__ Τότε, παρατήρησε ο π. Νεόφυτος, <<όλοι χορεύουμε στο ίδιο ταψί>>, δηλαδή είς την σύγχυσι και την πλάνη, σαν ένα άπειρο πλήθος <<πλανώντων και πλανωμένων>>... Αφού <<πάντες εξέκλιναν>> και τα ορόσημα της αληθείας και του ψεύδους εχάθησαν ή, τουλάχιστον, ελάχιστοι τα διακρίνουν, τότε, είπε κάπως ειρωνικώς, είναι ματαιοπονία να ερευνώμεν διά την ακρίβεια και την πιστότητα, αί ελπίδες μας θα διαψευσθούν οπωσδήποτε...
Ο ασκητικός όμως παπά Ευλόγιος, θετικά και σύντομα έδωκε την απάντησιν.
__ Όντως, π. Νεόφυτε, μέσα στο χάος και την υποκρισία του σύγχρονου κόσμου δεν είναι εύκολο να διακρίνη κανείς την αλήθειαν και να την πλησιάση. Γιατί δεν αρκεί να ονομάζεται Ορθόδοξος μιά Εκκλησία για να είναι και στην κυριολεξία. Η αποστασία δυστυχώς υπάρχει και κάτω απο το τυπικώς ορθόδοξο ράσο, και κάτω απο τους ορθοδόξους θόλους, και μέσα στον θρησκεύοντα λαό. Αυτό, έξ άλλου, δεν είναι κάτι το καινούργιο το γνώρισε η Εκκλησία απο τα πρώτα της βήματα. Μόνο που τώρα έχει πάρει απίθανες διαστάσεις.
Την Εκκλησία πρέπει να μάθουμε να την διακρίνουμε ΠΙΣΩ απο τα φαινόμενα. Φαινομενικά στην Ορθόδοξη Εκκλησία επικρατεί σήμερα η σύγχυσις και το χάος. Ο καθένας, εγγράμματος ή αγράμματος έχει και μιά δική του εκδοχή για το τί είναι Ορθοδοξία ή Χριστιανισμός, και αυτή την εκδοχή την υποστηρίζει με φανατισμό. Μέσα σαυτήν την τρικυμία είναι αδύνατον να βρής τον δρόμο σου χωρίς πυξίδα. Υπάρχει έν τούτοις ένα κριτήριο αλάνθαστο Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ.
Όπου η Παράδοσις διατηρείται ζωντανή και ανόθευτη, χωρίς διακοπή ή αλλοίωσι απο τους χρόνους των Αποστόλων, όσοι πιστοί __επίσκοποι, πρεσβύτεροι, ή λαικοί__ ζούν και μεταδίδουν αυτή την Παράδοσι, ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Όλοι οι άλλοι που θέλουν να λέγωνται Ορθόδοξοι χωρίς να ακολουθούν την απο αιώνων ζώσα Παράδοσι, είναι παρείσακτοι, είναι τα ζιζάνια μέσα στο χωράφι του Χριστού.
Σήμερα τα ζιζάνια είναι πάρα πολλά και τα στάχυα πολύ ολίγα, όμως το χωράφι είναι χωράφι του Θεού και παρ' όλη την ποικιλία των ζιζανίων, το σιτάρι παραμένει το ίδιο απο γενεά σε γενεά, απο σπορά σε σπορά, όπως εκείνο το πρώτο που φύτεψε, μέσα σ' αυτό το ίδιο Θεικό χωράφι, το Πνεύμα το Άγιο την ημέρα της Πεντηκοστής.
Το σιτάρι και τα ζιζάνια έχουν το ίδιο χρώμα, και απο μακρυά δύσκολα μπορεί να ξεχωρίση κανείς, απο κοντά όμως, όταν το σιτάρι το πλησιάσης, ξέρεις πως είναι σιτάρι. Αυτή η ζώσα Παράδοσις δεν διεκόπη ποτέ, γιατί το στόμα του Χριστού υποσχέθηκε στην Εκκλησία ότι και <<πύλαι Άδου ού κατισχύσουσιν αυτής>>, και το στόμα του Θεού δεν ψεύδεται.
Είς το σημείον αυτό διέκοψε τον λογό του και σιωπούσε ομού με τους λοιπούς πατέρας. Ο άγιος Δικαίος τελικώς επενέβη παρακαλών τον παπά Ευλόγιον όπως πρίν αναχωρήση τους επεξηγήση και την απορίαν του π. Γρηγορίου η οποία μέχρι στιγμής παρέμενε αναπάντητος. Επιθυμούσαν δηλαδή να γνωρίσουν και απο τον ίδιο προσωπικώς, τη αληθή και ορθόδοξον έννοιαν της ευχής της Εκκλησίας <<υπέρ ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως>>, ώς επίσης το Ευαγγελικόν <<ίνα πάντες έν ώσιν>>.
__ Νομίζω ότι είναι πολύ απλή η εξήγησις, ήρχισε ο π. Ευλόγιος, έστω και άν ερμηνεύεται δολίως απο τους οικουμενιστάς.
Διότι σας ερωτώ, άγιοι πατέρες, είς ποίας εκκλησίας αναφέρονται οι λέξεις <<αγίων του Θεού εκκλησιών>>; Μήπως είς την Παπικήν, Καλβινικήν, Αγγλικανικήν, Βαπτιστικήν, Αναβαπτιστικήν, Ευαγγελικήν και κάθε είδους αιρέσεως και πλάνης απόχρωσιν; Υπήρχον όλες αυτές οι αιρέσεις τον καιρό όπου εγράφησαν αί Θείαι Λειτουργίαι; Ή μήπως οι Απόστολοι και Πατέρες έν τώ διορατικώ των έγραψαν όλα αυτά διά την οικουμενικήν κίνησιν του 20ού αιώνος;...
Μά δύναται κάν να διανοηθή τις ότι <<των αγίων του Θεού Εκκλησιών>> αναφέρεται είς τάς ποικίλας αιρετικάς <<εκκλησίας>> της Δύσεως; Έξω απο την ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ υπάρχουν πραγματικές Εκκλησίες; Είναι λοιπόν φανερόν και στον πιο απλούν, ότι αυτό όπου λέγει το κείμενον είναι υπέρ ευσταθείας ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΠΟΥΣ Ορθοδόξων του Θεού Εκκλησιών, αί οποίαι και αποτελούν την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν. Δηλαδή τον καιρό των Αποστόλων, π.χ. προσηύχοντο οι Χριστιανοί υπέρ ευσταθείας της Εκκλησίας Σμύρνης, Ικονίου, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων και όπου αλλού υπήρχε Αποστολική Εκκλησία ορθοτομούσα τον λόγον της Αληθείας. Το δέ υπόλοιπον μέρος της αιτήσεως <<και της των πάντων ενώσεως>> είναι και αυτό πολύ φανερόν τι εννοεί. Το <<πάντων>> εδώ δεν δύναται __άπαγε__ να αναφέρεται είς <<των αγίων του Θεού Εκκλησιών>>, δηλαδή είς τάς κατά τόπους Ορθοδόξους Εκκλησίας, διότι αύται είναι ηνωμέναι έν τή πίστει και κοινή ομολογία και δεν έχουν ουδεμίαν ανάγκη άλλης ενώσεως. Μά και απο απλής γραμματικής πλευράς ημπορεί κανείς να το ιδή αυτό ολοφάνερα, διότι εάν ανεφέρετο είς τάς αγίας του Θεού Εκκλησίας, τότε θα έλεγε <<και υπέρ της των πασών ενώσεως>>, ουχί <<πάντων>>. Δεν γράφεται ποτέ πάντων Εκκλησιών αλλά πασών Εκκλησιών.
Είναι λοιπόν φανερόν ότι το <<πάντων>> αναφέρεται είς τους πιστούς, και προσευχόμεθα εδώ για την ένωσι πάντων των πιστών έν τή Θεία Ευχαριστία με τον Χριστόν ο Οποίος είναι η Εκκλησία αλλά και ο ακρογωνιαίος λίθος Αυτής. Διά τους έξω της Εκκλησίας, τους μή πιστούς, ο ιερεύς προσεύχεται μυστικώς, λέγων <<τους εσκορπισμένους επισυνάγαγε, τους πεπλανημένους επανάγαγε και σύναψον τή αγία σου καθολική και αποστολική εκκλησία>>.
Αναφορικώς δέ με την έννοιαν του Κυριακού λογίου <<ίνα πάντες έν ώσιν>> η αληθής ερμηνεία του παρέχεται υπό της ιδίας Αγίας Γραφής διά του ευθύς αμέσως ακολουθούντος στίχου, είς τον οποίον όμως παραδόξως ΟΥΔΕΙΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ!
Γράφει ο ευαγγελιστής <<ίνα πάντες έν ώσιν>> και προσθέτει <<καθώς σύ πάτερ έν εμοί καγώ έν σοί, και αυτοί έν ημίν έν ώσιν>>. (Ιωάν. ιζ΄ 21).
Γνωρίζομεν δέ πάντες ότι απολύτος ταυτότης ουσίας, βουλήσεως, ενεργειών κ.λ.π. υφίσταται παρά τή Αγία Τριάδι. Συνεπώς ο κηρυττόμενος ΥΠΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ τρόπος της ενώσεως των πιστών είναι σαφής! όλοι θα γίνωμεν όντως έν εάν έχωμεν την τής Αγίας Τριάδος ένωσιν, ένθα βασιλεύει έν θέλημα και μία βούλησις. Το συμπέρασμα εξάγεται μόνον του! επιστροφή πάντων είς το ΠΙΣΤΕΥΩ της Αγίας ημών Ορθοδοξίας, και αμέσως, άνευ συσκέψεων και συμβουλίων η ένωσις έχει επέλθει!...
Το ιερόν κείμενον τονίζει σαφώς <<ίνα και αυτοί έν ημίν έν ώσιν>>, ήτοι ίνα πάντες ΔΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΕΝΩΣΕΩΣ ΤΩΝ ΜΕ ΗΜΑΣ, γίνουν ένα! Και ερωτάται κατόπιν των ανωτέρω. Είναι δυνατόν η Αγία Τριάς να δέχεται έν τή μετ' αυτής κοινωνία στοιχεία ετερόκλητα, μαθητάς δηλαδή οι οποίοι θα πιστεύουν ΔΙΑΦΟΡΩΣ__ διατί ουχί και ανομοίως__ είς την ύπ΄ αυτής κηρυχθείσαν πίστιν και Αλήθειαν; Ασφαλώς όχι! Μυριάκις όχι! Πρός τί λοιπόν η διασάλπισις του ανωτέρου κειμένου απο τους ποικίλους ενωτικούς τής σήμερον; Πρός τί η επίκλησις των ιερών λογίων την στιγμήν κατά την οποίαν καταφέρονται τοσούτον βιαίως κατά της στρεψοδίκου ερμηνευτικής των;
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Ο ασκητικός όμως παπά Ευλόγιος, θετικά και σύντομα έδωκε την απάντησιν.
__ Όντως, π. Νεόφυτε, μέσα στο χάος και την υποκρισία του σύγχρονου κόσμου δεν είναι εύκολο να διακρίνη κανείς την αλήθειαν και να την πλησιάση. Γιατί δεν αρκεί να ονομάζεται Ορθόδοξος μιά Εκκλησία για να είναι και στην κυριολεξία. Η αποστασία δυστυχώς υπάρχει και κάτω απο το τυπικώς ορθόδοξο ράσο, και κάτω απο τους ορθοδόξους θόλους, και μέσα στον θρησκεύοντα λαό. Αυτό, έξ άλλου, δεν είναι κάτι το καινούργιο το γνώρισε η Εκκλησία απο τα πρώτα της βήματα. Μόνο που τώρα έχει πάρει απίθανες διαστάσεις.
Την Εκκλησία πρέπει να μάθουμε να την διακρίνουμε ΠΙΣΩ απο τα φαινόμενα. Φαινομενικά στην Ορθόδοξη Εκκλησία επικρατεί σήμερα η σύγχυσις και το χάος. Ο καθένας, εγγράμματος ή αγράμματος έχει και μιά δική του εκδοχή για το τί είναι Ορθοδοξία ή Χριστιανισμός, και αυτή την εκδοχή την υποστηρίζει με φανατισμό. Μέσα σαυτήν την τρικυμία είναι αδύνατον να βρής τον δρόμο σου χωρίς πυξίδα. Υπάρχει έν τούτοις ένα κριτήριο αλάνθαστο Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ.
Όπου η Παράδοσις διατηρείται ζωντανή και ανόθευτη, χωρίς διακοπή ή αλλοίωσι απο τους χρόνους των Αποστόλων, όσοι πιστοί __επίσκοποι, πρεσβύτεροι, ή λαικοί__ ζούν και μεταδίδουν αυτή την Παράδοσι, ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Όλοι οι άλλοι που θέλουν να λέγωνται Ορθόδοξοι χωρίς να ακολουθούν την απο αιώνων ζώσα Παράδοσι, είναι παρείσακτοι, είναι τα ζιζάνια μέσα στο χωράφι του Χριστού.
Σήμερα τα ζιζάνια είναι πάρα πολλά και τα στάχυα πολύ ολίγα, όμως το χωράφι είναι χωράφι του Θεού και παρ' όλη την ποικιλία των ζιζανίων, το σιτάρι παραμένει το ίδιο απο γενεά σε γενεά, απο σπορά σε σπορά, όπως εκείνο το πρώτο που φύτεψε, μέσα σ' αυτό το ίδιο Θεικό χωράφι, το Πνεύμα το Άγιο την ημέρα της Πεντηκοστής.
Το σιτάρι και τα ζιζάνια έχουν το ίδιο χρώμα, και απο μακρυά δύσκολα μπορεί να ξεχωρίση κανείς, απο κοντά όμως, όταν το σιτάρι το πλησιάσης, ξέρεις πως είναι σιτάρι. Αυτή η ζώσα Παράδοσις δεν διεκόπη ποτέ, γιατί το στόμα του Χριστού υποσχέθηκε στην Εκκλησία ότι και <<πύλαι Άδου ού κατισχύσουσιν αυτής>>, και το στόμα του Θεού δεν ψεύδεται.
Είς το σημείον αυτό διέκοψε τον λογό του και σιωπούσε ομού με τους λοιπούς πατέρας. Ο άγιος Δικαίος τελικώς επενέβη παρακαλών τον παπά Ευλόγιον όπως πρίν αναχωρήση τους επεξηγήση και την απορίαν του π. Γρηγορίου η οποία μέχρι στιγμής παρέμενε αναπάντητος. Επιθυμούσαν δηλαδή να γνωρίσουν και απο τον ίδιο προσωπικώς, τη αληθή και ορθόδοξον έννοιαν της ευχής της Εκκλησίας <<υπέρ ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως>>, ώς επίσης το Ευαγγελικόν <<ίνα πάντες έν ώσιν>>.
__ Νομίζω ότι είναι πολύ απλή η εξήγησις, ήρχισε ο π. Ευλόγιος, έστω και άν ερμηνεύεται δολίως απο τους οικουμενιστάς.
Διότι σας ερωτώ, άγιοι πατέρες, είς ποίας εκκλησίας αναφέρονται οι λέξεις <<αγίων του Θεού εκκλησιών>>; Μήπως είς την Παπικήν, Καλβινικήν, Αγγλικανικήν, Βαπτιστικήν, Αναβαπτιστικήν, Ευαγγελικήν και κάθε είδους αιρέσεως και πλάνης απόχρωσιν; Υπήρχον όλες αυτές οι αιρέσεις τον καιρό όπου εγράφησαν αί Θείαι Λειτουργίαι; Ή μήπως οι Απόστολοι και Πατέρες έν τώ διορατικώ των έγραψαν όλα αυτά διά την οικουμενικήν κίνησιν του 20ού αιώνος;...
Μά δύναται κάν να διανοηθή τις ότι <<των αγίων του Θεού Εκκλησιών>> αναφέρεται είς τάς ποικίλας αιρετικάς <<εκκλησίας>> της Δύσεως; Έξω απο την ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ υπάρχουν πραγματικές Εκκλησίες; Είναι λοιπόν φανερόν και στον πιο απλούν, ότι αυτό όπου λέγει το κείμενον είναι υπέρ ευσταθείας ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΠΟΥΣ Ορθοδόξων του Θεού Εκκλησιών, αί οποίαι και αποτελούν την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν. Δηλαδή τον καιρό των Αποστόλων, π.χ. προσηύχοντο οι Χριστιανοί υπέρ ευσταθείας της Εκκλησίας Σμύρνης, Ικονίου, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων και όπου αλλού υπήρχε Αποστολική Εκκλησία ορθοτομούσα τον λόγον της Αληθείας. Το δέ υπόλοιπον μέρος της αιτήσεως <<και της των πάντων ενώσεως>> είναι και αυτό πολύ φανερόν τι εννοεί. Το <<πάντων>> εδώ δεν δύναται __άπαγε__ να αναφέρεται είς <<των αγίων του Θεού Εκκλησιών>>, δηλαδή είς τάς κατά τόπους Ορθοδόξους Εκκλησίας, διότι αύται είναι ηνωμέναι έν τή πίστει και κοινή ομολογία και δεν έχουν ουδεμίαν ανάγκη άλλης ενώσεως. Μά και απο απλής γραμματικής πλευράς ημπορεί κανείς να το ιδή αυτό ολοφάνερα, διότι εάν ανεφέρετο είς τάς αγίας του Θεού Εκκλησίας, τότε θα έλεγε <<και υπέρ της των πασών ενώσεως>>, ουχί <<πάντων>>. Δεν γράφεται ποτέ πάντων Εκκλησιών αλλά πασών Εκκλησιών.
Είναι λοιπόν φανερόν ότι το <<πάντων>> αναφέρεται είς τους πιστούς, και προσευχόμεθα εδώ για την ένωσι πάντων των πιστών έν τή Θεία Ευχαριστία με τον Χριστόν ο Οποίος είναι η Εκκλησία αλλά και ο ακρογωνιαίος λίθος Αυτής. Διά τους έξω της Εκκλησίας, τους μή πιστούς, ο ιερεύς προσεύχεται μυστικώς, λέγων <<τους εσκορπισμένους επισυνάγαγε, τους πεπλανημένους επανάγαγε και σύναψον τή αγία σου καθολική και αποστολική εκκλησία>>.
Αναφορικώς δέ με την έννοιαν του Κυριακού λογίου <<ίνα πάντες έν ώσιν>> η αληθής ερμηνεία του παρέχεται υπό της ιδίας Αγίας Γραφής διά του ευθύς αμέσως ακολουθούντος στίχου, είς τον οποίον όμως παραδόξως ΟΥΔΕΙΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ!
Γράφει ο ευαγγελιστής <<ίνα πάντες έν ώσιν>> και προσθέτει <<καθώς σύ πάτερ έν εμοί καγώ έν σοί, και αυτοί έν ημίν έν ώσιν>>. (Ιωάν. ιζ΄ 21).
Γνωρίζομεν δέ πάντες ότι απολύτος ταυτότης ουσίας, βουλήσεως, ενεργειών κ.λ.π. υφίσταται παρά τή Αγία Τριάδι. Συνεπώς ο κηρυττόμενος ΥΠΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ τρόπος της ενώσεως των πιστών είναι σαφής! όλοι θα γίνωμεν όντως έν εάν έχωμεν την τής Αγίας Τριάδος ένωσιν, ένθα βασιλεύει έν θέλημα και μία βούλησις. Το συμπέρασμα εξάγεται μόνον του! επιστροφή πάντων είς το ΠΙΣΤΕΥΩ της Αγίας ημών Ορθοδοξίας, και αμέσως, άνευ συσκέψεων και συμβουλίων η ένωσις έχει επέλθει!...
Το ιερόν κείμενον τονίζει σαφώς <<ίνα και αυτοί έν ημίν έν ώσιν>>, ήτοι ίνα πάντες ΔΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΕΝΩΣΕΩΣ ΤΩΝ ΜΕ ΗΜΑΣ, γίνουν ένα! Και ερωτάται κατόπιν των ανωτέρω. Είναι δυνατόν η Αγία Τριάς να δέχεται έν τή μετ' αυτής κοινωνία στοιχεία ετερόκλητα, μαθητάς δηλαδή οι οποίοι θα πιστεύουν ΔΙΑΦΟΡΩΣ__ διατί ουχί και ανομοίως__ είς την ύπ΄ αυτής κηρυχθείσαν πίστιν και Αλήθειαν; Ασφαλώς όχι! Μυριάκις όχι! Πρός τί λοιπόν η διασάλπισις του ανωτέρου κειμένου απο τους ποικίλους ενωτικούς τής σήμερον; Πρός τί η επίκλησις των ιερών λογίων την στιγμήν κατά την οποίαν καταφέρονται τοσούτον βιαίως κατά της στρεψοδίκου ερμηνευτικής των;
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου