Τελευταία, στὴν σειρὰ αὐτὴ σχετικῶν μὲ τὸ θέμα μας πατερικῶν ἀναφορῶν, ἀφήσαμε μία σπουδαία μαρτυρία ποὺ βρήκαμε στὸ ἔργο τοῦ ἁγίου Διονυσίου Ἀεροπαγίτου,
"Ἐπιστολαί:
Δημοφίλῳ Θεραπευτῇ": "Καὶ ταῦτα ἐχρὴν εἰπεῖν, ὅταν ὑπὲρ ἀξίαν
τις ἐγχειρῶν ὅμως εἰκότα πράττειν ἐδόκει· καὶ γὰρ οὐδὲ τοῦτο ἐφικτὸν οὐδενί. Τί
γὰρ ἄτοπον Ὀζίας ἐποίει θυμιῶν τῷ Θεῶ; Τί δὲ ὁ Σαοὺλ θύων; Τί δὲ οἱ τυραννικοὶ
δαίμονες ἀληθῶς θεολογοῦντες τὸν Ἰησοῦν;
Ἀλλ' ἐκκήρυκτος τῇ θεολογίᾳ πᾶς ἀλλοτριεπίσκοπος,
καὶ ἕκαστος ἐν τῇ τάξει τῆς λειτουργίας αὐτοῦ ἔσται, καὶ μόνος ὁ ἀρχιερεὺς εἰς
τὰ ἅγια τῶν ἁγίων εἰσελεύσεται, καὶ ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ, καὶ τοῦτο ἐν πάσῃ τῇ κατὰ
νόμον ἱεραρχικῇ καθαρότητι. Καὶ οἱ ἱερεῖς περιστελοῦσι τὰ ἅγια, καὶ οἱ λευίται
οὐ μὴ «ἅψωνται τῶν ἁγίων, ἵνα μὴ ἀποθάνωσι».
Καὶ ὠργίσθη θυμῷ Κύριος ἐπὶ τῇ προπετείᾳ Ὀζία,
καὶ Μαριὰμ λεπροῦται τῷ νομοθέτῃ θεσμοθετεῖν ἐγχειρήσασα· καὶ ἐπὶ τοὺς Σκευᾶ υἱοὺς
ἐφήλατο τὰ δαιμόνια.
Καὶ «οὐκ ἀπέστελλον» αὐτούς, ἔφη, «καὶ αὐτοὶ ἔτρεχον», καὶ «οὐκ ἐλάλουν πρὸς αὐτούς, καὶ αὐτοὶ
προεφήτευον», καὶ ὁ ἀσεβὴς «ὁ
θύων μοι μόσχον ὡς ὁ ἀποκτέννων κύνα». Καὶ ἁπλῶς εἰπεῖν· οὐκ ἀνέχεται τῶν παρανόμων ἡ παντελής τοῦ Θεοῦ
δικαιοσύνη. Λεγόντων δὲ αὐτῶν· «ἐπὶ τῷ ὀνόματί
σου δυνάμεις πολλάς ἐποιήσαμεν», «οὐκ οἶδα ὑμᾶς», ἀπο-κρίνεται, «πορεύεσθε ἀπ' ἐμοῦ πάντες οἱ ἐργάται
τῆς ἀνομίας»"
Στὸ ἀνωτέρω κείμενο ἐλέγχεται ὡς
προπετὴς καὶ "ἐκκήρυκτος τῇ
θεολογία" κάθε ἕνας ποὺ εἰσβάλει σὲ ἀλλότρια πεδία εὐθύνης, καὶ ἐν
προκειμένῳ στὸν χῶρο τῆς ἱερωσύνης καὶ ὅλων τῶν λατρευτικῶν, νομοθετικῶν καὶ
κηρυκτικῶν ἐξουσιῶν, ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ αὐτήν.
Ὁ
Ὀζίας ἐλέγχεται, διότι ἐθυμίασε τὸν Θεὸ καὶ ὁ Σαοὺλ, διότι ἔθυσε θυσίαν πρὸς Αὐτὸν,
χωρὶς ἀμφότεροι νὰ ἔχουν ἐξουσία νὰ τὸ κάνουν, (δηλ. χωρὶς νὰ ἔχουν τὴν ἱερωσύνη
μὲ λίγα λόγια, ποὺ εἶναι συνυφασμένη τόσο στὴν Παλαιὰ ὅσο καὶ στὴν Καινὴ
Διαθήκη μὲ τὴν προσφορὰ θυσίας καὶ γενικότερα τὴν τέλεση τῆς λατρείας), ἂν καὶ
τὸ νὰ θυμιάζει κανεὶς τὸν Θεὸ ἢ νὰ θύει πρὸς δόξαν Αὐτοῦ δὲν εἶναι κακὸ ἀπὸ
μόνο του, ἄλλα στὴν οὐσία του ἅγιο, γίνεται ὅμως ἀσεβὲς, ἂν κάποιος δὲν ἔχει
λάβει ἐκ Θεοῦ τὴν ἐξουσία γιὰ κάτι τέτοιο, γιατί ὁ Θεὸς καὶ μόνον Αὐτὸς μᾶς
καθιστᾶ ὅ,τι εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία Του:
"Καὶ οὖς μὲν ἔθετο ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ
πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους...
μὴ
πάντες ἀπόστολοι;
μὴ
πάντες προφῆται;
μὴ
πάντες διδάσκαλοι;" (Α΄ Κορ. ιβ΄, 28-29)
Μέσα
στὶς τιμωρίες ποὺ ἀπέλαβαν ὅλοι οἱ παρὰ τὴν θέληση καὶ ἐκλογὴ τοῦ Θεοῦ εἰσβάλοντες
στὰ "χωράφια" τῆς ἱερωσύνης εἶναι καὶ ἡ Μαριάμ, ἡ "ἐγχειρήσασα
θεσμοθετεῖν τῷ νομοθέτῃ", δηλαδὴ τὸν Μωυσή.
Καὶ
αὐτή, ὅπως καὶ ὁ Ὀζίας καὶ ὁ Σαούλ, προσπάθησε νὰ οἰκειοποιηθεῖ κάτι "ὑπὲρ τὴν ἀξίαν" αὐτῆς, "ὅμως εἰκότα πράττειν ἐδόκει",
θεώρησε, δηλαδή, ὅτι κάτι εὔλογο καὶ σωστὸ πράττει.
Χωρὶς
καμμία ἀμφιβολία, καὶ σὲ αὐτὴν τὴν μαρτυρία ἡ ἐνέργεια τῆς Μαριὰμ θεωρεῖται
παράνομη καὶ προκλητικὴ στὸ βαθμὸ ποὺ αὐτὴ ἐγείρει ἀξιώσεις ὡς πρὸς τὴν ἱερωσύνη.
Διότι, θὰ μπορούσαμε νὰ ἀναρωτηθοῦμε ὡς ὁ
Μέγας Διονύσιος:
"Τί
γὰρ ἄτοπον Μαριὰμ ἐποίει τὴν ἱερωσύνη Μωυσέως ἐπιθυμήσασα";
Εἶναι
ἄτοπο, γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἔδωσε τέτοια ἐξουσία στὴν Μαριάμ,
καὶ κατ' ἐπέκταση σὲ ὅλο τὸ γυναικεῖο φύλο, ὅπως δὲν ἔδωσε τὴν ἀνάλογη ἱερατικὴ
ἐξουσία στὸν Ὀζία καὶ τὸν Σαούλ.
Γιατί
εἶναι τόσο δύσκολο νὰ ἀποδεχθοῦμε τὴν ἀπόλυτη ἐξουσία τοῦ Θεοῦ νὰ θέτει Αὐτὸς
τοὺς ρόλους τοῦ καθενός μας ἐντός της Ἐκκλησίας;
Γιατί
διεκδικοῦμε ἐμεῖς, ὡς ἄλλοι Ἑωσφόροι, πράγματα ἀνοίκεια σὲ ἐμᾶς καὶ δὲν ἀρκούμαστε
"τοῖς (πνευματικοῖς) ὀψωνίοις ἡμῶν";
Ἐξάλλου,
στὴν ἀνωτέρω μαρτυρία δὲν ἐλέγχεται μόνο ἡ τόλμη τῆς Μαριάμ, ἀλλὰ καταδικάζεται
ἐξίσου καὶ ἡ αὐθαιρεσία δύο ἀνδρῶν ποὺ τόλμησαν νὰ οἰκειοποιηθοῦν τὴν ἱερωσύνη.
Ἄραγε,
ὁ ἀποκλεισμὸς κάποιων ἀνθρώπων ἀπὸ τὴν ἱερωσύνη δὲν ἔχει "ἀντιφεμινιστικὴ"
βάση, οὔτε λυγίζει ὁ Θεὸς (μὴ γένοιτο!) κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῶν ἑκάστοτε κοινωνικῶν
πραγματικοτήτων καὶ τῆς σχέσεως τῶν δύο φύλων στὰ οἰκογενειακὰ
"μοντέλα" κάθε ἐποχῆς.
Ὅλα
τὰ παραπάνω γίνονται ἀφορμὴ προβληματισμοῦ καὶ ἀποδεικνύονται ἰδιαίτερα ἐπίκαιρα,
σήμερα ποὺ θέσεις τῆς Ἐκκλησίας ἐξ ἀρχῆς ἀδιαπραγμάτευτες, γίνεται συστηματικὴ
προσπάθεια νὰ πληγοῦν, ἤ, τουλάχιστον, νὰ ἀμβλυνθοῦν.
Ἡ
Ἐκκλησία ταπεινὰ καὶ αὐτονόητα ἀρκέστηκε στὴν ἐπιλογὴ τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ
Χριστοῦ νὰ ἀποστείλει ἄνδρες καὶ ὄχι γυναῖκες στὸ ἔργο τῆς διάδοσης τοῦ Εὐαγγελίου
καὶ στὴν διακονία τῆς σωτηρίας τῶν χριστιανῶν μέσῳ τῆς μυστηριακῆς ζωῆς τῆς
τότε συσταθείσης Ἐκκλησίας του.
ΠΗΓΗ: ''ΑΓΙΟΙ ΚΟΛΛΥΒΑΔΕΣ'' ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2013
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου