Πως θέλει η Εκκλησία τον Επίσκοπο! Τα κριτήρια εκλογής των νέων επισκόπων της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.

Πόσο μεγάλες απαιτήσεις έχει ο Χριστός μας για τους εις «τύπον και τόπον Χριστού» ευρισκομένους αντιπροσώπους του! Πόσο σκληρός και αμείλικτος είναι όταν αυτοί παρεκτρέπονται και αντί να είναι το υπόδειγμα προς μίμηση καταντούν να είναι παράδειγμα προς αποφυγήν!

Το να είναι κανείς διάδοχος των αποστόλων χωρίς να είναι διάδοχος στο ήθος και στο φρόνημά τους είναι ότι πιο επικίνδυνο και για τον ίδιο και για την εκκλησιαστική κοινότητα στην οποία ηγείται.

Η υμνολογία της Εκκλησίας μας χρησιμοποιεί -εκτός των προσωπικών- δυό γενικά απολυτίκια, για να υμνήσει τους φορείς του επισκοπικού αξιώματος. Δυό απολυτίκια που με ενάργεια και ακρίβεια περιγράφεται και καθορίζεται το είναι των αγίων επισκόπων, αλλά και συγχρόνως το δέον για κάθε φορέα του επισκοπικού αξιώματος. Ας τα μελετήσουμε.

Α . Κανόνα πίστεως, και εικόνα πραότητος, εγκρατείας διδάσκαλον, ανέδειξε σε τη ποίμνη σου, η των πραγμάτων αλήθεια’ δια τούτο εκτήσω τη ταπεινώσει τα υψηλά τη πτωχεία τα πλούσια. Πάτερ ιεράρχα … πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ σωθήναι τας ψυχάς ημών.

«Κανόνα πίστεως» Κανόνας είναι το χαράκι με το οποίο χαράζουμε ευθείες γραμμές, όπου αυτό απαιτείται. Κατ’ επέκταση κανόνας λέγεται η αγία Γραφή, γιατί βάσει αυτής πρέπει να ευθυγραμμίζουμε τη ζωή μας, όπως επίσης κανόνες λέγονται, για τον ίδιο λόγο, και οι αποφάσεις των διαφόρων οικουμενικών η τοπικών συνόδων για διάφορα θέματα της εκκλησιαστικής ζωής και πίστεως. Ο επίσκοπος λοιπόν πρέπει να είναι ο κανόνας βάσει του οποίου θα ρυθμίζουμε την πίστη μας. Δηλαδή θα γνωρίζει, θα εκφράζει, θ’ αγωνίζεται για την ορθόδοξη πίστη σε τέτοιο βαθμό, ώστε να θεωρείται ο κανόνας και το τέλειο υπόδειγμα πίστεως για το σύνολο των χριστιανών της επισκοπής του. Επίσκοπος ο οποίος δεν γνωρίζει και δεν εκφράζει το δέον για την ορθόδοξη πίστη και ζωή επιτιμάται αυστηρά κι αν δεν μετανοήσει εκβάλλεται των κόλπων της Εκκλησίας ως αιρετικός και αντίχριστος. Είναι χαρακτηριστική η φράση με την οποίαν επέπληξε ο Χριστός τον Πέτρο, όταν αυτός -για λόγους δήθεν αγάπης και ενδιαφέροντος- εμπόδιζε τον Χριστό να βαδίσει την οδόν προς το πάθος και το σταυρό. «Ύπαγε οπίσω μου, σατανά’ σκάνδαλόν μου ει’ ότι ου φρονείς τα του Θεού αλλά τα των ανθρώπων» (Ματθ. 17,23). Ο κορυφαίος μαθητής, ο μακαρισθείς υπό του Χριστού και δεχθείς θεία αποκάλυψη (Ματθ. 16,17), ο εγκαταλείψας την οικογένειά του και το επάγγελμά του χάριν του Χριστού, το στόμα των μαθητών του Χριστού, όπως ονομάζει τον Πέτρο ο ιερός Χρυσόστομος, χαρακτηρίζεται ως σατανάς!!! Πόσο μεγάλες απαιτήσεις έχει ο Χριστός μας για τους εις «τύπον και τόπον Χριστού» ευρισκομένους αντιπροσώπους του! Πόσο σκληρός και αμείλικτος είναι όταν αυτοί παρεκτρέπονται και αντί να είναι το υπόδειγμα προς μίμηση καταντούν να είναι παράδειγμα προς αποφυγήν!

«Εικόνα πραότητος» Ο Χριστός μας ήταν πράος. Ο προφήτης Ησαΐας, πολλά χρόνια πριν έρθει, τον περιέγραψε σαν άκακο, αθώο και άφωνο αρνί, που κάθεται και το σφάζουν χωρίς να διαμαρτύρεται. Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος τον έδειξε στους μαθητές του λέγοντας «ίδε ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτία του κόσμου» (Ιω.1,29). Και πράγματι ο Χριστός στην κορύφωση του πάθους του, ευρισκόμενος πάνω στον σταυρό αιμόφυρτος και αλγών κι αντιμετωπίζοντας τις ειρωνείες, τους χλευασμούς, τις ύβρεις του αλλόφρονος ιουδαϊκού όχλου, δεν νευρίασε, δεν θύμωσε, δεν αγανάκτησε, δεν καταράστηκε αλλά γεμάτος αγάπη και στοργή, πλήρης ηρεμίας και ανεξικακίας, προσευχήθηκε στον πατέρα του για τους σταυρωτές του, δικαιολογώντας τους. «Πάτερ, άφες αυτοίς’ ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. 23,34). Βεβαίως ο πράος δεν είναι αυτός που ποτέ δεν εξεγείρεται και δεν γεμίζει από ιερά αγανάκτηση. Ο ίδιος ο Χριστός ήλεγξε με πρωτοφανή σφοδρότητα τους εμπόρους που μετέβαλαν το ναό του Σολομώντος σε σπήλαιο ληστών, τον Ηρώδη τον Αντίπα, τους γραμματείς και Φαρισαίους, τον μαθητή του Πέτρο, όταν τον εμπόδιζε να βαδίσει προς το πάθος και το μαρτύριο. Ο κατά Θεόν πράος είναι αυτός που δεν νευριάζει για προσωπικά συμφέροντα και δίκαια. Εξεγείρεται όμως, όταν βλασφημείται ο Θεός και η Εκκλησία του η ο συνάνθρωπός του. Και ο επίσκοπος καλείται να είναι πράος, όταν θίγεται το προσωπικό του γόητρο και συμφέρον, και ζηλωτής και πυρφόρος, όταν υπερασπίζεται την Εκκλησία και το ποίμνιό του.

«Εγκρατείας διδάσκαλον» Θα πρέπει να είναι έργω και λόγω ο διδάσκαλος που θα εμπνέει και θα προτρέπει το ποίμνιό του να εγκρατεύεται. Ο εις «τύπον και τόπον Χριστού» ευρισκόμενος, θα πρέπει να θυμάται ζωηρά και συνεχώς την 40νθημερη απόλυτη νηστεία του Χριστού στην έρημο, τις ολονύχτιες παννυχίδες του, την συνεχή του εκδαπάνηση και καταπόνηση στο έργο του ευαγγελισμού. Ασκούσε εγκράτεια συνεχώς στην τροφή, τον ύπνο, την ξεκούραση. Πίστη, πραότητα και εγκράτεια, οι αρετές που παρουσιάζει το απολυτίκιο αυτό, είναι τρεις αρετές που αναφέρει και ο Παύλος, μαζί με άλλες βέβαια, σαν απόδειξη ότι κάποιος είναι κάτοχος του Αγίου Πνεύματος (Γαλ. 5,22). Και ο επίσκοπος πρέπει να έχει τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος και προ της χειροτονίας του και μετά. «Ανέδειξε σε τη ποίμνη σου η των πραγμάτων αλήθεια» Το ότι θεωρείται ο επίσκοπος ως κάτοχος αυτών των αρετών δεν είναι αποτέλεσμα εντέχνου διαδόσεως και διαφημίσεως η θεωρητικής επιφανειακής διατυπώσεως, αλλά εξαγγελία της αληθούς πραγματικότητας. Η εφαρμοσμένη αρετή και βίωση του ευαγγελίου ηχεί πιο δυνατά κι από σάλπιγγα, λέγει ο άγιος Χρυσόστομος, και αποκαλύπτει την αγιότητα. «δια τούτο εκτήσω τη ταπεινώσει τα υψηλά τη πτωχεία τα πλούσια» Ο πραγματικός επίσκοπος γίνεται περιφανής και ονομαστός ασκώντας και ζώντας την ταπείνωση. Η ταπείνωση είναι η στολή της θεότητας λένε οι πατέρες και όποιος ενδύεται αυτήν την θεοτίμητη ενδυμασία γίνεται φορέας του Θεού κι αποκτά, σχετικά και αναλογικά, τις ιδιότητες του Θεού. Πόσο ανυψώνεται ο ταπεινός μας το αποκαλύπτει η ιστορία, τόσο η κοσμική όσο και η ιερά. Η πτωχεία είναι μία άλλη μεγάλη αρετή, απαραίτητη για τον επίσκοπο και για τους εν γένει αγάμους αφιερωμένους, κληρικούς και μοναχούς. Η πτωχεία, η οποία είναι η θεληματική και χάριν του Χριστού ακτημοσύνη, είναι η αρετή που μας εξομοιώνει με τον Θεό. «Γινώσκετε γαρ την χάριν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ότι δι’ ημάς επτώχευσε πλούσιος ων, ίνα ημείς τη εκείνου πτωχεία πλουτήσητε» (Β Κορ. 8,9). Η πτωχεία για τον Χριστό είναι η άλλη ορολογία της κενώσεως που υπέστη για μας. Κι όμως, πόσο δοξάσθηκε, που έλαβε τη μορφή δούλου και πτώχευσε φαινομενικά από τα πλούτη της θεότητος, μας το λέγει ο Παύλος στην προς Φιλιππησίους επιστολή του (2,9-11). Έτσι και μεις, όταν πτωχεύσουμε χάριν του Χριστού, αποκτούμε τα πλούτη της πνευματικής και αιωνίου πραγματικότητας. Αποκτούμε τους «θησαυρούς της αφιλαργυρίας» που μας λέγει το απολυτίκιο του αγίου Χρυσοστόμου. Β . Και τρόπων μέτοχος και θρόνων διάδοχος, των αποστόλων γενόμενος, την πράξιν εύρες θεόπνευστε, εις θεωρίας επίβασιν’ δια τούτο τον λόγον της αληθείας ορθοτομών, και τη πίστει ενήθλησας μέχρις αίματος, ιερομάρτυς …’ πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών. Το δεύτερο απολυτίκιο, που είναι για τους ιερομάρτυρες επισκόπους, μας λέγει ότι ο επίσκοπος, τον οποίον εγκωμιάζει, έγινε διάδοχος των αποστόλων στο θρόνο τους, αφού πρώτα βίωσε και έγινε μιμητής στους τρόπους βίου και της πολιτείας τους. Απέκτησε την συμπεριφορά, τον χαρακτήρα, την βιωτή των αποστόλων και έτσι κατέστη άξιος διάδοχός τους. Η πράξη της Εκκλησίας μας, να προσκυνά ο επίσκοπος το ευαγγέλιο που κρατά ο προϊστάμενος του ναού -όταν εισέρχεται επίσημα εις το ναό- και μετά ν’ ανεβαίνει στο θρόνο, δείχνει παραστατικά και συμβολικά αυτά που αναφέρει το τροπάριο θεολογικά. Με την προσκύνηση του ευαγγελίου ο επίσκοπος κάνει ξανά την ομολογία πίστεως που έκανε στην χειροτονία του. Ομολογεί ότι δέχεται την περί πίστεως και ζωής διδασκαλία του ευαγγελίου και φυσικά την εκφράζει στη ζωή του. Το να είναι κανείς διάδοχος των αποστόλων χωρίς να είναι διάδοχος στο ήθος και στο φρόνημά τους είναι ότι πιο επικίνδυνο και για τον ίδιο και για την εκκλησιαστική κοινότητα στην οποία ηγείται. Ο εγκωμιαζόμενος επίσκοπος είχε ως βάθρο, στο οποίο στηριζότανε η διδασκαλία του, την πράξη που εμφάνιζε η ζωή του. Η περί πίστεως και βίου θεωρία που δίδασκε είχε ως στήριγμα και επιβεβαίωση την πράξη που παρουσίαζε. Ο επίσκοπος ορθοτομούσε τον λόγο περί της εν Χριστώ αλήθειας και υποστήριζε την αλήθεια του ευαγγελίου, αγωνιζόμενος σθεναρά και φθάνοντας ακόμη και στο μαρτύριο χάριν αυτής. Είναι από τους επισκόπους εκείνους που δεν κοιμήθηκαν ειρηνικά αλλά υπήρξαν ιερομάρτυρες. Μιμήθηκαν την βιωτή των αποστόλων ακόμη και στο μαρτύριο. Αυτοί οι επίσκοποι, που είχαν τις αρετές τις οποίες μας περιγράφουν τα δυό απολυτίκια, ασκούν ιεραποστολή και ποιμαντική και μετά θάνατον’ μέχρι της Β Παρουσίας. Πρεσβεύουν υπέρ ημών ακαταπαύστως να σωθούμε. Αυτή είναι η μεγάλη και διαρκής προσφορά τους. Το ν’ αγιάζουν και να σώζουν τους πιστούς και μετά θάνατον! Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΕΙΡΩΝΕΙΕΣ ΟΙ ΦΙΛΟΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ!!!

ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ: ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΥΘΟΣ
Του Κώστα Νούση
θεολόγου - φιλολόγου ΑΠΘ

Τα θεολογικά αυτά Δεκεμβριανά κλείνουν το μηνιαίο αυτό κύκλο τους. Εισερχόμεθα άλλωστε εντός ολίγου σε μια νέα χρονιά, πιο κοντά στην έλευση του αντιχρίστου, αν κρίνουμε από τα εσχατολογικά εκκλησιαστικά φαινόμενα της εποχής μας. Όταν δημοσιεύτηκε το πρώτο σχετικό κείμενο αρχάς Δεκεμβρίου, εν παρρησία ομολογώ - δεν το υπογράφω πλέον όμως! – δεν ανέμενα τον επερχόμενο εξ αυτού κατακλυσμό ούτε είχα καμιά όρεξη να κάθομαι να αναλύω φαινόμενα και να απαντώ σε ποικίλες ανοησίες. Ανάγκα (θεολογική) όμως και θεοί πείθονται! Στην πορεία κατάλαβα πόσο αυτοσχεδιάζουμε πλέον σε όλους τους τομείς οι σύγχρονοι χριστιανοί και πόσα νοσηρά φαινόμενα υποβόσκουν στην εκκλησία μας, που πάντα ήταν και είναι «χωματερή» δεχομένη παντός είδους προσωπικότητες, ψυχοπαθολογικές και ισορροπημένες, πράγμα βέβαια υγιές καταρχήν, διότι η φύση της εκκλησίας είναι αντιελιτίστικη, από την άλλη όμως και θλιβερό γεγονός, όταν βλέπεις ότι ο στόχος της να θεραπεύσει και να εξαγιάσει τα μέλη της είναι πολλάκις εκ των πραγμάτων ψιλή προσδοκία. Έτσι και το εν λόγω φαινόμενο δεν πίστευα ότι θα είναι τόσο σεσηπός. Είχε μάλιστα και άμεσες παρενέργειες. Πνευματικά τέκνα ιερέων «αφορίσθηκαν» από αυτούς, ιστολόγια ανέστειλαν τη λειτουργία τους, επανακυκλοφόρησαν ασφαλίτες… Οι αλήθειες όμως έπρεπε να ακουστούν, έστω και με το κόστος του μετεγχειρητικού άλγους.
Είπα πριν κάτι για εσχατολογικά φαινόμενα. Ιδού μερικά: εμφανίζονται ξαφνικά ζωγραφιές σε τοίχους και τα θεωρούν θεϊκά σημεία υπό τις άμεσες ή έμμεσες ευλογίες ορθοδόξων ιερέων. Βλέπεις σε θρησκευτικά περιοδικά να αυτοπροβάλλονται τινές ως χαρισματικοί (και να ισχύουν τα χαρίσματα, κατ’ αυτό τον τρόπο τα θέτουν σε κίνδυνο). Άλλοι έμαθαν πότε γεννήθηκε ο αντίχριστος και υπολογίζουν τον ερχομό του (και να το γνωρίζουν όντως, δεν ανακοινώνονται πράγματα που τρομοκρατούν τον απλό πιστό). Ήρθε άλλος και ανατρέπει τη μετάφραση των Εβδομήκοντα και ανακαλύπτει νέες κατηγορίες όντων επανερμηνεύοντας τη λανθασμένη ως τώρα υπό των Πατέρων εξηγηθείσα Αγία Γραφή! Και ενώ ο κατάλογος είναι μακρύς, όπως τον ατενίζω, πέφτει το μάτι μου σε συνώνυμο φαινόμενο : τους «αντιοικουμενιστές».
Η νέα αυτή πολιτογραφηθείσα κατηγορία πιστών δεν είναι φυσικά φαινόμενο που περιλαμβάνει μόνο τους «γνησίους ορθοδόξους». Ενεφανίσθησαν και γνησιότεροι και θα εμφανίζονται, διότι από ό,τι φαίνεται ζώντων αγίων εκλειπόντων μύρια εκκλησιαστικά δεινά έπονται.
Εννοείται ότι ο εκάστοτε «κακός Πατριάρχης», που όντως κινδυνεύει καθημερινώς και η ίδια του η ζωή, επικρίνεται και καταδικάζεται από ανθρώπους ασφαλείς σωματικώς και εν ανέσει και ευμαρεία διάγοντας. Αντί να προσεύχονται για το θείο φωτισμό και την προστασία του πνευματικού πατέρα των ορθοδόξων, τον καθυβρίζουν και ευκαίρως ακαίρως λασπολογούν επί της προσωπικής και λειτουργικής του υπόστασης. Και δίκιο να έχουν κάπου, χάνεται με τις πράξεις τους, διότι κατά τον απόστολο «μη νικώ υπό του κακού, αλλά νίκα εν τω αγαθώ το κακόν» (Ρωμ. Ιβ’ 21). Εννοείται επίσης πως οι πολιτικού-διπλωματικού χαρακτήρα εν πολλοίς κινήσεις του οικουμενικού θρόνου ούτε λαμβάνονται υπ’ όψιν από θερμόαιμους παραδοσιολάτρες, που βλέπουν σε κάθε ενέργεια, ακόμη και την ελαχίστη, προδοσίες της πίστης και υπερβάσεις των ιερών κανόνων. Καθίστανται, έστω και άκοντες, ανθέλληνες.
Το αξιοθαύμαστο και εδώ είναι ό,τι ακριβώς συμβαίνει και με τα δελτία ειδήσεων. Ενώ δηλαδή βλέποντάς τα τρομοκρατείσαι και νομίζεις ότι έχει έρθει το τέλος του κόσμου από τον τρόπο προβολής και ανάλυσης των γεγονότων, όταν βγαίνεις έξω στο δρόμο, συναντάς μια απίστευτα αντίθετη των προηκουσμένων νηνεμία και μένεις χάσκων εν απορία.


Το ίδιο ακριβώς και με τους κινδυνολογούντες «αντιοικουμενιστές», που δεκαετίες ολάκερες τώρα μας προειδοποιούν για ενώσεις εκκλησιών και αιρετικές συγκλίσεις που ουδέποτε επραγματοποιήθησαν έως άρτι - ούτε καν απλώς διετυπώθησαν σε γραπτές ανακοινώσεις, πολλώ δε μάλλον σε επίσημες διακηρύξεις προσταδίων τουλάχιστον ένωσης ή οιασδήποτε παρομοίας ουσιαστικής προσέγγισης μεταξύ ετεροδόξων και ορθοδόξων - ούτε και τις ανακάλυψαν οι επιτήδειοι δογματολόγοι τους παρά τις περί του αντιθέτου βαθύτερες προσδοκίες τους. Βέβαια έχουν ήδη κατασκευάσει αρκετές υποχωρήσεις και δογματικές αποκλίσεις επί διαλόγων, φωτογραφιών, αποσπασματικών φράσεων και άλλων συναφών. Ειδικά το προπαγανδιστικό όπλο της χρήσης παρερμηνευμένων δηλώσεων ή και μηδέποτε εκστομιζομένων υπό των δι’ αυτάς εναγομένων «οικουμενιστών» είναι μια πολύ πονεμένη ιστορία. Όπως επίσης και σε κάθε κείμενο προερχόμενο μετά από διαθρησκειακό διάλογο εντοπίζουν μύρια όσα σφάλματα εξ ουκ όντων προερχόμενα.


Κύριο όπλο τους είναι σχεδόν πάντοτε η στείρα επανάληψη φράσεων αγίων και συγκεκριμένων χιλιοπροβληθέντων ιερών κανόνων, τα οποία κατά δοκησισοφικήν θεολογικήν εμβρίθειαν αυταπατώνται -κατά το πλείστον- ότι τα ερμηνεύουν ορθώς. Το σίγουρο είναι πως διαστρέφονται οι μυριοταλανισμένοι από τον κάθε ερασιτέχνη ερμηνευτή ιεροί κανόνες και η ίδια η φύση της εκκλησίας και της αιρέσεως: η αληθινή ζωή και η κίβδηλη διαστροφή της. Πότε θα μας εξηγήσουν - πρωτίστως στον εαυτό τους - πώς γίνεται να μάχονται κατά αιρέσεων, όταν οι ίδιοι συμπεριφέρονται ως αιρετικοί; Ή μήπως οίονται ότι η αίρεση και η ορθοδοξία είναι θέματα κυρίως λεκτικών διατυπώσεων συμβόλων και ομολογιών πίστεως; Ουχί, αλλά θέματα ζωής και θανάτου, όπως θα φανεί όταν όλοι αποβιώσουμε και κριθούμε για ένσαρκα έργα και όχι άσαρκα λόγια.
Οι σοβαροί και άγιοι άνθρωποι - είδη προς εξαφάνιση - είθισται να σιωπούν και να προσεύχονται. Αυτή όμως η μυθική πλέον αντιαιρετική γενιά φωνασκεί κυρίως με αντιαισθητικό τρόπο διαταράσσοντας την εκκλησιαστική ειρήνη και θάλλει παρασιτικώς παρά νοσηροίς πνευματικοίς πατράσι. Κατέστησαν εαυτούς διώκτες οικουμενιστών ως άλλοτε έτεροι των κομμουνιστών. Η παρήχηση των όρων εν συνδυασμώ με το μήνα έξαρσης των κατ’ εμού και συναδέλφων μου επιθέσεων μας επαναφέρει στη μνήμη συρράξεις εμφυλίου χαρακτήρος και δηλοί την υπ’ αυτών έκπτωση των θεολογικών διαφωνιών σε πεζοδρομιακές πολιτικού χρώματος αντιπαραθέσεις.


Προγράφουν αναίσχυντα την ετερότητα με πιστοποιητικά θρησκευτικών φρονημάτων βαπτίζοντες κατά τη φορά του καπνού άλλους οικουμενιστές και άλλους αντίπαπες. Των προγραφών τους δεν ξεφεύγουν ούτε κεκοιμημένοι. Συνήθως άπαντες οι απερχόμενοι εκ της ζωής Πατριάρχες θεωρούνται «στοϊκοί φιλόσοφοι» – ο νοών νοείτω – επί παραδείγματι η αμφισβήτηση τελευταία ωσεί χείμαρρος ανά την Ελλάδα εκβρασθείς κατά του αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης τον οποίο εγκαλούν μετά θάνατο για οικουμενιστικές προδοσίες και τα προλαληθέντα, αγνοούντες το στοιχειώδες ότι ένας «στοϊκός» ουδέποτε θα καθόταν να μαρτυρήσει για το ποίμνιό του αλλά και σε κάθε άλλη περίπτωση πως το αίμα του μαρτυρίου εξαλείφει και αυτές τις εικαζόμενες εν προκειμένω αμαρτίες, συν τω αυτονοήτω ότι ασφαλέστερο είναι να τιμάς ως άγιο έναν υπό της επισήμου εκκλησίας ανακηρυχθέντα και μη όντα, παρά να βλασφημείς κατά ενός όντως αγίου τον οποίο τινες αμφισβητούν. Αλλά μην πάμε μακριά. Μήπως ακόμα δεν αμφισβητείται ο άγιος Κων/νος;
Ένα ακόμη χαρακτηριστικό τους είναι η ημιμάθεια έως και εγκληματική θεολογική τους αμάθεια. Οι πλείστοι εξ αυτών αγνοούν ποιον και γιατί ακριβώς μάχονται. Κατατάσσονται στον αντιαιρετικό αυτό στρατό απλώς και μόνο γιατί άκουσαν. Το τι ξέρουν είναι άλλη αλγούσα ιστορία, αρκετή όμως για να τους βγάλει στα χαρακώματα. Όμως ηχεί ευχάριστα στα αφτιά τους η ιδέα της σωτηρίας από τους κακούς δυτικούς και όποιους άλλους. Το μεράκι της Εκκλησίας να επανασυναγάγει εις εν τα πεπλανημένα τέκνα της συνιστά κατ’ αυτούς αμάρτημα. Όλως παραδόξως όμως δε συναισθάνονται το δικό τους ιουδαΐζον αμάρτημα: της περιχαράκωσης της σωτηρίας στα σύνορα της Ελλάδας και δη στις φατρίες των ολιγίστων «αντιοικουμενιστών»!
Εγκαλούν για κοσμικότητα τους οικουμενιστάς και φιλαργυρία, πράγματα που βαρύνουν τους πλείστους και εξ αυτών. Αυστηρότεροι και των αγιορειτών πατέρων, που εδώ και δεκαετίες ακολουθούν προς τους αλλοδόξους μια στάση ιδιαζόντως αγαπητική, διαλλακτική και διακριτική. Θαυμάζουμε στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του καθολικού μοναχού Λορέντζο Ντιλέττο «Οδοιπορία στο Άγιο Όρος: το ημερολόγιο ενός ρωμαιοκαθολικού μοναχού» (Εστία 2003) το πώς εφιλοξενείτο προ δεκαετιών εισέτι σε αγιονορείτικες μονές και μάλιστα ελάμβανε εξ αυτών και αντίδωρο (άκουσον και φρίξον δηλαδή για τους εν λόγω μυθικούς).
Ο πολύτλας όρος «οικουμενισμός» από την άλλη. Προτείνω να μη χρησιμοποιούν κάποιοι τόσο αβίαστα ένα ορισμό άδοντα και βοώντα την ίδια τη φύση της εκκλησίας. Υπάρχουν τόσες ωραίες λέξεις, όπως θρησκευτικός συγκρητισμός, διαθρησκειακή παγκοσμιοποίηση και άλλες πολλές. Συνιστώ ταυτόχρονα να μην εκνευρίζονται οι υπό αθεολογήτων και κρετίνων κεχαρακτηρισμένοι ως οικουμενιστές αλλά να το διασκεδάζουν και να το εκλαμβάνουν, ως καγώ, σαν μια τιμητική προσφώνηση.
Ηθικολόγοι, ευσεβιστές, δοσιλογόφρονες, αγράμματοι, γραφικοί, ανεγκέφαλοι. Χαρακτηριστικά αρκετών εκ των μυθικών αυτών πολεμάρχων του Θεού. Θυμήθηκα - για να παραδειγματολογήσω και να μη θεωρηθεί ότι γενικολογώ - ένα φαιδρό τύπο που σε σχόλιό του προ ημερών διέστρεψε παντελώς τα λόγια ενός φίλου μου από μια δημοσιευθείσα υποστηρικτική εις εμέ επιστολή του και θεώρησε πως εγώ βάλλω κατά της παρθενίας των αγίων (!) μέσα σε ένα απίστευτο κρεσέντο ηθικισμού και γελοιότητος. Ταυτοχρόνως αναφέρθηκε ότι «ανοήτως» δημοσίευσα όλη την επιστολή η οποία με εκθέτει, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι όλοι έχουμε τις δικές του ευσεβιστικές φοβίες με τις λέξεις μη και κακοχαρακτηρισθούμε και πως όλοι διακατεχόμεθα από το αυτό φασιστικό λογοκριτικό πνεύμα του ιδίου και των συν αυτώ. Eυτυχώς ο πειρασμός της αυτοδικίας υπερβαίνεται ενίοτε όταν απέναντί σου έχεις υπανθρώπους ανάξιους του απλώς πτύειν επ’ αυτών. Έγινε σαφές ότι κύριο χαρακτηριστικό της πλειοψηφίας τους είναι η μη κατανόηση και άλλοτε η συκοφαντική διαστρέβλωση των λόγων των κατά φαντασίαν εχθρών τους. Οι μάλλον το ακαταλόγιστον έχοντες εις καταλόγους αιρετικών συναριθμούν άπαντας τους μη μετ’ αυτών συντασσομένους.
Σχιζοφρενικοί πολέμιοι των δυτικών πάσχοντες από το όμοιο δικανικό εκ δύσεως θεολογικό πνεύμα, αφού βλέπουν την εκκλησία ως κοινό νομικό καθίδρυμα εκ του οποίου πηγάζουν διατάξεις αφορισμού των παραβαινόντων ιερούς νόμους. Οι ίδιοι επέχουν θέσεις ιεροεξεταστών αδέκαστων διαφυλασσόντων τη θεία προσβληθείσα υπό των αιρετικών τάξη. Μη υποπτευόμενοι το νόμο της αγάπης, διά του οποίου η εκκλησία ελκύει πάντας και εν τω οποίω μάχεται κατά των δαιμονικών δυνάμεων.
Παρενθέτω μια συγκλονιστική συνομιλία του αγίου Σιλουανού του αθωνίτου με αρχιμανδρίτη υπεύθυνο ιεραποστολικού έργου μεταξύ των ετεροδόξων:
«Ο αρχιμανδρίτης αυτός σεβόταν πολύ το γέροντα… Ο γέροντας τον ρώτησε πώς κηρύττει. Ο αρχιμανδρίτης, νέος και άπειρος ακόμη, με υπερβολικές μάλλον χειρονομίες απάντησε νευρικά:
- Τους λέω: η πίστη σας είναι διεστραμμένη. Όλα σ’ εσάς είναι διεστραμμένα, όλα ψεύτικα, κι αν δε μετανοήσετε, δεν θα σωθείτε.
- Σαν τ’ άκουσε ο Γέροντας τον ρώτησε:
- Πέστε μας όμως, άγιε αρχιμανδρίτα, αυτοί πιστεύουν στον Κύριο Ιησού Χριστό πως είναι ο αληθινός Θεός;
- Αυτό το πιστεύουν.
- Και τιμούν την Παναγία;
- Την τιμούν, αλλά διδάσκουν λανθασμένα πράγματα γι’ αυτήν.
- Και τους αγίους τους παραδέχονται;
- Ναι, τους παραδέχονται, αλλά από τότε που αποσχίσθηκαν από την εκκλησία τι αγίους μπορεί να έχουν;
- Κάνουν ακολουθίες στις εκκλησίες, διαβάζουν το λόγο του Θεού;
- Ναι, και ναούς έχουν και ακολουθίες, μα αν τις βλέπατε πόσο υστερούν οι ακολουθίες τους από τις δικές μας, πόσο ψυχρές, πόσο άψυχες είναι!
- Άγιε αρχιμανδρίτα, η ψυχή τους αισθάνεται πως πράττουν σωστά που πιστεύουν στο Χριστό, που τιμούν την Παναγία και τους Αγίους, που τους επικαλούνται στις προσευχές τους. Γι’ αυτό, όταν τους λέτε πως η πίστη τους είναι νόθη, δεν θα σας ακούσουν. Αν όμως τους λέγατε πως καλά κάνουν που πιστεύουν στο Θεό, πως καλά κάνουν που τιμούν την Παναγία και τους αγίους, που πηγαίνουν να λειτουργηθούν στις εκκλησίες και που προσεύχονται στα σπίτια τους, πως καλά κάνουν όταν διαβάζουν το λόγο του θεού και τα λοιπά, έχουν όμως εδώ και εκεί λανθασμένες θεωρίες και πρέπει να τις διορθώσουν και τότε όλα θα είναι καλά και θεάρεστα και έτσι με τη χάρη του Θεού όλοι θα σωθούμε… «Ο Θεός αγάπη εστίν» και γι’ αυτό το κήρυγμα πρέπει να βγαίνει πάντα από την αγάπη. Τότε θα ωφεληθεί και αυτός που κηρύττει και αυτός που ακούει. Αν τους κατακρίνετε όμως, τότε η ψυχή του λαού δεν θα σας ακούσει και δεν θα προέλθει όφελος» (εκ του βιβλίου ‘O άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης’ του αρχιμανδρ. Σωφρονίου Σαχάρωφ).
Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι ο Γέροντας Σιλουανός τόνιζε ότι «να προσεύχεσαι για τους ανθρώπους σημαίνει να χύνεις αίμα». Ο καθένας επομένως κατά συνείδηση ας ακολουθήσει είτε το πνεύμα των αγίων είτε εκείνο των αγρίων.

Μισαλλόδοξοι κατά αλλοδόξων. Μνημονεύω την παραβολή του μεγάλου δείπνου (Λουκ. ιδ’ 15-24), μήπως εκ των άκρων που ζηλώσαμε εμείς οι με τη βούλα ορθόδοξοι χάσουμε τις θέσεις μας στη Βασιλεία του Θεού και τις αναπληρώσουν οι «ανάπηροι δογματικώς» εκ δύσεως και εξ άλλων θρησκειών αδελφοί μας, αφού εμείς είμαστε πνευματικά εμπεπλησμένοι και αυτάρκεις.
Αναλώνονται σε δογματικές έριδες και λησμονούν την πνευματική ζωή, όπως κατά κύριο λόγο οι ζηλωτές που αντικατέστησαν τη Χριστολογία με αντιχριστολογία, παπολογία και πολεμολογία. Θύματα όλοι μας του αρχεκάκου εχθρού, του όντως όντος εχθρού στόχον έχοντος τη διαίρεση του εκκλησιαστικού σώματος και την κόλαση των πάντων.
Μύθος εναντίον λόγου; Ιδέες εναντίον ζωής; Λαός με πλούσια αρχαία μυθολογία. Κάποιοι βάλθηκαν να περάσουν και στη νεοελληνική… Καλή χρονιά σε όλους!

Ο κ. Νουσης μετα την αναμονή της πτώσεως των αντιοικουμενιστών όπως τους αποκαλεί, δεν φαίνεται να περιμένει αλλά συνεχίζει την πορεία του λέγοντας <<δεκαετίες ολάκερες τώρα μας προειδοποιούν για ενώσεις εκκλησιών και αιρετικές συγκλίσεις που ουδέποτε επραγματοποιήθησαν έως άρτι - ούτε καν απλώς διετυπώθησαν σε γραπτές ανακοινώσεις, πολλώ δε μάλλον σε επίσημες διακηρύξεις προσταδίων τουλάχιστον ένωσης ή οιασδήποτε παρομοίας ουσιαστικής προσέγγισης μεταξύ ετεροδόξων και ορθοδόξων >>.
Δηλαδή κ. Νούση μου τα ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΑ είναι ανύπαρκτα, οι ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ το ίδιο, η ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΝΩΣΗ του πατριαρχείου Αντιοχείας με Μονοφυσίτας και με γραπτή εγκύκλιο κιόλας είναι ανύπαρκτη, τα μεμονωμένα ΚΟΙΝΑ ποτήρια όπως τελευταία του Ρουμάνου που δημοσιεύθηκε, η του κ.Μπέη, η τα έκτροπα της Ραβένας τα οποία δημοσιεύθηκαν και απο εφημερίδες είναι ανύπαρκτα όλα αυτά;;
Οι συμπροσευχές εμπρός στο είδωλο της Μητέρας Γής;
Η συμμετοχή εις το Π.Σ.Ε που προυποθέτει την ΙΣΟΤΗΤΑ μεταξύ των μελών της;; είναι ανύπαρκτο και αυτό;; Το οτι όλες οι θρησκείες κατέχουν ενα ΚΟΜΜΑΤΙ αληθείας όπως ομολογούν οι οικουμενιστές και αυτό ανύπαρκτο;;
Και άλλα πολλά και χειρότερα που δημοσιεύονται κατα καιρούς;;
Το μόνο που μπορούμε να πούμε ειναι οτι λυπόμαστε για την όντως αλλοίωση του Ορθοδόξου φρονήματος θεολόγων και κληρικών κατα τις προσταγές της Νέας εποχής!

ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Τι επιβάλλεται να ακολουθή ο Ορθόδοξος Χριστιανός έν τή τηρήσει του Ευαγγελικού και κανονικού θείου Νόμου; Τήν ακρίβειαν, ή την οικονομίαν; Η Ορθόδοξος Εκκλησία <<ουδέ παρά τούς κειμένους όρους και νόμους πράττειν τι και λέγειν ανέχεται>> (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 985). Ο Ορθόδοξος Χριστιανός ασπάζεται την <<ακρίβειαν ού μόνο κατά την πίστιν, αλλά και κατά τους Κανόνας>> (τού αυτού, PG. 99, 1001). Διό <<φυλαττέσθωσαν ακριβώς οι κανόνες>> (Γρηγορίου Θεολόγου, PG. 37, 264), κάθ' ότι, ώς λέγει ο Μ. Βασίλειος, υπεύθυνοι έσμεν <<δουλεύειν ακρίβειαν Κανόνων>> (PG. 32, 669). Πλήν όμως, δέον να αποδεχώμεθα <<και τάς Αγίων κατά καιρόν οικονομίας>> (Θεόδωρου Στουδίτου, PG. 99, 1005), οίτινες εχρήσαντο τούτων <<τό μέν φειδόμενοι τών ασθενεστέρων και και κακούντων, τό δέ μικρόν υπενδιδόντες κυβερνητικώς, ίνα το ζητούμενον μικρόν ύστερον αντιλάβωσι κατόρθωμα>> (τού αυτού, PG. 99, 1009). Διότι <<οικονομία εστίν εκούσιος μεγέθους συγκατάβασιν πρός σωτηρία τινών επιτελουμένη>>, ώς γράφει ο Αναστάσιος ο Αντιοχείας (PG. 89, 77). Τέσσαρες είναι οι όροι της οικονομίας. Πρώτος, τό μή <<τί τών κειμένων (θείων εντολών) αθετείν καθόλου>> (Θεόδωρου Στουδίτου, PG. 99, 984). Ενταύθα ισχύει ο λόγος του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου <<Οικονομητέον γάρ ένθα μή παρανομητέον>> (Πηδάλιον, σ. 56). Ούτω φειδόμεθα των ασθενεστέρων και ανάγομεν <<αυτούς δι' επιμέλειας επί την τελειότηταν>>, <<χωρίς του παριδείν εντολήν Θεού>> (Μ. Βασιλείου, PG. 31, 761). Δεύτερος όρος είναι η διάθεσις, όπως μη καταλύεται η ακρίβεια. Ότε δέ αύτη χαλαρούται έξ ανάγκης <<κατά καιρόν και λόγον >>, δέον ίνα μη υπάγεται τις <<πρός το σφοδρότερον >> ατελές, με συνέπειαν να ζημιούνται <<τα τελεώτερα>> (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 984). Τρίτος όρος, το πρόσκαιρον. <<Τούτο γάρ η οικονομία, η πρός καιρόν>> (τού αυτού PG. 99, 1088). Διότι, ώς λέγει ο Θεοφύλακτος, <<ο κατ' οικονομίαν ποιών τι, ούχ ώς απλώς καλόν τούτο ποιεί, άλλ' ώς πρός καιρόν χρειώδες>> (Πηδάλιον, σ. 56). Τέταρτος δέ όρος είναι ή η μετάνοια εκείνου, χάριν του οποίου γίνεται η οικονομία, και η επιστροφή του πρός την σώζουσα τάξιν της ακρίβειας ή, έν περιπτώσει αμετανοησίας τούτου, η επανάκαμψις του ασκούντος την οικονομίαν είς την ακρίβειαν. <<Ώστε της οικονομίας παρελθούσης, η ακρίβεια και οι Αποστολικοί Κανόνες πρέπει να έχουν τον τόπο τους>> γράφει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (Πηδάλιον, σ. 57). Τοιουτοτρόπως η οικονομία γίνεται η έν ανάγκη οδός πρός την ακρίβειαν του θείου Νόμου. Οικονομία, ήτις δεν άγει είς την ακρίβειαν, ουδέ συντελεί είς μετάνοιαν, αλλά αμνηστεύει την διηνεκή χαλάρωσιν της ακριβούς τηρήσεως των θείων εντολών και συντελεί είς παράβασιν του Ευαγγελικού και Κανονικού νόμου, δεν είναι η οικονομία του Θεού. Αύτη είναι η <<υπό του Σατανά οικονομία>>, ήτις χαρακτηρίζεται ώς <<αντιχριστιανική προδρομία>> (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1025).

Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ

Τίς εστίν ο Ορθόδοξος Χριστιανός; Ο κατέχων την Ορθόδοξον Πίστιν εν τη Χάριτι του αγίου Βαπτίσματος, ήτοι την Ορθοδοξίαν. <<Ορθοδοξία εστίν αψευδής περί Θεού και κτίσεως υπόληψις, η έννοια περί πάντων αληθής, η δόξα των όντων καθάπερ είσιν>> (Αναστασίου Αντιοχείας, PG. 76, 77). H έν Χριστώ γνώσις της δογματικής και ηθικής αληθείας και η έν ταύτη, πράξει και θεωρία, προαγωγή διακρίνει τον Ορθόδοξον Χριστιανόν.
Δεν είναι τέλειος Ορθόδοξος, <<άλλ' έξ ημισείας>>, λέγει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο οιόμενος (νομίζων) ορθήν έχειν την Πίστιν, μη κυβερνώμενος όμως διά των Θείων Κανόνων της Εκκλησίας (PG. 99, 989). Ο Ορθόδοξος βασίζεται επί του <<Συμβόλου της Ορθοδοξίας>> (Γρηγορίου Παλαμά, 1, 150), αποδέχεται <<πάσαν Σύνοδον Οικουμενική τε και Τοπικήν εγκεκριμένην>>, και κατέχει <<τάς παρ' αυτών εκφωνηθείσας ιεράς και κανονικάς διατάξεις ασφαλώς>> (Θεόδωρου Στουδίτου, PG. 99, 1005).
Οι Ορθόδοξοι είναι οι <<της Καθολικής (Ορθοδόξου) Εκκλησίας τρόφιμοι>> και των έν Ταύτη Αγίων του Θεού, οίτινες λάμπουσιν <<ώς φωστήρες έν κόσμω, λόγον ζωής επέχοντες>> (Φιλ. β΄ 15). Επειδή δέ <<ουδεμία κοινωνία φωτί πρός σκότος, ούτε έν τώ μέρει των Ορθοδόξων τετάξεται ο μη κοινωνών τη Ορθοδοξία, κάν έν τη εσχάτη ώρα>> (Θεόδωρου Στουδίτου, PG. 99, 1597). Διό <<πάς ορθοδοξών κατά πάντα, πάντα αιρετικόν, δυνάμει, κάν ού ρήματι, αναθεματίζει >> (Θεόδωρου Στουδίτου, PG. 99, 1088), πρός σωτηρίαν.
Πίστις Ορθοδοξίας σημαίνει σωτηρίαν. Διά τούτο ο Μ. Αθανάσιος προτρέπει <<όθεν, αγαπητοί αδελφοί, υπομιμνήσκομεν και προτρεπόμεθα υμάς πρό πάντων την ορθήν Πίστιν της καθολικής Εκκλησίας κατέχειν>> (ΒΕΠΕΣ, 31, 80).

ΕΙΡΩΝΕΙΕΣ ΚΑΙ <<ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ>> ΦΙΛΟΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ!

του Κώστα Νούση,θεολόγου - φιλολόγου ΑΠΘ

Μετ’ εκπλήξεως ακούω τις τελευταίες ημέρες νέες αντιδράσεις του τύπου «ποιος είναι αυτός που τα βάζει με τα μεγαθήρια». Είναι εις νέος καινοφανής τρόπος κατακρήμνισης της του αντιπάλου επιχειρηματολογίας επί τη βάσει της απαξίωσης της προσωπικής αξίας του εναντίου κατ’ αντιπαράθεση με εγνωσμένου βεληνεκούς αντίπαλα δέοντα. Τακτικές γνωστές από άλλους χώρους, κοινές και τετριμμένες, μάλιστα πολύ φθηνές σε τελική ανάλυση, αποδεικνύουσες για μια ακόμη φορά την αδυναμία αντιπαραβολής επί της ουσίας και τα ισχνά θεμέλια της θέσεως των αντιφρονούντων.

Πάντως δεν ξέρω αν τα έβαλα με μεγαθήρια αλλά σίγουρα προέβαλαν κεφαλήν απέναντί μου τινά «θηρία» ωσεί λαγωοί εξερχόμενοι εκ των υπό γην φωλεών τους και πάραυτα επιστρεφόντων εις αυτάς - συνήθως πνευματικά τέκνα παπίσκων πνευματικών διεκδικούντων το αλάθητο σε έργα και λόγια - που βγάζουν οιμωγές αγανάκτησης και φόβου εκ της προερχομένης εξ εμού – ως φαντάζονται – απειλής, μάλλον εκ των αποκαλυπτικών της εσωτερικής των ακτινογραφίας – ως φαίνεται – λόγων μου, τα οποία δεν είναι τόσο κυρίως προσωπική μου τοποθέτηση, όσον αρυόμενα εκ των λαγαρών ναμάτων της ορθοδόξου εκκλησιολογίας.

Ποια είναι δε τα ισχυρά χαρτιά των «ομολογούντων» ; Οι δυο γνωστοί πανεπιστημιακοί. Ουδέποτε όμως ο γράφων είχε πρόθεση να κάνει το δάσκαλο ή να συγκριθεί με άλλους παρά μόνο να μαρτυρήσει περί της απολεσθείσης ορθοδόξου εκκλησιολογίας, ενός χώρου αυτοσχεδιασμού από τον πάσα ένα (κατά κυριολεξίαν), ενώ πρόκειται για πολύ σοβαρό θέμα πίστεως, για να μην πω θέμα δογματικής. Η αρχική μου απορία είναι ποιοι βαφτίζονται και από ποιους τιτάνες και με τι κριτήρια. Μέτρο πάντων είναι ο λόγος του Θεού και όχι η προσωπική αξία ή αγιότητά μας. Κριτήριο όμως δυστυχώς κεντρικό για χριστιανούς αυτών των ιδεολογικών αποχρώσεων είναι το δόγμα: « ο μη ων μετ’ εμού εν πλάνη εστί», ως ορθότατα σχολίασε γραπτώς εν τω διαδικτύω προσφάτως εις εκ των ελαχίστων υποστηρικτών μου ανωνύμως. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί συμφωνούν και θα ήθελαν να τολμήσουν να εκφρασθούν αλλά σιωπούν δια τον φόβον των Ιουδαίων – να μη χαρακτηρισθούν ως οικουμενιστές ή χάσουν οι ιερωμένοι την πνευματική τους πελατεία. Μην ξεχνάμε ότι οι παραδοσιακοί διατηρητέοι και οι ανεγκέφαλοι πιστοί βαφτίζουν όποιον θέλουν οικουμενιστή - θύμα τους και εγώ - αλλά και αντιοικουμενιστή αντιστρόφως. Τους τελευταίους μάλιστα έχουν ήδη μέσα τους – και έξω τους βεβαίως με δηλώσεις και κινήσεις λατρείας – αγιοποιήσει όντας εν ζωή.

Δυστυχώς η εκκλησιολογία είναι ένας χώρος πειραματισμού και αυθαιρεσίας κατά το δοκούν εκάστου, με αποτέλεσμα έκτροπα λίαν επικίνδυνα – ως η προκειμένη περίπτωση – πολλάκις δε και ευτράπελα. Θυμάμαι τα χρόνια του εκκλησιαστικού της Λάρισας, τότε που υπήρξε περίοδος κατά την οποίαν άλλοι μνημόνευαν το μακαριστό Θεολόγο, άλλοι τον υπό της συνόδου διορισθέντα, άλλοι την Ιερά Σύνοδο εν συνόλω και άλλοι, πιο «διπλωματικοί», άφηναν το χώρο της μνημόνευσης του επισκόπου κενό, δίδοντας έτσι την ελευθερία εις ένα έκαστον να συμπληρώσει κατά συνείδηση το υπό σιωπήν παραδιδόμενον μυστήριον! Φαινόμενα που και σήμερα συναντούμε στις πολυάριθμες συνόδους απεσχισμένων του ενός σώματος του Χριστού παλαιοημερολογιτών, οίτινες διεκδικούν τη μοναδικότητα της επί γης ιστορικής παρουσίας της εκκλησίας και την αποκλειστικότητα της διατήρησης ανοθεύτου της παραδόσεως από το μίασμα του οικουμενισμού και πάσης άλλης αιρέσεως. Μάλιστα επινόησαν και τη νεοφανείσα αίρεση του νεοημερολογητισμού – όπως άλλοι επινοούν το φαναριώτικο νεοοικουμενισμό, παράλληλοι βίοι – ανάγοντας το θέμα των δεκατριών ημερών σε μέγα δογματικό ζήτημα, αγνοούντες ότι η ειδωλολατρική προσκόλληση στο χρόνο καθιστά τους ιδίους εκτεθειμένους δογματικώς – η Εκκλησία είναι ζων Σώμα Χριστού, τον οποίο και μόνο προσκυνά, και μπορεί να χρησιμοποιήσει ακόμη και ημερολόγιο προερχόμενο από παγανιστική πρωτόγονη φυλή του Αμαζονίου, αρκεί να εξυπηρετεί το λειτουργικό της χρόνο και εν γένει σκοπό. Μπορούμε λοιπόν σε μια ιστορική μητρόπολη να συναντήσουμε καμιά δεκαριά μητροπολίτες και αυτονομημένους κατώτερους κληρικούς, λες και το σώμα της εκκλησίας είναι πολυκέφαλο τέρας. Πράγματα βλάσφημα και εγκληματικά επί του ενός Σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας. Ζηλούντες τη δόξα αυτών ανεφάνησαν νέοι «γνήσιοι ορθόδοξοι» που με προχειρολογίες και άτακτες ακτιβιστικές εφορμήσεις θέτουν σε κίνδυνο την εκκλησιαστική ισορροπία. Για να στηρίξουν μάλιστα τους ακροβατισμούς τους είναι ικανοί να ανασύρουν από τα συρτάρια της εκκλησιαστικής ιστορίας περιπτώσεις διακοπής αρχιερατικών μνημονεύσεων και έτσι εν τη συνειδήσει τους όχι μόνον αναπαύονται αλλά και εξαγιάζονται.

Χρόνια τώρα προσπαθούν να πολεμήσουν τον αόρατο εχθρό τον εκ του Φαναρίου προερχόμενον, παραπέμποντάς μας στην παράλληλη χρόνια αναμονή του ελληνοτουρκικού πολέμου και την εξ αυτής πρόνοια συγκέντρωσης τροφίμων, αλλά και στην ομώνυμη αναμονή του αντιχρίστου και την εξ αυτής αναζήτηση καταφυγίων και κατασκευής κρησφυγέτων σωτηρίας. Ας αναλογιστούν τινές σε ποιους χώρους απαντώνται ανάλογα φαινόμενα, ώστε να κατανοήσουν την ομοιότητα των αντιδρώντων κατά «οικουμενισμού».

Ο χώρος της εκκλησίας δεν είναι τόσο στενός όσο θα θελαν μερικοί, για να χωράει μόνον ολίγιστες φατρίες και αυτοκεχρισμένους καθαρούς. Ούτε επίσης είναι ξέφραγο αμπέλι να αλωνίζει κανείς κατά βούλησιν ιδίαν αλλά ουχί θείαν. Ο ρόλος του επισκόπου είναι λίαν ευαίσθητος, όσο και η εκκλησιολογική συνείδηση των αγίων. Θεωρώ ότι η στάση τους πρέπει να αποτελεί οδοδείκτη στην πορεία πάντων ημών των υπολειπομένων πνευματικώς, για αυτό άλλωστε και τους χρησιμοποίησα κατά κόρον ως παράδειγμα στα ως τώρα σχετικά γραφόμενά μου.

« Η Εκκλησία ιδρύθηκε από τον Θεό και στερεώθηκε διά του αίματος των μαρτύρων. Και όμως πολλοί την πολεμούν και τη συκοφαντούν, χωρίς να διδάσκονται από την ιστορία ότι όσοι την επολέμησαν εχάθησαν, ενώ αντιθέτως εκείνη έχει ανυψωθεί μέχρι του ουρανού. Διότι η Εκκλησία, όταν πολεμείται, νικά. Όταν σκέπτονται εναντίον της κακά, αυτή εξαγνίζεται, όταν υβρίζεται, γίνεται πλέον λαμπρά. Δέχεται πολλάκις επιθέσεις, όμως δε νικάται ποτέ, κλυδωνίζεται μεν, χωρίς όμως να καταποντίζεται, υφίσταται διάφορα κακά, δε ναυαγεί όμως ουδέποτε. Παλαίει, χωρίς ποτέ να ηττάται» (άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος).

Η αλήθεια σίγουρα δεν έχει ανάγκη ανθρωπίνων ερεισμάτων. Αυτό άλλωστε θα φανεί, όταν το εν λόγω οικοδόμημα το οποίο έκτισαν κάποιοι πάνω σε δύο κυρίως «ακρογωνιαίους λίθους», αφαιρουμένων αμφοτέρων ή και ενός μόνον εξ αυτών, θα καταρριφθεί ως χάρτινος πύργος.

To παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στο: http://religiousnet.blogspot.com/


Κυριε Νούση μου ωραία αγωνία και προσδοκία εχετε!! Γράφει ο κ. Νούσης <<Η αλήθεια σίγουρα δεν έχει ανάγκη ανθρωπίνων ερεισμάτων. Αυτό άλλωστε θα φανεί, όταν το εν λόγω οικοδόμημα το οποίο έκτισαν κάποιοι πάνω σε δύο κυρίως «ακρογωνιαίους λίθους», αφαιρουμένων αμφοτέρων ή και ενός μόνον εξ αυτών, θα καταρριφθεί ως χάρτινος πύργος>>.
Να είστε σίγουρος κ. Νούση μου και να αναμένετε την πτώση τους, μόνο απο την αναμονή σας αυτή δυστυχώς δεν βλέπετε τις ΜΕΓΑΛΕΣ πτώσεις αυτών που υποστηρίζετε!!

Ιδρύθηκε στη Φραγκφούρτη το "Συμβούλιο των Θρησκειών" !!!

Πρώτος πρόεδρος ο ιερέας της Ι.Μητροπόλεως Γερμανίας Αρχιμ. Αθηναγόρας Ζηλιασκόπουλος. Την 1η Απριλίου 2009 ιδρύθηκε στη Φραγκφούρτη το "Συμβούλιο των Θρησκειών". Πρώτος πρόεδρος εξελέγη ο ιερέας της Ι.Μητροπόλεως Γερμανίας Αρχιμ. Αθηναγόρας Ζηλιασκόπουλος. Το "Συμβούλιο των Θρησκειών" ιδρύθηκε παρουσία εκπροσώπων 9 διαφορετικών θρησκευτικών κοινοτήτων και έχει 23 μέλη διαφορετικών θρησκειών: χριστιανούς, ιουδαίους, μουσουλμάνους, βουδιστές και ινδουιστές

Χορηγός του Νίκολα Γκρουέφσκυ ο Πάπας.

Ο Πάπας εκφώνησε το καθιερωμένο χριστουγεννιάτικο μήνυμα σε όλες τις γλώσσες μεταξύ αυτών και την υποτιθέμενη "Μακεδονική".Δεν μπορώ να ακούω έναν θρησκευτικό ηγέτη να αναφέρεται στην γλώσσα και το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας να μην απαντά.. Παρακαλούμε ή μάλλον απαιτούμε άμεση απάντηση από το Υπουργείο Εξωτερικών ή πείτε μας τουλάχιστον ότι η "Μακεδονία" (ξε)πουλήθηκε;; να το ξέρουμε, ώστε να μην αγωνιζόμαστε τσάμπα για κάτι που δεν μας ανήκει πλέον. Η κατάσταση είναι τραγική. Το μήνυμα αυτό του Πάπα ακούγεται σε όλον τον κόσμο σε εκατομμύρια ανθρώπους. kontaritrelokuneli Συνάντηση Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ' με τον πρωθυπουργό τον Σκοπίων Νίκολα Γκρούεφσκυ στο Βατικανό το Μάιο του 2008. ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ. Το Μακεδονικό πρώτα κατεσκευάσθη από την Παπική προπαγάνδα και αργότερα αξιοποιήθηκε από τον Πανσλαβισμό, την Κομμουνιστική Διεθνή και τον Τιτο. Ο­πως γράφει ο Γαλλος ιστορικός Ζωρζ Καστελλάν στο βιβλίο του « Ιστορία των Βαλκανίων» (ελλην. εκδ. Γκοβόστη), για πρώτη φορά η ιδέα ότι υπάρχει Μακεδονικό έθνος σλαβικής καταγωγής, δηλαδή ανεξάρτητο από τον Ελ­λη­νι­σμό, εμφανίσθηκε στο βιβλίο «Το βασίλειο των Σλάβων» του Παπικού μισσιοναρίου -προπαγανδιστού Μαουρο Ορ­μπί­νι το 1601. Ο Ορ­μπί­νι είχε την βάση του στην Ε­νε­το­κρα­τού­με­νη Δαλματία και προσπαθούσε να προσηλυτίσει στον Παπισμό τούς Ορ­θο­δό­ξους Σλάβους της Ο­θω­μα­νι­κής Αυτοκρατορίας. Ο σχισματικός Αρχιεπίσκοπος κ. Στέφανος στην επίσκεψη αυτή που έγινε το Μάιο του 2008 εξεφώνισε τα αλλυτρωτικά του κηρύγματα κατά της ελληνικότητας των δύο Αγίων (Κυρίλλου και Μεθοδίου) φωτιστών των Σλάβων και της Θεσσαλονίκης. Στην εποχή μας το Βατικανό διεδραμάτισε καίριο ρόλο κατά την κρίσιμη περίοδο 1986-90, όταν δηλαδή εκυοφορείτο το ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων. Το 1986 οργανώθηκε σε αίθουσες του Βατικανού Εκ­θε­ση «Μακεδονικών Εικόνων», δηλαδή Ορ­θο­δό­ξων ελληνικών εικόνων που βρίσκονται τώρα σε ναούς και μοναστήρια της περιοχής των Σκοπίων. Το Βατικανό δέχθηκε να συμπράξει στην ιστορική πλαστογραφία των Σκοπίων και της Σχισματικής Εκ­κ­λη­σί­ας τους. Την ίδια χρονική περίοδο το επίσημο πολύγλωσσο Τυπογραφείο του Βατικανού εξετύπωνε εγκυκλίους του Παπα καθώς και άλλα κείμενα στην βουλγαρική διάλεκτο, την οποία τα Σκόπια χαρακτηρίζουν ως δήθεν «Μακεδονική γλώσσα». Μαλιστα, όταν κάποιοι Ελ­λη­νες πολιτικοί διαμαρτυρήθηκαν, επίσημες πηγές του Βατικανού εδήλωσαν ότι η διεύθυνση της Βατικανείου Τυπογραφίας εξαπατήθηκε και ότι ενήργησε... εν αγνοία του Παπα. Πράγμα που αδυνατούμε να το πιστέψουμε δεδομένης της συγκεντρωτικής δομής του Παπικού κράτους και μηχανισμού. Χαρακτηριστικό του κλίματος της εποχής είναι το ακόλουθο σχόλιο του μακαρίτη Σπύρου Α­λε­ξί­ου, που αναδημοσιεύουμε από την «Καθημερινή» της 6-5-1990 με τίτλο «Το Βατικανό ξανακτύπησε»· Συνάντηση Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ' με τον πρωθυπουργό τον Σκοπίων Νίκολα Γκρούεφσκυ στο Βατικανό το Μάιο του 2008.(φωτο) 1)«Κακιστη υπηρεσία» προσφέρουν οι σύμβολοι του Παπα που τον ωθούν σε τέτοια τερατώδη λάθη, όπως αυτό που μάθαμε πως έγινε με την έκδοση εγκυκλίου που αναφέρεται στούς Ελ­λη­νες φωτιστές των Σλάβων Κυριλλο και Μεθόδιο στην «μακεδονική γλώσσα». Είναι το δεύτερο μεγάλο λάθος του Βατικανού στο ίδιο θέμα, μετά την έκφραση ευχών από τον εξώστη της πλατείας του Α­γί­ου Πετρου και στην γλώσσα των Σκοπίων. Η είδηση ήλθε από το Βελιγράδι και φανερώνει πως η κορυφή της Καθολικής Εκκλησίας δεν το βάζει κάτω και για λόγους προφανώς επεκτατισμού, μέσω της Ουνίας, προσφέρει τέτοιου είδους εξυπηρετήσεις που ενισχύουν τις προθέσεις των Σκοπιανών περί «μακεδονικής εθνότητος» και άλλα αφελή και παιδαριώδη....». Ενδιαφέρον, επίσης, παρουσιάζουν και οι καταγγελίες του Σερβου Ε­πι­σκό­που Βράνιε κ. Παχωμίου στο τεύχος Μαρτίου 1995 του περιοδικού ΓΚΛΑΣ (Φωνή) της Παγκοσμίου Ε­νώ­σε­ως Σερβων. Ο Σεβασμιώτατος Παχώμιος αναφέρεται στην υλική και ηθική υποστήριξη του Βατικανού προς τα Σκόπια με στόχο την ένταξη στην Ουνία της Σχισματικής «Μακεδονικής» Εκ­κ­λη­σί­ας, για την επάνοδο της οποίας υπό κανονικό καθεστώς πολλές προσπάθειες καταβάλλει στις ημέρες μας (2000-2001) ο Μακαριώτατος Αρ­χι­ε­πί­σκο­πος κ. Χριστόδουλος. Ο Σερβος Ορ­θό­δο­ξος Ε­πί­σκο­πος καταγγέλλει, μάλιστα, ότι σε αντάλλαγμα της Παπικής υποστηρίξεως ήλθε και η ανακήρυξη του Παπα Βοϊτύλα ως επιτίμου μέλους της Ε­νώ­σε­ως Συγγραφέων του κράτους των Σκοπίων. 2) Κωνσταντινούπολις – Βόρειος Ήπειρος· Ο ιστορικός Κωστας Σταματόπουλος (εφημ. «Επτάλοφος», Σεπτ. 1992) γράφει ότι τον Α­πρί­λι­ο του 1919 οι Βρεταννοί συζητούσαν την απόδοση της Κωνσταντινουπόλεως στην Ελ­λά­δα δεδομένου ότι η Ο­θω­μα­νι­κή Τουρκία είχε ηττηθή κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πολεμο. «Τοτε στις 24-4-1919 με τηλεγράφημά του προς τον Μεγάλο Βεζύρη ο παπικός Νούντσιος τον διαβεβαίωνε ότι το Βατικανό θα εξαντλούσε την επιρροή του προκειμένου η Α­γί­α Σοφία, η ιστορική Ορ­θό­δο­ξη Μητρόπολη, να παραμείνει τζαμί»! Εξ άλλου, μόλις έπεσαν τα ηλεκτροφόρα σύρματα στην Αλ­βα­νί­α, η Ουνία κινήθηκε ιδιαιτέρως στον ευαίσθητο χώρο της Βορείου Η­πεί­ρου, όπου κατοικεί πολυάριθμος πληθυσμός ελληνικής συνειδήσεως, ελληνόφωνος και βλαχόφωνος. Ε­πι­κε­φα­λῆς των πρώτων αποστολών ετέθη ο Ουνίτης Ε­πί­σκο­πος Ερ­κο­λε Λουπινάτσι, από τα αρβανιτόφωνα και πρώην Ορ­θό­δο­ξα χωριά της Κατω Ι­τα­λί­ας. Και σήμερα ρέει άφθονο χρήμα από Παπικές ιεραποστολές στην Νοτιο Αλ­βα­νί­α, αν και εκεί δεν υπάρχουν Καθολικοί. 3) Κατά των Σέρβων. Δεν γνωρίζουμε κατά πόσον μπορεί να αποδειχθή η φράση που απεδόθη στον Παπα κατά την διάρκεια της βοσνιακής τραγωδίας, ότι δηλαδή είπε σε ξένους διπλωμάτες: «Αφοπλίστε τούς Σερβους και εξοπλίστε τούς Μουσουλμάνους». Γνωρίζουμε, πάντως, τα εξής λίαν διαφωτιστικά: Την 1η Δεκεμβρίου 1992 ο τότε Υ­φυ­πουρ­γός Ε­θνι­κής Α­μύ­νης και νυν Βουλευτής Α­χαΐ­ας κ. Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος κατήγγειλε ενώπιον της Δυτικοευρωπαϊκής Ε­νώ­σε­ως (ο αμυντικός βραχίων της Ε­νω­μέ­νης Ευρώπης) ότι από την Τράπεζα I.O.R. (Ινστιτούτο Θρησκευτικών Ερ­γων) του Βατικανού χρηματοδοτούνται τα όπλα των Κροατών κατά των Σερβων. Ο ίδιος πολιτικός δήλωσε στον ελληνικό Τυπο στις 9-5-1993 ότι από την ίδια Τράπεζα χρηματοδοτούνται και τα όπλα των Μουσουλμάνων της Βοσνίας. Στα τέλη του 1998 ο Παπας «αγιοποίησε» τον Κροάτη Καρδινάλιο Α­λοί­σι­ο Στέπινατς, συνεργάτη των Ναζί κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πολεμο και πνευματικό καθοδηγητή των Κροατών φασιστών Ουστάσι. Πρόκειται για τον ηθικό αυτουργό της σφαγής άνω των 700.000 Ορ­θο­δό­ξων Σερβων, κυρίως αμάχων, οι οποίοι αρνήθηκαν να γίνουν Παπικοί η Ουνίτες (1941-44). Αυτή, δυστυχώς, είναι η ιστορική πραγματικότητα. Καλό είναι να μην λησμονούμε˙ και τούτο όχι για να καλλιεργούμε φανατισμούς, που δεν ταιριάζουν στην Ορ­θο­δο­ξί­α, αλλά για να προσέχουμε τα βήματά μας και για να αποφεύγουμε τις λυκοφιλίες με τούς αμετανόητους. (ΕΛΛΗΝΟΟΡΘΟΔΟΞΑ ΝΕΑ)

ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ!!!!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΕΞΑΡΧΙΑ ΚΕΝΤΡΩΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Με αφορμή την ονομαστική εορτή της Α.Θ. Παναγιότητος, του Οικουμενικού Πατριαρχου κ.κ. Βαρθολομαίου έλαβε χώρα την Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009 στους χώρους του Μητροπολιτικού Κέντρου στη Βόννη η ετήσια δεξίωση της Ιεράς Μητροπόλεως Γερμανίας, Εξαρχίας Κεντρώας Ευρώπης.
Τη Δοξολογία και τον Χαιρετισμό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γερμανίας κ. Αυγουστίνου ακολούθησε ομιλία του Präses (Προκαθημένου) της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Ρηνανίας Nikolaus Schneider με θέμα: «Η έννοια του σταυρικού θανάτου του Ιησού».
Στο τέλος της εκδηλώσεως ο Σεβ. Μητροπολίτης τίμησε τον κ. Schneider απονέμωντας του τον Χρυσό Σταυρό Α΄ Τάξεως της Ι.Μ. Γερμανίας, ευχαριστώντας τον για την πολύπλευρη προσφορά τόσο του ιδίου όσο και της Ευαγγελικής Εκκλησίας της Ρηνανίας στο έργο της Ι. Μ. Γερμανίας.
Στην εκδήλωση και τη δεξίωση, που ακολούθησε στον αύλειο χώρο, παρέστησαν άνω των διακοσίων προσωπικοτήτων από τον χώρο των Εκκλησιών, της πολιτικής, πολιτιστικής και ακαδημαϊκής ζωής.

(ΑΠΟ ΑΚΤΙΝΕΣ)

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ τον ΠΑΠΙΣΜΟ ΩΣ ΑΙΡΕΣΗ ΣΥΝΟΔΙΚΑ και ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, και ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ την ΣΥΝΟΔΟ του 879-880 ως ΟΓΔΟΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ

Παρέμβαση μὲ ἀφορμὴ διάλογο Τελεβάντου–Ἀνδρεόπουλου)

Ὁ κ. Ἀνδρεόπουλος φαίνεται πὼς δὲν ἀποδέχεται ὅτι ὁ Παπισμός ἔχει ἀποκοπὴ μὲ ἀπόφαση Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὡς αἵρεση ἀπὸ τὴν ΜΙΑ Ἐκκλησία. Αὐτὸ συμπεραίνεται ἀπὸ σχόλιό του σὲ κείμενο τοῦ κ. Π. Τελεβάντου στὸ μπλόγκ religiousnet.blogspot.com/2009/12/blog-post_22.html#comments. Ἐπικαλούμενος «Σημειώσεις» τοῦ καθηγητὴ Δ. Τσελεγγίδη (ποὺ βρῆκα ὅτι ἔχουν ἐκδοθεῖ ἀπὸ τὸ 1988), γράφει ὁ κ. Ἀνδρεόπουλος:
«…Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία θεωρήθηκε από τοπικές ορθόδοξες Συνόδους, ως ετερόδοξη και αιρετική, αποκεκομμένη δηλαδή από τη Μία, Αγία Καθολική και Αποστολική του Χριστού Εκκλησία … Ο καθηγητής Δογματικής, πάντως, κ. Δημ. Τσελεγγίδης («Δυτική Θεολογία και Πνευματικότητα, Σημειώσεις από τις πανεπιστημιακές παραδόσεις. Εκδ. υπηρεσία Δημοσιευμάτων ΑΠΘ, σελ. 38) για το θέμα αυτό επισημαίνει ότι «η απόφανση αυτή (ότι η Ρ/Κ Εκκλησία είναι αιρετική) δεν είναι οριστική και τελεσίδικη. Αφού δεν θεσπίσθηκε από Οικουμενική Σύνοδο (…) Μέχρι αποφάνσεως οικουμενικής συνόδου της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι σκόπιμο να περιβάλλουμε τους πιστούς της Ρ/Κ Εκκλησίας με αγάπη και να περιμένουμε την επιστροφή τους στην Ορθοδοξία. Μ’ απλά λόγια: αναμφίβολα υπάρχουν δοξασίες της Ρ/Κ Εκκλησίας (π.χ. για το Filioque, το πρωτείο του Πάπα, κ.α.) οι οποίες είναι προδήλως αιρετικές, ΔΕΝ υπάρχει, όμως, απόφαση, που να χαρακτηρίζει ως «αιρετική» την Ρ/Κ Εκκλησία».
Ἐπειδὴ ἀσχολήθηκα μὲ τὸ θέμα πρόσφατα, ἀποφάσισα νὰ παρέμβω καὶ νὰ παραθέσω τὰ στοιχεῖα ποὺ συνέλεξα, διὰ τῶν ὁποίων φαίνεται ὅτι ἡ Ἐκλησία ἔχει καταδικάσει οὐσιαστικὰ καὶ διὰ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τοὺς Παπικούς.
Ὡς πρὸς τὶς θέσεις τοῦ κ. Τσελεγγίδη ἁρμόδιος εἶναι νὰ ἀπαντήση ὁ ἴδιος, ἂν τὸ ἀπόσπασμα ἀποδίδει τὴν ὁριστική του τοποθέτηση στὸ θέμα ἢ μὲ τὰ δεδομένα τοῦ 1988 (ἂν ἀποδίδονται στὴν ὁλότητά τους). Σὲ μιὰ πρόχειρη ἔρευνα, ὅμως, ποὺ ἔκανα σὲ πρόσφατες δημοσιεύσεις του (2009 καὶ ὄχι σὲ δημοσιεύσεις τοῦ 1988), δὲν ἀποκόμισα τὴν ἴδια ἐντύπωση. Γράφει π.χ. Πρὸς τὴν Ἱερὰ Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους γιὰ τὸν «Διάλογο Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν»:
«Η διαφορά μας στο δόγμα, σύμφωνα με το γράμμα και το πνεύμα των Οικουμενικών Συνόδων που σαφώς προκύπτει από τα Πρακτικά τους, θέτει εκτός Εκκλησίας τους Ρωμαιοκαθολικούς, πράγμα που επιβεβαιώνεται και εμπειρικώς από την επί μία χιλιετία διακοπή της μεταξύ μας διαμυστηριακής κοινωνίας… Εύλογα, λοιπόν, προκύπτει το θεολογικό ερώτημα: Πως θα μπορέσουμε να συζητήσουμε ορθολογικώς στον επικείμενο Θεολογικό Διάλογο με τους Ρωμαιοκαθολικούς για τη θεσμική-ιεραρχική θέση ενός προσώπου (δηλαδή του Πάπα) εντός Εκκλησίας, ενόσω το πρόσωπο αυτό βρίσκεται ακόμη ουσιαστικά αλλά και τυπικά εκτός της Εκκλησίας.
Καὶ σὲ ἄρθρο του στὸ περιοδ. «Ἐν Συνειδήσει» μὲ τίτλο «Είναι οι Ετερόδοξοι μέλη της Εκκλησίας;» (Ι. Μ. Μ. Μετεώρου, Ιούνιος 2009), γράφει ὁ κ. Τσελεγγίδης: «Και όπως τα κλαδιά της αμπέλου δεν μπορούν να ζήσουν και να καρποφορήσουν, αν αποκοπούν από την άμπελο, έτσι και ο αποκομμένος από την Εκκλησία πιστός η και ολόκληρες κοινότητες πιστών- ανεξάρτητα από το αριθμητικό τους πλήθος- δεν μπορούν ούτε να υπάρξουν εν Χριστώ ούτε να συστήσουν άλλη Εκκλησία.
Οι Ρωμαιοκαθολικοί έχουν εκπέσει από την Εκκλησία επισήμως τον 11ο αιώνα… Είναι λοιπόν προφανές ότι οι Ρωμαιοκαθολικοί –κατ’ επέκταση και οι Προτεστάντες που υιοθέτησαν το Filioque- έχουν εκπέσει από την αποστολική πίστη της Εκκλησίας…».

Αὐτὰ γιὰ τὴν ἀφορμή. Στὴ συνέχεια παραθέτω τὶς θέσεις τῶν Πατέρων, γιὰ τὴν Η΄ Οἰκουμενική καὶ τὴν καταδίκη τῶν Παπικῶν ἀπὸ αὐτήν καὶ ἄλλες Συνόδους. Προέρχονται ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ὁ Παπισμός, Αἵρεση ἤ σχίσμα;» (Ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ»).
«Ἰσχυρίζονται κάποιοι, πὼς ναὶ μὲν εἶναι αἵρεση ὁ Παπισμός καὶ τὸ Filioque, ἀλλὰ δὲν ἔχουμε καταδίκη τοῦ Παπισμοῦ ἀπὸ Οἰκουμενικὴ ἢ Πανορθόδοξη Σύνοδο. Ἂς γνωρίσουν, λοιπόν, ὅσοι ἀκόμα τὸ ἀγνοοῦν, ὅτι ὑπάρχουν, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ἐπίσημες πρῶτες ἑπτὰ Οἰκουμενικὲς Συνόδους (κατά τὸν Ρωμανίδη αὐτές ἐξέφραζαν τὴν βούληση τοῦ αὐτοκράτορα, ποὺ καὶ τὶς συγκαλοῦσε, ἦσαν δηλαδὴ οὐσιαστικὰ αὐτοκρατορικὲς Σύνοδοι), ὑπάρχουν καὶ πολλές ἄλλες, ποὺ ρυθμίζουν ἀπὸ αἰώνων τὴν ἐκκλησιαστική μας ζωή, ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ πρῶτες ἑπτά, καὶ εἶναι ὑποχρεωτικὲς γιὰ τοὺς πιστούς, ἄσχετα ἂν λέγονται τοπικές, γενικὲς ἢ Οἰκουμενικές.
Εἰδικά, ἡ ὑπὸ τὸν Μέγα Φώτιο Σύνοδος τοῦ 879-880 ἀποκαλεῖται Η΄ (ὀγδόη) Οἰκουμενικὴ ἀπὸ πολλοὺς Ἅγιους καὶ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ σύγχρονους Ἐπίσκοπους καὶ θεολόγους, ἀφοῦ πληροῖ ὅλες τὶς προϋποθέσεις καὶ ἔχει ὅλα τὰ γνωρίσματα ποὺ εἶχαν καὶ οἱ ὑπόλοιπες ἑπτά. («Κριτήριον ἐξωτερικὸν τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου εἶναι ἡ ἀναγνώρισις τῶν ἀποφάσεων αὐτῆς ὑπὸ τῆς καθόλου Ἐκκλησίας» (Ἀνδροῦτσος Χρ., Δογματική…, σελ. 252). Κατὰ τὸν καθηγητὴ Βλ. Φειδᾶ: «Ἡ μετὰ τὴν Δ΄ Οἰκουμενικὴ σύνοδον λειτουργία τῆς Ἐνδημούσης συνόδου παρουσιάζει διττὴν μορφήν, ὅτε μὲν συγκροτουμένη ἐν στενωτέρᾳ ἐννοίᾳ, ὁπότε ἐταυτίζετο πρὸς τὴν Πατριαρχικήν, ὅτε δὲ ἐν εὐρυτέρᾳ ἐννοίᾳ, ὁπότε προσελάμβανε τὸν χαρακτῆρα γενικῆς συνόδου τῶν Ἐκκλησιῶν» (Φειδᾶ Βλ., Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία, τ. ΙΙ, σελ. 439-440).
Ἡ Η΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος δὲν ἔχει ἀκόμη ἐπισήμως ἀνακηρυχθεῖ ὡς Οἰκουμενική, διότι δὲν ὑπῆρξε ἄλλη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος –μετὰ ἀπὸ αὐτὴ– γιὰ νὰ τὴν ἀνακηρύξη, ἀλλὰ καὶ γιὰ λόγους «οἰκονομίας» τῆς Ἐκκλησίας ποὺ θὰ ἀναφερθοῦν στὴ συνέχεια. Στὴ συνείδηση τῶν Ὀρθοδόξων, ὅμως, ἔχει πολιτογραφηθεῖ ὡς ἡ Η΄ Οἰκουμενική, διότι συνεκλήθη κανονικὰ ὑπὸ τοῦ Πατριάρχου Φωτίου καὶ σὲ αὐτὴ ἔλαβεν μέρος ὅλα τὰ Πατριαρχεῖα, καὶ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Ρώμης διὰ τοῦ καρδινάλιου Πέτρου ὡς ἐκπροσώπου «τοῦ ἁγιωτάτου πάπα Ἰωάννου τοῦ ἀδελφοῦ καὶ πνευματικοῦ πατρὸς ἡμῶν», ὅπως εἰς τὰ Πρακτικὰ τῆς Η΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀποκαλεῖται (Ρωμανίδη Ἰω., Κείμενα Δογματικῆς καὶ Συμβολικῆς Θεολογίας…, τόμ. Β΄, σελ. 138). Ὅμως, στὴ συνέχεια οἱ Δυτικοί, καὶ σήμερα οἱ Λατινόφρονες, ἀρνοῦνταν νὰ τὴν δεχτοῦν ὡς Οἰκουμενική, ἀφοῦ ἀποδοκίμασε τὶς πλάνες τους, γι’ αὐτὸ ὁ Γεννάδιος Σχολάριος ἔλεγε στοὺς χαρακτηρίζοντας τὴν Σύνοδον τοῦ 879 ὄχι Οἰκουμενική, ἀλλὰ “μερικήν”: «Ἡ ἔλλειψις τῶν σχισματικῶν (Λατίνων) οὐχ ὑφαίρεσιν ποιεῖται τοῦ οἰκουμενικοῦ» τῆς Συνόδου ( Μπιλάλη Σπ., Ἡ Αἵρεσις τοῦ Filioque, τόμ. 1ος, σελ. 280). Ἡ Σύνοδος αὐτὴ «ἀναθεματίζει τὴν προσθήκην τοῦ Filioque στὸ Σύμβολον τῆς πίστεως, καὶ ὅσους εἶχαν τὸ θράσος “τὴν ἀρχαιότητα τοῦ ἱεροῦ τούτου καὶ σεβασμίου ὅρου (Συμβόλου) κατακιβδηλεῦσαι” (=νὰ νοθεύσουν). «Ἡ σύνοδος ὠνόμασεν ἑαυτὴν “οἰκουμενικὴν” πολλαχοῦ ἐν τοῖς πρακτικοῖς καὶ μάλιστα ἐν τοῖς κανόσιν αὐτῆς…πρὸς τούτοις ὁ Θεόδ. Βαλσαμών (12ος αἰ.), καὶ ἄλλοι…ὠνόμασαν «αὐτὴν “ὀγδόην Οἰκουμενική”» (Στεφανίδη Β., ὅπ. παρ., σ. 364). Ὅμως ὡς «Η΄ Οἰκουμενικὴ» τὴν μνημονεύει καὶ ἡ Σύνοδος τεσσάρων Πατριαρχῶν τοῦ 1484 μὲ εἴκοσι παρόντες Μητροπολίτες» (Μπούμη Π., Τὰ Ἀναθέματα Ρώμης-Κων/πόλεως…, σελ. 115).
Γιὰ τὴν Η΄ Οἰκουμενικὴ ἔχουμε καὶ τὶς μαρτυρίες Ἁγίων, ὅπως:
α) τοῦ ἁγίου Συμεὼν Θεσ/νίκης ὁ ὁποῖος μαρτυρεῖ, ὅτι: «Ἑτέρα μετὰ τὴν ἑβδόμην οἰκουμενικὴ οὐ γέγονε σύνοδος, εἰ μὴ ἡ ὀγδόη λεγομένη». Ἡ «Σύνοδος αὕτη τοὺς ἐκ τοῦ Υἱοῦ τὸ θεῖον Πνεῦμα ἐκπορεύεσθαι τολμῶντας λέγειν ἀναθέματι καθυπέβαλε. Τηρεῖν τε τὰ τοῦ ἱεροῦ Συμβόλου ἀμείωτα παντὶ τρόπῳ παραδέδωκεν. Ἀλλ’ οὐκ οἶδ’ ὅπως οἱ Λατῖνοι ταῦτα παρεῖδον… Ταῦτα οὖν καὶ τῇ τῶν λατίνων Ἐκκλησίᾳ μεγίστου πτώματος ὑπῆρξεν αἰτία» (Μπιλάλη Σπ., ὅπ. παρ., σελ. 135-136). β) τοῦ ἁγίου Νεκταρίου ὁ ὁποῖος γράφει: ἡ Η΄ Οἰκουμενικὴ «κατεδίκασε διὰ συνοδικῆς ἀποφάσεως τὴν προσθήκην τοῦ Filioque, ἣν οὗτοι ἐποιήσαντο ἐν τῷ συμβόλῳ τῆς πίστεως καὶ ἔθηκεν ὑπὸ ἀφορισμὸν τοὺς δράστας· τούτου ἕνεκα συναισθάνονται ἑαυτοὺς βεβαρημένους ὑπὸ τὸ ἀνάθεμα τῆς Συνόδου ταύτης, ἧς τὸ κῦρος μάτην ἀγωνίζονται νὰ καταρρίψωσιν…Ἐὰν ὁ Φώτιος δὲν συνεκρότει τὴν Η΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ἅπασα ἡ Ἀνατολὴ θὰ ὑπετάσσετο τῷ Πάπᾳ» (Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, Τίνες λόγοι τῆς μήνιδος τῶν Δυτικῶν κατὰ τοῦ Φωτίου, περ. «Θεοδρομία», τ. 20, 2001, σελ. 29-32). Ἐπίσης, ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ ἁγ. Νεκταρίου «Ὀρθόδ. Ἱ. Κατήχησις», (κεφ. Περὶ τῶν ἱ. Συνόδων) ἡ ἑξῆς σημείωση: «Εἰς ταύτας προσθετέα καὶ ἡ ἐν ἔτει 879 μ.Χ. ἐπὶ Φωτίου, πατριάρχου Κων/λεως, συγκροτηθεῖσα ὀγδόη Σύνοδος, συμμετέχοντος διὰ τοποτηρητῶν καὶ συναινοῦντος καὶ τοῦ Πάπα Ρώμης Ἰωάννου τοῦ Η’, ἔχουσα μὲν οἰκουμενικὸν τὸ κύρος, ἀλλ’ οὐχὶ ἀκόμη καὶ τὸ ὄνομα, πρὶν ἀνακηρύξη αὐτὴν ὡς τοιαύτην, κατὰ τὸ ἐπικρατῆσαν ἔθος, ἄλλη διάδοχος οἰκουμενικὴ Σύνοδος. Ἴδ. Νείλ. Περὶ τῶν ἁγ. Συνόδων ἐν τῷ Συντάγματι τῶν κανόνων, ἐκδ. Ράλλη καὶ Ποτλῆ, τόμ. α’. σελ. 392. «Οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ ἀκαδημαϊκοὶ ἔχουν ἐπανειλημμένως σχολιάσει πὼς οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν ἔχουν συγκαλέσει -καὶ μάλιστα πὼς δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἔχουν συγκαλέσει- ἄλλες Οἰκουμενικὲς Συνόδους πέραν τῆς Ἑβδόμης, μετὰ ἀπὸ τὸν χωρισμό τους ἀπὸ τὴν Ἕδρα τῆς Ρώμης τὸ 1054. Αὐτὸ τὸ σχόλιο εἶναι ἐντελῶς ἀδικαιολόγητο καὶ παραπλανητικό. Ἡ ἔλλειψη ἀρίθμησης δὲν συνεπάγεται καὶ ἔλλειψη πραγματοποίησης. Ἡ Ὀρθόδοξη ἱστορικὴ διαδρομὴ τῶν Συνόδων, καθὼς καὶ τὰ σχετικὰ συνοδικὰ ἔγγραφα, ἀποδεικνύουν ξεκάθαρα τὴν ὕπαρξη ὁρισμένων Οἰκουμενικῶν Συνόδων μετὰ ἀπὸ τὶς πρῶτες Ἑπτὰ Συνόδους…» (π. Γεωργίου Δραγᾶ, Ἡ Ὀγδόη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος …καὶ ἡ Καταδίκη τῆς Προσθήκης καὶ τοῦ Δόγματος τοῦ «Filioque»). Καὶ δυστυχῶς, αὐτὴ τὴν ἄποψη τῶν Δυτικῶν τὴν ἐνισχύουν καὶ ἡμέτεροι «Ὀρθόδοξοι» Ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι! Μαρτυρία γιὰ τὴν συναρίθμηση τῆς Ὀγδόης Συνόδου στὶς Οἰκουμενικές δίδουν οἱ: Νικ. Καβάσιλας καὶ τὸν τότε Μητρ. Ρόδου Νεῖλος, Συμεὼν Θεσ/νίκης, Νεῖλος Θεσ/νίκης, Ἰωσὴφ Βρυέννιος, Μακάριος Ἀγκύρας, Ζωναρᾶς, Βαλσαμών, Ἀριστηνός, Μᾶρκος Εὐγενικός, Γεννάδιος Σχολάριος, Δοσίθεος Ἱεροσολύμων, Κων/νος Οἰκονόμου, Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, Ἅγιος Νεκτάριος, Ἀνδρόνικος Δημητρακόπουλος (Ἀρχιμ.), Χρυσόστομος Παπαδόπουλος (Ἀρχιεπ. Ἀθηνῶν), Σπυρ. Μπιλάλης (Ἀρχιμ.) κ.ἄ. Ἀπὸ τοὺς σύγχρονους Ἐπισκόπους, Καθηγητὲς Δογματικῆς καὶ θεολόγους ἀναφέρω: Ἰω. Καρμίρη, π. Ἰω. Ρωμανίδη, Νικ. Ματσούκα, Μητροπ. Ναυπάκτου Ἱερόθεο, π. Θεόδ. Ζήση, π. Γεώργιο Μεταλληνό, π. Ἐμμαν. Καλύβα, τὴν καθηγήτρια Α.Π.Θ. Δέσποινα Κοντοστεργίου κ.ἄ. Ἂν ἀπαιτεῖται ἀπόφαση Οἰκουμενικῆς ἢ Πανορθοδόξου Συνόδου γιὰ νὰ χαρακτηρίσουμε ὅτι κάποιος εἶναι αἱρετικός, τότε: ποιά Πανορθόδοξος Σύνοδος, ἀλήθεια, ἀποφάσισε ὅτι οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ καὶ οἱ διάφορες Προτεσταντικὲς παραφυάδες εἶναι αἱρετικοί; Ποιά Πανορθόδοξος Σύνοδος ἔδωσε τὸ δικαίωμα στὴν Ἀντιαιρετικὴ Ἐπιτροπὴ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νὰ χαρακτηρίσει ἑκατοντάδες καὶ πλέον ὁμάδες ὡς αἱρετικές; Ἐπίσης: ἡ Σύνοδος τοῦ 1351 ἀποφάσισε γιὰ τὸ ἂν εἶναι κτιστὲς ἢ ἄκτιστες οἱ θεῖες ἐνέργειες: Ἰσχύουν οἱ ἀποφάσεις της ἢ θὰ περιμένουμε κάποια μελλοντικὴ Πανορθόδοξο Σύνοδο γιὰ νὰ τὶς ἐπικυρώσει; Στὸ ἐν λειτουργικῇ χρήσει «Συνοδικὸ τῆς Ὀρθοδοξίας» καταδικάζονται καὶ ἀναθεματίζονται οἱ παπικὲς διδασκαλίες τοῦ Βαρλαὰμ ὡς αἱρετικές: Ποιά Πανορθόδοξος Σύνοδος τὸ ἀποφάσισε; Νεκρώθηκε ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μετὰ τὸ 787, χρόνο τῆς συγκλήσεως καὶ τῶν ἐργασιῶν τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου; Δὲν ἔχουν ἰσχὺ ὅλες αὐτὲς οἱ Σύνοδοι ἀπὸ τὸ 787 ὣς τὶς μέρες μας, ποὺ ἀποφάσισαν γιὰ πλῆθος θεμάτων καὶ καθόρισαν τὸ πρακτέο γιὰ τὴν ζωὴ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας; Μάταια οἱ ἅγιοι βασανίστηκαν ἀγωνιζόμενοι ὄχι μόνο ἐναντίον τῶν λατίνων, ἀλλὰ καὶ τῶν λατινοφρόνων; Γιὰ νὰ ὑπερασπίσουν μιὰ θεολογούμενη ἄποψη θυσιάστηκαν οἱ ἅγιοι ἢ τὴν ἀλήθεια τῆς Πίστεως; Καὶ ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ τοὺς μιμηθοῦμε, χωρὶς νὰ περιμένει τὴν ἔγκριση μιᾶς Πανορθόδοξης Συνόδου, μήπως πρέπει νὰ θεωρηθεῖ καὶ ἠθικὴ αὐτουργὸς τῶν εἰς μάτην θυσιασθέντων; Ὅλες αὐτὲς οἱ Σύνοδοι, ἐφ’ ὅσον ἔγιναν ἀποδεκτὲς ἀπὸ τὴ Συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, ρυθμίζουν ἐπὶ αἰῶνες τὴ ζωή της καὶ δὲν χρειάζονται ἄλλη ἐπικύρωση ἀπὸ μιὰ Πανορθόδοξη Σύνοδο. Οἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμ. Συνόδων «ὑπόκεινται εἰς τὸν ἔλεγχον τῆς “Ἐκκλησιαστικῆς Συνειδήσεως”, τῆς ὁμοθύμου δηλ. κοινῆς γνώμης κλήρου καὶ λαοῦ, ἡ ὁποία…ἀποτελεῖ τὴν ὑψίστην δύναμιν ὑπὲρ τὰς Οἰκουμ. Συνόδους, ὁ τελικὸς χαρακτηρισμὸς τῶν ὁποίων ὡς Οἰκουμενικῶν δὲν ἐξαρτᾶται τόσον ἐκ τῆς συγκλήσεως αὐτῶν ὡς τοιούτων, ὅσων ἐκ τῆς ἀναγνωρίσεως αὐτῶν ὡς Οἰκουμενικῶν ὑπὸ τῆς Συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας» (Μουρατίδου Κ., Καν. Δίκαιον, τ. Β΄, σ. 303). Παρατηρεῖ σχετικὰ ὁ Μητροπολίτης Πρεβέζης Μελέτιος: «Κατά τινας Δυτικοὺς θεολόγους ἡ καταχώρησις (εἰς μίαν Σύνοδον Κειμένων προηγουμένων Συνόδων) γίνεται διὰ νὰ δηλωθῇ ὅτι διατηροῦνται ἐν ἰσχύι καὶ διὰ νὰ προσδοθῇ εἰς αὐτὰ κῦρος. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεωρεῖ τὴν ἄποψιν αὐτὴν βλάσφημον διὰ δύο λόγους: α) διότι εἰς οὐδεμιᾶς Συνόδου τὸ Πρακτικὸν εὑρίσκει ἔρεισμα ἡ ἄποψις αὐτή, καὶ β) διότι αἱ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι ὡς ἅγιαι, ἐν Πνεύματι ἁγίῳ διασκεψάμεναι, δὲν ὑπόκεινται εἰς ἀναθεώρησιν. Τὰ κείμενά τους εἶναι ἀσάλευτα» (Μελετίου, Μητροπ. Νικοπόλεως καὶ Πρεβέζης, Ἡ Πέμπτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, σελ. 436). Εἰς τὴν «Ἐγκύκλιον Φωτίου πρὸς τοὺς τῆς Ἀνατολῆς ἀρχιερατικοὺς θρόνους» διαβάζουμε γιὰ τὸ Filioque καὶ γιὰ τὴν καταδίκη τῶν Φράγκων (καὶ ὅσων ἀκολούθησαν τὶς κακοδοξίες τους): «Τίς ὅλως ἀνάσχοιτο τῶν ἐν χριστιανοῖς τελούντων ἐπὶ τῆς ἁγίας Τριάδος δύο εἰσάγει αἴτια, Υἱοῦ μὲν καὶ Πνεύματος τὸν Πατέρα, τοῦ Πνεύματος δὲ πάλιν τὸν Υἱόν…; Ταύτην τὴν ἀσέβειαν οἱ τοῦ σκότους ἐκεῖνοι ἐπίσκοποι…ἐνέσπειραν, …τούτους τοὺς ἀπατεῶνας συνοδικῇ …κατεκρίναμεν ψήφῳ· οὐ νῦν αὐτῶν τὴν ἀπόφασιν καθορίζοντες, ἀλλ’ ἐκ τῶν ἤδη Συνόδων καὶ Ἀποστολικῶν θεσμῶν τὴν προωρισμένην αὐτοῖς καταδίκην ὑπεκφαίνοντες καὶ πᾶσι ποιοῦντες πάλιν ἐπίδηλον» (Ρωμανίδη Ἰω., Κείμενα Δογματικῆς…, ὅπ. παρ., σ. 145-149). Δηλαδή, «ὁ Μ. Φώτιος λέγει ὅτι τοὺς παπικούς, ἐπειδὴ δὲν μετανοοῦν, τοὺς κατεδίκασαν. Ἐφήρμοσαν δι’ αὐτοὺς τὴν διαχρονικὴν Συνοδικὴν καταδίκην, ”συνοδικῇ καὶ θείᾳ κατεκρίναμεν ψήφῳ… ἐκ τῶν ἤδη Συνόδων“ καὶ τοὺς ἀπεκόψαμεν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν» (Καλύβα Ἐμμ., ἀρχιμ., ὅπ. παρ., σελ. 5). Καὶ σὲ ἄλλο βιβλίο του γράφει ὁ Ρωμανίδης: «Σημειωτέον ὅτι ἡ Η’ Οἰκουμ. Σύνοδος ἀναθεματίζει 1) τοὺς μὴ ἀποδεχομένους τὴν Ζ’ Οἰκουμ. Σύνοδον καὶ 2) τοὺς προσθέσαντας ἢ ἀφαιρέσαντάς τι εἰς τὸ Σύμβολον, χωρὶς ὅμως νὰ κατονομάζωνται οἱ ἐν λόγῳ αἱρετικοί, πράγμα πρωτοφανὲς ἐν τοῖς πρακτικοῖς καὶ ὅροις Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων. Τὸ φαινόμενον τοῦτο ἐξηγεῖται μόνον βάσει τῆς ἀνωτέρω περιγραφείσης γενικῆς καταστάσεως τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Κάτω Ἰταλίας καὶ τῆς ἰσχύος τοῦ Πάπα μεταξὺ τῶν ἡγεμόνων καὶ τοῦ κλήρου τῆς Εὐρώπης. Φαίνεται ὅτι πράγματι ὑπῆρχεν, ἢ ὁ Ἰωάννης ἐνόμιζεν ὅτι ὑπῆρχε, δυνατότης ἀφαιρέσεως τοῦ Filioque ἀπὸ τὸ Σύμβολον τῶν Φράγκων καὶ τῶν Λογγοβάρδων» (Ρωμανίδη Ἰω., Δογματικὴ καὶ Συμβολικὴ Θεολογία, τόμ. Α΄, σελ. 372-373.). Ἡ Οἰκουμενικῆς σημασίας ἀξία τῆς Συνόδου τοῦ 879-880 εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε ὁ καθηγητὴς Φειδᾶς ἔχει προτείνει τὴν ἀναγνώρισή της ὡς Οἰκουμενικῆς καὶ ἀπὸ τοὺς Παπικούς, θεωρώντας ὅτι τοῦτο θὰ ἐπιτάχυνε θεαματικὰ τὴν ἕνωση Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν. Γράφει συγκεκριμένα: «…ἀνυπολογίστου ἐκκλησιαστικῆς, ἐκκλησιολογικῆς καὶ θεολογικῆς σημασίας καὶ σπουδαιότητος πρωτοβουλία θὰ ἠδύνατο νὰ θεωρηθῇ ἡ ὑπὸ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν κοινὴ ἀναγνώρισις τῆς ἐν Κων/πόλει συνόδου (879-880) ὡς Οἰκουμενικῆς» διότι διὰ τῶν ἀποφάσεων τῆς συνόδου αὐτῆς, αἱ ὁποῖαι ἐγένοντο δεκταὶ τότε καὶ ὑπὸ τῶν ἐκπροσώπων τοῦ παπικοῦ θρόνου, ἤρθησαν οἱ ὀξύταται ἀντιθέσεις αὐτῶν καὶ ἐθεμελιώθησαν ὀρθαὶ θεολογικαὶ καὶ ἐκκλησιολογικαὶ προϋποθέσεις ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος. Ἡ κοινὴ ἀνακήρυξις τῆς συνόδου αὐτῆς ὡς Οἰκουμενικῆς θὰ ἀπετέλει …τὴν μεγίστην προσφορὰν διὰ τὴν κατ’ οὐσίαν ἐπιτυχίαν τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου καὶ τὴν ταχύτατην ἀποκατάστασιν τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας» (Φειδᾶ Βλ., Θεολογικὸς Διάλογος Ὀρθοδόξου καὶ Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας…, σελ. 62). Καὶ κάποιες ἄλλες τοποθετήσεις Πατέρων στὸ θέμα: Ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, «ἀποκρούει τὸ ἐπιχείρημα τῶν ἑνωτικῶν», οἱ ὁποῖοι ὑποστήριζαν ὅτι δὲν ἔχουμε δὰ καὶ μεγάλες διαφορὲς μὲ τοὺς Λατίνους, «ὅτι ἡ ἕνωσις ἐγένετο ἁπλῶς μετὰ σχισματικῶν καὶ οὐχὶ μεθ’ αἱρετικῶν», καὶ διακηρύττει «ὅτι οἱ λατῖνοι εἶναι αἱρετικοὶ ὡς νοθεύσαντες τὸ Τριαδικὸν δόγμα, διὸ καὶ ἀποτρέπει ἀπὸ πάσης κοινωνίας μετὰ τῶν ἑνωτικῶν». Ἐπίσης, «ὁ Πατριάρχης Ἰωσὴφ μετὰ τῆς περὶ αὐτὸν συνόδου» γράφει: «ἐπεὶ γὰρ ἐρώτησις προέβη ἀπαιτοῦσα ἡμᾶς εἰπεῖν ἐν ποίᾳ τάξει ἔχομεν τοὺς Ἰταλούς», στὴν τάξη «τῶν αἱρετικῶν», στὴν τάξη «τῶν σχισματικῶν» ἢ «ἐν τῇ τῶν παρασυναγωγὰς ποιούντων» ἀπαντᾶ: «Οἴδαμεν γὰρ τοῦτο καὶ προδιαγγέλλομεν ὅτι ἐν τῇ πρώτῃ τάξει (τῶν αἱρετικῶν)» τοποθετοῦμε τοὺς Παπικούς». Καὶ ὁ ὅσιος Μακάριος ἔγραφε: «Ἀπὸ τὰς τόσας Συνόδους τοπικὰς καὶ Οἰκουμενικὰς ἀφωρίσθησαν καὶ ἀναθεματίσθησαν οἱ Λατῖνοι, καὶ ἀκόμη ἀμφιβάλλεις…, ἀκόμη δὲν τὸ πιστεύεις πῶς εἶναι αἱρετικοί;… Αὐτοὶ «ἔλυσαν σχεδὸν τὰς περισσοτέρας ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ», ἀνάστησαν «τὴν εἰδωλολατρείαν τοῦ Πάπα». Σύμφωνα, λοιπόν, μὲ τὴ θέση ὅλων τῶν Ἁγίων, ὅπως καὶ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης συνοψίζει, οἱ Παπικοὶ ὡς αἱρετικοί, δὲν ἔχουν μυστήρια καὶ ὁ Πάπας ἱερωσύνη (ΠΗΔΑΛΙΟΝ, Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου, σελ. 91,92). Αὐτὸ ἀποδεικνύει πόσο ἐπικίνδυνη καὶ ὑπηρετικὴ τῶν Παπικῶν σχεδίων γιὰ τὴν ἀπορρόφηση τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὸν Πάπα, εἶναι ἡ θέση ἐκείνων τῶν Ὀρθοδόξων -κυρίως τῶν Ἱεραρχῶν-, ποὺ ἀρνοῦνται νὰ ὀνομάσουν τοὺς Παπικοὺς αἱρετικούς. Ἐπικίνδυνη καὶ γιὰ ὅσους τὸ κάνουν σκόπιμα καὶ συνειδητά, προδοτικὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀπαντώντας στὸν αὐτοκράτορα Μιχαὴλ Η΄ ἡ Σύνοδος καὶ ὁ Πατριάρχης Ἰωσήφ μᾶς παραδίδουν τὶς τοποθετήσεις γιὰ τὸ θέμα τῶν Ὀρθοδόξων ἐκείνης τῆς ἐποχῆς (1273 μ.Χ.): «Ὅλοι σχεδὸν οἱ Πατέρες… συνιστοῦν τὴν παντελῆ ἀποκοπὴ ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τῶν αἱρετικῶν, ἄρα καὶ τῶν Λατίνων, καὶ τὴν πνευματική τους ἀπομόνωση, γιὰ νὰ μὴ μολυνθεῖ καὶ τὸ ὑπόλοιπο μέρος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὶς κακοδοξίες τους. Στὴν περίπτωση ὅμως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης οἱ Πατέρες καὶ ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία “προοικονομήσαντες μετὰ τοῦ Πνεύματος ἐχαρίσαντο, ἀποδιαστάντες αὐτῶν ὡς λοιμῶν, οὐχ ὑποβάλλοντες δὲ τούτους τῷ ἀναθέματι καὶ μετριάσαντες μὲν τὴν τιμωρίαν αὐτοῖς δι’ οἰκονομίαν, ἑαυτοῖς δὲ τὸ ἀσφαλὲς ἐκ τούτων διὰ τῆς ἀποβολῆς περιποιησάμενοι”» (Ἀραμπατζῆ Χρ., Ἡ Ὀρθόδοξη ἀντιρρητικὴ Γραμματεία τὸν 13ο αἰῶνα, τ. Β΄, σελ. 202). Ἡ “Οἰκονομία” λοιπὸν τῆς «Ἐκκλησίας στὴν περίπτωση τῶν λατίνων, κατὰ τὴν Σύνοδο καὶ τὸν Πατριάρχη, ἀσκεῖται ἐδῶ καὶ αἰῶνες μὲ τὴν ἀποκοπή τους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. “Πρὸς πρόσωπον γὰρ τοῦτον τὸν ἀναθεματισμὸ οὐκ ἐκφωνῶ, τῇ οἰκονομίᾳ τῶν πατέρων ἀρκούμενος… Καὶ τὸ τῶν Ἰταλῶν γένος οὔτε ἀναθεματισθῆναι ὡρισμένως μὴ μεθιέμενον τῆς σφετέρας κακοδοξίας παρ’ ἐμοί γε κριθείη διαιτητῇ, δι’ ἅπερ εἴρηται, εἰ καὶ ἀναθεματίζεσθαι ἄξιον”». Στὸν ἐπίλογο καθορίζεται ἡ πρὸς τοὺς λατίνους στάση τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας: «Μὴ μέντοι ὡς ἐχθροὺς αὐτοὺς ἡγητέον, μηδὲ μισητέον, εἰ καὶ αὐτοὶ καθ’ ἡμῶν ἀεὶ λυσσῶσι καὶ μαίνονται» (Ἀραμπατζῆ Χρ., ὅπ. παρ., σελ. 202-203). Ἀργότερα παρόμοια στάση κράτησε καὶ ὁ Ἅγιος Μᾶρκος Εὐγενικός. Δέχεται ἀπὸ ἀγάπη καὶ πόθο γιὰ τὴν Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν νὰ συμμετάσχει στὴν Σύνοδο Φερράρας, καὶ μιλάει κολακευτικὰ στὴν ἀρχὴ γιὰ τὸν Πάπα, ὅταν ὅμως ἀντιλαμβάνεται τὸ ἀμετανόητο τῶν Παπικῶν καὶ τὴν ἐμμονή τους στὴν αἵρεση, συνιστᾶ νὰ τοὺς ἀποφεύγουμε. Ἔλεγαν στὸν ἅγιο Μᾶρκο: «Οὐκ ἔστιν αἵρεσις (ὁ Παπισμός) οὐδὲ δύνασαι εἰπεῖν αὐτὴν αἵρεσιν· οὐδὲ γάρ τινες τῶν πρὸ σοῦ ἐλλογίμων καὶ ἁγίων ἀνδρῶν ἐκάλεσαν αὐτὴν αἵρεσιν. Ἔφη οὖν ὁ Ἐφέσου, ὅτι· Αἵρεσίς ἐστι καὶ οὕτω εἶχον αὐτὴν καὶ οἱ πρὸ ἡμῶν, πλὴν οὐκ ἠθέλησαν θριαμβεύειν (=δημοσιεύειν) τοὺς Λατίνους ὡς αἱρετικούς, τὴν ἐπιστροφὴν αὐτῶν ἐκδεχόμενοι» (=ἀναμένοντες). Καὶ ὁ Ἱεροσολύμων Δοσίθεος γράφει: «Οἱ Ἀνατολικοί οἰκονομικῶς, σεσιγήκασιν ἐπὶ πολὺν καιρόν, οἰόμενοι τοὺς Ἰταλοὺς πρὸς τὰ κρείττω μετακινῆσαι τὰς καινοτομίας αὐτῶν, μείναντας δὲ ἐν τῇ οἰκείᾳ πεισμονή, ἀπέβαλον αὐτοὺς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνώσεως» (Δωδεκάβιβλος, βιβλ. στ΄, κεφ. ζ΄). Τέλος θὰ ἀναφέρω καὶ τὴ γνώμη τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου: Δέχεται ὁ Ἅγιος Νικόδημος «ὅτι καλῶς οἱ πρὸ ἡμῶν Πατέρες οἰκονόμησαν καὶ ἀποδέχθησαν μὲ Θεῖο Μῦρο τοὺς Λατίνους τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, διότι ὁ παπισμός τότε ἤκμαζε καὶ κατεῖχε ὅλες τὶς δυνάμεις τῶν Βασιλείων τῆς Εὐρώπης, τὸ δὲ δικό μας Βασίλειο ἔπνεε τὰ λοίσθια. Ἦταν τότε ἀνάγκη νὰ γίνη αὐτὴ ἡ οἰκονομία, γιὰ νὰ μὴ ἐξεγείρη ὁ πάπας τὰ λατινικὰ γένη ἐναντίον τῶν Ἀνατολικῶν, ὥστε νὰ αἰχμαλωτίζουν καὶ νὰ φονεύουν καὶ μύρια ἄλλα κακὰ καὶ δεινὰ νὰ πράττουν. Τώρα ὅμως (συνεχίζει) ποὺ ἡ λύσσα τοῦ παπισμοῦ δὲν ἰσχύει καὶ ἡ Θεία Πρόνοια κατέβαλε τὴν ἐπηρμένην ὀφρὺν τῶν παπικῶν, τί χρειάζεται πλέον ἡ οἰκονομία; Ἡ οἰκονομία ἔχει μέτρα καὶ ὅρια, καὶ δὲν εἶναι παντοτινὴ καὶ ἀόριστη. Ὥστε τώρα “τῆς οἰκονομίας παρελθούσης, ἡ ἀκρίβεια καὶ οἱ ἀποστολικοὶ κανόνες πρέπει νὰ ἔχωσιν τὸν τόπον τους”» (Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Ἑρμηνεία εἰς 46ον Ἀποστολικὸν κανόνα). Μετὰ λοιπὸν τόσους αἰῶνες «ποὺ στὸν παπισμὸ συνεχίζει νὰ ὑπάρχει ἀνυποχώρητη καὶ σατανικὴ ἐπιμονὴ στὴν αἵρεση» (ἡ μετάφρ. ἀπὸ τὸν π. Μάξιμο, Ἡγούμενο τῆς Ἱ. Μ. Ἁγ. Διονυσίου) εἶναι ἄμεση καὶ ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ προβληθεῖ ἡ «ἀκρίβεια», τώρα μάλιστα ποὺ ὁλοκάθαρα φαίνεται, ὅτι ὄχι μόνο καλό δὲν ἀπέφερε ἡ ὅποια οἰκονομία, ἀλλὰ αὔξησε τὶς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ὁδήγησε στὴν παναίρεση ποὺ λέγεται Οἰκουμενισμός: Ἅπαξ καὶ εἰσαχθεῖ στὰ τῆς πίστεως κάποια καινοτομία, γεννᾶ συνεχῶς νέες αἱρεσεις καὶ δὲ σταματᾶ πουθενά, ὅπως διδάσκει καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ἡ αἵρεση εἶναι μεταδοτικὴ ἀσθένεια καὶ οἱ συνειδητὰ αἱρετικοὶ ἀδιόρθωτοι: «Ὅταν γάρ τι καινὸν ἐπεισενεχθῇ, ἀεὶ καινοτομίας τίκτει· καὶ ἄπειρος ἡ πλάνη τοῦ ἐξελθόντος τὸν λιμένα τὸν εὔδιον, καὶ οὐδαμοῦ στήσεται. Ἐπὶ πλεῖον γὰρ προκόψουσιν ἀσεβείας, φησί, καὶ ὁ λόγος αὐτῶν, ὡς γάγγραινα, νομὴν ἕξει. Ἀκάθεκτον κακόν, οὐκέτι ἰατρείᾳ κατασχεθῆναι δυνάμενον, ἀλλὰ τὸ πᾶν λυμαίνεται. Δείκνυσιν ὅτι νόσος ἐστὶν ἡ καινοφωνία, μᾶλλον δὲ νόσου χαλεπωτέρα. Ἐνταῦθα τὸ ἀδιόρθωτον αὐτῶν δηλοῖ, καὶ ὅτι οὐχ ἁπλῶς, ἀλλ’ ἑκόντες ἀπεπλανήθησαν· ὅθεν καὶ μάλιστα οὗτοί εἰσιν ἀδιόρθωτοι».

Παναγιώτη Σημάτη

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΑΝΩΝ

Ο Πάπας εκφώνησε το Χριστουγεννιάτικο μήνυμα στην υποτιθέμενη «Μακεδονική» – Απαιτούμε απάντηση από το υπουργείο Εξωτερικών!

Αναρτήθηκε από starnick Παρασκευή, 25 Δεκεμβρίου 2009

ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΟ Ο ΠΑΠΑΣ ΕΚΦΩΝΗΣΕ ΤΟ ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΛΩΣΣΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΗ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ». ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΕΝΑΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΗΓΕΤΗ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΑΝΤΑ.

ΚΟΝΤΑΡΙ: Παρακαλούμε ή μάλλον απαιτούμε άμεση απάντηση από το Υπουργείο Εξωτερικών ή πείτε μας τουλάχιστον ότι η «Μακεδονία» (ξε)πουλήθηκε;; να το ξέρουμε, ώστε να μην αγωνιζόμαστε τσάμπα για κάτι που δεν μας ανήκει πλέον. Η κατάσταση είναι τραγική. Το μήνυμα αυτό του Πάπα ακούγεται σε όλον τον κόσμο σε εκατομμύρια ανθρώπους.

Aπo istoselida
http://kontari.blogspot.com

Aς μη ξεχνάμε ότι πρώτος που ανάγωρισε το κρατίδιο των Σκοπίων ως Μακεδονία είναι Πάπας.

Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Ἄλλο πράγμα εἶναι ὁ Santa Claus τῆς Coca Cola κι ἄλλο ὁ Ἅϊ Βασίλης τῆς Ὀρθοδοξίας!
Ὁ δικός μας Ἅϊ Βασίλης, ὁ Ἅγιος Βασίλειος τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας καὶ διδάσκαλος τῆς Οἰκουμένης, τί σχέση μπορεῖ νὰ ἔχει μὲ αὐτὸν τὸν παχύσαρκο ἀσπρομάλλη γέροντα τῶν πολυεθνικῶν, τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ τῆς Ν. Ἐποχῆς;
–Εἶναι λεπτός, ὀλιγαρκής, ἀσθενικός, μὲ μακριὰ μαύρη γενειάδα, ἀφοῦ δὲν πρόλαβε νὰ γεράσει
(ἔφυγε σὲ ἡλικία 49 ἐτῶν) καὶ γενικὰ πρόσωπο τῆς ἄσκησης κι ὄχι εὐτραφέστατος, μὲ προτεταμένη κοιλιά, ροδοκόκκινα μάγουλα, γαλανομάτης καὶ πονηρὸς γέρος, δηλαδὴ πρόσωπο τῆς καλοπέρασης ποὺ εἶναι ὁ ἄλλος!
–Ἔρχεται ἀπʼ τὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας (Μ. Ἀσία) κι ὄχι ἀπὸ τὴν Λαπωνία τῆς Φιλανδίας ὅπως ὅρισε κάποιων ἡ φαντασία!
–Εἶναι Μέγας καὶ Θεοφόρος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ἰδεώδης καὶ στοργικὸς Ποιμενάρχης της, ὀργανωτὴς τοῦ μοναχικοῦ βίου, ἀδαμάντινη ψυχή, ὄντως Ἅγιος, ταπεινὸς ὑπηρέτης τοῦ Χριστοῦ, μὲ ἀπέραντη ἀγάπη σʼ Αὐτὸν καὶ τὴν Ἐκκλησία Του, γιὰ τὴν ὁποία ἀγωνίστηκε μέχρι τέλους κι ἦρθε σὲ ρήξη μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἀλλὰ καὶ τὶς τότε κοσμικὲς ἐξουσίες, κατατροπώνοντάς τους μὲ τὴν ἁγιότητα τῆς ζωῆς του καὶ τὴ δύναμη τοῦ πνεύματός του καὶ ὄχι … ντίλερ τῶν πάσης μορφῆς ἐμπορευμάτων ποὺ εἶναι ὁ ἄλλος!
–Μορφώθηκε πολύ, ἔγινε πανεπιστήμονας τῆς ἐποχῆς του (σπούδασε φιλολογία, μαθηματικά, φιλοσοφία, ρητορική, ἠθική, ἀστρονομία, ἰατρική, γεωμετρία καὶ διαλεκτικὴ) καὶ στὴ συνέχεια μέγας διδάσκαλος καὶ ἀπαράμιλλος παιδαγωγός, μὲ πολύτιμο καὶ ἀνυπέρβλητο συγγραφικὸ ἔργο, ποὺ τὸ μελετᾶ ἔκτοτε ἡ ἀνθρωπότητα (εἶπαν πὼς καὶ μόνον αὐτὸ θὰ ἀρκοῦσε νὰ τὸν δικαιώσει ὡς μεγάλο) γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ μὲν Ἐκκλησία τὸν ὀνόμασε Οἰκουμενικὸ Διδάσκαλο ἡ δὲ ἱστορία «Μέγα», ὅσο ἐλάχιστους ὡς τὰ σήμερα, ἐνῶ ὁ ἄλλος τῆς Δύσης, δὲν ἔχει κανένα
ἄλλο προσόν, πλὴν αὐτὸ τῆς προώθησης τῶν ἐμπορευμάτων!
–Δὲν εἶναι τυχαῖο πὼς τὰ κάλαντά μας λένε πὼς ἔρχεται ἀπὸ τὴν Καισαρεία, ὅπου «βαστάει πέννα καὶ χαρτί, χαρτὶ καὶ καλαμάρι», τὸ καλαμάρι τοῦ πνεύματος, ποὺ μʼ αὐτὸ «τὸ χαρτὶ ὡμίλει» (=μιλοῦσε) καὶ ὄχι τὸ σακκὶ, ποὺ εἶναι γεμάτο ἀπʼ τὴν ὕλη τοῦ ἐμπορίου! Κι ὅταν
ἀκουμπάει στὸ ραβδί του, τὸ κάνει γιὰ «νὰ πεῖ τὴν ἀλφαβήτα», δηλαδὴ ἀκόμη καὶ τότε ποὺ ξαποσταίνει ἀπὸ τὴν πεζοπορία, πάλι διδάσκει τοὺς ἀνθρώπους «γράμματα σπουδάγματα, τοῦ Θεοῦ τὰ πράγματα» καὶ δὲν χαιρετάει τὰ πλήθη πετώντας μὲ τοὺς ταράνδους ὡς κομήτης (ἢ ὡς ξωτικό;)!
–Ποτὲ του δὲν μοίρασε δῶρα στὰ παιδιὰ ἀλλὰ τοὺς ἔδινε πάντοτε τὴν ἀπέραντη ἀγάπη του, τὰ διαχρονικὰ ἀγαθά τῆς παιδείας καὶ τὴν ἀρχιερατικὴ εὐλογία του καὶ τώρα ποὺ βρίσκεται μετὰ τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ μεσιτεύει καὶ παρακαλεῖ τὸν Θεὸ γιʼ αὐτά, ἰδιαίτερα δὲ ὅταν τὸν ἐπικαλοῦνται, κι ὄχι μιὰ φορὰ τὸν χρόνο τὰ ἐφήμερα κάποτε δὲ καὶ ἐπιβλαβῆ προϊόντα τῆς κατανάλωσης!
–Ἔτσι προσφέρει τὰ μέγιστα στὰ παιδιὰ καὶ δὲν τὰ παραπλανεῖ ἢ καὶ τὰ ζημιώνει ὅπως ὁ ἄλλος!
– Ἀγαποῦσε πλήρως τὸν πάσχοντα καὶ τὸν φτωχό, ἦταν φιλάνθρωπος καὶ ἐλεήμων, ἔδωσε ὅλη
του τὴν περιουσία πρὸς τὸν σκοπὸ αὐτό, ἐπιτέλεσε σπάνιο ἔργο ἀγάπης στὰ παγκόσμια χρονικὰ καὶ μὲ τὸ πρωτοφανὲς γιὰ τὴν ἐποχὴ του ὑπὲρ-ἵδρυμα, τὴν γνωστὴ Βασιλειάδα, παρεῖχε ὅ,τι καθένας εἶχε ἀνάγκη καὶ δὲν μοίραζε ἁπλῶς καὶ μόνο δῶρα, χωρὶς νὰ κάνει καμιὰ
ἀπολύτως ἄλλη φιλάνθρωπη πράξη ὅπως ὁ ἄλλος τῆς Δύσης, πού δέν
εἶναι φιλάνθρωπος ἀλλὰ ἔμπορος (στὴν καλύτερη περίπτωση)!
– Μὲ τὴν χάρη καὶ τὴν ἁγιότητά του κερδίζει τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ δὲν μπαίνει ἁπλῶς
στὰ σπίτια τους γιὰ τὰ περιττὰ προϊόντα τῶν πολυεθνικῶν καὶ μάλιστα ἀπʼ τὶς καμινάδες, λὲς κι εἶναι κάποιο δαιμόνιο σὰν τὰ καλλικαντζάρια (ἢ εἶναι;), ὅπως ὁ ἄλλος!
–Δὲν πετάει μὲ ἕλκηθρα καὶ ταράνδους στὸν ἀέρα, πράξη μαγική, ἀλλὰ καταπολεμᾶ καὶ μὲ τὰ συγγράμματά του ὅλες τὶς μαγικὲς καὶ ἀποκρυφιστικὲς πρακτικές, ὅπως τὴν ἀστρολογία, τὴν μαντική, τὴν οἰωνοσκοπία κ.λπ.!
–Ἡ ἁγιασμένη του μορφὴ φαίνεται ἐπίσης στὰ κάλαντα πάλι, ὅπου πήγαινε πεζοπορώντας καὶ μὲ τὸ ραβδί του, τὸ ὁποῖο μόλις τὸ ἀκουμποῦσε κάτω γιὰ νὰ πεῖ τὴν ἀλφαβήτα, πετοῦσε ξαφνικὰ κλωνάρια «κι ἀπάνω στὰ κλωνάρια του πέρδικες κελαηδοῦσαν», δεῖγμα τῆς ἀντίληψης τοῦ λαοῦ, πὼς ἡ παρουσία ἑνὸς τέτοιου Ἁγίου, ἦταν μεγάλη εὐλογία!
–Ὅταν κάποιοι μιμοῦνται τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου κατὰ τὴν προτροπὴ τῆς Ἐκκλησίας μας «ἑορτὴ Ἁγίου, μίμηση Ἁγίου», κάποιοι ἄλλοι ντύνονται μὲ τὴν στολὴ τοῦ «Χοντροβασίλη»(!) καὶ κυκλοφοροῦν στοὺς δρόμους ἢ συμμετέχουν σὲ διάφορες ἐκδηλώσεις (ὡς καὶ στὸ βιβλίο τῶν ρεκὸρ Γκίνες εἶναι καταγεγραμμένη χορωδία ἀπὸ 408 τέτοιους Ἅϊ Βασίληδες!), λὲς καὶ εἶναι
ἀποκριά, γιατί δὲν ὑπάρχει κάτι ἀνώτερο ποὺ θὰ μποροῦσε αὐτὸς
νὰ τοὺς ἐμπνεύσει!
–Ἀναμφισβήτητα ὁ Ἅγιος Βασίλειος τῆς Ἐκκλησίας μας ὑπῆρξε σὲ ὅλα του Μέγας καὶ γιʼ αὐτὸ τὸ τροπάριό του λέγει πὼς «ὁ λόγος του ἀκούστηκε σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη, δογμάτισε θεοπρεπῶς, τράνωσε τὴν φύση τῶν ὄντων (μέσα ἀπὸ τὶς ὁμιλίες του γιὰ τὴν δημιουργία τοῦ κόσμου, τὴν ἀποκαλούμενη «Ἑξαήμερο») κι ἔβαλε σὲ τάξη τὰ ἤθη τῶν ἀνθρώπων», ἐκεῖ ποὺ ὁ ἄλλος θέλει νὰ τὰ βάλει–με τὸν καταναλωτισμὸ καὶ τὸ μπούχτισμά μας μὲ τὴν ὕλη–σὲ πλήρη ἀταξία! Κι ὅμως αὐτὸν τὸν Μέγα Ἱεράρχη, ἔρχεται ὁ ἄλλος τῆς Δύσης, τὸ σύμβολο αὐτὸ τῆς παγκοσμιοποίησης τῆς ἑορτῆς μετὰ τὸ δένδρο, νὰ τὸν ἐπισκιάσει καὶ νὰ τὸν ὑποκαταστήσει πλήρως, ὡς καὶ αὐτὸ τὸ ὄνομά του πῆρε!
Γιατί ἡ «Ν. Ἐποχὴ» αὐτὸν τὸν παχύσαρκο γέρο θέλει νὰ προσέχουμε καὶ νὰ ἀγαποῦμε ὅλοι, αὐτὸν κάθε φορά μὲ πολὺ λαχτάρα νὰ περιμένουμε καὶ νὰ ὑποδεχόμαστε, αὐτὸν νὰ ἔχουμε φωτισμένο στὰ σπίτια, τὶς αὐλὲς καὶ τὶς καρδιές
μας!
Ἡ Ἁγιότητα, ἡ πνευματικότητα, ἡ πίστη στὸ Χριστό, ἡ ἀφιέρωση στὴν ὑπηρεσία Του, ἡ ὄντως φιλανθρωπία, ἡ μόρφωση κ.λπ. εἶναι πράγματα παρακατιανὰ καὶ ἀπεχθῆ γιʼ αὐτὴν καὶ πρέπει νὰ περιφρονηθοῦν, νὰ προσπερασθοῦν, νὰ καταργηθοῦν! Ἐκεῖνο ποὺ προέχει εἶναι ἡ «μαγεία τῶν Χριστουγέννων» μὲ ὅ,τι αὐτὸ σημαίνει!
Πρόκειται γιὰ ἕνα τέλεια κατασκευασμένο κοινωνικὸ ψέμα, καθαρὰ δυτικῆς προέλευσης κι αὐτό, γιὰ τὴν προσωποποίηση τοῦ «πνεύματος», ποὺ ἡ «Ν. Ἐποχὴ» θέλουν νὰ ἔχουν τὰ Χριστούγεννα, ἰδιαίτερα δὲ στὰ μάτια τῶν παιδιῶν, γιὰ κλασσικὸ προϊόν τῆς παγκοσμιοποίησης μὲ βάση τὸ ὁποῖο ἰσοπεδώνονται παραδόσεις, ἀξίες, ἀλλὰ καὶ μεγάλα ἢ καὶ ἱερὰ πρόσωπα τῶν λαῶν, ὅπως ὁ Ἱεράρχης Μέγας Βασίλειος, γιὰ κλασσικὸ παράδειγμα
ἑνὸς ἐξωτικοῦ προσώπου μιᾶς ἐξωτικῆς, ἐπιφανειακῆς, ψεύτικης καὶ γεμάτης … μαγείας (ὅπως τὴ θέλουν) ἑορτῆς κι ὄχι πνευματικῆς κι ἀληθινῆς, ὅπως τὴν θέλει ἡ Ὀρθοδοξία μας!
Τόσο ψεύτικος, λοιπόν, ποὺ δὲν θὰ τὸν βρεῖτε οὔτε στὰ παραμύθια τῆς γιαγιᾶς μας! Ἀκόμη κι αὐτὴ ἀναρωτιέται, ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ Ἅϊ Βασίλης, ποὺ ξαφνικὰ τώρα τελευταῖα φέρνει δῶρα καὶ γιατί δὲν τὰ ἔφερνε κάποια χρόνια πρίν; Τόσο ἐξωπραγματικός, ποὺ οὔτε καὶ τώρα δὲν μπορεῖ κάτι νὰ σκεφθεῖ γιὰ νὰ τὸν βάλει στὰ παραμύθια της!
Καὶ μετὰ εἶναι κάποιοι ποὺ ἀναρωτιοῦνται γιατί δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς γεμίσει ἐκεῖ στὸ καταχείμωνο τὶς καρδιές, οὔτε κι αὐτῶν τῶν μικρῶν παιδιῶν, ποὺ στὸ τέλος κυριεύονται κι αὐτὰ μὲ θλίψη!
Ναί, μονάχα οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ, ὅπως καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος, ἔχουν καὶ μεταδίδουν τὴν τόσο
ἀπαραίτητη σὲ ὅλους μας Θεία Χάρη. Μὲ ὅλους καὶ μὲ αὐτὸν τὸν Μέγα Ἅγιο, ἄς πορευτοῦμε στὴ νέα χρονιὰ καλοί μου φίλοι…

(ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ ΑΡ.ΦΥΛ. 1812)