Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΘΕΩΡΕΙ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΩΣ ΕΚΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ ΤΟΥΣ! (2ο ΜΕΡΟΣ)

Οἱ Οἰκουμενιστές διδάσκουν μέ ἔργα καί μέ λόγια ὅτι ὑπάρχουν πολλοί δρόμοι γιά τήν σωτηρία καί τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, καί σέ ἀντίθεση μέ τό Εὐαγγέλιο ὅτι δέν εἶναι μοναδικός ὁ δρόμος τοῦ Χριστοῦ μας γιά τόν Παράδεισο! Ὅταν διδάσκουν ὅτι ὁ Χριστός μας εἶναι μία ὁδός καί ὅτι δέν εἶναι ὅμως Η ΟΔΟΣ, εἶναι δυνατόν ἐκεῖ νά ἐπενεργεῖ τό Ἅγιον Πνεῦμα, ὅταν ἐκστομίζονται τέτοιες βλασφημίες;

Ὅταν κηρύσσει ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος ὅτι οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰμή διά τοῦ Υἱοῦ!

Ὁ αἱρετικός, ἔστω καί μέ μία φράση, ἐκτοξεύει συνεχῶς βλασφημία κατά τοῦ Θεοῦ. 

Κάθε αἱρετική παρέκκλιση εἶναι βλασφημία κατά τοῦ Θεοῦ, γιαὐτό οἱ Ἅγιοι Πατέρες τρέμουν κυριο-λεκτικά, ὅταν ἀκοῦνε τά λόγια τῶν αἱρετικῶν. 

Οἱ αἱρετικοί εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας!

Αὐτή εἶναι ἡ κρυστάλλινη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Δέν ἔχουν Θεία χάρη καί Μυστήρια!

Αὐτό τό τονίζει καί ὁ Ἅγιος Νικόδημος:

  "Καθώς καί ἡ Οἰκουμενική β΄ τινῶν αἱρετικῶν δι’ οἰκονομίαν ἐδέχθη τό βάπτισμα, ὡς προείπομεν. Ὅθεν ὡς μή ὅρον τήν τοιαύτην καιρικήν καί περιστατικήν οἰκονομίαν ποιησαμένη, οὐκ ἐναντιοῦται εἰς τόν παρόντα Ἀποστολικόν Κανόνα. Καί γάρ καί ὁ Πατριάρχης Ἀνατόλιος ὑπό τοῦ αἱρετικοῦ Διοσκόρου καί τῆς περί αὐτόν αἱρετικῆς συνόδου ἐχειροτονήθη, καί ὁ ἅγιος Μελέτιος ὁ Ἀντιοχείας ὑπό Ἀρειανῶν, κατά τόν Σωζόμενον, βιβλ. δ΄, κεφ. κη΄. Καί ἄλλοι πολλοί ὑπό αἱρετικῶν ἐχειροτονήθησαν, καί μετά ταῦτα, ὑπό τῶν ὀρθοδόξων ἐδέχθησαν (ἔγιναν δεκτοί). Ἀλλά σπάνια τά τοιαῦτα καί κατά περίστασιν, κανονικῆς ἀκριβείας λειπό-μενα, οὐ νόμος δέ Ἐκκλησίας τό κατά περίστασιν γινόμενον καί τό σπάνιον, κατά τε τόν ιζ΄ τῆς α΄ καί β΄ καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον, καί τήν β΄ πρᾶξιν τῆς ἐν τῇ ἁγίᾳ Σοφίᾳ συνόδου, καί τό νομικόν ἐκεῖνο τό λέγον: Τό, παρά Κανόνας, οὐχ ἕλκεται πρός ὑπόδειγμα." ( Ὁ Ἅγιος, ὅπως εἴδαμε, ἀναφέρεται καί στίς χειροτονίες τῶν αἱρετικῶν εἰκονομάχων πού ἔγιναν δεκτοί ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον:

                "Πάντως δέν δέχθηκε τούς πρωτάρχας τῆς αἱρέσεως καί τούς ἐμπαθῶς ἐγκειμένους καί μή γνησίως καί ἀληθῶς μετανοοῦντες, ὅπως εἶπε ὁ Θεῖος Ταράσιος. Δέχθηκε ἐκείνους πού ἀκολούθησαν τούς πρωτάρχας τῶν αἱρέσεων καί πού μετανόησαν εἰλικρινά, -(σχετικά μέ ὅλα αὐτά γράφει ὁ Ἅγιος στήν ἑρμηνεία του στήν ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου πρός Ρουφινιανόν)-, καί ἐκείνους πού χειροτονήθηκαν ἀπό τούς αἱρετικούς Εἰκονομάχους δέν ἀναχειροτόνησε, ἀφοῦ ὁμολόγησαν τήν Ὀρθοδοξία, ὅπως φαίνεται ἀπό τήν α΄ πράξη τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς."

Ἐπίσης κάποιων αἱρετικῶν δέχθηκε τό βάπτισμα δι᾽ οἰκονομίαν, ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος. Τήν περιστατική καί καιρική οἰκονομία δέν τά ἔκανε ὅρον ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική.)

            Κατά δέ τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν ὅλοι οἱ εἰκονομάχοι ἦσαν ἐκτός  Ἐκκλησίας!            

            Τά πρακτικά τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς εἶναι πολύ διαφωτστικά.

            Ἔγιναν ὅλοι, ὅσοι ἔγιναν δεκτοί, μέ μετάνοια καί ὁμολογία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, καί κατ’ οἰκονομίαν, καί ὄχι κατ’ ἀκρίβειαν ἀπό τήν Οἰκουμενικήν Σύνοδον πού ἐπέχει πρόσωπον Ἐκκλησίας!

Οἱ αἱρετικοί δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησία, ἀλλά εἶναι συναγωγή πονηρευομένων.

            Κατά τόν Μέγαν Φώτιον, "Μία ἐστίν ἡ τοῦ Χριστοῦ Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, οὐ πλείους οὐδέ δύο∙ συναγωγαί πονηρευομένων εἰσί τά παρά ταύτην συνέδρια καί σύνοδος ἀθετούντων∙ οὕτω φρονοῦμεν οἱ ἀληθινοί Χριστιανοί, οὕτω πιστεύομεν, οὕτω κηρύττομεν". (Ἐπιστολή 284, Κατά τῆς Θεοπασχιτῶν αἱρέσεως.)

            Καί, ἑπομένως, ἔξω τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει σωτηρία.

            Ὅπως διαπιστώνουμε ἀπό τήν Ἁγίαν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, εἶναι, ὡστόσο, πολύ εὔκολο νά παρερμηνεύσει κάποιος τά πατερικά κείμενα. Πολλές φορές διορθώνει ὁ πολύς Ἅγιος Ταράσιος τούς μοναχούς, πού κατανοοῦν, γιά παράδειγμα, τήν Β΄ ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου πρός Ρουφινιανόν ἐσφαλμένα. (Ἱερόν Πηδάλιον Ἁγίου Νικοδήμου, ἔκδ. 1908, σελ. 559 ἑπ.)

            Σάββας ὁ ἡγούμενος τοῦ Στουδίου ὑποστήριζε, μέ βάση αὐτή τήν ἐπιστολή, ὅτι δέν πρέπει νά γίνονται δεκτοί, ὅσοι ἔχουν χειροτονηθεῖ ἀπό τούς αἱρετικούς.

            Ὁ Ἅγιος Ταράσιος ἀντέτεινε, ὅτι ὁ Μέγας Ἀθανάσιος δέν τό εἶπε γενικῶς γιά ὅλους, ὅσοι χειροτονήθηκαν ἀπό αἱρετικούς, ὅτι δέν πρέπει νά γίνονται δεκτοί, ἀλλά γιά τούς πρωτάρχας τῶν αἱρετικῶν καί τούς προϊσταμένους τῆς ἀσεβείας.

            Καί αὐτούς, βέβαια, ἄν μετανοήσουν, ὀφείλει ἡ ἐκκλησία νά τούς συγχωρήσει, ἀλλά τούς καθαιρεῖ ἀπό τό ἀξίωμα τῆς ἱερωσύνης. Ὅσοι δέν ἀνῆκαν στούς προϊσταμένους τῆς ἀσεβείας, καί πολύ περισσότερο, ἐπειδή αὐτοί ἐβιάσθηκαν νά ἀκολουθήσουν τούς αἱρετικούς, αὐτούς τούς συγχώρησε ἡ ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος καί τούς δέχθηκε ὡς ἱερεῖς, ὅπως ἦταν πρῶτα, γιά ἕναν ἀκόμη λόγο, ὅτι ἔφεραν ὡς ἐπαρκῆ δικαιολογία, τό ὅτι δέν ἔγιναν στήν πραγματικότητα ἀσεβεῖς, ἀλλά ἀντιθέτως προτίμησαν νά μείνουν στίς θέσεις τους καί νά ὑποστοῦν βία, νά βαστάσουν τό βάρος τῶν αἱρετικῶν, γιά νά μήν ἀπωλεσθεῖ τό ποίμνιό τους, ἄν παίρναν τήν θέση τους κάποιοι ἄλλοι ἀσεβέστατοι πού θά διέφθειραν ἐντελῶς τίς Ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ.

            Ἡ Ἐκκλησία (πάντα) στήν Σύνοδο τῆς Καρθαγένης δέχθηκε τόσους μόνον κληρικούς στήν Ἀφρική ἀπό αὐτούς πού εἶχαν πέσει στήν αἵρεση, ὅσους χρειάσθηκε, λόγῳ τῆς μεγάλης ἀνάγκης πού ὑπῆρχε ἐκεῖ ("ταὔτόν εἰπεῖν ἐδέχθησαν, (ἔγιναν δεκτοί), "οἰκονομικῶς καί ἐξ ἀνάγκης" κατά τόν Ἅγιον Νικόδημον.

            Γιά τόν λόγο αὐτό ἡ Σύνοδος πού ἔγινε στήν Ἰταλία δέν δέχθηκε τίς χειροτονίες τους, ἀφοῦ δέν ὑπῆρχε ἀνάγκη, κατά τόν ΟΖ΄ τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου.

            Ἐπίσης, εἶναι σημαντικὸ αὐτό που διδάσκει ὁ Μέγας Βασίλειος καί γιά τούς καινοφανεῖς αἱρετικούς.

            Ὅλα τὰ σχετικὰ, δηλ. τά περί αἱρετικῶν, ὅπως στήν περίπτωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, (ἄν γίνει δεκτή ἡ διάκριση περί κεκριμένης καί ἀκρίτου αἱρέσεως καί τῆς διαφορετικῆς ἀντιμετωπίσεως τῶν κεκριμένων ἀπό τούς μή κεκριμένους αἱρετικούς), ἰσχύουν γιά τοὺς πρώτους αἱρεσιάρχες, πού εἶχαν τὴν χειροτονία ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀπό τοὺς Ὀρθοδόξους ἐπισκόπους (Α΄Κανών τοῦ Μ. Βασιλείου).

            Οἱ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς αἱρεσιάρχες χειροτονούμενοι στήν συνέχεια, στεροῦνται, κατὰ τὸν Μέγαν Ἱεράρχην, ἀποστολικῆς διαδοχῆς, ἀλλά εἶναι δυνατόν νά γίνουν δεκτοί ἤ μή ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἐάν μετανοήσουν καί ὁμολογήσουν τήν Ὀρθοδοξία, ὅπως βλέπουμε στήν Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον καί στά πρακτικά της. 

            Σημαντικὸ εἶναι ἐπίσης νά συνειδητοποιηθεῖ, ἀπό τούς πλανωμένους καί στήν αἵρεση εὑρισκομένους ἀδελφούς μας, ὅτι ἡ Σύνοδος, τὰ παλαιότερα χρόνια, εἶχε καί τὴν βασική ἀποστολὴ νά διαφωτίσει τὸν λαὸ περὶ τῆς κηρυσσομένης αἱρέσεως, καί νά κατα-στήσει φανερό, ποιοί εἶναι οἱ αἱρετικοί καί νά τούς ἀποκόψει.

            Ὁ λαὸς δέν εἶχε τὴν δυνατότητα, ἰδιαίτερα σέ ἀπομακρυσμένα μέρη, νά πληροφορηθεῖ, τί γινόταν, ἀλλά οὔτε εἶχε καί τίς γνώσεις νά μελετήσει καί νά διακρίνει τίς ἐνδοχριστιανικές, πάντως, αἱρέσεις.

            Σήμερα ὅλοι, ἄμεσα καὶ ἀναμ-φισβήτητα βλέπουν καί ἀκούουν στίς τηλεοράσεις καί στά ραδιόφωνα, διαβάζουν σὲ ἐφημερίδες, σὲ ἄπειρα περιοδικὰ μὲ πλῆθος φωτογραφιῶν, πληροφοροῦνται ἀπό τό διαδίκτυο  καί τόν ἠλεκτρονικό τύπο τὴν παγκόσμια προδοσία, τὰ οὐνιτικὰ δηλ. συλλείτουργα μέ τούς Λατίνους τῶν Βαρθολομαίων καὶ τῶν ἄλλων Φαναριωτῶν, ἀλλά καὶ τῶν Ἑλλήνων καί τῶν Σλαύων Νεοημερολογιτῶν καί Νεοπαλαιοημερο-λογιτῶν, τίς ἄπειρες καί καθημερινές δημόσιες συμπροσευχές καί ἐκδηλώσεις μέ τούς παγανιστές καί εἰδωλολάτρες, μωαμεθανούς, βουδιστές καί ἰνδουιστές τῶν νεκρῶν πνευματικά ψευδοποιμένων τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ - Οἰκουμενισμοῦ.

            Γιά τὰ πασίδηλα, λοιπόν, καί τά ἀναμφισβήτητητα δέν διατάσσεται ἀπόδειξη οὔτε κἄν στά πολιτικὰ δικαστήρια. Πόσο μᾶλλον στά πνευματικά πράγματα, πού εἶναι πολύ αὐστηρότερα τὰ κριτήρια, γιά τὰ συντελούμενα ἀκατονόμαστα πνευματικὰ ἐγκλήματα, πού συνοψίζονται στήν συνεχόμενη τῶν αἱρετικῶν ψευδο-ποιμένων βλασφημία πρός τό Ἅγιον Πνεῦμα, πού δέν θά συγχωρεθεῖ, κατά τόν Κύριόν μας, εἰς τόν αἰῶνα.

Ἡ  Ἐκκλησία εἶναι Μία, Ἁγία καί Καθολική.

          Ἡ Ὀρθόδοξη!

          Οἱ Οἰκουμενιστές, οἱ Λατινόφρονες καί οἱ ἑνούμενοι μέ αὐτούς καί μέ τούς Μονοφυσίτες δέν εἶναι ἐκκλησία.

          Εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας.

          Αὐτό διδάσκουν ὅλοι οἱ Πατέρες γιά τούς αἱρετικούς. 

ΠΗΓΗ ''ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΓΙΟΙ ΚΟΛΛΥΒΑΔΕΣ''