Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ἡ ταπεινή κόρη τῆς Ναζαρέτ, ἡ ἀειπάρθενος Μαριάμ, ἀξιώθηκε νά ζήσει τήν τιμιότερη ζωή, πού ἔζησε ποτέ ἄνθρωπος! Γιατί μόνη Αὐτή "ἐν γυναιξί" ἐξελέγει γιά νά προσφέρει στόν ἐναθρωπήσαντα Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ τίς μητρικές Της ὑπηρεσίες! Ἀπέβη ἔτσι τό πρόσωπο τῆς εὐδοκίας αὐτῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος! Κατέστη ὄντως τό πιό κοντινό καί στενό πρόσωπο πού συνεδέθη ποτέ μέ τόν Κύριο τοῦ παντός!

Πρώτη Αὐτή πληροφορήθηκε ἀπό τόν ἀρχάγγελο Γαβριήλ γιά τή θεία ὑπόσταση τοῦ μέλλοντος νά γεννηθεῖ ἐξ αὐτῆς ὑπερφυῶς, ὃτι δηλαδή θά εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Καί πρώτη αὐτή ἄκουσε ἀπό τό ἀρχαγγελικό στόμα τό ὄνομα, τό ὁποῖο θά εἶχε ὡς ἄνθρωπος: "Καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν" (Λουκ. Α´ 31).

Γιά ἐννέα μῆνες Τόν ἔφερε στά σπλάχνα Της! Καί ὃταν "ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι καί ἔτεκεν τόν υἱόν αὐτῆς τόν πρωτότοκον" (Λουκ. Β´7), μέ πόση στοργή θά ἔσκυβε ἐπάνω Του καί θά ἀτένιζε τό θεῖο Βρέφος! Μέ πόση εὐλάβεια θά Τό κρατοῦσε στήν ἀγκάλη Της καί θά Τό γαλουχοῦσε ὡς νήπιο!

Καί ἀνέθρεψε ὡς παιδί τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς Παναγίας Τριάδος ἡ ἄσημη Κόρη τῆς Ναζαρέτ! Παρακολούθησε κατόπιν ὃλη Του τήν ἁγία ζωή καί δράση στόν κόσμο. Ἔζησε τήν ὀδύνη τοῦ θείου Πάθους καί τοῦ σταυρικοῦ Του θανάτου ὡς ρομφαία, πού διαπέρασε τά μητρικά Της σπλάχνα! Ἀλλά καί γεύτηκε ἡ Παναγία μας τήν ἀνέκφραστη χαρά καί ἀγαλλίαση τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Υἱοῦ Της! Παρευρέθηκε στό θαῦμα τῆς καθόδου τοῦ Ἀγίου Πνεύματος καί τῆς ἱδρύσεως τῆς Ἐκκλησίας στό ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ! Εἶδε καί πληροφορήθηκε τό θρίαμβο τοῦ Υἱοῦ Της μέ τή θαυμαστή ἐξάπλωση τῆς Ἐκκλησίας στόν κόσμο!

Τί ἀπέμενε ἄραγε γι’ Αὐτήν πλέον; Πῶς μποροῦσε νά παραμένει ἀκόμα στή γῆ, ἡ περισσότερο ἀπό ὃλους τούς ἁγιους ἁγιασμένη, ἡ Κεχαριτωμένη Μαρία; Γι’ αὐτό ὃταν ἦλθε ἡ ὣρα πού ὁ Θεός ὁρίζει γιά κάθε ἄνθρωπο, τό σῶμα Της ἔμεινε χωρίς πνοή στό νεκρικό κρεβάτι! Καί ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου μας παρέδωσε τό πνεῦμα Της στά χέρια τοῦ Υἱοῦ Της!

Ναί. Καί τήν Παναγία τήν ἐπισκέφτηκε ὁ θάνατος!

Ὁ θάνατος! Ὁ κοινός κλῆρος ὃλων ἐκείνων πού φέρουν τήν ἀνθρώπινη φύση. Δέν κάνει ἐξαίρεση οὔτε καί σ’ αὐτούς τούς ἀγίους τοῦ Θεοῦ. Πῶς ἦταν δυνατό, ἑπομένως νά ἐξαιρεθεῖ καί ἡ Θεοτόκος, καίτοι ὑπῆρξε τῶν ἁγίων ἁγιωτέρα καί ἐνδοξοτέρα τῶν οὐρανίων δυνάμεων καί τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ;

Ὁ ἱερός Δαμασκηνός στό σχετικό λόγο γιά τήν Παναγία μᾶς παρουσιάζει τή Θεοτόκο ὄχι μόνο νά ἀποδέχεται τό θάνατο, ἀλλά καί νά ἐπείγεται νά συναντήσει τό Μονογενή Της˙ γι’ αὐτό καί Τόν παρακαλεῖ νά δεχθεῖ στά θεϊκά Του χέρια τήν "φίλην" σ’ Αὐτόν ψυχή Της. Γράφει ὁ ἃγιος Πατήρ: "Στά χέρια Σου τό πνεῦμα μου, τέκνο μου, παραδίδω. Δέξου μου τή δική σου φίλη ψυχή, πού ἄμεμπτη κράτησες. Σέ Σένα καί ὄχι στή γῆ τό σῶμα μου ἀφήνω. Φύλαξέ το σῶο ἐκεῖνο, τό ὁποῖο ἔκανες κατοικία, τό ὁποῖο διατήρησες παρθενικό καί ὃταν γεννήθηκες. Πλησίον Σου πάρε με, γιά νά κατοικήσω μέ Σένα καί ἐγώ, μέ Σένα πού εἶσαι τῶν σπλάχνων μου ἡ φύτρα. Πρός Σένα βιάζομαι νά ἔλθω. Πρός Σένα, ὁ Ὁποῖος ἦλθες καί μέ ἐπισκέφθηκες, χωρίς νά χωρισθεῖς ἀπό τόν Πατέρα Σου. (Ρ.G 96, 736).

Πόσο ἐκπληκτικό! Ἡ Μητέρα τῆς ζωῆς, τό σκήνωμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἡ μεγαλώνυμη Θεοτόκος, δέχεται νέκρωση!

Ἀλλά, γιατί ἡ Κοίμηση τῆς Θεοτόκου νά εἶναι ἀξία καί ἀφορμή ἀπορίας; Ἐάν ὁ Κύριος Ἰησοῦς, πού ἔγινε ἄνθρωπος, γεύθηκε τό ποτήριο τοῦ θανάτου, πῶς νά μή τό γευθεῖ ἡ Κόρη τῆς Ναζαρέτ, πού ὑπῆρξε γυναίκα θνητή; Διότι, ὃπως σημειώνει ὁ ἃγιος Ἀνδρέας Κρήτης: "Ἐάν δέν ὑπάρχει, κατά τό λόγιο, ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἔζησε καί δέν δοκίμασε θάνατο˙ ἄνθρωπος δέ, καί τοῦ ἀνθρώπου πέρα, καί ἡ ὑμνουμένη τώρα Παναγία, ἔχει δειχθεῖ βεβαίως τρανῶς ὃτι καί Αὐτή ξεπλήρωσε τό ἴδιο μέ μᾶς νόμο τῆς φύσεως, ἐάν ὄχι ἴσα μέ μᾶς, ἀλλά πάνω ἀπό μᾶς" (Ρ.G. 97, 1053). "Ἐγώ ὁ ἄνθρωπος θεώθηκα", γράφει ὁ ἱερός Δαμασκηνός, "ἀποθανατίσθηκα ἐγώ ὁ θνητός… διότι ξεντύθηκα τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς, καί φόρεσα τήν ἀφθαρσία, καθώς τυλίχθηκα τήν ἁλουργίδα τῆς θεότητας" (P.G. 96, 725).

Ἀπό τά παραπάνω γίνεται ἀντιληπτό γιατί ὁ θάνατος τῆς "ζωαρχικῆς Μητέρας" τοῦ Κυρίου ὑπερβαίνει τήν ἔννοια τοῦ θανάτου, ὣστε νά μήν ὀνομάζεται κἄν θάνατος, ἀλλά "κοίμηση" καί "θεία μετάσταση" καί "ἐκδημία" πρός τόν Κύριο. Καί ἐάν ἀκόμη λεχθεῖ "θάνατος", ὃμως εἶναι θάνατος ζωηφόρος καί "ἀρχή δευτέρας ὑπάρξεως", τῆς αἰωνίου, κατά τόν ἱερό Δαμασκηνό (P.G.96, 716 ABC).

Ὁπωσδήποτε ὁ θάνατος τῆς Μητροπάρθενης Κόρης δέν ὑπῆρξε ἓνα ἄδοξο γι’ Αὐτή γεγονός. Αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Υἱός Της καί Σωτήρας, κατά τήν ὣρα τῆς Κοιμήσεως τῆς Μητέρας Του ἦλθε "πρός τήν οἰκείαν λοχεύτριαν"˙ καί "ὑπηρετεῖ μέ δεσποτικές παλάμες τήν παναγία καί θεϊκωτάτη Μητέρα καί ὑποδέχεται τήν ἱερή ψυχή" (P.G. 96, 705). Συνοδευόμενος δέ ἀπό ὃλους τούς ἀγγέλους καί τούς ἁγίους τήν ἀναφέρει ὄχι ἁπλῶς στόν οὐρανό, ἀλλ’ ἓως αὐτοῦ τοῦ βασιλικοῦ θρόνου Του. Ὁ ἱερός Δαμασκηνός περιγράφει μέ πολύ στοργικό καί τρυφερό τρόπο αὐτήν τήν ὑποδοχή τῆς ψυχῆς τῆς Παναγίας μας ἐκ μέρους τοῦ Υἱοῦ Της. Μᾶς παρουσιάζει τόν Κύριο νά προσκαλεῖ νά ἔλθει κοντά Του ἡ πάναγνη Μητέρα Του, τῆς Ὁποίας ἡ ἀρετή ὑπερβαίνει σέ θελκτικότητα ὃλα τα άρώματα. Λέει, λοιπόν, ὁ Νυμφίος Χριστός στήν Ἀειπάρθενο: " Ἔλα, Εὐλογημένη μου Μητέρα, νά ξεκουρασθεῖς. Σήκω, ἔλα κοντά Μου, ἡ ἐνάρετη μεταξῦ τῶν γυναικῶν, διότι ὁ χειμώνας ἀφοῦ παρῆλθε, ἦλθε ἡ ὣρα γιά να κόψουμε κλαδιά. Ἡ ὡραία κοντά Μου, καί μῶμος δέν ὑπάρχει σέ Σένα, ἡ εὐωδία τῶν μύρων Σου ἀπ’ ὃλα τά ἀρώματα .(P.G. 96, 736). Καί γεμᾶτος θαυμασμό γιά τή μετάστασή Της ἀπορεῖ καί γράφει: " Ὤ πῶς ὁ οὐρανός ὑποδέχθηκε Αὐτή, πού ὑπῆρξε πλατύτερη ἀπό τούς οὐρανούς! Πῶς δέχθηκε ὁ τάφος Αὐτήν, ἡ ὁποία δέχθηκε τό Θεό! Ναί, Τή δέχθηκε, καί Τή χώρεσε, διότι δέν ἔγινε πλατύτερη ἀπό τόν οὐρανό μέ τό σωματικό Της ὄγκο. Διότι ὡς ἓνα σῶμα τριῶν πήχεων, πού ὃλο καί φυραίνει, θά μποροῦσε νά ξεπεράσει τό πλᾶτος καί τό μάκρος τοῦ οὐρανοῦ; Μέ τή θεία χάρη ὃμως ξεπέρασε κάθε ὓψος καί πλάτος, διότι τό θεϊκό εἶναι πέραν ἀπό κάθε σύγκριση. Ὤ, τό ἱερό καί θαυμαστό καί σεβάσμιο καί ἀξιοπροσκύνητο μνῆμα" (P.G. 96, 720).

Ὁμολογουμένως τιμιότατος ὑπῆρξε ὁ θάνατος τῆς Θεοτόκου. Τό διαλαλεῖ ἡ Παράδοση, ἡ ὁποία παρουσιάζει τήν Παναγία μας νά μεταβαίνει πρός τήν πραγματική Ζωή μέ τή σεπτή Της Κοίμηση, καί ἐνῶ κυκλώνεται ἀπό τό νέφος τῶν οὐρανίων Δυνάμεων καί τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, παραδίδει τήν ἁγία καί ἀκηλίδωτη ψυχή Της στόν Υἱό καί Θεό Της. Καί τά ἀναρίθμητα πλήθη τῶν πιστῶν, πού κατακλύζουν τούς ἱερούς Ναούς κατά τήν ἔνδοξη γιορτή Της, διακηρύττουν τήν ἐγκόσμιο καί ὑπερκόσμιο δόξα τῆς Θεοτόκου: "Τῆ ἐνδόξω Κοιμήσει Σου οὐρανοί ἐπαγάλλονται, καί ἀγγέλων γέγηθε τά στρατεύματα˙ πᾶσα ἡ γῆ δέ εὐφραίνεται, ὠδήν Σοι ἐξόδιον προσφωνοῦσα τῆ Μητρί, τοῦ Τῶν ὃλων δεσπόζοντος, ἀπειρόγαμε Παναγία Παρθένε, ἡ τό γένος τῶν ἀνθρώπων ρυσαμένη προγονικῆς ἀποφάσεως.

(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Η ΠΑΡΘΕΝΟΜΗΤΩΡ" ΣΕΛ. 200, 208)