Οι πρωτοστάται της εισαγωγής του νέου ημερολογίου εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν εχαρακτήρισαν και ωνόμασαν τούτο «ως πρώτο βήμα» προς την εκτός Ορθοδοξίας βέβηλον «Κοινωνίαν των Εκκλησιών» ήτοι τον Οικουμενισμόν.
Ο δεινός οικουμενιστής και προτεσταντόφιλος Σελευκείας (και κατόπιν Θυατείρων) Γερμανός, ο κύριος συντάκτης της Εγκυκλίου του 1920 (δια το περιέχομενο της Εγκυκλίου του 1920 πατήστε ΕΔΩ) ήτις άνοιξε την θύραν εις τον Οικουμενισμόν, εν Εκθέσει ορισθείσης «Επιτροπής», ής ήτο μέλος, επισήμως «προτείνει αποδοχήν του Γρηγοριανού ημερολογίου, φρονών ότι η χρησιμοποίησις αυτού και υπό της Εκκλησίας αποτελεί το ΠΡΩΤΟΝ ΒΗΜΑ προς την ποθητή Κοινωνίαν των Εκκλησιών».
Ο Βιζύης και κατόπιν Μαρωνείας Άνθιμος, αδίστακτος νεωτεριστής, εν τω βιβλίω του «Το ημερολογιακόν ζήτημα» (1922)· λέγει ότι «η ενότης αύτη (η ημερολογιακή) θα ενεφανίζετο αναμφιβόλως ήδη και ως το ΠΡΩΤΟΝ ΒΗΜΑ προς την πραγματοποίησιν της Κοινωνίας των Εθνών, της οποίας αποτελεί ενα των κυρίων παραγόντων...».
Εν «προσφωνήσει» του εις το ψευδο-πανορθόδοξον συνέδριον (1923) ο Αμερικής Αλέξανδρος (τον οποίον ο Μεταξάκης διώρισε «αντιπρόσωπον» εις το συνέδριό του), ενθουσιώδως διηρωτάτο «Μήπως η εισαγωγή του νέου Πανορθοδόξου Ημερολογίου δεν είναι ο ΠΡΩΤΟΣ ΛΙΘΟΣ δια το οικοδόμημα της ενώσεως πασών των Εκκλησιών του Θεού;».
Γενομένου του «πρώτου βήματος», ως εικός, ηκολούθησαν εις αυτό τα επόμενα «βήματα». Όλα όσα όριζεν η Εγκύκλιος του 1920, μετά το περί «παραδοχής ενιαίου ημερολογίου προς ταυτόχρονον εορτασμόν» με τους αιρετικούς της Δύσεως, επρογραμμάτισαν και αποφάσισαν ο Μεταξάκης, ο Βασίλειος Γ΄ και οι συν αυτοίς οικουμενισταί, έγιναν ήδη εν τη πράξει και εκτελούνται, ως τα επόμενα «βήματα», οδεύοντας αυτά βαθμιαίως.
Ουσιαστικώς η αντορθόδοξος ένωσις με τους δυσεβείς έγινεν ήδη, αφ΄ ότου δια της αρνησιχρίστου «Εγκυκλίου του 1920» τα αθροίσματα των Εκκλησιών ωνομάσθησαν επισήμως «Εκκλησίαι του Χριστού» «συγγενείς και οικείαι και συγκληρονόμοι της επαγγελίας του Θεού» και τελικώς έγιναν «ένα» με αυτούς (1948) «μέλη» του χριστομάχου και αθέου συνονθυλεύματος όπου λέγεται «Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών» όμοιον του οποίου ούτε ενεπνεύσθη ούτε ηκούσθη άλλην φοράν. Θεωρητικώς λοιπόν και απο μέρους «αρχηγών» οι οποίοι κάθε άλλο παρα Ορθόδοξοι είναι, η ένωσις έγινεν· εκείνο δέ όπερ μηχανεύεται είναι να «ενεργοποιηθή» αύτη εν τω λαώ και εις τούτο αποβλέπουν όλαι αι γινόμεναι «κινήσεις», δια να συνηθίση ή αδιαφορήση και μη αντιδράση ο πολύς λαός.
Γνωστός προτεστάντης ανέφερε τα εξής «Θεμελιώδης δυσκολία προκύπτει εκ της ισχυράς ανασχετικής επιδράσεως της ορθοδόξου έννοιας της Εκκλησίας. Εν αντιδιαστολή προς την αντίληψιν ταύτην, η περίφημος Εγκύκλιος του 1920 του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η οποία υπήρξεν αποφασιστική δια την συμμετοχήν της Ορθοδοξίας εις την Οικουμενικήν Κίνησιν, απευθύνεται γενικώς προς όλας τας Εκκλησίας του Χριστού ανα τον κόσμον, ως δέ εκ του κειμένου αυτής προκύπτει, υιοθετεί μίαν άλλην αντίληψιν του εκκλησιολογικού προβλήματος· εκείνην ακριβώς, η οποία κατέστησε δυνατήν την συμμετοχήν των Ορθοδόξων Εκκλησιών εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών και την Οικουμενικήν Κίνησιν...»! Και έχει «δίκαιον» ο προτεστάντης αφού η Εγκύκλιος αυτή ωνόμασεν όλα τα αθροίσματα των αιρετικών «Εκκλησίας», πως λέγει η ορθόδοξος εκκλησιολογία ότι είναι «η Μία κτλ.;
Τα μετά το πρώτον άρθρον περί «παραδοχής ενιαίου ημερολογίου» έτερα άρθρα της «Εγκυκλίου του 1920» είναι
«Η ανταλλαγή αδελφικών γραμμάτων κατα τας μεγάλας εορτάς και εν άλλαις περιστάσεσιν». «Η οικειοτέρα συσχέτισις των αντιπροσώπων των διαφόρων Εκκλησιών». «Η επικοινωνία των Θεολογικών Σχολών και των θεολόγων και η ανταλλαγή των εν εκάστη Εκκλησία εκδιδομένων εντύπων». «Η αποστολή νέων χάριν σπουδών απο της μίας εις τας Σχολάς της άλλης Εκκλησίας». «Η συγκρότησις παγχριστιανικών συνεδρίων». «Η... απαθής εξέτασις των δογματικών διαφορών». « Ο αμοιβαίος σεβασμός των ηθών και εθίμων των διαφόρων Εκκλησιών». «Η αμοιβαία παροχή ναών και κοιμητηρίων εις τας άλλας ομολογίας». «Ο διακανονισμός των μικτών γάμων». «Η αμοιβαία υποστήριξις των Εκκλησιών εις τα έργα της θρησκευτικότητος, της φιλανθρωπίας κλπ.».
Ποιός δεν γνωρίζει και δεν βλέπει, ότι μετά το πρώτον άρθρον ήτοι «της παραδοχής του ημερολογίου», όλα τα υπόλοιπα άρθρα αυτής εξετέλεσθησαν και εκτελούνται πιστώς και κατα γράμμα;
Απο τότε, Ορθόδοξοι οι οδεύοντες προς τας «σχολάς της Δύσεως» δια «θεολογικάς σπουδάς», επιστρέφοντες εκείθεν «αντί του μάννα και του γνησίου γάλακτος με τα οποία τους έθρεψε και επότισεν η Μήτηρ των Ορθοδοξία, ανταποδίδουν εις αυτήν την χολήν και το δηλητήριον των αιρετικών της Δύσεως», ως έγραφεν ο αοίδιμος Δοσίθεος Ιεροσολύμων, και αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι αίτιοι του υποτονισμού και της διαβρώσεως ή και της εξαλείψεως του ορθοδόξου φρονήματος και του θρησκευτικού αισθήματος παρα τω λαώ και οι λυσσωδέστεροι προαγωγοί του Οικουμενισμού.
Με τα πρωτοφανή εις εφεύρεσιν «συγκροτούμενα παγχριστιανικά συνέδρια», την «απαθή εξέτασιν των δογματικών διαφορών», «με αγάπην και κατανόησιν» ωσάν να πρόκειται περι προσωπικών των αντικειμένων μικράς αξίας, προκαλείται «βαθμηδόν» η «εξοικείωσις» και ο παραμερισμός των «διαφορών» της Ορθοδοξίας ούτως ώστε «απροσδοκήτως να ευρεθούν ενωμένοι». Αφού με τόσην «αγάπην και κατανόησιν και απάθειαν» «συνεδριάζουν», «σχετίζονται», «επικοινωνούν», «ανταλλάσουν», «εξετάζουν», «αλληλοσέβονται», «αλληλουποστηρίζονται», «διαλέγονται», «συμπροσεύχονται» κλπ. διατί να τους χωρίζουν «κάτι διαφοραί» της Ορθοδοξίας;
Δηλαδή, αντιστρόφως κατ΄ αυτούς λειτουργεί ο εγκέφαλος· δεν τους ενδιαφέρει ποιαί διαφοραί κατέστρεψαν την ένωσιν και επιζητούν «ένωσιν» δια καταστροφής εκείνων όπου διακρατούν την ένωσιν. Κατ΄ αυτούς προηγείται η ένωσις και όχι η επιστροφή εις την προ της διαρρήξεως της ενώσεως κατάστασιν. «Ένωσιν» επιζητούν όχι με βάσιν την αλήθειαν, αλλά με βάσιν το ψεύδος και με την θυσίαν της αλήθειας. Και εις το τέλος θα ειπούν · αφού δεν μας χωρίζει τίποτα (δήλωση Οικ. Πατριάρχου Αθηναγόρα), διατί να μας χωρίζει κατα τύπους η Ορθοδοξία; Και θα κάμουν ένωσιν χωρίς Ορθοδοξίαν ήτοι χωρίς τον Χριστόν. Και όλος ο στόχος των αυτός είναι, ο παραμερισμός της Ορθοδοξίας του Χριστού.
Όσα δέ διελάμβανε το «μεταρρυθμιστικόν πρόγραμμα» των μασώνων - οικουμενιστών Μεταξάκη και Βασιλείου Γ΄ είναι τα κατα πράξιν, μετά το «πρώτον βήμα», γενόμενα και γινόμενα «βήματα» εις τον αντίχριστον Οικουμενισμόν. Ούτοι ανερριχήθησαν εις τον θρόνο με κύριον έργον να καταρτίσουν μέγαν κατάλογον μεταρρυθμίσεων δια την ανατροπήν των θεσμών και όλων εν γένει όσα παρέδωσεν η Ορθοδοξία. Μετά την επιβολή του νέου ημερολογίου ήνοιξεν η οδός προς την απώλειαν (αλλά και την διάσπασιν των Ορθοδόξων) και τα επόμενα βήματα ήσαν ζήτημα μεθοδεύσεως και χρόνου.
Ο δεινός οικουμενιστής και προτεσταντόφιλος Σελευκείας (και κατόπιν Θυατείρων) Γερμανός, ο κύριος συντάκτης της Εγκυκλίου του 1920 (δια το περιέχομενο της Εγκυκλίου του 1920 πατήστε ΕΔΩ) ήτις άνοιξε την θύραν εις τον Οικουμενισμόν, εν Εκθέσει ορισθείσης «Επιτροπής», ής ήτο μέλος, επισήμως «προτείνει αποδοχήν του Γρηγοριανού ημερολογίου, φρονών ότι η χρησιμοποίησις αυτού και υπό της Εκκλησίας αποτελεί το ΠΡΩΤΟΝ ΒΗΜΑ προς την ποθητή Κοινωνίαν των Εκκλησιών».
Ο Βιζύης και κατόπιν Μαρωνείας Άνθιμος, αδίστακτος νεωτεριστής, εν τω βιβλίω του «Το ημερολογιακόν ζήτημα» (1922)· λέγει ότι «η ενότης αύτη (η ημερολογιακή) θα ενεφανίζετο αναμφιβόλως ήδη και ως το ΠΡΩΤΟΝ ΒΗΜΑ προς την πραγματοποίησιν της Κοινωνίας των Εθνών, της οποίας αποτελεί ενα των κυρίων παραγόντων...».
Εν «προσφωνήσει» του εις το ψευδο-πανορθόδοξον συνέδριον (1923) ο Αμερικής Αλέξανδρος (τον οποίον ο Μεταξάκης διώρισε «αντιπρόσωπον» εις το συνέδριό του), ενθουσιώδως διηρωτάτο «Μήπως η εισαγωγή του νέου Πανορθοδόξου Ημερολογίου δεν είναι ο ΠΡΩΤΟΣ ΛΙΘΟΣ δια το οικοδόμημα της ενώσεως πασών των Εκκλησιών του Θεού;».
Γενομένου του «πρώτου βήματος», ως εικός, ηκολούθησαν εις αυτό τα επόμενα «βήματα». Όλα όσα όριζεν η Εγκύκλιος του 1920, μετά το περί «παραδοχής ενιαίου ημερολογίου προς ταυτόχρονον εορτασμόν» με τους αιρετικούς της Δύσεως, επρογραμμάτισαν και αποφάσισαν ο Μεταξάκης, ο Βασίλειος Γ΄ και οι συν αυτοίς οικουμενισταί, έγιναν ήδη εν τη πράξει και εκτελούνται, ως τα επόμενα «βήματα», οδεύοντας αυτά βαθμιαίως.
Ουσιαστικώς η αντορθόδοξος ένωσις με τους δυσεβείς έγινεν ήδη, αφ΄ ότου δια της αρνησιχρίστου «Εγκυκλίου του 1920» τα αθροίσματα των Εκκλησιών ωνομάσθησαν επισήμως «Εκκλησίαι του Χριστού» «συγγενείς και οικείαι και συγκληρονόμοι της επαγγελίας του Θεού» και τελικώς έγιναν «ένα» με αυτούς (1948) «μέλη» του χριστομάχου και αθέου συνονθυλεύματος όπου λέγεται «Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών» όμοιον του οποίου ούτε ενεπνεύσθη ούτε ηκούσθη άλλην φοράν. Θεωρητικώς λοιπόν και απο μέρους «αρχηγών» οι οποίοι κάθε άλλο παρα Ορθόδοξοι είναι, η ένωσις έγινεν· εκείνο δέ όπερ μηχανεύεται είναι να «ενεργοποιηθή» αύτη εν τω λαώ και εις τούτο αποβλέπουν όλαι αι γινόμεναι «κινήσεις», δια να συνηθίση ή αδιαφορήση και μη αντιδράση ο πολύς λαός.
Γνωστός προτεστάντης ανέφερε τα εξής «Θεμελιώδης δυσκολία προκύπτει εκ της ισχυράς ανασχετικής επιδράσεως της ορθοδόξου έννοιας της Εκκλησίας. Εν αντιδιαστολή προς την αντίληψιν ταύτην, η περίφημος Εγκύκλιος του 1920 του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η οποία υπήρξεν αποφασιστική δια την συμμετοχήν της Ορθοδοξίας εις την Οικουμενικήν Κίνησιν, απευθύνεται γενικώς προς όλας τας Εκκλησίας του Χριστού ανα τον κόσμον, ως δέ εκ του κειμένου αυτής προκύπτει, υιοθετεί μίαν άλλην αντίληψιν του εκκλησιολογικού προβλήματος· εκείνην ακριβώς, η οποία κατέστησε δυνατήν την συμμετοχήν των Ορθοδόξων Εκκλησιών εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών και την Οικουμενικήν Κίνησιν...»! Και έχει «δίκαιον» ο προτεστάντης αφού η Εγκύκλιος αυτή ωνόμασεν όλα τα αθροίσματα των αιρετικών «Εκκλησίας», πως λέγει η ορθόδοξος εκκλησιολογία ότι είναι «η Μία κτλ.;
Τα μετά το πρώτον άρθρον περί «παραδοχής ενιαίου ημερολογίου» έτερα άρθρα της «Εγκυκλίου του 1920» είναι
«Η ανταλλαγή αδελφικών γραμμάτων κατα τας μεγάλας εορτάς και εν άλλαις περιστάσεσιν». «Η οικειοτέρα συσχέτισις των αντιπροσώπων των διαφόρων Εκκλησιών». «Η επικοινωνία των Θεολογικών Σχολών και των θεολόγων και η ανταλλαγή των εν εκάστη Εκκλησία εκδιδομένων εντύπων». «Η αποστολή νέων χάριν σπουδών απο της μίας εις τας Σχολάς της άλλης Εκκλησίας». «Η συγκρότησις παγχριστιανικών συνεδρίων». «Η... απαθής εξέτασις των δογματικών διαφορών». « Ο αμοιβαίος σεβασμός των ηθών και εθίμων των διαφόρων Εκκλησιών». «Η αμοιβαία παροχή ναών και κοιμητηρίων εις τας άλλας ομολογίας». «Ο διακανονισμός των μικτών γάμων». «Η αμοιβαία υποστήριξις των Εκκλησιών εις τα έργα της θρησκευτικότητος, της φιλανθρωπίας κλπ.».
Ποιός δεν γνωρίζει και δεν βλέπει, ότι μετά το πρώτον άρθρον ήτοι «της παραδοχής του ημερολογίου», όλα τα υπόλοιπα άρθρα αυτής εξετέλεσθησαν και εκτελούνται πιστώς και κατα γράμμα;
Απο τότε, Ορθόδοξοι οι οδεύοντες προς τας «σχολάς της Δύσεως» δια «θεολογικάς σπουδάς», επιστρέφοντες εκείθεν «αντί του μάννα και του γνησίου γάλακτος με τα οποία τους έθρεψε και επότισεν η Μήτηρ των Ορθοδοξία, ανταποδίδουν εις αυτήν την χολήν και το δηλητήριον των αιρετικών της Δύσεως», ως έγραφεν ο αοίδιμος Δοσίθεος Ιεροσολύμων, και αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι αίτιοι του υποτονισμού και της διαβρώσεως ή και της εξαλείψεως του ορθοδόξου φρονήματος και του θρησκευτικού αισθήματος παρα τω λαώ και οι λυσσωδέστεροι προαγωγοί του Οικουμενισμού.
Με τα πρωτοφανή εις εφεύρεσιν «συγκροτούμενα παγχριστιανικά συνέδρια», την «απαθή εξέτασιν των δογματικών διαφορών», «με αγάπην και κατανόησιν» ωσάν να πρόκειται περι προσωπικών των αντικειμένων μικράς αξίας, προκαλείται «βαθμηδόν» η «εξοικείωσις» και ο παραμερισμός των «διαφορών» της Ορθοδοξίας ούτως ώστε «απροσδοκήτως να ευρεθούν ενωμένοι». Αφού με τόσην «αγάπην και κατανόησιν και απάθειαν» «συνεδριάζουν», «σχετίζονται», «επικοινωνούν», «ανταλλάσουν», «εξετάζουν», «αλληλοσέβονται», «αλληλουποστηρίζονται», «διαλέγονται», «συμπροσεύχονται» κλπ. διατί να τους χωρίζουν «κάτι διαφοραί» της Ορθοδοξίας;
Δηλαδή, αντιστρόφως κατ΄ αυτούς λειτουργεί ο εγκέφαλος· δεν τους ενδιαφέρει ποιαί διαφοραί κατέστρεψαν την ένωσιν και επιζητούν «ένωσιν» δια καταστροφής εκείνων όπου διακρατούν την ένωσιν. Κατ΄ αυτούς προηγείται η ένωσις και όχι η επιστροφή εις την προ της διαρρήξεως της ενώσεως κατάστασιν. «Ένωσιν» επιζητούν όχι με βάσιν την αλήθειαν, αλλά με βάσιν το ψεύδος και με την θυσίαν της αλήθειας. Και εις το τέλος θα ειπούν · αφού δεν μας χωρίζει τίποτα (δήλωση Οικ. Πατριάρχου Αθηναγόρα), διατί να μας χωρίζει κατα τύπους η Ορθοδοξία; Και θα κάμουν ένωσιν χωρίς Ορθοδοξίαν ήτοι χωρίς τον Χριστόν. Και όλος ο στόχος των αυτός είναι, ο παραμερισμός της Ορθοδοξίας του Χριστού.
Όσα δέ διελάμβανε το «μεταρρυθμιστικόν πρόγραμμα» των μασώνων - οικουμενιστών Μεταξάκη και Βασιλείου Γ΄ είναι τα κατα πράξιν, μετά το «πρώτον βήμα», γενόμενα και γινόμενα «βήματα» εις τον αντίχριστον Οικουμενισμόν. Ούτοι ανερριχήθησαν εις τον θρόνο με κύριον έργον να καταρτίσουν μέγαν κατάλογον μεταρρυθμίσεων δια την ανατροπήν των θεσμών και όλων εν γένει όσα παρέδωσεν η Ορθοδοξία. Μετά την επιβολή του νέου ημερολογίου ήνοιξεν η οδός προς την απώλειαν (αλλά και την διάσπασιν των Ορθοδόξων) και τα επόμενα βήματα ήσαν ζήτημα μεθοδεύσεως και χρόνου.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου