Προς τον Μητροπολίτη Πειραιως κ. Σεραφείμ

ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΕ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Ο ΛΑΟΣ ΣΑΣ ΘΕΛΕΙ ΠΟΙΜΕΝΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΑΓΟ ΤΟΥ

ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΕΙΤΕ;

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ ΝΤΕΤΖΙΟΡΤΖΙΟΠεριοδικό «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος», τεῦχος 13-14

[Σημείωση γιὰ τὴν παροῦσα ἀνάρτηση:

Ἔνιοι ἀντι-οἰκουμενιστὲς μᾶς ἤλεγξαν γιὰ τὴν πολὺ αὐστηρὴ κριτικὴ ποὺ ἀσκοῦμε στὸν Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ σχετικὰ μὲ τοὺς συνεχεῖς ἐπαμφοτερισμούς του, θέτοντάς μας τὸ ἐρώτημα: «Ποιόν καὶ σὲ τί θὰ ὠφελήσει ἡ “ἀπομυθοποίησή” του;». Πέραν τῆς ἀπαντήσεως, τὴν ὁποία στὸ δεύτερο μέρος τοῦ παρόντος κειμένου δίδουμε, ἀπάντηση δίδει καὶ ὁ ἴδιος ὁ κ. Σεραφείμ!... Μεταξὺ ἄλλων γράψαμε: «Καὶ ἔτι περισσότερο· πῶς ἐτολµήσατε νὰ προσβάλετε ἀκόµη µία φορὰ ―διὰ τῆς ἀπαξιώσεως τῶν παρασήµων ποὺ τιµῶνται εἰς αὐτὸν― τὸν µέγιστο καὶ θαυµατουργὸ ἅγιο Σπυρίδωνα, πολιοῦχο τοῦ Πειραιῶς, ἰδιαιτέρως αὐστηρὸ ἀπέναντι στὶς αἱρέσεις καὶ στοὺς αἱρετικοὺς-παπιστές, κατόπιν τῆς ἰταµῆς ἐκ µέρους σας προσκλήσεώς τους στὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου καὶ τὸ συλλείτουργό σας µετὰ τῶν οἰκουµενιστῶν Σύρου κ. Δωροθέου καὶ Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόµου, τῶν ὁποίων ἐπλέξατε µάλιστα τὸ κενόδοξο καὶ ἀµετροεπὲς ἐγκώµιο;... Ἐγκώµιο καθ’ ἕκαστον τῶν προσκεκληµένων σας µεγαλύτερο κι ἐκτενέστερο ἀπὸ ἐκεῖνο τοῦ τιµωµένου κι ἑορτάζοντος Ἁγίου, «ξεχνώντας» µάλιστα νὰ ἀναφέρετε τὸ µέγα κατὰ τῶν παπιστῶν ―µὲ τοὺς ὁποίους σήµερα οἱ προσκεκληµένοι σας συµπροσεύχονται, κι ἐνδεχοµένως ἔχουν ἤδη κοινὸ ποτήριο!― θαῦµα του στὴν Κέρκυρα, 11-12 Νοεµβρίου 1718!... Μήπως αὐτὴ ἡ «ἀµνησία» σας ὀφείλεται στὴν ἐπιθυµία σας νὰ µὴ δυσαρεστηθοῦν οἱ παπόφιλοι καὶ λατινόφρονες φίλοι σας; Ἀλλὰ ἔτσι δὲν δυσαρεστήσατε καὶ παραπικράνατε τὸν τιµώµενο κι ἑορτάζοντα Ἅγιο; Καὶ γιὰ τὴν παρουσία τῶν φιλοπαπιστῶν στὴν πανήγυρή του, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἐκ µέρους σας λογοκρισία τοῦ ἔργου καὶ τῶν θαυµάτων του;» (Βλ. Μέτοικος, Τὸ δίλημμα ἦταν ἀναπάντεχο· ἀλλὰ καὶ τὸ πλῆγμα ἦταν σκληρό, στὸ περιοδικὸ «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος», 13-14 (2012) 18).

Μετὰ τὸν ἀνωτέρω ἔλεγχο ποὺ τοῦ ἀσκήσαμε, ὁ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ σὲ Ἐγκύκλιό του λέει τὰ ἑξῆς: «Ὁρίζομεν ὡς πανηγυρικὴν ἑορτὴν τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱ. Μητροπόλεως ἐν τῷ Ἱ. Ναῷ τοῦ πολιούχου Αὐτῆς τὴν ἀνάμνησιν τοῦ τελεσθέντος ἐν Κερκύρᾳ ὑπερφυοῦς θαύματος ὑπὸ τοῦ νέου πυρφόρου τῆς ἀληθοῦς ὀρθοδόξου πίστεως ὑποφήτου Ἁγίου Σπυρίδωνος τοῦ θαυματουργοῦ γενομένου κατὰ μίμησιν τοῦ Θεσβίτου Ἠλιοῦ τοῦ ἐν τῷ χειμάρῳ Κισςῶν (Βασιλειῶν Γ΄ 18-19) τιμωρήσαντος τοὺς ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης. | Εἰδικώτερον ἐν τῇ “Ἁσματικῇ ἀκολουθίᾳ καὶ τῷ βίῳ τοῦ ἁγ. Σπυρίδωνος Κερκύρας» ἐκδοθείσης ὑπὸ τοῦ Μητροπολίτου Κερκύρας κυροῦ Μεθοδίου, περιγράφεται τὸ μέγα θαῦμα τοῦ Ἁγίου, τὸ γενόμενον τὴν νύκτα τῆς 12^ης Νοεμβρίου 1716...».

Αὐτὸ καταδεικνύει ὅτι ὁ ἔλεγχος καὶ ἡ κριτικὴ τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ποὺ γρηγορεῖ περὶ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας καὶ περὶ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πρὸς τοὺς ἐπισκόπους εἶναι καὶ εὔλογη καὶ ἀπαραίτητη καὶ ἐπιβεβλημένη· ἐνίοτε δὲ φέρνει καὶ ἀποτελέσματα διὰ τῆς θείας χάριτος καὶ τῆς οἰκονομίας Του. Μόνο ἂς ἐλπίσουμε ὁ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ νὰ μὴν προσκαλέσει καὶ συλλειτουργήσει πάλι μὲ αἱρετίζοντες λατινόφρονες παπόφιλους καὶ οἰκουμενιστές!... Λ. Ντ.]

Τὸ φαινόµενο τῆς ἀσυνέπειας µεταξὺ λόγων καὶ ἔργων τῶν ἐπισκόπων, καὶ δὴ ἐκείνων ποὺ ἀρθρώνουν λόγο καὶ ὀρθώνουν συµπεριφορὲς-ἔργα κατὰ τοῦ Οἰκουµενισµοῦ καὶ τῶν αἱρέσεων, κυριαρχεῖ στὸ ἀνὰ χεῖρας τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος». Πράγµατι τὸ φαινόµενο τοῦ ἐπαµφοτερισµοῦ στὰ κορυφαῖα θέµατα τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἡ στάση τοῦ Σεβασµιωτάτου Πειραιῶς κ. Σεραφείµ, µπερδεύει καὶ ἀποπροσανατολίζει τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸ δέον γενέσθαι σὲ καιρὸ αἱρέσεως: ὅπως τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ἡ ἱερὰ Παράδοση, ἡ διαχρονικὴ Πρακτικὴ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας ὑποδεικνύουν· ὅπως οἱ ἅγιοι καὶ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας µας ἔχουν διδάξει καὶ παραδειγµατικῶς γιὰ τοὺς ἐπερχοµένους ἔχουν πράξει· καὶ ἐν τέλει, ὅπως οἱ ἱεροὶ Κανόνες ἐπιβάλλουν.

Αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ ἀσυνεπὴς καὶ ἀσυνεχής, ἀνακόλουθη καὶ ἀποσπασµατικὴ τακτικὴ τῶν θεσµικῶν-καθεστωτικῶν ἀντὶ-οἰκουµενιστῶν ―ἐπισκόπων, γερόντων, πνευµατικῶν, θεολόγων κ.ἄ. ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων― εἶναι ποὺ ἔχει ἐπιτρέψει νὰ ἁπλωθεῖ µὲ καταιγιστικοὺς ρυθµοὺς καὶ µὲ γεωµετρικὴ πρόοδο, ὡς ἐπιδηµία πνευµατικῆς πανούκλας, ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουµενισµοῦ: ἁλώνοντας τὴν στρατευοµένη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, διαστρέφοντας τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη µας κι ἐκµαυλίζοντας τὸν ὀρθόδοξο λαό, ὁ ὁποῖος, στὴν συντριπτική του πλειοψηφία ―χωρὶς πνευµατικὴ οἰκοδοµὴ καὶ ἐνηµέρωση, κυριολεκτικὰ ἀνευαγγέλιστος―, παρακολουθεῖ ἀπαθὴς ἢ καὶ συναινεῖ στὸν πνευµατικὸ ἐξανδραποδισµό του.

Εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸς ὁ ἐπαµφοτερισµός, ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὴν ἐξουσιοκρατικὴ καθεστωτικὴ ἀντίληψη, νοοτροπία καὶ πρακτική, οἱ ὁποῖες ἀναπαράγονται αὐτουσίως στὸν ἀντὶ-οἰκουµενιστικὸ χῶρο, ποὺ µήτε τὴν ἑνότητά του ―ἡ ὁποία θὰ καθιστοῦσε ἀποτελεσµατικότερους τοὺς ἀγῶνες µας ἐπιτρέπουν― µηδὲ τὴν τήρηση τῆς ἁγιοπατερικῆς Διδασκαλίας καὶ Πρακτικῆς προάγουν. Ἡ ὀλέθρια ἐπισκοποκεντρικὴ ἀντίληψη ―ἡ κυρίαρχη ἀρχὴ (principle) τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἐξουσιοκρατικοῦ καθεστῶτος― ποὺ ἐν τέλει ἑνώνει θεωρητικὰ (λ.χ. στὸν ἐπισκοποκεντρισµό, βλ. Ζηζιούλας) καὶ πρακτικὰ (λ.χ. στὴ στάση τους ἀπέναντι στὸν µαρτυρικὸ ἐπίσκοπο Ράσκας κ. Ἀρτέµιο) οἰκουµενιστὲς καὶ ἀντὶ-οἰκουµενιστές, ὁδηγεῖ στὴ διάσπαση τῶν ἀντὶ-οἰκουµενιστικῶν δυνάµεων καὶ στὴν οὐσιαστικὴ ἑκατέρωθεν ἀπόρριψη τῶν ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας µας!...

Διότι, εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ στοὺς ἀντὶ-οἰκουµενιστές, ἡ ἀποδοχὴ τῶν Πατέρων δὲν µπορεῖ νὰ εἶναι ἐπιλεκτική, τόσο στὴ Διδασκαλία τους ὅσο καὶ στὴν Πρακτική τους. Ἡ σχετικοποίηση δὲ τοῦ ιε΄ ἱεροῦ Κανόνος τῆς ΑΒ Οἰκουµενικῆς Συνόδου διὰ τοῦ ὑποβιβασµοῦ του σὲ προαιρετικό, αὐτὸ ὑποδεικνύει· χώρια ποὺ καὶ τὴν προαιρετικότητά του δὲν ἀποδέχονται, ἐφόσον καταγγέλλουν ὡς σχισµατικοὺς καὶ περιθωριοποιοῦν ἐκείνους ποὺ τολµοῦν νὰ κάνουν χρήση αὐτοῦ τοῦ ἱεροῦ Κανόνα, δηλαδὴ στὴν πραγµατικότητα τὸν καταργοῦν· καταργώντας ἔτσι τὴν ἐλευθερία καὶ τὸ αὐτεξούσιο τοῦ προσώπου, ἐφόσον στὴν πράξη ἀρνοῦνται τὴν κατὰ συνείδηση ἐπιλογὴ τῆς Ἀποτειχίσεως, τὴν ὁποία ὡστόσο δέχονται ἔστω καὶ ὡς προαιρετική!... Ἀρνοῦνται µάλιστα καὶ αὐτὴ τούτη τὴ συζήτηση περὶ τῆς παύσεως Μνηµονεύσεως τῶν αἱρετικῶν καὶ αἱρετιζόντων ἐπισκόπων καὶ τῆς Ἀποτειχίσεως ἀπὸ αὐτούς.

Εἰς τὰ κείµενα ποὺ ἀκολουθοῦν ἀσκεῖται αὐστηρή, ἴσως καὶ πολὺ σκληρή, κριτικὴ στὸν Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφείµ. Δὲν γίνεται, βεβαίως, ἀπὸ ἐµπάθεια πρὸς τὸ πρόσωπό του, ἀλλὰ ἀπὸ ἀγωνία γιὰ τὴν κατάσταση τῶν ἐκκλησιαστικῶν µας πραγµάτων σήµερα καὶ τῆς προοπτικῆς τους, στὰ πλαίσια τῆς ἐξυφαινοµένης Πανθρησκείας τῆς ἑωσφορικῆς Νέας Ἐποχῆς καὶ τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου.

Ἀν ὁ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφεὶµ βρίσκεται στὸ ἐπίκεντρο τῆς κριτικῆς καὶ τοῦ ἐλέγχου, αὐτὸ συµβαίνει διότι:

• Ἔχει τὴν τόλµη νὰ ὑπερβαίνει τὰ ἀρχιερατικὰ ἐσκαµµένα, τὴν τακτικὴ τοῦ λάθρα βιώσαντος ποὺ ἀκολουθεῖ ἡ συντρηπτικὴ πλειοψηφία τῆς Ἱεραρχίας·

• Διατυπώνει λόγον ὀρθόδοξο καὶ ἐνεργεῖ ἔργα ἀντὶ-αἱρετικά·

• Δηµιουργεῖ τὴν ἐλπίδα ὅτι στὸ πρόσωπό του µποροῦµε νὰ προσβλέπουµε τὸν Ποιµενάρχη καὶ Ταγὸ ποὺ µὲ πλησµονὴ καρτερᾶ ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ·

• Ἀλλὰ ἐπαµφοτερίζων, χωρὶς συνέπεια, συνέχεια καὶ διάρκεια στοὺς λόγους καὶ στὰ ἔργα του, κινούµενος ἀενάως ἀπὸ τὸν «χωροφύλαξ» στὸν «ἀστυφύλαξ» καὶ τοὔµπαλιν, σπέρνει τὴ σύγχυση καὶ τὴν ἀπογοήτευση, κατασκανδαλίζοντας τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ ―ἔστω αὐτὸ τὸ µικρὸ λῆµµα ποὺ ἐπιµένει νὰ ἀντιστέκεται.

Ὁ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφεὶµ πρέπει νὰ ἀντιληφθεῖ ―καὶ τὰ κείµενα ποὺ ἀκολουθοῦν εἰς αὐτὸ ἀποσκοποῦν― ὅτι ἐπέστη πλέον ἡ ὥρα ν’ ἀποφασίσει µὲ ποιόν εἶναι· ποιούς θὰ ἀφήσει καὶ µὲ ποιούς θὰ πάει:

• ἢ µὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὸ λογικὸ ποίµνιό Του, τὸ ὁποῖο τοῦ ἐµπιστεύθηκε, θὰ εἶναι

• ἢ µὲ τὸν Ἀντίχριστο καὶ τὶς στρατιὲς τῶν δαιµόνων καὶ τῶν ὑποχειρίων τους, ποὺ ἀπεργάζονται τὴν ἔλευσή του θὰ πάει!...

Ἄλλος δρόµος δὲν ὑπάρχει! Οὔτε νὰ δουλεύει γιὰ δύο κυρίους µπορεῖ!!!

Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ τὸν ἀγαπᾶ, τὸν σέβεται καὶ τὸν τιµᾶ!  Ἐκεῖνος θὰ τιµήσει τὸν λαό; θὰ ἀνταποκριθεῖ στὴν ἔκκλησή του; θὰ ἡγηθεῖ εἰς τοὺς κατὰ Χριστὸν πόθους του; καὶ θὰ ἐκφράσει τὴν ἐλπίδα του;

Στὸ χέρι τοῦ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφεὶµ εἶναι οἱ περαιτέρω σχέσεις του µὲ τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ, ὡς ὄντως ἐπίσκοπος εἰς τόπον καὶ εἰς τύπον Χριστοῦ!...

Τὰ πρὸς δηµοσίευση ἀνωτέρω ἀναφερόµενα κείµενα θέσαµε ὑπ’ ὄψιν τοῦ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφείµ, προκειµένου νὰ ἐνηµερωθεῖ ἐκ τῶν προτέρων, ὥστε νὰ µὴν τὰ πληροφορηθεῖ ἐκ τῆς δηµοσιότητος, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ τοποθετηθεῖ ἐπ’ αὐτῶν καὶ ἡ τοποθέτησή του νὰ συνδηµοσιευθεῖ µὲ αὐτά.

Δυστυχῶς, στὴν ἀπάντησή του ὁ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφείµ, εἰς τὰ κύρια καὶ καίρια ζητήµατα ποὺ ἐτίθεντο δὲν πῆρε θέση καὶ δὲν ἀπάντησε!... Ἡ ἐπιστολή του δὲν εἶναι µόνον κατώτερη τοῦ ἀναµενοµένου ἀλλὰ καὶ χειρίστη τῶν εἰς αὐτὸν καταλογιζοµένων στὰ ἐν λόγῳ κείµενα. Τὸ ὕφος καὶ τὸ ἦθος τῆς ἐπιστολῆς δὲν παραπέµπουν σὲ πνευµατικὸ Πατέρα καὶ µάλιστα ἀντὶ-οἰκουµενιστὴ Ἐπίσκοπο, ἀλλὰ σὲ προσβεβληµένο ἐξουσιαστή, ποὺ οὐδέποτε καὶ οὐδὲν παραδέχεται λάθος, κι ἂς βοοῦν τὰ γεγονότα περὶ τοῦ ἀντιθέτου!... Θεωρεῖ, ὡς πάπας, ἑαυτὸν ἀλάθητο καὶ δὲν δέχεται ἔλεγχο καὶ κριτική!... Ἄλλωστε ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ τολµάει νὰ τὸν ἐλέγξει; Μά, βεβαίως, ἕνας «ἀδιάκριτος καὶ ἀνεπίγνωστος ζηλωτής», «ἐκ δεξιῶν ἁρπαγεὶς ὑπὸ τοῦ βυθίου δράκοντος», ὅµοιος τῶν αἱρετικῶν ―ὅπως ὁ Σεβασµιὠτατος διατείνεται!!!

Μὲ τὴν πίεση ποὺ ἀσκήθηκε, ἐλέγχοντας διὰ τῶν ἀνωτέρω κειµένων τὸν ἐπαµφοτερισµὸ καὶ τὴ διγλωσσία τοῦ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφείµ, καλώντας τον νὰ ἀναλάβει τὸν ρόλο καὶ τὶς εὐθύνες του καθηκόντως ὡς ἐπίσκοπος, ἀλλὰ καὶ ὡς Ταγὸς τοῦ ἀντὶ-Οἰκουµενιστικοῦ Ἀγῶνα ―προσδοκία ποὺ ὁ ἴδιος καὶ οἱ ὀπαδοί του ἐπιµελῶς καλλιεργοῦν στὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ―, ὁ ἀντὶ-οἰκουµενιστὴς ἐπίσκοπος ἀπέβαλε τὸ προσωπεῖο του κι ἐµφάνισε τὸ πραγµατικὸ πρόσωπό του, ἐκεῖνο τοῦ δεσπότη-ἐξουσιοκράτη· τὸ ὁποῖο σὲ κάθε περίπτωση παραµένει πάντα τὸ ἴδιο ἀποκρουστικό!!!

ΠΡΟΣ «ΣΩΦΡΟΝΕΣ» ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΥΣ

Ἀπὸ πότε ἡ ἀπόκρυψη τῆς ἀλήθειας, δηλαδὴ
τὸ ψέµα, κατέστη «ἀρετή»;

Ἐτέθη τὸ ζήτηµα νὰ µὴ δηµοσιευθοῦν κάποια κείµενα, σχετικὰ µὲ τὰ διαδραµατισθέντα κατὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὸν Πειραιᾶ, καὶ σὲ ἄλλα νὰ ἐπέλθουν ἀλλαγὲς σὲ αἰχµηρὰ σηµεῖα τους ἐπὶ τὸ «µαλακότερον»· διότι, ἐνῶ ἐλαχίστους θὰ ὠφελοῦσαν ―ἐνδεχοµένως καὶ κανέναν― σίγουρα θὰ ἔβλαπταν τὴν «ἑνότητα» τοῦ ἀντὶ-οἰκουµενιστικοῦ χώρου. Ὁ προβληµατισµὸς ἦταν: «Ποιόν θὰ ὠφελήσει;»

Ὑποστηρίχθηκε ὅµως καὶ ἡ ἄποψη, ὅτι δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἀποσιωποῦµε τὴν ἀλήθεια, νὰ ἀποκρύπτουµε κι ἐµεῖς τὰ ἀτόπως καὶ ἀπαραδέκτως τεκταινόµενα, νὰ ἀποχρωµατίζουµε καὶ οὐδετεροποιοῦµε τὰ γεγονότα:

(α) Γιατὶ ἔτσι γινόµαστε κι ἐµεῖς ἴδιοι µ’ ἐκείνους ποὺ ἐπικρίνουµε, προσχωρώντας τελικὰ στὴν ἕωλη λογική τους περὶ «ἰσορροπιῶν», «διπλωµατίας» καὶ «πολιτικῆς».

(β) Ἡ ποθούµενη ἑνότητα δὲν ἔχει ἐπιτευχθεῖ ἕως τώρα, παρ’ ὅλες τὶς ἐπιδιωκόµενες «ἰσορροπίες» καὶ παρὰ τὶς ἀσκούµενες «διπλωµατίες» καὶ «πολιτικὲς» στὸν πολυδιασπασµένο ἀντὶ-οἰκουµενιστικὸ χῶρο· ἀντιθέτως, ὁσηµέραι διευρύνονται ἡ διάσταση καὶ ἡ διάσπαση. Καὶ µάλιστα ἑνότητα ὄχι µόνον δὲν ὑφίσταται µεταξὺ τῶν ἀποτειχισµένων καὶ τῶν µὴ-ἀποτειχισµένων, ἀλλὰ ἑνότητα δὲν ὑπάρχει τόσο µεταξὺ τῶν ἀποτειχισµένων ὅσο καὶ µεταξὺ τῶν µὴ-ἀποτειχισµένων!... Ἄλλωστε ἑνότητα σηµαίνει συµφωνία, συµµετοχὴ καὶ συµπαράταξη πάνω στὴν ἀπόλυτη ἀποδοχὴ τῆς ἁγιοπατερικῆς Διδασκαλίας καὶ Πρακτικῆς· καὶ ὄχι µιὰ ὁπωσδήποτε «ἑνότητα» διὰ τῆς ἀπροϋπόθετης καὶ στανικῆς «ὑπακοῆς» εἰς τοὺς αὐτοκλήτους καὶ βαρέα ὀνόµατα φέροντες ἐπικεφαλῆς τοῦ ἀντὶ-οἰκουµενιστικοῦ χώρου, ὅπως οἱ θεσµικοὶ-καθεστωτικοὶ ἀντὶ-οἰκουµενιστὲς ἐννοοῦν τὴν ἑνότητα, καὶ οἱ ὁποῖοι κατ’ ἰδίαν καὶ κατὰ τὸ δοκοῦν ἑρµηνεύουν τὴν ἁγιοπατερικὴ Διδασκαλία καὶ Πρακτική, προαιρετικοποιώντας λ.χ. τὸν ιε΄ ἱερὸ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Οἰκουµενικῆς Συνόδου!...

(γ) Διότι παραθεωροῦµε τὸ γεγονὸς ὅτι τὰ ἀποτελέσµατα τῶν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς µας καὶ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ λόγων, κειµένων καὶ δράσεων ποὺ ἐνεργοῦµε δὲν ὑπακούουν στὸν ὀρθολογισµό µας καὶ στὶς ἐξ αὐτοῦ ἐκτιµήσεις µας, ἀλλὰ στὴν πρόνοια καὶ τὴν οἰκονοµία τοῦ Κυρίου, χάριν τοῦ Ὁποίου γίνονται· Ἐκεῖνος θὰ χρησιµοποιήσει τὶς ὅποιες παρεµβάσεις µας ―µὲ ὀρθόδοξο φρόνηµα καὶ φιλόχριστη προαίρεση ἐνεργούµενες― ὀψέποτε ὁ  Ἴδιος τὸ ἐπιθυµήσει καὶ µὲ τὸν τρόπο ποὺ θὰ θελήσει. Οἱ ἐνέργειές µας δὲν µπορεῖ καὶ δὲν πρέπει νὰ κρίνονται ξεχωριστὰ καὶ αὐτονοµηµένα ἡ κάθε µία στὸν χῶρο καὶ στὸν χρόνο ποὺ συντελοῦνται, ἀλλὰ σωρευτικά, µὲ τὴ χάρη Του καὶ κατὰ τὸ ἅγιο θέληµά Του ―ὅπως δὲν ἀρκεῖ µία µετάνοια ἀλλὰ πολλές, ὅπως δὲν ἀρκεῖ ἕνα «Κύριε ἐλέησον» ἀλλὰ πολλά, ὥστε νὰ ἐπέλθει τὸ ποθούµενο πνευµατικὸ ἀποτέλεσµα!... Κριτήριό µας σὲ καµµία περίπτωση δὲν µπορεῖ καὶ δὲν πρέπει νὰ εἶναι ἡ ὅποια δηµοφιλία µας, ἀλλὰ ἡ Ἀλήθεια Του καὶ ἡ ἁγιοπατερικὴ στάση µας!...

Γι’ αὐτοὺς τοὺς λόγους ἡ ἀπόκρυψη τῆς ἀλήθειας καὶ τῆς πραγµατικότητας στὸ µόνο ποὺ συµβάλλει εἶναι ἡ ἀδιατάρακτη διαιώνιση αὐτῆς τῆς καταστάσεως (status quo), τῆς πολυδιάσπασης τοῦ ἀντὶ-οἰκουµενιστικοῦ χώρου· ὄχι µόνον µεταξὺ τῶν δυνάµεων ποὺ τὸν ἀποτελοῦν, ἀλλὰ κυρίως µεταξὺ ὅλων ἡµῶν ἀπὸ τὴ µία καὶ τῆς Ἀληθείας Του µετὰ τῶν Ἁγίων Του ἀπὸ τὴν ἄλλη!...

Σίγουρα ―γιὰ ὅσους σεµνυνόµενοι ἀναφέρονται στὴν ἁγιοπατερικὴ Διδασκαλία καὶ Πρακτικὴ― «ἰσορροπίες», «διπλωµατία» καὶ «πολιτικὴ» δὲν εἶναι ἡ στάση τῶν ἀπολογητῶν, ὁµολογητῶν, µαρτύρων καὶ ἁγίων τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας µας, µέσω τῆς ὁποίας διακράτησαν ἀνόθευτη τὴν ἀποκεκαλυµµένη Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ µέσα στὴν Ὀρθόδοξη Πίστη µας καὶ διαφέντεψαν ἀκεραία τὴν ἐπὶ γῆς στρατευοµένη Ἐκκλησία Του, ὥστε νὰ τὶς παραδώσουν στὰ ἀνάξια χέρια µας!...

Τὸ ζητούµενο γιὰ καθένα µας προσωπικὰ καὶ γιὰ ὅλους µαζὶ ὡς λῆµµα τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ µας ―οἱ ὁποῖοι θέλουµε νὰ λεγόµαστε καὶ νὰ εἴµαστε «ἑπόµενοι τῆς ἁγίοις πατρᾶσι»― εἶναι ἕνα, ἁπλὸ καὶ µονοσήµαντο: ἐννοοῦµε αὐτὰ ποὺ λέµε καὶ γράφουµε; ἢ ἐξαπατοῦµε ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, ὅταν τὰ λόγια µας καὶ τὰ γραπτά µας δὲν τὰ µεταποιοῦµε σὲ ἔργα λόγῳ «ἰσορροπίας», «διπλωµατίας», καὶ «πολιτικῆς»; Κι ἂν καταφέρνουµε νὰ ἐξαπατᾶµε ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, δὲν ἀντιλαµβανόµαστε ὅτι εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐξαπατήσουµε τὸν Κύριο καὶ Θεό µας Ἰησοῦ Χριστό;

Εἶναι δυνατόν, ἀκόµη καὶ ἐπικεφαλῆς τοῦ ἀντὶ-οἰκουµενιστικοῦ χώρου νὰ λένε κατ' ἰδίαν ὅτι καταδικάζουν τὴν ἐπαµφοτερίζουσα στάση τοῦ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφείµ, ἀλλὰ νὰ ὑποστηρίζουν ὅτι δὲν πρέπει νὰ τὴν ἀποκαλύπτουµε γιατὶ θὰ κάνουµε «κακό»; Ποιό «κακὸ» θὰ κάνουµε καὶ ἐναντίον ποίου; Ἀπὸ πότε ἡ ἀπόκρυψη τῆς ἀλήθειας ―δηλαδὴ τὸ ψέµµα― κατέστη «ἀρετή», ποιµαντικὴ µέθοδος καὶ «διάκριση»; Αὐτὰ γνωρίζουµε ὅτι παλαιόθεν εἶναι παπικὲς πρακτικές, τὶς ὁποῖες ἀναπαλαιώνει ἡ νεοεποχίτικη διαστροφή!...

Βεβαίως, µὲ τὴ δηµοσίευση τῶν ἐν λόγῳ κειµένων ἀποµυθοποιεῖται ὁ ἐπιµελῶς ἀφ’ ἑαυτοῦ του καὶ ἀπὸ πολλοὺς ἄλλους προβεβληµένος ὡς ὁ κατ’ ἐξοχὴν ἀντὶ-οἰκουµενιστὴς ἐπίσκοπος Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφείµ, ὡς τὸ «πρωτοπαλίκαρο» τοῦ ἀντὶ-οἰκουµενισµοῦ ―καὶ µακάρι πραγµατικὰ νὰ ἦταν! Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ ἀποµυθοποίηση δὲν ἀρέσει σ’ ἐκείνους ποὺ καλλιεργοῦν κι ἀποδέχονται τὸν µύθο του. Θὰ µᾶς ἐπικρίνουν, ἀλλὰ κυρίως θὰ µᾶς φιµώσουν κατὰ τὴν παγία τακτική τους στὰ ὀρθόδοξα ―ἐλεγχόµενα ἀπὸ τὴν δεσποτοκρατία, γεροντοκρατία καὶ πνευµατικοκρατία― ἔντυπα καὶ ἠλεκτρονικὰ µέσα ἐνηµερώσεως. Κύριος οἶδε!...

Ὡστόσο, αὐτὸς ὁ µύθος ἀποπροσανατολίζει, συγχύζει κι ἐκµαυλίζει τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ· διότι, µὲ τὴν ἐπαµφοτερίζουσα στάση του ὁ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφεὶµ θολώνει καὶ τελικὰ ἐξαφανίζει τὴν διαχωριστικὴ γραµµὴ µεταξὺ τῆς αὐθεντικῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς µας καὶ τῶν αἱρέσεων. Παρὰ τῶν διὰ λόγων του ἀφορισµὸ τῶν αἱρέσεων ―καὶ ὄχι ὀνοµαστικῶς ὁ ἀφορισµὸς τῶν συγχρόνων αἱρετικῶν ἐντὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δρώντων―, ἡ διὰ τῶν ἔργων του ἀποδοχὴ τῶν αἱρετικῶν µὲ τὴν συναναστροφή, τὴν συµπροσευχή, τὸ συλλείτουργο µαζί τους ―χάριν µίας ἑώλου διαπροσωπικῆς σχέσεως, ἡ ὁποία βαίνει ὑπερτέρα τῆς προσωπικῆς καὶ ἐκκλησιαστικῆς σχέσεως µὲ τὸν Χριστὸ― ἀκυρώνει τὴν ὅποια καταγγελία-καταδίκη, τὸν ὅποιο ἀφορισµὸ τῆς αἱρέσεως· ἀντιβαίνει στὴ Διδασκαλία καὶ στὴν Πρακτικὴ τῶν ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας µας· καί, ἐν τέλει, στέλνει τόσο στὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ ὅσο καὶ στοὺς αἱρετικοὺς τὸ µήνυµα ὅτι ὁ ἀφορισµὸς τῶν αἱρέσεων εἶναι λόγος κενός, ὥστε µήτε τὸν λαὸ προστατεύει µηδὲ τοὺς αἱρετικοὺς συνετίζει πρὸς τὴν µετάνοια καὶ τὴν ἐπιστροφή τους!... Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι τὸ ἔργο τοῦ ἐπισκόπου, τὸ ὁποῖο ὁ Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφεὶµ ἀρνεῖται νὰ ἐπιτελέσει, ἐνῶ ὑποκρίνεται ὅτι τὸ ἐπιτελεῖ!... Αὐτὸς εἶναι ὁ µύθος του!!!

Στὸ ἐρώτηµα ποὺ ἐπιµόνως τίθεται, «Ποιόν θὰ ὠφελήσει» τελικὰ ἡ δηµοσίευση αὐτῶν ποὺ γνωρίζουµε καὶ διαπιστώνουµε στοὺς λόγους καὶ στὰ ἔργα τοῦ ἐπαµφοτερίζοντος Σεβ. Πειραιῶς κ. Σεραφείµ, ἡ ἀπάντηση εἶναι σύνθετη:

• Πρὶν ἀπ’ ὅλα τὴν ἀλήθεια, τὴν ὁποία κανεὶς δὲν ἔχει δικαίωµα νὰ ἀποκρύπτει ἐφόσον γνωρίζει· πολὺ περισσότερο ὅταν αὐτὴ ἡ ἀλήθεια ἀφορᾶ εἰς τὰ τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας.

• Θὰ ὠφελήσει ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι βαυκαλίζονται ὅτι ἔχουν ἀντὶ-οἰ-κουµενιστὴ ἐπίσκοπο, τὸν ἐµπιστεύονται, τοῦ ἐπιτρέπουν νὰ διαφθείρει τὸ ὀρθόδοξο φρόνηµά τους ἢ δὲν τοὺς ἐπιτρέπει νὰ τὸ τονώσουν, µὲ τὴν ἀναντιστοιχία τῶν λόγων καὶ τῶν ἔργων του· καὶ ὑπ’ αὐτοῦ σέρνονται πίσω ἀπὸ λατινόφρονες, οἰκουµενιστὲς καὶ συγκρητιστὲς πατριάρχες, ἀρχιεπισκόπους κι ἐπισκόπους ποὺ κατεργάζονται τὴν ἐπιβολὴ τῆς Πανθρησκείας καὶ τὴν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου.

• Θὰ ὠφελήσει ὅλους ἐκείνους γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ὁποίων ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ σαρκώθηκε, δίδαξε, ἔπαθε σταυρώθηκε, θανατώθηκε καὶ ἀναστήθηκε· ἐξαγοράζοντας µὲ τὸ αἷµα Του τὶς ἁµαρτίες µας καὶ καθιστάµενος ἡ µοναδικὴ ὁδὸς τῆς σωτηρίας µας καὶ τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

• Θὰ ὠφελήσει δὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ ὠφέλησε καὶ ὠφελεῖ ἡ παρρησία, τὸ αἷµα καὶ τὸ µαρτύριο Ἁγίων καὶ Μαρτύρων τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς µας, ποὺ ἔδωσαν τὰ πάντα γιὰ τὴν ἀγάπη Του καὶ γιὰ τὸν Λαό Του, χωρὶς ὁποιαδήποτε ὀρθολογιστικὴ ἢ συναισθηµατικὴ στάθµιση τῆς ὅποιας σκοπιµότητας γιὰ πρόσωπα ἢ περιστάσεις.

Ἐν τέλει, ἡ δηµοσίευση τῶν ἐν λόγῳ κειµένων, εἶναι θέµα συνειδήσεως καὶ ἐκκλησιαστικοῦ καθήκοντος, ποὺ ἐνεργεῖται µὲ καλὴ προαίρεση καὶ καθαρὴ καρδιὰ καὶ ἀπαφίεται στὴν κρίση τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ µας Ἰησοῦ Χριστοῦ!...

Ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ βήµατος τοῦ Χριστοῦ µόνη καὶ γυµνὴ θὰ σταθεῖ ἡ ψυχὴ ἑνὸς ἑκάστου ἐξ ἡµῶν γιὰ ν’ ἀπολογηθεῖ· κι ἐκεῖ δὲν χωροῦν δικαιολογίες ὀρθολογιστικῶς τεκµηριωµένες ἢ καιροσκοπικῶς ἰδιοτελεῖς, παρὰ µόνον ὅσα συνάδουν µὲ τὴ διαφύλαξη τῆς αὐθεντικότητος τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς µας καὶ τὴ διαφέντευση τῆς ἀκεραιότητος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, διὰ τῆς µοναδικῆς ἐνδεδειγµένης ὁδοῦ: τὴν ἀποδοχὴ τῆς ἁγιοπατερικῆς Διδασκαλίας καὶ τὴν µίµηση τῆς διαχρονικῆς Πρακτικῆς τῶν ἀπολογητῶν, ὁµολογητῶν, µαρτύρων καὶ ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας µας· ποὺ σηµαίνει: αὐθεντικὴ καὶ ἀπαρασάλευτη δογµατικὴ γνώµη καὶ ἀσυµβίβαστη ἀγωνιστικὴ στάση!... Ἀµήν.

Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο