Παρακολουθήσαμε τα εκκλησιαστικά γεγονότα των τελευταίων ημερών και δημοσιεύσαμε την επιστολή του Πειραιώς Σεραφείμ περί Οικουμενισμού. Επίσης διαβάσαμε και τα σχόλια των αποτειχισμένων και αυτό που μας λυπεί είναι η απόρριψη αλλά και αποσιώπηση του αγώνος των παλαιοημερολογιτών. Και καλώς δικαιολογείται η στάση του Πειραιώς Σεραφείμ να ονομάζει τους παλαιοημερολογίτες ως ''σχισματικούς'' εφ΄ όσον ανήκει εκεί που ανήκει. Όμως δεν δικαιολογείται να έχουν (αν όντως την έχουν), και την αυτήν άποψη οι σύγχρονοι αποτειχισμένοι. Διατί; διότι ο αγώνας των σημερινών αποτειχισμένων είναι αυτός ακριβώς ο αγών που ξεκίνησαν οι παλ/τες το 1924! Τους κατηγορούν όμως για ''ημερολατρεία'' ασχέτως εάν δεν είναι έτσι, όπως πολλές φορές έχουμε αποδείξει. Οι παλαιοημερολογίτες αγωνίστηκαν δια το ημερολογιακό ζήτημα διότι αυτό ήταν (όπως έγραφε η Εγκύκλιος του 1920), το ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΟΘΗΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ''ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ'' (Οικουμενισμός), όπως έγραφαν και οι ίδιοι! Αυτό θεωρούσαν οι τότε ενωτικοί ως πρώτο βήμα και αυτό καταπολέμησαν οι παλαιοημερολογίτες. Ονομάστηκαν ''παλαιοημερολογίτες'' χλευαστικώς. Έτσι τους ονόμασαν τότε. Συκοφαντήθηκαν, διώχθηκαν, έχυσαν το αίμα τους, κλείστηκαν εις τις φυλακές και στάλθηκαν εις τις εξορίες και κανείς από τους σημερινούς αποτειχισμένους δεν κάνει έστω και μια μικρή αναφορά! Λέγουν δια τις ''παρατάξεις'' των παλ/των φοβούμενοι μην καταλήξουν δήθεν σαν αυτούς! λησμονούν όμως τα εκκλησιαστικά γεγονότα της εποχής εκείνης που δεικνύουν ότι αυτοί που δημιούργησαν σχίσματα και παρατάξεις εις αυτούς δεν ήταν οι ίδιοι αλλά ΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΗΜΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΤΟΥΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΥΣ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΟΗΜΕΝΟΥΣ ΠΡΩΗΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΊΤΕΣ!!! Αυτά δεν τα γνωρίζουν οι σημερινοί αποτειχισμένοι; Μήπως δεν γνωρίζουν σήμερα ποιά Σύνοδος των ΓΟΧ είναι κανονικότατη; Μήπως δεν γνωρίζουν από που αντλούν την Αποστολική τους Διαδοχή; Λέγουν δια τις υπερόριες χειροτονίες τους και σήμερα οι ίδιοι έλαβαν τοιαύτη αποκατάσταση από τον Επίσκοπο Αρτέμιο.
Δεν τα γράφουμε αυτά δια να έλθουμε εις αντιπαράθεσιν, αλλά δια να θυμηθούν τους αγώνες απλών συκοφαντημένων Επισκόπων κληρικών και λαικών. Οι Επίσκοποι αυτοί έχασαν τις ''καρέκλες'' τους και εξορίστηκαν, οι ιερείς κλείστηκαν εις τις φυλακές, και οι λαικοί έχυσαν αυτό το αίμα τους δια την Ορθοδοξία!
Ας τα σκεφτούν αυτά μερικοί και ας ενθυμηθούν ότι ο αγώνας που κάνουν είναι αυτός ακριβώς ο αγώνας που ξεκίνησαν οι χλευαστικώς ονομαζόμενοι παλαιοημερολογίτες!
Δημοσιεύουμε και ένα καταπληκτικό άρθρο επί του θέματος
Ἡ φρικτή Ἀπόφασις τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ κατά τῆς Ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου κατεπατήθη
κακοβούλως ὑπό πονηρῶν ἐπιβούλων τῆς Σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, ἠγνοήθη ὑπό
σκοτεινῶν χαρακτήρων, ὑπεσκάφθη ὑπό ἀνδρεικέλων, τυφλῶν ἐντολοδόχων καί μελῶν
τῆς Ἑβραιοσιωνιστικῆς Μασσωνίας, ὅπως ἦσαν ὁ προσκυνητής τοῦ Προτεσταντισμοῦ
Προύσσης Δωρόθεος, καί ὁ τρίς καθαιρεθείς καί καθῃρημένος ὤν ἀναρριχηθείς εἰς
τόν Θρόνον Κωνσταντινουπόλεως Μελέτιος Μεταξάκης, καθώς καί ὁ δι᾽ ἀριστίνδην
Συνόδου, ἀντικανονικῶς, ὑπό πραξικοπηματικῆς Κυβερνήσεως ἐπιβληθείς ἐπί τοῦ
Θρόνου τῶν Ἀθηνῶν, Μητροπολίτης Χρυσόστομος Παπαδόπουλος.
Οὕτω τόν Ἰανουάριον τοῦ 1920, ἐπί Προύσσης Δωροθέου, τοποτηρητοῦ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ἐξηγγέλθη δημοσίως ἡ Ἀλλαγή τοῦ Ἡμερολογίου ὡς προοπτική Ἑνώσεως μετά τῶν Δυτικῶν.
Ἐξεδόθη τότε ἡ Διαβόητος Αἱρετική καί ΟἰκουμενιστικήἘγκύκλιος ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, μέ τίτλον, «Πρός τάς Ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ », διά τῆς ὁποίας αἱ Ἀντίχριστοι Αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ ἀναγνωρίζονται καί ἀναφέρονται ὡς «Ἐκκλησίαι Χριστοῦ», «μή πλέον ξέναι καί ἀλλότριαι ἀλλά συγγενεῖς καί οἰκεῖαι ἐν Χριστῷ»,«συγκληρονόμοι καί σύσσωμοι τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ Χριστῷ».
Ἡ Αἱρετική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 περιλαμβάνει ἕνδεκα ἄρθρα, ἐξ ὧν τό πρῶτον καθορίζει «τήν παραδοχήν ἑνιαίου ἡμερολογίου πρός ταυτόχρονον ἑορτασμόν τῶν μεγάλων Χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπό πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν », ἤτοι τήν ἐφαρμογήν τοῦ Καταδικασμένου Παπικοῦ, Νέου Ἡμερολογίου.
Διά τήν Ἱστορίαν θά πρέπει νά ἀναφερθῇ ὅτι, ὁ Προύσσης Δωρόθεος, μετά τήν ὑπογραφήν τῆς Ἐγκυκλίου αὐτῆς, μετέβη εἰς τήν Ἀγγλίαν, ὅπου ἔγινε δεκτός μέ τιμάς Ἀρχηγοῦ Κράτους, ὑπό Ὑπουργῶν καί Λόρδων καί ὑπ᾽ αὐτοῦ ἀκόμη τοῦ Βασιλέως τῆς Ἀγγλίας Γεωργίου Ε´. Τοῦ ἡτοιμάσθη μάλιστα καί εἰδική τελετή Βραβεύσεως, μέ τήν ἀπονομήν τοῦ τίτλου τοῦ Τιμητικοῦ Ἀντιπροέδρου τῆς Παγκοσμίου Συνελεύσεως διά τήν Φιλίαν τοῦ Κόσμου μέσῳ τῶν Ἐκκλησιῶν. Τό συγκλονιστικόν ὅμως συνέβη τήν 6ην Μαρτίου 1921 εἰς τήν ἕδραν τῶν Ἀγγλικανῶν, εἰς τήν οἰκίαν τοῦ Ἀγγλικανοῦ Ἀρχιεπισκόπου τῆς Καντερβουργίας Randall Thomas Davidson, ὅπου ἐνῶ ὁ Δωρόθεος τοῦ προσέφερεν ἐπισκοπικόν ἐγκόλπιον μέ τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας, ἀπέθανεν ἐξαίφνης ἔμπροσθέν του ἀπό καρδιακήν προσβολήν.
Ὁ Προύσσης Δωρόθεος, ὁ μεταθέσας ὅρια αἰώνια, ἐξέψυξεν εἰς τάς ἀγκάλας τοῦ Ἀρχιεπισκόπου τῶν Προτεσταντῶν Ἀγγλικανῶν. Ἠκολούθησε τά πρός Δυσμάς ἴχνη τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἰωσήφ, ὅστις εἰς τήν Φλωρεντίαν τῆς Ἰταλίας τό 1439 ὑπέγραψε τόν ἐπαίσχυντον Ὅρον Ἑνώσεως μετά τῶν Παπικῶν καί ἔλαβε ἐκεῖ παρά Θεοῦ τήν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, ἀποθανών μέ φρικτόν τρόπον καί Θεοσημείαν.
Παρόμοιον γεγονός συνέβη καί μέ τόν Νικόδημον τοῦ Λένινγκραντ, ὁ ὁποῖος ἀνεγνώρισε ὡς Ὀρθοδόξους καί μή Αἱρετικούς τούς Παπικούς. Οὗτος ἀπέθανε γονυπετής εἰς τούς πόδας τοῦ ἐκπλήκτου Πάπα Ἰωάννου Παύλου Α´εἰς τό Βατικανόν τήν 5- 9-1978.
Ἡ Αἱρετική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920, κατά τήν ὁμολογίαν τῶν Νεοημερολογιτῶν ἐπισκόπων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ἀποτελεῖ τόν Καταστατικόν Χάρτην τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τό Ἀρχιτεκτονικόν Σχέδιον διά τήν ἐκ μερῶν ἀναδόμησιν τῆς Ἐκκλησίας, διότι δι᾽ αὐτούς δέν ὑπάρχει σήμερον ἡ Μία Ἁγία Καθολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί πρέπει νά «ξανακτισθῇ».Ἡ Ἐγκύκλιος αὐτή ἀποτελεῖ τό «Ὅραμα» τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως ἐπί τῆς ἀντιθέου καί ἀντιχρίστου βάσεως τῆς «Θεωρίας τῶν Κλάδων», BRANCH THEORY.
Κατά τήν βλάσφημον θεωρίαν αὐτήν, ὅλαι αἱ Ἐκκλησίαι, Ὀρθόδοξοι καί μή, ὅλαι αἱ Ὁμολογίαι καί Αἱρέσεις, ἀποτελοῦν κλάδους τοῦ Χριστιανικοῦ δένδρου, ἔχουν μέρος τῆς Ἀληθείας καί οὐδεμία κατέχει τό ὅλον τῆς Ἀληθείας. Βάσει τῆς Θεωρίας τῶν Κλάδων, τά Νεοημερολογιτικά καί Παλαιοημερολογιτικά Πατριαρχεῖα ἵδρυσαν μετά τῶν Προτεσταντῶν τήν Ἀντίχριστον Παναίρεσιν καί Πανθρησκείαν τοῦ Ἀθέου Οἰκουμενισμοῦ, ἵνα ἐν τέλει τούς πάντας εἰς χεῖρας τοῦ Πάπα παραδώσωσιν καί εἰς τόν Ἀντίχριστον καθυποτάξωσιν. Οὕτω ἐργάζονται νά ξανακτίσουν τήν Μίαν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ,ἡ ὁποία κατ᾽ αὐτούς σήμερον δέν ὑπάρχει. Κατά τούς Οἰκουμενιστάς, ὅταν ἑνωθοῦν ὅλαι αἱ «ἐπί μέρους»Ἐκκλησίαι τότε θά ξαναγίνῃ ἡ Μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἡ ὁποία ἕως τότε δέν θά ὑπάρχῃ.
Ὁ Χριστός βεβαιοῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία Του μένει εἰς τόν αἰῶνα, «καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. ΙΣΤ/ 18), ἐνῶ οἱ Οἰκουμενισταί ψευδόμενοι εἰς ἑαυτούς, ἀντιστρατευόμενοι τόν Χριστόν καί συκοφαντοῦντες τήν Ἐκκλησίαν, ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν ὑπάρχει ἀλλά θά προκύψῃ διά τῶν ἰδίων αὐτῶν προσπαθειῶν. Οὕτω μόνοι των ὁμολογοῦν ὅτι ΕΥΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Ἰσχυριζόμενοι ὅτι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική, καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν ὑπάρχει ἀκόμη, οἱ Οἰκουμενισταί μόνοι των ὁμολογοῦν ὅτι ΔΕΝ εὑρίσκονται ἐντός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἀλλ᾽ ΕΚΤΟΣ αὐτῆς.
Πολλοί μεγαλόσχημοι κληρικοί τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, ὅπως παλαιότερον ὁ Ἐλβετίας Δαμασκηνός καί ὁ Ἀλεξανδρείας Παρθένιος, διεκήρυττον πώς ἐργάζονται διά τήν ἀναδόμησιν τῆς Ἐκκλησίας καί ἀκόμη ὅτι ὅλαι αἱ θρησκεῖαι εἶναι ἠθελημέναι παρά Κυρίου ὁδοί Σωτηρίας διά τούς ἀνθρώπους.
Ἐφ᾽ ὅσον πιστεύουν εἰς τήν Θεωρίαν τῶν Κλάδων καί ὅτι δέν ὑπάρχει σήμερον ἡ Μία Ἐκκλησία, ἀλλά θά γίνῃ εἰς τό μέλλον, μόνοι των οἱ ἴδιοι διακηρύσσουν καί ὁμολογοῦν ὅτι δέν ἀνήκουν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καί ὅτι ὁ χῶρος εἰς τόν ὁποῖον εὑρίσκονται καί τόν ὁποῖον ἀποκαλοῦν «ἐκκλησίαν», δέν εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἡ ἐκκλησία τοῦ Ἀντιχρίστου.
Διά τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920 αἱ ζυμώσεις διά τήν Ἡμερολογιακήν Πειρατείαν καί Παπικήν Ἀπαγωγήν τῆς Ἐκκλησίας ἔλαβον ἐντατικούς ρυθμούς.Τήν 16ην Ἰανουαρίου 1923,ἡ Ἔκθεσις τῆς πενταμελοῦς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῆς Μεταρρυθμίσεως τοῦ Ἡμερολογίου, ἡ ὁποία εἶχε συσταθῆ ὑπό τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, ἀπεφάνθη μεταξύ ἄλλων ὅτι: «οὐδεμία (Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία) δύναται νά χωρισθῇ τῶν λοιπῶν καί ἀποδεχθῇ Νέον Ἡμερολόγιον, χωρίς νά καταστῇ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ ἀπέναντι τῶν ἄλλων» (ΦΕΚ/24/Α/25-1-1923, σελ. 159-161).
Τήν 25ην Ἰανουαρίου 1923, τό Βασιλικόν Διάταγμα περί τοῦ Νέου Πολιτικοῦ Ἡμερολογίου Ν.Δ. 25/1923/ΦΕΚ/24/Α/25-1-1923, τό ὁποῖον ἰσχύει μέχρι σήμερον καί δέν ἔχει ἀνακληθῆ ὑπό ἄλλου Νομοθετικοῦ Διατάγματος, ἐθέσπισεν ὅτι: «διατηρεῖται ἐν ἰσχύϊ τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον ὅσον ἀφορᾷ ἐν γένει τήν Ἐκκλησίαν καί τάς Θρησκευτικάς Ἑορτάς ... Ἡ Ἐθνική Ἑορτή τῆς 25ης Μαρτίου καί πᾶσαι αἱ κατά τούς κειμένους νόμους ἑορτάσιμοι καί ἐξαιρετέαι ἡμέραι ρυθμίζονται κατά τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον.» Τό 1923 (10 Μαΐου - 8 Ἰουνίου), ὁ Μασσῶνος Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης συνεκάλεσεν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν Πανορθόδοξον Συνέδριονπαρωδίαν, ἕνα κατ᾽ οὐσίαν Ληστρικόν, Οἰκουμενιστικόν καί Μασσωνικόν Συνέδριον, εἰς τό ὁποῖον δέν συμμετεῖχε οὐδέν Ὀρθόδοξον Πατριαρχεῖον.Συμμετεῖχεν εἷς καθηγητής Μαθηματικῶν τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Βελιγραδίου, εἷς Ρουμάνος Γερουσιαστής, κάποιοι ἀπεσταλμένοι τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Κύπρου, καί ὁ Ἀγγλικανός Ἐπίσκοπος Γκόρ.Ὑπό αὐτοῦ τοῦ Μασσωνικοῦ Συμβουλίου ἀπεφασίσθη νά εἰσαχθῇ καί εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τό Παπικόν Γρηγοριανόν Νέον Ἡμερολόγιον, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τήν 1ην Ὀκτωβρίου τοῦ 1923.
Ἡ ἀπόφασις αὐτή ὅμως ἠγνοήθη ὑπό ὅλων τῶν Πατριαρχείων καί δέν ἐξετελέσθη, ὡς μή οὖσα Ἀπόφασις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἠγνοήθη ὑπό πάντων, διότι δέν ἦτο Ἀπόφασις Πανορθοδόξου Συνεδρίου, ὡς ἐπιμένουν τινές κομψευόμενοι, ἀλλά ἦτο χάλκευμα Τεκτονικῆς Στοᾶς. Τόν Μάρτιον τοῦ 1924, ἐπί Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Γρηγορίου Ζ´(Ζερβουδάκη), κατόπιν ἐντόνων Μασσωνικῶν παρασκηνιακῶν ἐνεργειῶν καί ἐπεμβάσεων τῆς Στρατιωτικῆς Κυβερνήσεως ἐν Ἑλλάδι, ἡ 10η Μαρτίου ὠνομάσθη 23η Μαρτίου.
Οὕτως, ἄνευ τελετῆς καί ἐπισημότητος, μέ σκαιότατον τρόπον, βιαίως καί βαναύσως, μέ τήν φονικήν χεῖρα τοῦ Κάϊν, «ἐδιώρθωσαν» οἱ Μασσῶνοι Σατανολάτραι τό Ἡμερολόγιον τῆς Ἐκκλησίας καί οὕτω ἔσχισαν τόν ἄραφον χιτῶνα τοῦ Χριστοῦ, παραδίδοντες νεκρούς εἰς τάς χεῖρας τοῦ Σατανᾶ πάντας τούς ἀκολουθοῦντας αὐτούς. Διά τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ, ὑπό Τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων Καταδικασθέντος, Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου, ἐγένετο ἡ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος. Ἡ ἀλλαγή αὐτή δέν ἐγένετο ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ἀλλ᾽ ἐπί τῆς Ἐκκλησίας, κατ᾽ ἐντολήν τῆς Ἑβραιοσιωνιστικῆς Μασσωνίας, πρός πνευματικόν θάνατον πολλῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ ἀλλαγή τοῦ Ἡμερολογίου ἐπεβλήθη ἐπί τῆς Ἐκκλησίας, καί οὕτω αὕτη ἀπό Ὀρθόδοξος κατέστη Κακόδοξος.
Ἡ Ἐκκλησία δέν ἤλλαξε τό Ἡμερολόγιον. Ἡ Ἐκκλησία Κατεδίκασεν, Ἀναθεμάτισε καί Ἀπέβαλε τοῦ Σώματός της τόσον τούς δράστας τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου ὅσον καί τούς ἀκολουθήσαντας ἤ δεχθέντας τήν ἀλλαγήν. Ἡ ἀλλαγή τοῦ Ἡμερολογίου, κατά παραχώρησν Θεοῦ, ἐγένετο χωρίς Ἀπόφασιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἄνευ Πανορθοδόξου Συνόδου, διότι ἀκριβῶς εἶχε προηγηθῆ ἐπί τοῦ θέματος ἡ Ἀρνητική Ἀπόφασις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας διά Πανορθοδόξων Συνόδων. Οὕτω, διά τῆς ἐλλείψεως πάσης ἐξωτερικῆς νομιμοφανείας, γίνεται ἀμέσως ἀντιληπτή ἡ Παρανομία.
Διά τῆς ἐλλείψεως τοῦ ἐξωτερικῶς ἐμφανοῦς στοιχείου τῆς Συνοδικότητος εἰς τήν διαδικασίαν τῆς Ἡμερολογιακῆς Ἀλλαγῆς γίνεται ἀμέσως ἀντιληπτή ἡ Ἀντικανονικότης αὐτῆς τῆς Ἀλλαγῆς. Ἀκόμη καί διά Πανορθοδόξου Συνόδου νά εἶχον κάνει τήν Ἀλλαγήν, αὐτή θά ἦτο βεβαίως καί πάλιν παράνομος καί Ἀντιεκκλησιαστική, ὡς ἀντιβαίνουσα εἰς τάς προηγηθείσας Πανορθοδόξους Ἀποφάσεις τῆς Ἐκκλησίας.
Ἄς σημειωθῇ παρενθετικῶς ὅτι ἡ Ἀλλαγή τοῦ Ἡμερολογίου συνετελέσθη εἰς μίαν περίοδον Ἐθνικῆς ἀκαταστασίας, ὀλίγον μετά τήν Μικρασιατικήν Καταστροφήν. Διά νά καταδειχθῇ δέ ὅτι ὄχι μόνον νηφάλιος δέν ἦτο ἡ Ἀλλαγή αὐτή, ἀλλά μάλιστα ἐπεβλήθη ὑπό ἀνωμάλων καί διεστραμμένων ἐγκεφάλων, ἀρκεῖ νά κυττάξῃ κανείς πότε ἔγινε. Κατά τήν περίοδον τῶν τελευταίων μόνον διεργασιῶν διά τήν Ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου, τό πεντάμηνον Νοεμβρίου 1923 - Μαρτίου 1924. ἡ Ἑλλάς ὡς κράτος μετῆλθεν, ἀφ᾽ ἑνός, ΔΥΟ Ἀρχηγούς Κράτους, τόν Βασιλέα Γεώργιον Β´ καί τόν Πρόεδρον Παῦλον Κουντουριώτην, καί ἀφ᾽ ἑτέρου, ΠΕΝΤΕ Πρωθυπουργούς, τόν Κροκιδᾶν, τόν Γονατᾶν, τόν Βενιζέλον, τόν Καφαντάρην καί τόν Παπαναστασίου.
Ὅλα τά ἄλλα προβλήματα τά εἶχον λύσει αἱ Ἀρχαί τοῦ Κράτους καί τό μόνον τό ὁποῖον ἐναπέμεινεν ἦτο τό ἀνύπαρκτον πρόβλημα τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου, τῆς ἀκριβεστέρας μετρήσεως τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ χρόνου, ἡ «διόρθωσις» τοῦ Λειτουργικοῦ Ἡμερολογίου τῆς Ἐκκλησίας! Ἡ Ἐθνική ἀκαταστασία δέν ἦτο πρόβλημα διά τό Ἑλληνικόν Κράτος. Ἡ Διαφορά τοῦ Ἡμερολογίου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπό τήν Παπικήν καί τάς Προτεσταντικάς Συναγωγάς ἦτο τό κύριον Κρατικόν πρόβλημα!
Μόλις τό ἔλυσαν αὐτό οἱ σοφοί Ἄρχοντες τά πάντα εὗρον τήν ὁμαλήν των ροήν! Ἡ Ἐθνική ἀκαταστασία ἦτο σκόπιμον κατασκεύασμα σκοτεινῶν Δυνάμεων διά νά διευκολυνθῇ ἡ ἐπίθεσις κατά τῆς Ἐκκλησίας, νά ἐπιτευχθῇ ὁ διχασμός καί ἡ δημιουργία Σχίσματος, διά τῆς προωθήσεως τοῦ Παπικοῦ Ἡμερολογίου καί τῆς ἐπιβολῆς του ἐπί ἑνός ἐξουθενωμένου λαοῦ.
Διά τῆς ἀλλαγῆς αὐτῆς, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί τό Πατριαρχεῖον τῆς Κωνσταντινουπόλεως ΕΦΡΑΓΚΕΨΑΝ καί ἀφωμοιώθησαν μέ τούς Αἱρετικούς Δυτικούς.Ὅλοι οἱ ἐπίσκοποί των ἠκολούθησαν τήν ἐξωσυνοδικῶς ἐπιβληθεῖσαν Ἀντιεκκλησιαστικήν, Καινοτόμον, Τελεσιδίκως Καταδικασμένην καί Ἀναθεματισμένην Μεταρρύθμισιν καί Ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου. Δέν δύνανται δέ νά ἀπαλλαγοῦν αὐτοῦ τοῦ ἄγους ὑπό μελλούσης Συνόδου, διότι οὐδεμία Σύνοδος εἰς τό μέλλον δύναται νά τροποποιήσῃ τάς Ἀποφάσεις τῶν προηγουμένων Πανορθοδόξων Συνόδων καί νά θεωρῆται Ὀρθόδοξος.
Ἀποφάσεις ληφθεῖσαι μέ τήν ἔμπνευσιν καί καθοδήγησιν τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος εἶναι Θεόπνευστοι. Τροποποίησις Ἀποφάσεως Πανορθοδόξου Συνόδου σημαίνει κατάργησις καί ἀσέβεια κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Οἱαδήποτε μέλλουσα Σύνοδος ἤθελε προκύψῃ καί ἀντιγνωμοδοτήσῃ ἔναντι τῶν Ἀποφάσεων προηγουμένων Θεοπνεύστων Πανορθοδόξων Συνόδων, εἴτε περί τοῦ Ἡμερολογίου εἴτε περί οἱουδήποτε ἄλλου θέματος, ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΚΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΗ.
Ἐάν παρ᾽ ἐλπίδα δέν ἰσχύουν καί δέν εἶναι Τελεσίδικοι καί Ὁριστικαί αἱ Ἀποφάσεις τῶν προηγουμένων Πανορθοδόξων Συνόδων κατά τοῦ Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου, μέ τήν ἰδίαν λογικήν ΔΕΝ θά πρέπει νά ἰσχύουν ἤ νά εἶναι Τελεσίδικοι καί Ὁριστικαί αἱ Ἀποφάσεις τῶν μελλοντικῶν, αἱ ὁποῖαι θά δύνανται καί αὐταί μέ τήν σειράν των νά τροποποιοῦνται ὑπό ἄλλων. Συμφώνως πρός τούς Ἱερούς Κανόνας καί τήν αἰωνόβιον Πρᾶξιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ Εἰσαγωγή τοῦ ἤδη Καταδικασμένου Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, ὡς διατείνονται ἐκκλησιαστικοί διπλωμάται, ὑπόδικος εἰς μίαν μελλοντικήν Πανορθόδοξον Σύνοδον, ἀλλά εἶναι ἤδη Ὁριστικῶς, Ἀμετακλήτως καί Τελεσιδίκως Προδεδικασμένη καί Καταδικασμένη.
Ἡ εἰσαγωγή τοῦ ΝΕΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΠΡΟΕΚΑΛΕΣΕΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΣΧΙΣΜΑ.Ὅσοι ἠκολούθησαν τήν Ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου καί ὅσοι ἐδέχθησαν εἰς πνευματικήν ἐπικοινωνίαν τούς ἀκολουθήσαντας τήν Ἡμερολογιακήν Ἀλλαγήν, ἔστω καί ἄν οἱ ἴδιοι ἀκολουθοῦν τό Παλαιόν Ἡμερολόγιον, ἀπεκόπησαν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, καί ὑπόκεινται εἰς τά αὐτά Ἐπιτίμια, Ἀράς καί Ἀναθέματα μετά τῶν ἀκολουθούντων τό Νέον Παπικόν Ἡμερολόγιον, ὡς ἀπειθήσαντες εἰς τάς Ἀποφάσεις τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ καί εἰς τάς Ἐντολάς τοῦ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.
Δέν εἶναι παράνομος μόνον ὁ κλέπτης ἀλλά καί ὁ κλεπταποδόχος. Ὄχι μόνον ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ διά τῶν Συνοδικῶν της Ἀποφάσεων, ἀλλά καί αὐτό ἀκόμη τό Ἑλληνικόν Κράτος διά τοῦ Συντάγματός του, θέτει τήν Νεοημερολογιτικήν Ἐκκλησίαν ΕΚΤΟΣ νόμου. Διότι προβλέπει εἰς σχετικόν ἄρθρον ὅτι Ὀρθόδοξος εἶναι ἡ Ἐκκλησία ἡ ἔχουσα Κεφαλήν της τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἡ τηροῦσα ἀπαρασαλεύτως τούς Ἱερούς Ἀποστολικούς καί Συνοδικούς Κανόνας καί φυλάττουσα τάς Ἱεράς Παραδόσεις (Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος, Μέρος Πρῶτον, Βασικαί Διατάξεις, Ἄρθρον 3, Παράγραφος 1).
Ἡ Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία δέν εἶναι αὐτή τήν ὁποίαν προστατεύει τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος, διότι δέν ἐσεβάσθη τούς ΣΥΝΟΔΙΚΟΥΣ ΚΑΝΟΝΑΣ καί τάς ΙΕΡΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ αἱ ὁποῖαι ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ τό Νέον Παπικόν Ἡμερολόγιον.
Ὡς ἐκ τούτου, ἡ Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία εἶναι καί ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ. Εἶναι λοιπόν καί Ἐκκλησιαστικῶς καί Πολιτικῶς ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ.
Εἶναι ἡ πρώτη φορά εἰς τήν Ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας κατά τήν ὁποίαν ἕν Ἐκκλησιαστικόν Σχίσμα δέν προκαλεῖται ἐκ τῶν ἔσω, ἀλλά ἐπιβάλλεται ἐκ τῶν ἔξω. Δι᾽ αὐτό καί ἡ συνείδησις τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ ἀπεδοκίμασεν τήν ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου, μέ τήν ρῆσιν, «Φραγκέψαμε. Μᾶς Ἐφράγκεψαν.»
Ἡ Ἡμερολογιακή ἐπίθεσις κατά τῆς Ἐκκλησίας δέν προκαλεῖ μόνον ἕν γιγάντιον Σχίσμα, ἀλλ᾽ ἐκφράζει καί τήν οὐσίαν ὅλων τῶν Αἱρέσεων. Διότι ἡ μέν Ἐκκλησία ἔχει ὑπέρχρονον καί οὐράνιον ἀρχήν, αἱ δέ Αἱρέσεις ἐγκόσμιον καί χρονικήν. Τί δέ πλέον Αἱρετικόν ἀπό τό νά στήνεται Νέα Ἐκκλησία ἐπί τῆς προλήψεως τῆς ἀκριβεστέρας μετρήσεως τοῦ χρόνου;
Οὕτω τόν Ἰανουάριον τοῦ 1920, ἐπί Προύσσης Δωροθέου, τοποτηρητοῦ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ἐξηγγέλθη δημοσίως ἡ Ἀλλαγή τοῦ Ἡμερολογίου ὡς προοπτική Ἑνώσεως μετά τῶν Δυτικῶν.
Ἐξεδόθη τότε ἡ Διαβόητος Αἱρετική καί ΟἰκουμενιστικήἘγκύκλιος ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, μέ τίτλον, «Πρός τάς Ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ », διά τῆς ὁποίας αἱ Ἀντίχριστοι Αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ ἀναγνωρίζονται καί ἀναφέρονται ὡς «Ἐκκλησίαι Χριστοῦ», «μή πλέον ξέναι καί ἀλλότριαι ἀλλά συγγενεῖς καί οἰκεῖαι ἐν Χριστῷ»,«συγκληρονόμοι καί σύσσωμοι τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ Χριστῷ».
Ἡ Αἱρετική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 περιλαμβάνει ἕνδεκα ἄρθρα, ἐξ ὧν τό πρῶτον καθορίζει «τήν παραδοχήν ἑνιαίου ἡμερολογίου πρός ταυτόχρονον ἑορτασμόν τῶν μεγάλων Χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπό πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν », ἤτοι τήν ἐφαρμογήν τοῦ Καταδικασμένου Παπικοῦ, Νέου Ἡμερολογίου.
Διά τήν Ἱστορίαν θά πρέπει νά ἀναφερθῇ ὅτι, ὁ Προύσσης Δωρόθεος, μετά τήν ὑπογραφήν τῆς Ἐγκυκλίου αὐτῆς, μετέβη εἰς τήν Ἀγγλίαν, ὅπου ἔγινε δεκτός μέ τιμάς Ἀρχηγοῦ Κράτους, ὑπό Ὑπουργῶν καί Λόρδων καί ὑπ᾽ αὐτοῦ ἀκόμη τοῦ Βασιλέως τῆς Ἀγγλίας Γεωργίου Ε´. Τοῦ ἡτοιμάσθη μάλιστα καί εἰδική τελετή Βραβεύσεως, μέ τήν ἀπονομήν τοῦ τίτλου τοῦ Τιμητικοῦ Ἀντιπροέδρου τῆς Παγκοσμίου Συνελεύσεως διά τήν Φιλίαν τοῦ Κόσμου μέσῳ τῶν Ἐκκλησιῶν. Τό συγκλονιστικόν ὅμως συνέβη τήν 6ην Μαρτίου 1921 εἰς τήν ἕδραν τῶν Ἀγγλικανῶν, εἰς τήν οἰκίαν τοῦ Ἀγγλικανοῦ Ἀρχιεπισκόπου τῆς Καντερβουργίας Randall Thomas Davidson, ὅπου ἐνῶ ὁ Δωρόθεος τοῦ προσέφερεν ἐπισκοπικόν ἐγκόλπιον μέ τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας, ἀπέθανεν ἐξαίφνης ἔμπροσθέν του ἀπό καρδιακήν προσβολήν.
Ὁ Προύσσης Δωρόθεος, ὁ μεταθέσας ὅρια αἰώνια, ἐξέψυξεν εἰς τάς ἀγκάλας τοῦ Ἀρχιεπισκόπου τῶν Προτεσταντῶν Ἀγγλικανῶν. Ἠκολούθησε τά πρός Δυσμάς ἴχνη τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἰωσήφ, ὅστις εἰς τήν Φλωρεντίαν τῆς Ἰταλίας τό 1439 ὑπέγραψε τόν ἐπαίσχυντον Ὅρον Ἑνώσεως μετά τῶν Παπικῶν καί ἔλαβε ἐκεῖ παρά Θεοῦ τήν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, ἀποθανών μέ φρικτόν τρόπον καί Θεοσημείαν.
Παρόμοιον γεγονός συνέβη καί μέ τόν Νικόδημον τοῦ Λένινγκραντ, ὁ ὁποῖος ἀνεγνώρισε ὡς Ὀρθοδόξους καί μή Αἱρετικούς τούς Παπικούς. Οὗτος ἀπέθανε γονυπετής εἰς τούς πόδας τοῦ ἐκπλήκτου Πάπα Ἰωάννου Παύλου Α´εἰς τό Βατικανόν τήν 5- 9-1978.
Ἡ Αἱρετική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920, κατά τήν ὁμολογίαν τῶν Νεοημερολογιτῶν ἐπισκόπων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ἀποτελεῖ τόν Καταστατικόν Χάρτην τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τό Ἀρχιτεκτονικόν Σχέδιον διά τήν ἐκ μερῶν ἀναδόμησιν τῆς Ἐκκλησίας, διότι δι᾽ αὐτούς δέν ὑπάρχει σήμερον ἡ Μία Ἁγία Καθολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί πρέπει νά «ξανακτισθῇ».Ἡ Ἐγκύκλιος αὐτή ἀποτελεῖ τό «Ὅραμα» τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως ἐπί τῆς ἀντιθέου καί ἀντιχρίστου βάσεως τῆς «Θεωρίας τῶν Κλάδων», BRANCH THEORY.
Κατά τήν βλάσφημον θεωρίαν αὐτήν, ὅλαι αἱ Ἐκκλησίαι, Ὀρθόδοξοι καί μή, ὅλαι αἱ Ὁμολογίαι καί Αἱρέσεις, ἀποτελοῦν κλάδους τοῦ Χριστιανικοῦ δένδρου, ἔχουν μέρος τῆς Ἀληθείας καί οὐδεμία κατέχει τό ὅλον τῆς Ἀληθείας. Βάσει τῆς Θεωρίας τῶν Κλάδων, τά Νεοημερολογιτικά καί Παλαιοημερολογιτικά Πατριαρχεῖα ἵδρυσαν μετά τῶν Προτεσταντῶν τήν Ἀντίχριστον Παναίρεσιν καί Πανθρησκείαν τοῦ Ἀθέου Οἰκουμενισμοῦ, ἵνα ἐν τέλει τούς πάντας εἰς χεῖρας τοῦ Πάπα παραδώσωσιν καί εἰς τόν Ἀντίχριστον καθυποτάξωσιν. Οὕτω ἐργάζονται νά ξανακτίσουν τήν Μίαν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ,ἡ ὁποία κατ᾽ αὐτούς σήμερον δέν ὑπάρχει. Κατά τούς Οἰκουμενιστάς, ὅταν ἑνωθοῦν ὅλαι αἱ «ἐπί μέρους»Ἐκκλησίαι τότε θά ξαναγίνῃ ἡ Μία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἡ ὁποία ἕως τότε δέν θά ὑπάρχῃ.
Ὁ Χριστός βεβαιοῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία Του μένει εἰς τόν αἰῶνα, «καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. ΙΣΤ/ 18), ἐνῶ οἱ Οἰκουμενισταί ψευδόμενοι εἰς ἑαυτούς, ἀντιστρατευόμενοι τόν Χριστόν καί συκοφαντοῦντες τήν Ἐκκλησίαν, ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν ὑπάρχει ἀλλά θά προκύψῃ διά τῶν ἰδίων αὐτῶν προσπαθειῶν. Οὕτω μόνοι των ὁμολογοῦν ὅτι ΕΥΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Ἰσχυριζόμενοι ὅτι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική, καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν ὑπάρχει ἀκόμη, οἱ Οἰκουμενισταί μόνοι των ὁμολογοῦν ὅτι ΔΕΝ εὑρίσκονται ἐντός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἀλλ᾽ ΕΚΤΟΣ αὐτῆς.
Πολλοί μεγαλόσχημοι κληρικοί τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, ὅπως παλαιότερον ὁ Ἐλβετίας Δαμασκηνός καί ὁ Ἀλεξανδρείας Παρθένιος, διεκήρυττον πώς ἐργάζονται διά τήν ἀναδόμησιν τῆς Ἐκκλησίας καί ἀκόμη ὅτι ὅλαι αἱ θρησκεῖαι εἶναι ἠθελημέναι παρά Κυρίου ὁδοί Σωτηρίας διά τούς ἀνθρώπους.
Ἐφ᾽ ὅσον πιστεύουν εἰς τήν Θεωρίαν τῶν Κλάδων καί ὅτι δέν ὑπάρχει σήμερον ἡ Μία Ἐκκλησία, ἀλλά θά γίνῃ εἰς τό μέλλον, μόνοι των οἱ ἴδιοι διακηρύσσουν καί ὁμολογοῦν ὅτι δέν ἀνήκουν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καί ὅτι ὁ χῶρος εἰς τόν ὁποῖον εὑρίσκονται καί τόν ὁποῖον ἀποκαλοῦν «ἐκκλησίαν», δέν εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἡ ἐκκλησία τοῦ Ἀντιχρίστου.
Διά τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920 αἱ ζυμώσεις διά τήν Ἡμερολογιακήν Πειρατείαν καί Παπικήν Ἀπαγωγήν τῆς Ἐκκλησίας ἔλαβον ἐντατικούς ρυθμούς.Τήν 16ην Ἰανουαρίου 1923,ἡ Ἔκθεσις τῆς πενταμελοῦς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῆς Μεταρρυθμίσεως τοῦ Ἡμερολογίου, ἡ ὁποία εἶχε συσταθῆ ὑπό τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, ἀπεφάνθη μεταξύ ἄλλων ὅτι: «οὐδεμία (Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία) δύναται νά χωρισθῇ τῶν λοιπῶν καί ἀποδεχθῇ Νέον Ἡμερολόγιον, χωρίς νά καταστῇ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ ἀπέναντι τῶν ἄλλων» (ΦΕΚ/24/Α/25-1-1923, σελ. 159-161).
Τήν 25ην Ἰανουαρίου 1923, τό Βασιλικόν Διάταγμα περί τοῦ Νέου Πολιτικοῦ Ἡμερολογίου Ν.Δ. 25/1923/ΦΕΚ/24/Α/25-1-1923, τό ὁποῖον ἰσχύει μέχρι σήμερον καί δέν ἔχει ἀνακληθῆ ὑπό ἄλλου Νομοθετικοῦ Διατάγματος, ἐθέσπισεν ὅτι: «διατηρεῖται ἐν ἰσχύϊ τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον ὅσον ἀφορᾷ ἐν γένει τήν Ἐκκλησίαν καί τάς Θρησκευτικάς Ἑορτάς ... Ἡ Ἐθνική Ἑορτή τῆς 25ης Μαρτίου καί πᾶσαι αἱ κατά τούς κειμένους νόμους ἑορτάσιμοι καί ἐξαιρετέαι ἡμέραι ρυθμίζονται κατά τό Ἰουλιανόν Ἡμερολόγιον.» Τό 1923 (10 Μαΐου - 8 Ἰουνίου), ὁ Μασσῶνος Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης συνεκάλεσεν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν Πανορθόδοξον Συνέδριονπαρωδίαν, ἕνα κατ᾽ οὐσίαν Ληστρικόν, Οἰκουμενιστικόν καί Μασσωνικόν Συνέδριον, εἰς τό ὁποῖον δέν συμμετεῖχε οὐδέν Ὀρθόδοξον Πατριαρχεῖον.Συμμετεῖχεν εἷς καθηγητής Μαθηματικῶν τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Βελιγραδίου, εἷς Ρουμάνος Γερουσιαστής, κάποιοι ἀπεσταλμένοι τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Κύπρου, καί ὁ Ἀγγλικανός Ἐπίσκοπος Γκόρ.Ὑπό αὐτοῦ τοῦ Μασσωνικοῦ Συμβουλίου ἀπεφασίσθη νά εἰσαχθῇ καί εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τό Παπικόν Γρηγοριανόν Νέον Ἡμερολόγιον, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τήν 1ην Ὀκτωβρίου τοῦ 1923.
Ἡ ἀπόφασις αὐτή ὅμως ἠγνοήθη ὑπό ὅλων τῶν Πατριαρχείων καί δέν ἐξετελέσθη, ὡς μή οὖσα Ἀπόφασις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἠγνοήθη ὑπό πάντων, διότι δέν ἦτο Ἀπόφασις Πανορθοδόξου Συνεδρίου, ὡς ἐπιμένουν τινές κομψευόμενοι, ἀλλά ἦτο χάλκευμα Τεκτονικῆς Στοᾶς. Τόν Μάρτιον τοῦ 1924, ἐπί Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Γρηγορίου Ζ´(Ζερβουδάκη), κατόπιν ἐντόνων Μασσωνικῶν παρασκηνιακῶν ἐνεργειῶν καί ἐπεμβάσεων τῆς Στρατιωτικῆς Κυβερνήσεως ἐν Ἑλλάδι, ἡ 10η Μαρτίου ὠνομάσθη 23η Μαρτίου.
Οὕτως, ἄνευ τελετῆς καί ἐπισημότητος, μέ σκαιότατον τρόπον, βιαίως καί βαναύσως, μέ τήν φονικήν χεῖρα τοῦ Κάϊν, «ἐδιώρθωσαν» οἱ Μασσῶνοι Σατανολάτραι τό Ἡμερολόγιον τῆς Ἐκκλησίας καί οὕτω ἔσχισαν τόν ἄραφον χιτῶνα τοῦ Χριστοῦ, παραδίδοντες νεκρούς εἰς τάς χεῖρας τοῦ Σατανᾶ πάντας τούς ἀκολουθοῦντας αὐτούς. Διά τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ, ὑπό Τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων Καταδικασθέντος, Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου, ἐγένετο ἡ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος. Ἡ ἀλλαγή αὐτή δέν ἐγένετο ὑπό τῆς Ἐκκλησίας ἀλλ᾽ ἐπί τῆς Ἐκκλησίας, κατ᾽ ἐντολήν τῆς Ἑβραιοσιωνιστικῆς Μασσωνίας, πρός πνευματικόν θάνατον πολλῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ ἀλλαγή τοῦ Ἡμερολογίου ἐπεβλήθη ἐπί τῆς Ἐκκλησίας, καί οὕτω αὕτη ἀπό Ὀρθόδοξος κατέστη Κακόδοξος.
Ἡ Ἐκκλησία δέν ἤλλαξε τό Ἡμερολόγιον. Ἡ Ἐκκλησία Κατεδίκασεν, Ἀναθεμάτισε καί Ἀπέβαλε τοῦ Σώματός της τόσον τούς δράστας τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου ὅσον καί τούς ἀκολουθήσαντας ἤ δεχθέντας τήν ἀλλαγήν. Ἡ ἀλλαγή τοῦ Ἡμερολογίου, κατά παραχώρησν Θεοῦ, ἐγένετο χωρίς Ἀπόφασιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἄνευ Πανορθοδόξου Συνόδου, διότι ἀκριβῶς εἶχε προηγηθῆ ἐπί τοῦ θέματος ἡ Ἀρνητική Ἀπόφασις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας διά Πανορθοδόξων Συνόδων. Οὕτω, διά τῆς ἐλλείψεως πάσης ἐξωτερικῆς νομιμοφανείας, γίνεται ἀμέσως ἀντιληπτή ἡ Παρανομία.
Διά τῆς ἐλλείψεως τοῦ ἐξωτερικῶς ἐμφανοῦς στοιχείου τῆς Συνοδικότητος εἰς τήν διαδικασίαν τῆς Ἡμερολογιακῆς Ἀλλαγῆς γίνεται ἀμέσως ἀντιληπτή ἡ Ἀντικανονικότης αὐτῆς τῆς Ἀλλαγῆς. Ἀκόμη καί διά Πανορθοδόξου Συνόδου νά εἶχον κάνει τήν Ἀλλαγήν, αὐτή θά ἦτο βεβαίως καί πάλιν παράνομος καί Ἀντιεκκλησιαστική, ὡς ἀντιβαίνουσα εἰς τάς προηγηθείσας Πανορθοδόξους Ἀποφάσεις τῆς Ἐκκλησίας.
Ἄς σημειωθῇ παρενθετικῶς ὅτι ἡ Ἀλλαγή τοῦ Ἡμερολογίου συνετελέσθη εἰς μίαν περίοδον Ἐθνικῆς ἀκαταστασίας, ὀλίγον μετά τήν Μικρασιατικήν Καταστροφήν. Διά νά καταδειχθῇ δέ ὅτι ὄχι μόνον νηφάλιος δέν ἦτο ἡ Ἀλλαγή αὐτή, ἀλλά μάλιστα ἐπεβλήθη ὑπό ἀνωμάλων καί διεστραμμένων ἐγκεφάλων, ἀρκεῖ νά κυττάξῃ κανείς πότε ἔγινε. Κατά τήν περίοδον τῶν τελευταίων μόνον διεργασιῶν διά τήν Ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου, τό πεντάμηνον Νοεμβρίου 1923 - Μαρτίου 1924. ἡ Ἑλλάς ὡς κράτος μετῆλθεν, ἀφ᾽ ἑνός, ΔΥΟ Ἀρχηγούς Κράτους, τόν Βασιλέα Γεώργιον Β´ καί τόν Πρόεδρον Παῦλον Κουντουριώτην, καί ἀφ᾽ ἑτέρου, ΠΕΝΤΕ Πρωθυπουργούς, τόν Κροκιδᾶν, τόν Γονατᾶν, τόν Βενιζέλον, τόν Καφαντάρην καί τόν Παπαναστασίου.
Ὅλα τά ἄλλα προβλήματα τά εἶχον λύσει αἱ Ἀρχαί τοῦ Κράτους καί τό μόνον τό ὁποῖον ἐναπέμεινεν ἦτο τό ἀνύπαρκτον πρόβλημα τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου, τῆς ἀκριβεστέρας μετρήσεως τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ χρόνου, ἡ «διόρθωσις» τοῦ Λειτουργικοῦ Ἡμερολογίου τῆς Ἐκκλησίας! Ἡ Ἐθνική ἀκαταστασία δέν ἦτο πρόβλημα διά τό Ἑλληνικόν Κράτος. Ἡ Διαφορά τοῦ Ἡμερολογίου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπό τήν Παπικήν καί τάς Προτεσταντικάς Συναγωγάς ἦτο τό κύριον Κρατικόν πρόβλημα!
Μόλις τό ἔλυσαν αὐτό οἱ σοφοί Ἄρχοντες τά πάντα εὗρον τήν ὁμαλήν των ροήν! Ἡ Ἐθνική ἀκαταστασία ἦτο σκόπιμον κατασκεύασμα σκοτεινῶν Δυνάμεων διά νά διευκολυνθῇ ἡ ἐπίθεσις κατά τῆς Ἐκκλησίας, νά ἐπιτευχθῇ ὁ διχασμός καί ἡ δημιουργία Σχίσματος, διά τῆς προωθήσεως τοῦ Παπικοῦ Ἡμερολογίου καί τῆς ἐπιβολῆς του ἐπί ἑνός ἐξουθενωμένου λαοῦ.
Διά τῆς ἀλλαγῆς αὐτῆς, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί τό Πατριαρχεῖον τῆς Κωνσταντινουπόλεως ΕΦΡΑΓΚΕΨΑΝ καί ἀφωμοιώθησαν μέ τούς Αἱρετικούς Δυτικούς.Ὅλοι οἱ ἐπίσκοποί των ἠκολούθησαν τήν ἐξωσυνοδικῶς ἐπιβληθεῖσαν Ἀντιεκκλησιαστικήν, Καινοτόμον, Τελεσιδίκως Καταδικασμένην καί Ἀναθεματισμένην Μεταρρύθμισιν καί Ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου. Δέν δύνανται δέ νά ἀπαλλαγοῦν αὐτοῦ τοῦ ἄγους ὑπό μελλούσης Συνόδου, διότι οὐδεμία Σύνοδος εἰς τό μέλλον δύναται νά τροποποιήσῃ τάς Ἀποφάσεις τῶν προηγουμένων Πανορθοδόξων Συνόδων καί νά θεωρῆται Ὀρθόδοξος.
Ἀποφάσεις ληφθεῖσαι μέ τήν ἔμπνευσιν καί καθοδήγησιν τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος εἶναι Θεόπνευστοι. Τροποποίησις Ἀποφάσεως Πανορθοδόξου Συνόδου σημαίνει κατάργησις καί ἀσέβεια κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Οἱαδήποτε μέλλουσα Σύνοδος ἤθελε προκύψῃ καί ἀντιγνωμοδοτήσῃ ἔναντι τῶν Ἀποφάσεων προηγουμένων Θεοπνεύστων Πανορθοδόξων Συνόδων, εἴτε περί τοῦ Ἡμερολογίου εἴτε περί οἱουδήποτε ἄλλου θέματος, ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΚΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΗ.
Ἐάν παρ᾽ ἐλπίδα δέν ἰσχύουν καί δέν εἶναι Τελεσίδικοι καί Ὁριστικαί αἱ Ἀποφάσεις τῶν προηγουμένων Πανορθοδόξων Συνόδων κατά τοῦ Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου, μέ τήν ἰδίαν λογικήν ΔΕΝ θά πρέπει νά ἰσχύουν ἤ νά εἶναι Τελεσίδικοι καί Ὁριστικαί αἱ Ἀποφάσεις τῶν μελλοντικῶν, αἱ ὁποῖαι θά δύνανται καί αὐταί μέ τήν σειράν των νά τροποποιοῦνται ὑπό ἄλλων. Συμφώνως πρός τούς Ἱερούς Κανόνας καί τήν αἰωνόβιον Πρᾶξιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ Εἰσαγωγή τοῦ ἤδη Καταδικασμένου Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, ὡς διατείνονται ἐκκλησιαστικοί διπλωμάται, ὑπόδικος εἰς μίαν μελλοντικήν Πανορθόδοξον Σύνοδον, ἀλλά εἶναι ἤδη Ὁριστικῶς, Ἀμετακλήτως καί Τελεσιδίκως Προδεδικασμένη καί Καταδικασμένη.
Ἡ εἰσαγωγή τοῦ ΝΕΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΠΡΟΕΚΑΛΕΣΕΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΣΧΙΣΜΑ.Ὅσοι ἠκολούθησαν τήν Ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου καί ὅσοι ἐδέχθησαν εἰς πνευματικήν ἐπικοινωνίαν τούς ἀκολουθήσαντας τήν Ἡμερολογιακήν Ἀλλαγήν, ἔστω καί ἄν οἱ ἴδιοι ἀκολουθοῦν τό Παλαιόν Ἡμερολόγιον, ἀπεκόπησαν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, καί ὑπόκεινται εἰς τά αὐτά Ἐπιτίμια, Ἀράς καί Ἀναθέματα μετά τῶν ἀκολουθούντων τό Νέον Παπικόν Ἡμερολόγιον, ὡς ἀπειθήσαντες εἰς τάς Ἀποφάσεις τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ καί εἰς τάς Ἐντολάς τοῦ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.
Δέν εἶναι παράνομος μόνον ὁ κλέπτης ἀλλά καί ὁ κλεπταποδόχος. Ὄχι μόνον ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ διά τῶν Συνοδικῶν της Ἀποφάσεων, ἀλλά καί αὐτό ἀκόμη τό Ἑλληνικόν Κράτος διά τοῦ Συντάγματός του, θέτει τήν Νεοημερολογιτικήν Ἐκκλησίαν ΕΚΤΟΣ νόμου. Διότι προβλέπει εἰς σχετικόν ἄρθρον ὅτι Ὀρθόδοξος εἶναι ἡ Ἐκκλησία ἡ ἔχουσα Κεφαλήν της τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἡ τηροῦσα ἀπαρασαλεύτως τούς Ἱερούς Ἀποστολικούς καί Συνοδικούς Κανόνας καί φυλάττουσα τάς Ἱεράς Παραδόσεις (Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος, Μέρος Πρῶτον, Βασικαί Διατάξεις, Ἄρθρον 3, Παράγραφος 1).
Ἡ Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία δέν εἶναι αὐτή τήν ὁποίαν προστατεύει τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος, διότι δέν ἐσεβάσθη τούς ΣΥΝΟΔΙΚΟΥΣ ΚΑΝΟΝΑΣ καί τάς ΙΕΡΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ αἱ ὁποῖαι ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ τό Νέον Παπικόν Ἡμερολόγιον.
Ὡς ἐκ τούτου, ἡ Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία εἶναι καί ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ. Εἶναι λοιπόν καί Ἐκκλησιαστικῶς καί Πολιτικῶς ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ.
Εἶναι ἡ πρώτη φορά εἰς τήν Ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας κατά τήν ὁποίαν ἕν Ἐκκλησιαστικόν Σχίσμα δέν προκαλεῖται ἐκ τῶν ἔσω, ἀλλά ἐπιβάλλεται ἐκ τῶν ἔξω. Δι᾽ αὐτό καί ἡ συνείδησις τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ ἀπεδοκίμασεν τήν ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου, μέ τήν ρῆσιν, «Φραγκέψαμε. Μᾶς Ἐφράγκεψαν.»
Ἡ Ἡμερολογιακή ἐπίθεσις κατά τῆς Ἐκκλησίας δέν προκαλεῖ μόνον ἕν γιγάντιον Σχίσμα, ἀλλ᾽ ἐκφράζει καί τήν οὐσίαν ὅλων τῶν Αἱρέσεων. Διότι ἡ μέν Ἐκκλησία ἔχει ὑπέρχρονον καί οὐράνιον ἀρχήν, αἱ δέ Αἱρέσεις ἐγκόσμιον καί χρονικήν. Τί δέ πλέον Αἱρετικόν ἀπό τό νά στήνεται Νέα Ἐκκλησία ἐπί τῆς προλήψεως τῆς ἀκριβεστέρας μετρήσεως τοῦ χρόνου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου