Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ Ο ΘΕΟΣ


Οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου στήν Ἔφεσο (431) κατεδίκασαν τόν Πελαγιανισμό καί τόνισαν τό ἀφύσικο τοῦ θανάτου καί τήν ἀπόλυτη γιά τήν σωτηρία ἀναγκαιότητα τῆς θείας Χάριτος.

Οἱ Φράγκοι τῆς ἐσκοτισμένης Δύσεως καί οἱ ἐκφραγκευμένοι ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων διδάσκουν ἀδικαιολογήτως μετά τοῦ Αὐγουστίνου ὃτι μόνον ἡ μετάδοση τῆς ἐνοχῆς τοῦ Ἀδάμ σέ ὃλη τήν ἀνθρωπότητα δύναται νά θεωρεῖται ὡς προπατορικόν ἁμάρτημα. Οἱ ἐσκοτισμένοι καί ἐκπεσόντες τῆς Ὀρθοδόξου ἀληθείας οὐδόλως ὑποψιάζονται ὃτι ἡ φθορά καί ὁ θάνατος δέν εἶναι ἐκ Θεοῦ.

Συκοφαντοῦν τόν Θεόν οἱ Λατῖνοι καί βλασφημοῦν εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ὃταν δογματίζουν αἱρετικῶς στήν Σύνοδο τοῦ Τριδέντου τό 1546 καί στόν πρῶτο Κανόνα της ὃτι "ὃποιος δέν ὁμολογήσει ὃτι ὁ πρῶτος ἂνθρωπος, ὁ Ἀδάμ… ἐπέφερε μέ τήν παράβασή του τήν ὀργή καί τήν ἀγανάκτηση τοῦ Θεοῦ, καί γιαὐτό τό λόγο τόν θάνατο, μέ τόν ὁποῖο προηγουμένως τόν ἀπείλησε ὁ Θεός, νά εἶναι ἀναθεματισμένος"!

Ὁ Θεοφώτιστος ὃμως Μέγας Ἃγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ὁποῖος κατήσχυνε μέ τήν διδασκαλία του τούς ἐσκοτισμένους Λατίνους, δίδαξε ὀρθοδόξως ὃτι "ἡ μέν τοῦ κατά ψυχήν θανάτου ἀπόφασις, ἣν εἰς ἒργον ἢγαγεν ἡμᾶς ἡ παράβασις κατά δικαιοσύνην τοῦ κτίσαντος, ἐγκαταλιπόντας γάρ κατέλιπεν ὡς αὐτοβούλως γεγονότας μη βιασάμενος. Ἡ μέν οὖν ἀπόφασις ἐκείνη προαναπεφώνηται παρά τοῦ Θεοῦ φιλανθρώπως, καθ’ ἃς αἰτίας εἰρήκαμεν. Ἀνέσχε δέ καί ὑπερέθετο τήν ἀπόφασιν τοῦ κατά σῶμα θανάτου πρότερον, καί ἡνίκα ταύτην ἐξήνεγκε βάθει σοφίας καί φιλανθρωπίας ὑπερβολῆ πρός τό μέλλον τήν εἰς ἒργον ἒκβασιν ταύτην ἐταμιεύσατο, μή πρός τόν Ἀδάμ εἰπών: ἐπιστράφηθι ὃθεν ἐλήφθης, ἀλλά γῆ εἶ, καί εἰς γῆν ὑποστρέψεις. Ἔνι δέ τοῖς συνετῶς ἀκούουσι καί τῶν τοιούτων λόγων ἰδεῖν, ὣς ὁ Θεός, οὐ ψυχῆς οὐδέ σώματος ἐποίησε θάνατον.

Οὒτε γάρ πρότερον εἶπε προτάσσων, θάνετε ἣν ἂν ἡμέραν φάγητε, ἀλλ’ ἀποθανεῖσθε ἣν ἂν ἡμέραν φάγητε. Οὒτε νῦν, εἰς γῆν ἐπίστρεψον εἶπε, ἀλλ’ ὑποστρέψεις, προαναγγέλων καί ἐφιείς καί μή κωλύων σύν δίκη τό ἐκβησόμενον". [1]

Ἒτσι καί ὁ Μέγας Βασίλειος διδάσκει: " Ὃσον γάρ ἀφίστατο τῆς ζωῆς, τόσον προσήγγιζε τῶ θανάτω. Ζωή γάρ ὁ Θεός, στέρησις δέ τῆς ζωῆς θάνατος. Ὣστε ἑαυτῶ τόν θάνατον ὁ Ἀδάμ διά τῆς ἀναχωρήσεως τοῦ Θεοῦ κατεσκεύασε, κατά τό γεγραμμένον, ὃτι ἰδού οἱ μακρύνοντες ἀπό σοῦ ἀπολοῦνται. Οὓτως οὐχί Θεός ἒκτισε θάνατον[2], ἀλλ’ ἡμεῖς ἑαυτοῖς ἐκ πονηρᾶς γνώμης ἐπεσπασάμεθα. Οὐ μήν οὐδέ ἐκώλυε τήν διάλυσιν διά τάς προειρημένας αἰτίας, ἳνα μή ἀθάνατον ἡμῖν τήν ἀρρωστίαν διατηρήση[3].



[1] Κεφάλαια Φυσικά, Θεολογικά, Ἠθικά τε καί Πρακτικά ρν΄ PG 150, 1157‑1160.

[2] Ἰερ. 2, 12‑13.

[3] Ὁμιλία ὃτι οὐκ ἒστιν αἲτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός, PG 31, 345.

Ὁ δέ Μέγας Ἀθανάσιος διδάσκει: "Οἱ δέ ἂνθρωποι ἀποστραφέντες τά αἰώνια καί συμβουλία τοῦ διαβόλου εἰς τά τῆς φθορᾶς ἐπιστραφέντες, ἑαυτοῖς αἲτιοι τῆς ἐν τῶ θανάτω φθορᾶς γεγόνασι". [1] Οὒτε βεβαίως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διδάσκει πουθενά ὃτι ὁ θάνατος εἶναι ἐκ Θεοῦ τιμωρία ὃλων τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Θεός δέν τιμωρεῖ, ἐπιτρέπει ὃμως στόν ἂνθρωπο, ἐάν τό θελήσει, νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπ’ Αὐτόν καί ἒτσι νά στερηθεῖ τήν ζωή.

Ἀπό τά ἀναφερθέντα χωρία συνάγεται ὃτι, κατά τούς Ἓλληνες Πατέρες, ὁ Θεός ἐπέτρεψε τήν διά τοῦ θανάτου καί τῆς φθοράς "τιμωρία" καί ταλαιπωρία τοῦ ἀνθρώπου ἓνεκα εὐσπλαχνίας, γιά νά μή γίνει τό κακόν ἀθάνατον, καί μέ τήν θέα καί μελέτη τοῦ θανάτου ἐννοήσει ὁ ἂνθρωπος τήν ἀσθένειάν του καί τήν ἐξάρτησή του ἀπό τόν Θεόν, γιά τήν σωτηρία του καί ἒτσι νά ταπεινωθεῖ καί νά μετανοήσει καί μέσα ἀπό δοκιμασίες καί πειρασμούς νά τελειοποιηθεῖ.

Ἒτσι, λοιπόν, ὁ Θεός δέν ἐπέβαλε τόν θάνατο, τήν φθορά καί τίς ἀσθένειες ἓνεκα κάποιας προσβολῆς τῆς Θείας φύσεως, ὃπως διδάσκουν οἱ Λατῖνοι, ἀλλά τά ἐπέτρεψε, ἓνεκα τῆς εὐσπλαχνίας Του, μέ σκοπό τήν σωτηρία καί τήν θέωση τῶν ἀνθρώπων.[2]

Ὁ σωματικός θάνατος δέν ἐπικράτησε ἀμέσως μετά τήν παράβαση. Τοὒναντίον, κατά τήν Ἁγία Γραφήν οἱ πρωτόπλαστοι ἒζησαν πολλά χρόνια μετά τήν παρακοή.[3] Πρώτα "ἡ ἁμαρτία δι’ ἑνός ἀνθρώπου εἰς τόν κόσμον εἰσῆλθε καί διά τῆς ἁμαρτίας" ὁ πνευματικός θάνατος (στέρηση τῆς Θείας Χάριτος) καί μετά ἀπό χρονικό διάστημα καί ὁ σωματικός.

ἀπολογητής Θεόφιλος Ἀντιοχείας γράφει γιά τούς πρωτοπλάστους μετά τήν παρακοή:

" Ὁπότε οὖν ἐθεάσατο ὁ σατανᾶς οὐ μόνον τόν Ἀδάμ καί τήν γυναῖκα αὐτοῦ ζῶντας, ἀλλά καί τέκνα πεποιηκότας, ἐφ’ ὧν οὐκ ἰσχυσεν θανατῶσαι αὐτούς φθόνω φερόμενος, ἡνίκα ἑώρα τόν Ἂβελ εὐαρεστοῦντα τῶ Θεῶ, ἐνεργήσας εἰς τόν ἀδελφόν αὐτοῦ τόν καλούμενον Κάϊν ἐποίησεν ἀποκτεῖναι τόν ἀδελφόν αὐτού τόν Ἂβελ. Καί οὓτως ἀρχή θανάτου ἐγένετο εἰς τόνδε τόν κόσμον ὁδοιπορεῖν ἓως τοῦ δεῦρο ἐπί πᾶν γένος ἀνθρώπων".[4]

Ὁ σατανᾶς θά ἢθελε πολύ νά θανατώσει διά μιᾶς ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα, ἀλλά δέν μπορεῖ, γιατί ὁ Θεός εἶναι Αὐτός πού ζωοποιεῖ τά πάντα. Τόν θάνατο ὁ διάβολος τόν ἐπιφέρει ἐμμέσως μόνον μέ τήν ἁμαρτία καί μέ τήν ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεόν. Ἡ ἁμαρτία φέρνει τόν θάνατο. " Ὁ μέν κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ γεγονός χωρισθέντος ἀπ’ αὐτοῦ τοῦ πνεύματος τοῦ δυνατωτέρου (δηλ. τοῦ Ἁγίου Πνεύματος), θνητός γίνεται" κατά τόν Τατιανόν.[5]



[1] Λόγος περί τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Λόγου, 5, PG 25, 104‑105.

[2] Ρωμανίδη, Τό προπατορικόν ἁμάρτημα, σελ. 19.

[3] Γεν. 5, 1 ἑξ.

[4] Θεοφίλου, Β΄ 29

[5] Γιά τά ἀνωτέρω καί τίς παραπομπές βλ. Ρωμανίδη, ὃ.π. σελ. 72.

Ὁ κύριος κατά τῶν αἱρέσεων πολέμιος καί πρόεδρος τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας περί τῆς διαδόσεως τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος στούς ἀπογόνους τοῦ Ἀδάμ διδάσκει τά ἑξῆς: " Ἀλλ’ εἴποι τις ἄν, Ναί παρώλισθεν ὁ Ἀδάμ, καί τῆς θείας άλογήσας ἐντολῆς φθορᾶ καί θανάτω κατεδικάζετο. Εἶτα πῶς ἁμαρτωλοί δι’ αὐτόν κατεστάθησαν οἱ πολλοί; Τί πρός ἡμᾶς τά ἐκείνου πταίσματα; Πῶς δέ ὅλως οἱ μήπω γεγενημένοι καταδεδικάσμεθα σύν αὐτῶ, καίτοι Θεοῦ λέγοντος: οὐκ ἀποθανοῦνται πατέρες ὑπέρ τέκνων, οὔτε τέκνα ὑπέρ πατέρων, ψυχή ἡ ἁμαρτάνουσα αὐτή ἀποθανεῖται; Οὐκοῦν ψυχή ἡ ἁμαρτάνουσα αὐτή ἀποθανεῖται."

Κηρύσσει συμπερασματικά ὁ Μέγας Φωστήρ τῆς Καισαρείας "Ἅφρων οὖν ὡς ἀληθῶς ἐστερημένος νοῦ καί φρονήσεως, ὁ λέγων, οὐκ ἔστι Θεός. Παραπλήσιος δέ τούτω, καί οὐδέν κατά τήν ἀφροσύνην ἀπολειπόμενος, καί ὁ λέγων τῶν κακῶν αἴτιον εἶναι τόν Θεόν."… "Πάλιν δέ τά ἐν Ἅδου κακά οὐ Θεόν ἔχει τόν αἴτιον, ἀλλ’ ἡμᾶς αὐτούς."[1]



[1] Μ. Βασιλείου, Ὁμιλία Ὅτι οὐκ ἐστιν τῶν κακῶν αἰτιος ὁ Θεός, PG 31, 332


ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2007

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου