ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ: Ἡ ἐπιστροφή τῶν Ἑβραίων πρό τῆς συντελείας (4o ΜΕΡΟΣ)

Ἐπανερχόμεθα στὸ πῶς θὰ συμβεῖ, ὥστε οἱ σημερινοὶ Ἑβραῖοι νὰ γίνουν ὄντως Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, Αὐτὸν ποὺ ἕως τώρα μισοῦσαν νὰ Τὸν ἀγαπήσουν ἀπόλυτα. Καὶ αὐτὸ φαίνεται θὰ συμβεῖ μὲ τὴν δυναμικὴ παρουσία τοῦ ζηλωτῆ Ἠλία, ὁ ὁποῖος μὲ στεντόρειο κήρυγμα καὶ σημεῖα, τὰ ὁποῖα θὰ μεταδίδονται μὲ τὰ σημερινὰ μέσα σὲ πλανητικὸ ἐπίπεδο, θὰ ἔχουν διεθνῆ ἀπήχηση καὶ ἀνάλογο ἐπηρεασμό. Σύμφωνα μὲ τὴν Ἀποκάλυψη, ἄνευ στρατιωτικῆς θωρακίσεως θὰ εἶναι ἀπυρόβλητοι τὰ 3 1/2 ἐκεῖνα χρόνια.

Ἐπειδὴ δὲ ὁ δικός τους Ἠλίας θὰ εὑρίσκεται ἐπὶ τῆς μοναδικῆς παγκόσμιας σκηνῆς ὡς κύριος ἐκπρόσωπος τοῦ Μεσσίου Χριστοῦ, Τὸν ὁποῖον θὰ προβάλει ὡς τὸν ὄντως Μεσσία τῶν Γραφῶν, ποὺ ἦλθε καὶ ἔρχεται, καὶ παράλληλα καυστικὰ θὰ στιγματίζει τὸν ψευδομεσσία–Ἀντίχριστο.

Ἐκεῖ πάνω στὴ φάση αὐτή, Ἑβραῖοι θὰ κάμψουν τὸν αὐχένα!

Θὰ εἶναι τόσο τραντακτὴ ἡ συγκυρία, ὥστε οἱ καλοπροαίρετοι, οἱ μὴ σφόδρα φανατικοί, καὶ πρὸ τοῦ δικοῦ τους πατριώτου θὰ ὑποκύψουν ψυχικά, ἀφοῦ ἐκ τῶν πραγμάτων τόσο ἄμεσα θὰ ἔχουν διευκολυνθεῖ, ὥστε ἐπὶ τέλους μέρος τοῦ Ἑβραϊκοῦ λαοῦ νὰ δεχθεῖ τόν Ἰησοῦν Χριστόν.

Στὴ φάση αὐτὴ φαίνεται ὅτι θὰ συμβεῖ ἀπὸ μιᾶς πλευρᾶς ὅ,τι καὶ μὲ τὰ τὸ «τετέλεσται» στὸ Γολγοθὰ, μὲ τὸ σκότος καὶ τὸ σεισμὸ, ὅπου ἔντρομοι, (ἄγνωστον πόσοι), «τύπτοντες ἑαυτῶν τὰ στήθη ὑπέστρεφον» (Λουκ. κγ΄, 49) δηλ. μετενόησαν γιὰ ὅ,τι ἔγινε στὸν Δίκαιο.

Θὰ πιέζονται ἐσωτερικὰ χωρὶς νὰ ἐκβιάζονται πρὸς μεταστροφή. Ἐφόσον ἡ χριστιανικὴ παρουσία καὶ τὸ κήρυγμα τοῦ Ἠλιοῦ θὰ ἔχει ἕνα τέτοιο ἀποτέλεσμα, ὥστε καὶ Ἑβραῖοι νὰ γίνουν Χριστιανοί, κατανοητὸ εἶναι, τὸ πόσο μεγαλύτερη ἐπίδραση θὰ ἔχει σὲ τόσους χλιαροὺς κατ' ὄνομα Χριστιανούς, ὥστε νὰ θερμανθοῦν στὴν πίστη.

Καὶ ἐν τούτοις, αὐτὸ τὸ ἀσύλληπτο ὄντως ἔργο τοῦ Ἠλιοῦ, ὁ ὁποῖος ἔρχεται, εἶναι ἄγνωστο ἀκόμη καὶ σὲ πιστοὺς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες, πρῶτα δηλ. ὁ ἐρχομός του καὶ τὸ τόσο θετικὸ του ἔργο σὲ ἀμέτρητες ψυχές, ἀφοῦ ὁ λόγος του θὰ συγκρατήσει πολλοὺς, παρὰ τὰ δεινά, ποὺ σ' αὐτοὺς τοὺς πιστοὺς ποὺ θὰ μένουν ἑδραῖοι, κατ' ἐξοχὴν θὰ ἐπιβάλει ὁ Ἄνομος.

Ὡς ἀπὸ ληθάργου θὰ ἀφυπνισθοῦν πρωτίστως γιὰ ὅ,τι ἔκαναν οἱ προπάτορες των σὲ βάρος τοῦ Ἀθώου, θὰ ὑπάρξει δηλ. ἕνα κῦμα πρὸς τὴν Ἐκκλησία καὶ ἔντονη ἡ ἐνοχὴ γιὰ τὴν πολεμικὴ στάση τους καὶ μὲ μία μυριόστομη κραυγὴ κάποιοι θὰ μιμηθοῦν τὸν Ἑκατόνταρχον μὲ τὴν θαρραλέα ὁμολογία του, «ἀληθῶς Θεοῦ Υἱὸς ἦν οὗτος», γιὰ τὸ ἔγκλημα τοῦ Γολγοθᾶ.

Ἐμπρὸς σ' αὐτὸ τὸ ὅποιο κῦμα μεταστροφῆς πρὸς τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἄλλη πλευρὰ τῶν Ἑβραίων, ποὺ θὰ παραμένει προσηλωμένη σὲ ὅλα τὰ δικά τους καὶ στὸ ψευδομεσσία τους, (γιὰ ἐμᾶς Ἀντίχριστο), ὁ ὁποῖος θὰ ἔχει κάνει πλέον τὴν ἐμφάνισή του καὶ ἀρχικὰ θὰ σκορπίζει ἀγαθὰ, γιὰ νὰ δελεάσει ψυχικά, οἱ ἀκούοντες τότε τὸν Ἠλία, καὶ μάλιστα οἱ μεταστραφέντες, φυσικὰ θὰ εὑρεθοῦν ἀντιμέτωποι μὲ τοὺς δικούς τους Ἑβραίους, ἂν ὄχι στὰ «μαχαίρια», γιὰ τὴν τόσην προδοσίαν γι' αὐτούς, ἀφοῦ θὰ ἔχουν δεχθεῖ νὰ λατρεύσουν τὸν ἀποδιοπομπαῖο τοῦ ἔθνους των, τὸν Ἐσταυρωμένο. Καὶ λογικὰ πλέον ἡ παρουσία καὶ ἐπίδραση τοῦ Ἐνὼχ καὶ τοῦ Ἠλία μὲ βάση τοὺς μετανοοῦντας, (ἄγνωστος ὁ ἀριθμός τους), θὰ ἐπιφέρει στὸ χῶρο τοῦ Ἰσραὴλ ἀναστάτωση.

Μόνο ποὺ δὲν θὰ ἀγγίζονται οἱ προφῆτες ἀρχικὰ πρὸς τιμωρίαν, καθότι, «εἴ τις θέλει αὐτοὺς ἀδικῆσαι, οὕτω δεῖ αὐτὸν ἀποκτανθῆναι» (Ἀποκ. ια΄, 5).

Αὐτὴ ἡ ἐκ τῶν πραγμάτων στροφὴ τῶν Ἑβραίων θὰ ἔχει ὡς συνέχεια νὰ βγάλει τὸ προσωπεῖον ὁ Ἀντίχριστος καὶ ἀργὰ ἤ γρήγορα νὰ ἀρχίσουν τὰ δεινὰ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς δικούς του, ποὺ τοὺς ἔχασε ψυχικά. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς θὰ τὸν κάνει θηριώδη. Θὰ ἔχει φέρει τὰ κάτω ἄνω, ὁπότε ἀνα-μενόμενες, οἱ ὅποιες ἀντιδράσεις καὶ τιμωρίες γιὰ τὴν τόση «προδοσία» εἰς μέρος τῶν «ὀρθοδόξων» Ἑβραίων.

Καθόλου ἀπίθανο καὶ ἄτομα –στελέχη Συναγωγῶν στὸ Ἰσραὴλ καὶ ἀλλοῦ, δηλ. ραββίνοι καὶ ἀρχιραββίνοι νὰ ξαφνιάσουν μὲ τὴν ἀναγνώριση τοῦ Χριστοῦ ὡς τοῦ ὄντως Μεσσίου, ποὺ ἦλθε καὶ ἔρχεται.

Εἶναι δὲ γνωστὸ ὅτι ὅπου Ἑβραῖοι γίνονται Χριστιανοί, ποὺ σημαίνει ξετυφλώνονται ὡς πρὸς τὶς προφητεῖες στὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μας κυρίως, βιώνουν στὴ συνέχεια πολύ πιό ἔντονα τὴν πίστη ἀπ' ὅ,τι ἀρκετοὶ νηπιοβαπτισθέντες.

Ἔντονο παράδειγμα μεταστραφέντος ραββίνου προσφάτως στὴν Ἑλλάδα, ὁ ὁποῖος πολεμήθηκε ἀπὸ τὸ ἑβραϊκὸ στοιχεῖο, τοῦ στοίχισε ἡ συνειδητὴ ἐπιλογὴ του (βαπτίστηκε οἰκογενιακῶς), ἤδη μακαριστός, γνωστὸς καὶ στὸν γράφοντα, τὸ Χριστιανικὸ του ὄνομα, Παῦλος Φωτίου. Ὥστε στὶς τρομερὲς ἐκεῖνες ἡμέρες καὶ πρὶν τὰ μεγάλα δεινά, (τὰ ὁποῖα ἀκριβῶς ἀγνοοῦμε, πέραν τῶν στερήσεων τῶν ἀγαθῶν), θὰ συμβεῖ πανευφρόσυνο γεγονὸς γιὰ τοὺς πιστούς τῆς γῆς, πιὸ σπουδαῖο δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξει, μὲ τὴν γνωστὴ τότε στροφὴ τῶν Ἑβραίων στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Τοῦτο δὲ τὸ γεγονὸς παράλληλα, τὰ μέγιστα θὰ ἐνισχύσει ἠθικά καί ψυχικά τούς πιστούς τῆς γῆς, γιὰ νὰ ἀνθέξουν κατὰ τὸ δυνατὸν σὲ ὅ,τι θὰ ἐπακολουθήσει ἀπὸ τὸν Ἄνομον καὶ τὰ ὄργανά του. Τὰ ὄντως ζοφερὰ γεγονότα γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα τά 3 1/2 ἐκεῖνα χρόνια ἀπὸ τὸν Ἄνομον θὰ συμβοῦν, ἀπόντων πλέον τῶν Ἡλιοῦ καὶ Ἐνώχ.

Θὰ συμβεῖ τότε ἡ ἀπόλυτη ἔξαψη τῆς κακίας τοῦ σατανοκίνητου Ἀντιχρίστου, καὶ πάνω στὴν φαινομενική του ἐπιτυχία, ἀφοῦ πάμπολλοι κάτοικοι τῆς γῆς θὰ ἔχουν ὑποκύψει ὑπέρ του, ἀφοῦ στὸ βάθος ὁ στόχος του θὰ εἶναι οἱ ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων.

«Καὶ τότε ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος, ὅν ὁ Κύριος ἀναλώσει τῷ πνεὺματι τοῦ στόματος αὐτοῦ καὶ καταργήσει τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς παρουσίας αὐτοῦ» (Β΄ Θέσ. β΄, 8).

Τὸ τέλος τοῦ Ἀντιχρίστου διὰ Ἰησοῦ Χριστού, ἀφοῦ καὶ οἱ πάμπολλοι δικοί του θὰ τιμωρηθοῦν αἰωνίως.

Τηρουμένων πάντως κάποιων ἀναλογιῶν, θὰ συμβεῖ ὡς πρὸς τοὺς Ἑβραίους στὸ Ἰσραὴλ καὶ ὄχι μόνον, ὅ,τι μετὰ τὸ «καρποφόρο» ἐκεῖνο πρῶτο ἐπίσημο κήρυγμα τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου στὰ Ἱεροσόλυμα τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς.

Ὅταν τελείωσε ὁ Πρωτοκορυφαῖος Πέτρος, «κατενύγησαν τῇ καρδίᾳ, εἶπόν τε πρὸς τὸν Πέτρον καὶ τοὺς λοιποὺς Ἀποστόλους· τί ποιήσομεν ἄνδρες ἀδελφοί; Πέτρος δὲ ἔφη· μετανοήσατε, καὶ βαπτισθήτω ἕκαστος ὑμῶν ἐπὶ τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοὺ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶνû σώθητε ἀπὸ τῆς γενεᾶς τῆς σκολιᾶς ταύτης. Οἱ μὲν οὒν ἀσμένως ὑποδεξάμενοι τὸν λόγον αὐτοῦ ἐβαπτίσθησαν καὶ προσετέθησαν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ψυχαὶ ὡσεὶ τρισχίλιαι» (Πράξ. β΄ 37–41).

Γεννέθλια ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας ἡ Πεντηκοστή τότε ἀπὸ Ἑβραίους τῆς πόλεως καὶ τῆς διασπορᾶς.

Καὶ ἐπὶ Ἠλιοῦ, στὸν ἴδιο περίπου χῶρο, μὲ ἀπογόνους τοῦ ἰδίου ἔθνους, θὰ ἔχουμε μία νέα Πεντηκοστή. Κάτι τέτοιο προφήτεψε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν ἔγραψε τὴν ἐπιστολή.

Πάρ' ὅτι ἡ Ἐκκλησία ξεκίνησε μὲ ἑβραϊκὸ λαό, στὴ συνέχεια κυριάρχησαν οἱ ἀντίθετες δυνάμεις μὲ ἐμμονὴ καὶ στὴν ἀναμονὴ τοῦ δικοῦ τους Μεσσία, καὶ συνεχίστηκε ἡ ἐχθρικὴ στάση σὲ ὅ,τι πλέον θύμιζε Χριστὸ καὶ τό Εὐαγγέλιό του.

Ἔγινε γνώστης ὁ Μέγας Παῦλος τοῦ διαχωρισμοῦ καὶ γιὰ τὴν πάγια θέση τοῦ ἑβραϊκοῦ ἔθνους κατὰ τοῦ Ἐσταυρωμένου, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὸν λιθοβολισμὸ τοῦ Πρωτομάρτυρα Στεφάνου. Μὲ βάση αὐτὸ ἔγραψε γιά τὴν κάποτε, στά ἔσχατα χρόνια στροφή τους.