ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ Η ΔΕΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΤΟ ΤΙ ΕΣΤΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

Στὴ Θεία Λειτουργία βασικὸ ρόλο διαδραματίζει ἡ μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ τοπικοῦ Ἐπισκόπου, εἴτε εἶναι παρὼν καὶ λειτουργῶν, εἴτε ἀπών. Ἡ μνημόνευση διασφαλίζει τὴν ἑνότητα τῆς περιφερειακῆς λειτουργικῆς συνάξεως μὲ τὸ κέντρο τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, τὸν Ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος εἶναι «εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ». Ὁ Ἐπίσκοπος, μὲ τὴ σειρά του, ὅταν λειτουργῇ, μνημονεύει τὸν Πρῶτο του (Ἀρχιεπίσκοπο, Μητροπολίτη, Σύνοδο, Πατριάρχη κ.λπ.). Κι ἐκεῖνος μνημονεύει «Πάσης Ἐπισκοπῆς Ὀρθοδόξων». Εἶναι δὲ χαρακτηριστικὴ ἡ μνημόνευση τῶν ὀνομάτων ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν Προκαθημένων τῶν κατὰ τόπους Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν στὰ Ἱερὰ Δίπτυχα στὶς ἐπίσημες Ἀρχιερατικὲς Λειτουργίες.

Αὐτὸ τὸ ὑποχρεωτικὸ «μνημόσυνο», σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν παράθεση σχετικῶν «μερίδων» στὸ ἱερὸ δισκάριο τῆς Προσκομιδῆς, διατρανώνει τὴν ἑνότητα ὄχι ἁπλῶς τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τῆς ἴδιας τῆς θ. Λειτουργίας. Ἕνας ὁ Χριστός, μία ἡ Θυσία Του, μία ἡ Λειτουργία Του. Καὶ μάλιστα μία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς ταυτόχρονα, ἀνθρώπων, ἀγγέλων καὶ ἁγίων ἀπὸ κοινοῦ! Σὲ κάθε θ. Λειτουργία, σὲ κάθε τόπο καὶ κάθε ὥρα, ἰσχύει τὸ «ἐδῶ καὶ τώρα» τοῦ λειτουργικοῦ χρόνου καὶ ἡ «σύναξις τῶν ἁγίων» τῆς Στρατευομένης καὶ τῆς Θριαμβευούσης ἐπὶ τὸ αὐτό, στὴ μία Τράπεζα τοῦ Κυρίου, γύρω ἀπὸ τὸν Ἕνα «Προσφέροντα καὶ Προσφερόμενο καὶ Προσδεχόμενο καὶ Διαδιδόμενο» Μέγα Ἀρχιερέα Ἰησοῦ Χριστό, ἐν τῷ ἑνὶ Ἁγίῳ Πνεύματι, ἐνώπιον τοῦ ἑνὸς Θεοῦ καὶ Πατρός! Ἐξ ἑτέρου, στὴν εὐχὴ τῆς ἁγίας ἀναφορᾶς προσευχόμαστε: «Ἔτι παρακαλοῦμεν Σε. Μνήσθητι, Κύριε, πάσης ἐπισκοπῆς Ὀρθοδόξων, τῶν ὀρθοτομούντων τὸν λόγον τῆς Σῆς ἀληθείας, παντὸς τοῦ πρεσβυτερίου, τῆς ἐν Χριστῷ διακονίας καὶ παντὸς ἱερατικοῦ καὶ μοναχικοῦ τάγματος.

Ἔτι προσφέρομέν Σοι τὴν λογικὴν ταύτην λατρείαν ὑπὲρ τῆς οἰκουμένης, ὑπὲρ τῆς Ἁγίας Σου Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας… Μνήσθητι, Κύριε,… καὶ πάσης πόλεως, χώρας, καὶ τῶν πίστει οἰκούντων ἐν αὐταῖς» (Θ. Λειτουργία Ἰω. Χρυσοστόμου). Στὴ Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ἀκόμη ἐμφαντικώτερα δεόμαστε: «Μνήσθητι, Κύριε, τῆς Ἁγίας Σου Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς ἀπὸ περάτων ἕως περάτων τῆς οἰκουμένης… Καὶ παντὸς τοῦ λαοῦ Σου… Καὶ ὧν ἡμεῖς οὐκ ἐμνημονεύσαμεν διʼ ἄγνοιαν ἤ λήθην ἤ πλῆθος ὀνομάτων, αὐτὸς μνημόνευσον, ὁ Θεός, ὁ εἰδὼς ἑκάστου τὴν ἡλικίαν καὶ τὴν προσηγορίαν, ὁ εἰδὼς ἕκαστον ἐκ κοιλίας μητρὸς αὐτοῦ». Καὶ ὅλα αὐτά, «σὺν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις»: «Μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων μνημονεύσαντες…» εἴμαστε ὅλοι ἐκεῖ, ἐπὶ τὸ αὐτό, ὅπου γῆς κι ἄν γίνεται ἡ εὐχαριστιακὴ σύναξις τῶν πιστῶν, ὅ,τι ὥρα κι ἄν τελῆται ἡ Θεία Λειτουργία! Ὅλοι! Σύμψυχοι, «ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ».


ΑΣ ΣΚΕΦΤΟΥΝ ΛΟΙΠΟΝ ΜΕΡΙΚΟΙ ΕΑΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΜΗ, ΣΥΜΨΥΧΟΙ «ΕΝ ΕΝΙ ΣΤΟΜΑΤΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΑΡΔΙΑ»!
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΕΡΟΣ ΕΝΟΣ ΑΡΘΡΟΥ ΤΟΥ ΜΗΤΡ. ΠΡΟΙΚΟΝΝΗΣΟΥ ΙΩΣΗΦ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΚΠΛΗΣΕΤΑΙ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΕΚ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ ΕΙΣ ΜΙΑ ''ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ'' ΚΑΙ ΕΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘ.ΤΥΠΟ ΑΡ. ΦΥΛ. 1979.