Αναφέρει ο π. Ευθύμιος:
«Τό λυπηρό εἶναι ὅτι οἱ Παλαιοημερολογίτες παρουσιάζουν τό θέμα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου καί τήν ἐκ ταύτης πορεία των, ὅπως πρωτοδημιουργήθηκε, ἐνῶ τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τήν παρουσιάζουν ὅπως ἐξελίχθηκε. Τό δίκαιο βεβαίως θά ἦταν νά παρουσιάσουν καί τά δύο ὅπως ἐξελίχθηκαν καί ὅπως τά συναντοῦμε ἐμεῖς τώρα τόν 21ον αἰῶνα, δηλαδή τόν Οἰκουμενισμό ὡς αἵρεσι καί ἀποστασία, καί τό Π. Ἡμερολόγιο σάν σχίσματα καί ἀποστασία ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως».
Βεβαίως και θα παρουσιάσουμε τα πράγματα όπως εξελίχθηκαν! Το σχίσμα (που δημιούργησαν οι Καινοτόμοι Αρχιερείς) της αλλαγής του ημερολογίου, εξελίχθηκε εις την αίρεση του Οικουμενισμού! Και ο Οικουμενισμός ως αίρεση (αρχικά), εξελίχθηκε εις ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ! Διατί λέγουμε ότι εις την αρχή ήταν αίρεση και σήμερα Παναίρεση; Διότι εις την αρχική του μορφή απευθυνόταν μόνο προς τις Χριστιανικές λεγόμενες Εκκλησίες δηλ. Προτεστάντες, Λουθηρανούς κ.λπ. ενώ σήμερα έως και αυτούς τους αλλόθρησκους Μουσουλμάνους, Εβραίους, Ινδουιστές κ.λπ!!! Έτσι εξελίχθηκε ο Νεοημερολογιτισμός-Οικουμενισμός! Όμως ο π. Ευθύμιος υπαινίσσεται την εξέλιξη των παλαιοημερολογιτών και όχι την εξέλιξη της αλλαγής του ημερολογίου! Δια την εξέλιξη της αλλαγής του ημερολογίου είπαμε. Δια την εξέλιξη των παλαιοημερολογιτών όμως δεν ευθύνονται οι ίδιοι πρωτίστως αλλά όπως μαρτυρεί και ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης:
«ἡ λυσσαλέα αἵρεση εἶναι ἡ αἰτία καί τῶν τότε, ὅπως καί σήμερα, σχισμάτων καί ἐρεσχιλιῶν μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων πού ἔπληττε τό ὑγιαῖνον μέρος τῆς Ὀρθοδοξίας» (Ἐδῶ εἶναι ἀπαραίτητο νά διευκρινισθεῖ ὅτι τά σχίσματα αὐτά δέν νοοῦνται ὡς σχίσματα ἀπό τήν αἱρετική εἰκονομαχική ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλ' ὡς διαιρέσεις μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων).
«Οἱ ἀκολουθοῦντες ἐν Ἑλλάδι τό Π. Ἡμερολόγιο, θεωροῦν τήν Ἐκκλησία ὡς Ἐπισκοποκεντρική καί ὄχι Χριστοκεντρική. Αὐτή βεβαίως εἶναι καί ἡ διδασκαλία τῶν Οἰκουμενιστῶν. Οἱ μέν Οἰκουμενιστές διδάσκουν αὐτήν τήν αἵρεσι διά νά ἑδραιώσουν τήν ἐξουσία των, ἡ ὁποία δέν εἶναι θυσιαστική, ἀλλά Παπική, οἱ δέ Παλαιοημερολογίτες διδάσκουν αὐτήν τήν αἵρεσι διά νά δικαιολογήσουν τήν ὕπαρξι τῶν Συνόδων, τίς ὑπερόριες χειροτονίες τῶν Ἐπισκόπων, τά σχίσματα κλπ».
Κατ΄ αρχάς θα πρέπει να δούμε τι είναι ο Επίσκοπος δια την Εκκλησία;
Κατά τίς Ἀποστολικές Διαταγές, «τοῖς μέν ἐπισκόποις τά τῆς ἀρχιερωσύνης ἐνείμαμεν, τοῖς δέ πρεσβυτέροις τά τῆς ἱερωσύνης, τοῖς δέ διακόνοις τά τῆς πρός ἀμφοτέρους διακονίας, ἵν̉ ᾖ καθαρῶς τά τῆς θρησκείας ἐπιτελούμενα. Οὔτε γάρ διακόνῳ προσφέρειν θυσίαν θεμιτόν ἤ βαπτίζειν ἤ εὐλογίαν μικράν ἤ μεγάλην ποιεῖσθαι, οὔτε πρεσβύτερον χειροτονίας ἐπιτελεῖν˙ οὐ γάρ ὅσιον ἀνεστράφθαι τήν τάξιν» (Η’ 46 : ΒΕΠΕΣ 2,171).
Ὁ ἐπίσκοπος, φορεύς κατ̉ ἐξοχήν τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς καί τοῦ πληρώματος τῆς ἱερωσύνης, «εὐλογεῖ, οὐκ εὐλογεῖται˙ χειροθετεῖ, χειροτονεῖ, προσφέρει˙ εὐλογίαν παρά ἐπισκόπων λαμβάνει, παρά δέ πρεσβυτέρων οὐδαμῶς» (Η’ 28 : ΒΕΠΕΣ 2,162).
Κατά τόν ἅγιο Ἐπιφάνιο ὁ θεσμός τοῦ ἐπισκόπου, ἡ τάξις του, «πατέρων γεννητική τάξις˙ πατέρας γάρ γεννᾷ τῇ Ἐκκλησίᾳ», χειροτονώντας τούς κληρικούς. (Κατά Αἱρέσεων LXXV § 4 : PG 42,508).
Και τι είναι ο Επίσκοπος; Το αναλύει θεοφωτίστως ένας γνήσιος φορεύς και φύλαξ και εξαγγελεύς της ιεράς Παραδόσεως, ο θεοφόρος Ιγνάτιος:
«όπου αν φανή ο επίσκοπος, εκεί το πλήθος έστω, ώσπερ όπου αν ή Ιησούς Χριστός, εκεί η καθολική εκκλησία» (Σμυρναίοις VΙΙΙ, 2)·
«αυτός ων θύρα του Πατρός, δι’ ης εισέρχονται Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ και οι προφήται και οι απόστολοι και η εκκλησία. Πάντα ταύτα εις ενότητα Θεού» (Φιλαδελφεύσι ΙΧ, 1). Τι σημαίνει «θύρα του Πατρός» το κατανοούμε από το λόγο του Κυρίου «εγώ ειμι η θύρα των προβάτων» (Ιωάν. ι, 7), όπερ εμμέσως δηλώνει την εκκλησιολογική ταυτότητα και το λειτούργημα του Επισκόπου ως εικόνος του Σωτήρος Χριστού.
Ιδού διατί οι τιμωρηθέντες υπό του αιρετικού Νεστορίου, ως μη τιμωρηθέντες ελογίσθησαν παρά των Αγίων, και παρέμειναν εν τη Εκκλησία, κοινωνούντες μετά των Ορθοδόξων Ιεραρχών. «Τοίς δέ γε των κληρικών, ήτοι (ή) λαικών, δια την ορθήν πίστιν κεχωρισμένοις, ή καθαιρεθείσι παρ΄ αυτού», γράφει Κύριλλος Αλεξανδρείας πρός τους εν Κωνσταντινουπόλει, «κοινωνούμεν ημείς» (Μ. 4, 1096). «Ούτοι πάντες», λέγει και Κελεστίνος Ρώμης, «εν τη ημετέρα κοινωνία και εγένεντο (και προ της τιμωρίας των υπό του Νεστορίου) και άχρι του παρόντος εισίν (παρά την κατ΄ αυτών καταδικαστικήν απόφασιν του αιρετικού επισκόπου)» (Μ. 4, 1045).
Γι' αυτό και όσοι δικοί μας κληρικοί (που από το νέο ημερολόγιο γύρισαν στο παλαιό) όταν διέκοπταν κοινωνία εξαιτίας του οικουμενισμού δεν δεχόντουσαν την καθαίρεση και συνέχιζαν να λειτουργούν. Ο π. Ευθύμιος για λόγους που εκείνος γνωρίζει (διότι πουθενά στην εκκλησιαστική ιστορία δεν υπάρχει παρόμοια περίπτωση) δέχτηκε την καθαίρεσή του και δεν λειτουργούσε! Μετέβη στην Σερβία στον επίσης διωκόμενο Επίσκοπο Ράσκας Αρτέμιο για να ζητήσει τη γνώμη του για το ζήτημα της καθαιρέσεώς του. Ο Επίσκοπος Αρτέμιος τον αποκατέστησε και έτσι ο π. Ευθύμιος επανήλθε στα ιερατικά του καθήκοντα. Υπερορίως έλαβε την αποκατάσταση λοιπόν! Άξιον απορίας βέβαια είναι πως ο π. Ευθύμιος εδέχθη την άδικη καθαίρεση και μάλιστα από αιρετικούς!
«ἡ λυσσαλέα αἵρεση εἶναι ἡ αἰτία καί τῶν τότε, ὅπως καί σήμερα, σχισμάτων καί ἐρεσχιλιῶν μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων πού ἔπληττε τό ὑγιαῖνον μέρος τῆς Ὀρθοδοξίας» (Ἐδῶ εἶναι ἀπαραίτητο νά διευκρινισθεῖ ὅτι τά σχίσματα αὐτά δέν νοοῦνται ὡς σχίσματα ἀπό τήν αἱρετική εἰκονομαχική ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλ' ὡς διαιρέσεις μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων).
«Οἱ ἀκολουθοῦντες ἐν Ἑλλάδι τό Π. Ἡμερολόγιο, θεωροῦν τήν Ἐκκλησία ὡς Ἐπισκοποκεντρική καί ὄχι Χριστοκεντρική. Αὐτή βεβαίως εἶναι καί ἡ διδασκαλία τῶν Οἰκουμενιστῶν. Οἱ μέν Οἰκουμενιστές διδάσκουν αὐτήν τήν αἵρεσι διά νά ἑδραιώσουν τήν ἐξουσία των, ἡ ὁποία δέν εἶναι θυσιαστική, ἀλλά Παπική, οἱ δέ Παλαιοημερολογίτες διδάσκουν αὐτήν τήν αἵρεσι διά νά δικαιολογήσουν τήν ὕπαρξι τῶν Συνόδων, τίς ὑπερόριες χειροτονίες τῶν Ἐπισκόπων, τά σχίσματα κλπ».
Κατ΄ αρχάς θα πρέπει να δούμε τι είναι ο Επίσκοπος δια την Εκκλησία;
Ο επίσκοπος πρέπει να είναι σύμφωνος με τη γνώμη του Χριστού. Τη σκέψη, το σχέδιο, το φρόνημα, την εντολή. «Οι επίσκοποι οι κατά τα πέρατα ορισθέντες εν Ιησού γνώμη εισίν» (Προς Εφεσίους § ΙΙΙ). Γι’ αυτό οι πιστοί πρέπει να βαδίζουν σύμφωνα με τη γνώμη του επισκόπου. «Όθεν πρέπει υμίν συντρέχειν τη του επισκόπου γνώμη» (ενθ’ ανωτ. § IV). Γιατί προφανώς είναι γνώμη Χριστού.
Όταν ο επίσκοπος έχει αυτά τα χαρακτηριστικά τότε ισχύει το «όπου αν φανή ο επίσκοπος, εκεί το πλήθος έστω, ώσπερ όπου αν η Ιησούς Χριστός, εκεί η καθολική εκκλησία» (Προς Σμυρναίους §VIII). Και «ο τιμών επίσκοπον υπό Θεού τετίμηται· ο λάθρα επισκόπου τι πράσσων τω διαβόλω λατρεύει» (ένθ’ ανωτ. § IX).Κατά τίς Ἀποστολικές Διαταγές, «τοῖς μέν ἐπισκόποις τά τῆς ἀρχιερωσύνης ἐνείμαμεν, τοῖς δέ πρεσβυτέροις τά τῆς ἱερωσύνης, τοῖς δέ διακόνοις τά τῆς πρός ἀμφοτέρους διακονίας, ἵν̉ ᾖ καθαρῶς τά τῆς θρησκείας ἐπιτελούμενα. Οὔτε γάρ διακόνῳ προσφέρειν θυσίαν θεμιτόν ἤ βαπτίζειν ἤ εὐλογίαν μικράν ἤ μεγάλην ποιεῖσθαι, οὔτε πρεσβύτερον χειροτονίας ἐπιτελεῖν˙ οὐ γάρ ὅσιον ἀνεστράφθαι τήν τάξιν» (Η’ 46 : ΒΕΠΕΣ 2,171).
Ὁ ἐπίσκοπος, φορεύς κατ̉ ἐξοχήν τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς καί τοῦ πληρώματος τῆς ἱερωσύνης, «εὐλογεῖ, οὐκ εὐλογεῖται˙ χειροθετεῖ, χειροτονεῖ, προσφέρει˙ εὐλογίαν παρά ἐπισκόπων λαμβάνει, παρά δέ πρεσβυτέρων οὐδαμῶς» (Η’ 28 : ΒΕΠΕΣ 2,162).
Κατά τόν ἅγιο Ἐπιφάνιο ὁ θεσμός τοῦ ἐπισκόπου, ἡ τάξις του, «πατέρων γεννητική τάξις˙ πατέρας γάρ γεννᾷ τῇ Ἐκκλησίᾳ», χειροτονώντας τούς κληρικούς. (Κατά Αἱρέσεων LXXV § 4 : PG 42,508).
Και τι είναι ο Επίσκοπος; Το αναλύει θεοφωτίστως ένας γνήσιος φορεύς και φύλαξ και εξαγγελεύς της ιεράς Παραδόσεως, ο θεοφόρος Ιγνάτιος:
«όπου αν φανή ο επίσκοπος, εκεί το πλήθος έστω, ώσπερ όπου αν ή Ιησούς Χριστός, εκεί η καθολική εκκλησία» (Σμυρναίοις VΙΙΙ, 2)·
«αυτός ων θύρα του Πατρός, δι’ ης εισέρχονται Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ και οι προφήται και οι απόστολοι και η εκκλησία. Πάντα ταύτα εις ενότητα Θεού» (Φιλαδελφεύσι ΙΧ, 1). Τι σημαίνει «θύρα του Πατρός» το κατανοούμε από το λόγο του Κυρίου «εγώ ειμι η θύρα των προβάτων» (Ιωάν. ι, 7), όπερ εμμέσως δηλώνει την εκκλησιολογική ταυτότητα και το λειτούργημα του Επισκόπου ως εικόνος του Σωτήρος Χριστού.
Και σε πάρα πολλά άλλα χωρία ο Άγιος τονίζει τη μοναδικότητα του Επισκόπου ως τύπουεικόνος του Θεού Πατρός (Τραλλιανοίς ΙΙΙ, 1· Μαγνησιεύσιν ΙΙΙ, 12· πρβλ. και Ρωμαίοις ΙΧ, 1· Μαγνησιεύσιν VΙ, 1 και VΙΙ, 1· Σμυρναίοις VΙΙΙ, 1) και εν ταυτώ ως τύπου εικόνος του Κυρίου Ιησού Χριστού (Εφεσίοις VΙ, 1· Τραλ. ΙΙ, 1), και κατά συνέπειαν ως ορατής κεφαλής της τοπικής Εκκλησίας (πρβλ. Εφ. V, 12· Τραλ. ΙΙ, 1· Σμυρν. VΙΙΙ, 2), μέ συγκεκριμένη λειτουργικότητα αποστολή να προΐσταται, να προασπίζει, να επισκοπεί και να ιερουργεί:
την εκκλησιαστική ενότητα (Εφ. ΙV, 12 και V 13), η οποία κατά τον Άγιο ταυτίζεται και φανερώνεται στην ευχαριστιακή ενότητα μοναδικότητα (Φιλαδελφεύσιν ΙV· Μαγνησιεύσι VΙ 12 και VΙΙ, 2· Σμυρναίοις VΙΙΙ, 12),
την μυσταγωγική αποκλειστικότητα χάριν της Εκκλησίας (Φιλαδ. ΙΧ, 1),
την κατάλυση των σχισμάτων (Φιλαδ. ΙΙΙ, 1),
την άμωμη ενότητα του πλήθους των χριστιανών ως προϋπόθεση μετοχής τους στο Θεό (Εφ. ΙV, 2· Τραλ. ΙΙ, 1),
την ευχαριστιακή και βαπτισματική εγκυρότητα (Φιλαδ. ΙV, 1· Σμυρν. VΙΙΙ, 12),
την μυστηριακή κοινωνία του άρτου του Θεού (Εφ. V, 2),
την ταύτισή τους με τη γνώμη του Θεού και άρα τη σωτηριώδη βεβαιότητα της ευαρεστήσεως (Εφ. ΙΙΙ, 2· Σμυρν. VΙΙΙ, 2· Φιλαδ. VΙ).
Μέ άλλα λόγια, όλο το μυστήριο και η ζωή της Εκκλησίας συγκροτείται και διασφαλίζεται διά του Επισκόπου…
Βέβαια όλα αυτά (και περισσότερα) ισχύουν εάν ο Επίσκοπος είναι Ορθόδοξος και αν βεβαίως έχει κανονική Αποστολική Διαδοχή! Ο π. Ευθύμιος θεωρεί ότι δεν υπάρχει Ορθόδοξος Επίσκοπος εις τους ακολουθούντας το Πάτριον εορτολόγιον; Και αν όχι τότε που υπάρχει; Μήπως Ορθόδοξος Επίσκοπος είναι μόνο ο Αρτέμιος εις τον οποίο προσέφυγε ο ίδιος;
Δια τις Συνόδους απαντήσαμε εις το προηγούμενο μέρος.
Δια τις υπερόριες χειροτονίες γνωρίζει πολύ καλά και ο ίδιος τον λόγο δια τον οποίο προσέφυγαν οι παλ/τες εις αυτήν την ανάγκη! Αλλά μήπως ο ίδιος υπερορίως δεν απεκαταστάθη;
Ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς είχε καθαιρεθεί το 2007 από την κρατούσα Εκκλησία επειδή διέκοψε το μνημόσυνο του οικείου επισκόπου εξ αιτίας της αιρέσεως του οικουμενισμού. Όμως ο Άγιος Κελεστίνος Ρώμης μας λέει πως καμία ποινή δεν ισχύει από φορέα της αίρεσης ή κοινωνούντα με αυτόν προς ορθόδοξο υφιστάμενό του που διακόπτει το μνημόσυνό του (περίπτωση Νεστορίου, MANSI 4, 1045).
Ποιναί, επιβαλλόμεναι υπό Επισκόπου, κηρύττοντος, «δημοσία», «γυμνή τη κεφαλή» και «επ΄εκκλησίας», αίρεσιν «παρά των Αγίων Συνόδων ή Πατέρων κατεγνωσμένην» (ΙΕ΄ Κανόνος της ΑΒ Συνόδου), ούκ ισχύουσιν.
Διό ο άγιος Κελεστίνος Ρώμης γράφει περί του αιρετικού Νεστορίου, ότι ούτος «ουδένα ή καθελείν, ή αποκινήσαι ηδύνατο, ός, εν τω κηρύττειν ταιαύτα (αιρετικά), ασφαλώς ουχ ειστήκει» εν τη ορθοδόξω πίστει (Μ. 4, 1045). Απο πότε δέ ούκ ηδύνατο να επιβάλη ποινήν καθαιρέσεως, αφορισμού κ.α. ο Νεστόριος; «αφ΄ ού τοιαύτα (αιρετικά) κηρύττειν ήρξατο» (αυτόθι). Η δε τιμωρητική «απόφασις» του αιρεσιάρχου κατά των μη πειθομένων εις αυτόν ουδέν πρόσκαιρον ίσχυν έσχεν (αυτόθι). Και ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας ελέγχει τον Νεστόριον, επιστέλων προς αυτόν «Κλήρον άγιον πρεσβυτέρων και διακόνων αποσυναγώγους (κακώς) εποίησας, ελέγχοντά σου την άκαιρον μανίαν, μη τα Αρείου φρονείν» (Μ. 4, 1256). Ο Νεστόριος έδει να μετανοήση εκ της κακοδοξίας του, και ουχί οι ελέγξαντες τούτον ως αιρετικόν να καθαιρεθώσι και αφορισθώσι παρ΄ αυτού, οίτινες ήσαν άξιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί (ΙΕ΄ Κανόνος ΑΒ Συνόδου).Ιδού διατί οι τιμωρηθέντες υπό του αιρετικού Νεστορίου, ως μη τιμωρηθέντες ελογίσθησαν παρά των Αγίων, και παρέμειναν εν τη Εκκλησία, κοινωνούντες μετά των Ορθοδόξων Ιεραρχών. «Τοίς δέ γε των κληρικών, ήτοι (ή) λαικών, δια την ορθήν πίστιν κεχωρισμένοις, ή καθαιρεθείσι παρ΄ αυτού», γράφει Κύριλλος Αλεξανδρείας πρός τους εν Κωνσταντινουπόλει, «κοινωνούμεν ημείς» (Μ. 4, 1096). «Ούτοι πάντες», λέγει και Κελεστίνος Ρώμης, «εν τη ημετέρα κοινωνία και εγένεντο (και προ της τιμωρίας των υπό του Νεστορίου) και άχρι του παρόντος εισίν (παρά την κατ΄ αυτών καταδικαστικήν απόφασιν του αιρετικού επισκόπου)» (Μ. 4, 1045).
Γι' αυτό και όσοι δικοί μας κληρικοί (που από το νέο ημερολόγιο γύρισαν στο παλαιό) όταν διέκοπταν κοινωνία εξαιτίας του οικουμενισμού δεν δεχόντουσαν την καθαίρεση και συνέχιζαν να λειτουργούν. Ο π. Ευθύμιος για λόγους που εκείνος γνωρίζει (διότι πουθενά στην εκκλησιαστική ιστορία δεν υπάρχει παρόμοια περίπτωση) δέχτηκε την καθαίρεσή του και δεν λειτουργούσε! Μετέβη στην Σερβία στον επίσης διωκόμενο Επίσκοπο Ράσκας Αρτέμιο για να ζητήσει τη γνώμη του για το ζήτημα της καθαιρέσεώς του. Ο Επίσκοπος Αρτέμιος τον αποκατέστησε και έτσι ο π. Ευθύμιος επανήλθε στα ιερατικά του καθήκοντα. Υπερορίως έλαβε την αποκατάσταση λοιπόν! Άξιον απορίας βέβαια είναι πως ο π. Ευθύμιος εδέχθη την άδικη καθαίρεση και μάλιστα από αιρετικούς!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου