H ανάμειξη της βαυαροκρατίας εις τα εθνικά και εκκλησιαστικά μας ζητήματα (1ο Μέρος)

ΠΑΡΤΕ ΜΙΑ ΓΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΑΙΝΙΑ ΕΩΣ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΤΟΥΝ ΤΑ ΑΡΘΡΑ

Ο Edward Mason νομομαθής, θεολόγος και φιλόσοφος, ήρθε το 1824 στην Ελλάδα ως… φιλέλληνας. Ως τέτοιος, θεωρούσε ότι ήταν δικαίωμα του(!) να επεμβαίνει στα εσωτερικά ζητήματα του ανεξάρτητου κράτους, κατά τρόπο εξοργιστικό(κάτι που συμβαίνει ως σήμερα από πολλούς σαν αυτόν). Τον κατείχε, όπως και άλλους «φιλέλληνες» η εγωιστική πεποίθηση ότι η συμβολή του στην Επανάσταση τους έδινε ιδιαίτερα δικαιώματα, όπως το δικαίωμα να κρίνουν τους επιφανέστερους Έλληνες Αγωνιστές. Ετόλμησε να κατασκευάσει κατηγορητήριο και να πάει σε δίκη τον Κολοκοτρώνη για εσχάτη προδοσία κατά της Ελλάδας! Κατά την δίκη, αρνήθηκε να απαντήσει στους συνηγόρους υπεράσπισης, γιατί, όπως είπε «κρίνει περιττόν να χάνει τον καιρόν του». Παραιτείται της δευτερολογίας και απαιτεί να κάνουν το ίδιο και οι συνήγοροι. Εκείνοι διαμαρτύρονται. Ο Πρόεδρος Πολυζωίδης επενέβη: «είμαι της γνώμης ότι ο κ. επίτροπος χρεωστά να απαντήσει. Η ανάπτυξης της κατηγορίας υπήρξεν ελλιπής. Έχει χρέος λοιπόν να την συμπληρώσει, άλλως οι συνήγοροι έχουν χρέος να την συμπληρώσουν». Από εδώ άρχισε η μάχη Πολυζωίδη κατά Mason, Mauer και, κυρίως, κατά της αυθαιρεσίας και της αδικίας. Κατέστη σύμβολο της Ελληνικής Δικαιοσύνης. Την οποία είχε ξεκινήσει, μέρες πριν, από το παρασκήνιο. Πριν την έναρξη της δίκης, ο Mason κάλεσε σπίτι του τα μέλη του δικαστηρίου και, αφού τους παρουσίασε τα στοιχεία που είχε συγκεντρώσει, τους ρώτησε αν είναι αρκετά για να τους καταδικάσουν. Ο Πολυζωίδης εξεγέρθηκε και του είπε: «Το δικαστήριον, είπε, δεν έχει άλλο συμφέρον από τον νόμον. Δεν έχει άλλον σκοπόν παρά την απόδοσιν της δικαιοσύνης. Τινές δεικνύουν μιαν επίσημον εμπάθειαν και άγνοιαν των νόμων. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να προλαμβάνει την κρίσιν της δικαιοσύνης. Αποδοκιμάζω όθεν το ανόητον άρθρον και προσκαλώ τον Επίτροπον να εναγάγει τον συντάκτην της εφημερίδος». Ο Mason σε απάντηση κάγχασε. Η διπλή άρνηση του Mason, δημιούργησε θέμα, καθώς οι 2 πλευρές ήταν αμετακίνητες στις θέσεις τους, που μετετράπη σε διαμάχη. Ο Πολυζωίδης, γνώριζε ότι οι άλλοι 3 δικαστές θα καταδίκαζαν τους κατηγορούμενους σε θάνατο, γι’ αυτό προσπαθούσε να πείσει τον Mason να δευτερολογήσει, για να κερδίσει χρόνο, προκειμένου να πείσει τους συναδέλφους του. Ο Mason, επέμενε σε επίσπευση της έκδοσης της απόφασης. Ο Πολυζωίδης παρακάλεσε τον Mason να δευτερολογήσει, αλλά αυτός ήταν ανένδοτος. Μισή ώρα το δικαστήριο δεν δίκαζε. Ο Mason σιωπούσε, καθισμένος στην θέση του και αμετακίνητος στην άποψή του. Το ακροατήριο ήταν εμβρόντητο, γιατί εκείνη την στιγμή η Δικαιοσύνη καταρρακωνόταν. Κάποια στιγμή, ο Επίτροπος Mason, κατέβηκε από την έδρα του και συνομίλησε μυστικά με τον νομάρχη Μαύρο, παρατηρητή του Mauer. Έλαβε προφανώς εντολές, γιατί όταν επέστρεψε στην έδρα του, δήλωσε σε πιο έντονο ύφος ότι δεν πρόκειται να δευτερολογήσει. Ο νομάρχης Μαύρος έφυγε για να λάβει οδηγίες από τον Υπουργό Δικαιοσύνης Σχινά. Ο Πολυζωίδης, με την κατάσταση που δημιουργήθηκε, διέκοψε την συνεδρίαση για την επόμενη, υπό τον όρο «εάν δεν ομιλήσει ο Επίτροπος, να ομιλήσουν οι συνήγοροι». Την νύχτα εκείνη, υπήρξε πολύ παρασκήνιο, άγνωστο σήμερα. Κινητοποιήθηκαν όλοι οι κυβερνητικοί και διπλωματικοί παράγοντες. Όλοι συζητούσαν για την ζωή ή των θάνατο των Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα. Οι Υπουργοί διχάστηκαν, αλλά επικράτησε ο Κωλέττης. Και στην Αντιβασιλεία υπήρξε σύγκρουση, αλλά επικράτησε ο Mauer. Οι «καταδικαστικοί» επικράτησαν κατά κράτος. Οι «αθωωτικοί» Armansberg και Μαυροκορδάτος, υποχώρησαν ή προσποιήθηκαν ότι υποχωρούν, για να αντεπιτεθούν την κατάλληλη ώρα. Το αποτέλεσμα των νυχτερινών διαβουλεύσεων φάνηκε την επόμενη μέρα στο δικαστήριο. Όταν ο Πρόεδρος Πολυζωίδης έδωσε τον λόγο στην υπεράσπιση, γιατί ο Mason αρνήθηκε πάλι να δευτερολογήσει, ο Επίτροπος του έδωσε μια έγγραφη απόφαση της Αντιβασιλείας, που ενέκρινε την απόφασή του, με την απειλή ότι θα καταδιώκονταν τα μέλη του δικαστηρίου που δεν θα συμμορφώνονταν. Η διαταγή υπογραφόταν και από τους 3 Αντιβασιλείς. Το δικαστήριο αποσύρθηκε για σύσκεψη, ενώ όλοι είχαν καταλάβει ότι η ζωή του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα είχε κριθεί τελεσίδικα. Ο Mauer, είχε φροντίσει να προϊδεάσει την κοινή γνώμη για την επικείμενη θανατική καταδίκη.