Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Κυρίλλου Κωστοπούλου,
Ἱεροκήρυκος Ἱ. Μητρ. Πατρῶν, Δρ, Θεολογίας
Προσφάτως ἀνεφέρθησαν ὀνόματα Μητροπολιτῶν τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι κατεφέρθησαν κατά ἀδελφοῦ Μητροπολίτου των, προσάπτοντας σέ αὐτόν τήν μομφή τῆς εἰσπηδήσεως σέ ἀλλότρια ἐκκλησιαστική περιφέρεια, ἐπειδή ὁ δεύτερος συνεχάρη ὅσους ἀπό τούς Κυπρίους Μητροπολίτες ἀρνήθηκαν μέ θάρρος καί ὁμολογιακό σθένος νά παρευρεθοῦν στίς κατάπτυστες ἐκδη λώσεις πρός τιμήν τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα κατά τήν ἐπίσκεψή του στήν Ἁγιοτόκο Κύπρο καί ὁμολόγησαν ὅτι εἶναι αἱρετικός καί τοιουτοτρόπως ἀποκεκομμένος ἀπό τό Σῶμα τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὁ ἰσχυρισμός αὐτός εἶναι ἀστήρικτος ἀπό Κανονικῆς πλευρᾶς, γι᾽ αὐτό ἤθελα ὡς Κανονολόγος νά καταθέσω τήν κανονική ἀλήθεια.
Οἱ κανόνες τούς ὁποίους ἠμποροῦν νά ἐπικαλεσθοῦν οἱ ὡς ἄνω Μητροπολίτες εἶναι οἱ ἑξῆς: ΛΕ´ τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων, Β´ τῆς Β´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Κ´ τῆς ΣΤ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί Γ´, ΙΑ´ καί ΙΒ´ τῆς ἐν Σαρδικῇ Τοπικῆς Συνόδου.
Ὡστόσο, πρέπει νά διευκρινησθῆ ὅτι οἱ Κανόνες αὐτοί ἀναφέρονται σέ διοικητικές εἰσπηδήσεις, ὅπως χειροτονίες καί τοποθετήσεις ἱερέων ἄνευ ἀδείας τῆς ἁρμοδίας τοπικῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς ἤ ἀκόμη σέ ἐπιτέλεση θείας Λειτουργίας καί κήρυξη τοῦ Θείου Λόγου ἄνευ ἀδείας τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου ἤ καί σέ ἄλλες διοικητικές, ἱερατικές καί κηρυκτικές πράξεις.
Ἐάν μελετήσωμε τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία καί τήν Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, θά διαπιστώσωμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία. Ἕνα εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί ὅταν θίγωνται τά τῆς πίστεως ὅλα τά μέλη της, κληρικοί καί λαϊκοί, ὑποχρεοῦνται νά διαμαρτύρωνται καί νά ἐπεμβαίνουν. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τό ἐπισημαίνει:
«Ὅσοι μέν περί πίστεως τοῦτο (τόν πόλεμο) πασχόντων καί τῶν ἀνωτάτων ζητημάτων καί πρώτων οὐδ᾽ ἐγώ μέμφομαι, ἀλλ᾽ εἰ δεῖ τἀληθές εἰπεῖν καί προσεπαινῶ καί συνήδομαι… Κρείττων γάρ ἐπαινετός πόλεμος εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ· Καί διά τοῦτο τό πραΰν μαχητήν ὁπλίζει τό Πνεῦμα, ὡς καλῶς πολεμεῖν δυνάμενον» (Γρ. Θεολ. Λόγ. Β´, PG 35, 488B-C).
Ὁ Ἅγιος Κύριλλος, ὡς Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, ὑπέπεσε στό ἁμάρτημα τῆς εἰσπηδήσεως σέ ἄλλη ἐκκλησιαστική δικαιοδοσία, ὅταν ἐνεκάλεσε τόν Νεστόριο, ὁ ὁποῖος ἦταν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, γιά τίς αἱρετικές δοξασίες του; Τό ἴδιο συνέβη καί μέ τόν Μακεδόνιο καί μέ ἄλλους αἱρεσιάρχες, τούς ὁποίους ἀντιμετώπιζαν οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες καί Ἐπίσκοποι σθεναρῶς, Συνοδικῶς ἤ ἀπ᾽ ἄμβωνος.
Ὅταν ἕνας ἐπίσκοπος ἤ πρεσβύτερος ἤ λαϊκός διαμαρτύρεται γιά τήν ὑποδοχή τοῦ αἱρεσιάρχη Πάπα ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Κύπρου, ὁ ὁποῖος προέβη σέ ἀντικανονική συμπροσευχή μέ αὐτόν, ἀφοῦ πρῶτα ὁμολόγησε ὅτι ὁ Πάπας δέν εἶναι αἱρετικός καί εἶναι κανονικός ἐπίσκοπος τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης καί τέλος ὅτι τό Βατικανό εἶναι ἀδελφή Ἐκκλησία, ὑποπίπτει, αὐτός ὁ κληρικός ἤ λαϊκός, στό παράπτωμα τῆς εἰσπηδήσεως σέ ξένη ἐκκλησιαστική περιφέρεια ἤ εἶναι ἡ φωνή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Ὁ Ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης τονίζει:
«Ἐξότου δέ ἡ καινοτομία περί τό θεῖον συνέβη Σύμβολον οὐκ ἔτι τόν πάππαν εὑρίσκομεν, οὐδέ τόν ἀποστολικόν καί Πατέρα· ἐπεί οὐδέ κατά τήν πίστιν τοῦ ἀποστόλου Πέτρου καί τήν ὁμολογίαν ἔστιν εὑρεῖν τούς νυνί λεγομένους πάππας, ἀλλά κατά μόνην τήν ἄρνησιν»
(Συμεών Θεσσαλονίκης, Διάλ. κατά αἱρέσ., PG 155, 121C). Ἄλλωστε, ἡ ὁμολογιακή διάθεση σέ θέματα, πού ἀφοροῦν στήν πίστη συνιστᾶ παράγγελμα τοῦ Ἰδίου τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου: «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. 10,32).
Πιστεύω ὅτι εἶναι καιρός νά συνέλθωμε, ἀνώτεροι καί κατώτεροι κληρικοί, πρίν εἶναι ἀργά γιά ὅλους μας..
Ἱεροκήρυκος Ἱ. Μητρ. Πατρῶν, Δρ, Θεολογίας
Προσφάτως ἀνεφέρθησαν ὀνόματα Μητροπολιτῶν τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι κατεφέρθησαν κατά ἀδελφοῦ Μητροπολίτου των, προσάπτοντας σέ αὐτόν τήν μομφή τῆς εἰσπηδήσεως σέ ἀλλότρια ἐκκλησιαστική περιφέρεια, ἐπειδή ὁ δεύτερος συνεχάρη ὅσους ἀπό τούς Κυπρίους Μητροπολίτες ἀρνήθηκαν μέ θάρρος καί ὁμολογιακό σθένος νά παρευρεθοῦν στίς κατάπτυστες ἐκδη λώσεις πρός τιμήν τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα κατά τήν ἐπίσκεψή του στήν Ἁγιοτόκο Κύπρο καί ὁμολόγησαν ὅτι εἶναι αἱρετικός καί τοιουτοτρόπως ἀποκεκομμένος ἀπό τό Σῶμα τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὁ ἰσχυρισμός αὐτός εἶναι ἀστήρικτος ἀπό Κανονικῆς πλευρᾶς, γι᾽ αὐτό ἤθελα ὡς Κανονολόγος νά καταθέσω τήν κανονική ἀλήθεια.
Οἱ κανόνες τούς ὁποίους ἠμποροῦν νά ἐπικαλεσθοῦν οἱ ὡς ἄνω Μητροπολίτες εἶναι οἱ ἑξῆς: ΛΕ´ τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων, Β´ τῆς Β´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Κ´ τῆς ΣΤ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί Γ´, ΙΑ´ καί ΙΒ´ τῆς ἐν Σαρδικῇ Τοπικῆς Συνόδου.
Ὡστόσο, πρέπει νά διευκρινησθῆ ὅτι οἱ Κανόνες αὐτοί ἀναφέρονται σέ διοικητικές εἰσπηδήσεις, ὅπως χειροτονίες καί τοποθετήσεις ἱερέων ἄνευ ἀδείας τῆς ἁρμοδίας τοπικῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς ἤ ἀκόμη σέ ἐπιτέλεση θείας Λειτουργίας καί κήρυξη τοῦ Θείου Λόγου ἄνευ ἀδείας τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου ἤ καί σέ ἄλλες διοικητικές, ἱερατικές καί κηρυκτικές πράξεις.
Ἐάν μελετήσωμε τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία καί τήν Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, θά διαπιστώσωμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία. Ἕνα εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί ὅταν θίγωνται τά τῆς πίστεως ὅλα τά μέλη της, κληρικοί καί λαϊκοί, ὑποχρεοῦνται νά διαμαρτύρωνται καί νά ἐπεμβαίνουν. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τό ἐπισημαίνει:
«Ὅσοι μέν περί πίστεως τοῦτο (τόν πόλεμο) πασχόντων καί τῶν ἀνωτάτων ζητημάτων καί πρώτων οὐδ᾽ ἐγώ μέμφομαι, ἀλλ᾽ εἰ δεῖ τἀληθές εἰπεῖν καί προσεπαινῶ καί συνήδομαι… Κρείττων γάρ ἐπαινετός πόλεμος εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ· Καί διά τοῦτο τό πραΰν μαχητήν ὁπλίζει τό Πνεῦμα, ὡς καλῶς πολεμεῖν δυνάμενον» (Γρ. Θεολ. Λόγ. Β´, PG 35, 488B-C).
Ὁ Ἅγιος Κύριλλος, ὡς Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, ὑπέπεσε στό ἁμάρτημα τῆς εἰσπηδήσεως σέ ἄλλη ἐκκλησιαστική δικαιοδοσία, ὅταν ἐνεκάλεσε τόν Νεστόριο, ὁ ὁποῖος ἦταν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, γιά τίς αἱρετικές δοξασίες του; Τό ἴδιο συνέβη καί μέ τόν Μακεδόνιο καί μέ ἄλλους αἱρεσιάρχες, τούς ὁποίους ἀντιμετώπιζαν οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες καί Ἐπίσκοποι σθεναρῶς, Συνοδικῶς ἤ ἀπ᾽ ἄμβωνος.
Ὅταν ἕνας ἐπίσκοπος ἤ πρεσβύτερος ἤ λαϊκός διαμαρτύρεται γιά τήν ὑποδοχή τοῦ αἱρεσιάρχη Πάπα ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Κύπρου, ὁ ὁποῖος προέβη σέ ἀντικανονική συμπροσευχή μέ αὐτόν, ἀφοῦ πρῶτα ὁμολόγησε ὅτι ὁ Πάπας δέν εἶναι αἱρετικός καί εἶναι κανονικός ἐπίσκοπος τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης καί τέλος ὅτι τό Βατικανό εἶναι ἀδελφή Ἐκκλησία, ὑποπίπτει, αὐτός ὁ κληρικός ἤ λαϊκός, στό παράπτωμα τῆς εἰσπηδήσεως σέ ξένη ἐκκλησιαστική περιφέρεια ἤ εἶναι ἡ φωνή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας; Ὁ Ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης τονίζει:
«Ἐξότου δέ ἡ καινοτομία περί τό θεῖον συνέβη Σύμβολον οὐκ ἔτι τόν πάππαν εὑρίσκομεν, οὐδέ τόν ἀποστολικόν καί Πατέρα· ἐπεί οὐδέ κατά τήν πίστιν τοῦ ἀποστόλου Πέτρου καί τήν ὁμολογίαν ἔστιν εὑρεῖν τούς νυνί λεγομένους πάππας, ἀλλά κατά μόνην τήν ἄρνησιν»
(Συμεών Θεσσαλονίκης, Διάλ. κατά αἱρέσ., PG 155, 121C). Ἄλλωστε, ἡ ὁμολογιακή διάθεση σέ θέματα, πού ἀφοροῦν στήν πίστη συνιστᾶ παράγγελμα τοῦ Ἰδίου τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου: «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς» (Ματθ. 10,32).
Πιστεύω ὅτι εἶναι καιρός νά συνέλθωμε, ἀνώτεροι καί κατώτεροι κληρικοί, πρίν εἶναι ἀργά γιά ὅλους μας..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου