Αφήνοντας κατά μέρος τις δοξασίες και αντιλήψεις εκτός του Χριστιανισμού σχετικά με το τέλος του κόσμου, ας εμβαθύνουμε στη χριστιανική διδασκαλία, και μάλιστα στην ορθόδοξη, η οποία εκφράζει και την αυθεντικότητα του Χριστιανισμού. Μέσα από τις μαρτυρίες των θεόπνευστων ιερών κειμένων της Αγίας Γραφής, αλλά και μέσα από τις ερμηνευτικές σημειώσεις και μαρτυρίες των αγίων πατέρων της Εκκλησίας μας θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια εικόνα των εσχάτων της Ιστορίας του κόσμου.
Με λόγο απλό και κατανοητό, θα επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε ποια είναι η διδασκαλία της Εκκλησίας μας για τα έσχατα, η οποία διαφέρει ριζικά από τις αυθαίρετες ανθρώπινες δοξασίες, όπου κυριαρχεί ο τρόμος και το άγχος. Αντίθετα, η περί εσχάτων διδασκαλία της Εκκλησίας μας έχει τον χαρακτήρα της προσμονής, διότι η καταστροφή αυτού του πεπαλαιωμένου κόσμου θα σημάνει την αναδημιουργία του και την αρχή μιας νέας βιωτής για τους πιστούς του Χριστού αιώνιας ευδαιμονίας!
Η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού
Στο «Σύμβολο της Πίστεως» (το «Πιστεύω») ομολογούμε: «και πάλιν ερχόμενον (σ.σ.: τον Κύριον) μετά δόξης, κρίναι ζώντας και νεκρούς». Πρόκειται για το κορυφαίο δόγμα της Εκκλησίας μας περί της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Σύμφωνα με τον αείμνηστο καθηγητή της Δογματικής Χ. Ανδρούτσο, «η ένδοξος έλευσις αύτη αποτελεί μίαν των θεμελιωδών Χριστιανικών αληθειών» (Χ. Ανδρούτσου, Δογματική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, Αθήναι, 1956, σελ. 437). Η περί Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου διδασκαλία, όπως είναι διατυπωμένη σε όλα τα αρχαία «Σύμβολα Πίστεως», συμπεριλαμβάνει την προσωπική έλευση του Κυρίου, την προσδοκία της αναστάσεως των νεκρών, την κρίση όλων των ανθρώπων, την οριστική μακάρια αποκατάσταση των δικαίων και την αιώνια καταδίκη των αμαρτωλών και τέλος την αναδημιουργία και αφθαρτοποίηση της υλικής κτίσεως.
Είναι περιττό να τονίσουμε ότι, εφόσον η διδασκαλία περί εσχάτων της Εκκλησίας μας είναι δόγμα πίστεως και άρθρο στο «Σύμβολο της Πίστεως», οφείλουμε να το πιστεύουμε απαράλλακτα, όπως το διδάσκει η Εκκλησία μας. Στην αντίθετη περίπτωση, θα δοξάζουμε αιρετικές απόψεις, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τη θέση μας στην Εκκλησία και τη δυνατότητα της σωτηρίας μας.
To επισημαίνουμε αυτό για όσους, ενώ θεωρούν τον εαυτό τους «πιστό Χριστιανό», αμφιβάλλουν για την περί εσχάτων δίδασκαλία της Εκκλησίας μας ή υιοθετούν αιρετικές δοξασίες.
Η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου αποτελεί τον ειδοποιό λόγο, το κέντρο και την αιτία της συντέλειας του κόσμου. Η ένδοξη του Κυρίου Παρουσία θα σημάνει το τέλος αυτού του φθαρτού και τραυματισμένου απο την αμαρτία κόσμου και την αρχή μια νέας δημιουργίας, άφθαρτης και αιώνιας. Γι' αυτό και κατέχει τη σημαντική αυτή θέση στη χριστιανική διδασκαλία. Γι' αυTO και συμπεριλήφθηκε στο «Σύμβολο της Πίστεως», για ν' αποτελεί δόγμα πίστεως.
Καλείται Δεύτερη Παρουσία, διότι η Πρώτη Παρουσία συντελέστηκε με την ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού, προκειμένου να πραγματοποιηθεί η απολύτρωση του ανθρωπίνου γένους από τα δεσμά του διαβόλου και τη δουλεία της αμαρτίας η οποία έφερε τη φθορά και τον θάνατο στον άνθρωπο και σε όλα τα δημιουργήματα, όταν «ό Λόγος σαρξ έγένετο και έσκήνωσεν έν ήμίν. και έθεασάμεθα τήν δόξαν αύτού, δόξαν ώς μονογενούς παρά πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας» (Ιωάν.1,14).
Η Πρώτη Παρουσία υπήρξε αθόρυβη και είχε τον χαρακτήρα της ταπεινωτικής εισόδου του Κυρίου στον χώρο και τον χρόνο. Ο απόστολος Παύλος μάς λέει με καταπληκτική σαφήνεια ότι ο Χριττός «εν μορφή Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι Θεώ, αλλ' εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοίωματι ανθρώπων γενόμενος και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσε εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιπ.2,6-8).
Η ταπεινή και αθόρυβη πρώτη παρουσία του Χριστού, λένε οι πατέρες της Εκκλησίας μας, ήταν επιβεβλημένη, διότι έπρεπε το ανθρώπινο γένος να πιστέψει σε Αυτόν όχι από εξαναγκασμό, που θα προκαλούσε η αποκαλυμμένη θειική Του δόξα (όπως την είδαν οι τρεις μαθητές κατά τη μεταμόρφωση Του στο όρος Θαβώρ), αλλά ελεύθερα.
Ο Θεός σέβεται απόλυτα την ανθρώπινη ελευθερία, διότι αυτή συνιστά και την έννοια του προσώπου. Έπρεπε λοιπόν οι άνθρωποι να δεχτούν ελεύθερα την εν Χριστώ απολύτρωση και να είναι οντολογική η αποβολή του «παλαιού ανθρώπου», ο οποίος ήταν παραδομένος στη δουλεία της αμαρτίας και της φθοράς. «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν» (Ματθ. 16,24) διευκρίνισε ο Κύριος.
Ο απόστολος Παύλος είναι ο διαπρύσιος κήρυκας της εν Χριστώ ελευθερίας. Έγραψε στους χριστιανούς της Γαλατίας ότι «επ' ελευθερία εκλήθητε αδελφοί» (Γαλ.5,13), θέλοντας να τονίσει ότι κανένας εξαναγκασμός δεν τους έφερε στην Εκκλησία. Κανέναν δεν εξαναγκάζει ο Θεός να σωθεί. Επάνω στην ελευθερία έγκειται ακριβώς το μεγαλείο αλλά και η τραγικότητα του ανθρώπου. Όποιος θέλει αβίαστα να σωθεί αυτός θα απολαύσει αιώνια την ευδαιμονια της χάριτος και των δωρημάτων του Θεού. Όποιος απορρίψει ελεύθερα την εν Χριστώ απολύτρωση και παραμείνει στην αμαρτία θα αυτοκατακριθεί και θα αυτοοδηγηθεί στην αιώνια τιμωρία που γεννά η απουσία του Θεού.
Αν όμως η Πρώτη Παρουσία ήταν ταπεινή και αθόρυβη, η Δευτέρα Παρουσία θα είναι εντελώς το αντίθετο. Θα έρθει ο Κύριος μετά δόξης και δυνάμεως αφάνταστης. Ο Χριστός δεν θα έλθει πλέον ταπεινός, ασήμαντος και καταδιωγμένος από τους ανθρώπους. Θα εμφανιστεί ερχόμενος επί των νεφελών του ουρανού, περιβεβλημένος την άρρητη θεία δόξα και μεγαλοπρέπεια Του, ακόλουθούμενος από τις μυριάδες αγγελικές δυνάμεις. Θα έρθει όχι ως σωτήρας πια, αλλά ως φοβερός κριτής ζωντανών και νεκρών.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου