«Συζητώντας πρό καιροῦ μέ πατέρες τῆς
Μονῆς Ἐσφιγμένου, καί μάλιστα ἀπό τούς προεξάρχοντας
καί πλησίον τοῦ ἡγουμένου εὑρισκομένους, μοῦ ἐδήλωσαν ὅτι δέν τελεῖται ἡ
Θ. Λειτουργία, ἄν δέν μνημονευθῆ κατ’ αὐτήν Ἐπίσκοπος. Αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ
Πατέρες αὐτοί πιστεύουν ὅτι ἡ Θ. Λειτουργία τελεῖται εἰς τό ὄνομα τοῦ Ἐπισκόπου
καί ὄχι τοῦ Χριστοῦ. Ἄρα λοιπόν κατ’ αὐτούς, οἱ ἀποτειχισμένοι πρέπει νά ἔχουν
Ἐπίσκοπο καί Σύνοδο (διά νά ἀναπαραγάγη Ἐπισκόπους), προκειμένου νά ἔχη ὑπόστασι
καί χάρι ἡ Θ. Λειτουργία.
Ἐκ τοῦ
ἀντιθέτου πάλι, ὁ γνωστός διά τούς ἀγῶνες του Παλαιοημερολογίτης π. Χρυσόστομος
ἀπό τίς Σπέτσες, μοῦ εἶχε πρό καιροῦ ἀναφέρει προσωπικά ὅτι, οἱ ἴδιοι οἱ
Παλαιοημερολογίτες τόν ὀνομάζουν ἀκέφαλο, προκειμένου νά τόν πείσουν νά ἐνταχθῆ
καί ἐντειχισθῆ σέ κάποια παράταξι».
Επίσης ο π. Χρυσόστομος μπορεί να μην ανήκει σε κάποια Σὐνοδο των παλ/των δια δικούς του λόγους, όμως δεν ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ εις τα πνευματικά του τέκνα να ενταχθούν σε αυτές! Μάλιστα πνευματικό του παιδί είχε γίνει και μοναχός σε Μοναστήρι που ο Ηγούμενος ανήκει εις την Σύνοδο του κ. Καλλινίκου!
«Δηλαδή
μέ ἄλλα λόγια ἐν καιρῷ αἱρέσεως χωρίς Ἐπίσκοπο δέν ὑπάρχει ἀποτείχισις, δέν
ὑπάρχει Ἐκκλησία. Αὐτό βεβαίως ὡς διδασκαλία δέν ὑπάρχει εἰς τούς Ἁγίους, ἀλλά
θεωρεῖται ἡ παραμονή στήν Ἐκκλησία μόνον διά τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τήν αἵρεσι
θεωρητικά καί πρακτικά ἀπό τούς αἱρετικούς ποιμένες καί Ἐπισκόπους. Αὐτή ἡ
ἀποστασιοποίησις ἀπό τήν αἵρεσι σημαίνει παραμονή εἰς τήν διαχρονική Ἐκκλησία
τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ἐγκυρότητα τῶν μυστηρίων, ὁμολογία πίστεως κλπ. Σ’
αὐτό συνηγορεῖ ἡ διδασκαλία τῆς ἁγ. Γραφῆς: «οὗ γάρ εἰσί δύο ἤ τρεῖς
συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμί ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. 18,20)· καί
τοῦ ἁγ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου ἡ ὁποία λέγει: «μή θῶμεν σκάνδαλον τῇ Ἐκκλησίᾳ
τοῦ Θεοῦ, ἥτις ἐστί καί ἐν τρισίν ὀρθοδόξοις ὁριζομένη κατά τούς ἁγίους»
(P.G. 99, 1049Β)».
Μην λησμονείτε ότι: «στά
χρόνια του Ἁγίου
Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου δέν ἦταν δυνατή ἡ ἐπίσημη λειτουργία ἄλλης Συνόδου, ὅπως σήμερα, γιατί ἀμέσως
συλλαμβάνονταν, ὁδηγοῦνταν στίς φυλακές οἱ Ὀρθόδοξοι καί πολλές φορές στό
μαρτύριο, ὅπως ἔχουμε ἀποδείξει σέ πλῆθος συγγραμμάτων μας!
Σήμερα, σέ καθεστώς δημοκρατίας, αὐτό εἶναι δυνατόν, δηλ. ἡ συγκρότηση
Ὀρθόδοξης Συνόδου!
Βέβαια καί ὁρίζεται ἡ
Ὀρθόδοξη
Ἐκκλησία
καί ἐν
δυσίν καί τρισίν Ὀρθοδόξοις
σέ περίοδο διωγμοῦ, ὅπως
ἔγινε καί στό παρελθόν (Ὅπως δίδαξε ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ἀκολουθῶντας τήν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ καί τοῦ Ἁγίου Σωφρονίου καί τήν μέχρι τότε
ἑνιαία παράδοση τῶν προγενεστέρων Πατέρων γιά τούς ὁποίους ἔχουμε γράψει κατ'
ἐπανάληψη στό παρελθόν!
Ἀφοῦ ὅπως
διδάσκει γιά τούς αἱρετικούς ὁ Μέγας Μάξιμος: "Οἱ τοίνυν ὑφ᾽
ἑαυτῶν κατα-κριθέντες καί ὑπό τῶν Ρωμαίων ἐπί ὀγδόης Ἰνδικτιῶνος γενομένης
συνόδου καθαιρεθέντες, ποίαν
ἐπιτελέσουσιν μυσταγωγίαν∙ ἤ ποῖον
πνεῦμα τοῖς παρά τῶν τοιούτων ἐπιτελουμένοις ἐπιφοιτᾶ;" (PG 90, 120),
ἀλλά στή συνέχεια τά πράγματα ὁδηγοῦσαν, πάντοτε στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία, σέ ἀναζήτηση Ἀρχιερέων καί στήν συγκρότηση συνόδου ἐπισκόπων πού ἀποτελοῦσαν τήν νόμιμη, δηλ. τήν Ὀρθόδοξη Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας. (Ὅπως γιά παράδειγμα ἔγινε ἐπί Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου στήν
Κωνσταντινούπολη πρίν ἀπό τήν σύγκληση τῆς Βας Οἰκουμενικῆς Συνόδου (381) καί
ἐπί Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ,
μετά τό 626, ὅταν ὁ Ἅγιος Μάξιμος,
ἀναχωρῶντας ἀπό τήν Κύζικο, βρῆκε καταφυγή κοντά στόν Ἅγιο Σωφρόνιο, μετέπειτα πατριάρχη Ἱεροσολύμων, καί στήν συνέχεια
κοντά στόν Ἅγιο Μαρτῖνο, πάπα Ρώμης,
πού μαρτύρησε τό 652 ἀπό τούς Μονοφυσίτες-Μονοενεργῆτες! Στή συνέχεια, βέβαια ὁ Μέγας Μάξιμος ἔμεινε μόνος, ἀλλά περιφερόταν ὡς δέσμιος, ἐξόριστος καί
βασανιζόμενος! Τέλος, τοῦ κόψανε τήν μελίρρητη ἐκείνη γλῶσσα καί τήν μακαρίαν
ἐκείνη χεῖρα, πού στηλίτευε τήν κακοδοξία, καί μαρτύρησε ὁ Μέγας Ὅσιος τό 662.
Δικαιώθηκε ὡς μέγας Ἅγιος καί Ὁμολογητής
στήν ΣΤ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, τό 680!). (π. Νικολάου Δημαρά ''Συνέχεια τῆς ἐπιστολῆς τοῦ πατρός Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ καί ἔλεγχος τῶν ἐσφαλμένων ἀπόψεών του'').
«Ἄν ἐγώ
π.χ., πέραν τῆς ἀποτειχίσεως, θελήσω νά πάω μέ τό Παλαιό Ἡμερολόγιο μέ ποιούς θά
ἔχω ἐκκλησιαστική κοινωνία; Ἡ ἀπάντησις εἶναι μέ κανένα ἤ τό πολύ μέ πέντε δέκα
μεμονωμένους καί ἐκτός Συνόδων. Διότι, ὅπως ἔχει τονισθῆ, διά νά ἔχουν μέ
κάποιον ἐκκλησιαστική κοινωνία, δέν ἀρκεῖ ἡ ἀποτείχισις, οὔτε ἀκόμη ἡ ἀλλαγή τοῦ
ἡμερολογίου, ἀλλά ἀπαιτεῖται προσέτι καί ἡ προσχώρησις στήν ἰδική των
παράταξι».
Άλλη μία αντίφασις! Ενώ ο π. Ευθύμιος προηγούμενως μας ανέφερε το της Γραφής «οὗ γάρ εἰσί δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμί ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. 18,20)· καί το τοῦ ἁγ. Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου: «μή θῶμεν σκάνδαλον τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ, ἥτις ἐστί καί ἐν τρισίν ὀρθοδόξοις ὁριζομένη κατά τούς ἁγίους» (P.G. 99, 1049Β)", τώρα μας λέγει: «Ἡ ἀπάντησις εἶναι μέ κανένα ἤ τό πολύ μέ πέντε δέκα μεμονωμένους καί ἐκτός Συνόδων»!
Επίσης ο π. Ευθύμιος δεν γνωρίζει (!) με ποιούς θα έχει εκκλησιαστική κοινωνία; Με ποιούς έκανε συνέδρια εις το Αίγιο; Δεν είσθε εσείς που κάθεστε εκεί δεξιά; Δεν ομιλήσατε και ο ίδιος;
Δεν γνωρίζει όταν άκουγε από τους ιδίους ότι: «ἕλκουμε
τήν καταγωγή καί τήν συνέχειά μας ἀπό
τόν Ἅγιο πρώην Φλωρίνης καί τήν δια-κοινωνία μας μέ τήν Σύνοδο τῶν
Ρώσων τῆς
Διασπορᾶς,
πού ἦταν
ἡ
συνέχεια τῆς
Γνήσιας Ἐκκλησίας
τοῦ
Πατριαρχείου τῆς
Μόσχας, τῆς
Ἐκκλησίας δηλ. τῶν Ἁγίων Φιλαρέτου καί Ἰωάννου Μαξίμοβιτς, κα-θώς καί τοῦ ἀπείρου
πλήθους τῶν Ἁγίων Πατέρων, πραγματικά Ὁσίων
καί σημειο-φόρων ἀνδρῶν, ὅπως
ὁ Γέροντας Ἱερώ-νυμος ἐν Αἰγίνῃ,
ὁ π. Ἰωάννης
Βαξε-βανόπουλος τῆς 'Αμφιάλης, ὁ π. Ἀθανάσιος καί ὁ π. Εὐθύμιος, προηγούμενοι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου, ὁ π. Ἰωακείμ
στόν Ἅγιο
Νεῖλο,
ὁ
π. Μόδεστος στήν Κερασιά, ὁ
π. Εὐγένιος
Λεμονῆς, ὁ Καλλίνικος ὁ Ἡσυχαστής,
ὁ Ἅγιος
Ἰωάννης
ὁ
Ρουμάνος ὁ
Χοζεβίτης, καί
πλῆθος ἄλλοι, πού ἀν-έδειξε ἡ Ἐκκλησία
μας, πολλούς ἀπό τούς ὁποίους γνώρισα καί προσωπικά» (π. Νικολάου Δημαρά ''Συνέχεια τῆς ἐπιστολῆς τοῦ πατρός Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ καί ἔλεγχος τῶν ἐσφαλμένων ἀπόψεών του'').
«Ὁ
Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ράσκας καί Πριζρένης κ. Ἀρτέμιος ὅταν ἀποτειχίστηκε
ἀπό τήν Σερβική Σύνοδο, ἐξ αἰτίας τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί ἐνῶ
ἐπήγαινε ἤδη μέ τό Παλαιό Ἡμερολόγιο, μέ ποιούς Παλαιοημερολογίτες τῆς Ἑλλάδος
ἀπέκτησε ἐκκλησιαστική κοινωνία; Μέ κανένα.
Ἐδῶ
δημιουργεῖται τό ἑξῆς ἐρώτημα. Ἐφ’ ὅσον τό πρόβλημα τῶν Παλαιοημερολογιτῶν ἦταν
ἐξ’ ἀρχῆς τό Ἡμερολόγιο (ἡ ἡμερολογιακή καινοτομία, ὅπως τήν ὀνομάζουν) καί ἐπ’
ἐσχάτων προσετέθη καί τό πρόβλημα τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γιατί τώρα πού
ὅλα αὐτά ἐπληροῦντο στόν Σεβασμιώτατο Ἀρτέμιο (δηλ. τήρησις τοῦ παλαιοῦ καί
ἀποτείχισις ἀπό τήν αἵρεσι) δέν ἐδήλωσαν ἀμέσως, εὐθαρσῶς καί ἀπροκαλύπτως ὅτι
τόν δέχονται σέ ἐκκλησιαστική κοινωνία;».
Διαφωτίστε μας! Συνομίλησε ο Επίσκοπος Αρτέμιος με Επισκόπους των παλ/των και δεν τον εδέχθησαν σε κοινωνία; Ερωτούμε διότι εμείς αναγνώσαμε ότι: «Ένα άλλο φλέγον θέμα που αρκετά απασχόλησε το κοινό είναι η τυχόν κοινωνία του με διάφορες σχισματικές ομάδες. Και εδώ ο Μητροπολίτης Αρτέμιος ήταν κατηγορηματικός λέγοντας ότι τέτοιο θέμα δεν τίθεται κάν! Και σε συγκεκριμένες ερωτήσεις αρνήθηκε την πιθανότητα κοινωνίας με όποιες σχισματικές ομάδες των Ρώσων (σαν τον Αγαθάγγελο, πρώην Μητροπολίτη της Ρωσικής Εκκλησίας της Διασποράς) είτε με κάποιες Παλαιοημερολογητικές ομάδες (σαν τον Ωρωπού και Φύλης Κυπριανό)» (http://panayiotistelevantos.blogspot.gr/2012/06/blog-post_18.html).
«Τό
πρόβλημά των λοιπόν ἦτο ἄλλο βαθύτερο, τό ὁποῖο δυστυχῶς δέν δύνανται ἤ δέν
θέλουν νά κατανοήσουν ὁ ἁπλός λαός τῶν Παλαιοημερολογιτῶν. Ἔπρεπε δηλαδή ὁ
Σεβασμιώτατος Ἀρτέμιος νά προσχωρήση σέ κάποια παράταξι, ἡ ὁποία λειτουργοῦσα ὡς
ὑπερσύνοδος (Οἰκουμενική Σύνοδος) θά ἀποφάσιζε, παπικῷ τῷ τρόπῳ, ὅτι τόν ἐδέχετο
καί ἄν δέν τόν ἀναμύρωνε καί δέν τόν ἀναχειροτονοῦσε, θά ἀποφάσιζε ὅτι
ἀναγνωρίζει τήν βάπτισί του, τήν χειροτονία του καί τόν δέχεται σέ ἐκκλησιαστική
κοινωνία, ὑπό τήν αὐστηρά προϋπόθεσι ὅτι δέν θά εἶχε εἰς τό ἑξῆς καμμία
ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ ἄλλη παράταξι, διότι αὐτό θά ἀποτελοῦσε προδοσία
πίστεως, μεγαλυτέρα ἀπό τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ».
Αυθαίρετο το συμπέρασμα! Αν όντως εξ΄ αρχής, όπως παραθέσαμε άνωθεν, ο ίδιος αρνήθηκε πιθανότητα κοινωνίας με ''σχισματικούς'', τότε διατί βγάζετε αυθαίρετα και υποθετικἀ συμπεράσματα;
«Ἐμεῖς
ὅμως εὐθύς ἐξ ἀρχῆς θεωρήσαμε δεδομένη τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τόν Ἀρτέμιο
μόνο καί μόνο ἐξ αἰτίας τῆς ἀποτειχίσεώς του. Αὐτό σημαίνει νά μήν ἀνήκης σέ
παρατάξεις, οὔτε νά δημιουργῆς τέτοιες διά τῆς ἀποτειχίσεως καί προσέτι νά ἔχης
ἀποδογματοποιήσει τό θέμα τοῦ ἡμερολογίου. Ἐμεῖς δηλαδή ἔχομε ἐκκλησιαστική
κοινωνία μέ τόν Σεβ. Ἀρτέμιο ὡς ἀποτειχισμένοι ἀπό τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,
ἐνῶ συγχρόνως ἀκολουθοῦμε διαφορετικά ἡμερολόγια. Ἄν ὅμως θεωρούσαμε θέμα
πίστεως τό Ἡμερολόγιο προφανῶς δέν θά ἦτο ἀρκετή ἡ ἀποτείχισις, ἀλλά θά ἔπρεπε
νά ταυτισθοῦμε καί στό θέμα τοῦ ἡμερολογίου».
Συγχωρέστε μας δια την προσωπική γνώμη που θα εκφράσουμε αλλά θεωρούμε ότι η αλήθεια δεν είναι ότι θεωρήσατε δεδομένη την εκκλησιαστική κοινωνία με τον Αρτέμιο λόγω της αποτειχίσεώς του, αλλά διότι θέλατε να γνωστοποιήσετε δημοσίως την αποκατάστασή σας (εις τους συναδέλφους σας Νεοημερολογίτες) δια να εκτελείτε ελεύθερα τα λειτουργικά σας καθήκοντα! Αν όντως ίσχυε αυτό που λέτε τότε διατί δεν επικοινωνείτε και με άλλους αποτειχισμένους όπως τον π. Γεώργιο, ή τον π. Σταύρο Βάιο; Αποτειχίστηκαν από τους Οικουμενιστές, επέστρεψαν στο Παλαιό Ημερολόγιο, -διότι είναι τοις πάσι γνωστόν ότι ημερολογιακό και οικουμενισμός είναι δίδυμα αδερφάκια- και ΔΕΝ εντάχθηκαν σε καμμία "παράταξη", χωρίς να κατακρίνουν κανέναν!
Επίσης επειδή συνεχώς ομιλείτε δια το ζήτημα του ημερολογίου απαξιωτικά σας υπενθυμίζουμε ότι:
"...Οἱ
Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας καί Ἀντιοχείας συγκάλεσαν τό 1583
Ἱερά Σύνοδο ὑπό τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Ἱερεμία Β΄, τόν Τρανό (1539-1595). Ἡ
Ἱερά Σύνοδος καταδίκασε ὡς μή ἀναγκαία τήν
Γρηγοριανή μεταρρύθμιση, ἀφοῦ δημιουργοῦσε πολλά προβλήματα στό Ἑορτολόγιο
τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ
Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἱερεμίας Β΄ ἀπείλησε ὅτι θά ἀφορίσει ὅσους θά δέχονταν
τή μεταρρύθμιση, καί ἡ ἀπειλή τοῦ ἀφορισμοῦ ἐπαναλήφθηκε στή Σύνοδο τοῦ
1593, ὅπου ἔλαβαν μέρος τόσο ὁ ἴδιος, ὅσο καί οἱ Πατριάρχες
Ἀλεξανδρείας, Ἱεροσολύμων καί Ἀντιοχείας, καθώς καί ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Ρώσσου
Πατριάρχη."(Βλ. Σχετικά πρόσφατα: " Ἡ Ὁδύσσεια τῶν Ἡμερολογίων", Στράτου Θεοδοσίου καί Μάνου Δανέζη ἐπίκουρων καθηγητῶν τῆς ἀστροφυσικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἔκδ. Δίαυλος, Ἀθῆνα 1995, Τόμ. Β1, σελ. 140: Ἡ Ὀρθοδοξη ἀντίδραση στό Γρηγοριανό ἡμερολόγιο.)
"Κατά
τήν ἐποχήν ταύτην, (1583), ἀνεφύη καί τό καλούμενον "ἡμερολογιακόν"
ζήτημα, κατόπιν τῆς ὑπό τοῦ Πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄ ἀναληφθείσης πρωτοβουλίας περί
διορθώσεως τοῦ μέχρι τότε ἐν ἰσχύι Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου... Ἀλλ’ ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας ὁ Β΄, ἀπαντῶν ἐδήλου τῷ ἐπισκόπῳ τῆς Ρώμης, ὅτι
ὄχι μόνον ἀποστέργει τά καινοτομηθέντα, "ἀλλ’ οὐδ’ εἰς ψιλήν ἐπίνοιαν
ἐφικέσθαι ταῦτα ἐπιτρέπει''...
"Ὁ Ἱερεμίας ὁ Β΄, ἀνησυχῶν διά τήν
ἐξέλιξιν τοῦ ζητήματος καί διά τάς ἐνδεχομένας ἐπιπτώσεις αὐτοῦ ἐπί της
κανονικῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τάξεως, συνεκάλεσεν ἐν ἔτει 1583 Σύνοδον ἐν
Κωνσταντινουπόλει εἰς ἥν ἔλαβε μέρος καί ὁ Ἀλεξανδρείας Σίλβεστρος. Ἡ Σύνοδος αὕτη ἐξέδωκε Τόμον κατά τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου καταδικάσασα
οὕτω τήν παπικήν καινοτομίαν. Ἀλλα καί ὁ Μελέτιος, εὐκαιρίας δοθείσης,
κατεπο-λέμησε τήν παπικήν ἐνέργειαν, συγγράψας τῇ προτροπῇ τοῦ Πατριάρχου Σιλβέστρου,
εἰδικην μελέτην, ἐπονομάσας ταύτην "ἕτερον Τόμον Ἀλεξανδρινόν..."
Στόν
τόμον αὐτόν ὁ Μελέτιος ὀνομάζει τήν ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου-Μηνολογίου (Letres de Meletius Pigas, 286, 106. Τότε ἦταν δέκα ἡμέρες ἡ διαφορά τοῦ Παλαιοῦ μέ τό Νέον Καλλενδάριον.) "δεκαθήμερον
ἔκτρωμα", Τόμος Ἀλεξανδρινός
περί τοῦ Πασχαλίου, τοῦ μακαριωτάτου καί παναγιωτάτου πάπα Ἀλεξανδρείας κυροῦ
Μελετίου περί τοῦ Πάσχα:
"... ὧν πατήρ καί γεννήτωρ ὁ νεώτατος
οὗτος νεωτερισμός τοῦ Πασχαλίου, ὅν ἐκίσσησεν Ῥώμη ἡ πρεσβυτέρα, μή
ἐφησυχάζουσα ταῖς τῶν πατέρων δόξαις, ἀλλά ταῖς ἰδίαις ἀκολουθοῦσαû ἀφροντίζουσα τῶν τοῦ προφήτου ῥημάτων,
σωφρονίζοντος τούς νεωτέρους μή φιλοτιμάσθαι, δοξάζεσθαι ἐπ’ ἀτιμίᾳ πατέρων καί
νή τ’ ἀληθές, εἰ κρίνειν ὀφείλομεν, (ὡς κρίνειν ὄφειλομεν κατά τόν τοῦ Σωτῆρος
λόγον), ἐκ τῶν καρπῶν τό δένδρον, δένδρον εἴη πάντως κακόν τοῦ πασχαλίου αὕτη ἡ
διόρθωσις, ἐπειδῆπερ κακῶν καρπῶν γέγονεν οἰστή. Ἐῶ γάρ λέγειν τό τοῦ ἔτους δεκαθήμερον ἔκτρωμαû οἱ γάρ τῆς
σελήνης μετασχηματισμοί τοῖς ἡμετέροις, (τουτέστι τοῖς παλαιοῖς),
ἀνταποκρινόμενοι δῆλον ὡς ἐλέγχουσι τά παρ’
ἡμῖν ἐτῶν μέτρα, καί ἡμερῶν μή δεῖσθαι ἀφαιρέσεων ἤ προσθηκῶν."
Καί
στήν διδακτορική του διατριβή ὁ καί
σωματικά πλέον νεκρός, Λατινόφρων
Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης, "
Ἱστορική καί Κανονική θεώρησις τοῦ Παλαιο-ημερολογιτικοῦ ζητήματος κατά τε τήν
γένεσιν καί τήν ἐξέλιξιν αὐτοῦ ἐν Ἑλλάδι", Ἀθῆναι 1982, στήν σελ. 24,
παραπέμποντας στόν Ἅγιον Δοσίθεον,
Τόμος Ἀγάπης, Ἰάσιον 1698. σελ. 538-547 γράφει:
" Ἔτι ἐπισημώτερον ἀλλ’ ἐμμέσως,
ἀπεκρούσθη ἐν τῇ Ἀνατολῇ τό Γρηγο-ριανόν
Ἡμερολόγιον ὑπό τῆς ἐν Κων-σταντινουπόλει συνελθούσης τῷ 1593 ἐνδημούσης
Συνόδου, ἧς μετέσχον οἱ Πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως, Ἱερεμίας ὁ Β΄,
Ἀλεξανδρείας, Μελέτιος ὁ Πηγᾶς, ἐπέχων τόν τόπον καί τοῦ Ἀντιοχείας,
Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος καί τεσσαράκοντα καί εἷς Ἀρχιερεῖς τοῦ Οἰκουμενικοῦ
θρόνου".
Γιά
δέ τήν Σύνοδον τοῦ 1587 γράφει:
" Καί ἐν ἔτει 1587 ὑπό τῆς ἐν
Κωνσταντινουπόλει Συνόδου κατεκρίθη ἡ
μεταβολή τοῦ ἡμερολογίου κατά τό παπικόν πρότυπον, ὡς ἐπισφαλής καί
οὐκ ἀναγκαία."
Γιά
τά ἀνωτέρω ἐπιχειρήματά μας καί τήν ξεκάθαρη διάκριση τῶν ἀποφάσεων τῶν δύο
Συνόδων τοῦ 1583 καί τοῦ 1593 βλ. ἰδιαιτερως: Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, "Τόμος Ἀγάπης", Ἰάσιον 1698, σελ.
538, βλ. καί στήν "Δωδεκάβιβλο", σελ. 209. καθώς καί Μελετίου τοῦ Πηγᾶ, "Κέντρα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας", σελ. 21 καί 22. Βλ. ἐπίσης Ἀθανασίου Κομνηνοῦ Ὑψηλάντου, "Τά μετά τήν ἅλλωσιν", Βιβλίον Η\Θ καί Γ, ἐν Κωνσταντινουπόλει 1870, σελ, 111 καί 112. Σάθα Κωνσταντίνου, Βιογραφικόν σχεδίασμα περί τοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Β΄, Τυπογραφεῖον Λ. Κτενᾶ καί Σ. Οἰκονόμου, Ἀθῆναι, 1870, σελ. 32, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται ρητῶς στήν Σύνοδο τοῦ 1583 καί στούς Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Ἱερεμίαν καί Ἀλεξανδρείας, Σίλβεστρον καί στήν καταδίκην τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου τήν 20ην Νοεμβρίου, Ἰνδικτιῶνος ιβ΄, διαστέλλοντάς την σαφῶς ἀπό τίς Συνόδους τοῦ 1586 (1587), σελ. 34 καί 1593 σελ. 91-92. Βλ. ἐπίσης Φιλαρέτου Βαφείδη, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, Κωνσταντινούπολις, 1912, Τόμ. Γ΄, σελ. 124-125: " Ὅτε δέ περί τά τέλη τοῦ 16ου αἰῶνος, Γρηγόριος ὁ ΙΓ' διά τοῦ Καλαβροῦ Λουδοβίκου Λιλίου μετερρύθμισε τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον καί εἰσήγαγεν τό οὕτως ἐπικληθέν Γρηγοριανόν τῇ 1ῃ Ὀκτωβρίου 1582, τήν 5 Ὀκτωβρίου ἀριθμήσας ὡς 15, ἐπιθυμῶν καί τήν παρά τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν παραδοχήν αὐτοῦ, καθόσον μάλιστα οἱ Προτεστάνται δέν ἀπεδέχθησαν αὐτό ἀμέσως, ἀποστέλλει πρός Ἱερεμίαν τόν Β' πρεσβείαν μετά δώρων, παρακαλῶν ἴνα ἐπινεύση καί οὗτος εἰς τήν ἀποδοχήν τῆς διορθώσεως. Ὁ Ἱερεμίας ἔχων ὑπ’ ὄψιν τάς δυσκολίας ἐφαρμογῆς τῆς διορθώσεως, ἀπορρίπτει τήν πρότασιν τοῦ Πάπα, κοινῶς δέ μετά τοῦ Ἀλεξανδρείας Σιλβέστρου ἐκδίδωσι τῷ 1583 ἐπιστολήν, ἐν ἧ καθορίζων τάς τεσσάρας διατάξεις τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου περί τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, καταδεικνύει καί τάς ἐλλείψεις τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου. Ἡ ἐπιστολή αὕτη ἐγράφη συνεπείᾳ τῆς κατά τό ἔτος ἐκεῖνο συγκροτηθείσης ἐν Κωνσταντινουπόλει συνόδου, ἥτις κυρίως καταδικάζει τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον, (ὅρα πρός τούτοις Δοσιθέου, τόμος Ἀγάπης, σελ. 538 - Μανουήλ Γεδεών Κανονονικαί Διατάξεις Α΄ σελ. 34 Ὑψηλ. 111, Heineccius Γ', 180 καί Σάθα ἔνθ. ἀν.)". Βλ. καί Γρηγορίου Εὐστρατιάδου, " Ἡ Πραγματική ἀλήθεια περί τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου", Ἀθῆναι 1929, σελ. 117 καί κυρίως 118 ἑπ., Κ. Μουρατίδου, "Κανονικόν Δίκαιον- Πανεπιστημιακαί παραδόσεις", τόμος Α΄, Ἀθῆναι 1982, σελ. 111: "Κεφ. Δεύτερον: Πηγαί Κανονικοῦ Δικαίου... β') Δευτέρα περίοδος 1580-1584: "Συνεζητήθη τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον καί ἀπεκρούσθη", βλ. καί Βλασίου Φειδᾶ, στήν "Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα", 1987-1996 τ. 29ος, σελ. 88, (Ὁ Ἱερεμίας ὁ Β΄ ὁ Τρανός), ... δ) "ἀποδοκίμασε τήν ἡμερολογιακή μεταρρύθμιση τοῦ Πάπα Γρηγορίου ΙΓ' (1583)".)
Ὁ
Λατινόφρων καί Οἰκουμενιστής, νεκρός πλέον καί σωματικά, Χριστόδουλος
Παρασκευαΐδης, στήν διδακτορική του διατριβή " Ἱστορική καί Κανονική θεώρησις τοῦ
Παλαιοημερολογιτικοῦ ζητήματος κατά τε τήν γένεσιν καί τήν ἐξέλιξιν αὐτοῦ ἐν
Ἑλλάδι", Ἀθῆναι 1982, σελ. 19-20, παραδέχεται ἐπίσης ὅτι τό 1583 ὁ
Πατριάρχης Ἱερεμίας ἀπέκρουσε τά δῶρα καί τίς προτάσεις τῶν δύο Ἑλλήνων
ἀπεσταλμένων τοῦ Πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄, Μιχαήλ Ἐπάρχου καί Ἰωάννη Βοναφέα, ἀναφερόμενος ὄχι μόνον στόν ἑορτασμόν
τοῦ Πάσχα ἀλλά καί στό Μηνολόγιον ὅταν γράφει ἐπί λέξει:
"
Ἐν κατακλείδι ὁ Πατριάρχης Ε΄ Ἱερεμίας ἀπεκάλει τήν ἐπελθοῦσαν διά τοῦ
Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου διόρθωσιν τῶν
δέκα ἡμερῶν "παγκόσμιον σκάνδαλον", ἐπαγόμενος ἐν συνεχείᾳ ὅτι
"οὐδέ μετατρέπειν δεῖ τόν τῶν Ἁγίων Πατέρων κανόνα καί καινοτομεῖν καί
εἰς αἰτίαν στάσεως τάς Χριστοῦ Ἐκκλησίας κινεῖν, εἴπερ ἀληθείᾳ καί θείῳ
Πνεύματι περί ἀναγκαίων κυρίως ἐσκόπουν, πολλά ἄλλα εἰσί τά ψυχωφελῆ καί οὐχί
τά παίγνια τῶν ὡρολογίων τούτων οὐδέν ὄντων". (Βλ. ἐπίσης καί Παντελεήμονος Ροδοπούλου, Μητροπολίτου Τυρολόης καί Σερεντίου, καθηγητοῦ Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, "Μαθήματα Κανονικοῦ Δικαίου", Θεσσαλονίκη 1986, σελ. 69: "Αἱ πηγαί τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου, β): κατά τήν περίοδον τῶν ἐτῶν 1580-1584 συνεζητήθη τό Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον καί ἀπερρίφθη", καί Μοναχοῦ Κυπριανοῦ Λαχανᾶ, "Ποιά ἡ διαφορά μεταξύ παλαιοῦ καί νέου ἡμερολογίου", ἔκδ. Γ', 1999, σελ. 39. Ἐπίσης βλ Κ. Γρηγοριάδου, Ἐκκλησιολογικαί παρατηρήσεις, Θεσσαλονίκη 2000, σελ. 11. Στό χειρόγραφο τοῦ Μοναχοῦ Ἰακώβου ἀναφέρεται καί ὁ καθηγητής Σπυρίδων Λάμπρου στόν κατάλογο τῶν χειρογράφων Κωδίκων τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τό ἐπιβεβαιώνει μέ τό ἀδιαμφισβήτητο κῦρος του ὁ ἀείμνηστος καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Παῦλος Καρολίδης, βλ, "Σκρίπ", 15 Αὐγούστου 1929.
Στή Μεγάλη Ἑλληνική Ἐγκυκλοπαίδεια, ἔκδ. ὀργ. "Ὁ Φοῖνιξ", τόμ ΙΒ΄, σελ. 274 γράφονται τά ἕξης: " Ἡ Ὀρθόδοξος ἐκκλησία εὐθύς ἀμέσως κατεδίκασε τήν Γρηγοριανήν μεταρρύθμισιν. Ἀκριβῶς τό 1582 οἱ Πατριάρχαι Κωνσταντινου-πόλεως, Ἀλεξανδρείας καί Ἀντιοχείας συνυπέγρα-ψαν κοινήν διαμαρτύρησιν ἐναντίον τῶν Λατίνων, οἵτινες ἠνάγκαζον βίᾳ τούς ἐν Παλαιστίνῃ Χριστιανούς νά τήν δεχθοῦν. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἱερεμίας ἔγραψεν εἰς τούς Ὀρθόδοξους της Πολωνίας ἀφορίζων πάντας ὅσοι θά τήν ἐδέχοντο, τῷ δέ 1593, Σύνοδος ἐν Κωνσταντινου-πόλει, ἧς μετέσχον οἱ 4 Πατριάρχαι καί ὁ πληρεξούσιος τῆς Ρωσίας, ἐπανέλαβεν τόν ἀφορισμόν". (σ.σ. Καί ὁ Β. Στεφανίδης στήν Ἐκκλησιαστική του Ἱστορία, Ε΄ ἔκδ. ἀνατύπωσις τῆς Β' ἐκδ. τοῦ 1959, παρά τό γεγονός ὅτι ἦταν σέ συνεργασία μέ τήν καινοτομία, καί δίνει μᾶλλον βάρος στήν καταδίκη του Νέου Πασχαλίου, ἀναφέρεται σαφῶς καί στήν συνοδικήν ἀπόρριψιν τοῦ νέου ἡμερολογίου, ὅταν γράφει στίς σελ. 698-699: " Ὁ Ρώμης Γρηγόριος ΙΓ΄ ἔστειλε εἰς τόν πατριάρχην Κων/πόλεως Ἱερεμίαν τόν Β' (1583) ἀποστολήν καί δῶρα, ἵνα πείση αὐτόν εἰς τήν ἕνωσιν καί τήν ἀποδοχήν τοῦ γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου. Συνοδική ἀπόφασις, ἐκδοθεῖσα πρό τῆς ἀφίξεως τῆς παπικῆς ἀποστολῆς καί φέρουσα τήν ὑπογραφήν τοῦ Ἀλεξανδρείας Σιλβέστρου, ἀπέρριψε τό νέον ἡμερολογιον, κυρίως ἕνεκα τοῦ ζητήματος τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα." (Ὅλες οἱ ἀνωτέρω ὑπογραμμίσεις δικές μας).
Προσπαθώντας νά ἀποφύγουν τήν βαρειά ἀπειλή τοῦ
ἀναθέματος οἱ Νεοημερολογίτες ὑποστήριξαν ὅτι τά Σιγγίλια τοῦ 1583 καί 1593 πού
ἀναφέρονται στόν ἀναθεματισμό ὅσων ἀκολουθήσουν Νέον Καλεντάριον καί Πασχάλιον
εἶναι τάχα πλαστά!
Τά
λεγόμενα περί πλαστογραφίας μέ βάση ὅσα ἔχουν σημειωθεῖ ἀνωτέρω εἶναι ἕνας
ἄχαρος μῦθος, πού προσφέρεται ὡς παυσίπονο σέ ὅσους τρέμουν τά ἐκκλησιαστικό
αὐτό ἀνάθεμα.
Ἐπαναλαμβάνουν
τήν ἀνυπόστατη κατηγορία, τήν ὁποία ματαίως προσπάθησε νά στήσει ὁ πρῶτος
Ἀρχιεπίσκοπος τῶν Νεοημερολογιτῶν τό 1924, κατά τοῦ Μοναχοῦ Ἰακώβου
Νεοσκητιώτου, ὅτι δῆθεν αὐτός ἔπλασε τό
ἀνάθεμα κατά τοῦ Ν. Ἡμερολογίου! Τό ἀνάθεμα, λένε, ἀφορᾶ μόνον τό νεοεφεύρετον
Πασχάλιον. Ἡ δέ φράσις "καί Μηνολόγιον" εἶναι αὐθαίρετη προσθήκη τοῦ
Ἰακώβου, εἶπε πρῶτος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδό-πουλος καί τό
ἐπαναλαμβάνουν ὅσοι θέλουν νά ἐπαναπαύσουν τήν συνείδησή τους πού τούς τύπτει φοβερά. Κανένας δέν ἔνιωσε τήν ἀνάγκη
νά τεκμηριώσει τήν κατηγορία σέ σοβαρή ἱστορική πηγή. Ποῦ νά βρεθεῖ ὅμως τέτοια
σοβαρή μαρτυρία! Κανένας δέν ἀναρωτήθηκε,
πῶς οἱ τότε λόγιοι Μοναχοί του Ἁγίου Ὄρους δέν κατηγόρησαν τόν ἀδελφό τους
Ἰάκωβο;
-Ἄν
ὁ Ἰάκωβος εἶχε διαπράξει μία τόσο φοβερή πλαστογραφία, ὅπως εἶναι ἡ παραποίηση
Ἱερῶν κειμένων, δέν θά ἐλάμβανε τήν ἀνάλογη τιμωρία;
-Δέν
θά γινόταν σάλος τήν ἐποχή ἐκείνη;
-Δέν
θά ἐξαφανιζόταν ἀμέσως τό πλαστογραφημένο μέρος ἀπό τόν Κώδικα 772 τῆς Μονῆς
τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος.
Τέλος,
καί τό πλέον ἀσυγχώρητο:
Κανένας,
μέχρι σήμερα, δέν ἔκανε οὔτε αὐτή τήν ἁπλῆ σκέψη, ὅτι ὁ Ἰάκωβος, ὁ ὁποῖος ἔζησε
ἑκατό περίπου χρόνια πρίν τήν γενομένην ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου στήν Ὀρθόδοξη
Ἐκκλησία, δέν εἶχε κανένα λόγο τότε νά κάνει τέτοιο πρᾶγμα!
Ἄν
ζοῦσε κατά τήν ἐποχή πού ἔγινε ἡ ... σοφή ἐπινόηση, νά ἀλλάξει τό ἡμερολόγιο,
ἀλλά ὄχι τό Πασχάλιο, τότε ἡ κατηγορία θά ἀποτελοῦσε ἀντικείμενο μελέτης. Τώρα
ὄχι! (Βλ. σχετικά καί Basil Sakkas, The calendar question, "Orthodox Life", vol. 22, 1972, 6, p, 27.)
Τό
1881 κυκλοφόρησε στή Σερβία, στήν Πολωνία, στή Ρουμανία καί στήν Ρωσσία τό
κείμενο αὐτό μεταφρασμένο. - -Γιατί κανένας Ὀρθόδοξος ἱστορικός
τῆς ἐποχῆς ἐκείνης δέν τό χαρακτήρισε ὡς πλαστογραφημένο;
-Γιατί
οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος δέν εἶχε πεῖ ποτέ, μέχρι τό 1924,
τέτοιο πράγμα, καί μόνον ὅταν ἔγινε καινοτόμος ἔκανε τήν ἐν λόγῳ καταγγελία
κατά τοῦ Μοναχοῦ Ἰακώβου; (Βλ. Λάμπρου Κτενᾶ, Για νά δύσῃ ἡ Ὀρθοδοξία, Πάτρα 2000, σελ. 44, καί Πίσω ἀπ' ὅ,τι φαίνεται στό Ἡμερολογιακό, ἔκδ. Γ΄, σελ. 140-150.)
Ἀντιθέτως,
μάλιστα, ὁ καινοτόμος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, πρίν γίνει ἀρχιεπίσκοπος, καί
πρό τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου στήν Ἑλλάδα, ἔγραφε στήν Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας Ἱεροσολύμων, σελ. 482-483:
"Τῷ 1584 (ὁ Πατριάρχης Σωφρόνιος) ἐξῆλθεν πρός συλλογήν ἐράνων. Μεταβάς δέ εἰς Κωνσταντινούπολιν τῷ ἔτει
ἐκείνῳ συμμετέσχε τῆς ἐκεῖ
συγκροτηθείσης συνοδικῆς διασκέψεως πρός ἀποκήρυξιν τοῦ Γρηνοριανοῦ
ἡμερολογίου... Διότι κατ’ ἐκείνου τοῦ χρόνου, μεγάλη ὑπῆρξεν ἡ ταραχή τῆς
καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας... Ἀλλ’ οἱ Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχαι καί θεολόγοι, ἐν οἷς
ἐπρώτευε τότε ὁ Μελέτιος Πηγᾶς... δραστηρίως ἀπέκρουον τόν ἀπό τῆς Λατινικῆς
Ἐκκλησίας κίνδυνον. Τῆς ἀποκρούσεως ταύτης συμμετεῖχε καί ὁ Πατριάρχης
Σωφρόνιος, ὅστις, φαίνεται, μετά τήν
καταδίκην τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου
μετέβη εἰς Ἱερουσαλήμ..."
Αὐτός ὁ καινοτόμος ἀρχιεπίσκοπος
Χρυσόστομος Παπαδόπουλος εἶχε φοβερό τέλος, ψυχοραγῶντας, βασανιζόταν γιά πολύ
καιρό καί δέν ἔβγαινε ἡ ψυχή του. Πέθανε τελικά μέσα σέ φρικτούς καί
ἀβάστακτους πόνους, ὁμολογῶντας στόν πατέρα Φιλόθεο Ζερβάκο: "ὑποφέρω
καί βασανίζομαι γιατί ἔσχισα τήν ἐκκλησία", τυμπανίστηκε, κατά τίς μαρτυρίες
ἀψευδῶν μαρτύρων, καί ἔμεινε ἀδιάλυτος καί ἀσυγχώρητος... (Βλ. καί " Ὁ Ὅσιος Φιλόθεος της Πάρου", 1, 2001, σελ. 53 καί 56 καί ἐπιστολές τοῦ π. Φιλόθεου στό βιβλίο τοῦ Σ. Καραμήτσου Γαμβρούλια, "Αἱ χειροτονίαι τῶν Γ.Ο.Χ. ἀπό κανονικῆς ἐπόψεως", Ἀθῆναι 1997, σελ. 90-109)
Ὅτι
οὕτως ἔχουν τά πράγματα μαρτυρεῖται ὑπό πολλῶν ἱστορικῶν, ὅπως εἴδαμε παραπάνω,
οἱ ὁποῖοι ἔζησαν καί πολλά χρόνια πρίν ἀπό τόν Μοναχόν Ἰάκωβον τόν
Νεοσκητιώτην, ὅπως μαρτυρεῖται καί ἀπό τόν Μητροπολίτην
Ἀθηνῶν Μελέτιον, (ὄχι βέβαια τόν τυμπανιαῖον μασῶνον Μεταξάκην).
Ὁ Μητροπολίτης Ἀθηνῶν Μελέτιος ἀπέθανεν
τό 1714 καί διετέλεσε Μητροπολίτης Ἀθηνῶν τά ἔτη 1703-1714. (Βλ. ΘΗΕ, Μελέτιος ὁ ἐξ Ἰωαννίνων, Μητροπολίτης Ἀθηνῶν, σελ, 955.)
Στήν Ἐκκλησιαστικήν του Ἱστορίαν, στόν Γ΄ τόμον,
πού περιλαμβάνει "τῆς Ἐκκλησιαστικῆς
Ἱστορίας τήν ἀκολούθησιν ἀπό τούς χιλίους διακοσίους χρόνους τῆς τοῦ Χριστοῦ
γεννήσεως, ἕως τούς χιλίους ἑπτακόσιους", Βιέννη 1784, στή σελ. 402 §
9 ἀναφέρονται τά ἑξῆς ἐπί λέξει:
"Πατριαρχεύοντος τούτου τοῦ Ἱερεμίου,
σύνοδος Μητροπολιτῶν συνήχθη ἐν Κωνσταντινουπόλει τῷ αφπγ΄. (1583),
ἐπιδημεύσαντος καί Σιλβέστρου τοῦ Ἀλεξανδρείας, ἥτις κατακρίνασα τό καινοτομηθέν ὑπό Γρηγορίου τοῦ Ρώμης Καλενδάριον,
δέν τό ἐδέχθη, κατά τήν αἴτησιν τῶν Λατίνων."
-Ἐρωτῶμεν: Ἡ Ρώμη καινοτόμησε μόνον ὡς πρός τό
Πάσχα ἤ ἄλλαξε ὅλο τό ἑορτολόγιο, κινητές καί ἀκίνητες ἑορτές;
-Ὁπότε,
οἱ Σύνοδοι πού ἀκολούθησαν τήν καινοτομία τοῦ πάπα Γρηγορίου ΙΓ΄ (1581-82),
ἔγιναν μόνον γιά νά καταδικάσουν τήν
ἀλλαγήν τοῦ Πάσχα ἤ τήν καινοτομία τοῦ Νέου Καλενδαρίου ἤ Γρηγοριανοῦ
Ἡμερολογίου, ὅπως ὀνο-μάζεται ἀπό ὅλους τούς ἱστορικούς;
-Ἀκόμη,
ὅπως εἴδαμε, δέν εἶχε γίνει ἡ ... σοφή ἐπινόηση τοῦ 1924 νά ἀλλάξει τό
ἑορτολόγιον, ὅσον ἀφορᾶ τίς ἀκίνητες ἑορτές ἀλλά ὄχι τό Πασχάλιον...
Σέ ὅλους τούς καινοτόμους Νεοημερολογίτες ἀπευθύνεται
ἡ Παν-ορθόδοξος Σύνοδος τοῦ 1848 στήν Κωνσταντινούπολη, ὅταν σφραγίζει τήν
Πίστιν καί τήν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας καί ἀναθεματίζει τούς νεωτεριστές καί
τούς ἀποστάτες:
"Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας, ἥν
παρελάβομεν ἄδολον παρά τηλικούτων ἀνδρῶν, ἀποστρεφόμενοι
πάντα νεω-τερισμόν, ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου.
Ὁ
δεχόμενος νεωτερισμόν, κατελέγχει ἐλλιπῆ τήν κεκηρυγμένην Ὀρθόδοξον Πίστιν.
Ἀλλ’ αὕτη πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται, μή ἐπιδεχομένη μήτε μείωσιν, μήτε
αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν, ἥν τινα οὔν καί ὁ τολμῶν ἤ πρᾶξαι ἤ συμβουλεῦσαι ἡ
διανοηθῆναι τοῦτο, ἤδη ἠρνήθη τήν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἤδη ἑκουσίως καθυπεβλήθη
εἰς τό αἰώνιον ἀνάθεμα, διά τό βλασφημῆσαι εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ὡς τάχα μή
ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καί Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις...
"
Ἅπαντες οὔν οἱ νεωτερίζοντες ἤ αἱρέσει ἤ σχίσματι, ἑκουσίως ἐνεδύθησαν κατάραν
ὡς ἱμάτιον, κἄν τε Πάπαι κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε κληρικοί, κἄν τε λαϊκοί, κἄν
Ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ".
Ἄνθιμος,
Ἐλέῳ Θεοῦ, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως,
Νέας
Ρώμης καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης,
Ἱερόθεος,
Ἐλέῳ, Θεοῦ Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας
καί
πάσης γῆς Αἰγύπτου,
Μεθόδιος,
Ἐλέῳ Θεοῦ Πατριάρχης Ἀντιοχείας,
Κύριλλος,
Ἐλέῳ Θεοῦ, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων
καί
αἱ περί αὐτούς Ἱεραί Σύνοδοι.
Ἀπεδείχθη
μέ βάση τίς ἱστορικές πηγές ὅτι:
1.
Στή Σύνοδο τοῦ 1583 μετέσχε καί ὁ
Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Σίλβεστρος.
2.
Στή Σύνοδο τοῦ 1583 ἀναθεματίσθηκε ὅποιος τολμήσει νά ἀκολουθήσει
τό Νέον Πασχάλιον
καί τό νέον Μηνολόγιον, πού
εἰσήγαγε ἡ παπική ἐκκλησία τό 1582. Ὅπου οἱ Σύνοδοι μιλᾶνε γιά Καλενδάριον ἤ
Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον, ὅπως εἶναι αὐτονόητο, δέν ἐννοοῦν μόνον τό Πασχάλιον,
ὅπως διαστρεβλώνουν τά πράγματα οἱ Νεοημερολογίτες καί οἱ Θεόκλητοι
Διονυσιάτες.
Ὅταν
καταδικάζεται τό Παπικόν Πασχάλιον, αὐτό ἀναφέρεται ρητῶς ὡς Πασχάλιον καί ὄχι
ὡς Καλενδάριον ἡ Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον.
Μέ
τούς ὅρους Καλενδάριον ἡ Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον ἐννοεῖται καί τό Πσχάλιον καί
τό Μηνολόγιον, κινητές καί ἀκίνητες
Ἑορτές!
3.
Τό Σιγγίλιο πού περιέχει τό ἀνάθεμα κατά
τοῦ "Παπικοῦ Καλενδαρίου", (ἡμερολογίου), καί τοῦ νέου Πασχαλίου, πού
βρίσκεται καί στόν χειρόγραφο Κώδικα 281 τοῦ Κελλίου Ἀκάθιστος
Ὕμνος τῆς Ἱερᾶς
Σκήτης τῶν Καυσοκαλυβίων τοῦ
Ἁγίου Ὅρους καί στόν χειρόγραφο Κώδικα
μέ ἀριθμό 772
τῆς Ἱερᾶς Μονῆς
Ἁγίου Παντελεήμονος, ἐπίσης τοῦ
Ἁγίου Ὅρους, εἶναι γνήσιο!
4.
Τό Σιγγίλιο αὐτό ἀπέστειλε ὁ Πατριάρχης
Ἱερεμίας Β' πρός ἁπάσας τάς
Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας. Τό κείμενον δέ τοῦ Σιγγιλίου τούτου ἔχει ὡς ἑξῆς:
"Σιγγίλιον Πατριαρχικῆς δια-τυπώσεως
ἐγκυκλίου τοῖς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς εἰς τό μή παραδέχεσθαι τό νεώτερον Πασχάλιον ἤ καλενδάριον τοῦ
καινοτομηθέντος μηνολογίου ἀλλ’ ἐμμένειν τοῖς ἅπαξ καί καλῶς
διατυπωθεῖσι παρά τοῖς Ἁγίοις (318)
τριακοσίοις δέκα ὀκτώ Θεοφόροις Πατρᾶσι τῆς Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Πρώτης Συνόδου
μετ’ ἐπιτιμίου καί ἀναθέματος..." (Εὐστρατιάδου. ὅ.π, σελ. 119-20.)
5. Ὁ σκοπός καί τό πνεῦμα τῆς ἐν Νικαίᾳ
Συνόδου ἦταν ὄχι μόνον νά ἑορτάζεται
τό Πάσχα ἀπό ὅλους τούς Χριστιανούς
μαζί, ἀλλά τό ἑνιαῖον τῶν Ἑορτῶν, (κάθε Ἑορτῆς), ἀπό ὅλες τίς Ἐκκλησίες. Καί ἡ ὑπό τοῦ
Ἱερεμίου δευτέρα μεγάλη Σύνοδος τοῦ 1593, ὡς καί οἱ ἐπιστολές του, ὁμιλοῦν περί
τῆς ἀπάτης τοῦ Νέου Καλενδαρίου.
Ἀπό τό Σιγγίλιον δέ τοῦ 1583 τρανῶς
ἀποδεικνύεται καί τῆς δευτέρας αὐτῆς Συνόδου ὁ σκοπός. (Εὐστρατιάδου, ὅ.π, σελ. 123.)
6.
Ὅλα τά ἀνωτέρω εἶναι πασίδηλα. Παραθέτουμε καί ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἐπιστολήν τοῦ Μ. Κωνσταντίνου "Πρός τούς ἀπολειφθέντας ἐπισκόπους περί τῶν ἐν τῇ Συνόδῳ
τυπωθέντων", (Θεοδωρήτου, Ἐπισκόπου Κύρου, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, ἔκδ, 1679, σελ. 34.) ἀπό τήν ὁποίαν ἐκφαίνεται καί ὁ σκοπός τοῦ καθορισμοῦ τῆς ἡμέρας τοῦ Πάσχα, πού
δέν ἦταν ἄλλος ἀπό τό νά τελεῖται τό Πάσχα ὑπό ὅλων τῶν ἁπανταχοῦ τῆς
Οἰκουμένης Χριστιανῶν ἐν μιŽ καί τῇ
αὐτῇ ἡμέρᾳ, διότι "...ὥσπερ περί
πίστεως οὕτω καί περί τῆς ἁγίας ἑορτῆς, γέγονε
συμφωνία. Καί τοῦτο ἦν τό αἴτιον τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου", κατά τόν Μ. Ἀθανάσιον καί "... ἐπειδή δέ πρό τοῦ Κωνσταντίνου τά
σχίσματα ἦν καί ἦν χλεύη Ἑλλήνων λεγόντων καί χλευαζόντων τήν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ
διαφωνίαν, ἐπί Κωνσταντίνου διά τῆς
τῶν ἐπισκόπων σπουδῆς συνηνώθη μᾶλλον
τό σχίσμα εἰς
μίαν ὁμόνοιαν". ( Ἁγίου Ἐπιφανίου, ΡG. 42, 371.
Γράφει, λοιπόν, ὁ
Μ. Κωνσταντῖνος :
"...Λογισάσθω δέ ἡ
τῆς ἡμετέρας Ὁσιότητος ἀγχίνοια,
ὅπως ἐστί δεινόν τε καί ἀπρεπές κατά τάς αὐτάς ἡμέρας, ἑτέρους μέν ταῖς
νηστείαις σχολάζειν, ἑτέρους δέ συμπόσια συντελεῖν καί μετά τάς τοῦ Πάσχα
ἡμέρας, ἄλλους μέν ἑορταῖς καί ἀνέσεσιν ἐξετάζεσθαι, ἄλλους δέ ταῖς ὡρισμέναις
ἐκδεδόσθαι νηστείαις".
Ἡ ὁμόνοια καί ἡ συμφωνία κατεστράφησαν μέ τήν
εἰσαγωγήν τοῦ Ν. Ἡμερολογίου, ἄλλοτε νηστεύουν καί γιορτάζουν οἱ μέν, (Σλαῦοι,
Ἅγιον Ὅρος, Ἱεροσόλυμα), ἄλλοτε οἱ δέ, ( Ἑλλάδα, Νέες χῶρες κλπ.), καί μᾶς
χλευάζουν οἱ πάντες, ὅπως πρό τῆς Α Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὁπότε εἶναι αὐτονόητο ὅτι ἀθετεῖται ὁ σκοπός καί τό πνεῦμα τῆς Α΄
Οἰκουμενικῆς Συνόδου μέ τήν ἀλλαγήν του Ἡμερολογίου, καί αὐτό δέν διέλαθε τῆς
προσοχῆς τοῦ μεγάλου Πατριάρχου Ἱερεμία τοῦ Β΄ καί τῆς Συνόδου τοῦ 1583.
Τό Σιγγίλιον, λοιπόν, δέν προσφέρει κάτ’ οὐσίαν κάτι
τό νέον, ἀλλά ἀπηχεῖ τά γνωστά. Διότι τό ἀναφερόμενον ἐν αὐτῷ Μηνολόγιον ὑπάγεται στό Ἑορτολόγιον. Εἰς τό
Ἑορτολόγιον, ὡς γνωστόν, νοοῦνται καί τό Πασχάλιον καί τό λοιπόν Ἑορτολόγιον,
δηλαδή τό Μηνολόγιον, ἀλλά καί τό Ἐκκλησιαστικόν Ἡμερολόγιον, ἡ Καλανδάριον.
Ὅλα δέ τά στοιχεῖα τοῦ Ἑορτολογίου, δηλ. τό Ἑορτολόγιον ὡς ἕν ὅλον,
διασφαλίσθηκαν ἀπό τίς Ὀρθόδοξες Συνόδους καί τούς Ἁγίους Πατέρας
ἐπανειλημμένως. Τό δέ ἀνάθεμα, διά τούς τολμῶντας παραλύειν τούς ὅρους τῆς
ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, ἰσχύει καί διά τούς καταλύοντας καί τά ἕτερα μέρη τοῦ
Ὀρθοδόξου Ἑορτολογίου, μέχρι καί τοῦ μετ’ αὐτοῦ συνημμένου ἀδιασπάστως Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου.
7.
Δέν εἶναι καθόλου πειστικές οἱ δικαιολογίες τῶν ὑπερασπιστῶν τῶν καινοτόμων,
ὅπως παλαιότερα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου καί τοῦ νεκροῦ καί σωματικά Θεοκλήτου
Διονυσιάτου, γιά τήν κοινωνία τους μέ
τίς νεοπασχαλίτικες "ἐκκλησίες", τῆς αὐτοκέφαλης ἐκκλησίας τῆς
Φινλανδίας (μέ 56.000 πιστούς, (Καλλίστου Ware, Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, Ἀθῆνα 1998, σελ. 21 καί 22.) ἀλλά καί ἄλλων τοπικῶν "ἐκκλησιῶν" (Καλλίστου Ware, ὅ.π. σελ. 477.),
ἀφοῦ αὐτές καί οἱ κοινωνοῦντες μέ αὐτές ὑποπίπτουν στό
ἀνάθεμα καί τόν ἀφορισμόν τοῦ Α΄ Κανόνος τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου (341 μ.Χ.),
καί λειτουργοῦν δοκιμαστικά γιά τήν ἀλλαγήν καί τοῦ Ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα. ("Ἐπισκεψις", 537. 30.11.1996, σελ. 13, 14," Ἐπενδυτής", 30-31.03.1996. βλ. ἐκτεταμένες ἀναφορές στούς "Ἁγίους Κολλυβάδες" στά φύλλα 11, 1996 καί 9, 1996.)
8.
Τέλος, καί στή διεθνῆ βιβλιογραφία βεβαιώνονται ὅσα ἀνωτέρω σημειώσαμε:
" Ὁ πατριάρχης Ἱερεμίας ἐξανέμισε
(ἔσβησε) τίς ἐλπίδες γιά ἕνωση, ὅταν (σ.σ. στίς συνόδους) τοῦ 1583 καί 1593 ἀπέκρουσε τήν ἀναθεώρηση τοῦ ἡμερολογίου, (σ.σ.
ἀναθεώρηση ὅλου του ἡμερολογίου καί τοῦ Μηνολογίου καί ὄχι μόνον τοῦ Πασχάλιου,
ὅπως δια-στρεβλωτικά γράφουν οἱ καινοτόμοι), τοῦ πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ'." (Βλ. Lexikon für Theologie und Kirche, Bd. 5, 1996. Herder, Freiburg Basel, Bonn, Wien, S. 775, "Er lehnte die Kalenderreform Papst Gregors XIII ab und machte auch Hoffnungen auf eine Union zunichte (1583 u. 1593". Βλ. καί G. Hofmann, Griechische Patriarchen u. römische Päpste, Bd. 2/4:Patriarch Jeremias II, Ro 1932.) (π. Νικολάου Δημαρά ''Συνέχεια τῆς ἐπιστολῆς τοῦ πατρός Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ καί ἔλεγχος τῶν ἐσφαλμένων ἀπόψεών του'').
Όλα αυτά τα σοβαρά και ιστορικά στοιχεία (και περισσότερα που θα παραθέσουμε), αγνοεί (!) ο π. Ευθύμιος ελαφρά τη καρδία, και συνεχίζει να μας μιλά δια το πόσο ασήμαντο είναι το ''ημερολογιακό'' ζήτημα!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
