Ἐμεῖς περιμένουμε τόν Χριστό ἤ τόν Ἀντίχριστο;

Ἐμεῖς περιμένουμε τόν Χριστό ἤ τόν Ἀντίχριστο;

“ΣΥ ΕΙ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ Ή ΕΤΕΡΟΝ ΠΡΟΣΔΟΚΩΜΕΝ;”

Μιά ἀρκετά ἐνδιαφέρουσα ἄποψη

τοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη

Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἔκανε γιά μᾶς, λίγο πρίν ἀπό τά Χριστούγεννα μιά ἀναδρομή στήν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀπό τῆς δημιουργίας τοῦ πρώτου ἀνθρώπου μέχρι τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἀπό τοῦ Ἀδάμ ἕως Ἰωσήφ τοῦ μνήτορος, ὁ ὁποῖος στά κλειστά πνευματικά μάτια του τότε κόσμου, ἐφαίνετο ὡς ἄνδρας τῆς Παναγίας, ἀλλά, στήν πραγματικότητα ὁ Ἰωσήφ ἦταν ἁπλῶς ὁ προστάτης της γιά νά μή θεωρηθῆ «κλεψίγαμος» ἡ Πανάχραντος Παρθένος, ἐνῶ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος συνέλαβε τόν Κύριο ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί ὄχι ἀπό ἄνδρα.

Αὐτή ἡ ἀναδρομή, μέσα σέ δεκατετράδες γενεῶν, μᾶς δίνει τήν εἰκόνα του τότε κόσμου, ἀλλά, συνάμα, διαπιστώνουμε ὅτι μέσα σ’ αὐτήν καθρεφτίζεται καί ὁ τωρινός μας κόσμος.

Τότε, καθ’ ὅλα τα χρόνια, ἀπό Ἀδάμ μέχρι Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος, δοκιμάσθηκαν ὅλων των εἰδῶν οἱ πολιτικοί σχεδιασμοί· βασιλεία, ὀλιγαρχία, δημοκρατία καί ἄλλοι συναφεῖς καί, ὅπως μᾶς λέει ὁ Θεῖος Χρυσόστομος ἀλλά καί μᾶς διδάσκει ἡ ἱστορία, μέ κανένα ἀπό αὐτά τά πολιτεύματα ὁ ἄνθρωπος δέν ἔγινε καλύτερος. Οὔτε μέ τή βασιλεία ἔγινε καλύτερος, οὔτε μέ τήν ἀριστοκρατία, οὔτε μέ τήν ὀλιγαρχία, –κάτι σάν δικτατορία– ἀλλά οὔτε καί μέ τή δημοκρατία ἔγινε καλύτερος.

Ὡστόσο ὁ κόσμος τότε εἶχε μιά μοναδική προοπτική, πού ἦταν καί τό διακριτικό του γνώρισμα. Περίμενε τόν Μεσσία! Περίμενε νά σαρκωθῆ ὁ Θεός, περίμενε νά ἐγκατασταθῆ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν γιά νά γίνη καί ἡ γῆ Οὐρανός καί Παράδεισος. Περιμέναν ὅλοι τόν Μεσσία. Καί αὐτό πού περιμένεις, αὐτό βρίσκεις. «Πᾶς γάρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καί ὁ ζητῶν εὑρίσκει». Αὐτό πού ψάχνουμε θά βροῦμε. Τίποτε ἄλλο!

Ἡ ἱστορική ἀναδρομή τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπό Ἀδάμ μέχρι Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος μᾶς ὑποχρεώνει νά ἀναλογισθοῦμε ποιά ἦταν ἡ πορεία μας σάν ἀνθρώπινο γένος, ἀπό τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, τοῦ νέου Ἀδάμ, μέχρι σήμερα.

Γιατί κι’ ἐμεῖς δοκιμάσαμε, στίς δυό χιλιετίες πού πέρασαν, ὅλα τα καθεστῶτα. Καί βασιλεία καί ὀλιγαρχία καί ἀριστοκρατία καί δικτατορία καί δημοκρατία. Καί διαπιστώσαμε ὅτι, ὄχι μόνο δέν γίναμε καλύτεροι χάρις σέ κάποιο πολίτευμα, ἀλλά καί ὅτι ἡ πορεία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀσχέτως πολιτευμάτων, πηγαίνει ἀπό τό κακό στό χειρότερο! Στήν ἐποχή μας, μάλιστα, ἔχουμε τήν δυνατότητα νά ἐπιβεβαιώσουμε αὐτή τή διαπίστωση, ἀφοῦ σέ περίοδο δημοκρατίας (πού θεωρεῖται τό κορυφαῖο πολίτευμα) σαράντα ἐτῶν σημειώθηκε ἡ μεγαλύτερη κοινωνική καί ἠθική κατάπτωση τῆς Πατρίδος μας ἀπό τῆς συστάσεώς της! Ἄρα, λοιπόν, τά λόγια τοῦ οὐρανοῦ πού λένε «Μή πεποίθατε ἐπ’ ἄρχοντας, ἐπί υἱούς ἀνθρώπων οἶς οὐκ ἔστι σωτηρία», βρίσκουν καί τώρα τήν πλήρη ἐφαρμογή τους.

* * *

Τό τραγικό της ἐποχῆς μας δέν εἶναι ἡ κατρακύλα πού ἔχει πάρει ἡ κοινωνία, γιατί, ὅπως εἴπαμε, μέχρι Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος ἡ κατρακύλα ἦταν ἀπίστευτη. Τό τραγικό μέ ἐμᾶς εἶναι ὅτι δέν περιμένουμε τόν Μεσσία, δέν περιμένουμε τήν Δευτέρα τοῦ Χριστοῦ καί ἔνδοξη Παρουσία, ἀλλά περιμένουμε τόν Ἀντίχριστο! Ὅλη μας ἡ σκέψη, ἡ ἀνησυχία καί ὁ τρόμος δέν εἶναι γιά τό πώς θά ἀρέσουμε στόν Χριστό καί πώς θά γίνουμε φίλοι Του, ἀλλά ψάχνουμε ἐναγωνίως γιά τό πώς θά γλιτώσουμε ἀπό τόν Ἀντίχριστο. Καί αὐτό πού ψάχνουμε, αὐτό θά βροῦμε. Αὐτό γιά τό ὁποῖο ἀγωνιοῦμε, θά γίνη ἡ μόνιμη ἀγωνία μας. Αὐτόν πού προσπαθοῦμε νά ἀποφύγουμε, αὐτός θά μᾶς βρῆ. Γιατί ἀλλιῶς τόν περιμένουμε καί ἀλλιῶς θά μᾶς ἔρθη!

Ποτέ στό παρελθόν της ἡ Ἐκκλησία δέν ἀσχολήθηκε μέ τόν Ἀντίχριστο, ποτέ ἄλλοτε οἱ χριστιανοί δέν εἶχαν στραμμένη τήν προσοχή τους, σχεδόν ἐξ ὁλοκλήρου, στό πώς θά προστατευθοῦν ἀπό τόν Ἀντίχριστο. Γιατί μία εἶναι ἡ προστασία ἀπό τόν Ἀντίχριστο: νά ἔχουμε τόν Χριστό ἐντός καί ἐκτός ἠμῶν!

Ὁ Ἀντίχριστος δέν εἶναι ἕνας ἀριθμός. Ἄν ἦταν, τότε καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, ὁ ὁποῖος ἔλαβε τήν «Ἀποκάλυψη», ἀλλά καί οἱ συναπόστολοί του καί οἱ μαθητές τοῦ ἁγίου Ἰωάννου, θά κυνηγοῦσαν ἕνα ἀριθμό. Καί ξέρετε γιατί θά τόν κυνηγοῦσαν; Γιατί τότε ἡ προσδοκία τῶν Ἐσχάτων, ἦταν πολύ πιό ἔντονη ἀπό σήμερα. Τότε, τά Ἔσχατα, ἡ Συντέλεια τοῦ Κόσμου, ἡ ἀναμονή τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ ἤσαν περισσότερο ἔντονα στή ζωή τῶν πρώτων χριστιανῶν καί ἀπό ἴδια τή ζωή πού ζοῦσαν!

Οἱ πρῶτοι χριστιανοί μετά τήν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ δέν περίμεναν τίποτε ἄλλο παρά μόνο τήν Δευτέρα ἔνδοξη Παρουσία Του. Ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος μιλάει σέ ἄμεσο χρόνο: «καί ἠμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι, ἅμα σύν Αὐτῶ ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα». Ἦταν τόσο ἔντονη αὐτή ἡ προσδοκία.

Δέν θά ἦταν, λοιπόν, πολύ πιό φυσικό, ἄν ἔπρεπε ὁπωσδήποτε νά ἀνησυχήσουμε γιά τόν ἀριθμό-φόβητρο καί τόν ἐρχομό τοῦ Ἀντιχρίστου, νά ἀνησυχήσουν πρῶτοι οἱ Χριστιανοί τῆς ἐποχῆς ἐκείνης;

Ἀφοῦ ὁ ἅγιος Ἰωάννης εἶχε ἤδη ὁλοκληρώσει τή συγγραφή τῆς «Ἀποκαλύψεως» καί εἶχε γράψει ὅλα αὐτά ποῦ τρομοκρατοῦν σήμερα τόν ὄχλο τῶν θρησκευομένων ἀνθρώπων, δέν θά ἔπρεπε ἀπό τότε –ἀπό τά τέλη τοῦ πρώτου αἰώνα– νά μᾶς εἶχε δοθεῖ τό σύνθημα νά “παθιάσουμε” γιά τό κυνηγητό τοῦ Ἀντιχρίστου; Ἄν ἡ ἐξέγερση, ὁ ξεσηκωμός καί ἡ ἀναστάτωση τῶν σημερινῶν θρησκευομένων ἤσαν ἐκ Θεοῦ, δέν θά ἔπρεπε αὐτά νά τά ζοῦσε ἡ Ἐκκλησία σέ ὑπερθετικό βαθμό στά χρόνια του Εὐαγγελιστοῦ συγγραφέως τῆς «Ἀποκαλύψεως» ἀλλά καί στούς ἀμέσως ἑπομένους αἰῶνες, ἀφοῦ τότε κατ’ ἐξοχήν οἱ Χριστιανοί βίωναν τά Ἔσχατα σάν παρόντα;

Τότε, ὅμως, οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν πραγματικά τόν Χριστό καί τούς ἦταν ἀδιανόητο νά πιστέψουν πώς κάποιος μπορεῖ νά τούς μαγέψη “στά κρυφά”, “στά μουλωχτά”, χωρίς νά τό “πάρουνε χαμπάρι”! Δέν μποροῦσαν νά πιστέψουν ὅτι ἕνας ἀριθμός θά ἦταν τόσο καθοριστικός γιά τήν πίστη τους καί θά ἀλλοίωνε τήν πνευματική τους κατάσταση καί τά φρονήματά τους ἐπειδή κάποιος θά τούς τόν ἔβαζε κρυφά στά δημόσια ἔγγραφά τους, χωρίς νά τούς κάνη λόγο γιά τόν σατανᾶ ἤ νά συσχετίζη τόν ἀριθμό αὐτόν μέ τή σατανολατρεία!

Τότε, λοιπόν, ὑπῆρχε ἡ Πίστη στόν Χριστό, ἡ σχέση μαζί Του. Δέν ὑπῆρχε ἡ δεισιδαιμονία τοῦ σήμερα, πού ἀντί νά κοιτάξουμε τά χάλια μας καί τήν ἀνυπαρξία τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, ἀσχολούμεθα μέ τό ποιός μᾶς ἔκανε μάγια καί δέν πᾶνε καλά οἱ δουλειές μας ἤ μέ τό ποιός μᾶς ἔκανε μάγια καί δέν μποροῦν νά παντρευτοῦν τά παιδιά μας καί πολλά ἄλλα παρόμοια.

Οἱ τότε Χριστιανοί δέν μποροῦσαν οὔτε νά διανοηθοῦν ὅτι θά ἐμφανίζονταν κάποτε Χριστιανοί, καί μάλιστα κληρικοί, πού θά ἰσχυρίζονταν ὅτι ὁ σατανᾶς μέ τήν κτιστή καί βρώμικη σφραγίδα τοῦ μπορεῖ νά σφραγίση ὁριστικά καί ἀμετάκλητά τους ἀνθρώπους! Γιατί, βεβαίως, μόνο γιά ἀμετάκλητο Χάραγμα γράφει ἡ «Ἀποκάλυψη» καί γι’ αὐτό καί τό ἴδιο το ἱερό Βιβλίο ἀλλά καί οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς ἐξηγοῦν ὅτι τό Χάραγμα εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἀμετανοησία τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ διαμόρφωση τοῦ χαρακτήρα του σέ σατανόσχημη προσωπικότητα καί ὄχι μιά στιγμιαία ἤ καί προσωρινή ἄρνηση, ἀκόμη καί αὐτοῦ του Θεοῦ.

Ἦταν ἀδιανόητο γιά τούς τότε Χριστιανούς νά σκεφθοῦν πώς θά “ξεφύτρωναν” κάποτε Χριστιανοί μέ τέτοια φοβία καί δεισιδαιμονία, πού νά πιστεύουν ὅτι ὁ σατανᾶς μπορεῖ νά ἐπικρατήση στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, ἀκόμη καί χωρίς τή θέληση καί τή συγκατάθεσή τους! Ὅτι μπορεῖ νά ἀναδειχθῆ ἰσχυρότερός του ...Χριστοῦ(!), πού ἐνεργεῖ τήν ἄκτιστη σφραγίδα Τοῦ μόνο σ’ αὐτούς πού τήν θέλουν καί γιά ὅσο τήν θέλουν. Δηλαδή ποτέ ἀμετάκλητα! Αὐτό τό γνωρίζει ἡ Ἐκκλησία μας καί γι’ αὐτό σφραγίζει καί πάλι (ἀναμυρώνει, χρίει ξανά) ἐκείνους τούς Χριστιανούς πού ἀρνήθηκαν γιά κάποιο διάστημα τόν Χριστό καί κατόπιν ἐπέστρεψαν στήν Πίστη.

Γιά φαντασθεῖτε τή βλασφημία μας: Ἡ ἄκτιστη σφραγίδα τοῦ Χριστοῦ, πού ἔχουμε μέ τό ἅγιο Βάπτισμα, ἀδύναμη μπροστά στήν κτιστή καί βρώμικη σφραγίδα τοῦ Διαβόλου!

Καμαρῶστε, πού φθάσαμε: Νά πιστεύουμε πώς αὐτός, πού δέν ἔχει ἐξουσία οὔτε στά γουρούνια νά εἰσέλθη, χωρίς τήν ἄδεια τοῦ Χριστοῦ, ὅτι μπορεῖ νά κυριαρχήση πάνω στούς ἀνθρώπους –χωρίς αὐτοί νά γίνουν ψυχικά γουρούνια– καί νά τούς κάνη δικούς του (αὐτό εἶναι τό Χάραγμα) μόνο καί μόνο ἐπειδή αὐτοί ἔλαβαν ἀπό τήν Πολιτεία τά κρατικά ἔγγραφα, ὅπως ἔκαναν μέχρι σήμερα, ἐνῶ μέσα στά ἔγγραφα αὐτά ὑπάρχει κρυμμένος ἀριθμός, πού κάποιοι τόν θεωροῦν σατανικό, ἐπειδή κάπου κάποτε θά συμπέση μέ τόν ἀριθμό πού θά ἔχη ὁ Ἀντίχριστος! Δηλαδή, ἀκολουθώντας τή λογική τους, πρέπει νά καταργήσουμε ἀκόμη καί τό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί νά μή τό προφέρουμε καν, ἀφοῦ κάποτε θά κυκλοφορήσουν κάποιοι ψευδόχριστοι πού θά λένε ὅτι αὐτοί εἶναι ὁ Χριστός!

Τό ὄνομα τοῦ Ἀντιχρίστου δέν μᾶς ἐνδιαφέρει. Δέν ἔχει καμμιά ἀπολύτως ἐξουσία, ὅπως καί ἡ σφραγίδα του. Οὔτε γουρούνια δέν μπορεῖ νά σφραγίση χωρίς τήν ἄδεια τοῦ Χριστοῦ, ὄχι ἀνθρώπους! Αὐτό πού μᾶς ἐνδιαφέρει εἶναι νά ἀποστρεφόμαστε τά ἔργα τοῦ Διαβόλου καί νά μήν προσκυνοῦμε τίς δραστηριότητές του. Καί, βεβαίως, ἄν κάποτε οἱ κυβερνῆτες μᾶς συσχετίσουν τήν παράδοση τῶν κρατικῶν ἐγγράφων μέ τήν ἀποδοχή καί τήν προσκύνηση τοῦ Διαβόλου, τότε –ὅπως ἔγραψε καί ὁ μακαριστός π. Ἐπιφάνιος– «ὄχι μόνο δέν θά λάβωμε τά “διαβολόχαρτα” ἀλλ’ οὔτε καν θά τά ἐγγίσωμεν». Ὡστόσο, καλό θά ἦταν νά στρέψουμε ὅλο μας τό ἐνδιαφέρον καί τό πάθος μας στό νά ἐξαφανίζουμε ἀπό τήν Πατρίδα μᾶς τούς ὅποιους “διαβολοκυβερνήτες”, παρά νά κυνηγᾶμε σάν μανιακοί τα ὅποια “διαβολόχαρτά” τους!

* * *

Ὅμως, ὅπως συνήθως, ἔτσι καί τώρα, δέν μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ οὐσία ἀλλά ἡ περιουσία! Μᾶς ἀπασχολεῖ τό θέμα τοῦ Ἀντιχρίστου γιατί ἔχει νά κάνη μέ τό τί θά φᾶμε, τί θά πουλήσουμε καί τό τί θά ἀγοράσουμε. Ἀλλιῶς δέν θά μᾶς ἀπασχολοῦσε, ὅπως δέν μᾶς ἀπασχόλησε μέχρι τό 1984 πού ἡ “θεοπάλαβη” Ἀμερικανίδα Προτεστάντις Μ. Relfe πῆρε ἀπό τόν διάβολο τήν ὁδηγία νά ἀναστατώση παγκοσμίως τούς χριστιανούς κάνοντας ἔτσι τήν παρουσία τοῦ “φοβερή καί τρομερή” στούς ἀνθρώπους!

Τό διαβολικό ἔργο συμπλήρωσε ὁ συνεργάτης τῆς John Separd, ὁ ὁποῖος, κατά τά λεγόμενα τῆς Relfe, πῆρε τό “χάρισμα” «νά διαβάζη μέ μοναδικό τρόπο τούς γραμμωτούς κώδικες»! Ἔτσι ἐξηγεῖται γιατί κανείς σοβαρός καί ἀνεπηρέαστος ἐπιστήμων δέν μπόρεσε μέχρι σήμερα νά διαβάση ὅτι εἶναι ἀπαραίτητη ἡ παρουσία τοῦ 666 στούς γραμμωτούς κώδικες, ἀφοῦ γι’ αὐτή τήν ἀνάγνωση δέν χρειάζονται ἐπιστημονικές γνώσεις ἀλλά μόνο εἰδικό ... “χάρισμα”!

Τό θέμα, λοιπόν, δέν πρέπει νά εἶναι οἱ πωλήσεις καί οἱ ἀγορές, ἀλλά τό τί εἴδους πνεῦμα “πουλάμε” καί τό τί εἴδους πνεῦμα “ἀγοράζουμε”! Ὁ Θεός μᾶς εἶπε μέ τόν ἅγιο Παῦλο νά δοκιμάζουμε τά πνεύματα ἄν εἶναι ἀπό τόν Θεό ἤ ἀπό τόν Διάβολο. Ἄραγε, δέν μᾶς ἐνδιαφέρει, τό ὅτι ὅλη αὐτή ἡ ἱστορία μέ τά σφραγίσματα καί τά χαράγματα ξεκίνησε παγκοσμίως ἀπό μιά ψυχοπαθῆ προτεστάντισσα καί ὄχι μετά ἀπό ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ σέ ἁγίους ἀνθρώπους; Ὁ π. Παΐσιος ἐνεπλάκη στήν ἱστορία αὐτή ἐκ τῶν ὑστέρων, παρακινούμενος φορτικά ἀπό τάχα θεολογικά κατηρτισμένους, τούς ὁποίους ὑπήκουσε –κατά τό «ἄκακος ἀνήρ πιστεύει παντί λόγω»– ὅπως λεπτομερῶς ἐξηγεῖται στήν εἰδική θεολογική μελέτη τοῦ γράφοντος, μέ τίτλο «Ὁ Ἀντίχριστος, ὁ ἀριθμός 666 καί ἡ ἀνησυχία τῶν Χριστιανῶν»

(Ἀθήνα 1986 καί –ἐπηυξημένη– 1997).

Ἀλλά οὔτε τά τρόφιμα πρέπει νά εἶναι τό θέμα μας. Δέν πρέπει καθόλου νά μᾶς ἀπασχολοῦν, γιατί ἡ γῆ δέν θά στερήση ποτέ στούς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ τά τρόφιμά της, ὅσοι Ἀντίχριστοι καί νά ἔρθουν! Ὅποιος πιστεύει στόν Χριστό, θά φυτεύη τό βράδυ καί τό πρωΐ θά θερίζη!

Παρ’ ὅτι, ὅμως, δέν πρέπει, τό πάθος μας γιά τό θέμα αὐτό εἶναι μεγάλο καί ἀγιάτρευτο, γιατί ὅλη μας ἡ ἔννοια εἶναι στό τί θά γίνη ἄν ἔρθη ὁ Ἀντίχριστος καί δέν μποροῦμε νά φᾶμε! Τό φαΐ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία. Καί γι’ αὐτό βλέπουμε νά ἔχη κυριαρχήσει σέ κληρικούς καί λαϊκούς αὐτή ἡ φοβία: Τί θά γίνη ἄν χάσουμε τά κουτάλια μας! Τί θά γίνη ἄν δέν μποροῦμε νά τρῶμε; Καί ὁδηγοῦνται ἄνθρωποι ταλαίπωροι νά μαρτυρήσουν χωρίς λόγο σήμερα, παρακινούμενοι ἀπό ἐκείνους οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν μελετήσει εἰς βάθος ποιά εἶναι ἡ ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας καί γι’ αὐτό κυριαρχεῖ μέσα τους ἡ φοβία.

* * *

Τελικά, ἡ τραγικότητα τῆς ἐποχῆς μᾶς ὀφείλεται στό ὅτι δέν ζοῦμε τόν Χριστό, δέν προσδοκοῦμε τή Βασιλεία Του καί γι’ αὐτό δέν ρυθμίζουμε τή ζωή μᾶς σύμφωνα μέ Αὐτόν.

Ἄν πράγματι μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ διάσωση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ὅπως κατά κόρον ἰσχυριζόμαστε καί διαλαλοῦμε, αὐτό δέν θά τό ἐπιτύχουμε μέ τό νά καταργήσουμε ἀπό τά κρατικά ἔγγραφα τήν ἀρίθμιση τῶν ἀνθρώπων. Δέν παθαίνει τίποτα ὁ ἄνθρωπος μέ τό νά κωδικοποιηθοῦν τά στοιχεῖα του στίς Κρατικές Ὑπηρεσίες.

Αὐτό πάντοτε γινόταν. Τά αὐτοκίνητά μας κυκλοφοροῦν πάνω ἀπό ἕνα αἰώνα ἔχοντας στίς πινακίδες τούς ἀριθμούς καί ὄχι τά ὀνόματα ἤ τά ἐπίθετά μας. Τό ἴδιο καί οἱ πιστωτικές καί οἱ παντός εἴδους Κάρτες, χωρίς αὐτό νά τό θεωροῦμε μέχρι σήμερα ἀριθμοποιήση τοῦ Προσώπου.

Δέν πάψαμε νά βαπτιζόμαστε μέ τό ὄνομά μας. Δέν πάψαμε νά ἐξομολογούμεθα καί νά λαμβάνουμε τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας μέ τό ὄνομά μας. Δέν πάψαμε νά Κοινωνοῦμε μέ τό ὄνομά μας καί νά μετέχουμε σέ ὅλα τα Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας μέ τό ὄνομά μας. Ἐκτός ἄν ἔγινε ξαφνικά ἡ Κρατική καταγραφή μᾶς τόσο ἀποφασιστικῆς σημασίας, ὥστε αὐτή μόνη νά μᾶς προσδιορίζη καί ὄχι τό πώς μᾶς ἀπογράφει ἡ Ἐκκλησία.

Πρέπει κάποτε νά σοβαρευτοῦμε. Ἄν νοιώθουμε σάν τούς πρώτους χριστιανούς, πού ζοῦσαν κάτω ἀπό τήν κυριαρχία τοῦ κατ’ οὐσίαν ἄθεου Καίσαρα, νά κάνουμε κατακόμβες καί νά πάψουμε νά διαμαρτυρόμαστε γιά τά διάφορα ἔγγραφά των ἀθέων κυβερνητῶν, ὅπως δέν διαμαρτύρονταν καί οἱ πρῶτοι χριστιανοί γιά τέτοιου εἴδους πράγματα.

Ἄν νοιώθουμε σάν Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, πού δέν ζοῦν σέ ὁλοκληρωτικό καθεστώς ἀλλά σέ δημοκρατικό πολίτευμα μέ δικαίωμα τοῦ «ἐκλέγειν καί ἐκλέγεσθαι», νά ὁδηγήσουμε καί νά προτρέψουμε πιστούς ἀνθρώπους νά γίνουν πολιτικοί, ἀντί νά κυνηγᾶμε σάν “φτωχοί συγγενείς” καί ζητιάνοι τά δικαιώματά μας ἀπό τήν Πολιτεία. Αὐτοῦ του εἴδους ἡ Πολιτεία χαίρεται μέ τήν ἀθλιότητά μας, πού ἐμεῖς τή θεωροῦμε ἀγωνιστικότητα, γιατί “παίζει” μαζί μας. Αὔριο, ἡ ἴδια αὐτή Πολιτεία θά ἀνακοινώση ὅτι δέν θά ἐφαρμόση αὐτό πού ἐξήγγειλε καί δυσαρέστησε τούς χριστιανούς, καί θά τό “πάρη πίσω”, ὅπως πολύ πιθανόν νά συμβῆ μέ τήν περιβόητη «Κάρτα τοῦ Πολίτη». Τότε οἱ ἀφελεῖς πιστοί θά “κάνουν χαρούλες”, θεωροῦντες ὅτι οἱ ἀγῶνες τῆς Πίστεως νίκησαν καί θά σπεύσουν νά τούς ξαναψηφίσουν!

* * *

Δέν περιμένουμε νά μεταβληθῆ ἡ ζωή τοῦ κόσμου σέ ἐπίγειο Παράδεισο ἀπό τούς ἄρχοντες. Αὐτό τό τονίσαμε καί στήν ἀρχή. Ἀπό τό σημεῖο ὅμως αὐτό, μέχρι τοῦ νά συνεχίζουμε τό «σφάξε μέ ἀγά μου νά ἁγιάσω», ἐνῶ ἔχουμε καί δικαίωμα καί ὑποχρέωση νά ἐπιλέγουμε παντοῦ καί πάντοτε χριστιανούς, ὑπάρχει ἀβυσσαλέα ἀπόσταση. Ἐκτός ἄν νομίζουμε πώς οἱ ἄθεοι κυβερνῆτες θά μεταστραφοῦν σέ προασπιστές τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῶν Παραδόσεων τοῦ Γένους μᾶς λαμβάνοντες τό ἴδιο “χάρισμα” πού ἔλαβε ὁ ἀξιοθρήνητος John Separd καί ...διαβάζει τούς γραμμωτούς κώδικες!

Ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου ἔχει δείξει ὅτι μόνο οἱ ἄνθρωποι πού ἐπιλέγουν πάντοτε σωστά, μέ τή λογική καί τή θεολογία καί κάνουν ὅ,τι περνάει ἀπό τό χέρι τους γιά νά γίνη ὁ κόσμος μᾶς καλύτερος, μόνο αὐτοί προσδοκοῦν τήν ἔνδοξη Παρουσία Τοῦ Χριστοῦ μας, γιατί ἡ ἀναστροφή μας στόν κόσμο εἶναι ἕνα πρόκριμα, μιά προετοιμασία, ἕνα φροντιστήριο.

Δέν μᾶς ἔπλασε ὁ Θεός γιά ἑκατό χρόνια. Ὁ Θεός εἶναι αἰώνιος καί δέν πλάθει δημιουργήματα πρόσκαιρα. Πρόσκαιρα δημιουργοῦμε ἐμεῖς πού εἴμαστε πρόσκαιροι σ’ αὐτή τή ζωή. Ὁ Θεός ὁ αἰώνιος «ὅ τα διηρημένα συναγαγῶν εἰς ἑνότητα καί σύνδεσμον» δημιουργεῖ γιά τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Δημιουργεῖ παιδιά Του καί ὄχι παιχνίδια Του. Δημιουργεῖ τέκνα Θεοῦ καί Φωτός καί ὄχι παιχνίδια μέ ἡμερομηνία λήξεως.

Ὅλοι οἱ ἄλλοι, πάντοτε περίμεναν καί περιμένουν κάποιον ἄλλον. Ὄχι τόν Χριστό, ἀλλά τόν Ἀντίχριστο! Αὐτό τό κάνουν οἱ Ἑβραῖοι ἐδῶ καί χιλιετίες. Τά τελευταῖα χρόνια βλέπουμε τήν ἴδια πρακτική παρηλλαγμένη καί σέ Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, ὅπως περιγράψαμε. Παρηλλαγμένη, γιατί οἱ φοβικοί Χριστιανοί δέν περιμένουν σάν Μεσσία τόν Ἀντίχριστο, ὅπως οἱ Ἑβραῖοι, ἀλλά, περιμένοντας τόν μέ τρόμο καί ἀναγνωρίζοντάς του τόσο μεγάλη δύναμη, ἀφήνουν τή σκέψη τοῦ Θεοῦ καί ἀσχολοῦνται ἐξ ὁλοκλήρου μέ τόν φόβο τοῦ Ἀντιχρίστου. Εἶναι ἄραγε τυχαῖο; Εἶναι ἁπλή σύμπτωση ἤ ἐπιβεβαίωση ὅτι καί ἐμεῖς, σάν τούς Ἑβραίους, εἴμαστε «σκληροτράχηλος λαός», μέ γυρισμένη πάντοτε τήν πλάτη μας στόν Θεό γιατί συνεχῶς ἀγωνιοῦμε γιά κάτι ἄλλο;

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι μᾶς λείπει ἡ προσδοκία τοῦ Χριστοῦ μᾶς γιατί μᾶς λείπει ἡ βίωση τοῦ Χριστοῦ μας. Αὐτή τή βίωση νά ποθήσουμε μέ ὅλο μας τό εἶναι. Ἀλλιῶς, δέν ὑπάρχει γιά μᾶς καμμιά ἐλπίδα. Οὔτε γιά τήν παροῦσα ζωή, ἀλλά οὔτε καί γιά τή Μέλλουσα!

ΠΗΓΗ ''Ο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ''