__ Πνευματικέ, μου είναι αδύνατον παρά ταύτα να εννοήσω, το πώς είναι δυνατόν ο π. Θεόδουλος και οι λοιποί πατέρες, αλλά και η υμετέρα πανοσιότης, αφού έχετε διακόψει το μνημόσυνον του <<οικείου επισκόπου>>, και επί του προκειμένου του Οικουμενικού, να μή ευρίσκεσθε ώς <<ακέφαλοι εκτός Εκκλησίας>> εκκλησιολογικώς, τουλάχιστον, δεν θα πρέπη να ευρίσκη ουδέν έρεισμα η ενέργειά σας αύτη.
__ Έν πρώτοις, π. Γρηγόριε, απήντησε άνευ χρονοτριβής ο πνευματικός, ΚΕΦΑΛΗ της Εκκλησίας, δεν είναι ο εκάστοτε Πατριάρχης ή επίσκοπος αλλά ο Δομήτωρ Αυτής, ο Ιησούς Χριστός ( <<Η Εκκλησία είναι μία και αδιαίρετος, το έν μυστικόν σώμα του Χριστού. Αυτός ο Κύριος, ο θεάνθρωπος λυτρωτής, δεν ωνόμασεν εαυτόν Εκκλησίαν, έν δέ τή Κ.Δ. διακηρύττεται ώς ο θεμέλιος και ακρογωνιαίος λίθος αυτής, ώς η κεφαλή ταύτης ενώ έξ' άλλου η Εκκλησία καλείται σώμα αυτού και το πλήρωμα αυτού... και αυτός ο χορός των Αποστόλων μεμονωμένος ουδέποτε έν τή Κ.Δ. φαίνεται ονομαζόμενος η Εκκλησία, λέγονται οι απόστολοι θεμέλιοι της Εκκλησίας. Καλούνται οι πρόκριτοι αυτών στύλοι της Εκκλησίας. Αλλά και οι θεμέλιοι και οι στύλοι είναι εντετειχισμένοι μέν, αλλά πάντως τμήματα του οικοδομήματος τούτου. Οι συνήθως λοιπόν φερόμενοι όροι επίσημος Εκκλησία, διοικούσα Εκκλησία, διδάσκουσα Εκκλησία, κατά συνθήκην και ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΩΣ χρησιμοποιούνται και έκ δογματικής επόψεως παρουσιάζονται κατ' ακρίβειαν αδόκιμοι.>> Π. Τρεμπέλα, <<Δογματική>> Β' 376. Πρβλ έν τώ αυτώ τόμ. σελ. 374, σημείωσις 8 τα κάτωθι.
<<Είπον πολλάκις πρός την υμετέραν αγάπην, ότι πρόβατα και ποιμένες πρός την ανθρώπων εισί διάκρισιν, πρός δέ τον Χριστόν πάντες πρόβατα. Και γάρ οι ποιμαίνοντες και οι ποιμαινόμενοι ύφ' ενός του αυτού ποιμένος ποιμαίνονται>>. P.G. 52, 784.
Ο Πατριάρχης ή ο Επίσκοπος, τότε μόνον παραμένουν είς τους θρόνους των, ώς ορατοί αντιπρόσωποι του αοράτου και φυσικού Αρχηγού Αυτής, όταν ευρίσκωνται είς οργανικήν σχέσιν και κοινωνίαν μετά της Αληθείας της κηρυττομένης υπό της Εκκλησίας, ήτις εστίν <<Αυτός ο Κύριος>>.
Διά πάσαν εναντίαν περίπτωσιν ακολουθεί η ΕΚΠΤΩΣΙΣ έκ του εκκλησιαστικού αξιώματος. Αύτη, βεβαίως, θα πρέπη να ενεργηθή, φυσικώς, υπό μιάς Συνόδου, τοπικής ή γενικής. Είς περίπτωσιν όμως όπου το σώμα των επισκόπων αρνείται ή δειλιά να πράξη τούτο, τότε ΚΑΘΗΚΟΝ παντός πιστού είναι η απομάκρυνσίς του έκ του ψευδοποιμένος και η ανάδειξις ετέρου, ορθοτομούντος τον λόγο της Αληθείας.
Είναι απαραίτητον, π. Γρηγόριε να νοιώσωμεν όλοι μας ότι η Εκκλησία έχει ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΑ και όχι διοικητικά θεμέλια, διότι άλλως θα πάθωμεν αυτό που έπαθαν οι Δυτικοί, οι οποίοι ηκολούθησαν τον Πάπα στίς πλάνες του, γιατί νόμισαν ότι κάτι το εναντίον θα τους έθετε εκτός Εκκλησίας!
Συνεπώς, απορώ, πως είναι δυνατόν ο αγωνιζόμενος διά την πίστιν του να ευρίσκεται ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, την Εκκλησίαν, ο δέ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ να διεκδική δικαιώματα Κεφαλής!!.
Πρέπει να είσθε απόλυτως πεπεισμένος ότι τα ανωτέρω εκφράζουν την αληθή θεωρία και πράξιν των ιερών κανόνων (31ος Αποστ., 15ος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου) και ότι πολλάκις και πολλαχού εφηρμόσθησαν λίαν αποτελεσματικώς υπό του ευσεβούς πληρώματος της Εκκλησίας. Σας αναγινώσκω, διά μίαν απλήν βεβαίωσιν, σχετικόν γεγονός το οποίον αυτήν την στιγμήν ενεθυμήθην.
<<Τοίς ευσεβεστάτοις και τιμηθείσι και τιμωμένοις παρά Θεώ και ανθρώποις, Χριστιανοίς Βασιλεύσι.... Τούτου ένεκα του αληθούς δόγματος του έν τή αγιωτάτη Εκκλησία ακριβώς κηρυττομένου, και του αιρετικού Παύλου (Σαμοσατέως) δικαίως εξωσθέντος, εγένετο σχίσματα λαών, ακαταστασίαι ιερέων, ταραχή ποιμένων. Όθεν και νύν κατά πρόσωπον του εγχειρισθέντος τον τής επισκοπής θρόνον Νεστορίου, εί δεί ειπείν επίσκοπον, έν τώ συνεδρίω πολλάκις τινές των ευλαβεστάτων πρεσβυτέρων ήλεγξαν αυτόν και διά την απείθειαν αυτού, το μή λέγειν Θεοτόκον την αγίαν Παρθένον, και Θεόν όντα φύσει αληθινόν τον Χριστόν, ΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΕΞΕΒΑΛΟΝ και κατέχουσιν έως άρτι. Τινές ΛΑΘΡΑ ΟΜΟΙΩΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΤΕΛΛΟΝΤΑΙ. Άλλοι δέ των ευλαβεστάτων πρεσβυτέρων, διά το λέγειν έν τή αγία ταύτη Εκκλησία, Ειρήνη τή παραθαλασσία, κατά του ανανεωθέντος κακώς δόγματος, του λέγειν εκωλύθησαν. Όθεν επεβόα ο λαός, ζητών της Ορθοδοξίας συνήθη διδασκαλίαν, λέγων ΒΑΣΙΛΕΑ ΕΧΟΜΕΝ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΟΥΚ ΕΧΟΜΕΝ.. (Τόμ. Α΄, σελ. 462).
Βεβαίως τα παραδείγματα τυγχάνουν αναρίθμητα, πλήν όμως ού τού παρόντος ήδη έπρεπε να είχον απέλθει.
Ο π. Ιωακείμ έλαβε πρώτος τον λόγον.
__ Άγιε Δικαίε, πατέρες και αδελφοί, εγώ τουλάχιστον μετά απο αυτά που ήκουσα σήμερον και έν συνδυασμώ με τα μέχρι τούδε λεχθέντα, έχω τελείαν πληροφορίαν ότι πρέπει να διακόψωμεν οπωσδήποτε το μνημόσυνον του Πατριάρχου.
__ Συμφωνώ απολύτως, είπε και ο π. Ιερόθεος. Τί άλλο αναμένομεν; Η αίρεσις κηρύσσεται πλέον <<γυμνή τή κεφαλή!>>
__ Τί θέλετε να αναμένωμεν, απήντησεν ωργισμένος ο π. Νεόφυτος, Ο φόβος της διαιρέσεως της Εκκλησίας, αυτό μας συνέχει όλους ημάς οι οποίοι αναμένομεν ακόμη.
Τό ότι η Σκήτη μνημονεύει εισέτι το όνομα του Πατριάρχου, δεν σημαίνει τίποτε, τούτο γίνεται κατ' ανοχήν, από σεβασμό στην Εκκλησίαν, και όχι σαν έκφρασι καταφάσεως στη γραμμήν αυτή. Μήπως επιθυμούμεν ημείς όλοι να κολασθώμεν; Σας διαβεβαιώ ότι δεν εξήλθομεν είς τα βουνά αυτά, γι΄ αυτόν τον σκοπόν!..
Συνεπώς κάτι πρέπει να γνωρίζωμεν και ημείς οι οποίοι αναμένομεν... Και κάτι άλλο επίσης. Ποίος σας είπε ότι ΔΕΧΟΜΕΘΑ ότι λέγουν ο Πατριάρχης και οι λοιποί Οικουμενισταί; Σας πληροφορώ, ότι ουδόλως συμβαίνει κάτι τέτοιο πλήν όμως δεν παύω και να σέβωμαι την ενότητα της Εκκλησίας και την απαιτούμενην πειθαρχίαν προκειμένου διά μίαν τελικήν αντίδρασιν, εννοών με αυτά και πάλιν την μετά των <<αξιωματικών>> από κοινού επανάστασιν...
__ Με συγχωρείτε, παπά, αλλά οι ιεροί κανόνες και η ιστορία της Εκκλησία πολύ διαφόρως εννοούν αυτόν τον <<σεβασμόν>> πρός την Εκκλησίαν, απεκρίθη ο π. Αλέξιος ολίγον ταραγμένος. Διότι, εσυνέχισεν, αυτή η ενότης και ειρήνη της Εκκλησίας πρέπη να κινήται εντός του κύκλου της Αληθείας και της των ι. κανόνων υφηγήσεως, άλλως... άλλως καταντά ασέβεια!
Θα μου επιτρέψητε να σας αναγνώσω έκ του <<Συντάγματος>> Νεκταρίου Ιεροσολύμων, πώς οι υπογράψαντες την έν Φλωρεντία ένωσιν και αρνούμενοι τον δεύτερον να ακολουθήσουν τον αιρετικόν Πατριάρχην είς το μνημόσυνον, απεκρίθησαν δε' επιστολής των πρός τον πιέζοντα αυτούς Ιωάννην Η΄ τον Παλαιολόγον.
<<... ΕΠΕΙ ΔΕ ΤΗΝ ΗΜΩΝ ΣΙΓΗΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΝ ΓΙΝΩΣΚΟΜΕΝ ούσαν τοίς απλουστέροις, ούς εικός έστι διά την συμβάσαν τή Εκκλησία ταραχήν σκανδαλίζεσθαι, άμα γάρ οφείλομεν λόγον υπέρ της έν ημίν διδόναι πίστεως κατά την αποστολικήν εκείνην φωνήν και πρό πάντων ικανοποιείν οφείλομεν τώ θείω σου κράτει έν πάσι τοίς πρέπουσι. Διά ταύτα κοπιώντες χαίρομεν και αποκρινόμεθα περί ών ερωτώμεθα. Την μέν ούν της Εκκλησίας ειρήνην, ούτω περί πλείστον ποιούμεθα και ούτως επιθυμούμεν την ημετέραν Εκκλησίαν αύθις ιδείν ειρηνεύουσαν, ώσθ' υπέρ αυτής της ειρήνης και πολλών ανεχόμεθα δυσχερών, ουδέν γάρ μέγα ποιούντες, οι και θείναι τάς υμετέρας ψυχάς εσμέν έτοιμοι, επειδάν έκαστος, ότε καιρός ή τε χρεία καλεί. Ο μέντοι ποιούμεν έργοις τούτο και λόγοις τή του Χριστού χάριτι παρρησιαζόμεθα. Ουδέ γάρ λέληθεν ημάς, οπόσον εστί το της ειρήνης καλόν έν πάσι πράγμασι. Την γάρ έν τοίς πνευματικοίς αγαθοίς ειρήνην όσα και έν μείζοσίν έστι μείζον τε και τιμιωτέραν ειδότες, πολλώ πλέον τώ ταύτης πόθω διακαιώμεθα. ΕΙ ΓΑΡ ΚΑΙ ΔΟΚΟΥΜΕΝ ΠΡΟΣΙΣΤΑΣΘΑΙ (ΕΝΑΝΤΙΟΥΣΘΑΙ) ΤΩ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΛΩ, ΑΛΛΑ ΤΟΥΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΛΛΟΝ, ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΗΜΙΝ Η ΕΝΣΤΑΣΙΣ ΕΣΤΙ ΠΑΣΑ... ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΤΟΙΑΥΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗΝ ΓΕΝΕΣΘΑΙ, ΦΕΥΓΟΜΕΝ ΑΠΟ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΕΙΣ ΗΝ ΝΥΝ ΠΡΟΣΚΑΛΟΥΜΕΘΑ...>>
<<... Ταύτα τολμηρώς αναφέρομεν τή αγία σου βασιλεία, και διά τον ορισμόν αυτής υπογράφομεν. Ο Νικομηδείας Μακάριος, ο Τυρνόβου Ιγνάτιος, ο Μέγας Χαρτοφύλαξ και Αρχιδιάκονος Βαλσάμων, ο Μέγας Εκκλησιάρχης και Διάκονος Σίλβεστρος ο Συρόπουλος, ο Ηγούμενος του Στουδίου Θεόδοτος Ιερομόναχος,...>>.
Κατά συνέπειαν, συμφωνώ απολύτως και εγώ μετά του π. Ιωακείμ και λοιπών πατέρων ότι έφθασε πλέον ο καιρός της διακοπής!...
Η φωνή του π. Νικοδήμου διέκοψε τον χορόν των ποικίλων λογισμών ο οποίος επεκράτει είς τινας των πατέρων μετά τους τελευταίους λόγους.
Εζήτει την άδειαν να αναγνώση κάτι πολύ επίκαιρον και σχετικόν με το πρό ολίγου αναγνωσθέν κείμενον του π. Αλεξίου, επρόκειτο περί της γνώμης του μεγάλου Ιωσήφ Βρυεννίου, αναφορικώς πρός την ψευδή ειρήνην, διωκόμενης της αληθείας! Ουδείς των πατέρων έφερεν αντίρρησιν πρός τούτο.
__<<Καλόν το ειρηνεύειν πρός πάντας, άλλ' ομονοούντας πρός την ευσέβειαν. η γάρ ειρήνη μετά με του δικαίου και πρέποντος, κάλλιστον τε έστιν κτήμα και λυσιτελέστατον, μετά δέ κακίας ή δουλείας επονειδίστου, αισχιστόν τε και βλαβερώτατον ΟΤΙ ΕΣΤΙ ΚΑΚΗ ΟΜΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΔΙΑΦΩΝΙΑ. ΕΣΤΙ ΣΧΙΣΘΗΝΑΙ ΚΑΛΩΣ ΚΑΙ ΟΜΟΝΟΗΣΑΙ ΚΑΚΩΣ ( Έστι γάρ και κακή ομόνοια, έστι και καλή διαφωνία. και γάρ οι τον Πύργον οικοδομούντες ωμονόησαν επί κακώ τώ εαυτών, και οι αυτοί πάλιν άκοντες μέν, επί συμφέροντι δ' όμως εσχίσθησαν.
Και οι περί Κορέ δέ κακώς ωμονόησαν, διά τούτο καλώς εσχίσθησαν και Ιούδας ωμονόησε μετά των Ιουδαίων κακώς. ΈΣΤΙ ΟΥ ΣΧΙΣΘΗΝΑΙ ΚΑΛΩΣ, ΚΑΙ ΕΣΤΙ ΟΜΟΝΟΗΣΑΙ ΚΑΚΩΣ.
<<Εάν ο οφθαλμός σου σκανδαλίζη σε, έκκοψον αυτόν. εάν ο πούς σου, έκτεμε αυτόν>>. Εί δέ από μέλους αποσχίζεσθαι χρή, κακώς συνημμένου, ού πολλώ μάλλον απο φίλων κακώς ηνωμένων ημίν; Ώστε ού πανταχού ομόνοια καλόν, ουδέ πανταχού η διάστασις κακόν>>. ( Ι. Χρυσοστόμου, ομιλ. νζ΄ είς το κατά Ιωάννην).
οίς γάρ η φιλία πρόξενος απωλείας, τούτοις το μίσος υπόθεσις αρετής γίνεται και ΚΡΕΙΤΤΩΝ ΟΜΟΝΟΙΑΣ Η ΥΠΕΡ ΑΠΑΘΕΙΑΣ ΔΙΑΣΤΑΣΙΣ (<<Άπαντα Τόμ. Β΄ σελ. 482).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
__ Έν πρώτοις, π. Γρηγόριε, απήντησε άνευ χρονοτριβής ο πνευματικός, ΚΕΦΑΛΗ της Εκκλησίας, δεν είναι ο εκάστοτε Πατριάρχης ή επίσκοπος αλλά ο Δομήτωρ Αυτής, ο Ιησούς Χριστός ( <<Η Εκκλησία είναι μία και αδιαίρετος, το έν μυστικόν σώμα του Χριστού. Αυτός ο Κύριος, ο θεάνθρωπος λυτρωτής, δεν ωνόμασεν εαυτόν Εκκλησίαν, έν δέ τή Κ.Δ. διακηρύττεται ώς ο θεμέλιος και ακρογωνιαίος λίθος αυτής, ώς η κεφαλή ταύτης ενώ έξ' άλλου η Εκκλησία καλείται σώμα αυτού και το πλήρωμα αυτού... και αυτός ο χορός των Αποστόλων μεμονωμένος ουδέποτε έν τή Κ.Δ. φαίνεται ονομαζόμενος η Εκκλησία, λέγονται οι απόστολοι θεμέλιοι της Εκκλησίας. Καλούνται οι πρόκριτοι αυτών στύλοι της Εκκλησίας. Αλλά και οι θεμέλιοι και οι στύλοι είναι εντετειχισμένοι μέν, αλλά πάντως τμήματα του οικοδομήματος τούτου. Οι συνήθως λοιπόν φερόμενοι όροι επίσημος Εκκλησία, διοικούσα Εκκλησία, διδάσκουσα Εκκλησία, κατά συνθήκην και ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΩΣ χρησιμοποιούνται και έκ δογματικής επόψεως παρουσιάζονται κατ' ακρίβειαν αδόκιμοι.>> Π. Τρεμπέλα, <<Δογματική>> Β' 376. Πρβλ έν τώ αυτώ τόμ. σελ. 374, σημείωσις 8 τα κάτωθι.
<<Είπον πολλάκις πρός την υμετέραν αγάπην, ότι πρόβατα και ποιμένες πρός την ανθρώπων εισί διάκρισιν, πρός δέ τον Χριστόν πάντες πρόβατα. Και γάρ οι ποιμαίνοντες και οι ποιμαινόμενοι ύφ' ενός του αυτού ποιμένος ποιμαίνονται>>. P.G. 52, 784.
Ο Πατριάρχης ή ο Επίσκοπος, τότε μόνον παραμένουν είς τους θρόνους των, ώς ορατοί αντιπρόσωποι του αοράτου και φυσικού Αρχηγού Αυτής, όταν ευρίσκωνται είς οργανικήν σχέσιν και κοινωνίαν μετά της Αληθείας της κηρυττομένης υπό της Εκκλησίας, ήτις εστίν <<Αυτός ο Κύριος>>.
Διά πάσαν εναντίαν περίπτωσιν ακολουθεί η ΕΚΠΤΩΣΙΣ έκ του εκκλησιαστικού αξιώματος. Αύτη, βεβαίως, θα πρέπη να ενεργηθή, φυσικώς, υπό μιάς Συνόδου, τοπικής ή γενικής. Είς περίπτωσιν όμως όπου το σώμα των επισκόπων αρνείται ή δειλιά να πράξη τούτο, τότε ΚΑΘΗΚΟΝ παντός πιστού είναι η απομάκρυνσίς του έκ του ψευδοποιμένος και η ανάδειξις ετέρου, ορθοτομούντος τον λόγο της Αληθείας.
Είναι απαραίτητον, π. Γρηγόριε να νοιώσωμεν όλοι μας ότι η Εκκλησία έχει ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΑ και όχι διοικητικά θεμέλια, διότι άλλως θα πάθωμεν αυτό που έπαθαν οι Δυτικοί, οι οποίοι ηκολούθησαν τον Πάπα στίς πλάνες του, γιατί νόμισαν ότι κάτι το εναντίον θα τους έθετε εκτός Εκκλησίας!
Συνεπώς, απορώ, πως είναι δυνατόν ο αγωνιζόμενος διά την πίστιν του να ευρίσκεται ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, την Εκκλησίαν, ο δέ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ να διεκδική δικαιώματα Κεφαλής!!.
Πρέπει να είσθε απόλυτως πεπεισμένος ότι τα ανωτέρω εκφράζουν την αληθή θεωρία και πράξιν των ιερών κανόνων (31ος Αποστ., 15ος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου) και ότι πολλάκις και πολλαχού εφηρμόσθησαν λίαν αποτελεσματικώς υπό του ευσεβούς πληρώματος της Εκκλησίας. Σας αναγινώσκω, διά μίαν απλήν βεβαίωσιν, σχετικόν γεγονός το οποίον αυτήν την στιγμήν ενεθυμήθην.
<<Τοίς ευσεβεστάτοις και τιμηθείσι και τιμωμένοις παρά Θεώ και ανθρώποις, Χριστιανοίς Βασιλεύσι.... Τούτου ένεκα του αληθούς δόγματος του έν τή αγιωτάτη Εκκλησία ακριβώς κηρυττομένου, και του αιρετικού Παύλου (Σαμοσατέως) δικαίως εξωσθέντος, εγένετο σχίσματα λαών, ακαταστασίαι ιερέων, ταραχή ποιμένων. Όθεν και νύν κατά πρόσωπον του εγχειρισθέντος τον τής επισκοπής θρόνον Νεστορίου, εί δεί ειπείν επίσκοπον, έν τώ συνεδρίω πολλάκις τινές των ευλαβεστάτων πρεσβυτέρων ήλεγξαν αυτόν και διά την απείθειαν αυτού, το μή λέγειν Θεοτόκον την αγίαν Παρθένον, και Θεόν όντα φύσει αληθινόν τον Χριστόν, ΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΕΞΕΒΑΛΟΝ και κατέχουσιν έως άρτι. Τινές ΛΑΘΡΑ ΟΜΟΙΩΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΣΤΕΛΛΟΝΤΑΙ. Άλλοι δέ των ευλαβεστάτων πρεσβυτέρων, διά το λέγειν έν τή αγία ταύτη Εκκλησία, Ειρήνη τή παραθαλασσία, κατά του ανανεωθέντος κακώς δόγματος, του λέγειν εκωλύθησαν. Όθεν επεβόα ο λαός, ζητών της Ορθοδοξίας συνήθη διδασκαλίαν, λέγων ΒΑΣΙΛΕΑ ΕΧΟΜΕΝ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΟΥΚ ΕΧΟΜΕΝ.. (Τόμ. Α΄, σελ. 462).
Βεβαίως τα παραδείγματα τυγχάνουν αναρίθμητα, πλήν όμως ού τού παρόντος ήδη έπρεπε να είχον απέλθει.
Ο π. Ιωακείμ έλαβε πρώτος τον λόγον.
__ Άγιε Δικαίε, πατέρες και αδελφοί, εγώ τουλάχιστον μετά απο αυτά που ήκουσα σήμερον και έν συνδυασμώ με τα μέχρι τούδε λεχθέντα, έχω τελείαν πληροφορίαν ότι πρέπει να διακόψωμεν οπωσδήποτε το μνημόσυνον του Πατριάρχου.
__ Συμφωνώ απολύτως, είπε και ο π. Ιερόθεος. Τί άλλο αναμένομεν; Η αίρεσις κηρύσσεται πλέον <<γυμνή τή κεφαλή!>>
__ Τί θέλετε να αναμένωμεν, απήντησεν ωργισμένος ο π. Νεόφυτος, Ο φόβος της διαιρέσεως της Εκκλησίας, αυτό μας συνέχει όλους ημάς οι οποίοι αναμένομεν ακόμη.
Τό ότι η Σκήτη μνημονεύει εισέτι το όνομα του Πατριάρχου, δεν σημαίνει τίποτε, τούτο γίνεται κατ' ανοχήν, από σεβασμό στην Εκκλησίαν, και όχι σαν έκφρασι καταφάσεως στη γραμμήν αυτή. Μήπως επιθυμούμεν ημείς όλοι να κολασθώμεν; Σας διαβεβαιώ ότι δεν εξήλθομεν είς τα βουνά αυτά, γι΄ αυτόν τον σκοπόν!..
Συνεπώς κάτι πρέπει να γνωρίζωμεν και ημείς οι οποίοι αναμένομεν... Και κάτι άλλο επίσης. Ποίος σας είπε ότι ΔΕΧΟΜΕΘΑ ότι λέγουν ο Πατριάρχης και οι λοιποί Οικουμενισταί; Σας πληροφορώ, ότι ουδόλως συμβαίνει κάτι τέτοιο πλήν όμως δεν παύω και να σέβωμαι την ενότητα της Εκκλησίας και την απαιτούμενην πειθαρχίαν προκειμένου διά μίαν τελικήν αντίδρασιν, εννοών με αυτά και πάλιν την μετά των <<αξιωματικών>> από κοινού επανάστασιν...
__ Με συγχωρείτε, παπά, αλλά οι ιεροί κανόνες και η ιστορία της Εκκλησία πολύ διαφόρως εννοούν αυτόν τον <<σεβασμόν>> πρός την Εκκλησίαν, απεκρίθη ο π. Αλέξιος ολίγον ταραγμένος. Διότι, εσυνέχισεν, αυτή η ενότης και ειρήνη της Εκκλησίας πρέπη να κινήται εντός του κύκλου της Αληθείας και της των ι. κανόνων υφηγήσεως, άλλως... άλλως καταντά ασέβεια!
Θα μου επιτρέψητε να σας αναγνώσω έκ του <<Συντάγματος>> Νεκταρίου Ιεροσολύμων, πώς οι υπογράψαντες την έν Φλωρεντία ένωσιν και αρνούμενοι τον δεύτερον να ακολουθήσουν τον αιρετικόν Πατριάρχην είς το μνημόσυνον, απεκρίθησαν δε' επιστολής των πρός τον πιέζοντα αυτούς Ιωάννην Η΄ τον Παλαιολόγον.
<<... ΕΠΕΙ ΔΕ ΤΗΝ ΗΜΩΝ ΣΙΓΗΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΝ ΓΙΝΩΣΚΟΜΕΝ ούσαν τοίς απλουστέροις, ούς εικός έστι διά την συμβάσαν τή Εκκλησία ταραχήν σκανδαλίζεσθαι, άμα γάρ οφείλομεν λόγον υπέρ της έν ημίν διδόναι πίστεως κατά την αποστολικήν εκείνην φωνήν και πρό πάντων ικανοποιείν οφείλομεν τώ θείω σου κράτει έν πάσι τοίς πρέπουσι. Διά ταύτα κοπιώντες χαίρομεν και αποκρινόμεθα περί ών ερωτώμεθα. Την μέν ούν της Εκκλησίας ειρήνην, ούτω περί πλείστον ποιούμεθα και ούτως επιθυμούμεν την ημετέραν Εκκλησίαν αύθις ιδείν ειρηνεύουσαν, ώσθ' υπέρ αυτής της ειρήνης και πολλών ανεχόμεθα δυσχερών, ουδέν γάρ μέγα ποιούντες, οι και θείναι τάς υμετέρας ψυχάς εσμέν έτοιμοι, επειδάν έκαστος, ότε καιρός ή τε χρεία καλεί. Ο μέντοι ποιούμεν έργοις τούτο και λόγοις τή του Χριστού χάριτι παρρησιαζόμεθα. Ουδέ γάρ λέληθεν ημάς, οπόσον εστί το της ειρήνης καλόν έν πάσι πράγμασι. Την γάρ έν τοίς πνευματικοίς αγαθοίς ειρήνην όσα και έν μείζοσίν έστι μείζον τε και τιμιωτέραν ειδότες, πολλώ πλέον τώ ταύτης πόθω διακαιώμεθα. ΕΙ ΓΑΡ ΚΑΙ ΔΟΚΟΥΜΕΝ ΠΡΟΣΙΣΤΑΣΘΑΙ (ΕΝΑΝΤΙΟΥΣΘΑΙ) ΤΩ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΛΩ, ΑΛΛΑ ΤΟΥΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΛΛΟΝ, ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΗΜΙΝ Η ΕΝΣΤΑΣΙΣ ΕΣΤΙ ΠΑΣΑ... ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΤΟΙΑΥΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗΝ ΓΕΝΕΣΘΑΙ, ΦΕΥΓΟΜΕΝ ΑΠΟ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΕΙΣ ΗΝ ΝΥΝ ΠΡΟΣΚΑΛΟΥΜΕΘΑ...>>
<<... Ταύτα τολμηρώς αναφέρομεν τή αγία σου βασιλεία, και διά τον ορισμόν αυτής υπογράφομεν. Ο Νικομηδείας Μακάριος, ο Τυρνόβου Ιγνάτιος, ο Μέγας Χαρτοφύλαξ και Αρχιδιάκονος Βαλσάμων, ο Μέγας Εκκλησιάρχης και Διάκονος Σίλβεστρος ο Συρόπουλος, ο Ηγούμενος του Στουδίου Θεόδοτος Ιερομόναχος,...>>.
Κατά συνέπειαν, συμφωνώ απολύτως και εγώ μετά του π. Ιωακείμ και λοιπών πατέρων ότι έφθασε πλέον ο καιρός της διακοπής!...
Η φωνή του π. Νικοδήμου διέκοψε τον χορόν των ποικίλων λογισμών ο οποίος επεκράτει είς τινας των πατέρων μετά τους τελευταίους λόγους.
Εζήτει την άδειαν να αναγνώση κάτι πολύ επίκαιρον και σχετικόν με το πρό ολίγου αναγνωσθέν κείμενον του π. Αλεξίου, επρόκειτο περί της γνώμης του μεγάλου Ιωσήφ Βρυεννίου, αναφορικώς πρός την ψευδή ειρήνην, διωκόμενης της αληθείας! Ουδείς των πατέρων έφερεν αντίρρησιν πρός τούτο.
__<<Καλόν το ειρηνεύειν πρός πάντας, άλλ' ομονοούντας πρός την ευσέβειαν. η γάρ ειρήνη μετά με του δικαίου και πρέποντος, κάλλιστον τε έστιν κτήμα και λυσιτελέστατον, μετά δέ κακίας ή δουλείας επονειδίστου, αισχιστόν τε και βλαβερώτατον ΟΤΙ ΕΣΤΙ ΚΑΚΗ ΟΜΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΔΙΑΦΩΝΙΑ. ΕΣΤΙ ΣΧΙΣΘΗΝΑΙ ΚΑΛΩΣ ΚΑΙ ΟΜΟΝΟΗΣΑΙ ΚΑΚΩΣ ( Έστι γάρ και κακή ομόνοια, έστι και καλή διαφωνία. και γάρ οι τον Πύργον οικοδομούντες ωμονόησαν επί κακώ τώ εαυτών, και οι αυτοί πάλιν άκοντες μέν, επί συμφέροντι δ' όμως εσχίσθησαν.
Και οι περί Κορέ δέ κακώς ωμονόησαν, διά τούτο καλώς εσχίσθησαν και Ιούδας ωμονόησε μετά των Ιουδαίων κακώς. ΈΣΤΙ ΟΥ ΣΧΙΣΘΗΝΑΙ ΚΑΛΩΣ, ΚΑΙ ΕΣΤΙ ΟΜΟΝΟΗΣΑΙ ΚΑΚΩΣ.
<<Εάν ο οφθαλμός σου σκανδαλίζη σε, έκκοψον αυτόν. εάν ο πούς σου, έκτεμε αυτόν>>. Εί δέ από μέλους αποσχίζεσθαι χρή, κακώς συνημμένου, ού πολλώ μάλλον απο φίλων κακώς ηνωμένων ημίν; Ώστε ού πανταχού ομόνοια καλόν, ουδέ πανταχού η διάστασις κακόν>>. ( Ι. Χρυσοστόμου, ομιλ. νζ΄ είς το κατά Ιωάννην).
οίς γάρ η φιλία πρόξενος απωλείας, τούτοις το μίσος υπόθεσις αρετής γίνεται και ΚΡΕΙΤΤΩΝ ΟΜΟΝΟΙΑΣ Η ΥΠΕΡ ΑΠΑΘΕΙΑΣ ΔΙΑΣΤΑΣΙΣ (<<Άπαντα Τόμ. Β΄ σελ. 482).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου