Φρόντισε, ἀδελφέ, νά γνωρίσεις τόν ἑαυτό σου, νά καταλάβεις τί καί ποιός εἶσαι, γιατί τοῦτο ἀποτελεῖ τήν ἐπιστήμη τῶν ἐπιστημῶν καί τήν πιό μεγάλη σοφία. Πιό χρήσιμη καί ὠφέλιμη εἶναι ἡ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ σου, παρά οἱ γνώσεις τῆς ἀστρονομίας, τῆς φυσικῆς, τῶν μαθηματικῶν, τῆς ἰατρικῆς. Γιατί αὐτές ἐξαντλοῦνται στήν παρούσα ζωή, ἐνῶ ἡ αὐτογνωσία ἔχει προεκτάσεις καί στή μέλλουσα.
Γιά τόν ὑψηλό τοῦτο σκοπό χρειάζονται σκληρός ἀγώνας, ὀξύτατη παρατηρητικότητα, πολλή προσευχή καί ἐνίσχυση τοῦ Θεοῦ. Πρέπει νά εἰσχωρήσεις μέ τό νοῦ μέσα στήν καρδιά σου καί νά ἐξετάσεις προσεκτικά τό εἶναι σου. Ὅσο καλύτερα γνωρίσεις τήν ψυχή σου, τόν ἔσω ἄνθρωπο, τόσο καλύτερα θά γνωρίσεις καί τόν Κύριο˙ γιατί, διαπιστώνοντας τό μεγαλεῖο καί τήν ἀνωτερότητα τῆς ψυχῆς, ἀποκτᾶς καθαρότερη τήν ἐπίγνωση τῆς ἄπειρης καί ἀσύλληπτης μεγαλοσύνης τοῦ Θεοῦ.
Νά στοχάζεσαι πάντα τή συντομία καί τό ἄδηλο τέρμα τῆς παρούσας ζωῆς, συνειδητοποιώντας τήν προσωρινότητα καί τήν ἀσημαντότητά σου, γιατί αὐτός εἶναι ὁ δρόμος πού σέ φέρνει κοντά στόν Κύριο.
Ὅσο γνωρίζεις τόν ἑαυτό σου, τόσο ταπεινώνεσαι˙ καί ὅσο ταπεινώνεσαι, τόσο ἀποκτᾶς φόβο Θεοῦ, πού εἶναι ἡ ἀρχή τῆς σοφίας, κατά τό Σολομώντα (Παροιμ. 1:7).
Ἄν θέλεις νά μάθεις ποιός εἶσαι, πάρε πρῶτα ἕναν καθρέφτη καί κοίταξε μέσα τόν ἑαυτό σου. Κοίταξε καί σκέψου: Αὐτός πού βλέπεις, ὁ ἄλλος ἄνθρωπος τοῦ καθρέφτη, ἀπό τί ἀποτελεῖται; Ἀπο χῶμα καί νερό! Ὅσο ἐπίσημος, πλούσιος, ἤ ἄρχοντας ἤ σοφός κι ἄν εἶσαι, δέν ἀξίζεις περισσότερο ἀπό ἕνα πήλινο ἀγγεῖο. Ἕνα πτῶμα εἶσαι οὐσιαστικά, μιά εἰκόνα μέ λίγο χρῶμα καί κίνηση, πού σοῦ δάνεισε ἡ ζωή γιά λίγα χρόνια. Κι ἔπειτα; Ξαναγίνεσαι πτῶμα καί χῶμα! Να τι εἶσαι ὡς πρός τό σῶμα. Ἀλλα καί ὡς πρός τό πνεῦμα, ἄν βγάλεις τό Θεό καί τή χάρη Του, δέν εἶσαι παρά φίλος τῆς ματαιότητος. Ἀπό κάθε ἄποψη, δηλαδή, εἶσαι πλάσμα ταλαίπωρο καί αξιοθρήνητο, στίς βουλές σου τυφλός, στίς ἐπιθυμίες σου ἀκάθαρτος, στά λόγια καί τά ἔργα σου μάταιος, ἕνα τίποτα, ἕνα μηδέν, κι ἄς νομίζεις πώς εἶσαι κάποιος σπουδαῖος.
Ὁ πιό μεγάλος ἡρωισμός καί ἡ πιό θαυμαστή γενναιοφροσύνη βρίσκονται στήν ταπεινή ἀναγνώριση τῆς μηδαμινότητός μας. Αὐτή, ἄλλωστε εἶναι ἡ ἀρχή τῆς λυτρώσεως ἀπό πολλά πάθη καί ἐλαττώματα.
Πολλές φορές ὁ Κύριος ρωτοῦσε τούς ἀσθενεῖς. πού θεράπευε, τί ἤθελαν καί ἄν ἐπιθυμοῦσαν νά γίνουν καλά. Ὄχι πώς δέν ἤξερε τή βουλή καί τήν ἐπιθυμία τους, ἀλλά γιά νά συνειδητοποιήσουν καλύτερα τήν κατάστασή τους καί νά τήν ὁμολογήσουν ξεκάθαρα.
Τόν μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχει ὁ ἀσθενής ἐκεῖνος πού δέν γνωρίζει τήν ἀρρώστια του. Ὅσοι ἔχουν χάσει τά λογικά τους, πάσχουν ἀπό τήν πιό σοβαρή ἀσθένεια. Μά δέν τό καταλαβαίνουν οὔτε θλίβονται γι’ αὐτό, ἀλλά τούς βλέπεις νά γελοῦν καί νά χαίρονται, μέ τρόπο πού σέ κάνει νά κλαῖς. Μήπως ὅμως δέν μοιάζουν σ’ αὐτούς καί ὅσοι τάχα λογικοί ἄνθρωποι δέν γνωρίζουν τόν ἑαυτό τους καί τή φύση τους καί τόν προορισμό τους;
Τό κακό, ἀδελφέ, δέν εἶναι ἔξω ἀπό μᾶς. Μέσα μας εἶναι. Γι’ αὐτό καί τόσο δύσκολα θεραπευόμαστε, ἐπειδή δέν βλέπουμε τήν ἀρρώστια μας. Πληγές πού δέν φαίνονται καί ἁμαρτίες πού δέν ἀναγνωρίζονται, δέν διορθώνονται. Σέ τοῦτον τόν ἀγώνα ἀξίζει νά βάλεις ὅλον τόν πόθο σου καί νά ρίξεις ὅλες τίς δυνάμεις σου.
Τί εἶσαι; Ἀπό ποῦ ἦρθες; Ποῦ βρίσκεσαι καί ποῦ πηγαίνεις; Πρίν ἀπό τή σύλληψή σου δέν ὑπήρχες. Δέν ἤσουνα τίποτα. Ὁ Θεός οἰκονόμησε νά ἔρθεις στόν κόσμο κι Ἐκείνος σοῦ ἔδωσε ὅ, τι ἔχεις, τόσο τά φυσικά σου χαρίσματα, ρώμη, ὀμορφιά, εὐφυΐα, αἰσθήσεις κ.λπ. ὅσο καί τά ἐπίγεια ἀποκτήματα, πού ἐξαρτῶνται ἄμεσα ἀπό τά χαρίσματα, χρήματα, περιουσία, ἀξιώματα. Ἑπομένως, <<τί ἔχεις πού νά μήν τό ἔλαβες; Καί ἀφοῦ τό ἔλαβες ἀπό τό Θεό, γιατί καυχιέσαι σάν νά μήν τό εἶχες λάβει ὡς δῶρο;>> (Α’ Κορ. 4:7). Ἄς στοχαστούμεν, λοιπόν, κι ἐμεῖς τή μηδαμινότητα καί τή ματαιότητα τῆς ἐξουσίας πού τυχόν ἔχουμε. Ἄς στοχαστοῦμε τή βραχύτητα τῆς ζωῆς μας κι ἄς μή μένουμε προσκολλημένοι σ’ αὐτήν. Ἄς μήν κυνηγᾶμε τά ψεύτικα, γιά νά κερδίσουμε τ’ ἀληθινά, πού μᾶς ὑπόσχεται ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός.
(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: "ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ" ΕΚΔΟΣΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΣΕΛ.106 - 110).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου