Τον λόγον πήρε ο παπα-Σίλβεστρος λέγοντας Ιδού νύν έτεραι αξιοθαύμαστοι αντιδράσεις και διαμαρτυρίαι απλών κληρικών, δημιουργηθείσαι έν τώ κλίματι του αιρεσιάρχου Νεστορίου, καθ΄ όν χρόνον οι επίσκοποί του ουδέν πρός αντίδρασιν είχον σημειώσει
<<Διαμαρτυρία προτεθείσα έν δημοσίω παρά των Κληρικών της Κων/πόλεως και κατά Εκκλησίαν εμφανισθείσαν, ώς ότι ομόφρων εστί Νεστόριος Παύλου του Σαμοσατέως του αναθεματισθέντος πρό ετών εκατόν εξήκοντα υπό των ορθοδόξων επισκόπων.
Ορίζω τον λαμβάνοντα τόδε το χαρτίον, κατά της Αγίας Τριάδος, ώστε φανερόν αυτό ποιήσαι επισκόποις, πρεσβυτέροις, διακόνοις, αναγνώσταις, λαικοίς οικούσι Κων/πολιν, έτι τε το ίσον αυτοίς εκδούναι πρός έλεγχον του αιρετικού Νεστορίου, ότι ομόφρων εστί του αναθεματισθέντος Παύλου του Σαμοσατέως πρό ετών 160... Και κατέληγεν ούτως. <<Όστις δέχεται ότι άλλος είναι ο Υιός του Θεού και έτερος ο τεχθείς υπό της Θεοτόκου, έστω ανάθεμα>>. (Πρακτικά Συνόδων, Α΄, 441-2).
Ώς Βλέπετε, π. Νεόφυτε, ενταύθα έχομεν αντίδρασιν έκ των <<στρατιωτών>> και ουχί υπό <<αξιωματικών>>.
Άς ίδωμεν τώρα και τάς κατ΄ ιδίαν ενεργείας του Καιλεστίνου Ρώμης, πρίν να συνέλθη η Γ΄ Οίκ. Σύνοδος. Πλήν της συγκροτήσεως Συνόδου έν Ρώμη και της έν αυτή καταδίκης του Νεστορίου, όπερ συνιστά το maximum των ενεργειών ενός Πατριάρχου, σας αναγινώσκω τμήμα της επιστολής ήν απέστειλε τώ αιρεσιάρχη ελπίζων είς την έστω καθυστερημένην μετάνοιάν του.
<< Φανερώς τοίνυν ίσθι, ταύτην ημών την απόφασιν, ώς εάν μή περί του Χριστού του Θεού ημών ταύτα κηρύξης, άπερ και η Ρωμαίων και η Αλεξανδρέων και πάσα Καθολική Εκκλησία κατέχει, ώς και η Αγία ή κατά την μεγάλην Κων/πολιν Εκκλησία έως σου κάλλιστα κατέσχε και ταύτην την άπιστον κοινότητα, ήτις επιχείρει χωρίζειν άπερ συνάπτει η Αγία Γραφή, εντός ΔΕΚΑΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, ηριθμημένης από της ημέρας ταύτης της υπομνήσεως, φανερά και εγγράφω ομολογία αθετήσης, από πάσης Καθολικής Εκκλησίας εκβεβλήσαι... Επειδή πάντες ειδέναι οφείλουσι το πραττόμενον, οσάκις ή περί κοινού πράγματος ή σκέψις.>>
Αλλ΄ άς παρακολουθήσωμεν έν συνεχεία, οποία ή φροντίς του ιδίου ποιμενάρχου και διά τον χειμαζόμενον Λαόν της Κων)λεως.
<<Μακαρία δέ όμως η αγέλη, ή παρέσχεν ο Κύριος κρίνειν περί της ιδίας νομής. Όθεν ούκ αμφιβάλλομεν ότι ποιήτε, την ασεβή διάλεξιν απωθείσθαι οφείλει η πίστις υμών.... αεί γάρ εκκόπτεσθαι οφείλουσι καιρίως οι τοιούτοι, οίτινες την ψυχήν του χριστιανικού λαού διαταράττοντες και πρός την γνώμην την ιδίαν τα Ευαγγέλια διαστρέφοντες... Όθεν μηδείς κλαύση τα κατά τινος υμών επινοηθέντα... Μακρόν εστίν δι΄ εκάστου χωρείν των πριαμένων εαυτοίς ζωήν ή τώ θανάτω ή ομολογία. Έχετε υμείς, όσοι της Εκκλησίας εκβέβλησθε, σχεδόν των ημετέρων καιρών υπόδειγμα του της μακαρίας μνήμης Αθανασίου του σοφωτάτου ιερέως της Αλεξανδρέων Εκκλησίας.>> (ένθ. άν. 449-50).
Σας ερωτώ και πάλιν, π. Νεόφυτε, υπάρχει πρός υπόδειξιν, έκ των ενεργειών των συγχρόνων ιεραρχών, παράλληλον τί; Είς μάτην όμως θα προσεπάθει να εύρη τις έστω και αμυδράς παραλλήλους σκέψεις ή ενεργείας είς τους ορθόδοξους ιεράρχας σήμερον! Σας παραθέτω ενδεικτικώς απόσπασμα της ενθρονιστηρίου ομιλίας του Πατριάρχου Αλεξανδρείας Νικολάου του ΣΤ΄, όστις έν τώ Θρόνω ανελθών του αγίου Κυρίλλου, ετόλμησε να κηρύξη τα κατωτέρω, απευθυνόμενος δέ πρός ποίον; Τον θέσει και φύσει ομότροπον του Νεστορίου!... Ουδέποτε η εκκλησιαστική ιστορία εγνώρισε τραγικωτέραν αντίθεσιν και απαισιωτέραν ομοιότητα....
<<... Θα είμεθα συνακόλουθοι του Οικ. Πατριάρχου ΕΝ ΠΑΝΤΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ, ΜΑΛΙΣΤΑ ΔΕ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΝΩΣΙΝ ΠΟΡΕΙΑΝ ΑΥΤΟΥ, διότι αύτη τυγχάνει απαίτησις των καιρών και θελήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ίνα γίνωμεν πάντες μία ποίμνη υπό ένα αρχιποιμένα, αυτόν τον Χριστόν διότι είς την ουσίαν ΟΥΔΕΝ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ. Είς και ο ίδιος Χριστός και ιδία η παναγία Παρθένος, το ίδιον Ευαγγέλιον, το ίδιον βάπτισμα, η ίδια πίστις, το ίδιον άγιον Ποτήριον!!!>>
__ Μα αυτό είναι απίθανο και απίστευτον, ηκούσθη η φωνή του αγίου Δικαίου. <<Δεν έχομεν διαφοράς>> μόνον εχθρός των ανθρώπων θα ηδύνατο να το είπη, μόνον ο έπ΄ αρχής ανθρωποκτόνος ηδύνατο να το διακηρύξη, μόνον ο Άδης θα ηδύνατο να το εφεύρη, ώς αντίθεον. Διότι δεν φθάνει ότι φθείρει το ορθόδοξον φρόνημα των ήδη Ορθοδόξων λαών, αλλά στερεώνει είς την δαιμονικήν πλάνην και αίρεσιν τόσα εκατομμύρια αιρετικών, αυτών που ζούν σήμερον και κείνων που θα έλθουν μέχρι συντελείας.
Μήπως όμως οι αρχηγοί των υπολοίπων αυτοκεφάλων Εκκλησιών, εσυνέχισεν ο π. Σίλβεστρος, με ζωηροτέραν τώρα φωνήν, διά να καλύψη τους θορύβους της αρξαμένης οργής των πατέρων, έπραξαν τί αξιολογώτερον ή ηρωικότερων του Πατριάρχου Αλεξανδρείας;Δυστυχώς ουδέ είς! Σας υπενθυμίζω και πάλιν την παρασημοφόρησιν (!) του Οικουμενικού απο τους ιδίους αρχηγούς των Σλαυικών Εκκλησιών, ότε διήρχετο διά των χωρών των (Όκτ. 1967), ώς και το τηλεγράφημα της Ελλαδικής Εκκλησίας, επί τη εικοσαετία της Πατριαρχικής του καρριέρας...
<<Εκκλησία Ελλάδος συμμετέχουσα αγαλλομένω ποδί πνευματικής χαράς Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας και ευφροσύνω επετείω συμπληρώσεως ευδοκία Θεού είκοσι όλων ενιαυτών απο αναρρήσεως Υμετέρας πεπνυμένης και γερασμίας Παναγιότητος είς περίκλυτον, ένδοξον, πρωτόθρονον Αποστολικόν θρόνον Ορθοδόξου Εκκλησίας και σεμνυνομένη δι΄ ευκλέα αγλαόκαρπον ποιμαντορίαν Αυτής, γηθοσύνως επεύχεται Αυτή, ώς πλείστα, υγιεινά, πανευφρόσυνα, έργων λαμπρών μεστά, έπ΄ αγαθώ της Μεγάλης του Χριστού και της καθόλου Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας>>...
Και διά μέν τάς Σλαυικάς Εκκλησίας υπάρχει η διακαιολογία(;) της δουλείας των υπό το πέλμα του επαράτου Κομμουνισμού. Δι΄ ημάς όμως πατέρες, δι΄ ημάς ποιά δικαιολογία θα υπάρξη;
Συνεπώς, εξακολουθείτε να φρονήτε, παπα-Νεόφυτε, ότι θα πρέπη απο τοιούτους <<αξιωματικούς>> ν΄ αναμένωμεν αντίδρασιν ή το σύνθημα διά την διακοπήν του <<μνημοσύνου>> και την συνοδικήν αποκήρυξιν του αιρετικού Πατριάρχου; Ουδείς έκ των πατέρων, ώς διεπιστώθη, είχε προσέξει δεόντως το μόλις αναγνωσθέν τηλεγράφημα ουδείς είχε συλλάβει είς σύνθεσιν μορφής οποία ή προσφερθείσα, την οικτράν εικόνα της σημερινός πραγματικότητος και την απαισίαν της δυσμορφίαν, έν συγκρίσει πρός το κάλλος του παρελθόντος... Το επιχείρημα περί <<αξιωματικών>> και <<οικονομίας άχρι καιρού>> είχε κυριολεκτικώς συντριβή...
Επί τέλους, πατέρες άγιοι, το <<άχρι καιρού>> όπερ κνήθει τάς ακοάς πολλών υπευθύνων και <<αξιωματικών>>, πότε θα τελευτήσει; εννοώ, πότε θα παραχωρήση την θἐσιν του είς την αντίδρασιν; Πρός Θεού, <<οικονομία>> τούτο κλητέον η προδοσία; Οι πατέρες ημών εδίδαξαν το <<ΟΙΚΟΝΟΜΗΤΕΟΝ ΕΝΘΑ ΟΥ ΠΑΡΑΝΟΜΗΤΕΟΝ>> (<<Ικανώς ωκονομήσαμεν, μήτε το αλλότριον προσλαμβάνοντες, και το ημέτερον φθείροντες, ο κακών όντως εστίν οικονομών>> Γρηγ. Θεολόγος. Επίσης, κατά τον Ευλόγιον Αλεξανδρείας, οικονομία επιτρέπεται ένθα δεν δημιουργείται παράβασις και δεν προσβάλλεται το κύρος των ι. κανόνων, καθόσον <<εί τις τών δοκούντων τοίς θεοφόροις Πατράσι σαλεύοι τι, ούκ έστι τούτο οικονομία κλητέον, αλλά παράβασις και προδοσία δόγματος και περί το Θείον ασέβεια>>. (Ράλλη-Ποτλή, Τόμος 4ος, σελ. 398), ουχί όμως και την σιγήν, την συγκατάθεσιν, την μητέραν ταύτην παντός κακού δι΄ ήν ο Μ. Βασίλειος έγραψε τα κατωτέρω φοβερά <<Πάς ο δυνάμενος λ΄γειν την αλήθειαν και μή λέγειν αυτήν, κατακριθήσεται υπό του Θεού, και ταύτα ένθα πίστις το κινδυνευόμενον και της όλης Εκκλησίας των ορθοδόξων η κρηπίς, το γάρ εφησυχάζειν τοίς τοιούτοις αρνήσεως ίδιον, το δέ ελέγχειν ομολογίας ειλικρινούς.>>
Λέγουν και γράφουν πολλοί ότι δεν πρέπει να φοβώμεθα, διότι έν τη Ελλαδική Εκκλησία υπάρχουν επίσκοποι και πρεσβύτεροι όντως <<βράχοι>> είς την πίστιν! Δυστυχώς όμως, αδελφοί και πατέρες, οι ποικίλοι αιρετικοί της σήμερον, εξωτερικοί και εσωτερικοί, ή και χειρότεροι, οι οποίοι ώς <<κύματα θαλάσσης επαφρἰζοντα τάς εαυτών αισχύνας>> (Ιουδ. 17) επιπίπτουν κατά του ποιμνίου, ουδένα <<βράχον>> συναντούν είς την καταστρεπτικήν των πορείαν, διά να συντριβούν και επιστρέψουν ούτω κατησχυμμένοι είς τάς αβυσσαλέας πηγάς των! Διά τούτο παραπονούμεθα, διά τούτο θρηνούμεν και απομακρύνομεν εαυτούς της ευθύνης έκ της συμμετοχής και συγκαταθέσεως ουδόλως επιθυμούμεν να ερχώμεθα είς θέσιν ελεγκτού και επιτιμητού της Ορθοδοξίας εκάστου, παρά ταύτα ουδέποτε θα ανεχθώμεν να προδοθούν τα αγιώτατα της Εκκλησίας ημών.
Και άν δεν παρατηρούνται <<βράχοι>>, οσιώτατοι πατέρες, διότι όντως δεινή η εποχή μας κατά πάντα και μεστή μετριότητος, άς παύσουν να μας σκανδαλίζουν με διατάγματα και καταστάσεις περί Εκκλησιαστικών Οργανισμών κλπ. Σκεφθήτε, εάν δεν είχον <<διακόψει>> και οι τρείς ιεράρχαι της βορείου Ελλάδος το <<μνημόσυνον>>, οπόσον δεινή θα ήτο η θέσις ημών των ταπεινών μοναχών θα μας ώκτειρον όλοι ώς <<αγραμμάτους>> και <<παθιασμένους>>... Ακριβώς την στιγμήν εκείνην ηκούσθη απο το νότιον μέρος της αιθούσης μία ηχηρά φωνή να διακόπτη τον παπα-Σίλβεστρον. Ήτο ο π. Γρηγόριος, όστις ζωηρώς χειρονομών σχεδόν εκραύγαζεν.
__ Μα πρός Θεού, εσείς θα κρίνετε και τον Χριστόν είς τέλος τέλος, διότι έσωσεν τον επί σταυρού ληστήν, ενώ ο Παύλος αντιθέτως γράφει ότι <<ούτε κλέπται, ούτε μέθυσοι, ού λοίδοροι, ούχ άρπαγες, βασιλείαν Θεού ού κληρονομήσουσιν>>.
__ Ακριβώς! ηκούσθη τότε η φωνή του μέχρι στιγμής σιγούντος παπα-Νικάνορος. Θα γίνωμεν χωρίς να το θέλωμεν κριταί και επικριταί πάντων και πασών! Και όχι τίθποτε άλλο, αλλά θα δείξωμεν και είς τον κόσμον ότι ματαίως ακούομεν συνεχώς το Ευαγγέλιον να μας διδάσκη <<μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε>>.
__ Αφήνω αυτό, εσυνέχισεν βροντωδώς ο πατήρ Γρηγόριος, και έρχομαι είς έτερον πλέον συγκεκριμένον γεγονός, το οποίον αποδεικνύει ευκόλως το σαθρόν των επιχειρημάτων του παπά. Και συγκεκριμένως. Οι ιεροί Κανόνες ορίζουν επί ποινή καθαιρέσεως, όπως οι διάκονοι να χειροτονώνται μετά το 25ον έτος της ηλικίας των οι δέ πρεσβύτεροι το 30ον.
Δικαίωμα και καθήκον πάντος μέλους της Εκκλησίας είναι να τηρήση τους Κανόνας απαρεγκλίτως και να μη χειροτονηθή πρό της οριζομένης ηλικίας. Ο παπα-Νικάνωρ, π.χ. εχειροτονήθη 26 ετών διάκονος και παρά τάς πιέσεις του χειροτονήσαντος αυτόν επισκόπου όπως χειροτονηθή μετ΄ ολίγον πρεσβύτερος, έμεινε διάκονος μέχρι της συμπληρώσεως του 30ου έτους της ηλικίας του. ΈΠραξεν ασφαλώς καλώς και αξιεπαίνως! Εάν όμως δεν ηρκείτο είς τούτο, άλλ' εστρέφετο πρός τον επίσκοπόν του και έλεγε <<εγώ δεν αγαπώ την οικονομίαν, αλλά την ακρίβειαν. Δι΄ αυτό, λοιπόν, παύω το <<μνημόσυνόν>> σου και σε αποκηρύττω επειδή σύ εχειροτονήθης και διάκονος και πρεσβύτερος ουχί κατ΄ ακρίβειαν, αλλά κατ΄ οικονομίαν, ήτοι πρό της κανονικής ηλικίας εάν λέγω, εσυνέχισεν χειρονομών ο π. Γρηγόριος, ούτως ήθελεν είπει και πράξει ο π. Νικάνωρ, τι θα συνέβαινε; Απλούστατα, η Εκλησία θα τον καθήρει έν τώ άμα! Και πάνυ δικαίως! Δεν είναι δυνατόν να ανέχηται η Εκκλησία τοιαύτας αναρχίας και ανταρσίας είς τους κόλπους Αυτής.
Ποιός είσαι σύ, κύριε, θα μου είπη όστις αποκηρρύτεις εκείνους ούς εγώ αναγνωρίζω; Τι είσαι; Είσαι Υπερσύνοδος; Είσαι Υπερεκκλησία; Εγώ κρίνω, εγώ αποφασίζω. Εγώ χειρίζομαι και την οικονομίαν και την ακρίβειαν εσύ θα ορίσεις τι θα πράττω; Έχεις βεβαίως δικαίωμα να εκφράσης διαμαρτυρίαν διά την α΄ ή β΄ απόφασίν μου, αλλά δεν έχεις δικαίωμα να αποκηρρύτης ούς εγώ αναγνωρίζω. Εγω έχω την αυθεντίαν και όχι σύ. Αυτή αδελφέ μου παπα-Σίλβεστρε είναι η Ορθόδοξος Εκκλησιολογία. Τα άλλα, το να εγείρωνται δηλαδή τα άτομα (κληρικοί ή λαικοί) και να αποκηρύττουν επισκόπους, ούς η Καθολική Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται, είναι καθαροί Προτεσταντισμοί!
Όλων τα βλέμματα ακούσια εστράφησαν τότε πρός τον π. Σίλβεστρον. Εκείνος εσήκωσεν ήρεμα τον όγκον του σώματός του και με ελαφρώς ζωηράν φωνήν απήντησεν.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
<<Διαμαρτυρία προτεθείσα έν δημοσίω παρά των Κληρικών της Κων/πόλεως και κατά Εκκλησίαν εμφανισθείσαν, ώς ότι ομόφρων εστί Νεστόριος Παύλου του Σαμοσατέως του αναθεματισθέντος πρό ετών εκατόν εξήκοντα υπό των ορθοδόξων επισκόπων.
Ορίζω τον λαμβάνοντα τόδε το χαρτίον, κατά της Αγίας Τριάδος, ώστε φανερόν αυτό ποιήσαι επισκόποις, πρεσβυτέροις, διακόνοις, αναγνώσταις, λαικοίς οικούσι Κων/πολιν, έτι τε το ίσον αυτοίς εκδούναι πρός έλεγχον του αιρετικού Νεστορίου, ότι ομόφρων εστί του αναθεματισθέντος Παύλου του Σαμοσατέως πρό ετών 160... Και κατέληγεν ούτως. <<Όστις δέχεται ότι άλλος είναι ο Υιός του Θεού και έτερος ο τεχθείς υπό της Θεοτόκου, έστω ανάθεμα>>. (Πρακτικά Συνόδων, Α΄, 441-2).
Ώς Βλέπετε, π. Νεόφυτε, ενταύθα έχομεν αντίδρασιν έκ των <<στρατιωτών>> και ουχί υπό <<αξιωματικών>>.
Άς ίδωμεν τώρα και τάς κατ΄ ιδίαν ενεργείας του Καιλεστίνου Ρώμης, πρίν να συνέλθη η Γ΄ Οίκ. Σύνοδος. Πλήν της συγκροτήσεως Συνόδου έν Ρώμη και της έν αυτή καταδίκης του Νεστορίου, όπερ συνιστά το maximum των ενεργειών ενός Πατριάρχου, σας αναγινώσκω τμήμα της επιστολής ήν απέστειλε τώ αιρεσιάρχη ελπίζων είς την έστω καθυστερημένην μετάνοιάν του.
<< Φανερώς τοίνυν ίσθι, ταύτην ημών την απόφασιν, ώς εάν μή περί του Χριστού του Θεού ημών ταύτα κηρύξης, άπερ και η Ρωμαίων και η Αλεξανδρέων και πάσα Καθολική Εκκλησία κατέχει, ώς και η Αγία ή κατά την μεγάλην Κων/πολιν Εκκλησία έως σου κάλλιστα κατέσχε και ταύτην την άπιστον κοινότητα, ήτις επιχείρει χωρίζειν άπερ συνάπτει η Αγία Γραφή, εντός ΔΕΚΑΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, ηριθμημένης από της ημέρας ταύτης της υπομνήσεως, φανερά και εγγράφω ομολογία αθετήσης, από πάσης Καθολικής Εκκλησίας εκβεβλήσαι... Επειδή πάντες ειδέναι οφείλουσι το πραττόμενον, οσάκις ή περί κοινού πράγματος ή σκέψις.>>
Αλλ΄ άς παρακολουθήσωμεν έν συνεχεία, οποία ή φροντίς του ιδίου ποιμενάρχου και διά τον χειμαζόμενον Λαόν της Κων)λεως.
<<Μακαρία δέ όμως η αγέλη, ή παρέσχεν ο Κύριος κρίνειν περί της ιδίας νομής. Όθεν ούκ αμφιβάλλομεν ότι ποιήτε, την ασεβή διάλεξιν απωθείσθαι οφείλει η πίστις υμών.... αεί γάρ εκκόπτεσθαι οφείλουσι καιρίως οι τοιούτοι, οίτινες την ψυχήν του χριστιανικού λαού διαταράττοντες και πρός την γνώμην την ιδίαν τα Ευαγγέλια διαστρέφοντες... Όθεν μηδείς κλαύση τα κατά τινος υμών επινοηθέντα... Μακρόν εστίν δι΄ εκάστου χωρείν των πριαμένων εαυτοίς ζωήν ή τώ θανάτω ή ομολογία. Έχετε υμείς, όσοι της Εκκλησίας εκβέβλησθε, σχεδόν των ημετέρων καιρών υπόδειγμα του της μακαρίας μνήμης Αθανασίου του σοφωτάτου ιερέως της Αλεξανδρέων Εκκλησίας.>> (ένθ. άν. 449-50).
Σας ερωτώ και πάλιν, π. Νεόφυτε, υπάρχει πρός υπόδειξιν, έκ των ενεργειών των συγχρόνων ιεραρχών, παράλληλον τί; Είς μάτην όμως θα προσεπάθει να εύρη τις έστω και αμυδράς παραλλήλους σκέψεις ή ενεργείας είς τους ορθόδοξους ιεράρχας σήμερον! Σας παραθέτω ενδεικτικώς απόσπασμα της ενθρονιστηρίου ομιλίας του Πατριάρχου Αλεξανδρείας Νικολάου του ΣΤ΄, όστις έν τώ Θρόνω ανελθών του αγίου Κυρίλλου, ετόλμησε να κηρύξη τα κατωτέρω, απευθυνόμενος δέ πρός ποίον; Τον θέσει και φύσει ομότροπον του Νεστορίου!... Ουδέποτε η εκκλησιαστική ιστορία εγνώρισε τραγικωτέραν αντίθεσιν και απαισιωτέραν ομοιότητα....
<<... Θα είμεθα συνακόλουθοι του Οικ. Πατριάρχου ΕΝ ΠΑΝΤΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ, ΜΑΛΙΣΤΑ ΔΕ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΝΩΣΙΝ ΠΟΡΕΙΑΝ ΑΥΤΟΥ, διότι αύτη τυγχάνει απαίτησις των καιρών και θελήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ίνα γίνωμεν πάντες μία ποίμνη υπό ένα αρχιποιμένα, αυτόν τον Χριστόν διότι είς την ουσίαν ΟΥΔΕΝ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ. Είς και ο ίδιος Χριστός και ιδία η παναγία Παρθένος, το ίδιον Ευαγγέλιον, το ίδιον βάπτισμα, η ίδια πίστις, το ίδιον άγιον Ποτήριον!!!>>
__ Μα αυτό είναι απίθανο και απίστευτον, ηκούσθη η φωνή του αγίου Δικαίου. <<Δεν έχομεν διαφοράς>> μόνον εχθρός των ανθρώπων θα ηδύνατο να το είπη, μόνον ο έπ΄ αρχής ανθρωποκτόνος ηδύνατο να το διακηρύξη, μόνον ο Άδης θα ηδύνατο να το εφεύρη, ώς αντίθεον. Διότι δεν φθάνει ότι φθείρει το ορθόδοξον φρόνημα των ήδη Ορθοδόξων λαών, αλλά στερεώνει είς την δαιμονικήν πλάνην και αίρεσιν τόσα εκατομμύρια αιρετικών, αυτών που ζούν σήμερον και κείνων που θα έλθουν μέχρι συντελείας.
Μήπως όμως οι αρχηγοί των υπολοίπων αυτοκεφάλων Εκκλησιών, εσυνέχισεν ο π. Σίλβεστρος, με ζωηροτέραν τώρα φωνήν, διά να καλύψη τους θορύβους της αρξαμένης οργής των πατέρων, έπραξαν τί αξιολογώτερον ή ηρωικότερων του Πατριάρχου Αλεξανδρείας;Δυστυχώς ουδέ είς! Σας υπενθυμίζω και πάλιν την παρασημοφόρησιν (!) του Οικουμενικού απο τους ιδίους αρχηγούς των Σλαυικών Εκκλησιών, ότε διήρχετο διά των χωρών των (Όκτ. 1967), ώς και το τηλεγράφημα της Ελλαδικής Εκκλησίας, επί τη εικοσαετία της Πατριαρχικής του καρριέρας...
<<Εκκλησία Ελλάδος συμμετέχουσα αγαλλομένω ποδί πνευματικής χαράς Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας και ευφροσύνω επετείω συμπληρώσεως ευδοκία Θεού είκοσι όλων ενιαυτών απο αναρρήσεως Υμετέρας πεπνυμένης και γερασμίας Παναγιότητος είς περίκλυτον, ένδοξον, πρωτόθρονον Αποστολικόν θρόνον Ορθοδόξου Εκκλησίας και σεμνυνομένη δι΄ ευκλέα αγλαόκαρπον ποιμαντορίαν Αυτής, γηθοσύνως επεύχεται Αυτή, ώς πλείστα, υγιεινά, πανευφρόσυνα, έργων λαμπρών μεστά, έπ΄ αγαθώ της Μεγάλης του Χριστού και της καθόλου Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας>>...
Και διά μέν τάς Σλαυικάς Εκκλησίας υπάρχει η διακαιολογία(;) της δουλείας των υπό το πέλμα του επαράτου Κομμουνισμού. Δι΄ ημάς όμως πατέρες, δι΄ ημάς ποιά δικαιολογία θα υπάρξη;
Συνεπώς, εξακολουθείτε να φρονήτε, παπα-Νεόφυτε, ότι θα πρέπη απο τοιούτους <<αξιωματικούς>> ν΄ αναμένωμεν αντίδρασιν ή το σύνθημα διά την διακοπήν του <<μνημοσύνου>> και την συνοδικήν αποκήρυξιν του αιρετικού Πατριάρχου; Ουδείς έκ των πατέρων, ώς διεπιστώθη, είχε προσέξει δεόντως το μόλις αναγνωσθέν τηλεγράφημα ουδείς είχε συλλάβει είς σύνθεσιν μορφής οποία ή προσφερθείσα, την οικτράν εικόνα της σημερινός πραγματικότητος και την απαισίαν της δυσμορφίαν, έν συγκρίσει πρός το κάλλος του παρελθόντος... Το επιχείρημα περί <<αξιωματικών>> και <<οικονομίας άχρι καιρού>> είχε κυριολεκτικώς συντριβή...
Επί τέλους, πατέρες άγιοι, το <<άχρι καιρού>> όπερ κνήθει τάς ακοάς πολλών υπευθύνων και <<αξιωματικών>>, πότε θα τελευτήσει; εννοώ, πότε θα παραχωρήση την θἐσιν του είς την αντίδρασιν; Πρός Θεού, <<οικονομία>> τούτο κλητέον η προδοσία; Οι πατέρες ημών εδίδαξαν το <<ΟΙΚΟΝΟΜΗΤΕΟΝ ΕΝΘΑ ΟΥ ΠΑΡΑΝΟΜΗΤΕΟΝ>> (<<Ικανώς ωκονομήσαμεν, μήτε το αλλότριον προσλαμβάνοντες, και το ημέτερον φθείροντες, ο κακών όντως εστίν οικονομών>> Γρηγ. Θεολόγος. Επίσης, κατά τον Ευλόγιον Αλεξανδρείας, οικονομία επιτρέπεται ένθα δεν δημιουργείται παράβασις και δεν προσβάλλεται το κύρος των ι. κανόνων, καθόσον <<εί τις τών δοκούντων τοίς θεοφόροις Πατράσι σαλεύοι τι, ούκ έστι τούτο οικονομία κλητέον, αλλά παράβασις και προδοσία δόγματος και περί το Θείον ασέβεια>>. (Ράλλη-Ποτλή, Τόμος 4ος, σελ. 398), ουχί όμως και την σιγήν, την συγκατάθεσιν, την μητέραν ταύτην παντός κακού δι΄ ήν ο Μ. Βασίλειος έγραψε τα κατωτέρω φοβερά <<Πάς ο δυνάμενος λ΄γειν την αλήθειαν και μή λέγειν αυτήν, κατακριθήσεται υπό του Θεού, και ταύτα ένθα πίστις το κινδυνευόμενον και της όλης Εκκλησίας των ορθοδόξων η κρηπίς, το γάρ εφησυχάζειν τοίς τοιούτοις αρνήσεως ίδιον, το δέ ελέγχειν ομολογίας ειλικρινούς.>>
Λέγουν και γράφουν πολλοί ότι δεν πρέπει να φοβώμεθα, διότι έν τη Ελλαδική Εκκλησία υπάρχουν επίσκοποι και πρεσβύτεροι όντως <<βράχοι>> είς την πίστιν! Δυστυχώς όμως, αδελφοί και πατέρες, οι ποικίλοι αιρετικοί της σήμερον, εξωτερικοί και εσωτερικοί, ή και χειρότεροι, οι οποίοι ώς <<κύματα θαλάσσης επαφρἰζοντα τάς εαυτών αισχύνας>> (Ιουδ. 17) επιπίπτουν κατά του ποιμνίου, ουδένα <<βράχον>> συναντούν είς την καταστρεπτικήν των πορείαν, διά να συντριβούν και επιστρέψουν ούτω κατησχυμμένοι είς τάς αβυσσαλέας πηγάς των! Διά τούτο παραπονούμεθα, διά τούτο θρηνούμεν και απομακρύνομεν εαυτούς της ευθύνης έκ της συμμετοχής και συγκαταθέσεως ουδόλως επιθυμούμεν να ερχώμεθα είς θέσιν ελεγκτού και επιτιμητού της Ορθοδοξίας εκάστου, παρά ταύτα ουδέποτε θα ανεχθώμεν να προδοθούν τα αγιώτατα της Εκκλησίας ημών.
Και άν δεν παρατηρούνται <<βράχοι>>, οσιώτατοι πατέρες, διότι όντως δεινή η εποχή μας κατά πάντα και μεστή μετριότητος, άς παύσουν να μας σκανδαλίζουν με διατάγματα και καταστάσεις περί Εκκλησιαστικών Οργανισμών κλπ. Σκεφθήτε, εάν δεν είχον <<διακόψει>> και οι τρείς ιεράρχαι της βορείου Ελλάδος το <<μνημόσυνον>>, οπόσον δεινή θα ήτο η θέσις ημών των ταπεινών μοναχών θα μας ώκτειρον όλοι ώς <<αγραμμάτους>> και <<παθιασμένους>>... Ακριβώς την στιγμήν εκείνην ηκούσθη απο το νότιον μέρος της αιθούσης μία ηχηρά φωνή να διακόπτη τον παπα-Σίλβεστρον. Ήτο ο π. Γρηγόριος, όστις ζωηρώς χειρονομών σχεδόν εκραύγαζεν.
__ Μα πρός Θεού, εσείς θα κρίνετε και τον Χριστόν είς τέλος τέλος, διότι έσωσεν τον επί σταυρού ληστήν, ενώ ο Παύλος αντιθέτως γράφει ότι <<ούτε κλέπται, ούτε μέθυσοι, ού λοίδοροι, ούχ άρπαγες, βασιλείαν Θεού ού κληρονομήσουσιν>>.
__ Ακριβώς! ηκούσθη τότε η φωνή του μέχρι στιγμής σιγούντος παπα-Νικάνορος. Θα γίνωμεν χωρίς να το θέλωμεν κριταί και επικριταί πάντων και πασών! Και όχι τίθποτε άλλο, αλλά θα δείξωμεν και είς τον κόσμον ότι ματαίως ακούομεν συνεχώς το Ευαγγέλιον να μας διδάσκη <<μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε>>.
__ Αφήνω αυτό, εσυνέχισεν βροντωδώς ο πατήρ Γρηγόριος, και έρχομαι είς έτερον πλέον συγκεκριμένον γεγονός, το οποίον αποδεικνύει ευκόλως το σαθρόν των επιχειρημάτων του παπά. Και συγκεκριμένως. Οι ιεροί Κανόνες ορίζουν επί ποινή καθαιρέσεως, όπως οι διάκονοι να χειροτονώνται μετά το 25ον έτος της ηλικίας των οι δέ πρεσβύτεροι το 30ον.
Δικαίωμα και καθήκον πάντος μέλους της Εκκλησίας είναι να τηρήση τους Κανόνας απαρεγκλίτως και να μη χειροτονηθή πρό της οριζομένης ηλικίας. Ο παπα-Νικάνωρ, π.χ. εχειροτονήθη 26 ετών διάκονος και παρά τάς πιέσεις του χειροτονήσαντος αυτόν επισκόπου όπως χειροτονηθή μετ΄ ολίγον πρεσβύτερος, έμεινε διάκονος μέχρι της συμπληρώσεως του 30ου έτους της ηλικίας του. ΈΠραξεν ασφαλώς καλώς και αξιεπαίνως! Εάν όμως δεν ηρκείτο είς τούτο, άλλ' εστρέφετο πρός τον επίσκοπόν του και έλεγε <<εγώ δεν αγαπώ την οικονομίαν, αλλά την ακρίβειαν. Δι΄ αυτό, λοιπόν, παύω το <<μνημόσυνόν>> σου και σε αποκηρύττω επειδή σύ εχειροτονήθης και διάκονος και πρεσβύτερος ουχί κατ΄ ακρίβειαν, αλλά κατ΄ οικονομίαν, ήτοι πρό της κανονικής ηλικίας εάν λέγω, εσυνέχισεν χειρονομών ο π. Γρηγόριος, ούτως ήθελεν είπει και πράξει ο π. Νικάνωρ, τι θα συνέβαινε; Απλούστατα, η Εκλησία θα τον καθήρει έν τώ άμα! Και πάνυ δικαίως! Δεν είναι δυνατόν να ανέχηται η Εκκλησία τοιαύτας αναρχίας και ανταρσίας είς τους κόλπους Αυτής.
Ποιός είσαι σύ, κύριε, θα μου είπη όστις αποκηρρύτεις εκείνους ούς εγώ αναγνωρίζω; Τι είσαι; Είσαι Υπερσύνοδος; Είσαι Υπερεκκλησία; Εγώ κρίνω, εγώ αποφασίζω. Εγώ χειρίζομαι και την οικονομίαν και την ακρίβειαν εσύ θα ορίσεις τι θα πράττω; Έχεις βεβαίως δικαίωμα να εκφράσης διαμαρτυρίαν διά την α΄ ή β΄ απόφασίν μου, αλλά δεν έχεις δικαίωμα να αποκηρρύτης ούς εγώ αναγνωρίζω. Εγω έχω την αυθεντίαν και όχι σύ. Αυτή αδελφέ μου παπα-Σίλβεστρε είναι η Ορθόδοξος Εκκλησιολογία. Τα άλλα, το να εγείρωνται δηλαδή τα άτομα (κληρικοί ή λαικοί) και να αποκηρύττουν επισκόπους, ούς η Καθολική Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται, είναι καθαροί Προτεσταντισμοί!
Όλων τα βλέμματα ακούσια εστράφησαν τότε πρός τον π. Σίλβεστρον. Εκείνος εσήκωσεν ήρεμα τον όγκον του σώματός του και με ελαφρώς ζωηράν φωνήν απήντησεν.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου