ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΞΕΧΝΟΥΝ ΕΥΚΟΛΑ!!!

Ραβέννα: Πανηγυρίζουν τον ξεσχισμένο χιτώνα του Χριστού *
του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Θεοδώρου Ζήση


Στο επίκεντρο των συζητήσεων των πιστών μελών της Εκκλησίας ευρίσκεται αυτές τις ημέρες η βυζαντινή Θεία Λειτουργία που ετέλεσε ο οικουμενικός πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος στον βυζαντινό ναό του Αγίου Απολλιναρίου της Ραβέννας στην Ιταλία, κατά την οποία όχι μόνον παρίσταντο και συμπροσηύχοντο αιρετικοί και ετερόθρησκοι, παπικοί δηλαδή και Μουσουλμάνοι, αλλά και εκοινώνησαν της τελεσθείσης Θείας Ευχαριστίας πολλοί εκ των παπικών. Πραγματοποιήθηκε έτσι υπό τα όμματα πολλών αυτοπτών και αυτηκόων μαρτύρων, που παρηκολούθησαν τα τελούμενα στην τηλεόραση η από πολλού επιδιωκομένη και συζητουμένη Interkommunio, η συμμετοχή δηλαδή των διηρημένων Χριστιανών στο κοινό ποτήριο, η οποία όμως μέχρι τώρα, τουλάχιστον στα λόγια, εθεωρείτο ως ο τελικός στόχος της πορείας προς την ενότητα, μετά την υπέρβαση των θεολογικών διαφορών και την επίτευξη της ενότητας στην πίστη. Φαίνεται ότι οι θεολογικές διαφορές επιλύθηκαν, ο θεολογικός διάλογος ολοκληρώθηκε, ο Παπισμός εγκατέλειψε τις πάμπολλες αιρέσεις του και τις αποκήρυξε, η ενότητα στην πίστη αποκαταστάθηκε, ο άρραφος χιτών του Κυρίου δεν είναι πια σχισμένος, και όλοι εμείς δεν πήραμε είδηση, για να πανηγυρίσουμε και να συνεορτάσουμε το γεγονός.

Δυστυχώς δεν έγινε κάτι τέτοιο· οι θεολογικές διαφορές παραμένουν ακέραιες και αβυσσαλέες, ο χιτώνας του Χριστού είναι καταξεσχισμένος ακόμη· απλώς αγνοείται και εγκαταλείπεται η μέχρι τώρα παράδοση των Αγίων Πατέρων, αλλά και οι σύγχρονες διακηρύξεις στα πλαίσια των διαχριστιανικών σχέσεων, σύμφωνα με τις οποίες θεωρείται ως θεμελιώδης εκκλησιολογική προϋπόθεση: «ότι η βεβαιότης της Ευχαριστίας απορρέει εκ της ορθοδοξίας της πίστεως, ως και ότι η βεβαιότης της Ευχαριστίας κατοχυροί την ορθοδοξίαν της πίστεως. Εν τη εννοία ταύτη υπήρξεν αστασίαστος εις την αδιαίρετον Εκκλησίαν η κανονική αρχή, καθ’ ην η αποκατάστασις της εκκλησιαστικής κοινωνίας δεν είναι εκκλησιολογικώς δυνατή άνευ προγενεστέρας αποκαταστάσεως της ενότητος εν τη ορθή πίστει, ήτοι εν τη πίστει εκείνη η οποία διέσωσε Quod ubique, quod semper, quod ab omnibus creditum est, κατά την επιγραμματικήν διακήρυξιν Βικεντίου του εκ Λειρίνης» (Δαμασκηνού Παπανδρέου, Μητροπολίτου Ελβετίας, «Ορθοδοξία και Κόσμος», Κατερίνη 1993, σελ. 359-360).

Συμπεραίνων ο μητροπολίτης Ελβετίας την σχετική σύγχρονη ορθόδοξη προβληματική, εκτός των ανωτέρω λεχθέντων, επιλέγει: «Ούτως, η αποκατάστασις της εκκλησιαστικής κοινωνίας θα είναι ο καρπός της διαπιστωθείσης η κατορθωθείσης ενότητος της πίστεως και όχι απλή προϋπόθεσις αυτής» (Αυτόθι, σελ. 364).

Κατορθώθηκε λοιπόν η ενότητα στην πίστη, ώστε να συμμετέχουν οι πιστοί στο κοινό ποτήριο; Μέχρι τώρα είχαμε μεμονωμένα παρόμοια περιστατικά, που οφείλονταν σε προσωπικές επιλογές και στάσεις και σε αδυναμία των ορθοδόξων ιερέων κατά την ώρα της μεταδόσεως της Θείας Ευχαριστίας να ελέγξουν και να διαπιστώσουν την ταυτότητα των προσερχομένων. Πρέπει να σημειώσουμε εν προκειμένω ότι κάθε κανονική παράβαση δημιουργεί στη συνέχεια προϋποθέσεις για άλλες κανονικές παραβάσεις· αν αφήσουμε να αθετούνται οι ιεροί κανόνες σε κάποιο θέμα, θα διευκολύνουμε στη συνέχεια μεγαλύτερες παραβάσεις· αν ξηλώσουμε και σχίσουμε ένα ρούχο και δεν φροντίσουμε να το μπαλώσουμε, στη συνέχεια «μείζον το ρήγμα γίνεται». Αν τηρούσαμε τους κανόνες της Εκκλησίας που απαγορεύουν την συμπροσευχή με τους αιρετικούς, το «τας θύρας τας θύρας εν σοφία πρόσχωμεν» και το «τα άγια τοις αγίοις» της Θείας Λειτουργίας, που απαιτούν την παρουσία μόνον πιστών μελών κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας εντός του ναού, ως και τα «μη τις των Κατηχουμένων» και «όσοι πιστοί», που επιβάλλουν απαρεγκλίτως την παρουσία μόνον Ορθοδόξων πιστών, δεν θα φθάναμε στο απαράδεκτο σημείο να προβληματιζόμαστε ποιος από τους προσερχομένους είναι Ορθόδοξος, παπικός ή προτεστάντης, και να επιρρίπτουμε τώρα αδίκως και υποκριτικώς την ευθύνη στον διάκο που δεν πρόσεξε ότι πολλοί από τους προσελθόντες να κοινωνήσουν στην Ραβέννα ήσαν παπικοί, για να ειδοποιήσει σχετικώς τον πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και τον αρχιεπίσκοπο Αλβανίας κ. Αναστάσιο, που δεν γνώριζαν δήθεν τι γινόταν, και επομένως δεν έχουν καμμία ευθύνη. Μακάρι να είχαν οι διάκονοι και οι πρεσβύτεροι κάποια συμμετοχή και ευθύνη στα οικουμενιστικά δρώμενα, που σχεδιάζουν οι πατριάρχες, οι αρχιεπίσκοποι και οι επίσκοποι μόνον. Θα ήταν πολύ διαφορετική η κατάσταση.

Με την επίσημη πάντως και πανηγυρική τέλεση της Θείας Λειτουργίας, σε ναό της δικαιοδοσίας μάλιστα των αιρετικών, η Interkommunio που συντελέστηκε αποκτά άλλο χαρακτήρα, γιατί επετράπη από τον πρώτον τη τάξει μεταξύ των Ορθοδόξων πατριαρχών και αρχιεπισκόπων, τον οικουμενικό πατριάρχη, ο οποίος μάλιστα κατά πανορθόδοξη παραδοχή και συναίνεση έχει την συντονιστική ευθύνη και την πρωτοβουλία στις διορθόδοξες και διαχριστιανικές σχέσεις. Ποιος τώρα θα παρεμποδίσει τους παπικούς, που έχουν μάλιστα και την έγκριση του Βατικανού και την παρότρυνση, να κοινωνούν σε ορθοδόξους ναούς, και ποιος θα ελέγξει λατινόφρονες και φιλοπαπικούς ορθοδόξους κληρικούς και λαϊκούς που μεταδίδουν την Θεία Ευχαριστία σε ετεροδόξους ή μετέχουν της Θεία Ευχαριστίας των Λατίνων; Η δύναμη και η επίδραση της εικόνος είναι τεράστια. Το παράδειγμα του πατριάρχου και του αρχιεπισκόπου Αλβανίας, κοινωνούντων τους αιρετικούς παπικούς, παρά τις διαφορές στην πίστη, ανοίγει ένα νέο ρηξικέλευθο και επικίνδυνο δρόμο στις διαχριστιανικές σχέσεις, που δεν ετόλμησαν να τον διανοηθούν και να τον βαδίσουν ούτε οι τολμηρότεροι από τους οικουμενιστές, οι πατριάρχες Μελέτιος Μεταξάκης και Αθηναγόρας. Και ο δρόμος αυτός σημαίνει ότι ισοπεδώνονται συγκρητιστικά τα πάντα, δεν υπάρχει πλέον η έννοια της αιρέσεως και της πλάνης, ούτε επομένως διάκριση μεταξύ Ορθοδόξων και αιρετικών, ότι οι Άγιοι Πατέρες που συνεκρότησαν συνόδους και κατεδίκασαν τους αιρετικούς έκαναν λάθος και πρέπει να τους συγχωρήσει ο Θεός, ότι παρά τις αντιδράσεις ορισμένων «φανατικών» και «ακραίων» που εξακολουθούν να προβάλλουν την Παράδοση, η ένωση των Εκκλησιών θα επιβληθεί ως πράξη, χωρίς επίλυση των θεολογικών διαφορών. Ο πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει τις θεολογικές διαφορές και επικροτεί τα γινόμενα. Θα απομονωθούν οι συντηρητικοί και οι παραδοσιακοί. Ήδη το καλοκαίρι του 2001 σε όμιλο παπικών της Σύρου που επεσκέφθη τον οικουμενικό πατριάρχη δηλώθηκε, όπως πανηγυρικά έγραψε η «Καθολική» των εν Ελλάδι Ουνιτών, ότι η ένωση έχει ήδη στην πράξη πραγματοποιηθεί. Αυτό άλλωστε είναι το μοντέλο ενότητος που πραγματοποίησαν οι Ουνίτες· κρατούμε τις διαφορές στην πίστη και στην λατρεία, αλλά προχωρούμε στην ένωση με τον πάπα.

Η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, η Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, έχει αποκτήσει ανά τους αιώνες και ασκεί μέγα κύρος και μέγα γόητρο. Κατέστη παγκόσμιο, οικουμενικό κέντρο, το οποίο κατηύθυνε την οικουμένη σε παραδειγματική ενότητα, στηριζόμενη στην ακριβή και απαρέγκλιτη τήρηση των αποστολικών παραδόσεων, των πατερικών δογμάτων και των ιερών κανόνων: «Των Αποστόλων το κήρυγμα και των Πατέρων τα δόγματα τη Εκκλησία μίαν την πίστιν εκράτυνε». Η συμπεριφορά των Αγίων Πατέρων της Α΄ εν Νικαία Οικουμενικής Συνόδου, απέναντι στον Άρειο, εσφράγισε την μετέπειτα συμπεριφορά της απέναντι όλων των άλλων αιρετικών, ιδιαίτερα απέναντι του Παπισμού με τις δεκάδες των αιρέσεων και των πλανών. Ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Πέτρος, σύμφωνα με το συναξάρι της Κυριακής των Πατέρων, είδε επί του θυσιαστηρίου τον Χριστό ως βρέφος να φορεί ξεσχισμένο χιτώνα, και όταν τον ρώτησε «τίς σου τον χιτώνα, Σώτερ, διείλε;» επήρε την πικραμένη απάντηση ότι δράστης ήταν ο αιρετικός Άρειος. Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Αλέξανδρος δίσταζε να συλλειτουργήσει και να συγκοινωνήσει με τον Άρειο, παρά την υποκριτική του μετάνοια και ζητούσε από τον Θεό λύση στην αγωνία του. Ο Παπισμός διήρεσε τον χριστιανικό κόσμο κατ’ αρχήν με το σχίσμα του 1054 και κατόπιν στη Δύση τον 16ο αιώνα προκαλώντας την προτεσταντική Μεταρρύθμιση. Καμμία άλλη χριστιανική ομολογία δεν ξέσχισε τόσο τον χιτώνα του Χριστού, όσο ο Παπισμός.

Άλλαξε η Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως την γραμμή των Πατέρων; Δεν είναι ίδια με την Μεγάλη Εκκλησία των Οικουμενικών Συνόδων, των Γρηγορίων, των Χρυσοστόμων, των Μαξίμων, των Φωτίων, των Παλαμάδων, των Μάρκων Ευγενικών, των Σχολαρίων, των Κολλυβάδων;

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΜΑΣ