Επειδή δεν είναι δυνατὀν να καθησυχάσουν την συνείδησί τους οι λεγόμενοι ''συντηρητικοί'' έκ των ορθοδόξων προσπαθούν να δικαιολογήσουν την δική τους εμμονή στην αίρεσι και στην κοινωνία με τους οικουμενιστές και αιρετικούς επισκόπους τους
Πονηρά, δεν λένε, τι θα έπρεπε να κάνουν, να διακόψουν δηλαδή κάθε κοινωνία με τον αιρετικό πατριάρχη Βαρθολομαίο και τους πεπτοκώτας εις την πίστιν κοινωνούντας ακόμη με αυτόν, οι οποίοι ''εάν και ως πρός το φρόνημα δεν κατεποντίσθησαν εντελώς όμως με την κοινωνία τους με τους αιρετικούς χάνονται μαζί τους'' κατά τον άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη. Όλοι βεβαίως οι οικουμενιστές αρχιερείς συναγωνίζονται τον κ. Βαρθολομαίο και τον ξεπερνούν στα οικουμενιστικά του ανοίγματα, τις αντορθόδοξες δηλώσεις του και τις απαράδεκτες οικουμενιστικές λειτουργικές και λατρευτικές εκδηλώσεις με αιρετικούς και αλλοθρήσκους στους ναούς των αιρετικών αλλα και των ορθοδόξων.
Λένε στους πιστούς περιμένετε, ακόμη δεν κοινώνησε ο πατριάρχης απο το ποτήριο του πάπα, ακόμη δεν έγινε η ένωσις, γι' αυτό ακόμη μην φεύγετε απο την ''εκκλησία''.
Δηλαδή με άλλα λόγια είναι σαν να τους λένε περιμένετε πρώτα να δήτε τον πάπα να βάνη την όστια στο στόμα του πατριάρχη και τότε θα σας πούμε εμείς να κόψετε το μνημόσυνό του. Λες και είναι τόσο αφελείς οι οικουμενιστές να δείξουν αμέσως και τόσο φανερά, το τι πραγματικά έχουν αποφασίσει μυστικά και που σιγά-σιγά τόσο πονηρά και ύπουλα σερβίρουν στο λαό! Λες και ο πατριάρχης και οι άλλοι οικουμενιστές μόλις τότε θα γίνουν αιρετικοί, όταν κοινωνήσουν απο το ποτήριο και τα άζυμα του πάπα!
Δεν το έχουν καταλάβει οι λεγόμενοι συντηρητικοί ή μάλλον το έχουν καταλάβει πολύ καλά αλλά δεν το λένε ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό, γιατί φοβούνται να προχωρήσουν τότε με συνέπεια και να αποτειχιστούν-, ότι οι οικουμενιστές και γενικώς οι περισσότεροι Αρχιερείς είναι αιρετικοί, γιατί είναι οικουμενιστές, γιατί κηρύσσουν με λόγια και με έργα ότι Εκκλησία δεν είναι μόνον η Ορθόδοξη, αλλά σ' αυτήν ανήκει και όλος ο εσμός των αιρετικών της Δύσεως, Λατίνοι και Προτεστάντες, Μονοφυσίτες και Κόπτες της Ανατολής με τους οποίους συναγελάζονται και συμπροσεύχονται λειτουργικώς σε κάθε ευκαιρία.
Όσοι λοιπόν είναι συνεπείς με την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία της Μίας Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας διακόπτουν το μνημόσυνο των αιρετικά κηρυσσόντων και όλων βεβαίως εκείνων των Επισκόπων και των Πρεσβυτέρων που κοινωνούν με αυτούς, επειδή κατά τον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη και τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο ''εχθροί του Θεού δεν είναι μόνον οι αιρετικοί αλλά και εκείνοι που κοινωνούν με τους αιρετικούς" (P.G. 99, 1049a) και κατά τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό ''Ὀλοι ανεξαιρέτως οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας, όλες οι Σύνοδοι, όλες οι θείες Γραφές, προτρέπουν να φεύγουμε απο τους ετερόφρονας και να διιστάμεθα (να χωριζόμαστε) απο την κοινωνία τους (P.G. 160, 105C).
Και οι συντηρητικοί έκ των ορθοδόξων θα κοιμήζουν τα πνευματικοπαίδια τους θανάσιμα λέγοντάς τους δεν ήλθε ακόμη ο καιρός, περιμένετε άχρι καιρού να υπογραφή πρώτα επίσημα η ένωσις και να κοινωνήση ο πατριάρχης απο τα άζυμα του πάπα και τότε δήτε τι θα γίνη! Ενώ αυτά τα οποία έχουν ήδη συμβή είναι φοβερώτερα ή και ισάξια αυτής της αναμενόμενης έκ του ενός ποτηρίου κοινωνίας, αντορθοδόξως διδάσκουν οι ''συντηρητικοί'' τα πνευματικά τους παιδιά.
Τι έχει γίνει μέχρι σήμερα φοβερώτερο απο την κοινωνία έκ του ενός ποτηρίου;;
Η άρσις των αναθεμάτων κατά του παπισμού, οι λειτουργικές συμπροσευχές της Ρώμης και της Κωνσταντινουπόλεως, η συμμετοχή της Ελλάδος στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών, που σημαίνει άρνησι της υποστάσεως της ορθοδόξου εκκλησίας, οι λειτουργικές συμπροσευχές Φαναριωτών και λοιπών ορθοδόξων με τους προτεστάντες στη Γενεύη, στην Ουψάλα, στο Βανκούβερ και γενικά σε όλες τις περιοχές της δικαιοδοσίας του κακοδόξου Φαναρίου, οι πανθρησκευτικές τελετές στην Ασίζη, στην Καμπέρα και στην Αμερική και σε όλο τον κόσμο με την συμμετοζή παγανιστών, ερυθροδἐρμων, βουδιστών, μουσουλμάνων και εβραίων, ''ιερέων'' και ''ιερειών''.
Και βέβαια δεν έχουν τελειωμό οι οικουμενιστικές προδοσίες των σημερινών λεγομένων ''ορθοδόξων'' μιά και η διαλυτική των πάντων αίρεσις του Συγκρητισμού κυκλοφορεί σαν θανάσιμο δηλητήριο στις φλέβες της ανθρωπότητος και έχει διαποτίσει την επίσημη ''Ορθοδοξία''.
Εδώ ευρίσκεται το δράμα των σημερινών ''συντηρητικών'' ορθοδόξων θέλουν να αγωνισθούν με δικά τους πρότυπα, δική τους ερμηνεία των γεγονότων, με αποτέλεσμα να παραμένουν σε κοινωνία προς την κακοδοξία, της οποία γίνονται και συνήγοροι με την στάσιν τους.
Αλλά και το επιχείρημα ότι τάχα το μνημόσυνο του κακοδόξου επισκόπου πρέπει να διακοπή μετά την ''ένωσιν'', είναι καινοφανής και αντιπατερική διδασκαλία! Ποιός άγιος Πατέρας και ποιός Ιερός Κανόνας κηρύσσει παρομοίως;
Κανένας!
Και αυτό διότι όταν κηρύσσεται αίρεσις, προτού να μολύνη ολόκληρη την Εκκλησία, Ορθόδοξος κλήρος και λαός αντιδρούν εώς θανάτου και πρό Συνοδικής κρίσεως, χωριζόμενοι απο τους κακοδόξους. Και όπως γράφει ο άγιος Νικόδημος ερμηνεύοντας τον σχετικό κανόνα ''...οι χωριζόμενοι αυτοί, όχι μόνον δεν καταδικάζονται για τον χωρισμό, αλλά είναι άξιοι της πρεπούσης τιμής, επειδή, δεν επροξένησαν σχίσμα εις την Εκκλησία με τον χωρισμόν αυτόν, αλλά μάλλον ελευθέρωσαν την Εκκλησίαν απο το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδεπισκόπων αυτών''.
Και ο Άγιος Μέγας Αθανάσιος, σε πλήρη αντίθεσιν με την νεοορθόδοξη θεολογία των ''συνητηρητικών'' που διαστρέφουν τας οδούς του Κυρίου μας και των Αγίων Πατέρων τας ευθείας διδάσκει
''Εάν ο Επίσκοπος ή ο Πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς ανστρέφωνατι και σκανδαλίζωσι τον λαόν, χρή αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι είς ευκτήριον οίκον, ή μετ' αυτών εμβληθήναι, ώς μετά Άννα και Καιάφα, είς την γέεναν του πυρός''! (ΒΕΠΕΣ 33, 199). Και συνεχίζουν οι ''συντηρητικοί'' ορθόδοξοι να επιμένουν είς τας πεπλανημένας τους θέσεις περί αποτείχισεως λέγοντας με θράσσος ότι δεν θα δημιουργήσουμε σχίσμα είς την Εκκλησίαν!!!
Οι άγιοι Πατέρες διδάσκουν ακριβώς τα αντίθετα απο τους ''συντηρητικούς'' ορθοδόξους, που ναί μέν δέχονται ότι ο κ. Βαρθολομαίος και οι λοιποί οικουμενιστές επίσκοποι είναι αιρετικοί οικουμενιστές αλλά δεν επιτρέπεται κατά την διδασκαλία τους να χωρισθή κλήρος και λαός απο αυτούς, για να μη βρεθή τάχα εκτός εκκλησίας!!!
Όμως είναι αξίωμα εκκλησιολογικό, ότι πρέπει να υπάρχη ταυτότης πίστεως μεταξύ επισκόπου και Ορθοδόξου αληθείας, όπως επίσης και μεταξύ ποιμνίου και ποιμένος.
Δεν είναι λοιπόν, της Εκκλησίας οι κακοδοξούντες, ουδέ ποιμένες, ''αλλά λύκοι έν προβάτου δορά φθοράν προβάτων κατεργαζόμενοι'', έστω και άν τιτλοφορούνται αρχιποιμένες, παναγιώτατοι και οικουμενικοί. Εμείς έχουμε διδαχθή να αναγνωρίζουμε την γνησίαν Ορθόδοξον Πίστιν στην αλήθεια και στην ακρίβεια κατά τον Άγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν.
Όλοι λοιπόν οι ορθόδοξοι καλούνται να αρνηθούν το ψεύδος και τις παραποιήσεις διακόπτοντας απλά κάθε κοινωνία με την αίρεσι και τους κακοδόξους ποιμένας.
Αυτό που συνιστούν στους πιστούς τους και στα πνευματικά τους παιδιά οι ''συντηρητικοί'' έκ των ορθοδόξων, υπακοή δηλαδή στους οικουμενιστές ποιμένες τους ''μέχρι να γίνη η ένωσις'' (!) δεν είναι διδαχή Ορθόδοξος, είναι πέρα για πέρα αντιπατερικὀ.
Οι σημερινοί ηγέτες της επίσημης Ορθοδοξίας είναι αιρετικοί, γιατί είναι οικουμενιστές, και δεν θα γίνουν μόλις τότε αιρετικοί, όταν ενωθούν με τον πάπα. Όσοι δεν κατάλαβαν ακόμη τι γίνεται γύρω τους νομίζουν πως όλη η υπόθεσις είναι για την ένωσι των παπικών με τους Ορθοδόξους, όπως στη Φεράρα-Φλωρεντία!!!
Με ποιούς αιρετικούς συλλειτούργησαν οι Άρειοι, Νεστόριοι, Ευτυχείς και Εικονομάχοι για να τους αποκηρύξουν οι Ορθόδοξοι; Δεν τους απεκήρυξαν για την αίρεσί τους και μόνον; ''Έτσι και σήμερα ο κηρυσσόμενος οικουμενισμός και συγκρητισμός είναι η πλέον απαίσια αίρεσις. Είναι Παναίρεσις!
Οι Ορθόδοξοι, οι γνήσιοι Ορθόδοξοι δεν αναμένουν καμμία επίσημη ένωσι διακόπτουν το μνημόσυνο των οικουμενιστών κακοδόξων επισκόπων τους και των κοινωνούντων με αυτούς και περνάνε στο χώρο της ομολογίας και της θυσίας.
Πρέπει επίσης να συνειδητοποιήσουμε ότι η ''επίσημη εκκλησία'', με τα Πατριαρχεία και τις Συνόδους της, με την οργάνωσίν τους και τον κρατικό μηχανισμό με τον οποίον συμμαχούσαν κατά την διάρκειαν των αιρέσεων, γίνονταν ανέκαθεν όπλα της κακοδοξίας εναντίον των Ορθοδόξων. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι Εκκλησία Ορθόδοξος είναι και ή έν τρισίν Ορθοδόξοις οριζομένη κατά τον Άγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν.
Όταν κηρύσσεται αίρεσις έχουν ευθύνη οι πάντες, διότι κατά τον Άγιον Θεόδωρον τον Στουδίτη ''Ούτε και άν δώση κανείς όλα τα χρήματα του κόσμου και κοινωνεί με την αίρεσιν, δεν είναι δυνατόν να γίνη φίλος του Θεού, αλλά είναι εχθρός του. Και τι λέγω, εάν κοινωνή; Έστω και άν ακόμη καθήση και φάη και πίη φιλικά με τους αιρετικούς είναι υπεύθυνος'' (P.G. 99, στ. 1205).
''Και εάν ένας ιερεύς μνημονεύη τον αιρετικόν δημοσία και όταν προσκληθή ιδιαιτέρως απο κάποιον Ορθόδοξον είς ευκτήριον οίκον και τότε αποφεύγη να μνημονεύση τον αιρετικόν'', ερωτήθη ο Άγιος, άν επτρέπεται εκεί να προσεύχεται και ο Ορθόδοξος και απήντησε ότι ''ούτε σε αυτόν τον ευκτήριον οίκον επιτρέπεται να προσεύχεται ο ακριβής τηρητής της ευσεβείας''. (Αυτ. στ. 1240).
Και ακόμη αυστηρότερον ομιλεί ο Άγιος τόσον για πρεσβυτέρους, τους διακόνους, τους αναγνώστας, τους μοναχούς και τις μοναζουσες, όσον και για τους λαικούς που είχαν μέν φρόνημα ορθόν, αλλά κοινώνησαν με τους αιρετικούς μέχρι τότεπου πέθαναν, δεν επιτρέπεται ουδόλως να γίνεται λειτουργία, ούτε παννυχίδα ούτε κάν ευχή γι΄ αυτούς. (Αυτ. στ. 1660).
Εάν οι άγιοι και μύριοι άλλοι όσιοι και ομολογητές, αντί των υπέρ Πίστεως αγώνων, του διωγμού και των βασάνων συνεχώς ''οικονομούσαν'' την κατάστασιν συμβιβάζοντας τα ασυμβίβαστα, την Ορθοδοξία δηλαδή με την αίρεσιν, αναμένοντες ''άχρι καιρού'' ή μέχρι τότε ''που θα χρειασθή'', όπως γράφει ο αρχιμανδρίτης Νικόδημος Μπιλάλης, σήμερα δεν θα είμεθα Ορθόδοξοι.
Πονηρά, δεν λένε, τι θα έπρεπε να κάνουν, να διακόψουν δηλαδή κάθε κοινωνία με τον αιρετικό πατριάρχη Βαρθολομαίο και τους πεπτοκώτας εις την πίστιν κοινωνούντας ακόμη με αυτόν, οι οποίοι ''εάν και ως πρός το φρόνημα δεν κατεποντίσθησαν εντελώς όμως με την κοινωνία τους με τους αιρετικούς χάνονται μαζί τους'' κατά τον άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη. Όλοι βεβαίως οι οικουμενιστές αρχιερείς συναγωνίζονται τον κ. Βαρθολομαίο και τον ξεπερνούν στα οικουμενιστικά του ανοίγματα, τις αντορθόδοξες δηλώσεις του και τις απαράδεκτες οικουμενιστικές λειτουργικές και λατρευτικές εκδηλώσεις με αιρετικούς και αλλοθρήσκους στους ναούς των αιρετικών αλλα και των ορθοδόξων.
Λένε στους πιστούς περιμένετε, ακόμη δεν κοινώνησε ο πατριάρχης απο το ποτήριο του πάπα, ακόμη δεν έγινε η ένωσις, γι' αυτό ακόμη μην φεύγετε απο την ''εκκλησία''.
Δηλαδή με άλλα λόγια είναι σαν να τους λένε περιμένετε πρώτα να δήτε τον πάπα να βάνη την όστια στο στόμα του πατριάρχη και τότε θα σας πούμε εμείς να κόψετε το μνημόσυνό του. Λες και είναι τόσο αφελείς οι οικουμενιστές να δείξουν αμέσως και τόσο φανερά, το τι πραγματικά έχουν αποφασίσει μυστικά και που σιγά-σιγά τόσο πονηρά και ύπουλα σερβίρουν στο λαό! Λες και ο πατριάρχης και οι άλλοι οικουμενιστές μόλις τότε θα γίνουν αιρετικοί, όταν κοινωνήσουν απο το ποτήριο και τα άζυμα του πάπα!
Δεν το έχουν καταλάβει οι λεγόμενοι συντηρητικοί ή μάλλον το έχουν καταλάβει πολύ καλά αλλά δεν το λένε ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό, γιατί φοβούνται να προχωρήσουν τότε με συνέπεια και να αποτειχιστούν-, ότι οι οικουμενιστές και γενικώς οι περισσότεροι Αρχιερείς είναι αιρετικοί, γιατί είναι οικουμενιστές, γιατί κηρύσσουν με λόγια και με έργα ότι Εκκλησία δεν είναι μόνον η Ορθόδοξη, αλλά σ' αυτήν ανήκει και όλος ο εσμός των αιρετικών της Δύσεως, Λατίνοι και Προτεστάντες, Μονοφυσίτες και Κόπτες της Ανατολής με τους οποίους συναγελάζονται και συμπροσεύχονται λειτουργικώς σε κάθε ευκαιρία.
Όσοι λοιπόν είναι συνεπείς με την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία της Μίας Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας διακόπτουν το μνημόσυνο των αιρετικά κηρυσσόντων και όλων βεβαίως εκείνων των Επισκόπων και των Πρεσβυτέρων που κοινωνούν με αυτούς, επειδή κατά τον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη και τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο ''εχθροί του Θεού δεν είναι μόνον οι αιρετικοί αλλά και εκείνοι που κοινωνούν με τους αιρετικούς" (P.G. 99, 1049a) και κατά τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό ''Ὀλοι ανεξαιρέτως οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας, όλες οι Σύνοδοι, όλες οι θείες Γραφές, προτρέπουν να φεύγουμε απο τους ετερόφρονας και να διιστάμεθα (να χωριζόμαστε) απο την κοινωνία τους (P.G. 160, 105C).
Και οι συντηρητικοί έκ των ορθοδόξων θα κοιμήζουν τα πνευματικοπαίδια τους θανάσιμα λέγοντάς τους δεν ήλθε ακόμη ο καιρός, περιμένετε άχρι καιρού να υπογραφή πρώτα επίσημα η ένωσις και να κοινωνήση ο πατριάρχης απο τα άζυμα του πάπα και τότε δήτε τι θα γίνη! Ενώ αυτά τα οποία έχουν ήδη συμβή είναι φοβερώτερα ή και ισάξια αυτής της αναμενόμενης έκ του ενός ποτηρίου κοινωνίας, αντορθοδόξως διδάσκουν οι ''συντηρητικοί'' τα πνευματικά τους παιδιά.
Τι έχει γίνει μέχρι σήμερα φοβερώτερο απο την κοινωνία έκ του ενός ποτηρίου;;
Η άρσις των αναθεμάτων κατά του παπισμού, οι λειτουργικές συμπροσευχές της Ρώμης και της Κωνσταντινουπόλεως, η συμμετοχή της Ελλάδος στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών, που σημαίνει άρνησι της υποστάσεως της ορθοδόξου εκκλησίας, οι λειτουργικές συμπροσευχές Φαναριωτών και λοιπών ορθοδόξων με τους προτεστάντες στη Γενεύη, στην Ουψάλα, στο Βανκούβερ και γενικά σε όλες τις περιοχές της δικαιοδοσίας του κακοδόξου Φαναρίου, οι πανθρησκευτικές τελετές στην Ασίζη, στην Καμπέρα και στην Αμερική και σε όλο τον κόσμο με την συμμετοζή παγανιστών, ερυθροδἐρμων, βουδιστών, μουσουλμάνων και εβραίων, ''ιερέων'' και ''ιερειών''.
Και βέβαια δεν έχουν τελειωμό οι οικουμενιστικές προδοσίες των σημερινών λεγομένων ''ορθοδόξων'' μιά και η διαλυτική των πάντων αίρεσις του Συγκρητισμού κυκλοφορεί σαν θανάσιμο δηλητήριο στις φλέβες της ανθρωπότητος και έχει διαποτίσει την επίσημη ''Ορθοδοξία''.
Εδώ ευρίσκεται το δράμα των σημερινών ''συντηρητικών'' ορθοδόξων θέλουν να αγωνισθούν με δικά τους πρότυπα, δική τους ερμηνεία των γεγονότων, με αποτέλεσμα να παραμένουν σε κοινωνία προς την κακοδοξία, της οποία γίνονται και συνήγοροι με την στάσιν τους.
Αλλά και το επιχείρημα ότι τάχα το μνημόσυνο του κακοδόξου επισκόπου πρέπει να διακοπή μετά την ''ένωσιν'', είναι καινοφανής και αντιπατερική διδασκαλία! Ποιός άγιος Πατέρας και ποιός Ιερός Κανόνας κηρύσσει παρομοίως;
Κανένας!
Και αυτό διότι όταν κηρύσσεται αίρεσις, προτού να μολύνη ολόκληρη την Εκκλησία, Ορθόδοξος κλήρος και λαός αντιδρούν εώς θανάτου και πρό Συνοδικής κρίσεως, χωριζόμενοι απο τους κακοδόξους. Και όπως γράφει ο άγιος Νικόδημος ερμηνεύοντας τον σχετικό κανόνα ''...οι χωριζόμενοι αυτοί, όχι μόνον δεν καταδικάζονται για τον χωρισμό, αλλά είναι άξιοι της πρεπούσης τιμής, επειδή, δεν επροξένησαν σχίσμα εις την Εκκλησία με τον χωρισμόν αυτόν, αλλά μάλλον ελευθέρωσαν την Εκκλησίαν απο το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδεπισκόπων αυτών''.
Και ο Άγιος Μέγας Αθανάσιος, σε πλήρη αντίθεσιν με την νεοορθόδοξη θεολογία των ''συνητηρητικών'' που διαστρέφουν τας οδούς του Κυρίου μας και των Αγίων Πατέρων τας ευθείας διδάσκει
''Εάν ο Επίσκοπος ή ο Πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς ανστρέφωνατι και σκανδαλίζωσι τον λαόν, χρή αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι είς ευκτήριον οίκον, ή μετ' αυτών εμβληθήναι, ώς μετά Άννα και Καιάφα, είς την γέεναν του πυρός''! (ΒΕΠΕΣ 33, 199). Και συνεχίζουν οι ''συντηρητικοί'' ορθόδοξοι να επιμένουν είς τας πεπλανημένας τους θέσεις περί αποτείχισεως λέγοντας με θράσσος ότι δεν θα δημιουργήσουμε σχίσμα είς την Εκκλησίαν!!!
Οι άγιοι Πατέρες διδάσκουν ακριβώς τα αντίθετα απο τους ''συντηρητικούς'' ορθοδόξους, που ναί μέν δέχονται ότι ο κ. Βαρθολομαίος και οι λοιποί οικουμενιστές επίσκοποι είναι αιρετικοί οικουμενιστές αλλά δεν επιτρέπεται κατά την διδασκαλία τους να χωρισθή κλήρος και λαός απο αυτούς, για να μη βρεθή τάχα εκτός εκκλησίας!!!
Όμως είναι αξίωμα εκκλησιολογικό, ότι πρέπει να υπάρχη ταυτότης πίστεως μεταξύ επισκόπου και Ορθοδόξου αληθείας, όπως επίσης και μεταξύ ποιμνίου και ποιμένος.
Δεν είναι λοιπόν, της Εκκλησίας οι κακοδοξούντες, ουδέ ποιμένες, ''αλλά λύκοι έν προβάτου δορά φθοράν προβάτων κατεργαζόμενοι'', έστω και άν τιτλοφορούνται αρχιποιμένες, παναγιώτατοι και οικουμενικοί. Εμείς έχουμε διδαχθή να αναγνωρίζουμε την γνησίαν Ορθόδοξον Πίστιν στην αλήθεια και στην ακρίβεια κατά τον Άγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν.
Όλοι λοιπόν οι ορθόδοξοι καλούνται να αρνηθούν το ψεύδος και τις παραποιήσεις διακόπτοντας απλά κάθε κοινωνία με την αίρεσι και τους κακοδόξους ποιμένας.
Αυτό που συνιστούν στους πιστούς τους και στα πνευματικά τους παιδιά οι ''συντηρητικοί'' έκ των ορθοδόξων, υπακοή δηλαδή στους οικουμενιστές ποιμένες τους ''μέχρι να γίνη η ένωσις'' (!) δεν είναι διδαχή Ορθόδοξος, είναι πέρα για πέρα αντιπατερικὀ.
Οι σημερινοί ηγέτες της επίσημης Ορθοδοξίας είναι αιρετικοί, γιατί είναι οικουμενιστές, και δεν θα γίνουν μόλις τότε αιρετικοί, όταν ενωθούν με τον πάπα. Όσοι δεν κατάλαβαν ακόμη τι γίνεται γύρω τους νομίζουν πως όλη η υπόθεσις είναι για την ένωσι των παπικών με τους Ορθοδόξους, όπως στη Φεράρα-Φλωρεντία!!!
Με ποιούς αιρετικούς συλλειτούργησαν οι Άρειοι, Νεστόριοι, Ευτυχείς και Εικονομάχοι για να τους αποκηρύξουν οι Ορθόδοξοι; Δεν τους απεκήρυξαν για την αίρεσί τους και μόνον; ''Έτσι και σήμερα ο κηρυσσόμενος οικουμενισμός και συγκρητισμός είναι η πλέον απαίσια αίρεσις. Είναι Παναίρεσις!
Οι Ορθόδοξοι, οι γνήσιοι Ορθόδοξοι δεν αναμένουν καμμία επίσημη ένωσι διακόπτουν το μνημόσυνο των οικουμενιστών κακοδόξων επισκόπων τους και των κοινωνούντων με αυτούς και περνάνε στο χώρο της ομολογίας και της θυσίας.
Πρέπει επίσης να συνειδητοποιήσουμε ότι η ''επίσημη εκκλησία'', με τα Πατριαρχεία και τις Συνόδους της, με την οργάνωσίν τους και τον κρατικό μηχανισμό με τον οποίον συμμαχούσαν κατά την διάρκειαν των αιρέσεων, γίνονταν ανέκαθεν όπλα της κακοδοξίας εναντίον των Ορθοδόξων. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι Εκκλησία Ορθόδοξος είναι και ή έν τρισίν Ορθοδόξοις οριζομένη κατά τον Άγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν.
Όταν κηρύσσεται αίρεσις έχουν ευθύνη οι πάντες, διότι κατά τον Άγιον Θεόδωρον τον Στουδίτη ''Ούτε και άν δώση κανείς όλα τα χρήματα του κόσμου και κοινωνεί με την αίρεσιν, δεν είναι δυνατόν να γίνη φίλος του Θεού, αλλά είναι εχθρός του. Και τι λέγω, εάν κοινωνή; Έστω και άν ακόμη καθήση και φάη και πίη φιλικά με τους αιρετικούς είναι υπεύθυνος'' (P.G. 99, στ. 1205).
''Και εάν ένας ιερεύς μνημονεύη τον αιρετικόν δημοσία και όταν προσκληθή ιδιαιτέρως απο κάποιον Ορθόδοξον είς ευκτήριον οίκον και τότε αποφεύγη να μνημονεύση τον αιρετικόν'', ερωτήθη ο Άγιος, άν επτρέπεται εκεί να προσεύχεται και ο Ορθόδοξος και απήντησε ότι ''ούτε σε αυτόν τον ευκτήριον οίκον επιτρέπεται να προσεύχεται ο ακριβής τηρητής της ευσεβείας''. (Αυτ. στ. 1240).
Και ακόμη αυστηρότερον ομιλεί ο Άγιος τόσον για πρεσβυτέρους, τους διακόνους, τους αναγνώστας, τους μοναχούς και τις μοναζουσες, όσον και για τους λαικούς που είχαν μέν φρόνημα ορθόν, αλλά κοινώνησαν με τους αιρετικούς μέχρι τότεπου πέθαναν, δεν επιτρέπεται ουδόλως να γίνεται λειτουργία, ούτε παννυχίδα ούτε κάν ευχή γι΄ αυτούς. (Αυτ. στ. 1660).
Εάν οι άγιοι και μύριοι άλλοι όσιοι και ομολογητές, αντί των υπέρ Πίστεως αγώνων, του διωγμού και των βασάνων συνεχώς ''οικονομούσαν'' την κατάστασιν συμβιβάζοντας τα ασυμβίβαστα, την Ορθοδοξία δηλαδή με την αίρεσιν, αναμένοντες ''άχρι καιρού'' ή μέχρι τότε ''που θα χρειασθή'', όπως γράφει ο αρχιμανδρίτης Νικόδημος Μπιλάλης, σήμερα δεν θα είμεθα Ορθόδοξοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου