Ο Άγιος Δίκαιος παρεχώρησε τον λόγον είς τον παπά-Νεόφυτον ο οποίος ήρχισε να λέγη μετά σχετικού στόμφου.
__Θα μου επιτρέψετε, άγιε Δικαίε και ημείς αδελφοί και πατέρες, να επανέλθω και πάλιν είς το βασικώτατον και κρίσιμον διά τάς ημέρας μας θέμα της οικονομίας. Επιθυμώ σήμερον να σας προσφέρω ένα ωραιότατον παράδειγμα έκ της ιστορίας, διά να πεισθώμεν πάντες ότι, ωκονομεί η πάλαι Εκκλησία, ούτω και ή της σήμερον κατέχει εισέτι αναφαίρετον το δικαίωμα τούτο.
Πρόκειται να αναφερθώ είς το σχίσμα όπερ εγένετο επί τη αδίκω καθαιρέσει και εξορία του Αγίου Χρυσοστόμου, ίνα τεθή άντ' αυτού είς τον θρόνον ο Αρσάκιος. Επιθυμώ να σημειώσετε καλώς ότι του ειρημένου σχίσματος ηγούντο τεσσαράκοντα επίσκοποι και εγένετο παρά την ρητήν εντολήν του θείου πατρός, όστις παρήγγειλεν αυτοίς να κοινωνήσουν τώ διαδόχω αυτού. Σας αναγινώσκω την θαυμασίαν ταύτην περικοπήν
<<Ήμεν δέ ημείς τεσσαράκοντα επίσκοποι καθεζόμενοι σύν τώ επισκόπω Ιωάννη έν τώ τρικλίνω του Επισκοπείου... Διαπορούντων δέ ημών, εμπνευσθείς ο Ιωάννης τώ Πνεύματι λέγειν τοίς πάσιν <<εύξασθε, αδελφοί, και, εί φιλείτε Χριστόν, εμού ένεκεν μή τις απολείπη την εαυτού Εκκλησίαν... Καθίσατε, αδελφοί, και μή κλαίετε, επί πλείον με θρύπτοντες. Εμοί γάρ το ζήν Χριστός και το αποθανείν κέρδος. Εθρυλείτο γάρ καρατομείσθαι διά την υπερβολήν της παρρησίας...>>
Επολολύξας δέ των παρόντων είπεν <<Αλλά θρηνούμεν την ημών ορφανίαν, την της Εκκλησίας χηρείαν, την των θεσμών σύγχυσιν...>>
Επικρούσας δέ Ιωάννης τώ λειχανώ δακτύλω τον ταρσόν της αριστεράς χειρός, τώ ομιλούντι αυτώ είπεν <<Αρκεί, αδελφέ, μή πολλά λέγε άλλ΄ ο είπον, τάς Εκκλησίας υμών μή αφήτε. Ούτε γάρ άπ΄ εμού ήρξατο το διδασκαλίον, ούτε είς εμέ ετελεύτησε...>>
Μετά τούτους τους λόγους λέγει ο Ευλίσιος ο Απαμείας της Βιθυνίας <<επανάγκες ημάς έστι, κατέχοντας τάς Εκκλησίας, αναγκασθήναι και κοινωνήσαι και υπογράψαι>>.
Έφη ο άγιος Ιωάννης << κοινωνήσατε μέν, ίνα μή σχίσητε την Εκκλησίαν, μή υπογράψητε δέ, ουδέν γάρ εμαυτόν σύνοιδα άξιον καθαιρέσεως εννοήσας>> (Διάλογος ιστορικός Παλλαδίου, επισκ. Ελενουπόλεως, Μ.P.G. 47 στλ. 27-8).
Ούτως έπραττον, αγαπητέ παπα-Θεόδουλε, οι πράγματι Πατέρες της Εκκλησίας. Έτρεμον τάς διαιρέσεις και τα σχίσματα και παντοιοτρόπως ειργάζοντο διά την αποφυγήν αυτών... Βεβαίως ευχής έργον θα ήτο να υπήρχον και σήμερον, αλλά και πάντοτε ποιμένες είς ούς η υποταγή μόνον <<μετά χαράς>> θα εγίνετο. Άλλ΄ όταν τούτο δεν είναι εφικτόν, ας υποτασσώμεθα <<στενάζοντες>>. Λέγων, υποταγήν, δεν εννοώ βεβαίως - πολλού γε και δεί - να επικροτώμεν πάσαν ενέργειαν αυτών και να φρονώμεν έν παντί ότι φρονούσι και αυτοί. Όχι! Εννοώ απλώς να μή αποσπώμεθα άπ΄ αυτών, να μή διαρρηγνύωμεν την άπ΄ αυτών κανονικήν εξάρτησιν. Κατά τα λοιπά και θα διαφωνήσωμεν και θα διαμαρτυρηθώμεν και θ αντιταχθώμεν. Εφ΄ όσον όμως η Εκκλησία δεν προέβη είς καθαίρεσιν αυτών, ημείς δεν πρέπει να αποκηρύξωμεν αυτούς και να παύσωμεν το μνημόσυνο αυτών.
Ο παπα-Θεόδουλος, ευθύς αμέσως, έλαμβανε τον λόγον, μετά της χαρακτηριζούσης αυτόν πραότητος
__ Και πάλιν, ουδαμού βλέπω, αγαπητέ π. Νεόφυτε, ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΝ ΤΙ μεταξύ των ανωτέρω λόγων σας και της τραγικής σημερινής πραγματικότητος. Ο Άγιος πατήρ δικαίως και ευλόγως τοίς παρήγγειλε να μή προβούν είς σχίσμα, διότι επρόκειτο περί ατασθαλίας ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ, <<θεσμών>>, ώς και το κείμενον αναφέρει, μή λυμαινομένης όμως ουδέ μέχρι κεραίας την ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΝ ακεραιότητα της διδασκαλίας. Προκειμένου όμως περί αιρετικού και καινοτομούντος ποιμένος, ιδού τί ο ίδιος ιερός πατήρ συμβουλεύει και προτρέπει τους πιστούς
<< Πώς ούν Παύλος φησίν, πείθεσθε τοίς ηγουμένοις υμών και υπείκετε; Ανωτέρω, ειπών, ών αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής, τότε είπε πείθεσθε τοίς ηγουμένοις υμών και υπείκετε. τί ούν, φυσίν, όταν πονηρός ή και μή πειθώμεθα; πονηρός πώς λέγεις; ΕΙ ΜΕΝ ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ ΦΕΥΓΕ ΚΑΙ ΠΑΡΑΙΤΗΣΑΙ, μή μόνον άν άνθρωπος ή, αλλά κάν άγγελος έξ ουρανού κατιών>> ( Ομιλία 34η πρός Εβραίους, PG. 63, 231A).
Κατά συνέπειαν, ώς και ο ι. πατήρ διδάσκει, ημείς οι Αγιορείται, ώς και πάντες οι της δικαιοδοσίας του Πατριάρχου επίσκοποι, ΟΥΔΟΛΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΩΜΕΝ ΑΥΤΩ! Το δέ υμέτερον παράδειγμα ού μόνον δεν αποτρέπει μιάς τοιαύτης ενεργείας τους πιστούς, αλλά και τα μάλιστα ενισχύει τούτους. Οι λόγοι του ι. Χρυσοστόμου, τους οποίους μόλις πρό ολίγου σας ανέγνωσα, αποτελούν την μοναδικήν και γνησίαν φωνήν της Εκκλησίας και την όντως υπό των πατέρων δεδοκιμασμένην οδόν, διά τους επιθυμούντας και σήμερον να βαδίσουν επί τα ίχνη των.
Ο π. Βησσαρίων, όστις εκάθητο μέχρι της στιγμής εκείνης ήρεμος, επλησίασε τον άγιο Δίκαιον, και απήτει να λάβη τον λόγον.
__Λοιπόν οι πατέρες αναμένουν να σας ακούσουν, π. Βησσαρίων, έχετε τον λόγον.
Ευθύς και μετά εκδήλου ικανοποιήσεως ο π. Βησσαρίων ήρχισε να αναγινώσκη, άνευ ουδεμίας προηγουμένης επεξηγήσεως, έκ του τόμου, τον οποίον εκράτει.
<<...παυσαμένης της γενομένης βίας, γέγονε σύνοδος, παρόντων απο των έξω μερών επισκόπων, γέγονε δέ και παρά τοίς την Ελλάδα κατοικούσι συλλειτουργοίς ουδέν δέ ήττον και τοίς έν Σπανία και Γαλλία και ήρεσεν όπερ ώδε και πανταχού, ώστε τοίς μέν καταπεπτωκόσι και προισταμένοις της ασεβείας συγγινώσκειν μέν μετανοούσι, μή διδόναι δέ αυτοίς τόπον κλήρου. τοίς δέ μή αυθεντούσι μέν της ασεβείας, παρασυρείσι δέ δι΄ ανάγκην και βίαν, έδοξε διδόσθαι μέν συγγνώμην, έχειν δέ και τον τόπον του κλήρου μάλιστα ότι απολογίαν πιθανή επορίσαντο, και έδοξε τούτο πως ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΣ γενέσθαι....
Τούτων τοίνυν ένεκα συγγνωστόν το πρός τον κλήρον γέγονε. τοίς δέ απατηθείσι και βίαν παθούσι συγγνώμη δέδοται. Ταύτα και τή σή ευσέβεια δηλώ, θαρρών, ότι και τα δόξαντα αποδέξεταί σου η θεοσέβεια, και ού καταγνώσεται εκεχειρίας των συνελθόντων ούτως. Καταξίωσον δέ αυτά αναγνώναι τώ ιερατείω και τώ λαώ τώ υπό σέ, ίνα, και αυτοί γινώσκοντες, μή μέμφωνται ούτω σε διακείμενον περί τους τοιούτους. (Β.Ε.Π.Ε.Σ., 33, 86-7).
Το κείμενον αποτελεί επιστολήν του Μ. Αθανασίου, πρός τον έν πνεύματι υιόν του, επίσκοπον Ρουφινιανόν. Μετά την κατάπαυσιν της Αρειανικής βίας εγένοντο πολλαχού Σύνοδοι ορθοδόξων επισκόπων. Ενώπιον αυτών ώς υπόδικοι ευρίσκοντο επίσκοποι και άλλοι κληρικοί, οίτινες είχον προηγουμένως προσχωρήσει είς την αίρεσιν του Αρείου και ήδη μετενόουν.
Τινές έκ τούτων προέβαλον την εξής δικαιολογίαν της συμπεριφοράς αυτών. Ημείς, είπον, δεν είμεθα ομόφρονες του Αρείου. Όχι! Άλλ΄ εσκέφθημεν ότι, άν αντιταχθώμεν, θα εξωρισθώμεν ημείς και θα έλθωσιν είς τους θρόνους ημών άλλοι, πράγματι Αρειανοί, οίτινες θα αποβώσιν ολετήρες της Εκκλησίας. Δι΄ αυτό λοιπόν απεφασίσαμεν να αποδεχθώμεν την αίρεσιν και να υποκριθώμεν ότι και ημείς φρονούμεν τα του Αρείου, ώστε να αποτραπή ο ώς άνω κίνδυνος. Αληθώς τερατώδης οικονομία, σεβαστέ μοι π. Θεόδουλε! Άκουσον όμως και τη συνέχειαν. Αί Σύνοδοι, οικονομίαν επιδειξάμεναι, δεν απεδοκίμασαν την τερατώδη όντως οικονομίαν ταύτην. Εκείνους δέ τους Επισκόπους, οίτινες δεν ήσαν αρχηγοί και πρωτοστάται είς την αίρεσιν, άλλ΄ απλώς υπέγραψαν αιρετικάς ομολογίας, ού μόνον εδέχθησαν πάλι είς τους κόλπους της Εκκλησίας, άλλ΄ ετοποθέτησαν και είς επισκοπάς! Ταύτα, αγαπητέ π. Θεόδουλε, έπραξαν αί Σύνοδοι.
Ο δέ αναφέρων ταύτα Μ. Αθανάσιος συμφωνεί πρός τα γενόμενα και υιοθετεί αυτά, προτρέπει δέ τον συλλειτουργόν αυτού, Ρουφινιανόν όπως και αυτός αποδέξηται και εφαρμόση τα αποφασισθέντα και μη μεμφθή τάς Συνόδους ώς λίαν υποχωρητικάς. Προτρέπει δέ ακόμη αυτόν όπως γνωστοποιήση τάς αποφάσεις είς τον ύπ΄ αυτόν Κλήρον και Λαόν, ώστε και αυτοί να μάθωσι τα πράγματα και να μή εκτοξεύωσι κατηγορίας κατ΄ αυτού (Ρουφινιανού) ώς υπεράγαν ενδοτικού. Ώς φαίνεται, οι συνάδελφοι υμών υπερζηλωταί και υπερορθόδοξοι δεν απουσίαζον έξ ουδεμίας εποχής!
Η απάντησις δεν ήργησε να έλθη και αυτήν την φοράν έκ μέρους του παπα-Θεοδούλου. Απευθυνόμενος πρός τον Βησσαρίωνα είπε
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
__Θα μου επιτρέψετε, άγιε Δικαίε και ημείς αδελφοί και πατέρες, να επανέλθω και πάλιν είς το βασικώτατον και κρίσιμον διά τάς ημέρας μας θέμα της οικονομίας. Επιθυμώ σήμερον να σας προσφέρω ένα ωραιότατον παράδειγμα έκ της ιστορίας, διά να πεισθώμεν πάντες ότι, ωκονομεί η πάλαι Εκκλησία, ούτω και ή της σήμερον κατέχει εισέτι αναφαίρετον το δικαίωμα τούτο.
Πρόκειται να αναφερθώ είς το σχίσμα όπερ εγένετο επί τη αδίκω καθαιρέσει και εξορία του Αγίου Χρυσοστόμου, ίνα τεθή άντ' αυτού είς τον θρόνον ο Αρσάκιος. Επιθυμώ να σημειώσετε καλώς ότι του ειρημένου σχίσματος ηγούντο τεσσαράκοντα επίσκοποι και εγένετο παρά την ρητήν εντολήν του θείου πατρός, όστις παρήγγειλεν αυτοίς να κοινωνήσουν τώ διαδόχω αυτού. Σας αναγινώσκω την θαυμασίαν ταύτην περικοπήν
<<Ήμεν δέ ημείς τεσσαράκοντα επίσκοποι καθεζόμενοι σύν τώ επισκόπω Ιωάννη έν τώ τρικλίνω του Επισκοπείου... Διαπορούντων δέ ημών, εμπνευσθείς ο Ιωάννης τώ Πνεύματι λέγειν τοίς πάσιν <<εύξασθε, αδελφοί, και, εί φιλείτε Χριστόν, εμού ένεκεν μή τις απολείπη την εαυτού Εκκλησίαν... Καθίσατε, αδελφοί, και μή κλαίετε, επί πλείον με θρύπτοντες. Εμοί γάρ το ζήν Χριστός και το αποθανείν κέρδος. Εθρυλείτο γάρ καρατομείσθαι διά την υπερβολήν της παρρησίας...>>
Επολολύξας δέ των παρόντων είπεν <<Αλλά θρηνούμεν την ημών ορφανίαν, την της Εκκλησίας χηρείαν, την των θεσμών σύγχυσιν...>>
Επικρούσας δέ Ιωάννης τώ λειχανώ δακτύλω τον ταρσόν της αριστεράς χειρός, τώ ομιλούντι αυτώ είπεν <<Αρκεί, αδελφέ, μή πολλά λέγε άλλ΄ ο είπον, τάς Εκκλησίας υμών μή αφήτε. Ούτε γάρ άπ΄ εμού ήρξατο το διδασκαλίον, ούτε είς εμέ ετελεύτησε...>>
Μετά τούτους τους λόγους λέγει ο Ευλίσιος ο Απαμείας της Βιθυνίας <<επανάγκες ημάς έστι, κατέχοντας τάς Εκκλησίας, αναγκασθήναι και κοινωνήσαι και υπογράψαι>>.
Έφη ο άγιος Ιωάννης << κοινωνήσατε μέν, ίνα μή σχίσητε την Εκκλησίαν, μή υπογράψητε δέ, ουδέν γάρ εμαυτόν σύνοιδα άξιον καθαιρέσεως εννοήσας>> (Διάλογος ιστορικός Παλλαδίου, επισκ. Ελενουπόλεως, Μ.P.G. 47 στλ. 27-8).
Ούτως έπραττον, αγαπητέ παπα-Θεόδουλε, οι πράγματι Πατέρες της Εκκλησίας. Έτρεμον τάς διαιρέσεις και τα σχίσματα και παντοιοτρόπως ειργάζοντο διά την αποφυγήν αυτών... Βεβαίως ευχής έργον θα ήτο να υπήρχον και σήμερον, αλλά και πάντοτε ποιμένες είς ούς η υποταγή μόνον <<μετά χαράς>> θα εγίνετο. Άλλ΄ όταν τούτο δεν είναι εφικτόν, ας υποτασσώμεθα <<στενάζοντες>>. Λέγων, υποταγήν, δεν εννοώ βεβαίως - πολλού γε και δεί - να επικροτώμεν πάσαν ενέργειαν αυτών και να φρονώμεν έν παντί ότι φρονούσι και αυτοί. Όχι! Εννοώ απλώς να μή αποσπώμεθα άπ΄ αυτών, να μή διαρρηγνύωμεν την άπ΄ αυτών κανονικήν εξάρτησιν. Κατά τα λοιπά και θα διαφωνήσωμεν και θα διαμαρτυρηθώμεν και θ αντιταχθώμεν. Εφ΄ όσον όμως η Εκκλησία δεν προέβη είς καθαίρεσιν αυτών, ημείς δεν πρέπει να αποκηρύξωμεν αυτούς και να παύσωμεν το μνημόσυνο αυτών.
Ο παπα-Θεόδουλος, ευθύς αμέσως, έλαμβανε τον λόγον, μετά της χαρακτηριζούσης αυτόν πραότητος
__ Και πάλιν, ουδαμού βλέπω, αγαπητέ π. Νεόφυτε, ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΝ ΤΙ μεταξύ των ανωτέρω λόγων σας και της τραγικής σημερινής πραγματικότητος. Ο Άγιος πατήρ δικαίως και ευλόγως τοίς παρήγγειλε να μή προβούν είς σχίσμα, διότι επρόκειτο περί ατασθαλίας ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ, <<θεσμών>>, ώς και το κείμενον αναφέρει, μή λυμαινομένης όμως ουδέ μέχρι κεραίας την ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΝ ακεραιότητα της διδασκαλίας. Προκειμένου όμως περί αιρετικού και καινοτομούντος ποιμένος, ιδού τί ο ίδιος ιερός πατήρ συμβουλεύει και προτρέπει τους πιστούς
<< Πώς ούν Παύλος φησίν, πείθεσθε τοίς ηγουμένοις υμών και υπείκετε; Ανωτέρω, ειπών, ών αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής, τότε είπε πείθεσθε τοίς ηγουμένοις υμών και υπείκετε. τί ούν, φυσίν, όταν πονηρός ή και μή πειθώμεθα; πονηρός πώς λέγεις; ΕΙ ΜΕΝ ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ ΦΕΥΓΕ ΚΑΙ ΠΑΡΑΙΤΗΣΑΙ, μή μόνον άν άνθρωπος ή, αλλά κάν άγγελος έξ ουρανού κατιών>> ( Ομιλία 34η πρός Εβραίους, PG. 63, 231A).
Κατά συνέπειαν, ώς και ο ι. πατήρ διδάσκει, ημείς οι Αγιορείται, ώς και πάντες οι της δικαιοδοσίας του Πατριάρχου επίσκοποι, ΟΥΔΟΛΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΩΜΕΝ ΑΥΤΩ! Το δέ υμέτερον παράδειγμα ού μόνον δεν αποτρέπει μιάς τοιαύτης ενεργείας τους πιστούς, αλλά και τα μάλιστα ενισχύει τούτους. Οι λόγοι του ι. Χρυσοστόμου, τους οποίους μόλις πρό ολίγου σας ανέγνωσα, αποτελούν την μοναδικήν και γνησίαν φωνήν της Εκκλησίας και την όντως υπό των πατέρων δεδοκιμασμένην οδόν, διά τους επιθυμούντας και σήμερον να βαδίσουν επί τα ίχνη των.
Ο π. Βησσαρίων, όστις εκάθητο μέχρι της στιγμής εκείνης ήρεμος, επλησίασε τον άγιο Δίκαιον, και απήτει να λάβη τον λόγον.
__Λοιπόν οι πατέρες αναμένουν να σας ακούσουν, π. Βησσαρίων, έχετε τον λόγον.
Ευθύς και μετά εκδήλου ικανοποιήσεως ο π. Βησσαρίων ήρχισε να αναγινώσκη, άνευ ουδεμίας προηγουμένης επεξηγήσεως, έκ του τόμου, τον οποίον εκράτει.
<<...παυσαμένης της γενομένης βίας, γέγονε σύνοδος, παρόντων απο των έξω μερών επισκόπων, γέγονε δέ και παρά τοίς την Ελλάδα κατοικούσι συλλειτουργοίς ουδέν δέ ήττον και τοίς έν Σπανία και Γαλλία και ήρεσεν όπερ ώδε και πανταχού, ώστε τοίς μέν καταπεπτωκόσι και προισταμένοις της ασεβείας συγγινώσκειν μέν μετανοούσι, μή διδόναι δέ αυτοίς τόπον κλήρου. τοίς δέ μή αυθεντούσι μέν της ασεβείας, παρασυρείσι δέ δι΄ ανάγκην και βίαν, έδοξε διδόσθαι μέν συγγνώμην, έχειν δέ και τον τόπον του κλήρου μάλιστα ότι απολογίαν πιθανή επορίσαντο, και έδοξε τούτο πως ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΣ γενέσθαι....
Τούτων τοίνυν ένεκα συγγνωστόν το πρός τον κλήρον γέγονε. τοίς δέ απατηθείσι και βίαν παθούσι συγγνώμη δέδοται. Ταύτα και τή σή ευσέβεια δηλώ, θαρρών, ότι και τα δόξαντα αποδέξεταί σου η θεοσέβεια, και ού καταγνώσεται εκεχειρίας των συνελθόντων ούτως. Καταξίωσον δέ αυτά αναγνώναι τώ ιερατείω και τώ λαώ τώ υπό σέ, ίνα, και αυτοί γινώσκοντες, μή μέμφωνται ούτω σε διακείμενον περί τους τοιούτους. (Β.Ε.Π.Ε.Σ., 33, 86-7).
Το κείμενον αποτελεί επιστολήν του Μ. Αθανασίου, πρός τον έν πνεύματι υιόν του, επίσκοπον Ρουφινιανόν. Μετά την κατάπαυσιν της Αρειανικής βίας εγένοντο πολλαχού Σύνοδοι ορθοδόξων επισκόπων. Ενώπιον αυτών ώς υπόδικοι ευρίσκοντο επίσκοποι και άλλοι κληρικοί, οίτινες είχον προηγουμένως προσχωρήσει είς την αίρεσιν του Αρείου και ήδη μετενόουν.
Τινές έκ τούτων προέβαλον την εξής δικαιολογίαν της συμπεριφοράς αυτών. Ημείς, είπον, δεν είμεθα ομόφρονες του Αρείου. Όχι! Άλλ΄ εσκέφθημεν ότι, άν αντιταχθώμεν, θα εξωρισθώμεν ημείς και θα έλθωσιν είς τους θρόνους ημών άλλοι, πράγματι Αρειανοί, οίτινες θα αποβώσιν ολετήρες της Εκκλησίας. Δι΄ αυτό λοιπόν απεφασίσαμεν να αποδεχθώμεν την αίρεσιν και να υποκριθώμεν ότι και ημείς φρονούμεν τα του Αρείου, ώστε να αποτραπή ο ώς άνω κίνδυνος. Αληθώς τερατώδης οικονομία, σεβαστέ μοι π. Θεόδουλε! Άκουσον όμως και τη συνέχειαν. Αί Σύνοδοι, οικονομίαν επιδειξάμεναι, δεν απεδοκίμασαν την τερατώδη όντως οικονομίαν ταύτην. Εκείνους δέ τους Επισκόπους, οίτινες δεν ήσαν αρχηγοί και πρωτοστάται είς την αίρεσιν, άλλ΄ απλώς υπέγραψαν αιρετικάς ομολογίας, ού μόνον εδέχθησαν πάλι είς τους κόλπους της Εκκλησίας, άλλ΄ ετοποθέτησαν και είς επισκοπάς! Ταύτα, αγαπητέ π. Θεόδουλε, έπραξαν αί Σύνοδοι.
Ο δέ αναφέρων ταύτα Μ. Αθανάσιος συμφωνεί πρός τα γενόμενα και υιοθετεί αυτά, προτρέπει δέ τον συλλειτουργόν αυτού, Ρουφινιανόν όπως και αυτός αποδέξηται και εφαρμόση τα αποφασισθέντα και μη μεμφθή τάς Συνόδους ώς λίαν υποχωρητικάς. Προτρέπει δέ ακόμη αυτόν όπως γνωστοποιήση τάς αποφάσεις είς τον ύπ΄ αυτόν Κλήρον και Λαόν, ώστε και αυτοί να μάθωσι τα πράγματα και να μή εκτοξεύωσι κατηγορίας κατ΄ αυτού (Ρουφινιανού) ώς υπεράγαν ενδοτικού. Ώς φαίνεται, οι συνάδελφοι υμών υπερζηλωταί και υπερορθόδοξοι δεν απουσίαζον έξ ουδεμίας εποχής!
Η απάντησις δεν ήργησε να έλθη και αυτήν την φοράν έκ μέρους του παπα-Θεοδούλου. Απευθυνόμενος πρός τον Βησσαρίωνα είπε
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου