Λυκούργος Νάνης, Ο λέβητας της οργής του πιστού λαού κινδυνεύει να εκραγεί

Ο ΛΕΒΗΤΑΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΝΑ ΕΚΡΑΓΕΙ

Λυκούργος Νάνης

Ασύδοτος ο μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης, απ τη μια καταφρονεί το γράμμα και το πνεύμα των ιερών κανόνων, οι οποίοι, επινεύσει του Παναγίου Πνεύματος, ρυθμίζουν τις σχέσεις των Ορθοδόξων με τους αιρετικούς, κι απ την άλλη περιφρονεί σκαιότατα την ευαισθησία του Ορθοδόξου εκκλησιαστικού πληρώματος επί θεμάτων Ορθοδόξου Δόγματος,εκλαμβάνοντας, προφανώς,(είθε να τον αδικώ), το τελευταίο, σαν απρόσωπο όχλο και άθροισμα μουζίκων.  Πόθεν αρύεται ο Ιωάννης Ζηζιούλας την ορθόδοξη εκκλησιαστική  νομιμοποίηση, προκειμένου, να προβαίνει, από μεθόδου και εκ συστήματος, σε ενέργειες έκνομες, άθεσμες και εκθεμελιωτικές του Ορθοδόξου Ήθους;

Πώς ελαφρά τη καρδία και γυμνή τη κεφαλή καταστρατηγεί πλειάδα θεοπνεύστων ιερών κανόνων που απαγορεύουν ρητώς και αυστηρώς τις συμπροσευχές μετά των ετεροδόξων; Και ας μην προσπαθούν κάποιοι να "χρυσώσουν το χάπι", κατά το κοινώς λεγόμενο, ισχυριζόμενοι, σοφιστικώ τω τρόπω, ότι οι εν λόγω συμπροσευχές δεν προσκρούουν δήθεν στο πνεύμα αλλά μόνο στο γράμμα των σχετικών ιερών κανόνων, διότι θα προκύψει κλαυσίγελως επί τη προβολή τοιούτου φαιδρού "επιχειρήματος" και συλλογισμού! Μα το πνεύμα των κανόνων επηρεάζεται και θίγεται και εξ αυτού ακριβώς του γεγονότος γεννάται η καθολική αντίδραση του ορθοδόξως φρονούντος ποιμνίου.

 Με τις συμπροσευχές, θίγεται αφεύκτως ο πυρήνας της δογματικής διαφοροποιήσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας από τις αιρετικές, "χριστιανικές", κοινότητες και εξυπηρετείται ανυπερθέτως ο δογματικός μινιμαλισμός και σχετικισμός. Κι όμως! Κορυφαίοι εκκλησιαστικοί αξιωματούχοι, εντεταλμένοι θεόθεν να προφυλάσσουν το Ορθόδοξο Δόγμα από νοθεύσεις, αλλοιώσεις και προσθαφαιρέσεις,και να περιφρουρούν την ποίμνη τους απ το συγκρητισμό και τον οικουμενισμό, υπηρετούν με πιστότητα τον τελευταίο, κατασκανδαλίζοντας τους πιστούς, πυροδοτώντας εντάσεις και σχίσματα, και, το χείριστον όλων, πλανώμενοι οι ίδιοι, καθιστούν θύματα πλάνης και τα μέλη του ποιμνίου τους,  ακυρώνοντας στη συνείδησή τους τη μοναδικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας ως αποκλειστικού φορέως της Αληθείας με κατάδηλες σωτηριολογικές συνέπειες!

Μερικοί, ευλόγως, θα αναρωτηθούν; Μα δεν υφίσταται, "προισταμένη αρχή", για τον τολμητία επίσκοπο, προκειμένου να τον ανακαλέσει στην τάξη; Δυστυχώς, καθώς τυγχάνει και τυφλώ δήλον, ο ειρημένος επίσκοπος δρα και κινείται με την ανοχή και  ενθάρρυνση του πατριάρχη  Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου , συνευδοκούντων και των προκαθημένων και λοιπών εκκλησιαστικών αξιωματούχων των υπολοίπων Ορθοδόξων Πατριαρχείων και Τοπικών Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. "Τυφλός εάν τυφλόν οδηγεί, αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται"!

Άλλωστε οι τελευταίοι "αμιλλώνται" και "διαγκωνίζονται" στην καταπάτηση των ιερών κανόνων, των καθοριζόντων τις σχέσεις της Ορθοδοξίας με τις αιρέσεις. Κλασσικό παράδειγμα η Σερβική Εκκλησία, που "πτύει", με την εν γένει διαχριστιανική και διαθρησκειακή πολιτική της, τις άγιες υποθήκες των αγίων Νικολάου Βελιμίροβιτς και Ιουστίνου Πόποβιτς, ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΙΝΕΤΈΑ ΕΞΑΊΡΕΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΥ, ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΡΑΤΣΚΑΣ ΚΑΙ ΠΡΙΖΡΕΝΗΣ ΑΡΤΕΜΙΟΥ, ΓΝΗΣΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΤΕΚΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ! Στρέφοντας κάποιος τους οφθαλμούς στα καθ ημάς, τουτέστιν εντός της περιοχής της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, καταλαμβάνεται από βαθεία  θλίψη που τάχιστα μετατρέπεται σε αγανάκτηση.

Το Ορθόδοξο Δόγμα προδίδεται και οι επίσκοποί μας συνευωχούνται και συμποσιάζονται! Οι προδοτικές δηλώσεις και ενέργειες του Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου έχουν καταγραφεί λεπτομερώς και έχουν ελεγχθεί αρμοδίως, ούτως ώστε να παρέλκουν η εκ νέου αναπαραγωγή και ο σχολιασμός τους. Εκείνο όμως που δύσκολα μπορεί να παραμείνει ασχολίαστο είναι η συμπεριφορά ενίων Ελλαδιτών μητροπολιτών απέναντι στα πατριαρχικά ατοπήματα. Όχι μόνο έχουν επιλέξει σαν μέθοδο "προσέγγισης" των εν θέματι ατοπημάτων την "αγία σιωπή", (πόσο άραγε αγία μπορεί να είναι εν προκειμένω η σιωπή;), αλλά και σπεύδουν "αγαλλομένω ποδί" στην υποδοχή και απόδοση τιμών στον καταπροδίδοντα την Ορθοδοξία πατριάρχη και τη συνοδεία του αποξενούμενοι, κατ αυτόν τον τρόπο, απ τον πιστό λαό που αλγεί  αντιμετωπίζοντας την αφωνία και το συμβιβασμό των ποιμένων του.

Ποιος μπορεί άραγε να λησμονήσει τα γεγονότα της Καστοριάς, των Γρεβενών, της Φλώρινας, της Σιάτιστας, της Κοζάνης κ.ά.! Λίγοι μητροπολίτες, μετρημένοι δυστυχώς στα δάκτυλα της μιας χειρός, αγωνίζονται ουσιαστικά εναντίον του οικουμενισμού και των θεραπόντων του. Οι λοιποί έχουν συμβιβασθεί. Οι πλείστοι, θεωρητικά έχουν ταχθεί κατά του οικουμενισμού, αλλά σιωπούν αιδημόνως όταν κάποιοι συνεπίσκοποί τους ασχημονούν υπηρετώντας τον τελευταίο.

Πού είναι σήμερα οι μιμητές των  Φλωρίνης Αυγουστίνου, Ελευθερουπόλεως  Αμβροσίου,   Παραμυθίας   Παύλου,  Τρίκκης Διονυσίου,  Κερκύρας Μεθοδίου,  Μηθύμνης  Ιακώβου που αγωνίστηκαν με σφοδρότητα κατά του οικουμενισμού κλατονομάζοντας και τους ηγέτες του στην εποχή τους; Μήπως οι υγιώς φρονούντες επίσκοποι των ημερών μας, μιμούμενοι το παράδειγμα των τριών πρώτων,θα πρέπει στα σοβαρά να προσανατολισθούν, εδώ που έχουν φθάσει τα πράγματα, προς τη διακοπή του μνημοσύνου του παραπαίοντος σε θέματα Ορθοδόξου Πίστεως, πατριάρχη Βαρθολομαίου;

Μήπως έχουν πια εξαντληθεί τα περιθώρια της υπομονής του θρησκεύοντος λαού; Μήπως ο λέβητας της οργής του κινδυνεύει να εκραγεί με απρόβλεπτες συνέπειες; Απευκταία, οπωσδήποτε, για κάθε  μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας ΠΟΥ ΣΥΝΈΧΕΤΑΙ ΑΠ ΤΗΝ ΑΝΆΓΚΗ ΤΗς ΕΝΌΤΗΤΑς, μία τέτοια εξέλιξη( τουτέστιν η διακοπή του μνημοσύνου). Μήπως όμως εκ των πραγμάτων καθίσταται αναγκαία; Το ερώτημα είναι κρίσιμο κια θα πρέπει όλους μας να μας προβληματίσει!

Λ.Ν.