ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΟΠΟΥ ΗΛΘΕ ΝΑ ΒΑΛΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΗΝ

(ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ)

Συλλογίσου ἀγαπητέ, τὸν νοητὸν πόλεμον ὅπου ἦλθε νὰ βάλη εἰς τὸν κόσμον ὁ Κύριος ἡμῶν, ὡς λέγει ὁ ἴδιος «οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἀλλὰ μάχαιραν» (Ματθ. ι΄ 34) καὶ εἰς τοῦτον τὸν πόλεμον συλλογίσου τὸν λυτρωτήν μας Ἰησοῦν, ὡσὰν ἕνα ἀρχιστράτηγον καὶ βασιλέα ἄκρως δυνατόν, ἄκρως σοφόν, ἀγαπητικόν, συντροφιασμένον ὁμοῦ μὲ ὅλους τοὺς ὶδικούς του ἀγγέλους καὶ ἁγίους. Μετὰ ταῦτα συλλογίσου, ὅτι αὐτὸς ὁ Βασιλεὺς προσκαλεῖ εἰς τὸν πόλεμον ὅλους τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους ὁμοῦ καὶ ἐσένα, καὶ ἀποφασιστική του γνώμη καὶ τὸ τέλος ὁπου μᾶς προσκαλεῖ εἶναι, διὰ νὰ πολεμήση αὐτὸς τοὺς ἰδικούς του καὶ ἰδικούς μας ἐχθρούς, δηλ. τὴν σάρκα τὸν κόσμον καὶ τὸν διάβολον, ὅμως μὲ τοῦτον τὸν νόμον αὐτὸς ὅπου εἶναι ὁ βασιλεὺς νὰ πηγαίνη εἰς τὸν πόλεμον ἐμπρὸς άπὸ ὅλους, καθὼς εἶναι γεγραμμένον (Ἡσ. με΄ 2). Καὶ ἐν΄ ὅσω μὲν στέκη ὁ πόλεμος αὐτὸς νὰ εἶναι ὁ πρῶτος εἰς τὸ νὰ ὑποφέρη τὰς ζημίας καὶ τὰ βάσανα τῆς ζωῆς, αὐτὸς νὰ εἶναι ὁ πρῶτος εἰς τοὺς κινδύνους τῆς μάχης καὶ αὐτὸς νὰ εἶναι ὁ πρῶτος εἰς τὸ νὰ δέχεται τὰς πληγάς.

Καὶ βλέπε τοῦτο πως εἶναι ἀληθινόν. Διότι ὁ μὲν Κύριος ἦλθεν εἶς τὸν κόσμον τοῦτον καὶ ζήσας μὲ πτωχείαν, μὲ θλίψεις, μὲ καταφρόνησες καὶ ἀποθανὼν μὲ ἕνα σταυρικὸν θάνατον, ἐνίκησε τὸν κόσμον δι΄ ὅ ἔλεγε «Θαρσεῖτε ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ἰω. ις΄ 33) ἐνίκησε τὸν διάβολον, δι΄ ὅ ἔλεγε «νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου, νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω» (Ἰω. ιβ΄ .31), ἐνίκησε καὶ τὴν σάρκα δι΄ ὅ ὁ Παῦλος ἔλεγεν «ὁ Θεὸς τὸν ἑαυτοῦ Υἱὸν πέμψας ἐν ὁμοιώματι σαρκὸς ἁμαρτίας κατέκρινε τὴν ἁμαρτίαν ἐν τῆ σαρκί». Τοιουτοτρόπως ἠκολούθησαν καὶ ἀναρίθμητοι ψυχαὶ εἰς τὰ θριαμβευτικὰ ἴχνη τῶν παραδειγμάτων τοῦ Κυρίου καὶ ἀφ΄ οὖ ἐπολέμησαν τοὺς ῥηθέντας ἐχθρούς, κατὰ τοὺς νόμους ὅπου εἴπαμεν, τώρα θριαμβεύουν καὶ χαίρουν ὁμοῦ μὲ αὐτὸν εἰς τὸν Παράδεισον.

Τώρα ὲσὺ τί κάμνεις ἀδελφέ; τί ἀποκρίνεσαι εἰς τὸ προσκάλεσμα αὐτὸ τοῦ πολέμου ὅπου σοῦ ἔκαμεν ὁ Κύριος; Βλέπεις πολλὰ καλὰ ὅτι ὁ μὲν πόλεμος εἶναι σύντομος ὁ δὲ θρίαμβος καὶ ἡ νίκη καὶ ἡ ἀπόλαυσις διαμένει αἰώνιος. Βλέπεις, ὅτι οἱ ἐχθροὶ ὅπου θέλει νὰ ὑποτάξη ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ἐχθροὶ ἰδικοί σου περισσότερον παρὰ ἰδικοί του, διότι ἐκεῖνον δὲν ἠμποροῦν νὰ τὸν ὑστερήσουν ἀπὸ τὴν βασιλείαν του, ἀμὴ ἐσένα θέλουν σὲ ὑστερήσει ἀπὸ τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ θέλουν σὲ κυριεύσει, ἐὰν δὲν τοὺς νικήσης. Ἔγειρε λοιπόν, καὶ κάμε μίαν μεγαλόψυχον καὶ στερεὰν ὑπόσχεσιν νὰ ἀκολουθήσης τὸν Κύριον πλέον πλησιέστερα καὶ νὰ τὸν μιμηθῆς κατὰ πάντα μὲ μεγαλοκαρδίαν, ὑποφέρωντας ὅλα ἐκεῖνα ὅπου εἶναι χρειαζόμενα διὰ νὰ τοῦ ἀρέσης μὲ τὸ νὰ στοχασθῆς ὅτι, αφ΄ οὖ πλησιάσης εἰς τὸν Θεόν σου, ἔχει νὰ σοῦ δοθῆ μία ἄκρα εὐτυχία.