Τι είναι όμως πραγματικά η βασιλεία του Θεού, που θα κληρονομήσουν οι δίκαιοι; Ας αφήσουμε την Αγία Γραφή να μας λύσει την απορία. Όπως αναφέραμε, ο άνθρωπος πλάστηκε εξαρχής να κληρονομήσει τη βασιλεία του Θεού, όμως η αμαρτία του στέρησε αυτή τη δυνατότητα. Όμως «έξαπέστειλεν ό Θεός τον υιόν αύτού, γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον εξαγόραση...(Γαλ.4,6-7).
Διά του ένσαρκου Λόγου του Θεού, του σωτήρα μας Χριστού, αποκτήσαμε και πάλι τη χαμένη υιοθεσία μας στον Θεό. Ο Ιησούς Χριστός ο αληθινός μεσίτης μας στον Θεό (Α' Τιμ.2,5), μας επανέφερε τη χαμένη δυνατότητα να ξαναγίνουμε παιδιά του Θεού και κληρονόμοι της βασιλείαςΤου. Πίστη στον Χριστό σημαίνει, πίστη στον Πατέρα και στο Άγιο Πνεύμα, διότι «ό πιστεύων είς έμέ ού πιστεύει είς έμέ, άλλ' είς τόν πέμψαντά με, και ό θεωρών έμέ θεωρεί τόν πέμψαντά με» (Ιωάν. 12,44).
Ο Χριστός βεβαίωσε τους αγίους αποστόλους ότι «πορεύομαι έτοιμάσαι τόπον ύμίν και έάν πορευθώ και ετοιμάσω ύμίν τόπον, πάλιν έρχομαι και παραλήψομαι ύμάς προς έμαυτόν, ίνα όπου είμί έγώ, και ύμείς ήτε. και όπου έγώ υπάγω οίδατε, και τήν όδόν οίδατε» (Ιωάν. 14,2-4).
Ο απόστολος Παύλος μάς διαβεβαίωσε ότι «όταν ό Χριστός φανερωθεί, ή ζωή ημών, τότε και ύμείς σύν αύτώ φανερωθήσεσθε έν δόξη» (Κολ.3,4), που σημαίνει ότι οι δίκαιοι θα έχουν παρρησία στη δόξα του Χριστού.
Ο «τόπος» αυτός δεν είναι άλλος από την «ητοιμασμένην βασιλείαν από καταβολής κόσμου» (Ματθ.25,34), ο παράδεισος, όχι της Εδέμ, εκείνος ήταν γήινος, τύπος του ουράνιου, αλλά ουράνιος και άφθαρτος. Είναι εκείνος ο παράδεισος που είδε ο απόστολος Παύλος όταν αρπάχτηκε «εως τρίτου ουρανού», όπου άκουσε ρήματα άρρητα, «ότι ήρπάγη είς τόν παράδεισον και ήκουσεν άρρητα ρήματα, ά ούκ εξόν άνθρώπω λαλήσαι» (Β' Κορ.12,4). Αυτή η συγκλονιστική εμπειρία έδινε στον μεγάλο απόστολο τη δύναμη της ιεραποστολής. Οι δίκαιοι θα γίνουν «συγκληρονόμοι Χριστού» (Ρωμ.8,17), θα μοιραστούν τον πλούτο «της δόξης της κληρονομιάς αύτού έν τοις άγίοις» (Εφ. 1,18). Σε αυτή την ατέρμονη συμβασιλεία τους «οί δίκαιοι έκλάμψουσιν ώς ό ήλιος έν τη βασιλεία του πατρός αυτών, ό έχων ώτα άκούειν άκουέτω» (Ματθ. 13,43), και σύμφωνα με τον απόστολο Πέτρο, «της μελλούσης άποκαλύπτεσθαι δόξης κοινωνοί» (Α' Πετρ.5,1).
Ο ιερός συγγραφέας της Αποκαλύψεως δίνει την εξής μεγαλοπρεπή και ελπιδοφόρα περιγραφή της αποκατάστασης των δικαίων: «Και ήκουσα φωνής μεγάλης έκ του ουρανού λεγούσης· ιδού ή σκηνή του Θεού μετά τών ανθρώπων, και σκηνώσει μετ' αυτών, και αυτοί λαός αύτού έσονται, και αυτός ό Θεός μετ' αυτών έσται, και εξαλείψει άπ' αυτών ό Θεός παν δάκρυον άπό τών οφθαλμών αυτών, και ό θάνατος ούκ έσται έτι, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος ούκ έσται έτι· ότι τά πρώτα άπήλθον» (Αποκ.21,3-4).
Τι είναι κόλαση αιώνια, όπου προορίζονται οι αμετανόητοι αμαρτωλοί και ασεβείς Το είπε ο Χριστός: Είναι «τό πυρ τό αίώνιον τό ήτοιμασμένον τω διαβόλω και τοίς άγγέλοις αυτού» (Ματθ.25,42). Οι αμαρτωλοί θα αποπεμφθούν «είς τήν γέενναν, εις τό πυρ τό άσβεστον, όπου ό σκώληξ αυτών ού τελευτά και τό πυρ ού σβέννυται [...] όπου ό σκώληξ αυτών ού τελευτά και τό πυρ ού σβέννυται» (Μαρκ.9,44).
Ομιλώντας ο Κύριος για τα ζιζάνια, τους αμαρτωλούς και αμετανοητούς ανθρώπους, τόνισε ότι τους περιμένει η αιώνια τιμωρία· (Ματθ. 13,37-42).
Η φοβερή αποπομπή των αμαρτωλών και ασεβών θα σημάνει την είσοδο τους στον αιώνιο θάνατο, ο οποίος θα είναι ο παντοτινός χωρισμός από τον Θεό, την πηγή της χαράς και της μακαριότητάς. Είναι ευνόητο ότι οι έννοιες «πυρ», «σκότος>>, «κάμινος πυρός» κ.λπ. δεν έχουν υλικό χαρακτήρα, οι οποίες είναι ενδοκοσμικές εικόνες για να συνειδητοποιήσουμε στο ελάχιστο τη φρίκη των αιώνιων βασάνων των αμαρτωλών.
To πέρας της Μεγάλης Κρίσεως θα σημάνει τη νέα αιώνια παγίωση του αγαθού και την οριστική καταστροφή του κακού. Θα κλείσει οριστικά ο μέγας κύκλος των πληγών που επέφερε στη θεία δημιουργία η είσοδος του από τον διάβολο στην αρχή της Ιστορίας του κόσμου. Ο διάβολος θα ριχτεί οριστικά «είς τήν λίμνην του πυρός και του θείου» (Αποκ.20,10), για να βασανίζεται αιώνια μαζί με τα όργανα του. Τα αιώνια δεσμά του δεν θα του επιτρέπουν πια να κάνει το κακό και να το υποβάλει, και έτσι αυτό θα εξαφανιστεί για πάντα από τον κόσμο.
Όπως αναφέραμε, η είσοδος του κακού στον κόσμο δεν επέφερε μόνο στον άνθρωπο καίριο κτύπημα αλλά και σε ολόκληρη την υλική κτίση. Ο άνθρωπος υπήρξε η δίοδος του κακού και της φθοράς στον κόσμο. Η αμαρτία δεν προξένησε φθορά μόνο στον άνθρωπο αλλά και στην κτίση, η οποία καρτερεί και αυτή την απολύτρωση της από τη φθοροποιό τυραννία του διαβόλου.
Ο Ιησούς Xpιστός με το επί Γης απολυτρωτικό Του έργο χάρισε τη σωτηρία στο ανθρώπινο γένος. Η διαδικασία αυτή θα διαρκέσει ως τα έσχατα, ως τη Μεγάλη Κρίση, όπου θα απαλαγεί η ανθρώπινη φύση οριστικά από την επήρεια της αμαρτΙας. Θα μείνει όμως μια ακόμη σοβαρή εκκρεμότητα, η αποκατάσταση του υλικού κόσμου, να «θεραπευθεί» και αυτή από τα μακραίωνα τραύματα, που της προξένησε η αμαρτία. Γι' αυτό και ως επίλογος στα μεγαλειώδη γεγονότα των εσχάτων θα είναι η ανακαίνιση του κόσμου.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου