Έχει δίκαιο ο π. Κωνσταντίνος είπε ταραγμένος ο π. Σπυρίδων. Ο Κανόνας είναι δυνητικός και να πάψουν οι καινοφανείς ερμηνείες.
- Πουθενά δεν βλεπω την υποχρεωτικήν φύσιν του ΙΕ΄ Ιερού Κανόνος της ΑΒ΄ Συνόδου ετόνησε και ο π. Νεκτάριος. Ο Κανόνας είναι δυνητικός και όχι υποχρεωτικός.
- Δεν αξιοί ο Κανόνας, συνέχισε ο π. Σπυρίδων, απαραιτήτως παρά των κληρικών να παύσουν το μνημόσυνο του αιρετικά διδάσκοντος επισκόπου πρό της καταδίκης αυτού, αλλά απλώς παρέχει σ' αυτούς την δυνατότητα.
- Αν κάποιος κληρικός, λέγει ο Κανόνας, αποκοπή απο Λατινόφρονα και Οικουμενιστή επίσκοπον ''πρό συνοδικής διαγνώσεως'' ουδόλως παρανομεί, διό και δεν υπόκειται είς επιτίμησιν, αλλά μάλλον αξιούται τιμής. Άν όμως άλλος κληρικός δεν το κάνη αυτό, αλλά χωρίς να ασπάζεται τις διδασκαλίες του επισκόπου συνεχίση το μνημόσυνον αυτού, αναμένοντας ''συνοδικήν διαγνώμην'' και καταδίκην, ουδαμώς κατακρίνεται απο τον κανόνα.
Αναγνώστε τον Κανόνα με προσοχή και θα δήτε ότι δεν νομοθετεί υποχρέωσιν, αλλά απλώς παρέχει δικαίωμα, συνέχισε με στόμφο ο π. Σπυρίδων. Ουδαμού λέγει ο Κανών ότι οφείλουν οι κληρικοί ν' αποχωρίζονται απο τοιούτου επισκόπου πρό της καταδίκης αυτού, ουδέ ομιλεί περί τιμωρίας τινός ή και απλής έστω μέμψεως κατά των μή αποχωριζομένων, καίτοι είναι σύνηθες είς τους Ιερούς Κανόνες τα ''καθαιρείσθω'', προκειμένου περί κληρικών μή εκπληρούντων είς το ακέραιον τάς υποχρεώσεις των. Απλώς λέγει ότι οι αποκοπτόμενοι απο τοιούτου επισκόπου κληρικοί δεν είναι κατακριτέοι. Ότι αυτό είναι αληθές πείθει και το γεγονός ότι ενώ στην μακρά ιστορία της Εκκλησίας καθηρέθησαν αναρίθμητοι επίσκοποι επί αιρέσει, ουδέποτε τιμωρήθηκε κάποιος κληρικός ή κάν απλώς επιτιμήθηκε για τον λόγο ότι δεν έσπευσε να αποσχισθή πάραυτα απο τον αιρετικόν επίσκοπον, αλλά ανέμενε την καταδίκην αυτού απο Σύνοδον...
Τα καλογέρια του γέροντα θαύμασαν την ερμηνεία του, ανέπνευσαν βαθειά και κάπως ησύχασαν, γιατί είχαν αναστατωθεί με αυτά που τους είχαν δείξει οι Ζηλωτές Πατέρες
Τον πατριάρχη τους να συλλειτουργή με τον πάπα, να συμπροσεύχεται με προτεστάντριες παπαδίνες, να κάνη τρισάγιο στους Εβραίους, να συμπροσεύχεται αυτός και οι επίσκοποί του με αλλοθρήσκους.
- Απορώ μαζί σας, πάτερ Σπυρίδων, είπε με σταθερότηταν και με ηρεμίαν πατήρ Θεόδωρος! Η ερμηνεία σας αυτή είναι τόσο στρεψόδικη και σοφιστική!
Πρίν σας πώ τίποτε άλλο θα Σας αναφέρω τις γνώμες δύο μεγάλων της Εκκλησίας Πατέρων, με τις οποίες αποδεικνύεται ηλίου φαεινότερον ότι η διδασκαλία της Εκκλησίας και το πιστεύω Της ήταν και θα είναι ''ουδεμία κοινωνία με τους ετερόφρονας και αιρετικούς''. Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός λέγει ''Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αί Σύνοδοι, πάσαι αί θείαι Γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και τάς αυτών κοινωνίας διίστασθαι'' (P.G. 160, 105 έ)
Ό δέ μεγάλος Ομολογητής Θεόδωρος ο Στουδίτης γράφει πρός τον ηγούμενο Θεόφιλον ''Εχθρούς του Θεού ο Χρυσόστομος, ού μόνον τους αιρετικούς, αλλά και τους τοιούτοις κοινωνούντας μεγάλη τη φωνή απεφήνατο'' (P.G. 99, 1049 A).
Συνεπώς, γιατί παραποιείτε την αλήθεια λέγοντας ότι στη μακρά ιστορία της Εκκλησίας... ουδέποτε τιμωρήθηκε κάποιος κληρικός ή απλώς επιτιμήθηκε για το λόγο ότι δεν έσπευσε να αποσχισθή πάραυτα απο του αιρετικού επισκόπου; Πως θα εκαλούντο οι κοινωνούντες εχθροί του Θεού, εάν δεν ήσαν άξιοι ουδέ επιτιμίων;
Τι εννοείτε με το επίρρημα πάραυτα;
Απο την στιγμή που και ένας Ορθόδοξος άρχισε να αντιδρά στην κηρυττομένην αίρεσιν του Οικουμενισμού ή ευθύνη αρχίζει και για όλους τους άλλους, αυτός που καθυστερεί να απομακρυνθεί απο τους αιρετικούς καθίσταται όλο και περισσότερο υπεύθυνος.
Πως ήταν δυνατόν να βασιλεύη δικαιοσύνη στην Εκκλησία, όταν χοροί ολόκληροι επισκόπων, πρεσβυτέρων, μοναχών και λαικών εσήποντο κυριολεκτικώς στις φυλακές, αρνούμενοι να ακολουθήσουν τον ψευδεπίσκοπον του Κανόνος, οι δέ κοινωνούντες με αυτόν να μη δέχονται ούτε απλή επιτίμησιν για το λόγο ότι ανέμεναν... Συνοδικήν απόφασιν.
Όχι, πάτερ Σπυρίδων, σφάλλεσθε οικτρώς. Η Εκκλησία, τους μέν επαινεί και στεφανώνει, τους δέ, ούτε λίγο ούτε πολύ, τους θεωρεί, μαζί με τον κηρύσσοντα την αίρεσιν του Οικουμενισμού και τους λοιπούς Λατινόφρονας και Οικουμενιστές, εχθρούς Της και εκτός Αυτής, το οποίον σημαίνει ότι είναι άξιοι της εσχάτης των ποινών!
Θέλετε αποδείξεις για όλα αυτά; Τα πρακτικά των αγίων Συνόδων είναι γεμάτα απο παρόμοια παραδείγματα. Πρίν να αναγνώσω μερικά απο αυτά, σας πληροφορώ ότι οι δικαζόμενοι απο την Ζ΄ Οικουμενικήν Σύνοδο ήταν όλοι επίσκοποι, οι οποίοι κοινωνούσαν με την αίρεσιν παρά τους υφισταμένους διωγμούς των ευσεβών και ηρωικών εικονοφίλων συναδέλφων τους, παρά τις εξορίες και τις θανατώσεις αυτών!...
Κατά τη δίκη τους όμως κανένας απο αυτούς δεν δικαιολογήθηκε ότι ανέμενε... ''Συνοδικήν διάγνωσιν'', ουδείς ανεξαιρέτως! Και τούτο διότι απλούστατα έξ' ευαγγελικής ακόμη διδασκαλίας είχαν διδαχθεί να μη λένε ούτε ''χαίρειν'' είς τους αιρετικούς, ο δέ Απόστολος των εθνών συνεχώς νουθετούσε ''κρατείτε τάς παραδόσεις'', ''τάς βεβήλους καινοφωνίας παραιτείσθε''.
Το δέ εκπληκτικόν είναι, ότι εάν θέλαμε να εφαρμόσουμε για λίγον μόνον, την μέθοδόν σας, τότε ούτε ο κηρύσσων την αίρεσιν κινδυνεύει να του επιβληθή κάποιο επιτίμιο, για τον απλούστατο λόγο, ότι ουδόλως αναφέρει κάτι γι' αυτό ο παρών Κανών!...
Διότι ώς ασφαλώς θα ενθυμείσθε όλοι οι Ιεροί Κανόνες ορίζουν το ''καθαιρείσθω'' και το ''αφοριζέσθω'' για εκείνους που χρησιμοποίησαν την κοσμική εξουσία και τους άρχοντες, ώστε να γίνουν επίσκοποι, διά δέ τους συμπροσευχόμενους με τους αιρετικούς πάλιν οι Ιεροί Κανόνες ορίζουν το ''καθαιρείσθω''.
Στον ΙΕ΄ της ΑΒ΄ Συνόδου δεν αναφέρεται η καθαίρεσις και ο αφορισμός. Μας δίνει, άραγε, το γεγονός αυτό το δικαίωμα, να σκεφθούμε ότι αθωώνεται ο αιρετικός και αυτοί που τον ακολουθούν, ενώ καθαιρείται ο συμπροσευχόμενος με τον αιρετικόν;
- Ασφαλώς κάθε άλλο! Πλανάσθε οικτρώς γέροντα Σπυρίδων!
Ο Ι΄ ΙΑ΄ και ΜΕ΄ Αποστολικοί Κανόνες ώς και ΛΓ΄ της Λαοδικείας, διά το συμπροσεύχεσθαι μόνον με τους αιρετικούς καθαιρούν, ο δέ Γ΄ της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου παραγγέλλει όπως ''μηδόλως υπόκεισθαι τοίς αποστατήσασιν ή αφισταμένοις επισκόποις'' έκ της Ορθοδόξου Αληθείας!
Συνεπώς, π. Σπυρίδων, ''πάντοθεν στενά'' για εκείνον που θέλει να δικαιολογήση τους κοινωνούντας με τον κηρύσσοντα οιανδήποτε αίρεσιν αιρετικόν...
Και ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης ερμηνεύοντας την σύνολον Ιεράν Παράδοσιν της Εκκλησίας μας διδάσκει ότι ''άπαξ και οι ιερωμένοι αλώθηκαν απο την αιρετική κοινωνία έχει γι΄ αυτούς διορισθεί να εμποδίζονται απο την ιερουργία... Γιατί πως διαφορετικά θα φανή η διαφορά ανάμεσα σε κείνους που πρόδωσαν την αλήθεια και σε κείνους που τίμησαν το ιερατικό τους αξίωμα; Πως θα φανή η διαφορά ανάμεσα σε κείνους που ήθλησαν με γενναιότητα και σε κείνους που δεν θέλησαν να πάθουν ούτε το παραμικρό για το καλό (για την πίστιν);
Καιρός όμως να δούμε μερικές ''σκηνές'' απο τις περίφημες συνεδρίες της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Να σημειωθή ότι Πρόεδρος της παρούσης Συνόδου ήταν ο πολύς Άγιος Ταράσιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ενώ μετείχαν σ΄ αυτήν 136 ηγούμενοι Μοναστηρίων, οι οποίοι ασφαλώς οι πλείστοι πολλά τα δεινά θα είχαν υποστεί στην προσπάθειά τους να αποφύγουν την αιρετική κοινωνία με τους κακοδόξους (Βλ. Θεοδώρου του Στουδίτου, P.G. 1157 C, 1641 D).
Πιθανώς να αντιλέξετε ότι σήμερα δεν έχουμε διωγμούς, όπως συνέβη με τους εικονομάχους ο διωγμός όμως των Ζηλωτών Πατέρων στο Άγιον όρος και πολλών άλλων Ορθοδόξων, (π.χ. στην Κύπρο) ο καθημερινός χλευασμός και οι ψευδοκαθαιρέσεις και τα δικαστήρια επί αντιποίησης αρχής των Ορθοδόξων κληρικών μας πείθουν για το αντίθετο.
Τολμήστε και σείς να ορθοτομήσετε και πρακτικώς και τότε θα δούμε άν υπάρχη διωγμός ή όχι...
Άς δούμε όμως τα πρακτικά της Αγιωτάτης Συνόδου
α) Ταράσιος ο αγιώτατος Πατριάρχης τώ επισκόπω Νεοκαισαρείας είπεν ώς άγνωστος σοι παρήλθεν η αλήθεια έως του νύν; ή ώς εγνωσμένης κατεφρόνησας; και εάν ώς άγνωστος σοι παρήλθεν, μή αιδεσθής τον ορθόν λόγον μαθείν ώσπερ ούκ ησχύνθης τον διεστραμμένον.
Γρηγόριος επίσκοπος Νεοκαισαρείας είπε πίστευσον, δέσποτα, ώς άγνωστος αιτώ μαθείν, και ώς κελεύει ο δεσπότης και η αγία Σύνοδος.
Ταράσιος Λέγε τι θέλεις μαθείν
Γρηγόριος είπεν Ηνίκα πάσα η ομήγυρις αύτη το έν λαλεί και φρονεί, έμαθον και επληροφορήθην ότι η αλήθεια εστίν, η νυνί ζητουμένη και κηρυσσομένη. Και διά τούτο καγώ αιτώ συγγνώμην των πρώην μου κακών, και θέλω μετά πάντων και φωτισθήναι και διδαχθήναι τα πλημμελήματα και αμαρτήματά μου άμετρα έστι και ώς ο Θεός κατανύξει την ιεράν σύνοδον και τον πανάγιον Δεσπότην...
Ταράσιος Ώφειλες έκ των ανέκαθων χρόνων ανοίξαι σου τα ώτα, και Παύλου του θείου Αποστόλου ακούσαι λέγοντος ''κρατείτε τάς παραδόσεις, άς παρελάβετε είτε διά λόγου, είτε δι' επιστολής ημών'' και πάλιν Τιμοθέων και Τίτω γράφοντος ''τάς βεβήλους κενοφωνίας παραιτείσθαι'' τί βεβηλότερον του λέγειν Χριστιανούς ειδωλολατρήσαι;''
Γρηγόριος Κακόν ήν και ομολογούμεν, κακόν ήν, άλλ' ούτως επράχθη και ούτως επράξαμεν και διά τούτο αιτούμεν συγγνώμη των πλημμελημάτων ημών. Ομολογώ, Δέσποτα, έμπροσθεν της τιμιωτάτης αγιωσύνης υμών, και πάντων των αδελφών της αγίας Συνόδου, ότι ημάρτομεν και ηνομήσαμεν, και κακώς επράξαμεν και συγγνώμην αιτούμεν περί τούτου...'' (Πρακτικά Συνόδων, Τόμ. Β΄ σελ. 742).
β) ''Βασίλειος επίσκοπος Αγκύρας είπεν όθεν και εγώ Βασίλειος επίσκοπος Αγκύρας της πόλεως, προαιρούμενος ενωθήναι τή Καθολική Εκκλησία... ταύτην την παρούσαν εγγραφόν μου ομολογίαν ποιούμα, και προσάγω υμίν τοίς έξ αποστολικής αυθεντίας λαβούσι την εξουσίαν. Εν ταύτω και συγγνώμην αιτούμαι παρά της θεοσυλλέκτου υμών μακαριότητος υπέρ ταύτης μου της βραδύτητος.
Δέον γάρ ήν μή υστερηκέναι με πρός τήν της Ορθοδοξίας ομολογίαν αλλά της άκρας μου αμαθείας και νωθρείας και ημελημένης διανοίας εστί τούτο... πιστεύω τοίνυν και ομολογώ...'' (ό.π. σελ. 729).
γ) ''Τή αγία και Οικουμενική Συνόδω Θεοδόσιος, (επίσκοπος Αμορίου) ο ελάχιστος Χριστιανός ομολογώ και συντίθεμαι και δέχομαι και ασπάζομαι... και διά τούτο παρακαλώ υμάς άγιοι του Θεού και βοώ ήμαρτον είς τον ουρανόν και ενώπιον υμών δέξασθέ με ώς εδέξατο ο Θεός τον άσωτον και την πόρνην και τον ληστήν ζητήσατε με καθώς εζήτησεν ο Χριστός το απολωλός πρόβατον, ό ανέλαβεν επί των ώμων...
Σάββας ο ευλαβέστατος ηγούμενος Μονής των Στουδίων είπε κατά τας αποστολικάς διατάξεις και Οικουμενικάς Συνόδους, άξιος έστιν αποδοχής...
Ταράσιος ο αγιώτατος Πατριάρχης είπεν οι πότε κατήγοροι της Ορθοδοξίας, νυνί συνήγοροι της αληθείας εγένοντο... (ό.π.σελ. 731).
δ) ''...Οι μοναχοί αναλαβόντες είπον αλλά τους παρασυρθέντας και βίαν παθόντας ο πατήρ (Αθανάσιος) προσίεται. Ειπάτωσαν ούν ή παρεσύρησαν ή βίαν υπέμειναν, ότι απέστησαν της αληθείας.
Υπάτιος και οι σύν αυτώ επίσκοποι είπον ημείς ούτε βίαν υπομείναμεν, ουδέ παρεσύρημεν, άλλ' έν ταύτη τη αιρέσει ημών γεννηθέντες ανετράφημεν και ηυξήθημεν... Και αύθις Θαλάσσιος και Ευσέβιος είπον Πάντες ημάρτομεν, πάντες συγγνώμην αιτούμεν...
Σάββας ο ευλαβέστατος μοναχός και ηγούμενος Μονής των Στουδίων είπεν εί δοκεί τή αγία Συνόδω, ίδωμεν τάς χειροτονίας των δεχθέντων, εί απο αιρετικών ή ού... (ό.π. σελ. 736).
Ο π. Σπυρίδων μετά το τέλος της αναγνώσεως είχε αλλάξει γνώμη, ποτέ δεν είχε φαντασθεί ότι η Εκκλησία είχε αντιμετωπίσει με τέτοιο τρόπο αυτούς που έζησαν σε εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετικούς.
Αναρίθμητα έξ' άλλου είναι τα παραγγέλματα των αγίων Πατέρων, συνέχισε ο π. Νικόδημος τα οποία μας προτρέπουν και πρό ''Συνοδικής διαγνώμης'' να απομακρυνώμεθα απο την κοινωνία των αιρετικών.
Ο Μέγας Αθανάσιος γράφει P.G. 35, 33 ''Βαδίζοντες την απλανή και ζωηφόρον οδόν, οφθαλμόν εκκόψωμεν σκανδαλίζοντα, μή τον αισθητόν αλλά τον νοητόν. Οίιον εάν ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας κακώς ανστρέφονται και σκανδαλίζουσι τον λαόν, χρή αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ έστιν άνευ αυτών συναθροίζεσθαι είς ευκτήριον οίκον, ή μετ΄ αυτούς εμβληθήναι ώς μετά Άννα και Καιάφα είς την γέεναν του πυρός''.
Ο δέ μέγας Φώτιος παραγγέλει σαφώς ''Αιρετικός έστιν ο ποιμήν; λύκος εστίν φυγείν έξ αυτού και αποπήδαν δεήσει, μηδ΄ απατηθήναι προσελθείν κάν ήμερον περισαίνειν δοκεί. Φύγε την κοινωνίαν αυτού και την πρός αυτόν ομιλίαν ώς ιόν όφεως''
Για να μη μνημονεύσουν τον Λατινόφρονα ''πατριάρχην'' Βέκκον οι Αγιορείτες Πατέρες προτίμησαν τα βασανιστήρια και τον φρικτόν θάνατον. Οι σημερινοί μνημονευτές, και οι κοινωνούντες με τους οικουμενιστές, προτιμούν τον πρροδοτικόν συμβιβασμόν και την σιωπήν, φοβούμενοι μην διωχθούν και μην ονειδιστούν απο την γενεάν ταύτην την μοιχαλίδα και αμαρτωλόν.
- Πουθενά δεν βλεπω την υποχρεωτικήν φύσιν του ΙΕ΄ Ιερού Κανόνος της ΑΒ΄ Συνόδου ετόνησε και ο π. Νεκτάριος. Ο Κανόνας είναι δυνητικός και όχι υποχρεωτικός.
- Δεν αξιοί ο Κανόνας, συνέχισε ο π. Σπυρίδων, απαραιτήτως παρά των κληρικών να παύσουν το μνημόσυνο του αιρετικά διδάσκοντος επισκόπου πρό της καταδίκης αυτού, αλλά απλώς παρέχει σ' αυτούς την δυνατότητα.
- Αν κάποιος κληρικός, λέγει ο Κανόνας, αποκοπή απο Λατινόφρονα και Οικουμενιστή επίσκοπον ''πρό συνοδικής διαγνώσεως'' ουδόλως παρανομεί, διό και δεν υπόκειται είς επιτίμησιν, αλλά μάλλον αξιούται τιμής. Άν όμως άλλος κληρικός δεν το κάνη αυτό, αλλά χωρίς να ασπάζεται τις διδασκαλίες του επισκόπου συνεχίση το μνημόσυνον αυτού, αναμένοντας ''συνοδικήν διαγνώμην'' και καταδίκην, ουδαμώς κατακρίνεται απο τον κανόνα.
Αναγνώστε τον Κανόνα με προσοχή και θα δήτε ότι δεν νομοθετεί υποχρέωσιν, αλλά απλώς παρέχει δικαίωμα, συνέχισε με στόμφο ο π. Σπυρίδων. Ουδαμού λέγει ο Κανών ότι οφείλουν οι κληρικοί ν' αποχωρίζονται απο τοιούτου επισκόπου πρό της καταδίκης αυτού, ουδέ ομιλεί περί τιμωρίας τινός ή και απλής έστω μέμψεως κατά των μή αποχωριζομένων, καίτοι είναι σύνηθες είς τους Ιερούς Κανόνες τα ''καθαιρείσθω'', προκειμένου περί κληρικών μή εκπληρούντων είς το ακέραιον τάς υποχρεώσεις των. Απλώς λέγει ότι οι αποκοπτόμενοι απο τοιούτου επισκόπου κληρικοί δεν είναι κατακριτέοι. Ότι αυτό είναι αληθές πείθει και το γεγονός ότι ενώ στην μακρά ιστορία της Εκκλησίας καθηρέθησαν αναρίθμητοι επίσκοποι επί αιρέσει, ουδέποτε τιμωρήθηκε κάποιος κληρικός ή κάν απλώς επιτιμήθηκε για τον λόγο ότι δεν έσπευσε να αποσχισθή πάραυτα απο τον αιρετικόν επίσκοπον, αλλά ανέμενε την καταδίκην αυτού απο Σύνοδον...
Τα καλογέρια του γέροντα θαύμασαν την ερμηνεία του, ανέπνευσαν βαθειά και κάπως ησύχασαν, γιατί είχαν αναστατωθεί με αυτά που τους είχαν δείξει οι Ζηλωτές Πατέρες
Τον πατριάρχη τους να συλλειτουργή με τον πάπα, να συμπροσεύχεται με προτεστάντριες παπαδίνες, να κάνη τρισάγιο στους Εβραίους, να συμπροσεύχεται αυτός και οι επίσκοποί του με αλλοθρήσκους.
- Απορώ μαζί σας, πάτερ Σπυρίδων, είπε με σταθερότηταν και με ηρεμίαν πατήρ Θεόδωρος! Η ερμηνεία σας αυτή είναι τόσο στρεψόδικη και σοφιστική!
Πρίν σας πώ τίποτε άλλο θα Σας αναφέρω τις γνώμες δύο μεγάλων της Εκκλησίας Πατέρων, με τις οποίες αποδεικνύεται ηλίου φαεινότερον ότι η διδασκαλία της Εκκλησίας και το πιστεύω Της ήταν και θα είναι ''ουδεμία κοινωνία με τους ετερόφρονας και αιρετικούς''. Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός λέγει ''Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αί Σύνοδοι, πάσαι αί θείαι Γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και τάς αυτών κοινωνίας διίστασθαι'' (P.G. 160, 105 έ)
Ό δέ μεγάλος Ομολογητής Θεόδωρος ο Στουδίτης γράφει πρός τον ηγούμενο Θεόφιλον ''Εχθρούς του Θεού ο Χρυσόστομος, ού μόνον τους αιρετικούς, αλλά και τους τοιούτοις κοινωνούντας μεγάλη τη φωνή απεφήνατο'' (P.G. 99, 1049 A).
Συνεπώς, γιατί παραποιείτε την αλήθεια λέγοντας ότι στη μακρά ιστορία της Εκκλησίας... ουδέποτε τιμωρήθηκε κάποιος κληρικός ή απλώς επιτιμήθηκε για το λόγο ότι δεν έσπευσε να αποσχισθή πάραυτα απο του αιρετικού επισκόπου; Πως θα εκαλούντο οι κοινωνούντες εχθροί του Θεού, εάν δεν ήσαν άξιοι ουδέ επιτιμίων;
Τι εννοείτε με το επίρρημα πάραυτα;
Απο την στιγμή που και ένας Ορθόδοξος άρχισε να αντιδρά στην κηρυττομένην αίρεσιν του Οικουμενισμού ή ευθύνη αρχίζει και για όλους τους άλλους, αυτός που καθυστερεί να απομακρυνθεί απο τους αιρετικούς καθίσταται όλο και περισσότερο υπεύθυνος.
Πως ήταν δυνατόν να βασιλεύη δικαιοσύνη στην Εκκλησία, όταν χοροί ολόκληροι επισκόπων, πρεσβυτέρων, μοναχών και λαικών εσήποντο κυριολεκτικώς στις φυλακές, αρνούμενοι να ακολουθήσουν τον ψευδεπίσκοπον του Κανόνος, οι δέ κοινωνούντες με αυτόν να μη δέχονται ούτε απλή επιτίμησιν για το λόγο ότι ανέμεναν... Συνοδικήν απόφασιν.
Όχι, πάτερ Σπυρίδων, σφάλλεσθε οικτρώς. Η Εκκλησία, τους μέν επαινεί και στεφανώνει, τους δέ, ούτε λίγο ούτε πολύ, τους θεωρεί, μαζί με τον κηρύσσοντα την αίρεσιν του Οικουμενισμού και τους λοιπούς Λατινόφρονας και Οικουμενιστές, εχθρούς Της και εκτός Αυτής, το οποίον σημαίνει ότι είναι άξιοι της εσχάτης των ποινών!
Θέλετε αποδείξεις για όλα αυτά; Τα πρακτικά των αγίων Συνόδων είναι γεμάτα απο παρόμοια παραδείγματα. Πρίν να αναγνώσω μερικά απο αυτά, σας πληροφορώ ότι οι δικαζόμενοι απο την Ζ΄ Οικουμενικήν Σύνοδο ήταν όλοι επίσκοποι, οι οποίοι κοινωνούσαν με την αίρεσιν παρά τους υφισταμένους διωγμούς των ευσεβών και ηρωικών εικονοφίλων συναδέλφων τους, παρά τις εξορίες και τις θανατώσεις αυτών!...
Κατά τη δίκη τους όμως κανένας απο αυτούς δεν δικαιολογήθηκε ότι ανέμενε... ''Συνοδικήν διάγνωσιν'', ουδείς ανεξαιρέτως! Και τούτο διότι απλούστατα έξ' ευαγγελικής ακόμη διδασκαλίας είχαν διδαχθεί να μη λένε ούτε ''χαίρειν'' είς τους αιρετικούς, ο δέ Απόστολος των εθνών συνεχώς νουθετούσε ''κρατείτε τάς παραδόσεις'', ''τάς βεβήλους καινοφωνίας παραιτείσθε''.
Το δέ εκπληκτικόν είναι, ότι εάν θέλαμε να εφαρμόσουμε για λίγον μόνον, την μέθοδόν σας, τότε ούτε ο κηρύσσων την αίρεσιν κινδυνεύει να του επιβληθή κάποιο επιτίμιο, για τον απλούστατο λόγο, ότι ουδόλως αναφέρει κάτι γι' αυτό ο παρών Κανών!...
Διότι ώς ασφαλώς θα ενθυμείσθε όλοι οι Ιεροί Κανόνες ορίζουν το ''καθαιρείσθω'' και το ''αφοριζέσθω'' για εκείνους που χρησιμοποίησαν την κοσμική εξουσία και τους άρχοντες, ώστε να γίνουν επίσκοποι, διά δέ τους συμπροσευχόμενους με τους αιρετικούς πάλιν οι Ιεροί Κανόνες ορίζουν το ''καθαιρείσθω''.
Στον ΙΕ΄ της ΑΒ΄ Συνόδου δεν αναφέρεται η καθαίρεσις και ο αφορισμός. Μας δίνει, άραγε, το γεγονός αυτό το δικαίωμα, να σκεφθούμε ότι αθωώνεται ο αιρετικός και αυτοί που τον ακολουθούν, ενώ καθαιρείται ο συμπροσευχόμενος με τον αιρετικόν;
- Ασφαλώς κάθε άλλο! Πλανάσθε οικτρώς γέροντα Σπυρίδων!
Ο Ι΄ ΙΑ΄ και ΜΕ΄ Αποστολικοί Κανόνες ώς και ΛΓ΄ της Λαοδικείας, διά το συμπροσεύχεσθαι μόνον με τους αιρετικούς καθαιρούν, ο δέ Γ΄ της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου παραγγέλλει όπως ''μηδόλως υπόκεισθαι τοίς αποστατήσασιν ή αφισταμένοις επισκόποις'' έκ της Ορθοδόξου Αληθείας!
Συνεπώς, π. Σπυρίδων, ''πάντοθεν στενά'' για εκείνον που θέλει να δικαιολογήση τους κοινωνούντας με τον κηρύσσοντα οιανδήποτε αίρεσιν αιρετικόν...
Και ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης ερμηνεύοντας την σύνολον Ιεράν Παράδοσιν της Εκκλησίας μας διδάσκει ότι ''άπαξ και οι ιερωμένοι αλώθηκαν απο την αιρετική κοινωνία έχει γι΄ αυτούς διορισθεί να εμποδίζονται απο την ιερουργία... Γιατί πως διαφορετικά θα φανή η διαφορά ανάμεσα σε κείνους που πρόδωσαν την αλήθεια και σε κείνους που τίμησαν το ιερατικό τους αξίωμα; Πως θα φανή η διαφορά ανάμεσα σε κείνους που ήθλησαν με γενναιότητα και σε κείνους που δεν θέλησαν να πάθουν ούτε το παραμικρό για το καλό (για την πίστιν);
Καιρός όμως να δούμε μερικές ''σκηνές'' απο τις περίφημες συνεδρίες της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Να σημειωθή ότι Πρόεδρος της παρούσης Συνόδου ήταν ο πολύς Άγιος Ταράσιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ενώ μετείχαν σ΄ αυτήν 136 ηγούμενοι Μοναστηρίων, οι οποίοι ασφαλώς οι πλείστοι πολλά τα δεινά θα είχαν υποστεί στην προσπάθειά τους να αποφύγουν την αιρετική κοινωνία με τους κακοδόξους (Βλ. Θεοδώρου του Στουδίτου, P.G. 1157 C, 1641 D).
Πιθανώς να αντιλέξετε ότι σήμερα δεν έχουμε διωγμούς, όπως συνέβη με τους εικονομάχους ο διωγμός όμως των Ζηλωτών Πατέρων στο Άγιον όρος και πολλών άλλων Ορθοδόξων, (π.χ. στην Κύπρο) ο καθημερινός χλευασμός και οι ψευδοκαθαιρέσεις και τα δικαστήρια επί αντιποίησης αρχής των Ορθοδόξων κληρικών μας πείθουν για το αντίθετο.
Τολμήστε και σείς να ορθοτομήσετε και πρακτικώς και τότε θα δούμε άν υπάρχη διωγμός ή όχι...
Άς δούμε όμως τα πρακτικά της Αγιωτάτης Συνόδου
α) Ταράσιος ο αγιώτατος Πατριάρχης τώ επισκόπω Νεοκαισαρείας είπεν ώς άγνωστος σοι παρήλθεν η αλήθεια έως του νύν; ή ώς εγνωσμένης κατεφρόνησας; και εάν ώς άγνωστος σοι παρήλθεν, μή αιδεσθής τον ορθόν λόγον μαθείν ώσπερ ούκ ησχύνθης τον διεστραμμένον.
Γρηγόριος επίσκοπος Νεοκαισαρείας είπε πίστευσον, δέσποτα, ώς άγνωστος αιτώ μαθείν, και ώς κελεύει ο δεσπότης και η αγία Σύνοδος.
Ταράσιος Λέγε τι θέλεις μαθείν
Γρηγόριος είπεν Ηνίκα πάσα η ομήγυρις αύτη το έν λαλεί και φρονεί, έμαθον και επληροφορήθην ότι η αλήθεια εστίν, η νυνί ζητουμένη και κηρυσσομένη. Και διά τούτο καγώ αιτώ συγγνώμην των πρώην μου κακών, και θέλω μετά πάντων και φωτισθήναι και διδαχθήναι τα πλημμελήματα και αμαρτήματά μου άμετρα έστι και ώς ο Θεός κατανύξει την ιεράν σύνοδον και τον πανάγιον Δεσπότην...
Ταράσιος Ώφειλες έκ των ανέκαθων χρόνων ανοίξαι σου τα ώτα, και Παύλου του θείου Αποστόλου ακούσαι λέγοντος ''κρατείτε τάς παραδόσεις, άς παρελάβετε είτε διά λόγου, είτε δι' επιστολής ημών'' και πάλιν Τιμοθέων και Τίτω γράφοντος ''τάς βεβήλους κενοφωνίας παραιτείσθαι'' τί βεβηλότερον του λέγειν Χριστιανούς ειδωλολατρήσαι;''
Γρηγόριος Κακόν ήν και ομολογούμεν, κακόν ήν, άλλ' ούτως επράχθη και ούτως επράξαμεν και διά τούτο αιτούμεν συγγνώμη των πλημμελημάτων ημών. Ομολογώ, Δέσποτα, έμπροσθεν της τιμιωτάτης αγιωσύνης υμών, και πάντων των αδελφών της αγίας Συνόδου, ότι ημάρτομεν και ηνομήσαμεν, και κακώς επράξαμεν και συγγνώμην αιτούμεν περί τούτου...'' (Πρακτικά Συνόδων, Τόμ. Β΄ σελ. 742).
β) ''Βασίλειος επίσκοπος Αγκύρας είπεν όθεν και εγώ Βασίλειος επίσκοπος Αγκύρας της πόλεως, προαιρούμενος ενωθήναι τή Καθολική Εκκλησία... ταύτην την παρούσαν εγγραφόν μου ομολογίαν ποιούμα, και προσάγω υμίν τοίς έξ αποστολικής αυθεντίας λαβούσι την εξουσίαν. Εν ταύτω και συγγνώμην αιτούμαι παρά της θεοσυλλέκτου υμών μακαριότητος υπέρ ταύτης μου της βραδύτητος.
Δέον γάρ ήν μή υστερηκέναι με πρός τήν της Ορθοδοξίας ομολογίαν αλλά της άκρας μου αμαθείας και νωθρείας και ημελημένης διανοίας εστί τούτο... πιστεύω τοίνυν και ομολογώ...'' (ό.π. σελ. 729).
γ) ''Τή αγία και Οικουμενική Συνόδω Θεοδόσιος, (επίσκοπος Αμορίου) ο ελάχιστος Χριστιανός ομολογώ και συντίθεμαι και δέχομαι και ασπάζομαι... και διά τούτο παρακαλώ υμάς άγιοι του Θεού και βοώ ήμαρτον είς τον ουρανόν και ενώπιον υμών δέξασθέ με ώς εδέξατο ο Θεός τον άσωτον και την πόρνην και τον ληστήν ζητήσατε με καθώς εζήτησεν ο Χριστός το απολωλός πρόβατον, ό ανέλαβεν επί των ώμων...
Σάββας ο ευλαβέστατος ηγούμενος Μονής των Στουδίων είπε κατά τας αποστολικάς διατάξεις και Οικουμενικάς Συνόδους, άξιος έστιν αποδοχής...
Ταράσιος ο αγιώτατος Πατριάρχης είπεν οι πότε κατήγοροι της Ορθοδοξίας, νυνί συνήγοροι της αληθείας εγένοντο... (ό.π.σελ. 731).
δ) ''...Οι μοναχοί αναλαβόντες είπον αλλά τους παρασυρθέντας και βίαν παθόντας ο πατήρ (Αθανάσιος) προσίεται. Ειπάτωσαν ούν ή παρεσύρησαν ή βίαν υπέμειναν, ότι απέστησαν της αληθείας.
Υπάτιος και οι σύν αυτώ επίσκοποι είπον ημείς ούτε βίαν υπομείναμεν, ουδέ παρεσύρημεν, άλλ' έν ταύτη τη αιρέσει ημών γεννηθέντες ανετράφημεν και ηυξήθημεν... Και αύθις Θαλάσσιος και Ευσέβιος είπον Πάντες ημάρτομεν, πάντες συγγνώμην αιτούμεν...
Σάββας ο ευλαβέστατος μοναχός και ηγούμενος Μονής των Στουδίων είπεν εί δοκεί τή αγία Συνόδω, ίδωμεν τάς χειροτονίας των δεχθέντων, εί απο αιρετικών ή ού... (ό.π. σελ. 736).
Ο π. Σπυρίδων μετά το τέλος της αναγνώσεως είχε αλλάξει γνώμη, ποτέ δεν είχε φαντασθεί ότι η Εκκλησία είχε αντιμετωπίσει με τέτοιο τρόπο αυτούς που έζησαν σε εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετικούς.
Αναρίθμητα έξ' άλλου είναι τα παραγγέλματα των αγίων Πατέρων, συνέχισε ο π. Νικόδημος τα οποία μας προτρέπουν και πρό ''Συνοδικής διαγνώμης'' να απομακρυνώμεθα απο την κοινωνία των αιρετικών.
Ο Μέγας Αθανάσιος γράφει P.G. 35, 33 ''Βαδίζοντες την απλανή και ζωηφόρον οδόν, οφθαλμόν εκκόψωμεν σκανδαλίζοντα, μή τον αισθητόν αλλά τον νοητόν. Οίιον εάν ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας κακώς ανστρέφονται και σκανδαλίζουσι τον λαόν, χρή αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ έστιν άνευ αυτών συναθροίζεσθαι είς ευκτήριον οίκον, ή μετ΄ αυτούς εμβληθήναι ώς μετά Άννα και Καιάφα είς την γέεναν του πυρός''.
Ο δέ μέγας Φώτιος παραγγέλει σαφώς ''Αιρετικός έστιν ο ποιμήν; λύκος εστίν φυγείν έξ αυτού και αποπήδαν δεήσει, μηδ΄ απατηθήναι προσελθείν κάν ήμερον περισαίνειν δοκεί. Φύγε την κοινωνίαν αυτού και την πρός αυτόν ομιλίαν ώς ιόν όφεως''
Για να μη μνημονεύσουν τον Λατινόφρονα ''πατριάρχην'' Βέκκον οι Αγιορείτες Πατέρες προτίμησαν τα βασανιστήρια και τον φρικτόν θάνατον. Οι σημερινοί μνημονευτές, και οι κοινωνούντες με τους οικουμενιστές, προτιμούν τον πρροδοτικόν συμβιβασμόν και την σιωπήν, φοβούμενοι μην διωχθούν και μην ονειδιστούν απο την γενεάν ταύτην την μοιχαλίδα και αμαρτωλόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου