Γενικοῦ Γραμματέως τοῦ «Π.Σ.Ε.». Εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ
«Π.Σ.Ε.», ἔλαβε μέρος στὴν «Βαβυλῶνα» τοῦ Β´ Παγκοσμίου Συνεδρίου Θρησκειῶν στὸ Σικάγο τὸ 1993, ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς εἴκοσι Προέδρους καὶ ὑπέγραψε τὸ κείμενο αὐτῆς «Διακήρυξι Πρὸς Μία Παγκόσμια ᾿Ηθική». ῾Ο ᾿Αριαραζὰχ συμμετέχει στὴν ἐργασία τοῦ «Π.Σ.Ε.» ἀπὸ τὸ 1971, ὡς συμπρόεδρος τῆς ᾿Επιτροπῆς «Πίστις καὶ Τάξις». Κατόπιν διετέλεσε ἐκτελεστικὸς Γραμματεὺς καὶ
ὕστερα Διευθυντὴς τοῦ ῾Υπο-Τμήματος τοῦ «Π.Σ.Ε.»«Διάλογος μὲ ᾿Ανθρώπους Ζωντανῶν Πίστεων» (1982-1992). ῏Ηταν ὑπεύθυνος γιὰ σπουδὲς στὸ «Εὐαγγέλιο καὶ
Πολιτισμὸς» καὶ τὴν θεολογικὴ σημασία τῶν ἄλλων Πίστεων στὸ προγραμματικὸ Τμῆμα τοῦ «Π.Σ.Ε.» «Ζωή, Μόρφωσις καὶ ῾Ιεραποστολή». ῾Υπηρέτησε ὡς Γραμματεὺς γιὰ τὴν Λατρεία στὴν ΣΤ´ Γενικὴ Συνέλευσι τοῦ «Π.Σ.Ε.» στὸ Βανκοῦβερ (1983), ὅπου συνέβησαν πολλὰ ἄτοπα, ἀλλὰ καὶ ὡς συντονιστὴς ὁμάδος γιὰ τὴν προετοιμασία τῆς Ζ´ Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ «Π.Σ.Ε.» στὴν Κανμπέρρα
(1991), ὅπου συνέβησαν ἀτοπώτερα.
῾Ο Δρ Γουέσλεϋ ᾿Αριαραζὰχ ἐπηρεάζει ἄμεσα στὸν Διαθρησκειακὸ Τομέα τοῦ «Π.Σ.Ε.», τὸ ὁποῖο καὶ ἐκδίδει καὶ προβάλλει τὶς σχετικὲς συγγραφές του, μαζὶ
βεβαίως μὲ τὶς πολυάριθμες ἄλλες σχετικὲς ἐκδόσεις τῆς ᾿Επιτροπῆς Διαθρησκειακοῦ Διαλόγου.
• Γιὰ νὰ κατανοηθῆ ἡ διαθρησκειακὴ ταυτότης τοῦ ἀξιωματούχου αὐτοῦ τοῦ «Π.Σ.Ε.», ἀναφέρουμε μία σαφῆ καὶ ἀποκαλυπτικὴ δήλωσί του:
«῾Ως ἕνας Χριστιανὸς ἀπὸ τὴν Σρὶ Λάνκα, ὁ ὁποῖος ἔχω μελετήσει τὶς Γραφὲς τοῦ ᾿Ινδουϊσμοῦ καὶ τὰ κείμενα τῶν ᾿Ινδουϊστῶν ἁγίων, ἁπλῶς δὲν δύναμαι νὰ πιστεύσω, ὅτι δὲν ὑπάρχουν ἄλλοι ἄνθρωποι (πλὴν τῶν Χριστιανῶν), οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ... ῾Η κατανόησίς μου τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ εἶναι πολὺ εὐρεῖα γιὰ μένα, (ὥστε) νὰ πιστεύω ὅτι μόνον αὐτὸ τὸ περιωρισμένο τμῆμα,καλούμενο Χριστιανικὴ ἐκκλησία, θὰ σωθῆ... ᾿Εὰν εἶσαι Χριστιανός, θὰ πρέπει νὰ εἶσαι ἀνοικτὸς καὶ εὐρύς, ὄχι στενὸς καὶ κλειστός»!...
῾Η Γενικὴ Συνέλευσις τῆς Κανμπέρρας
ΤΟ 1990 ὁ Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Τσέτσης, Μόνιμος ᾿Αντιπρόσωπος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὴν ἕδρα τοῦ «Π. Σ.Ε.» στὴν
Γενεύη, ἀναφερόμενος προσυνεδριακὰ στὶς τρεῖς δυσκολίες, ποὺ ἐνδεχομένως θὰ ἀντιμετώπιζε ἡ Ζ´Γενικὴ Συνέλευσις, ἡ ὁποία θὰ συνήρχετο τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1991 στὴν Κανμπέρρα Αὐστραλίας, ἔγραφε τὰ ἑξῆς:
«῞Ενα τρίτο πρόβλημα ποὺ θὰ ἀντιμετωπίσουν πολλὲς ὀρθόδοξες καὶ ἑτερόδοξες ἐκκλησίες στὴν Καμπέρρα, σχετίζεται μὲ τὴ θέση ποὺ πῆρε πρόσφατα τὸ ΠΣΕ ἔναντι τῶν ἄλλων θρησκευμάτων. Εἶναι κοινὸ μυστικὸ ὅτι πολλὰ στελέχη τοῦ Συμβουλίου, κυρίως δὲ αὐτὰ ποὺ ἀνήκουν στὴν ᾿Επιτροπὴ Διαθρησκειακοῦ Διαλόγου, ἐμφοροῦνται ἀπὸ ἕνα ἔκδηλο συγκρητιστικὸ πνεῦμα, τὸ ὁποῖο φαίνεται ἀπροκάλυπτα πλέον τόσο στὶς ἐκδόσεις τῆς παραπάνω ᾿Επιτροπῆς, ὅσο καὶ σὲ ἄλλα κείμενα τοῦ ΠΣΕ, ὅπου, εὐκαίρως - ἀκαίρως, προβάλλεται ἡ θεολογικὴ καὶ πνευματικὴ σπουδαιότης τοῦ “πιστεύω” τῶν ἄλλωνθρησκευμάτων. ᾿Επὶ τοῦ προκειμένου, καὶ αὐτὸ ἀκόμη τὸ προπαρασκευαστικὸ κείμενο τῆς Συνελεύσεως, μὲ μερικὰ ἐρωτήματα ποὺ θέτει, προκαλεῖ σύγχυση καὶ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει σὲ παρερμηνεῖες ὅσον ἀφορᾶ στὴν παρουσία καὶ τὶς σωστικὲς ἐνέργειες τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος στὸν κόσμο. ῾Η Συνέλευση τῆς Καμπέρρας, θέλοντας ἐνδεχομένως νὰ ὑπογραμμίσει τὴ σημασία τοῦ διαθρησκειακοῦ διαλόγου (χρήσιμου ἐξ ἄλλου καὶ ἀναγκαίου ἀπὸ πολλὲς ἀπόψεις) καὶ εὑρικόμενη ὑπὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ ἰδιόμορφου κοινωνιολογικοῦ περιβάλλοντος τῆς Αὐστραλίας, εὔκολα θὰ μποροῦσε νὰ ὑποκύψει στὸν πειρασμὸ τῆς σχετικοποιήσεως τῆς παρουσίας τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος στὴν ᾿Εκκλησία καὶ στὸν κόσμο, ἤ ἀκόμη χειρότερα, νὰ τὸ ταυτίσει μὲ οἱοδήποτε ἄλλο “πνεῦμα” ποὺ εἶναι παρὸν σὲ ἄλλα θρησκεύματα ἤ στὶς πεποιθήσεις τῶν αὐτοχθόνων τῆς Αὐστραλίας καὶ ἄλλων ἰθαγενῶν λαῶν».
Δυστυχῶς οἱ προβλέψεις αὐτὲς ἀπεδείχθησαν «προφητικαί», ὅταν ληφθῆ ὑπ᾿ ὄψιν, ὅτι ἐκτὸς τῶν ἄλλων, «ἀκούστηκαν κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Συνελεύσεως καὶ μερικὲς φωνές, ποὺ προέτειναν στὶς ᾿Εκκλησίες νὰ προχωρήσουν πέρα ἀπὸ τὸν “Χριστοκεντρισμὸ” τοῦ κηρύγματός τους, διότι ἀποκλείει τὶς ἄλλες θρησκεῖες καί, κατὰ συνέπεια, ἐμποδίζει τὸν διαθρησκειακὸ διάλογο».
Στὴν Γενικὴ Συνέλευσι τῆς Κανμπέρρας δὲν συνεζητήθη ἁπλῶς καὶ μόνον τὸ θέμα τῶν σχέσεων μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες, ἀλλὰ παρευερέθησαν καὶ πάλιν ὡς ἐπίσημοι φιλοξενούμενοι δεκατρεῖς ἐκπρόσωποι ἄλλων θρησκειῶν, στοὺς ὁποίους περιελαμβάνοντο ἕνας Μουσουλμᾶνος, δύο ᾿Ιουδαῖοι, δύο ᾿Ινδουϊσταί, δύο Βουδδισταί, ἕνας Σίχ, καὶ ἕνας Σιντοϊστής, μάλιστα δὲ μερικοὶ ἐξ αὐτῶν ἔλαβαν καὶ
ἐνεργὸ μέρος σὲ μερικὰ Προγράμματα!
῾Η Ζ´ Γενικὴ Συνέλευσις ἀντιμετώπισε τὴν «πρόκλησι» τῶν Χριστιανῶν ἀπὸ τὸν θρησκευτικὸ «πλου-ραλισμὸ» τοῦ πολυμόρφου κοινωνικοῦ περιβάλλοντός τους.
Αὐτὴ ὅμως ἡ «πρόκλησις», ἀντὶ νὰ ἐνεργῆ ὡς ὤθησις γιὰ μαρτυρία, ὁμολογία καὶ διακήρυξι ἔργῳ καὶ λόγῳ ἀνοθεύτου τοῦ Εὐαγγελικοῦ Μηνύματος, ἔχει ἀποδειχθῆ, ὅτι ὁδηγεῖ τὸ «Π.Σ.Ε.» πέρα τοῦ «Χριστοκεντρισμοῦ» καὶ στὸν προβληματισμό, διὰ τοῦ Γενικοῦ Γραμματέως Αἰμιλίου Κάστρο, «ἄν καὶ κατὰ πόσο θὰ μπορούσαμε νὰ διακρίνομε σημεῖα τῆς ἐνεργείας τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος μέσα στὴν θρησκευτικὴ ἐμπειρία τῶν ὀπαδῶν ἄλλων θρησκευμάτων»!
Οἱ συγκρητιστικὲς τάσεις τοῦ «Π.Σ.Ε.» εἶναι ἀναμφισβήτητες, ὅταν ἀναλογισθῆ κανείς, ὅτι ἐνεφανίσθησαν στὴν Κανμπέρρα, ὅπως ἐπισημαίνει ὁ προαναφερθεὶς δραστήριος Οἰκουμενιστὴς π. Γεώργιος Τσέτσης, «προσπάθειες ὁριμένων τριτοκοσμικῶν κυρίως θεολόγων νὰ διευρύνουν τὸν σκοπὸ τοῦ ΠΣΕ ἐγκολπώνοντας καὶ ἄλλα θρησκεύματα, μὲ τὸν ἰσχυρισμὸ ὅτι “ὁ ὅρος Οἰκουμένη ὑποδηλώνει ὁλόκληρη τὴν κατοικημένη ὑφήλιο καὶ ὄχι μόνο τὸ Χριστιανικό της τμῆμα”»!...Γιὰ νὰ μὴ νομίση ὅμως κανείς, ὅτι ἀστοχοῦμε στὶς ἐκτιμήσεις μας ἤ ὅτι ὑπερβάλλουμε, ὑπογραμμίζουμε, ὅτι καὶ ὁ γνωστὸς Καθηγητὴς Πανεπιστημίου Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης ἀναφέρεται ἐπίσης στὸν «νεφελώδη θεολογικὸ συγκρητισμὸ καὶ σχετικισμὸ τῶν Προτεσταντῶν, ὁ ὁποῖος ἐπιτέλους, μετὰ τὴν γυμνὴ καὶ ἀπροκάλυπτη ἐμφάνισή του στὴν Ζ´ Γενικὴ Συνέλευση τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου ᾿Εκκλησιῶν στὴν Καμπέρα τῆς Αὐστραλίας (Φεβρουάριος 1991), ἄρχισε νὰ ἀνησυχεῖ τοὺς ᾿Ορθοδόξους».
῾Η πλέον ὅμως χαρακτηριστικὴ μαρτυρία γιὰ τὶς τάσεις τοῦ «Π.Σ.Ε.» προέρχεται ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἰδίους ὀρθοδόξους Συνέδρους, οἱ ὁποῖοι μὲ τὸ εἰδικὸ κείμενο ποὺ κατέθεσαν στὴν Κανμπέρρα, παρετήρουν ἐκτὸς τῶν ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς:
«ἀπὸ πολλὰ κείμενα τοῦ ΠΣΕ ἀπουσιάζει ἡ κατάφαση ὅτι ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου» καὶ παρατηρεῖται «μιὰ αὔξουσα ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὴ βιβλικὴ χριστιανικὴ ἀντίληψη περὶ α) τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, β) τῆς σωτηρίας, γ) τῆς “καλῆς ἀγγελίας” αὐτοῦ τούτου τοῦ Εὐαγγελίου, δ) τοῦ ἀνθρώπου, ὡςδημιουργήματος “κατ᾿ εἰκόνα καὶ ὁμοίωση τοῦ Θεοῦ”, καὶ ε) τῆς ᾿Εκκλησίας».
᾿Επίσης μὲ τὸ Κείμενό τους αὐτὸ οἱ ὀρθόδοξοι Σύνεδροι ἐπεσήμαιναν καὶ «τὶς τάσεις ὑποκαταστάσεως, ἀπὸ ἕνα “ἰδιωτικὸ” πνεῦμα, ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου ἤ ἀπὸ ἄλλα πνεύματα, τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, τὸ ὁποῖο ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ ἀναπαύεται ἐν τῷ Υἱῷ» καὶ ἐδήλωναν ὅτι θεωροῦσαν ἀδύνατο «νὰ ἐπικαλούμαστε τὰ πνεύματα “τῆς γῆς, τοῦ ἀέρα, τοῦ νεροῦ καὶ τῶν πλασμάτων τῆς θάλασσας”». ῏Ηταν ἐκπληκτικὸ νὰ προβάλλωνται στὴν Κανμπέρρα «παγανιστικές, ἀνιμιστικὲς καὶ εἰδωλολατρικὲς ἀντιλήψεις περὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, δεῖγμα τῆς βαθειᾶς ἀλλοτρίωσης τῆς προτεσταντικῆς θεολογίας».
Βεβαίως αὐτὰ δὲν συνέβαιναν γιὰ πρώτη φορὰ στὰ πλαίσια τοῦ «Π.Σ.Ε.», πρᾶγμα ποὺ βαραίνει περισσότερο τὰ ὀρθόδοξα μέλη τοῦ Οἰκουμενικοῦ αὐτοῦ ᾿Οργανισμοῦ.
Στὸ Σὰν ᾿Αντώνιο τοῦ Τέξας τὸ 1989, στὸ Συνέδριο «Παγκοσμίου ῾Ιεραποστολῆς καὶ Εὐαγγελισμοῦ» (22-31 Μαῒου), οἱ ὀρθόδοξοι εἶχαν καὶ πάλι ἀναγκασθῆ νὰ διαμαρτυρηθοῦν μὲ ἰδιαίτερη Δήλωσι γιὰ τὴν διαστρέβλωσι ὑπὸ τῆς Διασκέψεως
«μερικῶν θεμελιωδῶν διδασκαλιῶν τῆς Χριστιανικῆς πίστεως» ποὺ ἀφοροῦσαν τὴν Τριαδολογία, τὴν Χριστολογία καὶ Πνευματολογία, τὴν «παραφθορὰν τῆς γλώσσης τῆς ῾Αγίας Γραφῆς» καὶ τὴν «ἀπόπειραν ἐπανασυγγραφῆς της», τέλος
δὲ τὸ ζήτημα τῆς χειροτονίας τῶν γυναικῶν.
Συνεχίζεται...
ΠΗΓΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου