Σὲ μία εὐρεῖα ἱστορικὴ προοπτική τὸ δυτικὸ δόγμα τοῦ ἀλαθήτου δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μία προσπά θεια νὰ ἀναζωογονηθῆ καὶ διαιωνισθῆ ὁ θνήσκων εὐρωπαϊκὸς οὑμανισμὸς — καὶ κατ᾽ ἐπέκτασιν ὁ πολιτισμός. Κάθε προσπάθεια καὶ ἀπόπειρα νὰ ἐξισωθῆ ὁ Χριστιανισμὸς μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ παρόντος αἰῶνος, μὲ τὶς φευγαλέες κινήσεις κάποιων ἱστορικῶν ἐποχῶν, καὶ ἐπὶ πλέον μὲ πολιτικὰ κόμματα ἢ καθεστῶτα, ἀφαιρεῖ ἀπὸ τὸν Χριστιανισμὸ ἐκείνη τὴν εἰδοποιὸ ἀξία, ποὺ τὸν καθιστᾶ μοναδικὴ θεανθρωπίνη θρησκεία μέσα στὸν κόσμο.
Διὰ μέσου πολλῶν καὶ διαφόρων ἀνθρώπων μάχεται ὁ Σατανᾶς κατὰ τοῦ Χριστοῦ: διὰ τοῦ Ἡρώδου, καὶ τοῦ Νέρωνος, ἀλλὰ πολὺ φοβερώτερα ἀπὸ τὸν Νέρωνα διὰ τοῦ Ἀρείου. Βγαίνοντας ἀπὸ τὸν θεοκτόνο καὶ αὐτοκτόνο Ἰούδα ὁ Σατανᾶς εἰσῆλθε στὸν Ἄρειο! Τί εἶναι στὴν πραγματικότητα ὁ Ἀρειανισμός; Ἀπὸ ποῦ κατάγεται; Μὲ τὸ μεταφυσικὸ εἶναι του ριζώνει στὸν σατανισμὸ καὶ μὲ τὴν ψυχολογική του πλευρὰ στὸν ὀρθολογισμό. Εἶναι μία ἀπόπειρα νὰ ἀντικαταστήσουν οἱ ὀρθολογιστικοὶ νόμοι (οἱ κατηγορίες) τῆς λογικῆς τοῦ Ἀριστοτέλους τοὺς χριστιανικοὺς νόμους τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ NEWMAN ἔχει δίκιο, ὅταν λέγη: “Ὁ Ἀριστοτέλης εἶναι ὁ ἐπίσκοπος τῶν Ἀρειανῶν”! (ΤΗΕ ARIANS OF THE FOURTH CENTURY, σ. 31). Κάθε αἵρεσις εἶναι γέννημα τοῦ διαβόλου. Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος τὸ ὑπογραμμίζει ἐμφαντικά; “Δημιουργὸς τῶν αἱρέσεων εἶναι ὁ διάβολος”.
Ὁ Ἀρειανισμὸς δὲν ἐτάφη ἀκόμη. Σήμερα εἶναι περισσότερο τῆς μόδας παρὰ ποτὲ ἄλλοτε καὶ ἔχει διαδοθῆ περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη ἐποχή. Ἔχει διαδοθῆ ὡς ψυχὴ στὸ σῶμα τῆς συγχρόνου Εὐρώπης. Ἐὰν κοιτάξετε στὴν κουλτούρα τῆς Εὐρώπης, στὸ βάθος της θὰ δῆτε κρυμμένο τὸν ἀρειανισμό. Μὲ τὴ ζύμη τοῦ ἀρειανισμοῦ ἔχει ζυμωθῆ καὶ ἡ φιλοσοφία τῆς Εὐρώπης, καὶ ἡ ἐπιστήμη της καὶ ὁ πολιτισμός της καί, ἐν μέρει, καὶ ἡ θρησκεία της. Τόσο ὁ Παπισμός, ὅσο καὶ ὁ Προτεσταντισμὸς κατώρθωσαν νὰ δηλητηριάσουν μὲ τὸν χυδαῖο ἀρειανισμὸ τὶς μεγάλες μάζες τῆς Εὐρώπης. Μπορεῖ νὰ ἀλλάζη ἐξωτερικὰ ὁ ἀρειανισμός, ὅπως ὁ χαμαιλέων, στὴν οὐσία ὅμως· εἶναι
πάντοτε ὁ ἴδιος.
Καὶ μὲ ὅλους τοὺς πόνους καὶ τὰ μαρτύριά του τὸ ἀνθρώπινο γένος ἐσφυρηλάτησε γιὰ τὸν ἑαυτό του μία ὑπέρτατη θεότητα, τὴν ὁποία ἐλάτρευσε ὡς ὑψίστη ἀξία καὶ τὸ ὕψιστο κριτήριο τῶν πάντων. Ἡ ὑπέρτατη αὐτὴ θεότης εἶναι: “μέτρον πάντων ἄνθρωπος”. Ὅλοι οἱ εὐρωπαϊκοὶ ἀνθρωπισμοί, ἀπὸ τὸν πλέον πρωτόγονο μέχρι τὸν πιὸ ἐξευγενισμένο, ἀπὸ τοῦ φετιχιστικοῦ μέχρι τοῦ παπικοῦ, ὅλοι βασίζονται πάνω στὴν πίστι πρὸς τὸν ἄνθρωπο, ὅπως εἶναι αὐτὸς μέσα στὴν δεδομένη ψυχοφυσική του ἐμπειρικὴ κατάστασι καὶ ἱστορικότητα. Ἔτσι ἀνυψώθηκε σὲ δόγμα ὁ εἰδωλολατρικὸς οὑμανισμὸς καὶ πρωτίστως ὁ ἑλληνικός. Ἀνυψώθηκε σὲ δόγμα ἡ παναξία, τὸ παγκριτήριο τῆς ἑλληνικῆς κουλτούρας, τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, τῆς ποιήσεως, τῆς φιλοσοφίας, τῆς τέχνης, τῆς πολιτικῆς ἐπιστήμης: “μέτρον πάντων ἄνθρωπος”! Καὶ τί εἶναι ὅλα αὐτά; Ἀνύψωσι τῆς εἰδωλολατρίας σὲ δόγμα! Γιὰ τοῦτο καὶ ὅλοι οἱ οὑμανισμοί, σὲ τελευταία ἀνάλυσι, ἔχουν εἰδωλολατρική, πολυθεϊστικὴ προέλευσι. Ὅλοι οἱ οὑμανισμοὶ τοῦ εὐρωπαίου ἀνθρώπου στὴν οὐσία δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ μία ἀδιάκοπη ἐπανάστασι κατὰ τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ.
Παντοῦ ὁ Θεάνθρωπος ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Σ᾽ ὅλους τοὺς εὐρωπαϊκοὺς θρόνους ἐνθρονίζεται ὁ ἄνθρωπος τοῦ εὐρωπαϊκοῦ οὑμανισμοῦ.
Ἔξω ὅμως ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος, ἄλλα πάντοτε ὑπάνθρωπος ἢ ἡμιάνθρωπος ἢ μὴ ἄνθρωπος. Χωρὶς τὸν Θεάνθρωπο, ὁ ἄνθρωπος κινδυνεύει νὰ καταντήσει διαβολοειδής, διότι ἡ ἁμαρτία εἶναι συγχρόνως καὶ δύναμις καὶ εἰκόνα τοῦ διαβόλου. Ὁ οὑμανιστικὸς ἀνθρωποκεντρισμὸς εἶναι στὴν οὐσία του διαβολοκεντρισμός, διότι καὶ οἱ δύο ἕνα πρᾶγμα ἐπιδιώκουν: νὰ ἀνήκουν μόνο στὸν ἑαυτό τους, γιὰ τὸν ἑαυτό τους.
Εἶναι λοιπόν πολὺ φυσικὸ καὶ λογικό μεταξὺ ἑνὸς τέτοιου κόσμου, ὁ ὁποῖος “ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται”, καὶ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἀκολουθεῖ τὸν Θεάνθρωπο Χριστό, νὰ μὴ ὑπάρχη κανενὸς εἴδους συμβιβασμός! Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δὲν ἀλλάζει τὴν πίστι της καὶ τὰ μέσα τοῦ ἀγῶνος της ἐναντίον τοῦ κάθε εἴδους ἀρειανισμοῦ. Ὅπως δὲ ἐνίκησε τὸν παλαιὸ ἀρειανισμό, ἔτσι νικᾶ καὶ κάθε ἀρειανισμό, καὶ τὸν σύγχρονο εὐρωπαϊκὸ ἀρειανισμό.
Ναί, πολυσέβαστε καὶ ἀξιομακάριστε. Γέροντα Ἰουστῖνε. Πιστεύω ὅτι καταλάβαμε ἀρκετὰ τὸ μάθημα, ποὺ μᾶς ἔδωσες: Μεταξὺ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς Εὐρώπης (μὲ τὸ σύγχρονο πνεῦμα καὶ τὴν εἰδωλολατρία της) δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξη κανενὸς εἴδους συμβιβασμός.
Οὔτε ἑνότης, οὔτε πολὺ περισσότερο ἕνωσις. Ἐμεῖς λατρεύομε τὸν Θεάνθρωπον, ἐνῶ ἐκεῖνοι λατρεύουν τὸν ἄνθρωπο, ποὺ θεοποίησαν, καὶ τελικὰ τοὺς ψευδοθεοὺς τῆς εἰδωλολατρίας. Οἱ πραγματικοὶ καὶ συνεπεῖς Ὀρθόδοξοι σὲ καμμία περίπτωσι καὶ μὲ κανένα ἀντάλλαγμα δὲν κάνουν μικτοὺς γάμους, δὲν συμπεθεριάζουν μὲ αἱρετικοὺς καὶ ἀπίστους. Τὸ τέρμα καὶ ὁ σκοπός, ποὺ ἐπιδιώκουμε ἐμεῖς, εἶναι ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ αἰώνια μακαριότης, ἐνῶ γι᾽ αὐτοὺς εἶναι ἡ γῆ καὶ ἡ εὐδαιμονία πάνω σ᾽ αὐτήν. Προκειμένου νὰ ἐπιτύχη τὸ συνοικέσιο, σ᾽ ἕνα μικτὸ γάμο, εἶναι ἀνάγκη κάποιος νὰ ἀρνηθῆ τὸ πιστεύω καὶ τὶς ἀρχές του, νὰ ἀρνηθῆ τὸν ἑαυτό του. Καὶ αὐτὸς γιὰ κανένα λόγο δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ εἴμαστε ἐμεῖς.
Πειθαρχοῦμε στὴν θεόπνευστη παραγγελία τοῦ Ἀπ. Παύλου: “Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις... τίς κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου; τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων;... ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε” (Β´ Κορ. ς´ 14-17)».
ΠΗΓΗ ''ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ'' ΑΡ. ΦΥΛ. 1946
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου