ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΣ

Υπάρχουν πολλές άγρυπνες ευαίσθητες συνειδήσεις Ορθοδόξων, των οποίων όμως η φωνή και η στάση τους δεν φθάνουν στίς ακοές και στα όμματα των πολλών και έν πολλοίς αδιαφόρων πιστών. Αντίθετα προβάλλονται και μεγαλύνονται όσοι κληρικοί και θεολόγοι υμνούν και προσκυνούν το θηρίο της Αποκαλύψεως, τον θρησκευτικό συγκρητισμό του Εωσφόρου, την ισοπέδωση θρησκειών και ομολογιών, το πολυπολιτισμικό και πολυθρησκευτικό μοντέλο της δήθεν <<Νέας Εποχής>>, η οποία είχε γεράσει και φθαρεί μέσα στα πάθη της ατιμίας.
Κατά το μέτρο που εκδιώκεται ο Ιησούς Χριστός και αποχριστιανίζεται ο κόσμος, και μάλιστα ο δυτικός και <<πολιτισμένος>>, με ευθύνη του Παπισμού και του Προτεσταντισμού, αλλά και ο δικός μας εξαιτίας της αποστασίας, κατά το ίδιο μέτρο το κενό καλύπτει ο Διάβολος. Μεταλλάσεται η αλήθεια του Θεού, η αληθινή θεογνωσία του Ευαγγελίου, με το ψεύδος της νέας ειδωλολατρίας του πολυπολιτισμού και του συγκρητισμού, με συνέπεια να ατονήσει η τήρηση των εντολών και να φθάσουν οι άνθρωποι <<είς αδόκιμον νούν πεπληρωμένοι πάσης κακίας>> ακόμη και στην διάπραξη της πιο απεχθούς ακαθαρσίας του Σοδομισμού, της επαινούμενης και ασκούμενης, ακόμη και απο κληρικούς, ομοφυλοφιλίας, όπως ακριβώς παρουσιάζει ο απόστολος Παύλος την πρό Χριστού εποχή στο πρώτο κεφάλαιο της πρός Ρωμαίους Επιστολής, στήν οποία θέλουν να μας επαναφέρουν ώς δήθεν Νέα Εποχή οι του συγκρητισμού και της πανθρησκείας.
Όσες συναντήσεις και αν γίνουν του πάπα με ορθοδόξους πατριάρχες ή αρχιεπισκόπους, ή μόνη οδός επανευαγγελισμού των διαφόρων αιρετικών χριστιανών, είναι ή έν μετανοία επάνοδος, η μίμηση του Αποστόλου Πέτρου στα δάκρυα που έχυσε για την άρνηση του Χριστού, του πάπα τώρα και των προτεσταντών για την άρνηση της Αγίας Ορθοδοξίας των κοινών Πατέρων και Αγίων της πρώτης χιλιετηρίδος. Άν εξακολουθήσει να επιμένει (ο πάπας) εγωιστικά στο δήθεν αξίωμα του Πέτρου και στα κλειδιά της Βασιλείας, όπως έπραξε το 2006 κατά την επισκεψή του στο Φανάρι, σε κοσμικές φιλοδοξίες και πρωτεία, τότε δεν ισχύει το <<ποίμενε τα προβατά μου>> αλλά το <<Ύπαγε οπίσω μου Σατανά, ότι ού φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων>>.
Μέσα λοιπόν, στο κλίμα αυτό της δήθεν Νέας Εποχής, που διαμορφώνουν ο παπικός και προτεσταντικός Οικουμενισμός, με απώτερο όραμα τηνπανθρησκεία του Αντιχρίστου (ένωση όλων των θρησκειών), ο Ιησούς και η Εκκλησία του δεν κηρύσσονται ώς το μοναδικό φώς, ώς η μόνη οδός σωτηρίας, συνεργούντων δυστυχώς και συμφωνούντων και πολλών ορθοδόξων πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και επισκόπων.
Σήμερα κανείς δεν μιλά σθεναρά. Όποιος μιλά, άν δεν θεωρείται φανατικός χαρακτηρίζεται οπισθοδρομικός, στενοκέφαλος, μύωπας, αρτηριοσκληρωτικός ή ακόμη φαιδρός και γραφικός. Βεβαίως θα πρέπει να τονίσουμε δυστυχώς ότι η ορθόδοξη παραδοσιακή γραμμή υποστηρίζεται υποστηρίζεται ενίοτε με αρές, ύβρεις, θυμούς, απειλές, φωνές, ακραίες θέσεις, ατεκμηρίωτες εκφράσεις και αναληθείς υπερβολές. Και αυτό συμβαίνει διότι σιωπούν εκείνοι που πρέπει να μιλούν.... Διότι δεν μπορεί να διορθωθεί το κακό μ ένα άλλο κακό. Σήμερα, άν το κακό θριαμβεύει στόν κόσμο, αυτό οφείλεται όχι τόσο στο ότι δεν υπάρχουν έντιμοι άνθρωποι, αλλά στο ότι οι έντιμοι είναι δειλοί... Η γενιά μας θα μετανιώσει πικρά, για την αποτρόπαια σιωπή και αδιαφορία των <<καλών>>....
<<....Εντολή γάρ Κυρίου μή σιωπάν έν καιρώ κινδυνευούσης πίστεως....Λάλει γάρ, λέγει, και μή σιώπα....>>
Διά τούτο κ' αγώ ο τάλας...λαλώ!...(Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου)>

ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΒΡΑΑΜ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ