«Και είδον ούρανόν καινόν και γήν καινήν ό γάρ πρώτος ουρανός και ή πρώτη γη απήλθαν, και ή θάλασσα ούκ έστιν έτι» (Aποκ.21,1).
Το τέλος του κόσμου στην πίστη μας
Η Εκκλησία μας πιστεύει ότι ο κόσμος είναι εκ του μηδενός δημιούργημα του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι, εφόσον έχει αρχή (Γεν. 1,1), θα έχει αναγκαστικά και τέλος. Αυτή η πίστη είναι άλλωστε σύμφωνη με τα πορίσματα της επιστήμης, η οποία βλέπει αργό αλλά αναπόφευκτο θάνατο του υλικού κόσμου, διά της «εντροπίας», δηλαδή με τον «θερμικό θάνατο» του κόσμου.
Υπάρχουν πάμπολλα χωρία τόσο της Παλαιάς όσο και της Καινής Διαθήκης, τα οποία διδάσκουν το τέλος του υλικού κόσμου. Ο Ψαλμωδός αναφέρει κατηγορηματικά ότι «κατ' αρχάς σύ. Κύριε, τήν γήν έθεμελίωσας, και έργα των χειρών σου είσιν οι ουρανοί· αύτοί άπολούνται, σύ δέ διαμένεις, και πάντες ώς ίμάτιον παλαιωθήσονται, και ώσεί περιβόλαιον ελίξεις αυτούς και άλλαγήσονται· σύ δέ ό αυτός ει, και τά έτη σου ούκ έκλείψουσιν. οι υιοί τών δούλων σου κατασκηνώσουσι, και τό σπέρμα αυτών είς τόν αιώνα κατευθυνθήσεται (Ψαλμ. 11,26-29). Ο Θεός που θεμελίωσε τον υλικό κόσμο, όταν αποφασίσει, θα τον καταστρέψει, για να τον αναδημιουργήσει (Ψαλμ.92,27). Ο προφήτης Ησαΐας προφήτευσε ότι «η γη ως ιμάτιον παλαιωθήσεται» (Ησ.51,6)· όπως αλλάζουμε τα παλιά ενδύματά μας, θα αλλάξει και ο κόσμος μορφή.
Ο Χριστός βεβαίωσε ότι «ο ουρανός και η γη παρελεύσονται» (Μαρκ. 13,31 και Λουκ.21,33). Σε άλλο σημείο αναφέρει ότι ο κόσμος δεν είναι αιώνιος, αλλά αιώνιος είναι μόνον ο λόγος Του: «αμήν γαρ λέγω υμίν, έως αν παρέλθη ό ουρανός και ή γη, ιώτα έν ή μία κεραία ού μή παρέλθη άπό του νόμου έως αν πάντα γένηται» (Ματθ.5,18), διαβεβαιώνοντας μάλιστα το εξάπαντος του τέλους του κόσμου.
Στην περίφημη περί εσχάτων διδασκαλία Του διασαφηνίζει ότι «ευθέως δέ μετά τήν θλίψιν τών ημερών εκείνων ό ήλιος σκοτισθήσεται και ή σελήνη ού δώσει τό φέγγος αυτής, και οι αστέρες πεσούνται άπό του ουρανού, και αί δυνάμεις τών ουρανών σαλευθήσονται» (Ματθ.24,29).
Ο απόστολος Παύλος έγραψε ότι «οι χρώμενοι τω κόσμω τούτω ως μη καταχρώμενοι· παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου τούτου» (A' Koρ.7,31), ότι δηλαδή αυτός ο κόσμος με αυτή τη μορφή κάποια μέρα θα παρέλθει. Αυτή δε η μέρα, όπως θα δούμε στα επόμενα κεφάλαια, συμπίπτει με την «Ημέρα του Κυρίου την επιφανή», δηλαδή τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού (Ματθ. 19,18.24,3).
Ο απόστολος Πέτρος με σαφήνεια προφήτευσε ότι στα έσχατα «οι δέ νυν ουρανοί και ή γη τω αυτού λόγω τεθησαυρισμένοι εισί πυρί τηρούμενοι εις ήμέραν κρίσεως και απώλειας τών ασεβών ανθρώπων» (Β' Πετρ.3,7)· και συνεχίζει: «Ήξει δέ ή ημέρα Κυρίου ώς κλέπτης έν νυκτί, έν ή ουρανοί ροιζηδόν παρελεύσονται, στοιχεία δέ καυσούμενα λυθήσονται, και γη και τά έν αυτή έργα κατακαήσεται» (Β' Πετρ.3,10). Δεν αφήνει κανένα περιθώριο για να διατηρηθεί αυτό το σχήμα του κόσμου. Το αντίθετο μάλιστα: τα πάντα θα καταρρεύσουν όταν ο Θεός το αποφασίσει.
Ο άγιος Ιωάννης, ο συγγραφέας της Αποκαλύψεως, γράφει για το τέλος του κόσμου: «Και είδον θρόνον μέγαν λευκόν και τόν καθήμενον έπ' αύτώ, ού άπό προσώπου έφυγεν ή γη και ό ουρανός, και τόπος ούχ ευρέθη αύτοίς» (Αποκ.20,11)' και συνεχίζει: «Και είδον ούρανόν καινόν και γήν καινήν ό γάρ πρώτος ουρανός και ή πρώτη γη απήλθαν, και ή θάλασσα ούκ έστιν έτι» (Aποκ.21,1).
Βλέπουμε ότι δεν αφήνεται κανένα περιθώριο από τον λόγο του Θεού για την αιωνιότητα του κόσμου. Αυτός ο κόσμος θα παρέλθει οπωσδήποτε. Κατά συνέπεια οι δοξασίες των διαφόρων αιρετικών, ότι δήθεν ο κόσμος θα παραμείνει αιώνιος και αναλλοίωτος, δεν έχουν καμιά αγιογραφική θεμελίωση. Μετέωρη παραμένει επίσης η αιρετική δοξασία των αρχαίων και συγχρόνων χιλιοστών περί της δήθεν αυτόματης μετάλλαξης του κόσμου, χωρίς κοσμική καταστροφή, και της υποτιθέμενης χιλιετούς βασιλείας του Χριστού επί της Γης, για την οποία θα κάνουμε εκτενή λόγο στη συνέχεια.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου