείᾳ διημείφθη διάλογος λίαν διαφωτιστικὸς μεταξὺ πατριάρχου καὶ Gore, ὅσον ἀφορᾶ τὸ ἡμερολογιακόν, τὸν συνεορτασμόν, τὴν κίνησιν δι᾿ ἕνωσιν καὶ τοὺς ὅρους τῆς ἑνώσεως κλπ.
«τὸ δὲ δεύτερον ἔγγραφον εἶναι εἰσήγησις περὶ τῶν ὅρων τῆς ἑνώσεως· ἀντιπροσωπεύει τὰς ἰδέας ὅλης τῆς ᾿Αγγλικανικῆς ᾿Εκκλησίας, διότι πανταχοῦ ὑπάρχει πνεῦμα εὐνοϊκόν».
Αὐτὰ ἔγιναν τὴν Τετάρτην (23.5.1923).
Τί ὅμως εἶχε προηγηθῆ τὸ παρελθὸν Σάββατον (19.3.1923), τὸ ὁποῖον δὲν ὑπολείπεται εἰς οὐδὲν ἐκ τῶν ὅσων σήμερον γίνονται ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστάς;
῎Ας ἀφήσωμεν αὐτὸ τοῦτο τὸ δημοσιογραφικὸν ὄργανον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νὰ μᾶς ὁμιλήσῃ.
ΑΓΓΛΙΚΑΝΟΣ ΙΕΡΑΡΧΗΣ ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΙ
Τῷ παρελθόντι Σαββάτῳ ἔφθασεν εἰς Κων/πολιν ὁ Σεβ. ᾿Επίσκοπος Γκὸρ πρώην ᾿Οξφόρδης, πρόεδρος τῆς ἐν ᾿Αρχιεπισκοπῇ Καντερβουρίας μονίμου ᾿Επιστροπῆς ἐπὶ τῶν σχέσεων τῶν ᾿Εκκλησιῶν.
῾Η Α. Σεβ. περιοδεύει ἀνὰ τὰ διάφορα ἐκκλησιαστικὰ κέντρα ἐν ᾿Ανατολῇ διὰ τὴν μελέτην τῶν ἐν αὐτοῖς ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων, ἐπεσκέφθη πρῶτον τὴν Πράγαν εἶτα τὸ Βουκουρέστιον μετὰ τοῦτο τὸ Βελιγράδιον καὶ τὴν Σόφιαν, ἀναχωρεῖ δὲ σήμερον κατευθυνόμενος εἰς ᾿Αθήνας. Τῇ ἰδίᾳ ἡμέρᾳ τῆς ἀφίξεώς του προσῆλθεν εἰς τὰ Πατριαρχεῖα ὀλίγον πρὸ τοῦ ἑσπερινοῦ, συνοδευόμενος ὑπὸ τοῦ ἐν Κων/πόλει ᾿Αγγλικανοῦ ἱερέως Αἰδεσ. κ. Μπόρρου καὶ τοῦ ἀνὰ τὴν περιοδείαν συνοδοῦ του καὶ γραμματέως τῆς ἧς προΐσταται ἐπιτροπῆς Αἰδεσ. κ. Μπόξτων.
῾Η Α.Θ.Π. ἐδέχθη τὴν ἐπίσκεψιν τοῦ διαπρεποῦς ἱεράρχου ἐν τῷ Γραφείῳ Αὐτῆς φέροντος τὴν ἀρχιερατικὴν αὐτοῦ ἀμφίεσιν. Μετ᾿ ὀλίγον κρουσάντων τῶν κωδώνων διὰ τὸν ἑσπερινὸν ἡ Α. Σεβ. προηγήθη καὶ κατέλαβε θέσιν ἐν τῷ ναῷ μετὰ τῶν συνοδῶν Αὐτῆς ἀπέναντι τοῦ Πατριαρχικοῦ θρόνου. Μετ᾿ ὀλίγον εἰσῆλθε καὶ ὁ Πατριάρχης μὲ τὴν συνήθη τάξιν καὶ ἐτελέσθη ὁ ἑσπερινὸς τῆς ἑορτῆς τῶν ῾Αγίων Πατέρων τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου, συγχοροστατούντων τῇ Α.Θ.Π. καὶ τῶν συνοδικῶν ἀρχιερέων. Μετὰ τὴν ἀπόλυσιν ἡ Α.Θ.Π. προσηγόρευσεν ἀπὸ τοῦ θρόνου τὸν ᾿Αγγλικανὸν ἱεράρχην, ἐκφράσασα τὴν χαρὰν Αὐτῆς διὰ τὴν παρουσίαν αὐτοῦ καὶ εὐξαμένη ὑπὲρ τῆς κατευοδώσεως αὐτοῦ εἰς τὴν περαιτέρω πορείαν, ὁ Σεβ. πρώην ᾿Επίσκοπος ᾿Οξφόρδης ἀπαντῶν εἶπεν ὅτι αἰσθάνεται ἰδιαιτέραν ὅλως συγκίνησιν εὑρισκόμενος ἐν τῷ Κέντρῳ τῆς ᾿Ορθοδοξίας καὶ κατέληξεν εὐξάμενος ὑπὲρ τῆς ἑνώσεως τῶν ᾿Εκκλησιῶν. Λαβὼν δὲ ἀπὸ τῶν χειρῶν τοῦ Μ.᾿Αρχιδιακόνου τὸν προσενεχθέντα αὐτῷ σταυρὸν τῆς εὐλογίας ηὐλόγησε τὸ ἐκκλησίασμα, τῶν χορῶν ψαλλόντων ῾῾εἰς πολλὰ ἔτη δέσποτα᾿᾿.
Μετὰ τὸν ἑσπερινὸν ἡ Α.Θ.Π. παρουσίασεν ἐν τῇ αἰθούσῃ τῆς ὑποδοχῆς τοὺς ἁγ. Συνοδικοὺς πρὸς τὸν σεβάσμιον ἐπισκέπτην. Τὴν ἐπιοῦσαν ἡ Α.Θ.Π. ἀντεπεσκέψατο τὴν Α.Σεβ. ἐν τῷ εἰς τὸ ξενοδοχεῖον Τοκατλιὰν ἐνδιαιτήματι αὐτῆς καὶ διελέχθη ἐφ᾿ ἱκανὸν ἐπὶ διαφόρων ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων. ῾Η Α. Σεβ. πληροφορηθεῖσα τὰ κατὰ τὸ Πανορθόδοξον Συνέδριον ἐξέφρασε τὴν ἐπιθυμίαν ὅπως προσέλθη εἰς μίαν τῶν συνεδριῶν αὐτοῦ καὶ προσαγορεύσῃ τοὺς ἀντιπροσώπους τῶν ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν. Προσῆλθεν δ᾿ ὄντος κατὰ τὴν συνεδρίαν τῆς Τετάρτης καὶ ἔμεινεν ἐν τῇ συνεδρίᾳ περὶ τὴν ἡμίσειαν ὥραν· μετὰ τὴν ἀνταλλαγὴν τῶν προσφωνήσεων, γενομένων ἐν πνεύματι πλήρους ἐγκαρδιότητος καὶ σταθερῶν ἐλπίδων περὶ ἀσφαλοῦς προόδου τοῦ θεοφιλοῦς ἔργου τῆς ἑνώσεως τῶν ᾿Εκκλησιῶν, ᾿Ορθοδόξου καὶ ᾿Αγγλικανικῆς, διὰ τῆς γενικεύσεως ἑκατέρωθεν τοῦ πόθου τῆς ἑνώσεως, ἐγένετο ὁμιλία διαλογικὴ περὶ τοῦ σκοποῦ καὶ τῶν ἐργασιῶν τοῦ Συνεδρίου.
῾Η Α. Σεβ. ἀπῆλθε τῶν Πατριαρχείων προπεμπομένη μετὰ τιμῶν
Περιοδ. «᾿Ορθόδοξος ῎Ενστασις καὶ Μαρτυρία», ἀριθ. 18-21/᾿Ιανουάριος-Δεκέμβριος 1990, σελ. 148-160.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου