ΟΙ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΔΙΑ ΤΟΝ ΟΣΙΟ ΘΕΟΔΩΡΟ ΤΟΝ ΣΤΟΥΔΙΤΗ (2ον μέρος)

Δεν θα υπάρχη ίσως σήμερα μεγαλύτερος αντιπαπικός καταπέλτης, ο οποίος να ισοπεδώση τις υπερφίαλες αξιώσεις του Πάπα, απο τις τέσσερεις επιστολές του Οσίου προς τους δύο Πάπες της εποχής του. Διότι ένας ηγούμενος, και μάλιστα εξορισμένος και καθηρημένος, απο την αρχή μέχρι το τέλος των επιστολών, κάνει διδασκαλία στον Πάπα δια την ορθόδοξο πίστι, στα σημεία τα οποία επολεμείτο, και τον παρακινεί να βοηθήση την πολεμουμένη πίστι, χωρίς να του αφήνη το ελάχιστο περιθώριο να κρίνη ή να ειπή έστω την γνώμη του περί της ορθοδόξου πίστεως. Αυτός ο τρόπος συγγραφής των επιστολών προς τον Πάπα δεν δίδει ίχνος υπόνοιας ότι τον θεωρεί μοναδικό και αλάθητο διδάσκαλο, καθ΄ όσον σήμερα το αλάθητο του Πάπα εις αυτό ακριβώς συνοψίζεται. Το να διδάσκεται ο Πάπας απο τον Όσιο περί της ορθότητας της πίστεως, είναι δείγμα ότι ο Όσιος δεν ανεγνώριζε κανένα πρωτείο εξουσίας στον Πάπα και ειδικά το να κρίνη και να αποφασίζη δια τα θέματα της πίστεως, παρα μόνον να επεμβαίνη, λόγω της θέσεώς του, υπέρ της Ορθοδοξίας.
Δια να καταδείξωμε αυτή την ορθοδοξότατη θέσι του Οσίου, αναφέρομε ενα σημείο απο την πρώτη του επιστολή προς τον Πάπα Λέοντα, η οποία μάλιστα αναφέρεται στην Μοιχειανική αίρεσι. «Τι λοιπόν ω μακάριε» λέγει ο Όσιος απευθυνόμενος προς τον Πάπα, «θα ηδυνάμεθα να είπουμε δι΄ όλα αυτά, παρα το αποστολικό χωρίο, το οποίο λέγει ότι πολλοί αντίχριστοι ενεφανίσθησαν, εφ΄ όσον δεν εξουσιάζονται όλοι οι άνθρωποι απο τους νόμους του Θεού και τους ιερούς κανόνες; Αφού λοιπόν ανεφέραμε με κάθε ειλικρίνεια όλα αυτά τα γεγονότα, απυεθύνομε στη Χριστομίμητο μακαριότητά σου αυτή τη φωνή, την οποία είπε ο κορυφαίος Πέτρος μετά των άλλων Αποστόλων προς τον Χριστό, όταν εμαίνετο η τρικυμία στη θάλασσα. Σώσε μας αρχιποιμένα της Εκκλησία, διότι καταστρεφόμεθα. Μιμήσου τον Χριστό και άπλωσε το χέρι σου στην ιδική μας Εκκλησία, όπως εκείνος στον Πέτρο. Αυτός μεν άρχιζε να βυθίζεται στη θάλασσα, εσυ όμως στην ήδη καταποντισθείσα στο βάθος της αιρέσεως Εκκλησία μας. Επίδειξε ζήλο, όπως ακριβώς ο συνώνυμός σου Πάπας Λέων, ο οποίος, όταν ενεφανίσθη η αίρεσις του Ευτυχούς, εξηγέρθη με λεόντειο πνεύμα, όπως όλοι γνωρίζουν, με τις δογματικές αυτού επιστολές.
Έτσι και εσυ, τολμώ να πώ, επειδή φέρεις το ίδιο όνομα, βροντοφώναξε θεικά, μάλλον δέ ως βροντή να διακηρύττης τα αρμόδια στην παρούσα κακοδοξία. Διότι, αν αυτοί, αποδίδοντες την αυθεντία στους εαυτούς των, δεν εφοβήθησαν να συγκαλέσουν αιρετική Σύνοδο, αν και δεν είχαν το δικαίωμα να συγκαλέσουν και ορθόδοξο Σύνοδο χωρίς να λάβη γνώσι και η ιδική σας τοπική Εκκλησία, όπως απαιτεί η ανέκαθεν συνήθεια, ως εκ τούτου φαίνεται πόσο αναγκαίο και εύλογο είναι, με τη μεσολάβησι της ιδικής σου πρωτευούσης θέσεως, να συγκροτηθή νόμιμος Σύνοδος, ούτως ώστε το ορθόδοξο δόγμα να πολεμήση το αιρετικό. Επιπλέον δέ να μην αναθεματίζεσαι εσύ, ο οποίος έχεις την κορυφαία θέσι, και όλοι οι ορθόδοξοι απο τους νέους κενοφώνους...» (Επιστολή 33. Λέοντι πάπα Ρώμης, Φατούρος σελ. 92, στιχ. 16, PG. 99, 1017C).
θα ήτο αστείο να θεωρηθή η προσφυγή του Οσίου στον Πάπα ως δείγμα υποτέλειας και εξαρτήσεως ή αναγνωρίσεως οιουδήποτε πρωτείου, την στιγμή κατά την οποία σε μία τοπική Εκκλησία υπάρχει αίρεσις, δηλαδή πνευματικός θάνατος. Σ΄ αυτή την περίπτωσι κάθε επέμβασις απο άλλη τοπική Εκκλησία θεωρείται νόμιμος και επιβεβλημένη, διότι ως μέλη του ιδίου σώματος συμπάσχομε και συνοδυνώμεθα και συννοσούμε εξ αιτίας της ασθενείας ενός μέλους. Επί πλέον δέ, παρ΄ όλη την αθλία κατάστασι της αιρέσεως και του διωγμού στην Κωνσταντινούπολι, ο Όσιος δεν ζητεί απο τον Πάπα να επέμβη αυθαιρέτως και προσωπικώς, αλλά συνοδικώς, δηλαδή με νόμιμο και εκκλησιαστικό τρόπο να καταδικασθή η αίρεσις και να αποκατασταθή η Ορθοδοξία. Επίσης η αναφορά του Οσίου προς τον Πάπα, ως αρχιποιμένα της Εκκλησίας, πρέπει να εννοηθή ότι γίνεται, διότι τον εθεωρούσε ως πρώτο κατα την τάξι των Πατριαρχών, καθότι αρχιποιμένα ονομάζει ο Όσιος και τον Πατριάρχη άγιο Νικηφόρο περιγράφοντας τον διωγμό, σε επιστολή του προς τους μοναχούς της Λαύρας του αγίου Σάβα («... διωγμός ελληνοειδής, χαλεπώτατος λίαν, απηλάθη της αυλής ο αρχιποιμήν ημών, διεσκορπίσθη τα Χριστού πρόβατα» (Επιστολή 227. Εις την λαύραν του Αγίου Σάβα, Φατούρος σελ. 413, στιχ. 33). Σε μία επίσης απο τις ωραιότερες και ταπεινότερες εκφράσεις του ο Όσιος, στο τέλος της επιστολής του προς τον Πατριάρχη άγιο Νικηφόρο, ονομάζει αρχιποιμένα τον Πατριάρχη και τον εαυτό του μικρό σκυλάκι («Ταύτα μοι νύν τετόλμηται ώσπερ τι κυνίδιον γρύξαι τώ χρηστώ μου ως αληθή αρχιποιμένι, ειληφότι και το προσκυνητόν εγχειρίδιον μεθ΄ υπερβαλλούσης αγαλλιάσεως». (Επιστολή 423. Νικηφόρω τώ αγιωτάτω πατριάρχη, Φατούρος σελ. 593, στιχ. 34).
Ο τρόπος λοιπόν αναφοράς του Οσίου (ότι δηλαδή δεν επέτρεπε σε κανένα να κρίνη την άπαξ παραδοθείσα πίστι) αποτελεί παγία γραμμή σε όλες τις επιστολές του και φυσικά σ΄ αυτές προς τον Πάπα. Είναι σημαντικό ότι στις επιστολές του ο Όσιος διδάσκει τον Πάπα, αναλύοντας αγιογραφικώς και πατερικώς την ορθόδοξο πίστι και Παράδοσι, και μάλιστα αυτό το κάνει με παρρησία και απευθυνόμενος σε έναν Πάπα (τότε) ορθόδοξο. Πόσο αλήθεια θα έπρεπε να μας προβληματίση αυτό στις ημέρες μας, καθ΄ όσον, ενώ ο Πάπας έχει αναδειχθεί ως ο μεγαλύτερος αιρετικός όλων των εποχών και ο δεινότερος εχθρός της Ορθοδοξίας, εμείς τον λιβανίζομε και τον αντιμετωπίζομε ως αθώα περιστερά και άκακο αρνί!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ