Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ (1ο ΜΕΡΟΣ)

Ἡ ἱερωσύνη εἶναι χάρισμα τοῦ Θεοῦ ποὺ δίδεται ἀποκλειστικὰ στὸ ἀνδρικὸ φύλο, στὸ ὁποῖο ὑποτάσσεται τὸ γυναικεῖο, τόσο κατὰ τὴν φύση ὅσο καὶ κατὰ τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ "πρὸς τὸν ἄνδρα σου ἡ ἀποστροφή σου, καὶ αὐτός σου κυριεύση", (Γεν, γ', 16), ὅπως λέγει καὶ ὁ Θεοδώρητος.

Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, σὲ κάποιο περιστατικὸ ποὺ ἐξιστορεῖται στὸ βιβλίο τῶν Ἀριθμῶν, στὸ κεφάλαιο ιβ'. περιγράφεται μιὰ ἄτυπη "ἐπανάσταση" ποὺ ξεσήκωσαν ἐναντίον τοῦ Μωυσέως τὰ ἀδέλφια του, ὁ Ἀαρών καὶ ἡ Μαριάμ. Στὴν ἀρχὴ τοῦ κεφαλαίου βλέπουμε τὰ δύο ἀδέλφια νὰ ἀναμοχλεύουν, χωρὶς προφανῆ λόγο, τὸ παρελθὸν καὶ νὰ μέμφονται ξαφνικὰ τὸν Μωυσῆ γιὰ τὸν γάμο ποὺ εἶχε συνάψει μὲ "γυναῖκα Αἰθιόπισσαν".

Στὴν συνέχεια τοῦ κειμένου, βέβαια, ξεσκεπάζεται ὁ πραγματικὸς λόγος ποὺ τοὺς ὁδήγησε σὲ αὐτὴν τὴν συμπεριφορά. Διότι, λέγοντας "μὴ Μωυσῇ μόνῳ λελάληκε Κύριος; οὐχὶ καὶ ἡμῖν ἐλάλησεν;" ἐκδηλώνουν ζηλοτυπία ἀπέναντί του γιὰ τὴν ὅλως ἰδιαίτερη ἐπικοινωνία ποὺ εἶχε μὲ τὸν Θεό, μιὰ ἐπικοινωνία ποὺ παρόμοιά της δὲν ξανασυναντᾶμε σὲ ὅλη τὴν Παλαιὰ Διαθήκη, καὶ ποὺ ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ στόμα τοῦ Θεοῦ ἐπιβεβαιώνεται ὡς μοναδική.

 Ὁ Θεὸς ὀργίζεται μὲ τὴν συμπεριφορὰ τοῦ Ἀαρών καὶ τῆς Μαριάμ, τοὺς καλεῖ νὰ ἐξέλθουν πρὸς τὴ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου μαζὶ μὲ τὸν ἀδικηθέντα ἀδελφό τους καὶ τοὺς ἐπιτιμᾶ αὐστηρὰ γιὰ τὸ ἀτόπημά τους. Δὲν ἀρκεῖται, ὅμως, μόνο στὸν προφορικὸ ἔλεγχο τῆς ἁμαρτίας τους. Ἐπιβάλει καὶ ἰδιαίτερη τιμωρία στὴν Μαριάμ, τὸ δέρμα τῆς ὁποίας γίνεται παραχρῆμα λευκὸ "ὡσεὶ χιών"!

 Αὐτὴ ἡ ἐξωτερικὴ σωματικὴ ἐκδήλωση παραπέμπει κατὰ τὸ κείμενο στὸ φοβερὸ πάθος τῆς λέπρας! Καὶ ὅπως ἐπεξηγεῖ ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, τὸ λευκὸ χρῶμα δήλωνε λέπρα σὲ ἔντονο παροξυσμό!

Ἐδῶ παραθέτουμε τὸ κεφάλαιο τοῦ βιβλίου τῶν Ἀριθμῶν ποὺ ἐξιστορεῖ τὸ περιστατικὸ αὐτὸ.

             

Ἔχει κατὰ τὴν μετάφραση τῶν Ὁ' ὡς ἑξῆς:

Κεφάλαιον ιβ'.

            1. Καί ἐλάλησε Μαριὰμ καὶ Ἀαρών κατὰ Μωυσῆ, ἕνεκεν τῆς γυναικὸς τῆς Αἰθιοπίσσης ἥν ἔλαβε Μωϋσής, ὅτι γυναῖκα Αἰθιόπισσαν ἔλαβε, 2 καὶ εἶπον· μὴ Μωυσῇ μόνῳ λελάληκε Κύριος; οὐχὶ καὶ ἡμῖν ἐλάλησεν; καὶ ἤκουσε Κύριος. 3 καὶ ὁ ἄνθρωπος Μωϋσῆς πραΰς σφόδρα παρὰ πάντας τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ὄντας ἐπὶ τῆς γῆς. 4 καὶ εἶπε Κύριος παραχρῆμα πρὸς Μωϋσῆν καὶ Ἀαρών καὶ Μαριάμ· ἐξέλθετε ὑμεῖς οἱ τρεῖς εἰς τὴν Σκηνὴν τοῦ Μαρτυρίου· 5 καὶ ἐξῆλθον οἱ τρεῖς εἰς τὴν Σκηνὴν τοῦ Μαρτυρίου. καὶ κατέβη Κύριος ἐν στύλῳ νεφέλης καὶ ἔστη ἐπὶ τῆς θύρας τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, καὶ ἐκλήθησαν Ἀαρών καὶ Μαριὰμ καὶ ἐξήλθοσαν ἀμφότεροι. 6 καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· ἀκούσατε τῶν λόγων μου· ἐὰν γένηται προφήτης ὑμῶν Κυρίῳ, ἐν ὁράματι αὐτῷ γνωσθήσομαι καὶ ἐν ὕπνῳ λαλήσω αὐτῷ. 7 οὒχ οὕτως ὁ θεράπων μου Μωϋσής· ἐν ὅλῳ τῷ οἴκῳ μου πιστός ἐστι· 8 στόμα κατὰ στόμα λαλήσω αὐτῷ, ἐν εἴδει καὶ οὐ δὶ' αἰνιγμάτων, καὶ τὴν δόξαν Κυρίου εἶδε· καὶ διατὶ οὐκ ἐφοβήθητε καταλαλῆσαι κατὰ τοῦ θεράποντός μου Μωϋσῆ; 9 καὶ ὀργὴ θυμοῦ Κυρίου ἐπ' αὐτοῖς, καὶ ἀπῆλθε. 10 καὶ ἡ νεφέλη ἀπέστη ἀπὸ τῆς σκηνῆς, καὶ ἰδοὺ Μαριὰμ λεπρῶσα ὡσεὶ χιών· καὶ ἐπέβλεψεν Ἀαρών ἐπὶ Μαριάμ, καὶ ἰδοὺ λεπρῶσα. 11 καὶ εἶπεν Ἀαρών πρὸς Μωϋσήν· δέομαι, κύριε, μὴ συνεπιθῇ ἡμῖν ἁμαρτίαν, διότι ἠγνοήσαμεν καθ' ὅτι ἡμάρτομεν· 12 μὴ γένηται ὡσεὶ ἴσον θανάτῳ, ὡσεὶ ἔκτρωμα ἐκπορευόμενον ἐκ μήτρας μητρὸς καὶ κατεσθίει τὸ ἥμισυ τῶν  σαρκῶν αὐτῆς. 13 καὶ ἐβόησε Μωϋσής πρὸς Κύριον λέγων· ὁ Θεὸς δέομαί σου, ἴασαι αὐτήν. 14 καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Μωϋσήν· εἰ ὁ πατὴρ αὐτῆς πτύων ἐνέπτυσεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτῆς, οὐκ ἐντραπήσεται ἑπτὰ ἡμέρας; ἀφορισθήτω ἑπτὰ ἡμέρας ἔξω της παρεμβολῆς καὶ μετὰ ταῦτα εἰσελεύσεται. 15 καὶ ἀφωρίσθη Μαριὰμ ἔξω της παρεμβολῆς ἑπτὰ ἡμέρας· καὶ ὁ λαὸς οὐκ ἐξῆρεν, ἕως ἐκαθαρίσθη Μαριάμ."

Ἡ δυσανάλογα αὐστηρὴ αὐτὴ ἀντιμετώπιση τῆς Μαριὰμ μᾶς κίνησε τὴν περιέργεια γιὰ ἀναζήτηση τοῦ βαθύτερου νοήματός της καὶ ὑπῆρξε ἡ ἀφορμὴ γιὰ τὸ παρὸν ἄρθρο.

Πῶς ἑρμηνεύουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τὸ περιστατικὸ αὐτό, ποὺ ὁπωσδήποτε κεντρίζει τὸ ἐνδιαφέρον ἀκόμη καὶ τοῦ πλέον εὐκολόπιστου καὶ ἀπολυπράγμονος, περὶ τὴν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀναγνώστη;

Πόσο ἐπίκαιρα εἶναι τὰ συμπεράσματα ἀπὸ τὴν μελέτη τοῦ ὁμολογουμένως ἰδιαιτέρου αὐτοῦ συμβάντος;

Ὁ Ἀαρών καὶ ἡ Μαριὰμ ζηλοτύπησαν "ἐξ ἀλαζονείας καὶ διακένου φυσήματος" (Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, "Γλαφυρῶν εἰς τοὺς Ἀριθμοὺς") ἐναντίον τοῦ ἀδελφοῦ τους, καὶ αὐτὴ ἦταν ἡ βαθύτερη αἰτία γιὰ τὴν πικρόχολη ἀντίδρασή τους: "μὴ Μωϋσῇ μόνῳ λελάληκε Κύριος; οὐχὶ καὶ ἡμῖν ἐλάλησε;".

Ὁ Ἀαρών ἠξιώθη τόσο τοῦ προφητικοῦ χαρίσματος, δεχόμενος ἀποκαλύψεις ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ γενόμενος μεσάζων μεταξύ τοῦ Μωϋσέως καὶ τοῦ λαοῦ, ὅσο καὶ τῆς Ἀρχιερωσύνης, τὴν ὁποίαν ἔλαβε κατ' ἐντολὴν τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ στὸ Λευιτικόν.

Ἡ δὲ Μαριὰμ προεφήτευσε, κατὰ τὰ γνωστά, ἀμέσως μετὰ τὴν διάβαση τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης, ψάλλοντας μετὰ τῶν ὑπολοίπων γυναικῶν τὴν Ὠδὴν "ἄσωμεν τῷ Κυρίω, ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται· ἵππον καὶ ἀναβάτην ἔρριψεν εἰς θάλασσαν" (Ἐξ. Ιβ΄, 20-21). 

Ἡ μεγάλη τιμὴ ποὺ τοὺς ἔγινε ἀπὸ τὸν Κύριο, ὅμως, δὲν ἐπήρκεσε γιὰ νὰ ἀντισταθμίσει τὴν ζήλια ποὺ ὑπέβοσκε μέσα τους. Φάνηκαν νὰ στέκονται κριτικὰ ἀπέναντι στὴν ἐπιλογὴ τοῦ Θεοῦ νὰ ἐξυψώσει καθ' ὑπερβολὴν τὸν Μωϋσή διογκώνοντας τὴν σημασία τοῦ γάμου του μὲ τὴν Σεπφώρα, ποὺ ἦταν Μαδιανίτισσα καὶ συγκρίνοντάς τον μὲ τὸν γάμο τοῦ Ἀαρών, ὅπως ἀναφέρει ὁ Θεοδώρητος Κύρου: "... ἀπορήσαντες γὰρ δηλονότι κατηγορίας ἑτέρας, τῆς γυναικὸς αὐτῷ τὸν ψόγον ἐπήνεγκαν... Ἐπειδὴ τοίνυν ὁ Ἀαρών Ἰσραηλίτιν ἠγάγετο, τὴν ἀλλόφυλον δὲ ὁ Μωϋσής, μικροψυχίας γενομένης, ταύτην αὐτῷ τὴν λοιδορίαν προσήνεγκαν" (PG. 80, 376A.)

Μὲ τὸν τρόπο αὐτό, ὅμως, ἔκριναν ἀρνητικὰ ὄχι μόνο τὸν "θεράποντα τοῦ Θεοῦ" Μωϋσή, ἀλλὰ ἀμφισβήτησαν καὶ τὴν προτίμηση τοῦ Θεοῦ πρὸς αὐτὸν "βλάπτοντας", μὲ τὴν πατερικὴ ἔννοια, τὴν σοφία Του καὶ προκαλῶντας τὴν δικαία ὀργή Του.

Ἡ διερεύνηση τῶν βαθυτέρων λόγων ποὺ προκάλεσαν τὴν δυσανάλογη τιμωρία τῆς Μαριάμ, παρ' ὅτι ἡ εὐθύνη ἐβάρυνε ἐξίσου καὶ τὸν Ἀαρών ποὺ ὁμολογεῖ "ἠγνοήσαμεν καθ' ὅτι ἡμάρτομεν", εἶναι ἐξόχως ἀποκαλυπτικὴ γιὰ πολλὰ σύγχρονα, τεχνηέντως παρουσιαζόμενα ὡς φλέγοντα, θέματα, ἀνάμεσα στά ὁποῖα καὶ ἡ περὶ "χειροτονίας τῶν γυναικῶν" ἐσχάτως ἀναφυεῖσα στήν καινοτομία τῆς Νέας ἐκκλησίας βλάσφημη φιλολογία.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ